Φθινοπωρινό υστερόγραφο

 

Μέχρι πρόσφατα, το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μου εποχή. Μάλλον γερνάω, γιατί φέτος ανυπομονούσα να τελειώσει. Η ανθυποψία κρύου έκανε τις μέρες υποφερτές. Δυστυχώς, το φετινό φθινόπωρο είναι απλά ένα ντροπαλό καλοκαίρι. Η κουφόβραση είναι χειρότερη από την "επίσημη" ζέστη. 

Πιθανόν, στην επαρχία να υπάρχει η γλυκιά εναλλαγή των εποχών, προσδοκώ όταν κερδίσω το Τζόκερ να μπορέσω να τη ζήσω. Ως τότε, θα υπομένω τη μοίρα ενός σκουριασμένου γραναζιού του καπιταλισμού. Μέχρι ο χειμώνας να μπει πρώτο όνομα στη μαρκίζα, ταινίες, δίσκοι και βιβλία θα δροσίζουν το μυαλό. 

Το Mr. Scorsese ήταν απόλαυση, δωρεάν masterclass. Το Ballad Of A Small Player μια χαμένη ευκαιρία για μια πραγματικά καλή ταινία. Πάντα επιστρέφω στις ταινίες των 80's και 90's, προσωπικό καταφύγιο. Η πιο μέτρια αυτών των δεκαετιών είναι αριστούργημα μπροστά στις σύγχρονες. Ξαναβλέπω με ευχαρίστηση το υποτιμημένο S.F.W., 31 χρόνια μετά είναι πιο επίκαιρο.

Ο νέος δίσκος του Robert Plant είναι το καλύτερο ταξίδι που μπορεί να κάνει κάποιος, χωρίς να κινείται. Η προσωπική καριέρα του Percy θα έπρεπε να είναι το μέτρο σύγκρισης για κάθε μουσικό που προσπαθεί να ξεφύγει από τη σκιά του παρελθόντος. Ειδικά τα τελευταία 25 χρόνια, ο πρώην τραγουδιστής των Zeps κυκλοφόρησε μια σειρά αριστουργηματικών albums. Χωρίς να μηρυκάζει και ν' ανακυκλώνει το μεγαλείο των 70s. 

Η βιογραφία του Al Pacino ήταν απολαυστική. Ήθελα να είναι διπλάσια σε σελίδες, με περισσότερες ιστορίες από αγαπημένες ταινίες. Επιστρέφω ξανά στη βιογραφία της Πατρίσια Χάισμιθ. Προσπαθώ να τη διαβάσω εδώ και 6 χρόνια. Δεν έχει σημασία, τα βιβλία είναι σαν τους ανθρώπους. Χρειάζονται το χρόνο τους, ν' ανοιχτούν, να σου δωρίσουν τα μυστικά τους. 

Μιλώντας για τη Χάισμιθ, πρόσφατα κυκλοφόρησε ένας τόμος με τα ημερολόγια και τα σημειωματάρια της. Φυσικά μπήκε στην λίστα, σε εκείνη που δε μου φτάνουν πέντε ζωές για να διαβάσω όσα περιέχει, αλλά και τι να λέει; Αν και τα βιβλία της -όσα διάβασα- δε με τρέλαναν, η ίδια και η ζωή της για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μ' εμπνέουν. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα ένα σενάριο βασισμένο στη βιογραφία της. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε να γίνει και αυτό...

Γράφω σε τετράδιο, δεν αναγνωρίζω τα γράμματα μου. Έχω σχεδόν ξεχάσει πως είναι να γράφεις σε χαρτί. Το μελάνι είναι το αίμα της λογοτεχνίας είχε πει ο Τομ Ρόμπινς, και μάλλον, όλοι έχουμε πάθει αφαίμαξη και χρειαζόμαστε επειγόντως μετάγγιση. Μερικές φορές, το γράψιμο είναι σαν φυσική εκτόνωση. Σαν προπόνηση πυγμαχίας με σάκο τη λευκή σελίδα. Ή τους δεκάδες εαυτούς σου. Δεν ξέρεις αν το μελάνι/αίμα είναι δικό σου ή του αντιπάλου. Δεν έχει σημασία. 

Παλεύω μέρες, να γράψω ένα διήγημα εμπνευσμένο από Σεπούλβεδα και Γκαλεάνο. Πιθανόν, δε θα γραφτεί ποτέ, τουλάχιστον είναι εξάσκηση, για κάτι άλλο που θα ολοκληρωθεί. 

"Αφήνω πίσω μου το αεροδρόμιο. Ποτέ δεν τα συμπάθησα, μου φαίνονται σαν νοσοκομεία. Από τις σκανδιναβικές πρωτεύουσες, μέχρι τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, η ζωή ξεκινάει πολύ μετά τα αεροδρόμια. Ο ήχος μιας άγνωστης γλώσσας μοιάζει με μουσική. Ακόμα και το φως έχει άλλη χροιά και γεύση. Δε με νοιάζει η επιδερμική τουριστική εμπειρία. Δεν ήρθα για να βγάλω φωτογραφίες τα ντόπια φαγητά. 

Τι ψάχνω; Δεν ξέρω μέχρι να το βρω. Είναι σαν τον έρωτα. Δε θυμάμαι ποιος το είπε, ότι μαθαίνεις μια πόλη μόνο όταν ερωτευτείς εκεί. Χάνομαι στα στενά, αφήνω το ένστικτο να με οδηγεί σαν κυνηγετικό σκύλο ή ακόμα καλύτερα, σαν γουρούνι που ψάχνει τρούφες. Είμαστε παζλ εμμονών, πασχίζουμε να δώσουμε νέο νόημα σε κάθε λήμμα στο λεξικό των εμπειριών μας. Σε κάθε ταξίδι, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής, κάθε μέρα. 

Ο χειμώνας εδώ είναι διαφορετικός. Το κρύο σε αγκαλιάζει, δε σου γδέρνει τα κόκκαλα όπως στην Αθήνα. Οι άνθρωποι δε μιλάνε πολύ. Περπατάω στα στενά. Η ταμπέλα με το μωβ νέον μου τραβάει την προσοχή. Μπαίνω μέσα. Μυρωδιά καπνού και πλήξης. Μισογεμάτο. Μια βαριεστημένη έφηβη γρατσουνάει μια κιθάρα και προσπαθεί να τραγουδήσει. Τρία άτομα τραβάνε με το κινητό, πιθανόν η παρέα της. Οι υπόλοιποι θαμώνες χαμένοι στις σκέψεις τους. Κάθομαι στη μπάρα. Μισό ουίσκι μετά, σημειώνω στο κινητό. Παρατηρώ τα πρόσωπα. Σκαμμένα από την ανία.

Φεύγω πριν τελειώσω το ποτό μου. Περπατάω δίπλα από τη θάλασσα. Τα κύματα βρυχώνται. Τι ακριβώς κάνω εδώ; Απλά χαλάω λεφτά που μου περισσεύουν. Περιφέρω την πλήξη και την αμηχανία μου  σε κάθε ήπειρο. Ψάχνω την άκρη του αόρατου νήματος, που θα με βάλει πάλι στο λαβύρινθο. Τι θέλω; Να γίνω ο ο ήρωας ή μήπως το τέρας;". 

Ίουυ. Σαν αυτές τις art house (aka κουλτούρικες) που θάβω. Είμαι κρυωμένος, δεν μπορώ ν' αναπνεύσω, πονάνε όλα μου τα οστά σε αλφαβητική σειρά, και προσπαθώ να εκτονωθώ, γράφοντας παπάτζες... Μάλλον δε γράφω τις σωστές παπάτζες, γιατί δε βγάζω λεφτά. Πρέπει επιτέλους, να γράψω ένα βιβλίο αυτοβοήθειας...

Είναι ακόμα Τρίτη, η εργάσιμη εβδομάδα μοιάζει μια αιωνιότητα και δύο μέρες, το 2025 σε λίγο θα σφυρίξει τη λήξη, και το μόνο που με διασκεδάζει είναι να γράφω σαχλά διηγήματα σε πρώτο πρόσωπο. Oh well...Somebody has to do it...

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Είμαι σε ένα τεράστιο δωμάτιο, οι τοίχοι γεμάτοι οθόνες. Λίγα μέτρα πιο πέρα, κάποιος κάθεται μπροστά σε μια μικρότερη οθόνη και παίζει φρουτάκια. Η καρέκλα του περιστρέφεται. Δεν έχω δει πιο κακοντυμένο πλάσμα, και θέλω να με πιστέψετε. Μένω δίπλα στην Αγία Βαρβάρα κι έχω πάει σε περισσότερα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους από το μέσο άνθρωπο.

"Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;"

"Η ιδιότητα μου είναι ακατανόητη για την πεπερασμένη αντίληψη σου. Ας πούμε πως είμαι μια τρισδιάστατη αναπαράσταση, προσαρμοσμένη στα πρωτόγονα αισθητηριακά όργανα σου, μια ολογραφική προσομοίωση του αέναου, της.."

"Λέγε ρε αχτένιστε δρυοκολάπτη, που μου θες και εντυπωσιακές εισαγωγές"

"Ας πούμε πως δεν είμαι θνητός"

"Μάλιστα... Ωραία ξεκινάμε, με συμπλέγματα μεγαλείου...".

Ο ασχημάντρας πατάει ένα κουμπί, στις οθόνες βλέπω στιγμές από τη ζωή μου. Κάποιες τις θυμάμαι, κάποιες όχι.

"Τι ακριβώς βλέπουμε; Είστε το VAR της μεταθανάτιας ζωής;"

"Ενδιαφέρον, είσαι πιο μαλάκας από τους προκατόχους σου"

"Αν είμαι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση σου, φυσιολογικό μου φαίνεται, αν και περίμενα το θεό να έχει καλύτερο στυλίστα"

"Οι χαριτωμένες αντιδράσεις σου είναι προβλέψιμες για το υποανάπτυκτο είδος θηλαστικών στο οποίο ανήκεις. Παρόλα αυτά.."

"Να σου πω, έχω δει το Matrix Reloaded δεκάδες φορές, είναι στο top 5 αγαπημένων μου ταινιών, κόψε τη φλυαρία και πες μου, ποιες είναι οι επιλογές μου".

Η ημικαραφλή ύαινα ανθυπομειδιάζει. Ή έπαθε εγκεφαλικό με μια κουταλιά ανεύρυσμα, δεν ξέρω.

"Εδώ βρίσκεται η αυταπάτη. Νομίζει πως οι επιλογές είναι μια δυαδική γλώσσα. Δυστυχώς για σένα, οι πιθανότητες είναι ανυπολόγιστες, ένας ωκεανός μέσα σε μια σταγόνα, μια σταγόνα μέσα στον ωκεανό"

"Σε απλά ελληνικά καθημερινής σειράς;"

"Η τριτοκλασάτη απόπειρα χιούμορ δε θα σε βοηθήσει"

"Λέγε ρε ημίβλακα πριν σου κάνω λίμπα το μαγαζί!"

"Είστε ένα τόσο γοητευτικά παρακμιακό είδος. Δε σας αρέσουν οι αποχρώσεις, οι αντιφάσεις, οι αμφισημίες, οι πολλές πληροφορίες. Σας κουράζουν, σας δυσκολεύουν και σας μπερδεύουν. Μόνο όταν εργαλειοποιούν το συναίσθημα, οργανισμοί σαν εσάς φτάνουν, έστω και μερικά, στην εκστατική έμπνευση των αυθεντικών βιωμάτων. Εξαιρετική γενετική πλαστικότητα, κι όμως τόσο περιορισμένη φαντασία, τόσο συναρπαστικά ατελείς..."

"Η τελειότητα είναι υπερεκτιμημένη"

"Ήμουν σίγουρος πως θα το πεις"

"Να ρωτήσω κάτι ρε πανσυμπάντιε;"

"Παρακαλώ"

"Αφού είσαι τόσο τέλειος, γιατί παίζεις φρουτάκια;"

"Είναι κάτι πέρα από την κατανόηση σου"

"Έχω δει αρκετές ταινίες με θέμα το τζόγο και ξέρω. Επίσης, ξέρω κάποιον, που γύρισε από την Πάρνηθα με τα πόδια, αφού έχασε ό,τι είχε και δεν είχε"

"Η ερώτηση σου είναι άσχετη"

"Τεσπα, τι κάνω εδώ; Θα προχωρήσει η πλοκή, γιατί αυτή η σκηνή παρατράβηξε, χειρότερα κι από το horror που είδα την προηγούμενη εβδομάδα"

"Πριν κάνεις την οποιαδήποτε επιλογή, θα πρέπει ν' αντιληφθείς το μέγεθος των συνεπειών, για κάθε πιθανότητα που θ' αφοπλίσει η αδράνεια".

Ακούω διάλογο από ταινία υποψήφια για το Ένα κάποιο βλέμμα στις Κάννες. Πιο ηλίθιος τίτλος βραβείου στην ιστορία του σύμπαντος. Ακούω ένα τύπο που μοιάζει με συνταξιούχο ταξιτζή από το 1985, ντυμένο με ρούχα συνταξιούχου ταξιτζή από το 1977...

"Λέγε ρε μαλάκα, πως φεύγω από 'δω;"

"Και πάλι, το άθροισμα των επιλογών είναι ανάλογο με το πηλίκο της νιοστής δύναμης του χάους"

"Είσαι τόσο άσχημος, που όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, βλέπεις την πλάτη σου. ΛΕΓΕ ΓΑΜΩ ΤΟ DNA ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ ΤΗΣ ΚΑΛΙΑΚΟΥΔΑΣ!"

"Ο θυμός και οι απειλές είναι η προβλέψιμη αντίδραση ενός..".

Δεν αντέχω άλλο, του περνάω την οθόνη κολάρο - ενδυματολογικά τεράστια αναβάθμιση-, και μετά από ένα δροσερό ορεκτικό χαστούκια, περάσαμε στο κυρίως, αχνιστές, παραδοσιακές κλωτσές, με απόσταγμα κουτουλιάς.

"Λέγε ρε!"

"Λοιπόν, αφού είσαι τόσο πιεστικός, το νόημα της ύπαρξης σου είναι...".