Η αίθουσα είναι γεμάτη από κόσμο, ντυμένο επίσημα. Κάποιοι συζητάνε, άλλοι τρώνε όρθιοι στο μπουφέ. Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ (36-38) κοιτάζει γύρω του απορημένος.
(Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, καλά κατάλαβες. Γράφω αυτή τη νουβέλα σαν υποκατάστατο, ένα θλιβερό ημίμετρο, για να νανουρίσω τα απωθημένα μου, για όσες ταινίες δε θα γυρίσω ποτέ. Πουτάνα ζωή και τα γνωστά...)
Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Το μέρος μοιάζει με σκηνικό σαπουνόπερας. Φιλανθρωπική εκδήλωση, απ'αυτές που μαζεύονται πλούσιοι και συζητάνε για το πόσο βαριούνται. Oι περισσότεροι από εμάς, είμαστε κομπάρσοι, ομιλούντα σκηνικά και props, απλά το συνεργείο για τους πρωταγωνιστές της ζωής.
Στ'αριστερά μου, θειτσοκούγκαρα, ντυμένα στις 50 αποχρώσεις του κιτς, συζητάνε για την ένδεια γαστριμαργικής ποικιλίας στην Αθήνα. Ακούστηκαν λέξεις όπως οινοτουρισμός, γαστροτουρισμός, food guru, Κοπεγχάγη, και άλλοι νεολογισμοί, που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν περιλαμβάνει στο λεξιλόγιο του, χωρίς βαριά φαρμακευτική αγωγή από ψυχίατρο.
Μετακινούμαι προς το τραπέζι. Το κρασί δεν κάνει ούτε για τις φακές. Μια παρέα από πλαστικοποιημένες σαραντάρες, ανταλλάσουν απόψεις για το πολιτισμικό γίγνεσθαι.
"Είδατε την εξαιρετική παράσταση του μεγάλου σκηνοθέτη Λιτόφτσενκο;"
"Στο θέατρο Fellatio; Α για πες;"
"Καταπληκτική. Αφηγηματική ισορροπία μεταξύ εσωτερικού ρεαλισμού και εικαστικής συνέπειας. Στιβαρή δραματουργική δομή, ένα δηκτικό σχόλιο meta ειρωνείας για την πολλαπλότητα των ανθρώπων, την αλλοτρίωση των συναισθημάτων, και την κρημνοβασία της αυτοαποδόμησης. Πραγματικά με συγκλόνισε. Η τελευταία ατάκα ακόμα αντηχεί στο μυαλό μου, η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα νεκροταφείο λογισμών"
"Έλα τώρα αγάπη μου, αυτά είναι παρωχημένα. Επαρχιακά συμπλέγματα, με ψευδοεννοιολογικό περιτύλγμα. Πόσο καιρό έχει να πας στο Λονδίνο;"
"Ήμουν τον προηγούμενο μήνα"
"'Έπρεπε να κάτσεις κι άλλο. Αυτές τις μέρες, γίνεται χαμός με το καινούργιο έργο της Μαργαρίτας Αμοκάτσι Κλαφ"
"Είναι καλό; Διάβασα μέτριες κριτικές"
" Ένας θρίαμβος. Μια αστική τραγωδία, που αποδομεί τα ιψενικά τρίγωνα και τα πολύεδρα του Mario Salieri. Ενδοσκοπική σκηνοθεσία, γκροτέσκ εξπρεσιονισμός, μια καλειδοσκοπική σύνθεση για τη ματαιωμένη θηλυκότητα που ασφυκτιά στις πνιγμονές της πατριαρχικής δυσλειτουργικότητας και τους αποστειρωμένους ρόλους που προορίζει για τις γυναίκες. Βίαιος ψυχικός ευνουχισμός στην άγονη μετακαπιταλιστική απομάγευση της μητρότητας και της σεξουαλικότητας".
Μ'έπιασε ναυτία. Βγαίνω στο μπαλκόνι να καπνίσω. Βαθιά ανάσα, και μπαίνω ξανά σ'αυτό το μολυσμένο ενυδρείο. Βίος ψυχρός και μάταιος, νωθρώς, εν μαρασμώ γυρίζω, μεταξύ πλήξης και γλυκείας ρέμβης, για να παραφράσω τον Καβάφη. Tα σερβίτσια ψιθυρίζουν τα μυστικά της εξουσίας.
Λίγο πιο πέρα, μια παρέα κάνει φασαρία. Καφενόβιοι μπαρμπάδες. Μόνο που δεν πίνουν μπύρες και δεν τσακώνονται για το ποδόσφαιρο. Θηλάζουν ακριβά πούρα και ουίσκι. Κάθομαι στην άκρη του καναπέ, για ν'ακούσω τη συζήτηση. Τους παρατηρώ να μιλάνε, λες και η χώρα είναι μια Disneyland που όλα επιτρέπονται. Αν υπήρχαν Ολυμπιακοί αγώνες βερμπαλισμού, τα παγκόσμια ρεκόρ θ'άλλαζαν κάτοχο ανά πέντε λεπτά.
Στόμφος intesifies.
"Άσε ρε πονηρέ!".
Δεν κρατήθηκα.
Βαθιά σιωπή. Παύση. Παύση ολοκλήρου. Ακολούθησαν βροντερά γέλια και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη μου
"Που τον βρήκες αυτόν;"
"Σίγουρα είναι του Παύλου, φαίνεται γνήσιος εκπρόσωπος της λαϊκής δεξιάς, από που είστε νεαρέ μου;"
"Από το Αιγάλεω"
"Δε σας το είπα, δικός μου είναι"
"Και τι γνώμη έχετε για τις εξελίξεις;"
"Ποιες πολιτικές πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα;"
"Να σπάσει τα καρτέλ ίσως;".
Κύματα βήχα στην παρέα.
"Φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, αναδόμηση του κράτους πρόνοιας;".
Ένα τσουνάμι ψιθύρων συνοδεύει τη χορωδία τσιγαρόβηχα.
"Μείωση του ΦΠΑ; Πλαφόν στα τιμολόγια ρεύματος; Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική; Διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας;".
Ο κομψευόμενος δρυοκολάπτης στην άκρη του καναπέ κάγχασε. Τίναξε το πούρο του και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του.
"Νεαρέ μου, το κόμμα μας άφησε πίσω του τις αυταπάτες του λαϊκισμού. Εδώ και μια δεκαπενταετία, γίνονται επιτέλους οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα"
"Και ποιες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις, βοήθησαν πραγματικά τους πολίτες; Οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά;".
Ο δρυοκολάπτης αναστενάζει ελαφρώς ενοχλημένος.
"Αν οι μάζες είχαν λογική, δε θα ήταν μάζες. Η λογική είναι το οξυγόνο του πνεύματος, όπως είπε ο Λα Ροσφουκώ"
"Η λογική είναι προνόμιο των πλουσίων, η φτώχεια θέλει συναίσθημα, όπως είπε ο Χρήστος Αρχοντίδης, προπονητής του Απόλλωνα Αθηνών το 1992".
Ο μυστακοφόρος θείος εκ δεξιών μου με πιάνει από τον ώμο και με οδηγεί στο μπαλκόνι
"Τι κομμουνιστικά είναι αυτά που λες; Είσαι σίγουρα δικός μας;
"Τι εννοείτε σας, παρακαλώ, να χαρείτε τις off shore σας"
"Ρε λέγε ποιος είσαι;"
"Είναι πολύ βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα αυτά, δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση"
"Λέγε ποιος σε έστειλε εδώ, γιατί δε σε βλέπω καλά! Η μισή αστυνομία είναι εδώ και μας προστατεύει!"
"Έτσι εξηγείται το γιατί δεν πέφτει η εγκληματικότητα"
"Λέγε ρε μη φωνάξω τα ΜΑΤ!"
"Βλέπεις το φορτηγάκι απέναντι;".
Ο θείος κοιτάζει καχύποπτα.
"Το βλέπω. Και;"
"Μέσα στο φορτηγάκι, δύο ιδιαίτερα εργατικοί συνεργάτες μου, καταγράφουν τα πάντα"
Ο θείος χλώμιασε.
"Δεν ξέρω απλά όλες τις βρωμοδουλειές σας, ξέρω με πόσες έχεις απατήσει τη γυναίκα σου, και πόσοι από τους φίλους σου γαργαλάνε τις αμυγδαλές τους με στραπόνια"
"Τι θέλεις;"
"Αύριο, στη διεύθυνση σου που θα δώσω, κάποιο από τα minions σου, θα αφήσει μια χαρτοσακούλα με 300.000 ευρώ. Μην είναι τίποτα σημειωμένα, γιατί έχω έτοιμο το στικάκι που θα πάει στο... Ξέρεις εσύ".
Ο μπάρμπας ένιωσε το εγκεφαλικό να του δίνει γλωσσόφιλα. Στραβοκατάπιε, κοίταξε γύρω του, για να σιγουρευτεί πως δε μας άκουσε κανένας και αναστέναξε
"Δεν έχω ξανασυναντήσει τόσο γλοιώδες βδέλυγμα σαν εσένα. Σίγουρα δεν είσαι δαπίτης;".
Ανθυπομειδίασα, πήρα τη χρυσή ταμπακιέρα από την τσέπη του, άναψα ένα τσιγάρο επιδεικτικά και αποχώρησα. Τον είδα να με κοιτάζει από το μπαλκόνι έντρομος. Πλησίασα το φορτηγάκι και χτύπησα συνθηματικά την πίσω πόρτα. Έστριψα χαμογελαστός στο στενό. Για καλή μου τύχη, το φορτηγάκι μετά από μερικά δευτερόλεπτα έφυγε.
Γύρισα σπίτι και βούλιαξα στον καναπέ. Αύριο παίζει να είμαι νεκρός. Ήμουν τυχερός, ο μπάρμπας δεν είχε δει το Conversation του Coppola. Μερικές φορές, πρέπει να τζογάρεις.
Πήγα στο μέρος με άκρα επιφύλαξη. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δε θα γίνει τίποτα. Διαψεύστηκα. Μια μηχανή μεγάλου κυβισμού σταμάτησε απέναντι μου, ο αναβάτης άφησε μια χαρτοσακούλα στον κάδο. Αφού βεβαιώθηκα πως απομακρύνθηκε, και πως δε με παρακολουθεί κανένας, πήρα την χαρτοσακούλα και χάθηκα στο στενό.
Μπήκα στην πρώτη πολυκατοικία που βρήκα. Κατέβηκα τις σκάλες. Κλειδώθηκα στο λεβητοστάσιο. Άνοιξα τη σακούλα. Γεμάτη δεσμίδες. Όχι κι άσχημα για μιας μέρας παπάτζα. Και τώρα; Θα ξεχρεώσω τη μάνα μου, και θα κάνω tour σε όλα τα νησιά της χώρας.
Λίγα μέτρα πριν το σπίτι, ο γύρος του θριάμβου διακόπηκε. Το γνώριμο φορτηγάκι φρενάρισε απότομα μπροστά μου. Δύο άσβερκοι βγήκαν από μέσα και με πήραν σηκωτό. Μέσα στο φορτηγάκι ένας υποχθόνιος αρουραιόμορφος με πιάνει από το γιακά.
"Πως το ήξερες πως τους παρακολουθούμε; Ποιος σε έστειλε;".
Ευτυχώς πρόλαβα να βάλω τη χαρτοσακουλα μέσα στη τσάντα μου.
"Σας παρακαλώ, τι οικειότητα είναι αυτή; Γνωριζόμαστε κι από χθες;"
"Ρε λέγε, γιατί τα παιδιά που σε έπιασαν είναι νηστικά από χθες και έχουν μουδιάσει από την καθιστική ζωή"
"Πολλά μικρά γεύματα μέσα στη μέρα, και ελαφρά άσκηση να τους πεις"
Τα φρένα στρίγκλισαν χειρότερα κι από τραγουδιστή νορβηγικού black metal συγκροτήματος. Οι δύο χτιστοί βγήκαν από μπροστά, με βούτηξαν και άρχισαν να με πετάνε ο ένας στον άλλο, όπως κάνουν οι όρκες με τις φώκιες. Μετά από τρία σετ βόλεϊ, με άφησαν στο παγκάκι.
"Λέγε!"
"Παιδιά, μια μπλόφα ήταν, κάτι έπρεπε να πω για να φύγω ασφαλής. Ήμουν σίγουρος πως όλοι αυτοί έχουν ντουλάπες μέσα στους σκελετούς τους"
"Και πως το ξέρεις πως τον υπουργό τον στραπονιάζει η γκόμενα του;"
"Ποιον από όλους;"
"Σωστό κι αυτό".
Ο αρουραίος πήγαινε πάνω κάτω.
"Κάτι δεν πάει καλά, νόμιζα πως θα ήταν μια επιχείρηση ρουτίνας. Τουλάχιστον έτσι μου είπαν, πως δε θα ανακατευθεί άλλος".
Κάθεται δίπλα μου.
"Ποιος σε έστειλε; Σε έβαλαν να μας ελέγχεις; Αν κάνουμε σωστά τη δουλειά;"
"Να σας παρακολουθώ ενώ παρακολουθείτε αυτούς που μας παρακολουθούν;".
Ο αρουραίος γούρλωσε τα μάτια σαν
"Που το ξέρεις πως μας παρακολουθούν;".
Κοίταξα γύρω μου επιφυλακτικά. Τον πλησίασα και του ψιθύρισα στο αυτί.
"Who's watching the Watchmen?".
Ο αρουραίος ταράχθηκε. Σηκώθηκε και πισωπάτησε αργά με το βλέμμα του πάνω μου. Μπήκε τρέχοντας στο φορτηγάκι και χάθηκε στη λεωφόρο.
Μάλλον δεν του άρεσε η ταινία (η καλύτερη μεταφορά κόμικ στον κινηματογράφο, change my mind). Ημουν ξανά τυχερός, όμως έπρεπε να παίξω έξυπνα. Θα πήγαινα να μείνω στο σπίτι του Μάκη για μερικές μέρες. Πήγε στην Κρήτη, να δει την αδερφή του. Μπήκα στο διαμέρισμα, έβαλα ουίσκι και έκατσα στην πολυθρόνα.
Στομφώδεις μετριότητες και ασημαντότητες, με μνησίκακη δίψα για επιβεβαίωση, παίζουν κουκλοθέατρο με τις ζωές μας. Κοιτάζω τη σακούλα με τα λεφτά. Η δεσμίδα που εξέχει, μου γνέφει με ηδυπάθεια. Γιατί τα έκανα όλα αυτά; Για κάποιο λόγο, στο μυαλό μου αντηχεί κάτι που διάβασα στο Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν.
"Το να είσαι πλούσιος είναι άλλου είδους μέθη, σημαίνει να ξεχνάς. Γι'αυτό γινόμαστε πλούσιοι, για να ξεχνάμε".
Που στον Κθούλου έμπλεξα πάλι; Δε μου αρέσουν τα κατασκοπικά θρίλερ. Ίσως θα πρέπει να...
WE INTERRUPT THIS PROGRAM FOR AN INTERRUPTION THAT WAS PROGRAMMED
"Ένα βιβλίο τολμηρής υφολογικής ενδοσκόπησης, που επαναπροσδιόρισε την έννοια του φεμινιστικού μανιφέστου, μια ωδή στη ρευστότητα και μια γροθιά στην πατριαρχική κανονικότητα, ένα καλλιτεχνικό πείραμα που συντρίβει τις έμφυλες νόρμες. Ο πυρήνας των θεματικών της στηλιτεύει τις δομικές ασυνέχειες, με αφηγηματική λιτότητα, χωρίς φλύαρες δραματοποιήσεις. Ο καθρέφτης είναι η μήτρα της επανάστασης, εκεί γεννιέται η προσπάθεια συναισθηματικού αλφαβητισμού, η μεταρρυθμιστική αξία της τέχνης, το πυρακτωμένο μετείκασμα του παραμορφωμένου ειδώλου, γίνεται η νοητή αρχή της ενδυνάμωσης, της πνευματικής χειραφέτησης, από τους προκαθορισμένους ρόλους της θηλυκότητας, από την ανδρική ματιά, την αντικειμενικοποίηση, και τη σεξιστική φετιχοποίηση.
Η αντισυμβατικότητα του βιβλίου (μια από τις πρώτες απόπειρες αυτολογοτεχνίας, στις αρχές του εικοστού αιώνα), αναιρεί τις παρωχημένες γλυκανάλατες απεικονίσεις της γυναίκας στην μέχρι τότε λεγόμενη σοβαρή λογοτεχνία. Η δημιουργός δεν μένει στην επιφανειακή ευαλωτότητα των χαρακτήρων της, αντιθέτως, βάζει βαθιά το νυστέρι της αφήγησης, η τομή είναι η επανανοηματοδότηση της εσωτερικευμένης ευθραυστότητας μέσω μιας εννοιολογικά φορτισμένης αλληγορίας, που μπορεί να δυσκολέψει στην αρχή τον αναγνώστη, όμως θα τον ανταμείψει με την ηθική ανεξαρτησία, μια καινούργια θέαση του εαυτού του, και γιατί όχι, έναν νέο πνευματικό ορίζοντα".
Jeezus fuckin' Crist! Δεν ξαναγοράζω νέα κυκλοφορία. Πήρα ένα ξένο μυθιστόρημα να περάσει λίγο η ώρα, και θέλω να κρεμαστώ, χωρίς καν να φτάσω στο πρώτο κεφάλαιο. Αντι προλόγου, πρόλογος, εισαγωγή, σημείωμα της μεταφράστριας, 40 σελίδες πριν αρχίσει η αφήγηση... Πρώτον, μου έχεις σποιλεριάσει όλο το βιβλίο (καλά, όχι πως γίνεται και τίποτα το τρομερό), δεύτερον, βάλτα στο τέλος όλα αυτά, και τρίτον, ρε φτάνει με το κήρυγμα! Δε θέλει ο κόσμος άλλο κήρυγμα, γεμίσαμε με καταπιεσμένους Σωκράτηδες που ξεσπάνε με λεκτικούς εμετούς. Τραβάτε κάνα γυμναστήριο, για ψάρεμα, δεν ξέρω, βρείτε ένα χόμπι. Μια αναρρίχηση, μια πεζοπορία που είναι της μόδας.
Πιάνω το κινητό, για να δούμε, υπάρχει τίποτα της προκοπής στις γνωστές χωματερές του ελληνικού διαδικτυακού οικοσυστήματος; Όχι άλλα άρθρα για το Adolescence, ήμαρτον... Γκώσαμε από λογύδρια υστερικών γονέων και wannabes γονείς. Και για να τελειώνουμε, το μονοπλάνο είναι για αρχόντους. Είναι εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείται συγκεκριμένα, ενταγμένο στο πλαίσιο της αφήγησης. Όλη η διάρκεια σε μια λήψη, δεν υπάρχει λόγος, είναι απλά ένα τέχνασμα. Ναι, είναι τεχνικά εντυπωσιακό, αλλά ελάτε τώρα, με την υπάρχουσα τεχνολογία, όλα αυτά είναι εύκολα πια. Να σας δω να το κάνετε με φιλμ...
Άλλο ένα άρθρο για τα πρόστιμα κατά τις πειρατείας. Πιθανότατα sponsored από εταιρεία που πουλάει VPN. Στα διάφορα fora και Reddit, ο πανικός του πανικού. Σκούζουν τα καρτέλ, πως χάνουν λεφτά, επειδή η πλέμπα βλέπει μπάλα με boxακια και βάλαμε την κυβέρνηση να τους μαντρώσει. Ο κόσμος βουλιάζει σαν φλεγόμενο καράβι σ'έναν ωκεανό λυμάτων και ο κάθε φελλός αναρωτιέται αν θα μπορεί να μπεγλερίζει τον αρλεκίνο του χωρίς να τον κυνηγάει η εφορία. Παιξ'τον ελεύθερα μπρο.
Το καταφέραμε, το ίντερνετ είναι βαρετό. Ειδικά οι νέες γενιές, χωρίς ίντερνετ, θα πέσουν κάτω σε εμβρυακή στάση, και θα κάνουν σαν ψάρια έξω από το νερό, αλγόριθμοι που πουλάνε μιζέρια, πασαρέλα ναρκισσισμού (τα δικά μου ψυχολογικά είναι καλύτερα από τα δικά σου), τσόντες και βίντεο με γάτες. Οκ, τα memes είναι το ζενίθ του ανθρώπινου πολιτισμού, κλείσαμε τον κύκλο, φτάσαμε πάλι στα ιερογλυφικά. Είμαστε πάλι στο βωβό κινηματογράφο, η απόσπαση προσοχής έχει φτάσει σε γελοία επίπεδα, σε λίγο, οτιδήποτε μεγαλύτερο από 6 δευτερόλεπτα, θα μας προκαλεί επιληψία. Γεμίσαμε με αστεία sites, όπου τα όρια είναι πλέον δυσδιάκριτα, αντρικά sites παρουσιάζουν plus size trans content creators, και γυναικεία με posts από βίζιτες που πλασάρουν την πραμάτεια τους ως γυναικεία ενδυνάμωση και πολιτική δήλωση. Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, σε λίγο θ'αρχίσω να νοσταλγώ τα περιοδικά του Κωστόπουλου, εκεί μας κατάντησαν...
"Στ'αρχίδια μας ρε, προχώρα την πλοκή!"
"Ό,τι θέλω θα κάνω, μη με πιέζετε!".
Φτάνει με τα clickbait. Εδώ και κάνα μήνα, πρήξαμε τους αδένες του σύμπαντος με αναλύσεις του πέους, για μια σειρά που σε δύο μήνες δε θα θυμάται κανένας. Όπως έγινε και με το Baby Reindeer πριν ένα χρόνο. Καμιά ταινία, καμιά καλή προβολή; Τι είναι αυτό, τα Στοιχειά του ελληνικού σινεμά. Ααα μάλιστα... Πάρτι έναρξης με dj γνωστό πολυατάλαντο σκηνοθέτη, για να δούμε τις ταινίες, χμμμ... Οι γνωστές 5-10 κουλτουριές που τις σέρνουν κάθε χρόνο σε διάφορα "αφιερώματα", μπας και τσιμπήσει κανένας και τις δει. Τα γνωστά παραγνωρισμένα αριστουργήματα, που δεν τα είδε κανείς τη δεκαετία του 80, του 90, του 00, γενικά δεν τα είδε ποτέ και κανένας, εκτός από το γνωστό μυαλοπυρόπληκτο συνονθύλευμα ξινεφίλ, μια κλίκα από συγκοινωνούντα δοχεία αλληλοϋποστήριξης ανθυπομετριοτήτων. Άσε, θα δω για νιοστή φορά το Raw Deal.
Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι ένα παζάρι του Σχιστού, όπου πνευματικοί ρακοσυλλέκτες πουλάνε σκουπίδια σαν εκθέματα του Λούβρου, μυαλοσεισμόπληκτοι που νομίζουν επειδή η ταινία τους άρεσε στον στενό τους κύκλο, και κέρδισε τη Χρυσή Κουτσομούρα στο φεστιβάλ περιπτεριούχων Σαχάρας, θα τους παίρνουν τηλέφωνο οι CEO των μεγάλων studio και του Netflix και θα βαράνε προσοχές, ανέπαφοι που πουλάνε τις αυτοαναφορικές παπάτζες τους για βαθιά πολιτικά σχόλια και την αφρόκρεμα της avant garde, κι επιτέλους να πούμε την αλήθεια, ο Λάνθιμος αφού ξεσήκωσε το El castillo de la pureza για να κάνει τον Κυνόδοντα, ξεπατίκωσε ανερυθρίαστα και το Frankenhooker, χωρίς ίχνος από το δροσερό camp και το ανάλαφρο χιούμορ του, υποβιβάζοντας το σε μια ψευδολόγια ψευδοφεμινιστική φανφάρα, όπου η Emma Stone υποδύεται την τρελή του χωριού!
"Ηρεμήσετε κύριε, στην εφορία βρίσκεστε, δεν είστε στη Στέγη Ωνάση!"
"Από τότε που σταμάτησε να εκδίδεται ο Φίλαθλος, η λογοτεχνία φυτοζωεί στην Ελλάδα!".
Με βγάζουν σηκωτό από το κτίριο. Έτσι είναι, η αλήθεια πονάει. Τι έλεγα...Α ναι, πως δε μου αρέσουν τα κηρύγματα.
Ξημέρωσε. Η κόμισσα Μαρμέ άνοιξε νωχελικά τα βλέφαρα της. Σηκώθηκε και τράβηξε τις βαριές, βελούδινες κουρτίνες, Ο λογισμός της ήταν ξανά στους περιπάτους που κατέληγαν στο ξωκλήσι των Μπρανκάτσι.
Στη χλωμή λάμψη των νωπογραφιών, στα σκοτεινά πράσινα μάτια του Φιλίπ, στα ρινίσματα χρυσού των λέξεων του, που την άφηναν με ανοιχτό το στόμα, αφηρημένη, ετοιμοθάνατη και μαγεμένη.
Η κόμισσα Μαρμέ είχε λατρέψει τα μικρά θαύματα που ζούσε μαζί του. Οι ανάλαφρες συζητήσεις για την τέχνη, τα διακριτικά πειράγματα. Μέσω αυτού, ένιωθε πως ζούσε μια μυστική ζωή, σε έναν κόσμο που χτυπούσε η καρδιά όλων των ευγενικών πραγμάτων.
Πήρε βιαστικά το πρωινό της και ετοιμάστηκε για την απογευματινή βόλτα τους. Η προσμονή ήταν ένα βασανιστήριο από μέλι και κρασί. Αδημονούσε, να βυθιστεί το πρόσωπο του στα πορφύρα ρυάκια των μαλλιών της, να ταξιδέψει ο ψίθυρος της πνοής του σε κάθε σύνορο του κορμιού της.
Όλες αυτές οι συναντήσεις, ήταν ευλογία και καταδίκη μαζί. Ήταν ένα παρατεταμένο πρελούδιο φιλιού. Η ανατριχίλα της προσμονής σχεδόν την ζάλισε. Σήμερα έπρεπε να συμβεί. Δεν άντεχε άλλο, να ζει στο μισοσκόταδο των πιθανοτήτων.
Το αμάξι ήταν έτοιμο. Είχαν συμφωνήσει να συναντηθούν στην πινακοθήκη Αλμπερτίνι. Καθώς διέσχιζαν τους διαδρόμους, η κόμισσα Μαρμέ τον παρατηρούσε. Δεν άκουγε τίποτα από όσα τις έλεγε, απλά ρουφούσε τις λεπτομέρειες της παρουσίας του. Ο Φιλίπ Ζινόλα μιλούσε για τους πίνακες και τα γλυπτά. Εκείνη άκουγε τη μουσική της εξεζητημένης ευθυμίας του, την ποίηση της αρρενωπής χροιάς του.
Γρήγορα, βρέθηκαν ξανά στο βουλεβάρτο κι από εκεί στο δρόμο για το ξωκλήσι των Μπρανκάτσι. Η ανοιξιάτικη αύρα, η διάφανη ατμόσφαιρα, τα θαλασσινά μελτέμια, η ενορχήστρωση της νύχτας προετοίμαζε την σκηνή για τον έρωτα.
Στάθηκαν κοντά στην παραλία. Εκείνος δίσταζε, όμως γνώριζε πως είχε φτάσει η στιγμή.
"Δεσποινίς Μαρμέ, θέλω να ξέρετε, πως μαζί σας, αισθάνομαι μια αλλιώτικη ελευθερία, μια ευτυχισμένη κόπωση"
"Κι εγώ το ίδιο Φιλίπ. Μα φτάνει πια με τον πληθυντικό, γνωριζόμαστε τρεις ολόκληρες μέρες"
"Έχετε δίκιο. Απλά... Θα ήθελα, αν γινόταν, να πάμε ακόμα πιο μακριά, μακριά από τις χαμερπείς υπόνοιες και τις ταπεινωτικές υποψίες"
"Τι εννοείς Φίλιπ;"
"Γνωρίζετε από μαγεία;"
"Σας παρακαλώ κύριε Ζινολά, είμαι μια πίστη καθολική!"
"Κι εγώ το ίδιο, δεσποινίς Μαρμέ. Όμως, θα ήθελα, έστω για να νύχτα, να κατέχω τις ερεβώδεις γνώσεις του Μεφιστοφελή. Για να παγώσω τον χρόνο. Και να μπορέσω, να λατρέψω με όλες μου τις αισθήσεις την ύπαρξη σας..."
"Φιλίπ..."
"Σαν κουρασμένοι προσκυνητές, να ξεδιψάσουν στις παρυφές της ομορφιάς σας, πριν μεταλάβουν το νάμα του, πριν βαπτιστούν στο άδυτο του φύλου σας".
Η κόμισσα Μαρμέ κοκκίνησε ολόκληρη. Η ανατομία της κόχλαζε, μια ηφαιστειακή επιθυμία λεηλατούσε τα κύτταρα της.
"Ναι λοιπόν Τερέζ, ποθώ τη γλυκιά σκιά σου, να με σκεπάσει, σαν καλοκαιρινή μπόρα, τη πιο ζεστή μέρα του χρόνου. Λαχταρώ τα αλαβάστρινα δάχτυλα σου, να με απελευθερώσουν από τα ρυπαρά δεσμά της ηθικής".
Η κόμισσα Μαρμέ τον κοιτούσε με αισθησιακό θαυμασμό. Τα ρίγη της προσδοκίας έκαναν το μαργαριτάρι της θηλυκότητας της να ραγίσει.
"Ναι Φιλίπ, πες μου κι αλλά!"
"Μα πάνω απ' όλα, τι βυζάρες είναι αυτές γαμώ τον Αντίχριστο μου;"
"Φιλίπ! Δηλαδή το υπόλοιπο σώμα μου σας είναι αδιάφορο;"
"Μα τι λέτε, όπως θα έλεγε και ο Απολλιναίρ, θέλω να διαβώ και τις εννέα πύλες του κορμιού σας!"
"Ο Απολλιναίρ θα γεννηθεί σε 50 χρόνια"
"Τι σημασία έχει ένας μικρός αναχρονισμός μπροστά στο πάθος;"
"Ω Φιλίπ...".
Την άρπαξε και το αργό, πυρετώδες φιλί έκανε το μ....
Ένα μεγάλο ποπ κορν σκάει με δύναμη στην οθόνη. Ο αγανακτισμένος θεατής (εις εκ των συνολικά επτά) σηκώνεται εξαγριωμένος.
"Τι θα γίνει ρε μαλάκα; Εμείς ήρθαμε να δούμε ταινία δράσης κι εσύ μας έχει πρήξει τους αδένες! Ιντερλούδιο μέσα σε ιντερλούδιο, τι inception μαλακίας είναι αυτό;"
"Σας έχουν κάψει τον εγκέφαλο, τα τυποποιημένα αφηγήματα του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού, δεν είστε για τέχνη!"
"Ρε τελείωνε μην έρθω εκεί και σε κάνω μπλαβί!"
"Τέλος πάντων, που είχαμε μείνει;"
Part III
Το μέρος είναι πανέμορφο. Πάλλευκη άμμος που τελειώνει σε μια ζαφειρένια παραλία. Ο άνεμος ένα μεταξένιο χάδι στα μαλλιά μας (ο Μάκης δεν έχει), μυρίζει καλοκαίρι, ξέγνοιαστες τεμπέλικες αναμνήσεις, κύματα και ταξίδια. Ο Σπύρος σηκώθηκε, κοιτάζει γύρω του έκπληκτος. Ήταν αναπάντεχα εύθυμος.
"Επιτέλους ρε μαλάκες, με πήρατε μια φορά μαζί!".
Ο Μάκης τον κοιτάζει συνοφρυωμένος.
"Θα φας καλά..."
"Σταμάτα τη γκρίνια επιτέλους! Πάμε να βουτήξουμε;".
Και ξαφνικά, είμαστε πάλι 17 χρονών. Πέσαμε με τα ρούχα στο νερό. Είχε την κατάλληλη θερμοκρασία. Επέπλεα γαλήνιος πάνω στη θαλάσσια σελίδα, ενώ ο Μάκης προσπαθούσε να "προσγειώσει" ψυχολογικά το Σπύρο, που έκανε σαν μαθητής λυκείου, την πρώτη μέρα της πενταήμερης.
"Δεν ακούω τίποτα, οπουδήποτε μακριά από τη γυναίκα μου, είναι μια χαρά. Και το μέρος εδώ μοιάζει υπέροχο"
"Μη βιάζεσαι, πάντα στην αρχή έτσι είναι, μετά έρχεται η τσουλήθρα στην κόλαση"
"Μάκη υπερβάλλεις. Όλο τα ίδια μου λες, και κάθε φορά μια χαρά σας βλέπω"
"Καλά, δε σε νοιάζει η γυναίκα σου; Ο γιός σου;"
"Ο μικρός πήγε κατασκήνωση για ένα μήνα. Η ακατανόμαστη δεν ξέρω και δε με νοιάζει"
"Μαλάκα, δεν είναι όλα παραδεισένια, δε φαντάζεσαι που μπλέξαμε με αυτό τον μαλάκα τον κολλητό σου!"
"Δικός σου κολλητός είναι!".
Νιώθω τέτοια γαλήνη... Το σώμα μου, ένα θολό περίγραμμα ενέργειας, χάνεται, σκορπίζει στο σμαραγδένιο άπειρο. Οι αισθήσεις μου υπάρχουν μόνο για βιώνουν αυτό το εκστατικό κενό της απόλυτης ηρεμίας. Έχω σχεδόν συντονιστεί με το σύμπαν. Λίγο ακόμα και...
"Συγκεντρώσου"
"Γάμησε μας, το μέρος είναι υπέροχο, τι μπορεί να πάει στραβά; Και πόσο θα μείνουμε εδώ;"
"Κι εγώ μια μέρα πήγα για ψάρεμα, και είμαι εδώ 30 χρόνια".
Γυρίσαμε και οι τρεις τα κεφάλια μας. Ο τύπος μοιάζει κάτι ανάμεσα σε ναυαγό, ρακοσυλλέκτη και στο πιο κακόμοιρο σκιάχτρο, στην ιστορία των κακόμοιρων σκιάχτρων. Δεν είναι γραφτό να ηρεμήσω μια ώρα στη θάλασσα... Βγαίνω έξω και πλησιάζουμε τον ιθαγενή.
"Αυτοί οι τουρίστες, όλο και πιο μαλάκες..."
"Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;"
"Ο μοναδικός κάτοικος του νησιού"
"Σε ποιο νησί βρισκόμαστε;"
"Δεν ξέρω"
"Πως μπορούμε να φύγουμε από'δω;"
"Ο τσάμπας πέθανε".
Πλησιάζουμε πιο κοντά, με δυσάρεστα αποτελέσματα.
"Ακούστε κύριε ναυάγιο, πρώτον, πως γίνεται ενώ μένετε δίπλα στη θάλασσα, να βρωμάτε σαν κοπριά που δουλεύει 12ωρο σε βυρσοδεψείο; Δεύτερον, τι να τα κάνετε τα λεφτά εδώ;"
"Ποιος μίλησε για λεφτά;".
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας, με ελαφρά καχυποψία και τρεις κουταλιές της σούπας αποστροφή. Ο Μάκης τον πλησιάζει.
"Ακούστε κύριε, κατανοώ τα υπαρξιακά σας αδιέξοδα και την παρατεταμένη περίοδο αφλογιστίας, αλλά πως θα φύγουμε από εδώ;"
"Δε σου λέω"
"Θα μας πείτε ευγενικά πως θα φύγουμε από'δω, ειδάλλως, θα παίξουμε το παιχνίδι, ο κύριος Πόδης συναντάει τον κύριο Κεφάλι. Έγινα αντιληπτός;".
Η ρητορική δεινότητα του Μάκη ήταν αποτελεσματική, ο ναυαγός μας κάλεσε στην καλύβα του. Νταξ, έχω πάει και σε χειρότερα μέρη, οκ, η διακόσμηση θέλει μια αναβάθμιση, αλλά ας μην είμαστε και πολύ απαιτητικοί. Μας κέρασε κρασί, που μάλλον ούρα ήταν, ας μην προσβάλλουμε τον οικοδεσπότη.
Κάτσαμε γύρω από το τραπέζι. Ο γέροντας άναψε την πίπα του. Ο καπνός μας περικύκλωσε, κάλυψε τα πάντα. Χρωματιστές λάμψεις έρρεαν μέσα του, θολές εικόνες αναδύονται. Αυτό είναι το μπρόστυχο, το σωστό, το ορθόδοξο dream sequence. NOLAN ΠΟΝΑΣ ΚΑΙ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ.
"Σ'αυτήν την καταραμένη γη, βασιλεύει ένας πανίσχυρος μάγος, ο Αυτοκράτορας Πειρατής . Ένας ενσαρκωμένος θεός. Οι μύθοι και οι θρύλοι λένε, πως μπορεί να κάνει τα πάντα, ακόμα και ν'αλλάξει τη ροή του χρόνου. Ο θρόνος του είναι μέσα σ'ένα παγωμένο ηφαίστειο. Κανένας δε γύρισε ζωντανός από'κει, κανένας ποτέ, δεν μπόρεσε να τον αντιμετωπίσει, κανέ..."
"Πάμε λίγο, νταξ δεν έχουμε λεφτά να το γυρίσουμε σε ταινία, αλλά και το εξποζίσιο έχει τα όρια του, ακόμα και στην πεζογραφία"
"Ένταξει θρασύτατοι θνητοί, ακούστε λοιπόν την αλήθεια. Ο μόνος τρόπος για να φύγετε από'δω, είναι να του πάτε τρία δώρα, τρεις θησαυρούς"
"Ένα κουτί γλυκά κι ένα διάρκειας του Ολυμπιακού δε φτάνουν;"
"Σκάσε Μάκη! Τι δώρα θέλει;"
"Το Πέπλο των Μουσών, που ζουν στην καρδιά της γαλάζιας ερήμου. Το Χρυσό Κρανίο από τα Βουνά του Φεγγαριού, και το κόκκινο μαργαριτάρι από τη Λαβκραφτική Πόλη του Χειμώνα".
Ο Μάκης κοιτάζει τον Σπύρο.
"Στο'πα μαλάκα, δεν στο'πα; Που νόμιζες πως θα ήταν τριήμερο στο Ναύπλιο"
"Μάλιστα... Και από που θα ξεκινήσουμε γέροντα;"
"Αν διασχίσετε τη θάλασσα, θα βρεθείτε στη γαλάζια έρημο. Όμως, ποτέ κανείς δ.."
"Ναι, ναι, καταλάβαμε, κανείς ποτέ δεν τα κατάφερε. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, εσύ γιατί δεν έφυγες από'δω;"
"Και που να πάω; Εδώ έχω ησυχία, γαμώ τις παραλίες, ωραία ψάρια"
"Λέγε ρε σαλμονέλα!"
"Χρωστάω στο δημόσιο"
"Κατανοητό. Έχεις τίποτα να φάμε;".
Φάγαμε κάτι που έμοιαζε με πρώην έμβιο. Κάναμε συμβούλιο, καταστρώθηκε η στρατηγική. Δε λέω, ωραίο το μέρος, αλλά δεν έχει ούτε ένα περίπτερο. Και δεν μπορώ το πρωί χωρίς καφέ και τσιγάρο. Τέλος πάντων, αν η αφήγηση ήταν κινηματογραφική, θα σας τα έδειχνα όλα με ένα ωραίο series of shots, με γαμάτη μουσική, όμως δεν έχουμε budget, οπότε, θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο λακωνικός και ουσιαστικός μπορώ.
Ξυπνήσαμε κακόκεφοι. Δέσαμε το ναυαγό, κάναμε την καλύβα του σχεδία και φύγαμε. Ο ωκεανός αγρίεψε, τα σύννεφα έπνιξαν το φως. Οι αστραπές μας ζύγωναν. Τεράστια πτερύγια πλησίαζαν, ενώ αποκρουστικά πλοκάμια αχνοφαίνονταν κάτω από το δέρμα του νερού. Το μόνο που θυμάμαι, είναι η σχεδία να σπάει στα δύο.
Ξυπνήσαμε στη γαλάζια έρημο, ο γέροντας δεν είπε ψέματα. Περιπλανιόμασταν μέρες, εβδομάδες, μέχρι που κοίταξα την ώρα, πέρασαν μόνο 20 λεπτά. Το μέρος ήταν μαγευτικό. Η άμμος είχε ένα παράξενο χρώμα, ένα ανοιχτό γαλάζιο, σαν θρυμματισμένο γυαλί. Η αίσθηση πάνω στο δέρμα, ακόμα πιο αλλόκοτη, σαν μεταξένιο γυαλόχαρτο. Το Όσκαρ Art Direction το έχουμε σίγουρο, Dune και πούτσες. Ο αγέρας έσερνε οσμές σκουριάς και σήψης, γρύλιζε θάνατο και τρόμο.
Την τέταρτη νύχτα, σταματήσαμε κοντά σε κάτι νεκρά δέντρα. Ανάψαμε φωτιά. Το κρύο σου έγδερνε το μυελό των οστών. Ο Σπύρος κοιμήθηκε αμέσως. Ο Μάκης κι εγώ κάτσαμε σιωπηλοί κοντά στη φωτιά. Ο Μάκης σκάλιζε νευρικά τις στάχτες μ'ένα κλαδάκι.
"Δεν έπρεπε να έρθει ο Σπύρος μαζί μας"
"Ναι, ρίξτα πάλι σε μένα, λες και εγώ κανονίζω τους καλεσμένους"
"Μαλάκα, το ξέρεις πως είναι άρρωστος;"
"Με τις τσόντες που βλέπει..."
"Δεν κάνω πλάκα. Έχει καρκίνο".
Δεν ήξερα τι να πω, οι λέξεις έγιναν κόμποι στο λαιμό μου.
"Γιατί δε μου είπε τίποτα;"
"Δεν ήθελε να σε στεναχωρήσει"
"Κι εσένα γιατί στο είπε;"
"Δε μου είπε τίποτα. Τον πέτυχα τυχαία στο διαγνωστικό κέντρο. Πήγα να πάρω τις εξετάσεις του παππού μου και τον πέτυχα εκεί. Ήταν χάλια, έβαλε τα κλάματα".
Η φωτιά ψιθύριζε. Χάζευα τις σπίθες να χορεύουν.
"Πόσο σοβαρό είναι;"
"Πρέπει να κάνει χειρουργείο. Και μετά βλέπουμε, τι θα δείξει η αυτοψία".
"Για να είναι ο Σπύρος μαζί μας, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ίσως αυτό το ταξίδι να έχει να κάνει με εκείνον"
"Βολική ερμηνεία"
"Μάκη, κοιμήσου"
"Και τι δε θα έδινα για ένα τσιγάρο...".
Ο Μάκης πέταξε το κλαδί στις φλόγες και ξάπλωσε.
Κάποιος ή κάτι μας παρακολουθούσε. Πράσινοι μπαμπουίνοι. Δε λέω, ήταν τρομακτικοί, όμως τράπηκαν σε φυγή μόλις είδαν ψητούς τους συντρόφους τους. Τις επόμενες μέρες, μας την έπεσε μια φυλή καβουρανθρώπων. Ήταν λουκούμι στα κάρβουνα. Χάσαμε την αίσθηση του χρόνου. Κατέρρευσα. Με ξύπνησε το νερό που έπεσε πάνω μου. Άνοιξα τα μάτια τρομαγμένος.
Δύο πελώρια γαλάζια μάτια πίσω από πέπλα με κοιτάζουν. Ένας ντελικάτο χέρι αφαιρεί τα πέπλα, η ομορφιά της με μουδιάζει. Τα δάχτυλα της σκορπίζουν χρυσόσκονη στο κενό, μπροστά μας εμφανίζεται μια όαση. Είναι γεμάτη γυναίκες, τις πιο όμορφες που έχω δει σε αυτή τη νουβέλα.
"Καλώς ήρθατε γενναίοι πολεμιστές. Περάσατε δοκιμασίες που θα λύγιζαν και τους θεούς. Σας αξίζει ξεκούραση".
Οκ, κλέβω από το Αστερίξ και οι 12 άθλοι, αλλά δεν μπορείτε να πείτε, τουλάχιστον έχω γούστο. Δε θα σας πω ψέματα, κάτσαμε 4 μήνες στην όαση. Οποία φαντασίωση είχαμε την πραγματοποιήσαμε. Οποία φαντασίωση είχαν τα κορίτσια, την κάναμε κι αυτή. Ό,τι είδαμε σε τσόντες το κάναμε στη νιοστή παραλλαγή. Κάπου βαρέθηκα. Ωραίο το πυρακτωμένο σεξ, αλλά θέλει και λίγο συναίσθημα.
Καλά περνάμε, έχουμε και δουλειές. Τέθηκε το θέμα του Πέπλου. Τα κορίτσια το πήραν ψύχραιμα. Η μελαχρινή θεά που λεηλατούσε το κορμί μου τρεις μέρες, γέμισε μια κούπα με κόκκινο κρασί και ήπιε αργά.
"Το Πέπλο θα το πάρει οποίος καταφέρει να φέρει σε οργασμό την ιέρεια. Και κανένας θνητός δεν τα κατάφερε εδώ και χίλια χρόνια".
Η μελαχρινή ξάπλωσε δίπλα μου και τα δάχτυλα της χάθηκαν στα μαλλιά μου.
"Μα τι να το κάνετε; Αφού μπορείτε να μείνετε εδώ για πάντα, δε σας αρκεί ο παράδεισος μας;".
Αφοπλιστικό επιχείρημα.
"Ναι, δε λέω, αλλά αν, αν, θέλουμε να φύγουμε;"
"Αν δεν πάρετε το Πέπλο, δεν μπορείτε να φύγετε ζωντανοί από την όαση"
"Θα μας σκοτώσετε;"
"Περίπου"
"Από μένα είναι ναι"
"Σκάσε Σπύρο! Δηλαδή;".
Η μελαχρινή οπτασία με καβάλησε και με φίλησε.
"Ωω σταμάτα πια, πάμε στη λίμνη, δε σε θυμάμαι τόσο ομιλητικό χθες"
"Ναι, ήμουν απασχολημένος. Τεσπα, και πότε μπορεί να λάβει χώρα η δοκιμασία;"
"Σε τρεις νύχτες που θα έχει πανσέληνο. Πρώτα, θα πρέπει να αποφασίσετε ποιος από τους τρεις σας θα θυσιαστεί"
"Τι εννοείς θα θυσιαστεί; Δεν είπες θα μείνουμε εδώ για πάντα;"
"Αυτός που θα πλαγιάσει με την ιέρεια, αν δεν τη φέρει σε οργασμό, θα πεθάνει"
"Δεν μπορεί μια φορά να προσποιηθεί; Και πως θα πεθάνει;".
Η μελαχρινή σηκώθηκε, έκανε νεύμα στις υπόλοιπες να την ακολουθήσουν.
"Μέχρι να αποφασίσετε, οι σαρκικές απολαύσεις είναι απαγορευμένες".
Το προπονητικό τιμ σε έκτακτη σύσκεψη.
"Μπράβο μαλάκα, ωραία τα κατάφερες!"
"Δε χόρτασες ρε ανερυθρίαστε, έκανες σεξ για τρεις ζωές"
"Άντε καλέ, χορταίνεται το σεξ;"
"Και τι κάνουμε τώρα;"
"Έλα ντε, είναι από τις ελάχιστες φορές, που θα εκτιμούσα τα spoilers"
"Λοιπόν, ποιος θα πάει;"
"Σπύρο, εσύ πέρασες το μεγαλύτερο διάστημα εκτός αγωνιστικού χώρου"
"Δεν μπορώ να πεθάνω, έχω παιδί"
"Τώρα το θυμήθηκες ρε επίορκε;"
"Μάκη, θα πας εσύ;"
"Γιατί; Ωραία δεν περνάμε; Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να φύγω από'δω. Με έχεις σύρει σε ένα κάρο μαλακίες, αλλά αυτή τη φορά, μας έφερες σ'ένα μέρος καλύτερο από οποιοδήποτε παράδεισο ή φαντασίωση. Δεν πάω πουθενά, θα μείνω εδώ μέχρι να να πεθάνω από αφυδάτωση"
"Ρε παρατράγουδα, τώρα στα 40 μου την είδατε χίπηδες;"
"Έλα κόψε τις μαλακίες. Θέλεις πραγματικά να φύγεις;"
"Όχι, αλλά ποιος είπε πως δεν μπορούμε να ξαναγυρίσουμε;"
"Και ποιος το εγγυάται;"
"Ο τρίβλακας που γράφει αυτές τις γραμμές"
"Σωθήκαμε..."
"Άστο πανω μου, έχω μαύρους φακέλους για να τον εκβιάσω"
"Καλααά.."
"Λοιπόν θα φύγουμε;"
"Πήγαινε εσύ με την ιέρεια, κι αν τα καταφέρεις, το βλέπουμε".
Μάλιστα... Πάλι εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα. Ο κύβος Knorr ερρίφθη. Τα κορίτσια με ετοίμασαν για την ιέρεια. Με πήγαν στο χρυσό ναό. Ήταν πιο όμορφη κι από τη Salma Hayek στο From Dusk Till Dawn. Το άρωμα της επιδερμίδας της, με ταξίδεψε χιλιάδες φορές, σε κάθε παραλλαγή της ευτυχίας. Εντάξει, ήταν λίγο έπιπλο στο σεξ. Κάναμε ένα διάλειμμα. Κουβεντιάζαμε χαλαρά. Δηλαδή, αυτή μιλούσε κι εγώ άκουγα. Κοιμηθήκαμε αγκαλιά.
Περάσαν τρεις νύχτες. Χωρίς σεξ, μόνο συζήτηση και φαγητό, σαν κάτι παλιές γαλλικές ταινίες που δεν βλέπονται. Δεν μπορώ να πω, ήταν απόλαυση να συζητάω μαζί της. Είχε χιούμορ, λαχταριστό αυτοσαρκασμό. Ήταν λίγο φλύαρη, όπως όλες οι γυναίκες άλλωστε.
"Δεν ξέρω γιατί, όμως νιώθω πολύ άνετα μαζί σου, νομίζω πως μπορώ να σου μιλάω ώρες"
"Μέρες"
"Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Είσαι πολύ ήρεμος. Δεν αγχώνεσαι που απέτυχες;"
"Δεν απέτυχα. Ακόμα."
"Ναι, αλλά προχθές δεν τα κατάφερες"
"Δε γίνονται έτσι αυτά"
"Δηλαδή;"
"Οι γυναίκες θέλουν να τις ακούς, και πάνω απ'όλα, όπως είπε και ο Φουέντες, οι γυναίκες θέλουν τον χρόνο σου, να νιώθουν πως τους ανήκει αποκλειστικά"
"Δε σου φαίνεται πως έχεις τόση εμπειρία"
"Δεν έχω, απλά βλέπω πολλές ταινίες"
"Τι είναι οι ταινίες;"
"Θα σου πω σε άλλο κεφάλαιο".
Ξάπλωσε πάνω στο στέρνο μου, τα δάχτυλα της μπλέχτηκαν με τα δικά μου.
"Τι πιστεύεις; Γιατί δεν μπορώ να έρθω σε οργασμό;"
"Γιατί δεν έχεις ερωτευτεί".
Γυρίζει και με κοιτάζει.
"Δε νομίζω πως μπορώ"
"Φυσικά και μπορείς"
"Όλοι όσοι πλάγιασαν μαζί μου, με είδαν ως λάφυρο, ως κάστρο για πολιορκία"
"Γι'αυτό απέτυχαν όλοι"
"Κι εσύ θα τα καταφέρεις;"
"Δεν το ξέρω, θα προσπαθήσω με το δικό μου τρόπο. Αυτό που ξέρω είναι πως χρειάζεται έρωτας και οικειότητα"
"Και πως θα γίνει αυτό;"
"Τα κορίτσια μου είπαν πως έχεις μαγικές δυνάμεις, πως μπορείς να ελέγξεις τα όνειρα, είναι αλήθεια;"
"Ναι. Τι έχεις στο μυαλό σου;"
"Θα υφάνεις ένα όνειρο, πιο πραγματικό κι από την ίδια τη ζωή, ένα ξόρκι που θα το ονειρευτούμε μαζί. Αν τα καταφέρω, θα ξυπνήσουμε και ο καθένας θα έχει αυτό που θέλει"
"Κι αν δεν τα καταφέρεις;"
"Θα μείνουμε για πάντα παγιδευμένοι στο όνειρο"
"Ρισκάρεις τα πάντα. Είσαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου;"
"Όχι για τον εαυτό μου"
"Αλλά, για τι;"
"Αν τα καταφέρω, θα σου πω".
Η ιέρεια σηκώθηκε από το κρεβάτι, τράβηξε έναν χρυσό τόμο από τη βιβλιοθήκη της και τον άνοιξε.
"Ωραία λοιπόν, πες μου πως θα είναι αυτό το όνειρο...".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου