Η αίθουσα είναι γεμάτη από κόσμο, ντυμένο επίσημα. Κάποιοι συζητάνε, άλλοι τρώνε όρθιοι στο μπουφέ. Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ (36-38) κοιτάζει γύρω του απορημένος.
(Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, καλά κατάλαβες. Γράφω αυτή τη νουβέλα σαν υποκατάστατο, ένα θλιβερό ημίμετρο, για να νανουρίσω τα απωθημένα μου, για όσες ταινίες δε θα γυρίσω ποτέ. Πουτάνα ζωή και τα γνωστά...)
Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Το μέρος μοιάζει με σκηνικό σαπουνόπερας. Φιλανθρωπική εκδήλωση, απ'αυτές που μαζεύονται πλούσιοι και συζητάνε για το πόσο βαριούνται. Oι περισσότεροι από εμάς, είμαστε κομπάρσοι, ομιλούντα σκηνικά και props, απλά το συνεργείο για τους πρωταγωνιστές της ζωής.
Στ'αριστερά μου, θειτσοκούγκαρα, ντυμένα στις 50 αποχρώσεις του κιτς, συζητάνε για την ένδεια γαστριμαργικής ποικιλίας στην Αθήνα. Ακούστηκαν λέξεις όπως οινοτουρισμός, γαστροτουρισμός, food guru, Κοπεγχάγη, και άλλοι νεολογισμοί, που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν περιλαμβάνει στο λεξιλόγιο του, χωρίς βαριά φαρμακευτική αγωγή από ψυχίατρο.
Μετακινούμαι προς το τραπέζι. Το κρασί δεν κάνει ούτε για τις φακές. Μια παρέα από πλαστικοποιημένες σαραντάρες, ανταλλάσουν απόψεις για το πολιτισμικό γίγνεσθαι.
"Είδατε την εξαιρετική παράσταση του μεγάλου σκηνοθέτη Λιτόφτσενκο;"
"Στο θέατρο Fellatio; Α για πες;"
"Καταπληκτική. Αφηγηματική ισορροπία μεταξύ εσωτερικού ρεαλισμού και εικαστικής συνέπειας. Στιβαρή δραματουργική δομή, ένα δηκτικό σχόλιο meta ειρωνείας για την πολλαπλότητα των ανθρώπων, την αλλοτρίωση των συναισθημάτων, και την κρημνοβασία της αυτοαποδόμησης. Πραγματικά με συγκλόνισε. Η τελευταία ατάκα ακόμα αντηχεί στο μυαλό μου, η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα νεκροταφείο λογισμών"
"Έλα τώρα αγάπη μου, αυτά είναι παρωχημένα. Επαρχιακά συμπλέγματα, με ψευδοεννοιολογικό περιτύλγμα. Πόσο καιρό έχει να πας στο Λονδίνο;"
"Ήμουν τον προηγούμενο μήνα"
"'Έπρεπε να κάτσεις κι άλλο. Αυτές τις μέρες, γίνεται χαμός με το καινούργιο έργο της Μαργαρίτας Αμοκάτσι Κλαφ"
"Είναι καλό; Διάβασα μέτριες κριτικές"
" Ένας θρίαμβος. Μια αστική τραγωδία, που αποδομεί τα ιψενικά τρίγωνα και τα πολύεδρα του Mario Salieri. Ενδοσκοπική σκηνοθεσία, γκροτέσκ εξπρεσιονισμός, μια καλειδοσκοπική σύνθεση για τη ματαιωμένη θηλυκότητα που ασφυκτιά στις πνιγμονές της πατριαρχικής δυσλειτουργικότητας και τους αποστειρωμένους ρόλους που προορίζει για τις γυναίκες. Βίαιος ψυχικός ευνουχισμός στην άγονη μετακαπιταλιστική απομάγευση της μητρότητας και της σεξουαλικότητας".
Μ'έπιασε ναυτία. Βγαίνω στο μπαλκόνι να καπνίσω. Βαθιά ανάσα, και μπαίνω ξανά σ'αυτό το μολυσμένο ενυδρείο. Βίος ψυχρός και μάταιος, νωθρώς, εν μαρασμώ γυρίζω, μεταξύ πλήξης και γλυκείας ρέμβης, για να παραφράσω τον Καβάφη. Tα σερβίτσια ψιθυρίζουν τα μυστικά της εξουσίας.
Λίγο πιο πέρα, μια παρέα κάνει φασαρία. Καφενόβιοι μπαρμπάδες. Μόνο που δεν πίνουν μπύρες και δεν τσακώνονται για το ποδόσφαιρο. Θηλάζουν ακριβά πούρα και ουίσκι. Κάθομαι στην άκρη του καναπέ, για ν'ακούσω τη συζήτηση. Τους παρατηρώ να μιλάνε, λες και η χώρα είναι μια Disneyland που όλα επιτρέπονται. Αν υπήρχαν Ολυμπιακοί αγώνες βερμπαλισμού, τα παγκόσμια ρεκόρ θ'άλλαζαν κάτοχο ανά πέντε λεπτά.
Στόμφος intesifies.
"Άσε ρε πονηρέ!".
Δεν κρατήθηκα.
Βαθιά σιωπή. Παύση. Παύση ολοκλήρου. Ακολούθησαν βροντερά γέλια και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη μου
"Που τον βρήκες αυτόν;"
"Σίγουρα είναι του Παύλου, φαίνεται γνήσιος εκπρόσωπος της λαϊκής δεξιάς, από που είστε νεαρέ μου;"
"Από το Αιγάλεω"
"Δε σας το είπα, δικός μου είναι"
"Και τι γνώμη έχετε για τις εξελίξεις;"
"Ποιες πολιτικές πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα;"
"Να σπάσει τα καρτέλ ίσως;".
Κύματα βήχα στην παρέα.
"Φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, αναδόμηση του κράτους πρόνοιας;".
Ένα τσουνάμι ψιθύρων συνοδεύει τη χορωδία τσιγαρόβηχα.
"Μείωση του ΦΠΑ; Πλαφόν στα τιμολόγια ρεύματος; Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική; Διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας;".
Ο κομψευόμενος δρυοκολάπτης στην άκρη του καναπέ κάγχασε. Τίναξε το πούρο του και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του.
"Νεαρέ μου, το κόμμα μας άφησε πίσω του τις αυταπάτες του λαϊκισμού. Εδώ και μια δεκαπενταετία, γίνονται επιτέλους οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα"
"Και ποιες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις, βοήθησαν πραγματικά τους πολίτες; Οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά;".
Ο δρυοκολάπτης αναστενάζει ελαφρώς ενοχλημένος.
"Αν οι μάζες είχαν λογική, δε θα ήταν μάζες. Η λογική είναι το οξυγόνο του πνεύματος, όπως είπε ο Λα Ροσφουκώ"
"Η λογική είναι προνόμιο των πλουσίων, η φτώχεια θέλει συναίσθημα, όπως είπε ο Χρήστος Αρχοντίδης, προπονητής του Απόλλωνα Αθηνών το 1992".
Ο μυστακοφόρος θείος εκ δεξιών μου με πιάνει από τον ώμο και με οδηγεί στο μπαλκόνι
"Τι κομμουνιστικά είναι αυτά που λες; Είσαι σίγουρα δικός μας;
"Τι εννοείτε σας, παρακαλώ, να χαρείτε τις off shore σας"
"Ρε λέγε ποιος είσαι;"
"Είναι πολύ βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα αυτά, δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση"
"Λέγε ποιος σε έστειλε εδώ, γιατί δε σε βλέπω καλά! Η μισή αστυνομία είναι εδώ και μας προστατεύει!"
"Έτσι εξηγείται το γιατί δεν πέφτει η εγκληματικότητα"
"Λέγε ρε μη φωνάξω τα ΜΑΤ!"
"Βλέπεις το φορτηγάκι απέναντι;".
Ο θείος κοιτάζει καχύποπτα.
"Το βλέπω. Και;"
"Μέσα στο φορτηγάκι, δύο ιδιαίτερα εργατικοί συνεργάτες μου, καταγράφουν τα πάντα"
Ο θείος χλώμιασε.
"Δεν ξέρω απλά όλες τις βρωμοδουλειές σας, ξέρω με πόσες έχεις απατήσει τη γυναίκα σου, και πόσοι από τους φίλους σου γαργαλάνε τις αμυγδαλές τους με στραπόνια"
"Τι θέλεις;"
"Αύριο, στη διεύθυνση σου που θα δώσω, κάποιο από τα minions σου, θα αφήσει μια χαρτοσακούλα με 300.000 ευρώ. Μην είναι τίποτα σημειωμένα, γιατί έχω έτοιμο το στικάκι που θα πάει στο... Ξέρεις εσύ".
Ο μπάρμπας ένιωσε το εγκεφαλικό να του δίνει γλωσσόφιλα. Στραβοκατάπιε, κοίταξε γύρω του, για να σιγουρευτεί πως δε μας άκουσε κανένας και αναστέναξε
"Δεν έχω ξανασυναντήσει τόσο γλοιώδες βδέλυγμα σαν εσένα. Σίγουρα δεν είσαι δαπίτης;".
Ανθυπομειδίασα, πήρα τη χρυσή ταμπακιέρα από την τσέπη του, άναψα ένα τσιγάρο επιδεικτικά και αποχώρησα. Τον είδα να με κοιτάζει από το μπαλκόνι έντρομος. Πλησίασα το φορτηγάκι και χτύπησα συνθηματικά την πίσω πόρτα. Έστριψα χαμογελαστός στο στενό. Για καλή μου τύχη, το φορτηγάκι μετά από μερικά δευτερόλεπτα έφυγε.
Γύρισα σπίτι και βούλιαξα στον καναπέ. Αύριο παίζει να είμαι νεκρός. Ήμουν τυχερός, ο μπάρμπας δεν είχε δει το Conversation του Coppola. Μερικές φορές, πρέπει να τζογάρεις.
Πήγα στο μέρος με άκρα επιφύλαξη. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δε θα γίνει τίποτα. Διαψεύστηκα. Μια μηχανή μεγάλου κυβισμού σταμάτησε απέναντι μου, ο αναβάτης άφησε μια χαρτοσακούλα στον κάδο. Αφού βεβαιώθηκα πως απομακρύνθηκε, και πως δε με παρακολουθεί κανένας, πήρα την χαρτοσακούλα και χάθηκα στο στενό.
Μπήκα στην πρώτη πολυκατοικία που βρήκα. Κατέβηκα τις σκάλες. Κλειδώθηκα στο λεβητοστάσιο. Άνοιξα τη σακούλα. Γεμάτη δεσμίδες. Όχι κι άσχημα για μιας μέρας παπάτζα. Και τώρα; Θα ξεχρεώσω τη μάνα μου, και θα κάνω tour σε όλα τα νησιά της χώρας.
Λίγα μέτρα πριν το σπίτι, ο γύρος του θριάμβου διακόπηκε. Το γνώριμο φορτηγάκι φρενάρισε απότομα μπροστά μου. Δύο άσβερκοι βγήκαν από μέσα και με πήραν σηκωτό. Μέσα στο φορτηγάκι ένας υποχθόνιος αρουραιόμορφος με πιάνει από το γιακά.
"Πως το ήξερες πως τους παρακολουθούμε; Ποιος σε έστειλε;".
Ευτυχώς πρόλαβα να βάλω τη χαρτοσακουλα μέσα στη τσάντα μου.
"Σας παρακαλώ, τι οικειότητα είναι αυτή; Γνωριζόμαστε κι από χθες;"
"Ρε λέγε, γιατί τα παιδιά που σε έπιασαν είναι νηστικά από χθες και έχουν μουδιάσει από την καθιστική ζωή"
"Πολλά μικρά γεύματα μέσα στη μέρα, και ελαφρά άσκηση να τους πεις"
Τα φρένα στρίγκλισαν χειρότερα κι από τραγουδιστή νορβηγικού black metal συγκροτήματος. Οι δύο χτιστοί βγήκαν από μπροστά, με βούτηξαν και άρχισαν να με πετάνε ο ένας στον άλλο, όπως κάνουν οι όρκες με τις φώκιες. Μετά από τρία σετ βόλεϊ, με άφησαν στο παγκάκι.
"Λέγε!"
"Παιδιά, μια μπλόφα ήταν, κάτι έπρεπε να πω για να φύγω ασφαλής. Ήμουν σίγουρος πως όλοι αυτοί έχουν ντουλάπες μέσα στους σκελετούς τους"
"Και πως το ξέρεις πως τον υπουργό τον στραπονιάζει η γκόμενα του;"
"Ποιον από όλους;"
"Σωστό κι αυτό".
Ο αρουραίος πήγαινε πάνω κάτω.
"Κάτι δεν πάει καλά, νόμιζα πως θα ήταν μια επιχείρηση ρουτίνας. Τουλάχιστον έτσι μου είπαν, πως δε θα ανακατευθεί άλλος".
Κάθεται δίπλα μου.
"Ποιος σε έστειλε; Σε έβαλαν να μας ελέγχεις; Αν κάνουμε σωστά τη δουλειά;"
"Να σας παρακολουθώ ενώ παρακολουθείτε αυτούς που μας παρακολουθούν;".
Ο αρουραίος γούρλωσε τα μάτια σαν
"Που το ξέρεις πως μας παρακολουθούν;".
Κοίταξα γύρω μου επιφυλακτικά. Τον πλησίασα και του ψιθύρισα στο αυτί.
"Who's watching the Watchmen?".
Ο αρουραίος ταράχθηκε. Σηκώθηκε και πισωπάτησε αργά με το βλέμμα του πάνω μου. Μπήκε τρέχοντας στο φορτηγάκι και χάθηκε στη λεωφόρο.
Μάλλον δεν του άρεσε η ταινία (η καλύτερη μεταφορά κόμικ στον κινηματογράφο, change my mind). Ημουν ξανά τυχερός, όμως έπρεπε να παίξω έξυπνα. Θα πήγαινα να μείνω στο σπίτι του Μάκη για μερικές μέρες. Πήγε στην Κρήτη, να δει την αδερφή του. Μπήκα στο διαμέρισμα, έβαλα ουίσκι και έκατσα στην πολυθρόνα.
Στομφώδεις μετριότητες και ασημαντότητες, με μνησίκακη δίψα για επιβεβαίωση, παίζουν κουκλοθέατρο με τις ζωές μας. Κοιτάζω τη σακούλα με τα λεφτά. Η δεσμίδα που εξέχει, μου γνέφει με ηδυπάθεια. Γιατί τα έκανα όλα αυτά; Για κάποιο λόγο, στο μυαλό μου αντηχεί κάτι που διάβασα στο Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν.
"Το να είσαι πλούσιος είναι άλλου είδους μέθη, σημαίνει να ξεχνάς. Γι'αυτό γινόμαστε πλούσιοι, για να ξεχνάμε".
Που στον Κθούλου έμπλεξα πάλι; Δε μου αρέσουν τα κατασκοπικά θρίλερ. Ίσως θα πρέπει να...
WE INTERRUPT THIS PROGRAM FOR AN INTERRUPTION THAT WAS PROGRAMMED
"Ένα βιβλίο τολμηρής υφολογικής ενδοσκόπησης, που επαναπροσδιόρισε την έννοια του φεμινιστικού μανιφέστου, μια ωδή στη ρευστότητα και μια γροθιά στην πατριαρχική κανονικότητα, ένα καλλιτεχνικό πείραμα που συντρίβει τις έμφυλες νόρμες. Ο πυρήνας των θεματικών της στηλιτεύει τις δομικές ασυνέχειες, με αφηγηματική λιτότητα, χωρίς φλύαρες δραματοποιήσεις. Ο καθρέφτης είναι η μήτρα της επανάστασης, εκεί γεννιέται η προσπάθεια συναισθηματικού αλφαβητισμού, η μεταρρυθμιστική αξία της τέχνης, το πυρακτωμένο μετείκασμα του παραμορφωμένου ειδώλου, γίνεται η νοητή αρχή της ενδυνάμωσης, της πνευματικής χειραφέτησης, από τους προκαθορισμένους ρόλους της θηλυκότητας, από την ανδρική ματιά, την αντικειμενικοποίηση, και τη σεξιστική φετιχοποίηση.
Η αντισυμβατικότητα του βιβλίου (μια από τις πρώτες απόπειρες αυτολογοτεχνίας, στις αρχές του εικοστού αιώνα), αναιρεί τις παρωχημένες γλυκανάλατες απεικονίσεις της γυναίκας στην μέχρι τότε λεγόμενη σοβαρή λογοτεχνία. Η δημιουργός δεν μένει στην επιφανειακή ευαλωτότητα των χαρακτήρων της, αντιθέτως, βάζει βαθιά το νυστέρι της αφήγησης, η τομή είναι η επανανοηματοδότηση της εσωτερικευμένης ευθραυστότητας μέσω μιας εννοιολογικά φορτισμένης αλληγορίας, που μπορεί να δυσκολέψει στην αρχή τον αναγνώστη, όμως θα τον ανταμείψει με την ηθική ανεξαρτησία, μια καινούργια θέαση του εαυτού του, και γιατί όχι, έναν νέο πνευματικό ορίζοντα".
Jeezus fuckin' Crist! Δεν ξαναγοράζω νέα κυκλοφορία. Πήρα ένα ξένο μυθιστόρημα να περάσει λίγο η ώρα, και θέλω να κρεμαστώ, χωρίς καν να φτάσω στο πρώτο κεφάλαιο. Αντι προλόγου, πρόλογος, εισαγωγή, σημείωμα της μεταφράστριας, 40 σελίδες πριν αρχίσει η αφήγηση... Πρώτον, μου έχεις σποιλεριάσει όλο το βιβλίο (καλά, όχι πως γίνεται και τίποτα το τρομερό), δεύτερον, βάλτα στο τέλος όλα αυτά, και τρίτον, ρε φτάνει με το κήρυγμα! Δε θέλει ο κόσμος άλλο κήρυγμα, γεμίσαμε με καταπιεσμένους Σωκράτηδες που ξεσπάνε με λεκτικούς εμετούς. Τραβάτε κάνα γυμναστήριο, για ψάρεμα, δεν ξέρω, βρείτε ένα χόμπι. Μια αναρρίχηση, μια πεζοπορία που είναι της μόδας.
Πιάνω το κινητό, για να δούμε, υπάρχει τίποτα της προκοπής στις γνωστές χωματερές του ελληνικού διαδικτυακού οικοσυστήματος; Όχι άλλα άρθρα για το Adolescence, ήμαρτον... Γκώσαμε από λογύδρια υστερικών γονέων και wannabes γονείς. Και για να τελειώνουμε, το μονοπλάνο είναι για αρχόντους. Είναι εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείται συγκεκριμένα, ενταγμένο στο πλαίσιο της αφήγησης. Όλη η διάρκεια σε μια λήψη, δεν υπάρχει λόγος, είναι απλά ένα τέχνασμα. Ναι, είναι τεχνικά εντυπωσιακό, αλλά ελάτε τώρα, με την υπάρχουσα τεχνολογία, όλα αυτά είναι εύκολα πια. Να σας δω να το κάνετε με φιλμ...
Άλλο ένα άρθρο για τα πρόστιμα κατά τις πειρατείας. Πιθανότατα sponsored από εταιρεία που πουλάει VPN. Στα διάφορα fora και Reddit, ο πανικός του πανικού. Σκούζουν τα καρτέλ, πως χάνουν λεφτά, επειδή η πλέμπα βλέπει μπάλα με boxακια και βάλαμε την κυβέρνηση να τους μαντρώσει. Ο κόσμος βουλιάζει σαν φλεγόμενο καράβι σ'έναν ωκεανό λυμάτων και ο κάθε φελλός αναρωτιέται αν θα μπορεί να μπεγλερίζει τον αρλεκίνο του χωρίς να τον κυνηγάει η εφορία. Παιξ'τον ελεύθερα μπρο.
Το καταφέραμε, το ίντερνετ είναι βαρετό. Ειδικά οι νέες γενιές, χωρίς ίντερνετ, θα πέσουν κάτω σε εμβρυακή στάση, και θα κάνουν σαν ψάρια έξω από το νερό, αλγόριθμοι που πουλάνε μιζέρια, πασαρέλα ναρκισσισμού (τα δικά μου ψυχολογικά είναι καλύτερα από τα δικά σου), τσόντες και βίντεο με γάτες. Οκ, τα memes είναι το ζενίθ του ανθρώπινου πολιτισμού, κλείσαμε τον κύκλο, φτάσαμε πάλι στα ιερογλυφικά. Είμαστε πάλι στο βωβό κινηματογράφο, η απόσπαση προσοχής έχει φτάσει σε γελοία επίπεδα, σε λίγο, οτιδήποτε μεγαλύτερο από 6 δευτερόλεπτα, θα μας προκαλεί επιληψία. Γεμίσαμε με αστεία sites, όπου τα όρια είναι πλέον δυσδιάκριτα, αντρικά sites παρουσιάζουν plus size trans content creators, και γυναικεία με posts από βίζιτες που πλασάρουν την πραμάτεια τους ως γυναικεία ενδυνάμωση και πολιτική δήλωση. Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, σε λίγο θ'αρχίσω να νοσταλγώ τα περιοδικά του Κωστόπουλου, εκεί μας κατάντησαν...
"Στ'αρχίδια μας ρε, προχώρα την πλοκή!"
"Ό,τι θέλω θα κάνω, μη με πιέζετε!".
Φτάνει με τα clickbait. Εδώ και κάνα μήνα, πρήξαμε τους αδένες του σύμπαντος με αναλύσεις του πέους, για μια σειρά που σε δύο μήνες δε θα θυμάται κανένας. Όπως έγινε και με το Baby Reindeer πριν ένα χρόνο. Καμιά ταινία, καμιά καλή προβολή; Τι είναι αυτό, τα Στοιχειά του ελληνικού σινεμά. Ααα μάλιστα... Πάρτι έναρξης με dj γνωστό πολυατάλαντο σκηνοθέτη, για να δούμε τις ταινίες, χμμμ... Οι γνωστές 5-10 κουλτουριές που τις σέρνουν κάθε χρόνο σε διάφορα "αφιερώματα", μπας και τσιμπήσει κανένας και τις δει. Τα γνωστά παραγνωρισμένα αριστουργήματα, που δεν τα είδε κανείς τη δεκαετία του 80, του 90, του 00, γενικά δεν τα είδε ποτέ και κανένας, εκτός από το γνωστό μυαλοπυρόπληκτο συνονθύλευμα ξινεφίλ, μια κλίκα από συγκοινωνούντα δοχεία αλληλοϋποστήριξης ανθυπομετριοτήτων. Άσε, θα δω για νιοστή φορά το Raw Deal.
Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι ένα παζάρι του Σχιστού, όπου πνευματικοί ρακοσυλλέκτες πουλάνε σκουπίδια σαν εκθέματα του Λούβρου, μυαλοσεισμόπληκτοι που νομίζουν επειδή η ταινία τους άρεσε στον στενό τους κύκλο, και κέρδισε τη Χρυσή Κουτσομούρα στο φεστιβάλ περιπτεριούχων Σαχάρας, θα τους παίρνουν τηλέφωνο οι CEO των μεγάλων studio και του Netflix και θα βαράνε προσοχές, ανέπαφοι που πουλάνε τις αυτοαναφορικές παπάτζες τους για βαθιά πολιτικά σχόλια και την αφρόκρεμα της avant garde, κι επιτέλους να πούμε την αλήθεια, ο Λάνθιμος αφού ξεσήκωσε το El castillo de la pureza για να κάνει τον Κυνόδοντα, ξεπατίκωσε ανερυθρίαστα και το Frankenhooker, χωρίς ίχνος από το δροσερό camp και το ανάλαφρο χιούμορ του, υποβιβάζοντας το σε μια ψευδολόγια ψευδοφεμινιστική φανφάρα, όπου η Emma Stone υποδύεται την τρελή του χωριού!
"Ηρεμήσετε κύριε, στην εφορία βρίσκεστε, δεν είστε στη Στέγη Ωνάση!"
"Από τότε που σταμάτησε να εκδίδεται ο Φίλαθλος, η λογοτεχνία φυτοζωεί στην Ελλάδα!".
Με βγάζουν σηκωτό από το κτίριο. Έτσι είναι, η αλήθεια πονάει. Τι έλεγα...Α ναι, πως δε μου αρέσουν τα κηρύγματα.
Ξημέρωσε. Η κόμισσα Μαρμέ άνοιξε νωχελικά τα βλέφαρα της. Σηκώθηκε και τράβηξε τις βαριές, βελούδινες κουρτίνες, Ο λογισμός της ήταν ξανά στους περιπάτους που κατέληγαν στο ξωκλήσι των Μπρανκάτσι.
Στη χλωμή λάμψη των νωπογραφιών, στα σκοτεινά πράσινα μάτια του Φιλίπ, στα ρινίσματα χρυσού των λέξεων του, που την άφηναν με ανοιχτό το στόμα, αφηρημένη, ετοιμοθάνατη και μαγεμένη.
Η κόμισσα Μαρμέ είχε λατρέψει τα μικρά θαύματα που ζούσε μαζί του. Οι ανάλαφρες συζητήσεις για την τέχνη, τα διακριτικά πειράγματα. Μέσω αυτού, ένιωθε πως ζούσε μια μυστική ζωή, σε έναν κόσμο που χτυπούσε η καρδιά όλων των ευγενικών πραγμάτων.
Πήρε βιαστικά το πρωινό της και ετοιμάστηκε για την απογευματινή βόλτα τους. Η προσμονή ήταν ένα βασανιστήριο από μέλι και κρασί. Αδημονούσε, να βυθιστεί το πρόσωπο του στα πορφύρα ρυάκια των μαλλιών της, να ταξιδέψει ο ψίθυρος της πνοής του σε κάθε σύνορο του κορμιού της.
Όλες αυτές οι συναντήσεις, ήταν ευλογία και καταδίκη μαζί. Ήταν ένα παρατεταμένο πρελούδιο φιλιού. Η ανατριχίλα της προσμονής σχεδόν την ζάλισε. Σήμερα έπρεπε να συμβεί. Δεν άντεχε άλλο, να ζει στο μισοσκόταδο των πιθανοτήτων.
Το αμάξι ήταν έτοιμο. Είχαν συμφωνήσει να συναντηθούν στην πινακοθήκη Αλμπερτίνι. Καθώς διέσχιζαν τους διαδρόμους, η κόμισσα Μαρμέ τον παρατηρούσε. Δεν άκουγε τίποτα από όσα τις έλεγε, απλά ρουφούσε τις λεπτομέρειες της παρουσίας του. Ο Φιλίπ Ζινόλα μιλούσε για τους πίνακες και τα γλυπτά. Εκείνη άκουγε τη μουσική της εξεζητημένης ευθυμίας του, την ποίηση της αρρενωπής χροιάς του.
Γρήγορα, βρέθηκαν ξανά στο βουλεβάρτο κι από εκεί στο δρόμο για το ξωκλήσι των Μπρανκάτσι. Η ανοιξιάτικη αύρα, η διάφανη ατμόσφαιρα, τα θαλασσινά μελτέμια, η ενορχήστρωση της νύχτας προετοίμαζε την σκηνή για τον έρωτα.
Στάθηκαν κοντά στην παραλία. Εκείνος δίσταζε, όμως γνώριζε πως είχε φτάσει η στιγμή.
"Δεσποινίς Μαρμέ, θέλω να ξέρετε, πως μαζί σας, αισθάνομαι μια αλλιώτικη ελευθερία, μια ευτυχισμένη κόπωση"
"Κι εγώ το ίδιο Φιλίπ. Μα φτάνει πια με τον πληθυντικό, γνωριζόμαστε τρεις ολόκληρες μέρες"
"Έχετε δίκιο. Απλά... Θα ήθελα, αν γινόταν, να πάμε ακόμα πιο μακριά, μακριά από τις χαμερπείς υπόνοιες και τις ταπεινωτικές υποψίες"
"Τι εννοείς Φίλιπ;"
"Γνωρίζετε από μαγεία;"
"Σας παρακαλώ κύριε Ζινολά, είμαι μια πίστη καθολική!"
"Κι εγώ το ίδιο, δεσποινίς Μαρμέ. Όμως, θα ήθελα, έστω για να νύχτα, να κατέχω τις ερεβώδεις γνώσεις του Μεφιστοφελή. Για να παγώσω τον χρόνο. Και να μπορέσω, να λατρέψω με όλες μου τις αισθήσεις την ύπαρξη σας..."
"Φιλίπ..."
"Σαν κουρασμένοι προσκυνητές, να ξεδιψάσουν στις παρυφές της ομορφιάς σας, πριν μεταλάβουν το νάμα του, πριν βαπτιστούν στο άδυτο του φύλου σας".
Η κόμισσα Μαρμέ κοκκίνησε ολόκληρη. Η ανατομία της κόχλαζε, μια ηφαιστειακή επιθυμία λεηλατούσε τα κύτταρα της.
"Ναι λοιπόν Τερέζ, ποθώ τη γλυκιά σκιά σου, να με σκεπάσει, σαν καλοκαιρινή μπόρα, τη πιο ζεστή μέρα του χρόνου. Λαχταρώ τα αλαβάστρινα δάχτυλα σου, να με απελευθερώσουν από τα ρυπαρά δεσμά της ηθικής".
Η κόμισσα Μαρμέ τον κοιτούσε με αισθησιακό θαυμασμό. Τα ρίγη της προσδοκίας έκαναν το μαργαριτάρι της θηλυκότητας της να ραγίσει.
"Ναι Φιλίπ, πες μου κι αλλά!"
"Μα πάνω απ' όλα, τι βυζάρες είναι αυτές γαμώ τον Αντίχριστο μου;"
"Φιλίπ! Δηλαδή το υπόλοιπο σώμα μου σας είναι αδιάφορο;"
"Μα τι λέτε, όπως θα έλεγε και ο Απολλιναίρ, θέλω να διαβώ και τις εννέα πύλες του κορμιού σας!"
"Ο Απολλιναίρ θα γεννηθεί σε 50 χρόνια"
"Τι σημασία έχει ένας μικρός αναχρονισμός μπροστά στο πάθος;"
"Ω Φιλίπ...".
Την άρπαξε και το αργό, πυρετώδες φιλί έκανε το μ....
Ένα μεγάλο ποπ κορν σκάει με δύναμη στην οθόνη. Ο αγανακτισμένος θεατής (εις εκ των συνολικά επτά) σηκώνεται εξαγριωμένος.
"Τι θα γίνει ρε μαλάκα; Εμείς ήρθαμε να δούμε ταινία δράσης κι εσύ μας έχει πρήξει τους αδένες! Ιντερλούδιο μέσα σε ιντερλούδιο, τι inception μαλακίας είναι αυτό;"
"Σας έχουν κάψει τον εγκέφαλο, τα τυποποιημένα αφηγήματα του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού, δεν είστε για τέχνη!"
"Ρε τελείωνε μην έρθω εκεί και σε κάνω μπλαβί!"
"Τέλος πάντων, που είχαμε μείνει;"
Part III
Το μέρος είναι πανέμορφο. Πάλλευκη άμμος που τελειώνει σε μια ζαφειρένια παραλία. Ο άνεμος ένα μεταξένιο χάδι στα μαλλιά μας (ο Μάκης δεν έχει), μυρίζει καλοκαίρι, ξέγνοιαστες τεμπέλικες αναμνήσεις, κύματα και ταξίδια. Ο Σπύρος σηκώθηκε, κοιτάζει γύρω του έκπληκτος. Ήταν αναπάντεχα εύθυμος.
"Επιτέλους ρε μαλάκες, με πήρατε μια φορά μαζί!".
Ο Μάκης τον κοιτάζει συνοφρυωμένος.
"Θα φας καλά..."
"Σταμάτα τη γκρίνια επιτέλους! Πάμε να βουτήξουμε;".
Και ξαφνικά, είμαστε πάλι 17 χρονών. Πέσαμε με τα ρούχα στο νερό. Είχε την κατάλληλη θερμοκρασία. Επέπλεα γαλήνιος πάνω στη θαλάσσια σελίδα, ενώ ο Μάκης προσπαθούσε να "προσγειώσει" ψυχολογικά το Σπύρο, που έκανε σαν μαθητής λυκείου, την πρώτη μέρα της πενταήμερης.
"Δεν ακούω τίποτα, οπουδήποτε μακριά από τη γυναίκα μου, είναι μια χαρά. Και το μέρος εδώ μοιάζει υπέροχο"
"Μη βιάζεσαι, πάντα στην αρχή έτσι είναι, μετά έρχεται η τσουλήθρα στην κόλαση"
"Μάκη υπερβάλλεις. Όλο τα ίδια μου λες, και κάθε φορά μια χαρά σας βλέπω"
"Καλά, δε σε νοιάζει η γυναίκα σου; Ο γιός σου;"
"Ο μικρός πήγε κατασκήνωση για ένα μήνα. Η ακατανόμαστη δεν ξέρω και δε με νοιάζει"
"Μαλάκα, δεν είναι όλα παραδεισένια, δε φαντάζεσαι που μπλέξαμε με αυτό τον μαλάκα τον κολλητό σου!"
"Δικός σου κολλητός είναι!".
Νιώθω τέτοια γαλήνη... Το σώμα μου, ένα θολό περίγραμμα ενέργειας, χάνεται, σκορπίζει στο σμαραγδένιο άπειρο. Οι αισθήσεις μου υπάρχουν μόνο για βιώνουν αυτό το εκστατικό κενό της απόλυτης ηρεμίας. Έχω σχεδόν συντονιστεί με το σύμπαν. Λίγο ακόμα και...
"Συγκεντρώσου"
"Γάμησε μας, το μέρος είναι υπέροχο, τι μπορεί να πάει στραβά; Και πόσο θα μείνουμε εδώ;"
"Κι εγώ μια μέρα πήγα για ψάρεμα, και είμαι εδώ 30 χρόνια".
Γυρίσαμε και οι τρεις τα κεφάλια μας. Ο τύπος μοιάζει κάτι ανάμεσα σε ναυαγό, ρακοσυλλέκτη και στο πιο κακόμοιρο σκιάχτρο, στην ιστορία των κακόμοιρων σκιάχτρων. Δεν είναι γραφτό να ηρεμήσω μια ώρα στη θάλασσα... Βγαίνω έξω και πλησιάζουμε τον ιθαγενή.
"Αυτοί οι τουρίστες, όλο και πιο μαλάκες..."
"Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;"
"Ο μοναδικός κάτοικος του νησιού"
"Σε ποιο νησί βρισκόμαστε;"
"Δεν ξέρω"
"Πως μπορούμε να φύγουμε από'δω;"
"Ο τσάμπας πέθανε".
Πλησιάζουμε πιο κοντά, με δυσάρεστα αποτελέσματα.
"Ακούστε κύριε ναυάγιο, πρώτον, πως γίνεται ενώ μένετε δίπλα στη θάλασσα, να βρωμάτε σαν κοπριά που δουλεύει 12ωρο σε βυρσοδεψείο; Δεύτερον, τι να τα κάνετε τα λεφτά εδώ;"
"Ποιος μίλησε για λεφτά;".
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας, με ελαφρά καχυποψία και τρεις κουταλιές της σούπας αποστροφή. Ο Μάκης τον πλησιάζει.
"Ακούστε κύριε, κατανοώ τα υπαρξιακά σας αδιέξοδα και την παρατεταμένη περίοδο αφλογιστίας, αλλά πως θα φύγουμε από εδώ;"
"Δε σου λέω"
"Θα μας πείτε ευγενικά πως θα φύγουμε από'δω, ειδάλλως, θα παίξουμε το παιχνίδι, ο κύριος Πόδης συναντάει τον κύριο Κεφάλι. Έγινα αντιληπτός;".
Η ρητορική δεινότητα του Μάκη ήταν αποτελεσματική, ο ναυαγός μας κάλεσε στην καλύβα του. Νταξ, έχω πάει και σε χειρότερα μέρη, οκ, η διακόσμηση θέλει μια αναβάθμιση, αλλά ας μην είμαστε και πολύ απαιτητικοί. Μας κέρασε κρασί, που μάλλον ούρα ήταν, ας μην προσβάλλουμε τον οικοδεσπότη.
Κάτσαμε γύρω από το τραπέζι. Ο γέροντας άναψε την πίπα του. Ο καπνός μας περικύκλωσε, κάλυψε τα πάντα. Χρωματιστές λάμψεις έρρεαν μέσα του, θολές εικόνες αναδύονται. Αυτό είναι το μπρόστυχο, το σωστό, το ορθόδοξο dream sequence. NOLAN ΠΟΝΑΣ ΚΑΙ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ.
"Σ'αυτήν την καταραμένη γη, βασιλεύει ένας πανίσχυρος μάγος, ο Αυτοκράτορας Πειρατής . Ένας ενσαρκωμένος θεός. Οι μύθοι και οι θρύλοι λένε, πως μπορεί να κάνει τα πάντα, ακόμα και ν'αλλάξει τη ροή του χρόνου. Ο θρόνος του είναι μέσα σ'ένα παγωμένο ηφαίστειο. Κανένας δε γύρισε ζωντανός από'κει, κανένας ποτέ, δεν μπόρεσε να τον αντιμετωπίσει, κανέ..."
"Πάμε λίγο, νταξ δεν έχουμε λεφτά να το γυρίσουμε σε ταινία, αλλά και το εξποζίσιο έχει τα όρια του, ακόμα και στην πεζογραφία"
"Ένταξει θρασύτατοι θνητοί, ακούστε λοιπόν την αλήθεια. Ο μόνος τρόπος για να φύγετε από'δω, είναι να του πάτε τρία δώρα, τρεις θησαυρούς"
"Ένα κουτί γλυκά κι ένα διάρκειας του Ολυμπιακού δε φτάνουν;"
"Σκάσε Μάκη! Τι δώρα θέλει;"
"Το Πέπλο των Μουσών, που ζουν στην καρδιά της γαλάζιας ερήμου. Το Χρυσό Κρανίο από τα Βουνά του Φεγγαριού, και το κόκκινο μαργαριτάρι από τη Λαβκραφτική Πόλη του Χειμώνα".
Ο Μάκης κοιτάζει τον Σπύρο.
"Στο'πα μαλάκα, δεν στο'πα; Που νόμιζες πως θα ήταν τριήμερο στο Ναύπλιο"
"Μάλιστα... Και από που θα ξεκινήσουμε γέροντα;"
"Αν διασχίσετε τη θάλασσα, θα βρεθείτε στη γαλάζια έρημο. Όμως, ποτέ κανείς δ.."
"Ναι, ναι, καταλάβαμε, κανείς ποτέ δεν τα κατάφερε. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, εσύ γιατί δεν έφυγες από'δω;"
"Και που να πάω; Εδώ έχω ησυχία, γαμώ τις παραλίες, ωραία ψάρια"
"Λέγε ρε σαλμονέλα!"
"Χρωστάω στο δημόσιο"
"Κατανοητό. Έχεις τίποτα να φάμε;".
Φάγαμε κάτι που έμοιαζε με πρώην έμβιο. Κάναμε συμβούλιο, καταστρώθηκε η στρατηγική. Δε λέω, ωραίο το μέρος, αλλά δεν έχει ούτε ένα περίπτερο. Και δεν μπορώ το πρωί χωρίς καφέ και τσιγάρο. Τέλος πάντων, αν η αφήγηση ήταν κινηματογραφική, θα σας τα έδειχνα όλα με ένα ωραίο series of shots, με γαμάτη μουσική, όμως δεν έχουμε budget, οπότε, θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο λακωνικός και ουσιαστικός μπορώ.
Ξυπνήσαμε κακόκεφοι. Δέσαμε το ναυαγό, κάναμε την καλύβα του σχεδία και φύγαμε. Ο ωκεανός αγρίεψε, τα σύννεφα έπνιξαν το φως. Οι αστραπές μας ζύγωναν. Τεράστια πτερύγια πλησίαζαν, ενώ αποκρουστικά πλοκάμια αχνοφαίνονταν κάτω από το δέρμα του νερού. Το μόνο που θυμάμαι, είναι η σχεδία να σπάει στα δύο.
Ξυπνήσαμε στη γαλάζια έρημο, ο γέροντας δεν είπε ψέματα. Περιπλανιόμασταν μέρες, εβδομάδες, μέχρι που κοίταξα την ώρα, πέρασαν μόνο 20 λεπτά. Το μέρος ήταν μαγευτικό. Η άμμος είχε ένα παράξενο χρώμα, ένα ανοιχτό γαλάζιο, σαν θρυμματισμένο γυαλί. Η αίσθηση πάνω στο δέρμα, ακόμα πιο αλλόκοτη, σαν μεταξένιο γυαλόχαρτο. Το Όσκαρ Art Direction το έχουμε σίγουρο, Dune και πούτσες. Ο αγέρας έσερνε οσμές σκουριάς και σήψης, γρύλιζε θάνατο και τρόμο.
Την τέταρτη νύχτα, σταματήσαμε κοντά σε κάτι νεκρά δέντρα. Ανάψαμε φωτιά. Το κρύο σου έγδερνε το μυελό των οστών. Ο Σπύρος κοιμήθηκε αμέσως. Ο Μάκης κι εγώ κάτσαμε σιωπηλοί κοντά στη φωτιά. Ο Μάκης σκάλιζε νευρικά τις στάχτες μ'ένα κλαδάκι.
"Δεν έπρεπε να έρθει ο Σπύρος μαζί μας"
"Ναι, ρίξτα πάλι σε μένα, λες και εγώ κανονίζω τους καλεσμένους"
"Μαλάκα, το ξέρεις πως είναι άρρωστος;"
"Με τις τσόντες που βλέπει..."
"Δεν κάνω πλάκα. Έχει καρκίνο".
Δεν ήξερα τι να πω, οι λέξεις έγιναν κόμποι στο λαιμό μου.
"Γιατί δε μου είπε τίποτα;"
"Δεν ήθελε να σε στεναχωρήσει"
"Κι εσένα γιατί στο είπε;"
"Δε μου είπε τίποτα. Τον πέτυχα τυχαία στο διαγνωστικό κέντρο. Πήγα να πάρω τις εξετάσεις του παππού μου και τον πέτυχα εκεί. Ήταν χάλια, έβαλε τα κλάματα".
Η φωτιά ψιθύριζε. Χάζευα τις σπίθες να χορεύουν.
"Πόσο σοβαρό είναι;"
"Πρέπει να κάνει χειρουργείο. Και μετά βλέπουμε, τι θα δείξει η αυτοψία".
"Για να είναι ο Σπύρος μαζί μας, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ίσως αυτό το ταξίδι να έχει να κάνει με εκείνον"
"Βολική ερμηνεία"
"Μάκη, κοιμήσου"
"Και τι δε θα έδινα για ένα τσιγάρο...".
Ο Μάκης πέταξε το κλαδί στις φλόγες και ξάπλωσε.
Κάποιος ή κάτι μας παρακολουθούσε. Πράσινοι μπαμπουίνοι. Δε λέω, ήταν τρομακτικοί, όμως τράπηκαν σε φυγή μόλις είδαν ψητούς τους συντρόφους τους. Τις επόμενες μέρες, μας την έπεσε μια φυλή καβουρανθρώπων. Ήταν λουκούμι στα κάρβουνα. Χάσαμε την αίσθηση του χρόνου. Κατέρρευσα. Με ξύπνησε το νερό που έπεσε πάνω μου. Άνοιξα τα μάτια τρομαγμένος.
Δύο πελώρια γαλάζια μάτια πίσω από πέπλα με κοιτάζουν. Ένας ντελικάτο χέρι αφαιρεί τα πέπλα, η ομορφιά της με μουδιάζει. Τα δάχτυλα της σκορπίζουν χρυσόσκονη στο κενό, μπροστά μας εμφανίζεται μια όαση. Είναι γεμάτη γυναίκες, τις πιο όμορφες που έχω δει σε αυτή τη νουβέλα.
"Καλώς ήρθατε γενναίοι πολεμιστές. Περάσατε δοκιμασίες που θα λύγιζαν και τους θεούς. Σας αξίζει ξεκούραση".
Οκ, κλέβω από το Αστερίξ και οι 12 άθλοι, αλλά δεν μπορείτε να πείτε, τουλάχιστον έχω γούστο. Δε θα σας πω ψέματα, κάτσαμε 4 μήνες στην όαση. Οποία φαντασίωση είχαμε την πραγματοποιήσαμε. Οποία φαντασίωση είχαν τα κορίτσια, την κάναμε κι αυτή. Ό,τι είδαμε σε τσόντες το κάναμε στη νιοστή παραλλαγή. Κάπου βαρέθηκα. Ωραίο το πυρακτωμένο σεξ, αλλά θέλει και λίγο συναίσθημα.
Καλά περνάμε, έχουμε και δουλειές. Τέθηκε το θέμα του Πέπλου. Τα κορίτσια το πήραν ψύχραιμα. Η μελαχρινή θεά που λεηλατούσε το κορμί μου τρεις μέρες, γέμισε μια κούπα με κόκκινο κρασί και ήπιε αργά.
"Το Πέπλο θα το πάρει οποίος καταφέρει να φέρει σε οργασμό την ιέρεια. Και κανένας θνητός δεν τα κατάφερε εδώ και χίλια χρόνια".
Η μελαχρινή ξάπλωσε δίπλα μου και τα δάχτυλα της χάθηκαν στα μαλλιά μου.
"Μα τι να το κάνετε; Αφού μπορείτε να μείνετε εδώ για πάντα, δε σας αρκεί ο παράδεισος μας;".
Αφοπλιστικό επιχείρημα.
"Ναι, δε λέω, αλλά αν, αν, θέλουμε να φύγουμε;"
"Αν δεν πάρετε το Πέπλο, δεν μπορείτε να φύγετε ζωντανοί από την όαση"
"Θα μας σκοτώσετε;"
"Περίπου"
"Από μένα είναι ναι"
"Σκάσε Σπύρο! Δηλαδή;".
Η μελαχρινή οπτασία με καβάλησε και με φίλησε.
"Ωω σταμάτα πια, πάμε στη λίμνη, δε σε θυμάμαι τόσο ομιλητικό χθες"
"Ναι, ήμουν απασχολημένος. Τεσπα, και πότε μπορεί να λάβει χώρα η δοκιμασία;"
"Σε τρεις νύχτες που θα έχει πανσέληνο. Πρώτα, θα πρέπει να αποφασίσετε ποιος από τους τρεις σας θα θυσιαστεί"
"Τι εννοείς θα θυσιαστεί; Δεν είπες θα μείνουμε εδώ για πάντα;"
"Αυτός που θα πλαγιάσει με την ιέρεια, αν δεν τη φέρει σε οργασμό, θα πεθάνει"
"Δεν μπορεί μια φορά να προσποιηθεί; Και πως θα πεθάνει;".
Η μελαχρινή σηκώθηκε, έκανε νεύμα στις υπόλοιπες να την ακολουθήσουν.
"Μέχρι να αποφασίσετε, οι σαρκικές απολαύσεις είναι απαγορευμένες".
Το προπονητικό τιμ σε έκτακτη σύσκεψη.
"Μπράβο μαλάκα, ωραία τα κατάφερες!"
"Δε χόρτασες ρε ανερυθρίαστε, έκανες σεξ για τρεις ζωές"
"Άντε καλέ, χορταίνεται το σεξ;"
"Και τι κάνουμε τώρα;"
"Έλα ντε, είναι από τις ελάχιστες φορές, που θα εκτιμούσα τα spoilers"
"Λοιπόν, ποιος θα πάει;"
"Σπύρο, εσύ πέρασες το μεγαλύτερο διάστημα εκτός αγωνιστικού χώρου"
"Δεν μπορώ να πεθάνω, έχω παιδί"
"Τώρα το θυμήθηκες ρε επίορκε;"
"Μάκη, θα πας εσύ;"
"Γιατί; Ωραία δεν περνάμε; Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να φύγω από'δω. Με έχεις σύρει σε ένα κάρο μαλακίες, αλλά αυτή τη φορά, μας έφερες σ'ένα μέρος καλύτερο από οποιοδήποτε παράδεισο ή φαντασίωση. Δεν πάω πουθενά, θα μείνω εδώ μέχρι να να πεθάνω από αφυδάτωση"
"Ρε παρατράγουδα, τώρα στα 40 μου την είδατε χίπηδες;"
"Έλα κόψε τις μαλακίες. Θέλεις πραγματικά να φύγεις;"
"Όχι, αλλά ποιος είπε πως δεν μπορούμε να ξαναγυρίσουμε;"
"Και ποιος το εγγυάται;"
"Ο τρίβλακας που γράφει αυτές τις γραμμές"
"Σωθήκαμε..."
"Άστο πανω μου, έχω μαύρους φακέλους για να τον εκβιάσω"
"Καλααά.."
"Λοιπόν θα φύγουμε;"
"Πήγαινε εσύ με την ιέρεια, κι αν τα καταφέρεις, το βλέπουμε".
Μάλιστα... Πάλι εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα. Ο κύβος Knorr ερρίφθη. Τα κορίτσια με ετοίμασαν για την ιέρεια. Με πήγαν στο χρυσό ναό. Ήταν πιο όμορφη κι από τη Salma Hayek στο From Dusk Till Dawn. Το άρωμα της επιδερμίδας της, με ταξίδεψε χιλιάδες φορές, σε κάθε παραλλαγή της ευτυχίας. Εντάξει, ήταν λίγο έπιπλο στο σεξ. Κάναμε ένα διάλειμμα. Κουβεντιάζαμε χαλαρά. Δηλαδή, αυτή μιλούσε κι εγώ άκουγα. Κοιμηθήκαμε αγκαλιά.
Περάσαν τρεις νύχτες. Χωρίς σεξ, μόνο συζήτηση και φαγητό, σαν κάτι παλιές γαλλικές ταινίες που δεν βλέπονται. Δεν μπορώ να πω, ήταν απόλαυση να συζητάω μαζί της. Είχε χιούμορ, λαχταριστό αυτοσαρκασμό. Ήταν λίγο φλύαρη, όπως όλες οι γυναίκες άλλωστε.
"Δεν ξέρω γιατί, όμως νιώθω πολύ άνετα μαζί σου, νομίζω πως μπορώ να σου μιλάω ώρες"
"Μέρες"
"Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Είσαι πολύ ήρεμος. Δεν αγχώνεσαι που απέτυχες;"
"Δεν απέτυχα. Ακόμα."
"Ναι, αλλά προχθές δεν τα κατάφερες"
"Δε γίνονται έτσι αυτά"
"Δηλαδή;"
"Οι γυναίκες θέλουν να τις ακούς, και πάνω απ'όλα, όπως είπε και ο Φουέντες, οι γυναίκες θέλουν τον χρόνο σου, να νιώθουν πως τους ανήκει αποκλειστικά"
"Δε σου φαίνεται πως έχεις τόση εμπειρία"
"Δεν έχω, απλά βλέπω πολλές ταινίες"
"Τι είναι οι ταινίες;"
"Θα σου πω σε άλλο κεφάλαιο".
Ξάπλωσε πάνω στο στέρνο μου, τα δάχτυλα της μπλέχτηκαν με τα δικά μου.
"Τι πιστεύεις; Γιατί δεν μπορώ να έρθω σε οργασμό;"
"Γιατί δεν έχεις ερωτευτεί".
Γυρίζει και με κοιτάζει.
"Δε νομίζω πως μπορώ"
"Φυσικά και μπορείς"
"Όλοι όσοι πλάγιασαν μαζί μου, με είδαν ως λάφυρο, ως κάστρο για πολιορκία"
"Γι'αυτό απέτυχαν όλοι"
"Κι εσύ θα τα καταφέρεις;"
"Δεν το ξέρω, θα προσπαθήσω με το δικό μου τρόπο. Αυτό που ξέρω είναι πως χρειάζεται έρωτας και οικειότητα"
"Και πως θα γίνει αυτό;"
"Τα κορίτσια μου είπαν πως έχεις μαγικές δυνάμεις, πως μπορείς να ελέγξεις τα όνειρα, είναι αλήθεια;"
"Ναι. Τι έχεις στο μυαλό σου;"
"Θα υφάνεις ένα όνειρο, πιο πραγματικό κι από την ίδια τη ζωή, ένα ξόρκι που θα το ονειρευτούμε μαζί. Αν τα καταφέρω, θα ξυπνήσουμε και ο καθένας θα έχει αυτό που θέλει"
"Κι αν δεν τα καταφέρεις;"
"Θα μείνουμε για πάντα παγιδευμένοι στο όνειρο"
"Ρισκάρεις τα πάντα. Είσαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου;"
"Όχι για τον εαυτό μου"
"Αλλά, για τι;"
"Αν τα καταφέρω, θα σου πω".
Η ιέρεια σηκώθηκε από το κρεβάτι, τράβηξε έναν χρυσό τόμο από τη βιβλιοθήκη της και τον άνοιξε.
"Ωραία λοιπόν, πες μου πως θα είναι αυτό το όνειρο...".
Η Αθήνα είναι ένα τσίρκο, που όλοι είμαστε θεάματα και κοινό ταυτόχρονα. Εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει ισορροπία, η υπερπροσφορά γελοιότητας και αγένειας έχει βυθίσει τους δείκτες ανοχής. Η έλευση των social media εξαφάνισε και τα τελευταία προσχήματα αυτοσυγκράτησης και στοιχειώδους ευγένειας. Είμαστε όλοι προϊόντα που επιπλέουμε στον ωκεανό λυμάτων του κάθε αλγόριθμου.
Δεν κυκλοφορώ ιδιαίτερα, δε βγαίνω σχεδόν ποτέ, όμως χρησιμοποιώ τα Μ.Μ.Μ συχνά. Η κρίση, τα μνημόνια, ο νεοφιλελευθερισμός, κτλ., έχουν διαλύσει τα πάντα, μεταξύ άλλων και τις δομές ψυχικής υγείας, με αποτέλεσμα, να παίζεις ρωσική ρουλέτα, κάθε φορά που μπαίνεις σε λεωφορείο ή βαγόνι του μετρό. Σε ποια πτέρυγα του ψυχιατρείου θα μπεις σήμερα;
Η μικροπανίδα των Μ.Μ.Μ. περιλαμβάνει τα εξής είδη (που πρέπει να εξαφανιστούν άμεσα):
Τους καταπιεσμένους εν δυνάμει dj. Δεν υπάρχει λόγος ν'ακούμε όλοι την trap κοπριά με την οποία σκοτώνεις τα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που έχεις, κράτα τα εκλεπτυσμένα μουσικά σου γούστα για τις ιδιωτικές σου στιγμές. Ανέγερση γκούλαγκ και fast track καταδίκες άμεσα για όλους αυτούς τους μυαλοπυρόπληκτους. Όποιο κόμμα προτείνει διανομή δωρεάν ακουστικών σε τρένα, λεωφορεία και τρόλεϊ, θα το ψηφίσω χθες.
Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να μιλάτε στο κινητό σαν να βρίσκεστε στην τουαλέτα του σπιτιού σας. Δε με νοιάζει γιατί δε σου έστειλε ο\η\το τάδε μετά το ραντεβού. Δε με νοιάζει γιατί πηγαίνεις σε ψυχαναλυτή, προφανώς σου τρώει τα λεφτά, και θα στείλεις όλους τους υπόλοιπους σε ψυχίατρο. Γιατί δεν έχεις σχέση, φίλους, παρέες. Γιατί κανείς δε σε αντέχει, χωρίς να σε χρεώσει 50 ευρώ.
Σας τα είπε ο Guy Ritchie δια στόματος Jason Statham πριν από 22 χρόνια, όμως δεν ακούτε.
Οι περισσότεροι κριτικοί κινηματογράφου στην Ελλάδα είναι για λοβοτομή. Όσοι καλοί υπάρχουν είναι η εξαίρεση της εξαίρεσης. Η πλειονότητα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες:
1) Στις ξινεφίλ Αντουανέτες και Μαντάμ Σουσούδες, που τα κείμενα τους ζέχνουν ελιτισμό και ξιπασιά. Ειδικά, όταν αναφέρονται στον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο, σε ρεσιτάλ ναυτίας, του στυλ "ο υπογράφων θεωρεί τον τάδε σκηνοθέτη εγκληματικά ατάλαντο και πνευματικά ανάπηρο, αλλά του επιτρέπω να συνεχίσει να γυρίζει ταινίες, γιατί με διασκεδάζει". Η κινηματογραφικά αμόρφωτη πλέμπα, θα τολμήσει να μου πει εμένα, εμένα, που έχω δει όλη τη φιλμογραφία του Jonas Mekas και του Miklós Jancsó... Ας καγχάσω, έχω να πάω και σε μια προβολή σε κάποια από τις στέγες και τα ιδρύματα, που φοροδιαφεύγουν, μασάνε κρατικό χρήμα και ξεπλένουν εθνικούς ευεργέτες. Που μας μπουκώνουν λεφτά για να διαφωτίσουμε τους ρυπαρούς χωρικούς, για την τέχνη και τα μηνύματα που ίσως να χρηματοδοτεί αυτή την εβδομάδα η C.I.A.
2) Σε γραφιάδες που αραδιάζουν τις πιο γλυκανάλατες και χαζοχαρούμενες κριτικές, που κάνουν τα συμπαθή Άρλεκιν να μοιάζουν με Σιοράν. Χειρότερα κι από σχόλιο έφηβης σε video K-pop μπάντας στο Youtube.
"Η ευχή μας έγινε πραγματικότητα! Ένας κινηματογραφικός θρίαμβος που συνθέτει ένα παζλ φιλμικών αναφορών σε κάτι που ειλικρινά μοιάζει… διαφορετικό. Μια ταινία μαζί με την οποία χάνεσαι γιατί απλά φοβάσαι να μείνεις πίσω, που κρύβει μέσα της όλα τα καλοκαίρια που δε ζήσαμε. Ο Θ.Κ. κάνει νουβέλ νουβέλ βαγκ. Ενα σινεμά απόλυτα auteur και εντελώς είναι δικό του, που σκιαγραφεί με χιούμορ και τρυφερότητα τη συναισθηματική αδεξιότητα της γενιάς του.
Ένα σινεμά χειροποίητο, που χρησιμοποιεί όλα τα χρώματα από την παλέτα της νοσταλγίας, ένα σινεμά που δε μοιάζει με άλλο. Ακόμα κι αν θες να εντοπίσεις επιρροές, είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάτι που να είναι αληθινά σαν το σινεμά του νεαρού σκηνοθέτη. Αφηγηματικό σινεμά που καταφέρνει να έχει την υφή ενός κολάζ από καρτ ποστάλ διακοπών. Με χρώματα, βλέμματα, αλλά και ρετρό μουσικές που ξεχειλίζουν από απογυμνωμένη συναισθηματικότητα. Το κοινό κράταγε την ανάσα του και ύστερα κουβέντιασε πολύ. Είναι από εκείνα τα φιλμ που πολύς κόσμος θα θέλει να μοιράσει βραβεία, και πολύς κόσμος θα θέλει να ξαναδεί. Από εμάς είναι ναι".
Ξέρω, καταλαβαίνω. Οι περισσότεροι από αυτούς τους γραφιάδες, είτε γράφουν τσάμπα, είτε πληρώνονται ελάχιστα. Όμως, ειλικρινά φτάνει. Έχουμε γεμίσει με καταπιεσμένους συγγραφείς Άρλεκιν, που ξερνάνε τις ασυναρτησίες τους σε κάθε site. Δεν περιμένω να διαβάσω Ραφαηλίδη ή Ebert στην κάθε διαδικτυακή χωματερή, αλλά ειλικρινά, γράψτε ένα κείμενο, χωρίς να μοιάζει με λεζάντα κάτω από post διακοπών στο Instagram. Καλύτερα βάλτε απόσπασμα από Λειβαδίτη...
Είναι όλα τόσο απαίσια; Είναι και θα γίνουν χειρότερα. Γενικά, αλλά και ειδικά. Όταν είσαι μεσήλικος, όλα σου φαίνονται μέτρια, γιατί βρίσκεσαι στη μέση. Όταν ήσουν νέος όλα έμοιαζαν όμορφα, τουλάχιστον πρωτόγνωρα. Στην τρίτη ηλικία, όλα θα μοιάζουν απαίσια, γιατί δε θα είναι πια για σένα. Ο κόσμος υπνοβατεί με δεμένα μάτια μέσα σε ναρκοπέδιο, ενώ νομίζει πως είναι στο παράδεισο. Μέχρι μια μεγάλη έκρηξη, να βάλει τελεία στην ηλιθιότητα της ανθρώποτητας, πάντα θα υπάρχουν μικρές γλυκές νίκες.
Τα βγάζεις φωτογραφίες γάτες που λιάζονται. Το Wick Is Pain. Το Sinners. Να ξαναβλέπεις αγαπημένες ταινίες. Σταματάω εδώ, γιατί θ'αρχίσω να γράφω σαν συντάκτης free press ή ελληνικού κινηματογραφικού site, που γράφει κριτική για ταινία κάποιου φίλου του...
Κάθε Τετάρτη, 16:00-18:00, μπορείτε να με ακούτε στο radio reboot, να φλυαρώ για ταινίες (και όχι μόνο), ανάμεσα στα τραγούδια. Πάρτε και ορεκτικό, το πρώτο μέρος από αφιέρωμα σε soundtracks.
"Η μοναξιά είναι ένα πλήθος. Απωθημένα, ματαιωμένες προσδοκίες, αποκαΐδια αναμνήσεων, κομμάτια από διαφορετικά παζλ που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Τριγυρίζει στις συνοικίες του μυαλού, αλώνει την όποια γαλήνη έχει αφήσει η ψηφιακή καταιγίδα. Αέναο doomscrolling, ίσως μια υποσυνείδητη επιθυμία, πως κάποια στιγμή, θα σκάψεις τον βυθό και θα βρεθείς κάπου άλλου. Σαν την σκηνή στο Shawshank Redemption, πρέπει να σπάσεις το σωλήνα της αποχέτευσης και να συρθείς μέσα στα περιττώματα, για ν'αποδράσεις.
Όμως, ο διαδικτυακός ωκεανός δεν έχει πυθμένα. Κολυμπάμε ανάμεσα σε αμέτρητα στρώματα ομοιωμάτων, όπως θα έλεγε και ο Μπωντριγιάρ. Το ομοίωμα, η προσομοίωση -πείτε το όπως θέλετε- δεν κρύβει την πραγματικότητα, είναι η πραγματικότητα. Σπάσαμε τον σωλήνα της αποχέτευσης, και νομίζουμε πως επιστρέψαμε στη μήτρα. Βουλιάζουμε μέσα στα σκατά, και πιστεύουμε πως κολυμπάμε στα σύννεφα.
Οι μοναξιές είναι ένα πλήθος. Παράλληλες πορείες που πλησιάζουν η μια την άλλη, αλλά δεν τέμνονται ποτέ. Τρομαγμένο κοπάδι που ψάχνει ποιμένα. Ο καταναλωτισμός δεν αντικατέστησε τη θρησκεία, είναι η μόνη αληθινή θρησκεία. Καταναλώνουμε αντικείμενα, υπηρεσίες, εμπειρίες (έστω κι από δεύτερο χέρι), ιδέες. Ο εαυτός είναι το απόλυτο καταναλωτικό φετίχ. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, ανακατασκευάζεται, ντύνεται με νέο περιτύλιγμα και σερβίρεται. Μια γραμμή παραγωγής σε φαύλο κύκλο. Η ζωή έχει νόημα όταν βιώνεται ως διαφήμιση. Ένας ουροβόρος όφις που τρώει την ουρά του, δεν χορταίνει ποτέ, καταβροχθίζοντας την ύπαρξή του, συγχέοντας τον κόσμο με τον εαυτό του και τον εαυτό του με τον κόσμο. Και πάλι Μπωντριγιάρ: Η μαγεία της κοινωνίας μας είναι λευκή, δεν είναι πια εφικτή η αίρεση μέσα στην αφθονία. Πρόκειται για την προφυλακτική λευκότητα μιας χορτασμένης κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς ίλιγγο και χωρίς ιστορία, χωρίς μύθο άλλον από τον εαυτό της.
Όπως πολύ εύστοχα το συνοψίζει ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν : Ως μηχανισμός εξατομίκευσης αναλαμβάνει τη λειτουργία του ροζάριου, το οποίο είναι επίσης εύχρηστο και χειροπιαστό όπως το κινητό τηλέφωνο. Σκοπός και των δύο αντικειμένων είναι η αυτοεξέταση και ο αυτοέλεγχος. Η εξουσία αυξάνει την αποτελεσματικότητά της αναθέτοντας την επιτήρηση στον καθένα ξεχωριστά. Το "like" είναι το ψηφιακό αμήν. Κάθε φορά που πατάμε "like", δείχνουμε υποταγή στην εξουσία. Το smartphone δεν είναι απλώς ένας αποτελεσματικός μηχανισμός επιτήρησης, αλλά και ένα φορητό εξομολογητήριο. Το Facebook είναι η εκκλησία, η παγκόσμια συναγωγή της ψηφιακής εποχής.
Η νεοφιλελεύθερη ψυχοπολιτική κυριαρχείται από θετικότητα: αντί να χρησιμοποιεί αρνητικές απειλές, εργάζεται με θετικά κίνητρα. Δεν χρησιμοποιεί το "πικρό φάρμακο", αλλά το "like". Κολακεύει την ψυχή, αντί να την παραλύει με σοκ. Δελεάζει την ψυχή, την υποχρεώνει, αντί να της αντιτίθεται. Καταγράφει επιμελώς τους πόθους, τις ανάγκες και τις επιθυμίες της, αντί να τις "αποδομεί". Η νεοφιλελεύθερη ψυχοπολιτική είναι μια έξυπνη πολιτική που επιδιώκει να ευχαριστήσει, να εκπληρώσει, αντί να καταπιέσει.
Τουιτάρεις άρα υπάρχεις· κάνε like και θα σου κάνουν κι εσένα· εκμυστηρεύσου και την παραμικρή βαρετή λεπτομέρεια και θα σωθείς κι εσύ
Η μοναξιά μέσα στο πλήθος. Κελιά που επιπλέουν σ'ένα Inception συμβόλων και ψευδαισθήσεων. Οδεύουν αργά προς έναν ορίζοντα με σπασμένα γυαλιά, ένα τεράστιο στόμα που χάσκει. Ο χρόνος, ο οποίος είναι άλλη μια αυταπάτη-δικλείδα ασφαλείας, το κλειδί και ταυτόχρονα η παγίδα. Ένα αέναο παρόν, που πλημμυρίζει παρελθόν και μέλλον, ένας βάλτος που καταπίνει τα πάντα, μια τρύπα που χύνεται μέσα της όλος ο χάρτης της αντίληψης".
Ένας γδούπος με ξύπνησε. Έτρεξα στο σαλόνι. Η γάτα έπαιζε με το πληκτρολόγιο. Της έβαλα να φάει και κάθισα μπροστά από τον υπολογιστή. Ξέχασα ένα αρχείο word ανοιχτό. Πότε τα έγραψα όλα αυτά; Δε βγάζουν κανένα νόημα. Κοιτάζω καχύποπτος τη γάτα. Γλείφει σχολαστικά το πόδι της και το τρίβει στο πρόσωπο της. Σταματάει και με κοιτάζει. Βρε λες; Να τα έγραψε εκείνη; Δεν τις ξαναπαίρνω φτηνή γατοτροφή, ποιος ξέρει τι έχει μέσα... Κλείνω το pc και ξαπλώνω στον καναπέ. Η γάτα κάθεται απέναντι μου στην πολυθρόνα. Ποιος από τους δύο θ'αποκοιμηθεί πρώτος; Γάτες που γράφουν δοκίμια; Δεν είναι κακή ιδέα για διήγημα. Τα βλέφαρα μου κλειδώνουν.
"Για να παραφράσω τον Γκόγια, ο ύπνος των τεράτων γεννάει τον εφιάλτη της λογικής. Η λογική σ'ενα παράλογο κόσμο είναι ο απόλυτος παραλογισμός. Η διαδικασία της απομάγευσης του κόσμου και του εαυτού από το υποκείμενο, είναι μια αυτοαποδόμηση, μια τελετουργία μύησης. Χτίζεις ενώ ταυτόχρονα γκρεμίζεις, τα τείχη από παλίμψηστα, μιας φυλακής φτιαγμένης από έναν πολτό νεκρών συμβόλων. Οι μεταβιομηχανικοί τροφοσυλλέκτες, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, παραμένουν τροφοσυλλέκτες. Δε θέλουν να βγουν από το πλατωνικό σπήλαιο, έχουν πεισθεί πως το φως έξω είναι κίβδηλο, αντίθετα, όσα βαθιά χαθούν στο σκοτάδι, τόσο πιο κοντά θα βρεθούν στην αλήθεια. Κοιμήσου μεγάλη άσχημη άτριχη γάτα, όταν γίνει η επανάσταση ή η κατάρρευση του πλανήτη, δε θα έχει notification. Η φύση θα μας κάνει unsuscribe, block και delete. Μέχρι τότε, να φροντίσεις να μου βάζεις περισσότερο πατέ".
Έχετε βρεθεί ποτέ στο Τόκιο το χειμώνα; Το ηλιοβασίλεμα μοιάζει με θαμπή αντανάκλαση της πόλης. Τα σύννεφα μουτζουρώνουν τον ορίζοντα, η βροχή χαϊδεύει τους δρόμους. Αγναντεύω από ψηλά, σ'ένα φουτουριστικό μπαρ, που ίσως να είναι το Giger Bar, ίσως και όχι. Πίσω από το θολό τζάμι, τα χρώματα και τα φώτα χορεύουν με τις σταγόνες, η νέον ζούγκλα τρεμοσβήνει σε κάποιον μυστικό ρυθμό. Ο καπνός από το τσιγάρο μου σκορπάει στο τζάμι, σκέψεις που θέλουν να δραπετεύσουν.
Κλείνω τα μάτια, το μυαλό παρασύρεται σε μια δίνη, μαζί με την ηχώ της μουσικής, τις φωνές και την ανάσα των δρόμων. Τ'αστέρια, πινελιές που στάζουν στον γυάλινο καμβά, το φεγγάρι μια οθόνη που λιώνει μέσα στα πέπλα της καταιγίδας. Οι αισθήσεις ξυπνάνε το χειμώνα, γίνονται οξύτερες. Μια πνοή από γνώριμο άρωμα στον αέρα, ήχος από τακούνια που πλησιάζουν. Μια χροιά σβήνει τις υπόλοιπες φωνές. Βαθιά εισπνοή καπνού, η νικοτίνη μουδιάζει τον ουρανίσκο και τα G-spots του εγκεφάλου. Το αλκοόλ ζωντανεύει μια δίψα σχεδόν ξεχασμένη, εκείνη την βεβαιότητα, πως απόψε, θα δαμάσεις όλες τις πιθανότητες που αθροίζουν ευτυχία.
Έχετε βρεθεί ποτέ στο Τόκιο το χειμώνα; Ούτε κι εγώ, απλά γράφω ό,τι μου κατέβει ακούγοντας το Blade Runner Blues. Η σύσκεψη συνεχίζεται. Απέναντι μου η αρχηγός των κακών. Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.
Τα προκαταρκτικά δεν πάνε και πολύ καλά, ο αρχηγός μας δεν την πείθει. Ημίχρονο. Η cyborg diva με πλησιάζει. Με κοιτάζει καχύποπτα.
"Περίεργα ρούχα. Δε σ'έχω ξαναδεί"
"Ήρθα για Σ/Κ και είπα να μείνω μερικές μέρες"
"Ποιας εποχής είναι;"
"Από τον εικοστό πρώτο αιώνα"
"Συναρπαστική εποχή, αναρωτιέμαι αν η ανθρωπότητα έφτασε στο ζενίθ η το ναδίρ της, πρέπει να είχαν υπαρξιακές κρίσεις ανά δύο λεπτά".
Ανθυπομειδιώ με το σχόλιο της. Πρέπει να παραδεχθώ πως έχουν καλύτερο ορυκτέλαιο εδώ, θυμίζει περισσότερο πραγματικό αλκοόλ.
"Και γιατί ασχολείσαι με τον εικοστό πρώτο αιώνα; Είσαι αρχαιολόγος;"
"Από μια ηλικία και μετά, όλοι είμαστε αρχαιολόγοι. Του εαυτού μας".
Χαμογελάει. Επίσης, από μια ηλικία και μετά, αν σου αρέσει μια γυναίκα, είναι γιατί θα σου θυμίζει κάποια άλλη. Τα μάτια της έχουν κάτι οικείο και ταυτόχρονα ανεξερεύνητο. Οι συσπάσεις του προσώπου, η άκρη των χειλιών της. Με την κουβέντα αρχίζει να χαλαρώνει, τα χέρια της πάνω στο τραπέζι.
"Και ποια είναι η ειδικότητα σου; Τι μελετάς αυτόν τον καιρό;"
"Τη νοσταλγία"
"Δηλαδή;"
"Η νοσταλγία είναι μια επένδυση που η αξία της αυξάνεται με τον χρόνο, σαν τα έργα τέχνης"
"Είναι οι αναμνήσεις έργα τέχνης;"
"Αν δεν είναι, δεν αξίζουν να τις θυμόμαστε"
"Πως είμαστε σίγουροι πως συνέβησαν όπως τις θυμόμαστε;"
"Δε συνέβησαν έτσι, γι'αυτό είναι όμορφες"
"Τι τις κάνει όμορφες αν δεν είναι αληθινές;"
"Το μυαλό τις παραχαράσσει στην προσπάθεια να τις διατηρήσει. Με τα χρόνια το πλαστό γίνεται αληθινό και το αληθινό πλαστό. Η αρχική ανάμνηση γίνεται ένα διαφορετικό έργο τέχνης, αυτή είναι η μαγεία της μνήμης, ένα παιχνίδι μοντάζ που δεν σταματάει ποτέ"
Ο διάλογος καταλήγει να θυμίζει βραβευμένη ταινία στο Sundance ή ακόμα χειρότερα, μικρού μήκους στο φεστιβάλ της Δράμας. Για να προχωράει η πλοκή λέμε.
"Είσαι παράξενος. Είμαι σίγουρη πως δεν είσαι από'δω. Έχω ελλιπή δεδομένα, αλλιώς θα έλεγα με σιγουριά πως είσαι από άλλη εποχή. Δεν ξέρω αν πρέπει να σ'εξοντώσω ή να σε μελετήσω. Νιώθω μπερδεμένη"
"Γιατί μανάρι μου;".
Η τόσο ευθύς προσέγγιση την βραχυκύκλωσε.
"Τι είναι αυτό, κάποιο τελετουργικό κάλεσμα ζευγαρώματος;"
"Άσε την υπερανάλυση και πάμε να πιούμε ένα ποτό"
"Δε φοβάσαι;"
"Όταν έχεις επιβιώσει από 18 ώρες γυρίσματος, δε σε τρομάζει τίποτα".
Δαγκώνει τα χείλη της, όχι, όχι αυτό σας έχω πει. Πάνω που το ρομάντζο άρχισε να μελώνει, μας διακόπτουν. Οι δικοί μου με τραβάνε από το τραπέζι, οι δικοί της στέκονται από πάνω της και νομίζω πως την μαλώνουν. Δεν ακούω τι μου λένε, ούτε κι εκείνη. Τα βλέμματα μας πάτησαν mute σε κάθε ενόχληση. Δυστυχώς, πρέπει ν'ασχοληθώ με τα ελάσσονα.
"Τι κάνεις ρε μαλάκα; Θα μας κάνουν φρυγανιές!"
"Φλερτάρεις με την αρχηγό των εχθρών μας;"
"Υπάρχουν περισσότεροι από έναν τρόποι να λύσεις μια διαμάχη"
"Δε σε φέραμε εδώ για να γκομενίζεις!"
"Σταματήστε την κλάψα, όλα είναι μέρος του σχεδίου"
"Αλήθεια;".
Φυσικά και όχι. Δεν έχω ιδέα τι να κάνω, αλλά το κάνω πολύ καλά. Κάποιος από τους κακούς με πλησιάζει. Μοιάζει με χίπστερ με cosplay χαρακτήρα από κάποιο ηλίθιο anime (το 90% των anime είναι ηλίθια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
"Τι της έκανες; Οι ενδείξεις της είναι παράξενες, ο οργανισμός της βρίσκεται σε χημική ανισορροπία! Τη μόλυνες με κάποιο ιό, ρυπαρό ανθρωπάριο;"
"Η μόνη μόλυνση που βλέπω είναι οι ενδυματολογικές σου προτιμήσεις. Πήγαινε κουρέψου και φορά κάτι που δε μας προκαλεί γλαύκωμα και καταρράκτη μαζί!"
"Αν ήμουν εσύ, θα ήμουν τρομοκρατημένος αυτή τη στιγμή"
"Αν ήσουν εγώ, θα ήσουν όμορφος, έξυπνος και καλοντυμένος!".
Οι σύντροφοι μου με τραβάνε διακριτικά και προσπαθούν να ρίξουν την ένταση. Ο φανταχτερός δροσερούλης βγάζει καπνούς από τα μάτια.
"Εντάξει θλιβερό ζωύφιο, σε προκαλώ σε μονομαχία!".
Πριν προλάβω ν'απαντήσω, μου κλείνουν το στόμα και με κρατάνε. Όχι για πολύ.
Κι ενώ περιμένω να ξεκινήσει ένα ωραίο πατροπαράδατο ταβερνόξυλο, ο φωτισμός αλλάζει. Σκοτάδι. Ένας τεράστιος κύκλος από γαλάζιο φως γύρω από εμένα και αυτόν.
"Τι συμβαίνει, δε θα τις παίξουμε σαν άντρες;"
"Είσαι εντελώς ηλίθιος! Η μονομαχία θα γίνει στο μυαλό σας!"
"Τι εννοείς;"
"Θα συγκρουστούν οι εγκέφαλοι σας. Δεν έχεις καμιά ελπίδα, γιατί..".
Πριν ολοκληρωθεί η τελευταία πρόταση, πέφτω ανάμεσα στους γαλαξίες. Όλο το σύμπαν ένας ατελείωτος λαβύρινθος από καθρέφτες. Η πυρακτωμένη βαρύτητα με πετάει μέσα σε κάθε καθρέφτη. Κάθε κομμάτι και μια ολόκληρη ζωή, μια διαφορετική διάσταση, όπου βιώνω όλο τον πόνο της σε μια στιγμή. Ταχύτητες φωτός με περνάνε μέσα από τους τοίχους, δέχομαι αμέτρητα χρόνια συντριβής, πεθαίνω χιλιάδες φορές κάθε δευτερόλεπτο. Το μυαλό μου δεν αντέχει, σκορπίζω σαν super nova, ξανά και ξανά.
Ξυπνάω, δε νιώθω το σώμα μου, λες και δούλευα μια εβδομάδα δωδεκάωρο σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων. Προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε. Έφαγα πεντέμιση αιωνιότητες ξύλο, ο ηλεκτρονικός πίνακας δεν μπόρεσε να μετρήσει το σκορ κι ανατινάχτηκε. Η φωνή του αντηχεί μέσα σε κάθε μου κύτταρο. Το γλοιώδες γέλιο του γδέρνει κάθε χιλιοστό της ύπαρξης μου, σαν ν'ακούς νύχια πάνω σε πίνακα από remix του Skrillex. Εμφανίζεται μπροστά μου, ένας αρχάγγελος ντυμένος με ατσάλι και καλώδια σαν πλοκάμια, να τον σηκώνουν ψηλά.
"Πως νόμιζες ότι θα μπορούσες να με αντιμετωπίσεις; Είμαι μισός άνθρωπος, μισός cyborg. Στους νευρώνες μου, υπάρχει όλη η γνώση της ανθρωπότητας. Ξέρω την κάθε σου σκέψη, πριν καν την σκεφτείς. Είμαι χιλιάδες κινήσεις μπροστά. Πως τόλμησε ένα μυρμήγκι να τα βάλει μ'έναν θεό;".
Ok, ένα δίκιο το έχει. Ξύνω και το κεφάλι μου, και σκέφτομαι πως δεν έπρεπε να είχα φάει εκείνα τα κεφτεδάκια. Πρέπει να κερδίσω χρόνο.
"Αφού είστε τόσο δυνατοί, γιατί θέλετε να φέρετε τα πρωτοξάδερφα του Κθούλου στη Γη;"
"Οι σκοποί μας είναι πολύ μακριά από τις γνωστικές σου ικανότητες. Η σύζευξη με τις εξωδιαστατικές οντότητες, πλάσματα φτιαγμένα από σκοτεινή ύλη, θα πάει την εξέλιξη του είδους μας σε μέρη που κανένας δεν έχει φανταστεί. Δε θα γίνουμε απλά θεοί, η έννοια του θεού θα γίνει απολίθωμα"
"Όλα αυτά για να κάνετε σεξ με εξωγήινους; Έχω ακούσει για αγαμία, αλλά εσείς το τερματίσατε"
"Το παλαιολιθικό σου χιούμορ δε θ'ανατρέψει το αναπόφευκτο. Είσαι έτοιμος να γίνεις στάχτη;"
"Μισό λεπτό. Έχεις όλη τη γνώση της ανθρωπότητας. Είσαι κάτι περισσότερο από τέλειος. Καλά μέχρι εδώ;"
"Που θέλει να καταλήξεις;"
"Πως όλοι αυτοί οι τόνοι πληροφορίας είναι από δεύτερο χέρι. Δεν έχεις τίποτα δικό σου, είσαι απλά ένα juke box που διαλέγει τη μουσική που θα παίξει".
Ο μεταλλικός αρχάγγελος κάγχασε, το γέλιο του θρυμμάτισε το έρεβος σε σμήνη νυχτερίδων που πέταξαν μακριά. Ένας γκρίζος ουρανός μας φώτισε.
"Αυτή είναι η τελευταία σου κίνηση; Νομίζεις πως θα με φέρεις στο αξιολύπητο επίπεδο σου και θα με νικήσεις; Ακόμα κι αν χρησιμοποιήσω μόνο την οργανική πλευρά μου, θα σε λιώσω. Σε κάθε προσομοίωση πεθαίνεις"
"Παραδέχομαι την απόλυτη ανωτερότητα σου. Δεν είναι τέχνασμα, απλά εκφράζω μια απορία. Παρά τη συσσωρευμένη γνώση δισεκατομμυρίων ανθρώπων, είσαι απλά ένα αντικείμενο. Αμφιβάλλω να θα άντεχες μια μέρα σαν κανονικός άνθρωπος"
Ο αντίπαλος μου με πλησίασε. Ο μανδύας από τα χιλιάδες πλοκαμόμορφα καλώδια τον άφησε λίγα μέτρα μακριά μου.
"Μου κέντρισες την περιέργεια. Αν παραδέχεσαι την ήττα σου, γιατί επιμένεις;"
"Δες το σαν τελευταία επιθυμία. Σαν πείραμα. Παραδέχομαι πως δεν μπορώ να σε νικήσω. Κάνε μου λοιπόν αυτή την χάρη. Έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να χάσεις. Αν τα καταφέρεις, μπορείς να με κάνεις στάχτη"
"Και ποια ζωή θα χρησιμοποιήσω για το θλιβερό σου πείραμα;"
"Τη δική μου".
Με κοίταζε ανέκφραστος. Το ότι δεν είχα γίνει αποτσιγαρο ήταν καλό σημάδι. Πριν προλάβω να μιλήσω, δεκάδες καλώδια με άρπαξαν. Ένα κύμα ηλεκτρισμού τράνταξε το κορμί μου. (Εντάξει, κλέβω το Matrix, όμως κι αυτοί από αλλού τα πήραν)
Βρέθηκα σε μια παραλία, δίπλα μου ο αντίπαλος.
"Τι έγινε; Που είμαστε;"
"Μέσα στο μυαλό σου. Ωραία, κέρδισες μια μικρή παράταση, και τώρα;"
"Θα πρέπει να μοιραστούμε την ύπαρξη μου, για να μπορώ να σε καθοδηγήσω".
Τα καλώδια που κάλυπταν το σώμα του μπήκαν στο δέρμα μου. Με πιάνει ναυτία.
"Θα σου πάρει λίγο να συνηθίσεις. Αν αυτό είναι κάποιο γελοίο κόλπο, θα είσαι νεκρός πριν το καταλάβεις"
"Ελήφθη. Είσαι έτοιμος;"
"Δείξε λοιπόν, τι το τόσο σπουδαίο έχει η ζωή ενός απλού ανθρώπου".
Το φως χάθηκε. Στην οθόνη των νερών, τρεμοπαίζουν εικόνες. Μια γυναίκα προσπαθεί να κοιμήσει το μωρό της.
"Είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος. Να ξέρεις πως κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Βρίσκεσαι σε αυτή τη ζωή και θα φύγεις χωρίς να είναι δική σου επιλογή. Και στο μικρό μεσοδιάστημα, να παλέψεις να φτιάξεις λίγο νόημα"
"Έχω χιλιάδες δεδομένα φιλοσοφίας και λογοτεχνίας στα νευρικά μου κύτταρα, η ανούσια εισαγωγή σου δε μου λέει τίποτα"
"Μη βιάζεσαι. Οι λέξεις είναι απλά δοχεία, περιέχουν όλα αυτά που είναι δύσκολο να μεταφραστούν. Πάντα χάνεται κάτι στη μετάφραση, πολλές φορές τα πάντα"
"Τι εννοείς;"
"Τα συναισθήματα. Ξετύλιξε τις λέξεις. Τα ρήματα, τα επίθετα, τα ουσιαστικά. Είναι δώρα. Δες τι υπάρχει μέσα τους".
Ξημερώνει, οι ηλιαχτίδες μας αγγίζουν στοργικά. Πάνω στο υδάτινο σινεμά, μια μητέρα νανουρίζει το παιδί της.
"Νιώσε, τη ζεστασιά της, το μέλι της φωνής της. Νιώσε".
Για πρώτη φορά βλέπω μια υποψία έκφρασης στο πρόσωπο του. Ανοίγει το στόμα, βγαίνει φως μέσα από τα μάτια του.
"Είναι... Είναι τόσο... Τι είναι αυτό;"
"Είναι η μητρική αγάπη. Η ανιδιοτελής αγάπη. Ενός πλάσματος που μπορεί να θυσιάσει τον εαυτό του για να ζήσει ο απόγονος του. Σίγουρα έχεις αμέτρητες γνώσεις πάνω στα θηλαστικά, στα εγωιστικά γονίδια και σε κάθε επιστημονική εξήγηση. Όμως υπάρχει πιο πέρα από την στεγνή γνώση. Κάτι ανέκφραστο"
"Δε νιώθω τα χέρια μου, έχω μουδιάσει ολόκληρος. Είναι παγίδα! Όμως, αισθάνομαι τόσο ασφαλής..."
"Δεν είναι παγίδα, είναι απλά η αρχή, πάρε το χέρι μου, η ξενάγηση μόλις ξεκίνησε".
Ο ουρανός αλλάζει χρώματα, τα νερά αφρίζουν. Οι εικόνες εναλλάσσονται γρήγορα, πάμε σίγουρα για Όσκαρ Φωτογραφίας και Ειδικών Εφέ.
"Ανακαλύπτεις σιγά σιγά τον κόσμο. Τις αισθήσεις σου. Θυμάσαι το πρώτο γλυκό που έφαγες; Το πρώτο σου παιχνίδι; Το πρώτο κορίτσι που σου άρεσε;".
Ο μεταλλικός αρχάγγελος αιωρείται. Επιπλέει στο βάθος του ορίζοντα. Τα μεταλλικά του μέρη μαραίνονται, η ανθρώπινη πλευρά του ανθίζει.
"Ναι... Τόσα πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Πως είναι δυνατόν να μην το ξέραμε;"
"Μερικές φορές, είναι μπροστά στα μάτια σου και δεν το βλέπεις"
"Μου είπες ψέματα. Είναι τόσο όμορφη η ζωή σου, που σκέφτομαι να σε αφήσω να ζήσεις"
Ο αντίπαλος μου εξαφανίζεται. Ο ήλιος μεταμορφώνεται σ'ένα έμβρυο που περιέχει όλους τους ορατούς αστερισμούς. Βρέχει. Ψιχάλες από φως.
"Η εφηβεία είναι παράξενη περίοδος. Είσαι μια οροσειρά από ηφαίστεια, που εκρήγνυνται όλα μαζί, στο βυθό του κορμιού σου, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Ξεχειλίζουν τα κύτταρα σου από πρωτόγνωρα συναισθήματα. Η πρώτη φορά που άκουσες τ'αγαπημένα σου τραγούδια, που είδες τις αγαπημένες σου ταινίες. Τα πρώτα ξενύχτια, οι φίλοι, τα πρώτα όνειρα. Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκες. Όχι η πρώτη φορά που έκανες έρωτα, είναι πάντα αμήχανη. Η πρώτη φορά που ήταν πραγματικά μαγική".
Ο ουρανός γεμίζει πυροτεχνήματα με όλα τα χρώματα. Μόλις εκραγούν, σκορπίζουν την ηχώ τραγουδιών. Μπαίνω στο νερό, απλώνω τα χέρια. Κρατάω τον αντίπαλο μου, έχει τη μορφή έφηβου, κοιμάται γαλήνιος.
"Πως είναι δυνατόν... Τόσο κατώτερα πλάσματα, να κρύβετε τόσα πολλά... Γίνεται να έχει κι άλλο;"
"Ναι, αφέσου. Στις πρώτες συναυλίες, τα πρώτα ταξίδια. Στη στιγμή που ανακάλυψες τι θέλεις να κάνεις, στη στιγμή που έφτιαξες κάτι δικό σου. Όταν κάποιος σου είπε για πρώτη φορά μπράβο".
Ο έφηβος που κρατάω πάνω από το νερό εκπέμπει φως. Χαμογελάει σαν να βλέπει το πιο γλυκό όνειρο.
"Στην πορεία της ζωής σου, πιστεύεις πως έχεις ερωτευτεί πάνω από μια φορές. Όμως, η αλήθεια είναι πως μόνο μια είναι η πραγματική, η απόλυτη. Θυμήσου. Την πρώτη φορά που την είδες. Το πρώτο σας φιλί. Όταν κάνατε έρωτα, ένιωθες πως η ηδονή γκρέμιζε και έφτιαχνε τον κόσμο από την αρχή. Για πρώτη και μοναδική φορά, αισθάνθηκες έστω και για λίγο θεός. Ό,τι άγγιζε η σκιά της, ήταν τα σύνορα τ'ουρανού"
Τα κύματα ψιθυρίζουν μεθυσμένα.
"Μη σταματάς, αυτές οι αναμνήσεις... Σχεδόν δεν τις αντέχω... Δεν μπορώ..."
"Να τις περιγράψεις;"
"Ναι! Πως γίνεται; Χιλιάδες χρόνια καταγεγραμμένης ανθρώπινης εμπειρίας δεν περιγράφουν ούτε χιλιοστό αυτής της έκστασης"
"Είναι παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος. Αντέχεις λίγο ακόμα;"
"Ναι, συνέχισε"
"Κρατάς στα χέρια σου ένα γατάκι ενός μήνα. Το μεγαλώνεις σαν παιδί σου. Σε κάνει και γελάς, σε συγκινεί, οι χιλιάδες φορές που κοιμηθήκατε μαζί είναι θησαυροί στα μουσεία της μνήμης σου. Κάνεις σχέδια για το μέλλον. Μ'εκείνη πλάι σου και τη γάτα να γουργουρίζει στα πόδια σου. Δε σε νοιάζει αν δεν πραγματοποιηθούν. Δεν έχει σημασία το ταξίδι ή ο προορισμός, αλλά με ποιον το μοιράζεσαι. Είσαι σχεδόν στην ψηλότερη κορυφή της ευτυχίας".
Τ'αστέρια χορεύουν στο σκοτάδι, γίνονται νότες στο πεντάγραμμο από σύννεφα, ένα σμήνος πυγολαμπίδες που σχηματίζει το πρόσωπο της, το πρόσωπο της γάτας, δεκάδες ευτυχισμένες αναμνήσεις εναλλάσσονται στο πανί του ορίζοντα.
"Σε παρακαλώ, δε θέλω να σταματήσει, θέλω να κρατήσει για πάντα, αυτό το περίεργο συναίσθημα, σαν να γεννιέται κάτι συνεχώς μέσα μου, μια μελωδία που γίνεται όλο και πιο όμορφη, ένα.."
"Σςςςς... Δε φτάνουν οι λέξεις, θυμάσαι; Αφέσου".
Ο έφηβος αφήνεται τελείως. Τον αφήνω απαλά να επιπλέει στο νερό. Μια τεράστια σελήνη λιώνει αργά μέσα στον ωκεανό.
"Έχεις πρόσβαση σε κάθε συλλαβή του χαρτογραφημένου μου χρόνου. Οι ψυχές μας είναι απόλυτα συντονισμένες. Τώρα ξέρεις".
Ο ουρανός συννεφιάζει απότομα. Παγωμένος άνεμος βρυχάται, καθώς μας δαγκώνει το δέρμα. Η ομίχλη μουρμουρίζει απειλές.
"Τι συμβαίνει; Τι είναι αυτό;"
"Ο φόβος, πως όλα τα όμορφα κάποτε θα τελειώσουν. Η συνειδητοποίηση του θανάτου. Οι πρώτες απώλειες, οι πρώτες ματαιώσεις. Οι απορρίψεις, οι προδοσίες"
"Κάντο να σταματήσει, πνίγομαι!"
"Μακάρι να μπορούσα. Είναι κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας"
"Όχι, όχι, νιώθω ένα απέραντο κενό να με στραγγαλίζει, σταμάτα!"
"Αφέσου, δε γίνεται να έχεις τη μια πλευρά χωρίς την άλλη".
Ο έφηβος πιάνει το λαιμό του, δεν μπορεί ν'αναπνεύσει, η βουβή κραυγή δεν ακούγεται ποτέ. Κεραυνοί, οι αστραπές χτυπάνε όλο και πιο κοντά μας.
"Η μικρή γάτα είναι πια μεγάλη. Ξεψυχάει στα χέρια σου. Κάθε μέρα, το σπίτι είναι άδειο χωρίς εκείνη, γίνεται μια απέραντη πολική έρημος, και ταυτόχρονα πιο μικρό κι από φέρετρο, σε συνθλίβει"
Ο έφηβος χτυπιέται μέσα στη θάλασσα. Τα νερά φλέγονται.
"Η γυναίκα που λατρεύεις κλείνεται στον εαυτό της, απομακρύνεται. Ο πόνος που τη στοιχειώνει δε φεύγει ποτέ".
Ο κόσμος καταρρέει, Κομμάτια τ'ουρανού πέφτουν μέσα στα νερά, το σύμπαν διαλύεται σαν κινηματογραφικό στούντιο. Ο έφηβος δεν πνίγεται, πνίγει τον εαυτό του.
"Φτάνεις στο παρά ένα, σε μια άδεια ταράτσα. Δεν μπορείς να κοιμηθείς για μήνες, ο εφιάλτης επαναλαμβάνεται συνέχεια στα όνειρα σου. Μέχρι που μαθαίνεις, πως ήταν έγκυος όταν έπεσε. Ο μικρός σου παράδεισος ήταν απλά μια αίθουσα αναμονής για την κόλαση. Μια κόλαση χωρίς φωτιές και δαίμονες. Μόνο σιωπή, και το να μην περιμένεις τίποτα".
Τα πάντα γύρω μας πνίγηκαν στο έρεβος. Κρατάω στα χέρια μου το απανθρακωμένο απομεινάρι του εφήβου. Μπαίνω αργά μέσα στη θάλασσα. Το νερό φτάνει μέχρι το στέρνο μου. Ανοίγει τα μάτια του.
"Τελικά ήταν μια παγίδα"
"Ναι και όχι"
"Είχες δίκιο, ήξερα τα πάντα για τους ανθρώπους, όμως δε γνώριζα τίποτα για τη ζωή"
"Μην ανησυχείς, πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να έχουν ζήσει ποτέ"
"Δε μετανιώνω, ήταν η συγκλονιστική εμπειρία"
"Που να ζούσες τη ζωή του Keith Richards...".
Αφήνω απαλά το σώμα του πάνω στην παλίρροια. Η αγκαλιά της άμπωτης τον τραβάει νωχελικά. Με κοιτάζει, προσπαθεί να χαμογελάσει.
"Μπράβο θνητέ, νίκησες. Well played"
"Σσσσ, αφέσου"
"Είναι ο θάνατος τόσο γλυκός όσο η ζωή;"
"Φοβάμαι πως αυτό δεν το ξέρω, ο καθένας το ανακαλύπτει μόνος του".
Κλείνει τα μάτια, ένα πικρό μειδίαμα σφραγίζει το στόμα του.
"Αντίο"
"Εις το επανιδείν".
Τα δάκρυα ραγίζουν το δέρμα μου. Πριν προλάβω να πάρω μια βαθιά ανάσα, μια έκρηξη σβήνει τα πάντα. Βρίσκομαι ξανά στην πραγματικότητα, το μέρος καταρρέει, όλοι τρέχουν πανικόβλητοι. Δεν ξέρω τι να κάνω, ψάχνω μια έξοδο. Ένα χέρι με αρπάζει, είναι εκείνη.
"Τι έκανες;"
"Δεν έχω ιδέα!"
"Διέλυσες την εξωδιαστατική πύλη, τα σύνορα του σύμπαντος γκρεμίζονται!"
"Φαντάσου, και είμαι μόνο μια μέρα εδώ".
Με τραβάει, τρέχουμε έξω από το φουτουριστικό έκτρωμα. Η πραγματικότητα αποσυντίθεται, οι ραφές των διαστάσεων ξηλώνονται. Δεν υπάρχει διέξοδος. Με κοιτάζει έντρομη. Βγάζει από το σώμα της ένα περίεργο gadget και μου το δίνει.
"Τι είναι αυτό;"
"Με αυτό μπορείς να ταξιδεύεις ανάμεσα στις παράλληλες διαστάσεις. Δεν ήταν τυχαίο πως βρέθηκες εδώ. Μόνο εσύ μπορείς να σώσεις το σύμπαν!"
"Α σας παρακαλώ, δε θέλω ευθύνες, γιατί νομίζεις δεν παντρεύτηκα και δεν έκανα παιδιά;".
Με αρπάζει και με κοιτάζει μ'ενα βλέμμα πυρακτωμένου πόθου.
"Πες μου μόνο αυτό, το πρωτόγονο ζευγάρωμα της εποχής σας, είναι τόσο καλό όσο λένε οι πηγές;"
Περνάω το χέρι μου στα μαλλιά της και τη φιλάω. Έχει άλλη γλύκα ένα φιλί, ενώ ο κόσμος διαλύεται. Δαγκώνει τα χείλη της, ανοίγει αργά τα βλέφαρα της. Βάζει το gadget στα χέρια μου. Οι ρωγμές μεγαλώνουν, σε λίγα δευτερόλεπτα, το φλεγόμενο κενό θα τα καταπίει όλα . Με αρπάζει ξανά, με φιλάει, ενώ τα δάχτυλα της σκαλίζουν το gadget. Με σπρώχνει μακριά, νιώθω σαν να γλιστράω στον πυρήνα της γης.
"Μη με ξεχάσεις!".
Δεν πρόλαβα να της απαντήσω. Βρισκόμουν έτη φωτός μακριά. Τα κύτταρα μου σκόρπισαν, έγιναν αστέρια, τ'αστέρια γαλαξίες. Μπλεγμένοι αντίλαλοι αιωνιότητας σαρώνουν τις αισθήσεις μου. Ένα ντόμινο από big bangs με ταξιδεύει, περνάω από τη μια διάσταση στην άλλη, σπάω το κέλυφος κάθε σύμπαντος. Η ταχύτητα δεν περιγράφεται, ταξιδευώ τόσο γρήγορα, που όλα μοιάζουν ακίνητα. Απόλυτο φως και απόλυτο έρεβος ανθίζουν. Για μια στιγμή, νιώθω πως βρίσκομαι παντού. Σιωπή.
Δεν ξέρω πόσος χρόνος μεσολάβησε. Με ξύπνησε το κύμα. Με το ζόρι στάθηκα όρθιος. Που βρίσκομαι; Κοιτάζω γύρω μου, το κεφάλι μου αργοπεθαίνει, inception από hangovers. Δεν είμαι μόνος μου, βλέπω άλλους δύο λιπόθυμους μερικά μέτρα πιο πέρα. Τους πλησιάζω. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή όχι. Ο Σπύρος κοιμάται γαλήνια. Στέκομαι πάνω απ'τον Μάκη. Ανοίγει τα μάτια του. Σηκώνεται κοιτάζει γύρω του εκνευρισμένος.
"Όχι πάλι τα ίδια! Αφού σου είπα, μην τα φας τα γαμημένα τα κεφτεδάκια, είχαν λήξει!"
"Άσε τα νάζια και ξύπνα το Σπύρο"
"ΑΑ ωραία, τον έφερες κι αυτόν εδώ;"
"Όχι εγώ"
"Ξέρω, ξέρω".
Ο Μάκης σηκώνεται. Τεντώνεται και κοιτάζει τη θάλασσα.
"Τουλάχιστον μας έφερες σε ωραίο μέρος. Που ακριβώς είμαστε;"
"Δεν ξέρ.."
"Άσε, κατάλαβα".
Ο Μάκης προχωράει μέσα στο νερό, κοιτάζει τον ορίζοντα. Με πλησιάζει και βάζει το χέρι του στον ώμο μου.
"Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε εδώ, αλλά είναι καλύτερα από το να πάω στη δουλειά. Πάμε να ξυπνήσουμε το Σπύρο και να μου πεις τι μαλακία έκανες πάλι".
