Υπάρχουν χιλιάδες πόλεις μέσα στην πόλη. Χιλιάδες πλήθη μέσα στον καθένα. Τι ψάχνεις; Να βρεις τον εαυτό σου; Να τον συναρμολογήσεις, προσπαθώντας να ενώσεις τα κομμάτια που βρίσκεις στους άλλους; Να χαθείς, να γίνεις κάποιος ξένος; Οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, εκτός από σένα, εκτός από εδώ;
Ό,τι μετριέται δεν μετράει πάντα, ό,τι μετράει δεν μετριέται πάντα. Σε μια εποχή που έχει εμμονή με τις μετρήσεις, πως θα ήταν αν όλα μπορούσαν να μετρηθούν και να καταγραφούν; Αν είχαν θερμοκρασία τα συναισθήματα; Βάθη οι σιωπές και η μοναξιά; Ρίχτερ ο φόβος; Αν ήταν τόσο απλό, με μια εφαρμογή στο κινητό, να μπορούσες να καταγράψεις τα πάντα στους γύρω σου; Θα ήταν καλύτερα; Όταν ζεις τα πάντα τόσο γρήγορα, τα καταναλώνεις σε ψηφιακό χρόνο, εμφανίζεται μια ακόμη ψύχωση, να δώσεις βάρος και νόημα στο οτιδήποτε.
Μια εποχή που προσπαθεί απελπισμένα να βαφτίσει κλασικό, μνημειώδες, διαχρονικό, το οτιδήποτε, ενώ ταυτόχρονα περνάει από την Προκρούστεια κλίνη όλο το παρελθόν, και αφού το ακρωτηριάσει, σύμφωνα με τα δικά της μέτρα και σταθμά, το ανακηρύσσει ελλιπές, σε συγκρίση με τη δική της αντανάκλαση.
Όλα στειρωμένα από την τελειότητα της οθόνης, ανηδονικά, ανικανοποίητά. Επιδειξιομανείς και ταυτόχρονα ηδονοβλεψίες, του εαυτού μας και του κόσμου. Τα σύνορα με τον καθρέφτη δυσδιάκριτα εως ανύπαρκτα. Φοράμε μάσκες, στολές για να μας γνωρίσουν ή μάλλον να μας αναγνωρίζουν. Υπερήρωες που ψάχνουν την ιστορία τους, πρωταγωνιστές προς εύρεση ταινίας, σειράς, έστω βιβλίου ή κόμικ.
Όσο μεγαλώνεις, είναι όλο και πιο δύσκολο να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Η ομορφιά είναι εκεί που δεν φαίνεται. Πίσω από τη φανταχτερή επίπλωση της ζωής μας, την υπερβολική και πλαστική διακόσμηση, που κρύβει σχεδόν τα πάντα. Η καριέρα είναι μια προσπάθεια να αποφύγεις τη ζωή; Η ζωή μια προσπάθεια να αποφύγεις την καριέρα; Είναι όλα εξαργυρώσιμα, ακόμα και τα χάδια;
Όσο παρακολουθώ την πασαρέλα ναρκισσιμού των social, τόσο βαριέμαι. Την περιφορά φωτογραφιών, βίντεο και ευφυολογημάτων για λίγα ψίχουλα επιβεβαίωσης. Όχι πως ο πραγματικός κόσμος είναι καλύτερος. Βλέπω παντού παράλληλους μονόλογους αντί για διάλογο. Κακό θέατρο, σαν ν'ακούς ένα σταθμός και να παρεμβάλλεται ένας άλλος. Φυλακισμένοι που ονειρεύονται τη φυλακή τους. Οι ίδιες πόζες, τα ίδια θέματα. Πιάτα, ποτά, μέρη. Ο ίδιος άνθρωπος, αυτολοβοτομημένος. Να κάνει συνεχώς τα ίδια. Σαν χάμστερ στον τροχό, όσο και να τρέξει, είναι πάντα στο ίδιο σημείο.
Γινόμαστε αυτά που καταναλώνουμε. Αντικείμενα. Που ψάχνουν μια καλύτερη βιτρίνα. Νευρωτικές νοικοκυρές, που αλλάζουν συνεχώς διακόσμηση στο σπίτι, τρέφοντας την αυταπάτη πως αλλάζουν κάτι ουσιαστικό. Αλλάζουμε διακόσμηση στο μυαλό, στην καρδιά, όμως τα κενά όσο και να κρυφτούν, δεν εξαφανίζονται. Είναι εκεί, αδηφάγα, καταπίνουν τα πάντα και τα φτύνουν μασημένα, τσίχλες που χάνουν τη γεύση τους μετά από μερικά δευτερόλεπτα.
Πάντα κάτι λείπει από τις λέξεις, τα βλέμματα, τις χειρονομίες και τους μορφασμούς. Είναι ο πόνος είναι η μόνη μονάδα μέτρησης της ύπαρξης στις μεγάλες μητροπόλεις; Δεν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο. Κι απόψε, αφού ξέσπασα στο πληκτρολόγιο, θα ανασύρω τις ίδιες αναμνήσεις, για να σβήσω και αυτή τη μέρα. Οι λέξεις ψυχορραγούν, αλλά τα φτερά τους δεν πέθαναν ακόμα. Θυμάμαι, μέρες που η βροχή έμοιαζε ατέλειωτη. Που οι ψίθυροι είχαν στοργή. Έσβηναν όλη την πραγματικότητα.
Ο χρόνος δεν μετρούσε, ούτε σε μέτραγε. Κάποιες φορές, ίσως να κάνει τα στραβά μάτια, όταν είσαι ευτυχισμένος, να πατάει παύση στα ρολόγια και στα ταξίμετρα του. Μεθυσμένοι από αιωνιότητα, με μόνη πατρίδα και προορισμό την επόμενη ανάσα. Θα μπορούσες να ζήσεις για πάντα εκεί. Μάλλον η ευτυχία είναι σαν τον οργασμό, κρατάει λίγο. Τις μικρές ώρες, χρειάζεσαι κάτι μεγάλο για κρατήθεις λογικός. Η τελειότητα είναι η θρησκεία της λεπτομέρειας, και τέτοιες ώρες νιώθω θρήσκος, ψάχνω στα κουρέλια της μνήμης λίγο από τον πυρετό της πίστης.
Ένας ποιητής το συνόψισε καλύτερα, άλλος τρόπος από το σώμα δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου