Ο ήλιος ρίχνει τους τίτλους αρχής της μέρας. Κλείνω το air condition. Νιώθω σαν κατεψυγμένη μπριζόλα, χρειάζομαι απόψυξη. Οι κλειδώσεις τρίζουν, ημικρανία. Τα teaser trailers της τρίτης ηλικίας όλο και πληθαίνουν. Θα βουλιάξω το μυαλό μου στο διαδικτυακό τρελάδικο. Κάθε μέρα, το μενού έχει ως εξής: Ορεκτικό τα αθλητικά, κάτι ελαφρύ για αρχή, για ν'αντέξω το κυρίως πιάτο της πραγματικότητας. Δεν έχω διάθεση ν'ακούσω μουσική και να ξεψαχνίσω τις νέες κυκλοφορίες.
Βουτάω στον καναπέ. Κλείνω τα μάτια. Φαντάζομαι μια ερημική παραλία. Μπαίνω αργά, το νερό είναι παγωμένο. Όσο προχωράω, κάθε περιττή σκέψη, κάθε μουτζούρα από τα κύτταρα μου λιώνει. Τα κύματα με βαφτίζουν στη λήθη. Βουλιάζω ολόκληρος. Η σιωπή κάτω από το νερό θεραπεύει κάθε ανθυποψία δυσαρμονίας. Επιπλέω. Και για μια στιγμή, συντονίζομαι με το σύμπαν. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ευθυγραμμίζονται. Αν υπάρχει τελειότητα, νιρβάνα, πείτε το όπως θέλει ο καθένας, είναι αυτή.
Δε σκέφτομαι, δε θυμάμαι, δε θέλω τίποτα. Μουλιάζω πάνω στο πιο γλυκό κενό. Ας με παρασύρει η παλίρροια, να σκορπίσω σε κάθε σημείο του χάρτη. Η ευλογία δεν κρατάει για πολύ. Βγαίνω από τη θάλασσα, ξαπλώνω στη σκιά. Από'κει και πέρα, η φαντασιώση νοθεύεται από τις πολλές ταινίες που έχω δει. Ανοίγω τα μάτια, βρίσκομαι ακόμα εδώ, στο φθαρμένο σκηνικό του σπιτιού. Ούτε φέτος θα πάω κάπου. Μ'ενοχλεί; Παύση ολόκληρου. Μ'ενοχλεί το ό,τι δε μ'ενοχλεί και τόσο πια. Συμφιλιώθηκα με την ιδέα. Λόγω ηλικίας, αρχίζεις και συμφιλιώνεσαι με τις ήττες της ζωής σου, πρελούδια της αποδοχής του βιολογικού τέλους.
Δεν έχει σημασία. Όσο ακόμα καίνε μικρές φωτιές μέσα στο σώμα (και δεν είναι η αρθρίτιδα), πάντα θα υπάρχουν ευκαιρίες, για να περάσεις στην άλλη πλευρά του χρόνου, για μια ακόμη απόπειρα ευτυχίας. Κλείνω τα φώτα, αφήνομαι στην αφήγηση στου Glen Hansard.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου