Ζητώ ακρόαση θεού και αλλαγή πλανήτη

 

Η Αθήνα είναι ένα τσίρκο, που όλοι είμαστε θεάματα και κοινό ταυτόχρονα. Εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει ισορροπία, η υπερπροσφορά γελοιότητας και αγένειας έχει βυθίσει τους δείκτες ανοχής. Η έλευση των social media εξαφάνισε και τα τελευταία προσχήματα αυτοσυγκράτησης και στοιχειώδους ευγένειας. Είμαστε όλοι προϊόντα που επιπλέουμε στον ωκεανό λυμάτων του κάθε αλγόριθμου.

Δεν κυκλοφορώ ιδιαίτερα, δε βγαίνω σχεδόν ποτέ, όμως χρησιμοποιώ τα Μ.Μ.Μ συχνά. Η κρίση, τα μνημόνια, ο νεοφιλελευθερισμός, κτλ., έχουν διαλύσει τα πάντα, μεταξύ άλλων και τις δομές ψυχικής υγείας, με αποτέλεσμα, να παίζεις ρωσική ρουλέτα, κάθε φορά που μπαίνεις σε λεωφορείο ή βαγόνι του μετρό. Σε ποια πτέρυγα του ψυχιατρείου θα μπεις σήμερα;

Η μικροπανίδα των Μ.Μ.Μ. περιλαμβάνει τα εξής είδη (που πρέπει να εξαφανιστούν άμεσα):

Τους καταπιεσμένους εν δυνάμει dj. Δεν υπάρχει λόγος ν'ακούμε όλοι την trap κοπριά με την οποία σκοτώνεις τα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που έχεις, κράτα τα εκλεπτυσμένα μουσικά σου γούστα για τις ιδιωτικές σου στιγμές. Ανέγερση γκούλαγκ και fast track καταδίκες άμεσα για όλους αυτούς τους μυαλοπυρόπληκτους. Όποιο κόμμα προτείνει διανομή δωρεάν ακουστικών σε τρένα, λεωφορεία και τρόλεϊ, θα το ψηφίσω χθες.

Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να μιλάτε στο κινητό σαν να βρίσκεστε στην τουαλέτα του σπιτιού σας. Δε με νοιάζει γιατί δε σου έστειλε ο\η\το τάδε μετά το ραντεβού. Δε με νοιάζει γιατί πηγαίνεις σε ψυχαναλυτή, προφανώς σου τρώει τα λεφτά, και θα στείλεις όλους τους υπόλοιπους σε ψυχίατρο. Γιατί δεν έχεις σχέση, φίλους, παρέες. Γιατί κανείς δε σε αντέχει, χωρίς να σε χρεώσει 50 ευρώ.

Σας τα είπε ο Guy Ritchie δια στόματος Jason Statham πριν από 22 χρόνια, όμως δεν ακούτε.

Οι περισσότεροι κριτικοί κινηματογράφου στην Ελλάδα είναι για λοβοτομή. Όσοι καλοί υπάρχουν είναι η εξαίρεση της εξαίρεσης. Η πλειονότητα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες:

1) Στις ξινεφίλ Αντουανέτες και Μαντάμ Σουσούδες, που τα κείμενα τους ζέχνουν ελιτισμό και ξιπασιά. Ειδικά, όταν αναφέρονται στον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο, σε ρεσιτάλ ναυτίας, του στυλ "ο υπογράφων θεωρεί τον τάδε σκηνοθέτη εγκληματικά ατάλαντο και πνευματικά ανάπηρο, αλλά του επιτρέπω να συνεχίσει να γυρίζει ταινίες, γιατί με διασκεδάζει". Η κινηματογραφικά αμόρφωτη πλέμπα, θα τολμήσει να μου πει εμένα, εμένα, που έχω δει όλη τη φιλμογραφία του Jonas Mekas και του Miklós Jancsó... Ας καγχάσω, έχω να πάω και σε μια προβολή σε κάποια από τις στέγες και τα ιδρύματα, που φοροδιαφεύγουν, μασάνε κρατικό χρήμα και ξεπλένουν εθνικούς ευεργέτες. Που μας μπουκώνουν λεφτά για να διαφωτίσουμε τους ρυπαρούς χωρικούς, για την τέχνη και τα μηνύματα που ίσως να χρηματοδοτεί αυτή την εβδομάδα η C.I.A.

2) Σε γραφιάδες που αραδιάζουν τις πιο γλυκανάλατες και χαζοχαρούμενες κριτικές, που κάνουν τα συμπαθή Άρλεκιν να μοιάζουν με Σιοράν. Χειρότερα κι από σχόλιο έφηβης σε video K-pop μπάντας στο Youtube.

 "Η ευχή μας έγινε πραγματικότητα! Ένας κινηματογραφικός  θρίαμβος που συνθέτει ένα παζλ φιλμικών αναφορών σε κάτι που ειλικρινά μοιάζει… διαφορετικό. Μια ταινία μαζί με την οποία χάνεσαι γιατί απλά φοβάσαι να μείνεις πίσω, που κρύβει μέσα της όλα τα καλοκαίρια που δε ζήσαμε. Ο Θ.Κ. κάνει  νουβέλ νουβέλ βαγκ. Ενα σινεμά απόλυτα auteur και εντελώς είναι δικό του, που σκιαγραφεί με χιούμορ και  τρυφερότητα τη συναισθηματική αδεξιότητα της γενιάς του.

Ένα σινεμά χειροποίητο, που χρησιμοποιεί όλα τα χρώματα από την παλέτα της νοσταλγίας, ένα σινεμά που δε μοιάζει με άλλο. Ακόμα κι αν θες να εντοπίσεις επιρροές, είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάτι που να είναι αληθινά σαν το σινεμά του νεαρού σκηνοθέτη. Αφηγηματικό σινεμά που καταφέρνει να έχει την υφή ενός κολάζ από καρτ ποστάλ διακοπών. Με χρώματα, βλέμματα, αλλά και ρετρό μουσικές που ξεχειλίζουν από απογυμνωμένη συναισθηματικότητα. Το κοινό κράταγε την ανάσα του και ύστερα κουβέντιασε πολύ. Είναι από εκείνα τα φιλμ που πολύς κόσμος θα θέλει να μοιράσει βραβεία, και πολύς κόσμος  θα θέλει να ξαναδεί. Από εμάς είναι ναι".

Ξέρω, καταλαβαίνω. Οι περισσότεροι από αυτούς τους γραφιάδες, είτε γράφουν τσάμπα, είτε πληρώνονται ελάχιστα. Όμως, ειλικρινά φτάνει. Έχουμε γεμίσει με καταπιεσμένους συγγραφείς Άρλεκιν, που ξερνάνε τις ασυναρτησίες τους σε κάθε site. Δεν περιμένω να διαβάσω Ραφαηλίδη ή Ebert στην κάθε διαδικτυακή χωματερή, αλλά ειλικρινά, γράψτε ένα κείμενο, χωρίς να μοιάζει με λεζάντα κάτω από post διακοπών στο Instagram. Καλύτερα βάλτε απόσπασμα από Λειβαδίτη...

Είναι όλα τόσο απαίσια; Είναι και θα γίνουν χειρότερα. Γενικά, αλλά και ειδικά. Όταν είσαι μεσήλικος, όλα σου φαίνονται μέτρια, γιατί βρίσκεσαι στη μέση. Όταν ήσουν νέος όλα έμοιαζαν όμορφα, τουλάχιστον πρωτόγνωρα. Στην τρίτη ηλικία, όλα θα μοιάζουν απαίσια, γιατί δε θα είναι πια για σένα. Ο κόσμος υπνοβατεί με δεμένα μάτια μέσα σε ναρκοπέδιο, ενώ νομίζει πως είναι στο παράδεισο. Μέχρι μια μεγάλη έκρηξη, να βάλει τελεία στην ηλιθιότητα της ανθρώποτητας, πάντα θα υπάρχουν μικρές γλυκές νίκες.

Τα βγάζεις φωτογραφίες γάτες που λιάζονται. Το Wick Is Pain. Το Sinners. Να ξαναβλέπεις αγαπημένες ταινίες. Σταματάω εδώ, γιατί θ'αρχίσω να γράφω σαν συντάκτης free press ή ελληνικού κινηματογραφικού site, που γράφει κριτική για ταινία κάποιου φίλου του...