Eίσαι ο Coppola αρχές 80s.Μέχρι τότε,έχεις σκηνοθετήσει δύο από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.Που έδωσαν έναν άλλο ορισμό στην έννοια έπος,έδειξαν πως η μυθολογία της μαφίας,ο καπιταλισμός και η άνοδος της Αμερικής τον 20 αιώνα,είναι τα νήματα του ίδιου κόμπου,σύστησαν δύο από τους κορυφαίους ηθοποιούς των τελευταίων 40 ετών και τελειοποίησαν δύο τρία genre,μεταξύ πολλών άλλων.
Μετά από τους Νονούς,σκηνοθετείς τo Αποκάλυψη Τώρα.Όχι απλά την καλύτερη ταινία για τον πόλεμο του Βιετνάμ,αλλά μια από τις καλύτερες.Τελεία.Όλοι περιμένουν από σένα,τουλάχιστον να περπατήσεις στο νερό.
Γυρίζεις το One From The Heart.Χτίζεις τα πάντα στο studio σου,ακόμα και αεροδρόμιο.Από τα 2 εκατομμύρια,ο προϋπολογισμός πηγαίνει στα 26.Θέλεις να το τραβήξεις live,με διψήφιο αριθμό καμερών. Ευτυχώς ο διευθυντής φωτογραφίας (ο ένας από τους δύο) σε πείθει να μη το κάνεις.Το φιλμ γίνεται μια μαύρη τρύπα που καταπίνει λεφτά.
Φυσικά πηγαίνει άκλαυτο.Φυσικά είναι αριστούργημα.Το One From The Heart έχει την καλύτερη φωτογραφία που έχω δει σε ταινία.Ο Coppola έκλεψε χρώματα που υπάρχουν μόνο σε όνειρα και φαντασιώσεις ποτισμένες στο LSD,και τα έκανε neon οργασμούς.Σαν neon junkie που είμαι,αυτό ήταν το overdose που έψαχνα χρόνια.Πραγματικά,υπάρχουν πλάνα που κάνουν έρωτα στα μάτια,το μυαλό και την καρδιά,όπως δεν το έχει ξανακάνει κανένα άλλο φιλμ.
Ο Hank και η Frannie χωρίζουν τη νύχτα της πέμπτης τους επετείου.Τo ίδιο βράδυ,γνωρίζουν τους ιδανικούς εραστές,τις ενσαρκωμένες τους φαντασιώσεις.Ο Hank και η Frannie είναι δύο συνηθισμένοι άνθρωποι,αδιάφοροι και ξεχωριστοί,όπως όλοι μας.Χωρίζουν,παραδίνονται στην τελειότητα των νέων τους εραστών.Όμως η τελειότητα δεν υπάρχει,είναι βαρετή.Τελειότητα υπάρχει όταν αγαπάς τις ατέλειες του άλλου,όπως τις δικιές σου.Όταν τις αγκαλιάζεις.
Η τελειότητα είναι ένα παραμύθι που λέμε στις ενοχές μας,για να κοιμηθούν,ένα άλλοθι που εφευρίσκουμε,για να δικαιολογήσουμε και να δικαιολογηθούμε,για τα μικρά εγκλήματα αμέλειας που διαπράττουμε κάθε μέρα,που δημιουργούν το μεγάλο έγκλημα.Το να σταματάς να προσπαθείς,να διεκδικείς τον άλλο,να βρίσκεις νέους τρόπους να τον κάνεις να σε θέλει,να γελάει,να είναι ευτυχισμένος μαζί σου.
Οι Garr και Forrest είναι ιδανικοί ως το πρωταγωνιστικό ζευγάρι.Τρυφεροί και εκνευριστικοί,αφόρητα κοινότυποι και ταυτόχρονα μαγικά μοναδικοί,ο ένας για τον άλλο.Julia και Kinsky εξαιρετικοί ως οι ιδεατοί εραστές,σαγηνευτικοί,λουσμένοι στο φως μιας σχεδόν υπερφυσικής γοητείας.
Αλλά δεν έχει σημασία,γιατί ο Hank και η Frannie ανήκουν ο ένας στον άλλο.Γι'αυτό αγαπητέ Chazelle,το Οne From The Heart θα κερδίζει πάντα στα σημεία όλα τα Lalaland αυτού του κόσμου (ίσως και για αυτό να έχασες το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας).Γιατί έχει happy end.Γιατί ταινίες σαν αυτές,είναι ταινίες από και για την καρδία.Και η καρδιά πάντα θέλει happy end.Αυτό που τις στερεί το μυαλό.
Ίσως ο πραγματικός πρωταγωνιστής να είναι το εκπληκτικό soundtrack του Tom Waits.Που κάνει ακόμα και μια βροχερή νύχτα στο Παγκράτι να είναι πιο όμορφη κι από όνειρο.Δείτε το χθες,και αν δεν σας αρέσει,είναι κρίμα να χαραμίζετε το χρόνο σας,ενώ σας περιμένει μια σπουδαία καριέρα στις απολυμάνσεις και το πλέξιμο καλαθιών.
I can't tell, is that a siren or a saxophone?
But the roads get so slippery when it rains
I love you more than all these words can ever say
Oh baby, this one's from the heart
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου