Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος)
I
Δε με ενοχλεί να κυνηγάω κάποιον.Δεν είναι το ότι έχω βαρύνει,το αλκοόλ ή τα δύο πακέτα τσιγάρα.Όχι,δεν πληγώνει τίποτα από αυτά τον εγωισμό ή την αυτοπεποίθηση μου.Με ενοχλεί όταν με κυνηγάνε και αυτοί που με κυνηγάνε,δεν έχουν βαρύνει,δεν πίνουν,δεν κάνουν δύο πακέτα τσιγάρα και έχουν και δύο πόδια παραπάνω.Θα μπορέσω να σκαρφαλώσω τα κάγκελα ή θα πάθω λιγότερη ζημιά αν κάτσω να με δαγκώσει;
II
Δεν σταματούσε να μιλάει.Δεν ήταν πολύ μεγάλη,όμως τα χαρακτηριστικά της είχαν παραμορφωθεί από τη γκρίνια.Ο μορφασμός αποδοκιμασίας ήταν η κανονική της έκφραση.Όταν χαμογελούσε,γινόταν πιο άσχημη.."Μα να μου πει εμένα;Πως τόλμησε!"Τον λυπάμαι αυτόν που θέλει να βρει.Προτιμώ να πεινάσω,παρά να το έχω βάρος στη συνείδηση μου"Eμένα;Πως τόλμησε να εξαφανιστεί;Γιατί,τι μου λείπει;".
Της επιστρέφω τα χρήματα."Το βραδινό σου λείπει,γι'αυτό είσαι έτσι.Δε τρως το βράδυ και ξυπνάς πιο πεινασμένη το πρωί".Η υστερία της ακόμα μου γδέρνει το αυτί.Η αλληλεγγύη κοστίζει πιο ακριβά από τα χρήματα.
III
Εκτός από τον έρωτα,υπάρχει και το μίσος με τη πρώτη ματιά.Τον γλύτωσε ότι εγγυήθηκε φίλος για αυτόν.Εξαφανίστηκε χωρίς να με εξοφλήσει.Τον αναγνώρισα πριν ανοίξουν τελείως οι πόρτες του ασανσέρ.Δεν πρόλαβε να δει ποιος τον χτύπησε.Κάτι τέτοιες χαρές με κάνουν να πιστεύω σε ανώτερες δυνάμεις.
Δεν είναι τα θαύματα ή τα μεγάλα γεγονότα.Όχι..Είναι αυτές οι μικρές νίκες,που σου σου δίνουν κουράγιο ν'αντέξεις τη διαδρομή μέχρι τη μεγάλη ήττα.Θα είναι πιο όμορφος,με το νούμερο του παπουτσιού μου,τατουάζ σε όλο του το πρόσωπο.
IV
"Γιατί γίνατε ντετέκτιβ;Σας επηρέασαν οι ταινίες και τα βιβλία;""Όχι.Μου άρεσε από μικρός να εξαφανίζομαι,να κρύβομαι,και μετά να περιμένω να με βρει κάποιος.Μάλλον το έκανα πολύ καλά,γιατί ποτέ και κανένας δεν με βρήκε.Τώρα τελευταία,πιστεύω πως μάλλον δεν μπήκαν καν στο κόπο να ψάξουν""Και τι σχέση έχει αυτό με το ότι γίνατε ντετέκτιβ;""Ήθελα να δω,αν κάποιος κρύβεται καλύτερα από μένα""Και βρήκατε;""Πολλούς""Πόσο συναρπαστική είναι η δουλειά σας;""Καθόλου.Ο κόσμος έχει στο μυαλό του κινηματογραφικά στερεότυπα όσο αναφορά τη δουλειά μας.Αυτό που κάνουμε,δεν είναι σαν ταινία.Είναι σαν να βλέπεις τις διαφημίσεις.Πρέπει να τις παρατηρούμε προσεκτικά,μέχρι να ανακαλύψουμε το λάθος.Γιατί αυτό είναι να παρακολουθείς τη καθημερινότητα κάποιου άλλου,βλέπεις όλα τα βαρετά,αδιάφορα πράγματα που κάνει.Μέχρι να αφομοιώσεις τη ρουτίνα του και να δεις τι δεν πάει καλά.Η ρουτίνα μου είναι να βαριέμαι με τη ρουτίνα των άλλων"
V
Οι νικητές δεν πιστεύουν στη τύχη.Ούτε θεωρούν τους εαυτούς τους κακούς.Είναι πολύ απασχολημένοι για να κάνουν τέτοιες σκέψεις.Κοιτάζω τους αριθμούς στην επιταγή και μετά τη φωτογραφία.Τα βλέμματα τους είναι χειρότερα,όταν τα αντικρίζεις ζωντανά.Μητέρα και γιος,σημαδεμένοι από το φόβο,στιγματισμένοι από τον οίκτο του ιδιοκτήτη τους.
Γιατί αυτή είναι η σχέση που έχουν με τον εργοδότη μου.Τα μάτια τους..Φυλακισμένα ζώα,έχουν περάσει τόσο καιρό σε αιχμαλωσία,που ολόκληρος ο κόσμος τους φαίνεται απλά σαν ένα μεγαλύτερο κλουβί.Τους τρομάζει περισσότερο,γι'αυτό θέλουν να γυρίσουν πίσω,στο μικρό,γνώριμο κλουβί τους.Κατά βάθος,ένιωσαν ανακούφιση όταν τους βρήκα.
Κοιτάζω ξανά την επιταγή και μετά την οθόνη του υπολογιστή.O ιδιοκτήτης τους,χαμογελάει μπροστά στα φλας και τα μικρόφωνα.Ηθική είναι να ξέρεις ποια μάσκα να φορέσεις και πότε.Και εκείνος έχει πολλές,και ξέρει που και πότε να βάλει ποια.
Τι μπορώ να κάνω..Να το καθυστερήσω όσο μπορώ.Να βγάλω όσο περισσότερα γίνεται.Να κερδίσω χρόνο.Μήπως ξυπνήσει κάποιο κύτταρο ελευθερίας μέσα τους..
VI
Τον βλέπω να χαμογελάει πριν κάτσω στο μπαρ.Ξέρω ήδη τι θα μου πει."Πάλι σε παράτησε;""Δεν είναι η πρώτη φορά""Ούτε κι η τελευταία""Δε βαρέθηκες;""Φοβάμαι πως θα βαρεθώ χειρότερα αν σταματήσει να τα κάνει αυτά""Σου έχω πει ποιο είναι το πρόβλημα σου""Δεκάδες φορές,αλλά αυτό δεν σε σταμάτησε ποτέ""Πρέπει να βρεις μια άσχημη γυναίκα""Τι να τη κάνω αν είναι άσχημη;""Είσαι χαζός.Η άσχημη δεν θα σε παρατήσει ποτέ.Θα είναι πάντα εκεί.Όσο πιο άσχημη,τόσο πιο πιστή θα είναι""Ναι,αλλά δεν θα είμαι εγώ""Βλακείες,συνήθεια είναι.Μόλις συνηθίσεις,να δεις που όλα θα είναι καλύτερα""Είναι σαν να σου λέω πως θα μπω φυλακή,πως θα με βιάζουν κάθε μέρα,και συ να μου λες ότι δεν πειράζει,θα συνηθίσω""Υπερβολές""Και στη τελική,πως να πάρω στα σοβαρά τη συμβουλή σου,όταν έχεις μια τόσο όμορφη γυναίκα;""Και είδες τι τραβάω..Για αυτό σου λέω,βρες μια άσχημη".
Ήξερα που πήγαινε το πράγμα,απλά το καθυστερούσα,απολάμβανα τη διαδρομή."Πως και Σάββατο εδώ;""Τσακωθήκαμε;""Γιατί;""Εε,τα γνωστά.Θέλει να βγαίνουμε πιο συχνά,εγώ βαριέμαι.Μου λέει να βγαίνουμε με φιλικά ζευγάρια.Εμένα όλοι μου οι φίλοι,είναι ανύπαντροι ή χωρισμένοι.Όποτε καταλήγουμε να βγαίνουμε με τις ξινές φίλες της""Συνέχεια για τα ίδια τσακώνεστε""Αυτή τη φορά ήταν χειρότερα από ποτέ".Τελειώνω το πρώτο ποτό και περιμένω."Τι θα κάνεις αύριο;""Δεν έχω κανονίσει κάτι""Δεν έρχεσαι μαζί μας;""Τι να κάνω,το σοφέρ;"'Θα είναι και μια φίλη της".Σχεδόν με πιάνει νευρικό γέλιο."Πολύ άσχημη;""Πρέπει να έρθεις.Αν δεν έρθεις,δεν θα μου ξαναμιλήσει""Τόσο άσχημη;""Είσαι ο μοναδικός μου φίλος που συμπαθεί.Κάπως""Θα μου πεις πόσο άσχημη είναι;""Τα σκιάχτρα τη βάζουν στα χωράφια τους για να διώχνουν τους ανθρώπους".
Χαμογελάω.Ανάβω τσιγάρο και ξεκινάω αργά,το γύρο του θριάμβου."Θα σου κοστίσει;""Πόσα;".Τον αφήνω λίγο να τσιγαριστεί στη σκουριασμένη φριτέζα της συζυγικής γκρίνιας.Σβήνω το τσιγάρο όσο πιο αργά μπορώ και παραγγέλνω δεύτερο ποτό."Το εξοχικό για ένα μήνα""Αδύνατον""Με το ψυγείο γεμάτο""Δεν υπάρχει περίπτωση""Και διακόσια ευρώ επιπλέον""Ξέχνα το!""Αν δε θέλεις να θυμηθώ,κατά λάθος εκείνη τη σερβιτόρα,μπροστά στη γυναίκα σου""Θα τα πάρεις τώρα τα κλειδιά ή να στα φέρω αύριο;".Αν δε μπορείς να εκβιάσεις τους φίλους σου,πως θα εκβιάσεις τους εχθρούς σου;
VII
Κάποιους,η μοναξιά τους κάνει φλύαρους.Μόλις βρουν "θύμα",ξερνάνε όλη τους τη ζωή.Αν δε φύγεις γρήγορα,θα πνιγείς μέσα σε αυτήν την ανθρωπόμορφη κινούμενη άμμο.Τον διακόπτω,του λέω πως κλείνω.Με κοιτάζει τσαντισμένος,καθώς κλειδώνω το γραφείο.
VIII
Κάποιες νύχτες θέλεις να ξεφύγεις.Να ξεχάσεις.Κάποιες άλλες να ξεχαστείς.Να χαθείς.Να πιείς τόσο πολύ,ώστε όταν ξυπνήσεις να είσαι κάποιος άλλος,κάπου αλλού.Όσο σκοτεινιάζει,οι μεγαλύτερες μαλακίες και τα χειρότερα λάθη σου,παίζουν συνέχεια σε replay στο μυαλό σου.Όλο και πιο αργά,σε μεγαλύτερες οθόνες.Η κόλαση είναι ένα animated gif με όλες σου τις αποτυχίες.Θέλεις να βουλιάξεις,να λιώσεις με τα παγάκια,να σκορπίσεις με τη στάχτη και το καπνό.
Δε με ενοχλούν πια.Το μόνο που με ενοχλεί,είναι πως δεν με ενοχλεί τίποτα.Οι φόβοι,οι τύψεις..Δεν με στοιχειώνουν.Κάθονται δίπλα μου,πίνουμε παρέα,μου κάνουν τράκα τσιγάρο.Είναι οι μόνοι που έχω,μόνο αυτοί με περιμένουν,είναι πιστοί.Ξέρουν τα πάντα για μένα και είναι ακόμα εδώ.
Κάποιες νύχτες δε θέλεις να ξεφύγεις.Ούτε να ξεχάσεις,να ξεχαστείς.Να χαθείς.Θέλεις να τα θυμηθείς όλα.Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.Η αντανάκλαση της κυλάει παντού,χαμογελάει πίσω από κάθε καθρέφτη.Το ποτό δεν έχει γεύση,ούτε το τσιγάρο.Δεν ακούς τι λένε οι άλλοι,δε τους βλέπεις καν.Φαντάσματα που δεν βλέπει το ένα το άλλο.Ξέρεις την αλήθεια εδώ και χρόνια,έτσι δεν είναι;Όμως,ακόμα δεν μπορείς να τη χωνέψεις.
Άλλο ευτυχισμένος,άλλο ερωτευμένος.Και η σιωπή είναι αβάσταχτη.Όλα τα ίσως και τα μπορεί,μ'ακολουθούν σαν κατάσκοποι.Δεν με αφήνουν να χαθώ.
Ακούω σε όλα τα τραγούδια τη φωνή σου,σε βλέπω σε κάθε τραπέζι,μέσα σε κάθε αυτοκίνητο που περνάει.Έχουμε αφήσει τόσα μυστικά κρυμμένα,ο ένας μέσα στον άλλο,να καίγονται άσκοπα κάθε νύχτα.
Βαρέθηκα να περιμένω.Δε θέλω μελόδραμα,ούτε καυγάδες που θα καταλήξουν στο κρεβάτι.Δε θέλω ατελείωτα τηλεφωνήματα στη μέση της νύχτας.Μπαίνω στο σπίτι,το μυαλό μου ενυδρείο γεμάτο νεκρά ψάρια,η καρδιά μου χτυπάει σαν πλυντήριο στο στύψιμο,θέλει να ανοίξει και να πλημμυρίσει,να αδειάσει,όλο το πάθος,το θυμό,την έξαψη,την αξόδευτη τρυφερότητα,τη σιωπή,κι όλες τις λέξεις,που ποτέ δεν φτάνουν και πάντα είναι πολύ λίγες.
Δε θέλω άλλες σκηνές από ταινία.Θέλω απλά να έρθεις.Με εκείνο το φόρεμα από κόκκινο βελούδο,να κρατάς τα παπούτσια στο χέρι,γιατί βιαζόσουν να φτάσεις.Να μυρίζω το αλκοόλ στην ανάσα σου και το τσιγάρο στα μαλλιά σου.
Δεν ήξερα πως έκρυβα τόσα χάδια μέσα μου,μέχρι που σε έγδυσα για πρώτη φορά.Δε θέλω τίποτα άλλο.Μόνο να έρθεις.Αθόρυβα.Να κλείσεις τη πόρτα,να σβήσεις το φως και να με αφήσεις να αγκαλιάσω το σκοτάδι σου,να το γνωρίσω καλύτερα και να το αγαπήσω πιο βαθιά.Δε θέλω τίποτα άλλο.Να είναι η ανάσα σου,το τελευταίο πράγμα που θα ακούω,πριν κοιμηθώ.
Τα βλέφαρα μου λιώνουν,το τελευταίο τσιγάρο μου πέφτει απ'το χέρι.Ξημερώνει.Ας πατήσει κάποιος παύση στη νύχτα.Για μερικές ώρες.Μέχρι να έρθει.Γιατί πρέπει να μας βρει μαζί το ξημέρωμα.Βγάζω με το ζόρι τα παπούτσια.Δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ και να κλείσω τις γρίλιες.Σκεπάζομαι μέχρι πάνω.
Τα κέρματα πέφτουν,αναπτήρας,κινητό στο πάτωμα.
Κάποιες νύχτες,δεν σε αφήνουν να ξεφύγεις,να ξεχάσεις και να ξεχαστείς.Κάποιες νύχτες,απλά δεν σε αφήνουν.Ήμουν σχεδόν αναίσθητος,όταν τα δάχτυλα της χάθηκαν στα μαλλιά μου.Το μόνο που θυμάμαι είναι πως χαμογελούσα.Και το πόσο ζεστό ήταν το δέρμα της,κάτω από το κόκκινο φόρεμα..
Δε με ενοχλεί να κυνηγάω κάποιον.Δεν είναι το ότι έχω βαρύνει,το αλκοόλ ή τα δύο πακέτα τσιγάρα.Όχι,δεν πληγώνει τίποτα από αυτά τον εγωισμό ή την αυτοπεποίθηση μου.Με ενοχλεί όταν με κυνηγάνε και αυτοί που με κυνηγάνε,δεν έχουν βαρύνει,δεν πίνουν,δεν κάνουν δύο πακέτα τσιγάρα και έχουν και δύο πόδια παραπάνω.Θα μπορέσω να σκαρφαλώσω τα κάγκελα ή θα πάθω λιγότερη ζημιά αν κάτσω να με δαγκώσει;
II
Δεν σταματούσε να μιλάει.Δεν ήταν πολύ μεγάλη,όμως τα χαρακτηριστικά της είχαν παραμορφωθεί από τη γκρίνια.Ο μορφασμός αποδοκιμασίας ήταν η κανονική της έκφραση.Όταν χαμογελούσε,γινόταν πιο άσχημη.."Μα να μου πει εμένα;Πως τόλμησε!"Τον λυπάμαι αυτόν που θέλει να βρει.Προτιμώ να πεινάσω,παρά να το έχω βάρος στη συνείδηση μου"Eμένα;Πως τόλμησε να εξαφανιστεί;Γιατί,τι μου λείπει;".
Της επιστρέφω τα χρήματα."Το βραδινό σου λείπει,γι'αυτό είσαι έτσι.Δε τρως το βράδυ και ξυπνάς πιο πεινασμένη το πρωί".Η υστερία της ακόμα μου γδέρνει το αυτί.Η αλληλεγγύη κοστίζει πιο ακριβά από τα χρήματα.
III
Εκτός από τον έρωτα,υπάρχει και το μίσος με τη πρώτη ματιά.Τον γλύτωσε ότι εγγυήθηκε φίλος για αυτόν.Εξαφανίστηκε χωρίς να με εξοφλήσει.Τον αναγνώρισα πριν ανοίξουν τελείως οι πόρτες του ασανσέρ.Δεν πρόλαβε να δει ποιος τον χτύπησε.Κάτι τέτοιες χαρές με κάνουν να πιστεύω σε ανώτερες δυνάμεις.
Δεν είναι τα θαύματα ή τα μεγάλα γεγονότα.Όχι..Είναι αυτές οι μικρές νίκες,που σου σου δίνουν κουράγιο ν'αντέξεις τη διαδρομή μέχρι τη μεγάλη ήττα.Θα είναι πιο όμορφος,με το νούμερο του παπουτσιού μου,τατουάζ σε όλο του το πρόσωπο.
IV
"Γιατί γίνατε ντετέκτιβ;Σας επηρέασαν οι ταινίες και τα βιβλία;""Όχι.Μου άρεσε από μικρός να εξαφανίζομαι,να κρύβομαι,και μετά να περιμένω να με βρει κάποιος.Μάλλον το έκανα πολύ καλά,γιατί ποτέ και κανένας δεν με βρήκε.Τώρα τελευταία,πιστεύω πως μάλλον δεν μπήκαν καν στο κόπο να ψάξουν""Και τι σχέση έχει αυτό με το ότι γίνατε ντετέκτιβ;""Ήθελα να δω,αν κάποιος κρύβεται καλύτερα από μένα""Και βρήκατε;""Πολλούς""Πόσο συναρπαστική είναι η δουλειά σας;""Καθόλου.Ο κόσμος έχει στο μυαλό του κινηματογραφικά στερεότυπα όσο αναφορά τη δουλειά μας.Αυτό που κάνουμε,δεν είναι σαν ταινία.Είναι σαν να βλέπεις τις διαφημίσεις.Πρέπει να τις παρατηρούμε προσεκτικά,μέχρι να ανακαλύψουμε το λάθος.Γιατί αυτό είναι να παρακολουθείς τη καθημερινότητα κάποιου άλλου,βλέπεις όλα τα βαρετά,αδιάφορα πράγματα που κάνει.Μέχρι να αφομοιώσεις τη ρουτίνα του και να δεις τι δεν πάει καλά.Η ρουτίνα μου είναι να βαριέμαι με τη ρουτίνα των άλλων"
V
Οι νικητές δεν πιστεύουν στη τύχη.Ούτε θεωρούν τους εαυτούς τους κακούς.Είναι πολύ απασχολημένοι για να κάνουν τέτοιες σκέψεις.Κοιτάζω τους αριθμούς στην επιταγή και μετά τη φωτογραφία.Τα βλέμματα τους είναι χειρότερα,όταν τα αντικρίζεις ζωντανά.Μητέρα και γιος,σημαδεμένοι από το φόβο,στιγματισμένοι από τον οίκτο του ιδιοκτήτη τους.
Γιατί αυτή είναι η σχέση που έχουν με τον εργοδότη μου.Τα μάτια τους..Φυλακισμένα ζώα,έχουν περάσει τόσο καιρό σε αιχμαλωσία,που ολόκληρος ο κόσμος τους φαίνεται απλά σαν ένα μεγαλύτερο κλουβί.Τους τρομάζει περισσότερο,γι'αυτό θέλουν να γυρίσουν πίσω,στο μικρό,γνώριμο κλουβί τους.Κατά βάθος,ένιωσαν ανακούφιση όταν τους βρήκα.
Κοιτάζω ξανά την επιταγή και μετά την οθόνη του υπολογιστή.O ιδιοκτήτης τους,χαμογελάει μπροστά στα φλας και τα μικρόφωνα.Ηθική είναι να ξέρεις ποια μάσκα να φορέσεις και πότε.Και εκείνος έχει πολλές,και ξέρει που και πότε να βάλει ποια.
Τι μπορώ να κάνω..Να το καθυστερήσω όσο μπορώ.Να βγάλω όσο περισσότερα γίνεται.Να κερδίσω χρόνο.Μήπως ξυπνήσει κάποιο κύτταρο ελευθερίας μέσα τους..
VI
Τον βλέπω να χαμογελάει πριν κάτσω στο μπαρ.Ξέρω ήδη τι θα μου πει."Πάλι σε παράτησε;""Δεν είναι η πρώτη φορά""Ούτε κι η τελευταία""Δε βαρέθηκες;""Φοβάμαι πως θα βαρεθώ χειρότερα αν σταματήσει να τα κάνει αυτά""Σου έχω πει ποιο είναι το πρόβλημα σου""Δεκάδες φορές,αλλά αυτό δεν σε σταμάτησε ποτέ""Πρέπει να βρεις μια άσχημη γυναίκα""Τι να τη κάνω αν είναι άσχημη;""Είσαι χαζός.Η άσχημη δεν θα σε παρατήσει ποτέ.Θα είναι πάντα εκεί.Όσο πιο άσχημη,τόσο πιο πιστή θα είναι""Ναι,αλλά δεν θα είμαι εγώ""Βλακείες,συνήθεια είναι.Μόλις συνηθίσεις,να δεις που όλα θα είναι καλύτερα""Είναι σαν να σου λέω πως θα μπω φυλακή,πως θα με βιάζουν κάθε μέρα,και συ να μου λες ότι δεν πειράζει,θα συνηθίσω""Υπερβολές""Και στη τελική,πως να πάρω στα σοβαρά τη συμβουλή σου,όταν έχεις μια τόσο όμορφη γυναίκα;""Και είδες τι τραβάω..Για αυτό σου λέω,βρες μια άσχημη".
Ήξερα που πήγαινε το πράγμα,απλά το καθυστερούσα,απολάμβανα τη διαδρομή."Πως και Σάββατο εδώ;""Τσακωθήκαμε;""Γιατί;""Εε,τα γνωστά.Θέλει να βγαίνουμε πιο συχνά,εγώ βαριέμαι.Μου λέει να βγαίνουμε με φιλικά ζευγάρια.Εμένα όλοι μου οι φίλοι,είναι ανύπαντροι ή χωρισμένοι.Όποτε καταλήγουμε να βγαίνουμε με τις ξινές φίλες της""Συνέχεια για τα ίδια τσακώνεστε""Αυτή τη φορά ήταν χειρότερα από ποτέ".Τελειώνω το πρώτο ποτό και περιμένω."Τι θα κάνεις αύριο;""Δεν έχω κανονίσει κάτι""Δεν έρχεσαι μαζί μας;""Τι να κάνω,το σοφέρ;"'Θα είναι και μια φίλη της".Σχεδόν με πιάνει νευρικό γέλιο."Πολύ άσχημη;""Πρέπει να έρθεις.Αν δεν έρθεις,δεν θα μου ξαναμιλήσει""Τόσο άσχημη;""Είσαι ο μοναδικός μου φίλος που συμπαθεί.Κάπως""Θα μου πεις πόσο άσχημη είναι;""Τα σκιάχτρα τη βάζουν στα χωράφια τους για να διώχνουν τους ανθρώπους".
Χαμογελάω.Ανάβω τσιγάρο και ξεκινάω αργά,το γύρο του θριάμβου."Θα σου κοστίσει;""Πόσα;".Τον αφήνω λίγο να τσιγαριστεί στη σκουριασμένη φριτέζα της συζυγικής γκρίνιας.Σβήνω το τσιγάρο όσο πιο αργά μπορώ και παραγγέλνω δεύτερο ποτό."Το εξοχικό για ένα μήνα""Αδύνατον""Με το ψυγείο γεμάτο""Δεν υπάρχει περίπτωση""Και διακόσια ευρώ επιπλέον""Ξέχνα το!""Αν δε θέλεις να θυμηθώ,κατά λάθος εκείνη τη σερβιτόρα,μπροστά στη γυναίκα σου""Θα τα πάρεις τώρα τα κλειδιά ή να στα φέρω αύριο;".Αν δε μπορείς να εκβιάσεις τους φίλους σου,πως θα εκβιάσεις τους εχθρούς σου;
VII
Κάποιους,η μοναξιά τους κάνει φλύαρους.Μόλις βρουν "θύμα",ξερνάνε όλη τους τη ζωή.Αν δε φύγεις γρήγορα,θα πνιγείς μέσα σε αυτήν την ανθρωπόμορφη κινούμενη άμμο.Τον διακόπτω,του λέω πως κλείνω.Με κοιτάζει τσαντισμένος,καθώς κλειδώνω το γραφείο.
VIII
Κάποιες νύχτες θέλεις να ξεφύγεις.Να ξεχάσεις.Κάποιες άλλες να ξεχαστείς.Να χαθείς.Να πιείς τόσο πολύ,ώστε όταν ξυπνήσεις να είσαι κάποιος άλλος,κάπου αλλού.Όσο σκοτεινιάζει,οι μεγαλύτερες μαλακίες και τα χειρότερα λάθη σου,παίζουν συνέχεια σε replay στο μυαλό σου.Όλο και πιο αργά,σε μεγαλύτερες οθόνες.Η κόλαση είναι ένα animated gif με όλες σου τις αποτυχίες.Θέλεις να βουλιάξεις,να λιώσεις με τα παγάκια,να σκορπίσεις με τη στάχτη και το καπνό.
Δε με ενοχλούν πια.Το μόνο που με ενοχλεί,είναι πως δεν με ενοχλεί τίποτα.Οι φόβοι,οι τύψεις..Δεν με στοιχειώνουν.Κάθονται δίπλα μου,πίνουμε παρέα,μου κάνουν τράκα τσιγάρο.Είναι οι μόνοι που έχω,μόνο αυτοί με περιμένουν,είναι πιστοί.Ξέρουν τα πάντα για μένα και είναι ακόμα εδώ.
Κάποιες νύχτες δε θέλεις να ξεφύγεις.Ούτε να ξεχάσεις,να ξεχαστείς.Να χαθείς.Θέλεις να τα θυμηθείς όλα.Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.Η αντανάκλαση της κυλάει παντού,χαμογελάει πίσω από κάθε καθρέφτη.Το ποτό δεν έχει γεύση,ούτε το τσιγάρο.Δεν ακούς τι λένε οι άλλοι,δε τους βλέπεις καν.Φαντάσματα που δεν βλέπει το ένα το άλλο.Ξέρεις την αλήθεια εδώ και χρόνια,έτσι δεν είναι;Όμως,ακόμα δεν μπορείς να τη χωνέψεις.
Άλλο ευτυχισμένος,άλλο ερωτευμένος.Και η σιωπή είναι αβάσταχτη.Όλα τα ίσως και τα μπορεί,μ'ακολουθούν σαν κατάσκοποι.Δεν με αφήνουν να χαθώ.
Ακούω σε όλα τα τραγούδια τη φωνή σου,σε βλέπω σε κάθε τραπέζι,μέσα σε κάθε αυτοκίνητο που περνάει.Έχουμε αφήσει τόσα μυστικά κρυμμένα,ο ένας μέσα στον άλλο,να καίγονται άσκοπα κάθε νύχτα.
Βαρέθηκα να περιμένω.Δε θέλω μελόδραμα,ούτε καυγάδες που θα καταλήξουν στο κρεβάτι.Δε θέλω ατελείωτα τηλεφωνήματα στη μέση της νύχτας.Μπαίνω στο σπίτι,το μυαλό μου ενυδρείο γεμάτο νεκρά ψάρια,η καρδιά μου χτυπάει σαν πλυντήριο στο στύψιμο,θέλει να ανοίξει και να πλημμυρίσει,να αδειάσει,όλο το πάθος,το θυμό,την έξαψη,την αξόδευτη τρυφερότητα,τη σιωπή,κι όλες τις λέξεις,που ποτέ δεν φτάνουν και πάντα είναι πολύ λίγες.
Δε θέλω άλλες σκηνές από ταινία.Θέλω απλά να έρθεις.Με εκείνο το φόρεμα από κόκκινο βελούδο,να κρατάς τα παπούτσια στο χέρι,γιατί βιαζόσουν να φτάσεις.Να μυρίζω το αλκοόλ στην ανάσα σου και το τσιγάρο στα μαλλιά σου.
Δεν ήξερα πως έκρυβα τόσα χάδια μέσα μου,μέχρι που σε έγδυσα για πρώτη φορά.Δε θέλω τίποτα άλλο.Μόνο να έρθεις.Αθόρυβα.Να κλείσεις τη πόρτα,να σβήσεις το φως και να με αφήσεις να αγκαλιάσω το σκοτάδι σου,να το γνωρίσω καλύτερα και να το αγαπήσω πιο βαθιά.Δε θέλω τίποτα άλλο.Να είναι η ανάσα σου,το τελευταίο πράγμα που θα ακούω,πριν κοιμηθώ.
Τα βλέφαρα μου λιώνουν,το τελευταίο τσιγάρο μου πέφτει απ'το χέρι.Ξημερώνει.Ας πατήσει κάποιος παύση στη νύχτα.Για μερικές ώρες.Μέχρι να έρθει.Γιατί πρέπει να μας βρει μαζί το ξημέρωμα.Βγάζω με το ζόρι τα παπούτσια.Δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ και να κλείσω τις γρίλιες.Σκεπάζομαι μέχρι πάνω.
Τα κέρματα πέφτουν,αναπτήρας,κινητό στο πάτωμα.
Κάποιες νύχτες,δεν σε αφήνουν να ξεφύγεις,να ξεχάσεις και να ξεχαστείς.Κάποιες νύχτες,απλά δεν σε αφήνουν.Ήμουν σχεδόν αναίσθητος,όταν τα δάχτυλα της χάθηκαν στα μαλλιά μου.Το μόνο που θυμάμαι είναι πως χαμογελούσα.Και το πόσο ζεστό ήταν το δέρμα της,κάτω από το κόκκινο φόρεμα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου