Opening Credits Song
Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Το μόνο σίγουρο είναι πως πεθαίνω, νιώθω το παγωμένο κενό να πλημμυρίζει τα κύτταρα μου. Η Άννα και η Κλαρίσα κλαίνε από πάνω μου. Χριστέ μου, οι τελευταίες μου στιγμές πάνω στη Γη θα είναι ο Μάκης που μου δίνει γλωσσόφιλα.
"Όχι ρε γαμημένο καθίκι, δε θα σε αφήσω να πεθάνεις, δε θα την γλυτώσεις τόσο εύκολα!".
Όσες μαλάξεις και να μου κάνεις Μάκη, δεν φτάνουν. Λίγο πριν πεθάνεις,δεν βλέπεις τις πιο όμορφες στιγμές σου σαν ταινία. Βλέπεις όσα δεν έκανες, είναι πιο όμορφα από όσα έζησες, και μέσα στο τελευταίο δάκρυ που χαράζει το πρόσωπο, είναι πνιγμένη όλη η απόγνωση, όλες οι κραυγές 40 ετών. Δεν πίστευα έτσι κι αλλιώς πως θα φτάσω μέχρι εδώ. Η Άννα είναι τόσο όμορφη.. Δεν της το είπα όσες φορές έπρεπε. Ίσως αν με γνώριζες στα 27 να ήταν όλα καλύτερα, να μην ήμουν τόσο καμμένη γη.
"Πάρε ανάσα ρε μαλάκα, αν ήμουν Winston τώρα θα με είχες καταπιεί!".
Δε θέλω άλλο, κουράστηκα. Βαρέθηκα. Να παλεύω με την μετριότητα, κάθε μέρα να σκοτώνω τον εαυτό μου, για να κερδίσω μερικά χιλιοστά πιο κοντά στο αντίπαλο τέρμα της ευτυχίας. Γάμα το. Δεν έχει νόημα. Το μαύρο καταπίνει τα πάντα, μια γλυκιά ζεστασιά με αγκαλιάζει. Tears in the rain. Time to die.
ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ
Ξυπνάω στο νοσοκομείο. Αισθάνομαι πολύ αδύναμος. Ο Μάκης χαμογελάει. Μου λέει πως δέκα μέρες ήμουν σε κώμα. Αλλά την γλύτωσα.
"Και τώρα;"
"Όλα καλά. Δεν έχει συμβεί τίποτα περίεργο. Μόλις γίνεις τελείως καλά, θα φύγεις για Άγιο Μαυρίκιο με την Άννα, δώρο από την Κλαρίσα κι εμένα"
"Εσείς;"
"Θα πάμε επιτέλους μήνα του μέλιτος. Και δε θα σου πω που, για να μη μας μπλέξεις πάλι".
Διψάω. Και θέλω απεγνωσμένα ένα τσιγάρο. Βγαίνουμε με το Μάκη στο μπαλκόνι.
"Η Άννα;"
"Ήταν κάθε μέρα εδώ. Όταν δεν έκλαιγε, σου διάβαζε Τομ Ρόμπινς. Θυμόταν πως έκανε το ίδιο ο Ρόκι στην Άντριαν".
Με συγκίνησε αυτό. Όχι, αλήθεια.
"Και τώρα;"
"Πρέπει επιτέλους να ζήσουμε λίγο πιο συμβατικά. Δε λέω, πλάκα είχε, όμως δεν αντέχω άλλο. Κοίτα να ηρεμήσεις. Και μην ακούσω τίποτα για νοσοκόμες.".
Ο επόμενος μήνας κύλησε ήσυχα. Καθυστέρησα το ταξίδι. Δεν είχα επανέλθει σωματικά. Μαλακίες, κάτι μέσα μου δεν ήθελε να πάει. Αυτές οι εβδομάδες ήταν ένας μπεργκμανικός εφιάλτης. Μια καφκική αποδόμηση, και κάτι άλλα βαρύγδουπα που δεν θυμάμαι που τα διάβασα. Η Άννα ήταν υπέροχη. Προσπαθούσε τόσο πολύ. Ξεκίνησε και η προπαραγωγή της ταινίας μου. Περίμενα πως αυτό τουλάχιστον θα με ξεσηκώσει. Όπου κι να ήμουν, το μυαλό μου ήταν πάντα απόν.Τι μου συμβαίνει; Μήπως είμαι ανάπηρος στο να νιώθω ευτυχία, έστω γαλήνη και ασφάλεια; Είμαι τόσο πρεζάκι της αδρεναλίνης και της έντασης;
Κάθε μέρα, πριν μπω σπίτι, κοιτάζω μηχανικά γύρω μου. Μήπως πεταχτεί κάνενας ημίτρελος Ιάπωνας. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν φόβος. Μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν επιθυμία. Ήθελα κάτι απροσδόκητο. Ήθελα περιπέτεια. Τόσο βλαμμένος... Είχε δίκιο τελικά ο Μάκης; Μου έλειπε η νοσοκόμα; Δε θα πω ψέματα, την σκεφτόμουν. Χρειάζομαι format. Μπερδεύει το τροφοδοτικό με τον δίσκο 100% και ανεβαζει θερμοκρασια η CPU. Για να παραφράσω τον Μάρκες, το πρόβλημα με τις σχέσεις είναι πως διαλύονται κάθε νύχτα μετά τον έρωτα και πρέπει να τις ξανακατασκευάσεις κάθε πρωί πριν από το πρωινό.
Η Άννα επέμενε να πάμε στην παρουσίαση βιβλίου ενός φίλου της. Ήταν πιο βαρετά κι από ουρά σε τράπεζα. Διαφορετικές φάτσες, ίδια βλακεία και εγωκεντρισμός με τα φεστιβάλ μικρού μήκους. Η Άννα πηγαινοέρχεται, απόρω πως μια τόσο κοινωνική γυναίκα είναι μαζί μου. Καταλήγω σε ένα πηγαδάκι, όπου άτομα που δε με ενδιαφέρουν, μιλάνε για πράγματα που δε γνωρίζουν, για να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δε συμπαθούν. Ο αχτένιστος αχινός απέναντι μου φλυαρεί ασταμάτητα.
"Όπως είχε πει και ο Φλούσερ, η Ιστορία είναι αυτή η προέλαση του γράφειν κατά μήκος των σειρών με κατεύθυνση τις αβύσσους της μνήμης (του υποσυνείδητου) και με κατεύθυνση τον απογυμνωμένο από παραστάσεις αντικειμενικό κόσμο, και ο λόγος που θέλουμε να εγκαταλείψουμε το αλφάβητο είναι επειδή προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την ιστορική συνείδηση. Η εικόνα σήμερα είναι περισσότερο ένας χώρος αντοχής, παρά μια αντανάκλαση-σε-δράση, παρέχοντας τη δυνατότητα στους ανθρώπους-καλλιτέχνες να ζουν ελεύθερα σε έναν κόσμο που έχει προγραμματιστεί από τις συσκευές".
Όσο και να προσπαθώ να θάψω στη σιωπή τη δυσαρέσκεια μου, δεν κρύβεται. Ο αχινός με κοιτάζει απορημένος, λες και δεν καταλαβαίνω γιατί 1+1=2. Οι υπόλοιποι γυρίζουν προς το μέρος μου. Κάπου εδώ, βλέπω το Μάκη από μακρυά να χαμογελάει.
"Διαφωνείτε κάπου;"
"Οι μελαγχολικοί κραδαίνονται από τη συγχορδία των ψυχικών λειτουργιών τη μελαγχολία τους. Και εξωτερικεύεται αφού υπάρχει μέσα τους η αυτοέκφραση της εσωστρέφειας"
"Δηλαδή;"
"Δηλαδή, αρκετοί προσπαθήσαμε να διαβάσουμε φιλοσοφία, σε κάποια φάση της ζωής μας, αυτό δε σημαίνει πως τα καταλάβαμε όλα, ούτε πως μας άρεσαν κιόλας. Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να πείσεις κάποιον, ούτε τον εαυτό σου"
"Τι θέλετε να πείτε;"
"Να βρεις ένα χόμπι, κάτι που να απαιτεί και λίγη φυσική δύναμη, θα σου κάνει καλό. Το ότι σπατάλησες σημαντικό χρόνο από τη ζωή σου, για να διαβάσεις βιβλία που κανείς δε θέλει να διαβάσει, εκτός αν πρέπει να περάσει κάποιο μάθημα, δε σε κάνει ξεχωριστό. Δεν είμαστε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που με δύο τρία τσιτάτα έκανες σεξ, ούτε πρωτοετείς στη Φιλοσοφική. Χαλάρωσε, φάε μια πάστα"
"Δεν έχεις ιδέα από τέχνη, απορώ τι σου βρήκε η Άννα"
"Αυτό που δεν βρήκε σε σένα, κυρίως αυτοσαρκασμό. Τέχνη δεν είναι να μιλάς με πολυσύλλαβες λέξεις σε κάθε πρόταση, για πράγματα που δεν έχεις ιδέα. Οι πραγματικά καλοί συγγραφείς μιλάνε πολύ ελαφρά για πολύ σοβαρά πράγματα και πολύ σοβαρά για πολύ ελαφρά πράγματα. Που γράφουν ασυνήθιστα για τα πιο συνηθισμένα. Το αντίθετο από το δικό σου βιβλίο"
"Παιδιά, ηρεμήστε, δεν υπάρχει λόγος για καυγά"
"Αμφιβάλω αν διάβασες ποτέ το βιβλίο μου"
"Δυστυχώς προσπάθησα"
"Μάλλον το διάβασμα σε κουράζει, είναι περίπλοκη διαδικασία για το μυαλό σου"
"Έχω διαβάσει ετικέτες χλωρίνης στην τουαλέτα που είχαν περισσότερο ενδιαφέρον και στυλ από το βιβλίο σου. Ζήσε λίγο, ερωτεύσου, βρες μια μούσα να σ'εμπνεύσει και μέτα δοκίμασε ξανά"
"Δεν χρειάζονται όλα αυτά τα κλισέ για να γράψεις ρεαλιστικά, και δεν περιστρέφονται όλα γύρω από το σεξ!"
"Όλα γι'αυτό γίνονται. Για να εντυπωσιάσουμε τις γυναίκες, από τις σπηλαιογραφίες μέχρι τους διαστημικούς σταθμούς. Ο εγκέφαλος μας είναι ακόμη στο επίπεδο του τροφοσυλλέκτη. Από τότε που σταμάτησε να εκδίδεται ο Φίλαθλος, ο ρεαλισμός στη λογοτεχνία χάθηκε"
"Απορώ γιατί ασχολούμαι ακόμα μαζί σου; Φαίνεται πως δεν έχεις διαβάσει ούτε ένα σοβαρό βιβλίο στη ζωή σου!"
"Κάνω μια σοβαρή έκκληση: Ηδονή χωρίς οδύνη και αέρα χωρίς αέρια, για όλους! Ο διεθυντής είναι ακούραστος, τον εξάπτει συνεχώς η σαρξ και το θράσος των εφημερίδων που πρόσκεινται στον Μαρξ. Να μην χρειάζεται πάντα να βγάζει αυτός τα βυζιά της έξω και να τα αποθέτει στα πιάτα των χεριών του. Σε λίγο θα υποβιβαστεί στην Βλίτα Εθνική. Ξεφουρνίζει τη λιπαρή ψωλή του από το σάκκο του προτού κλείσει καν την πόρτα με πάταγο. Το φεγγάρι βγήκε, τα αστέρια λάμπουν και ο βαρύς εκσκαφέας του άντρα έρχεται από μακρυά, ανοίγει την αυλακιά που χάραξε με τα δόντια, λιχνίζει το γρασίδι στον αέρα και γεμίζει το λάκκο της. Η ψωλή του στέκεται σαν καλάμι στην άκρη του κρεβατιού. Δε θα αργήσει να της ραντίσει και το μουνί."
" Από τις τσόντες που διαβάζεις;"
"'Οχι, από τα σοβαρά βιβλία που διαβάζουν τύποι σαν εσένα. Απόσπασματα από τη Λαγνεία της Ελφρίντε Γέλινεκ, Νόμπελ Λογοτεχνίας 2004".
Άλαλα τα χείλη των ασεβών.
Ο αχινός ήταν σκεπτικός.
"Δε σημαίνει κάτι αυτό, δεν μπορείς να γελοιοποιήσεις το θεσμό των Νόμπελ"
"Δεν χρειάζεται, το κάνουν μόνοι τους μια χαρά εδώ και χρόνια, είτε με τις επιλογές τους, είτε με την μικρότητα τους. Από τότε που έμαθα, ότι μεταξύ των σκανδάλων της επιτροπής, ήταν πως ο σύζυγος μέλους ήξερε ποιος θα κερδίσει το βραβείο πριν ανακοινωθεί και το έπαιζε στο στοίχημα, η παράγκα του ελληνικού ποδοσφαίρου μου φαίνεται όαση σοβαρότητας".
Η Άννα επεμβαίνει διακριτικά μα καίρια, και με απομακρύνει. Κρίμα, πάνω που ζεστάθηκα. Είναι τόσο καλοπροαίρετη, νομίζει πως δεν έχω συνέλθει ακόμα από όσα τράβηξα. Τι μου συμβαίνει; Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Το μυαλό μου ένα κενό επιπλωμένο από δικαιολογίες. Δεν βρίσκω έξοδο κινδύνου ούτε στις αναμνήσεις, ούτε στα όνειρα. Τα ερωτηματικά με μαδάνε αργά και βασανιστικά. Τι προσπαθώ να να εξορύξω από τα έγκατα της βλακείας μου; Πρέπει να το αποδεκτώ και να συμφιλιωθώ με την ατελή φυσή μου. Όπως είχε πει κι ένας ημιπάλαβος Πολωνός, όταν ήταν να διαλέξω το πεπρωμένο μου, διάλεξα την παραφροσύνη. Πολλές λογοτεχνικές αναφορές σε αυτό το κεφάλαιο, το παράκανα.
Σηκώθηκα πριν ξυπνήσει η Άννα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Μερικές ώρες μετά, ο Μάκης θα μετάνιωνε που δεν είχε φύγει πιο νωρίς για το μήνα του μέλιτος. Καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο, χτύπησε το κινητό του.
"Έλα Άννα τι κάνεις;"
"Μάκη.. Τον απήγαγαν. Γύρισα σπίτι και τα βρήκα όλα λαμπόγυαλο. Με πήρε κάποιος με απόκρυψη και μου είπε πως είναι στη Γουαδαλάχαρα, και ότι αν δεν πας να τον βρεις, θα τον σκοτώσουν".
Ήταν το μόνο που κατάλαβε μέσα από τα αναφιλητά της Άννας. Απότομο φρενάρισμα, η Κλαρίσα κόντεψε να βρεθεί δύο μέρες μπροστά στον χρόνο. Αναστροφή. Ο Μάκης εξηγεί στην Κλαρίσα τι έχει συμβεί. Η Κλαρίσα σκέφτεται ποιος μπορεί να το έκανε.
"Μην βασανίζεσαι, ξέρω ποιος το έκανε"
"Τι θα κάνουμε;"
"Πάμε Γουαδαλάχαρα. Πρέπει να δείρω κάποιον. Έπρεπε να το έχω κάνει εδώ και χρόνια".
To be continued...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου