Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways
Oneohtrix Point Never - Tranquilizer
Nevermore - Dead Heart In A Dead World
Mon Laferte - FEMME FATALE
Luvcat Vicious - Delicious
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2025
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2025
Φθινοπωρινό υστερόγραφο
Μέχρι πρόσφατα, το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μου εποχή. Μάλλον γερνάω, γιατί φέτος ανυπομονούσα να τελειώσει. Η ανθυποψία κρύου έκανε τις μέρες υποφερτές. Δυστυχώς, το φετινό φθινόπωρο είναι απλά ένα ντροπαλό καλοκαίρι. Η κουφόβραση είναι χειρότερη από την "επίσημη" ζέστη.
Πιθανόν, στην επαρχία να υπάρχει η γλυκιά εναλλαγή των εποχών, προσδοκώ όταν κερδίσω το Τζόκερ να μπορέσω να τη ζήσω. Ως τότε, θα υπομένω τη μοίρα ενός σκουριασμένου γραναζιού του καπιταλισμού. Μέχρι ο χειμώνας να μπει πρώτο όνομα στη μαρκίζα, ταινίες, δίσκοι και βιβλία θα δροσίζουν το μυαλό.
Το Mr. Scorsese ήταν απόλαυση, δωρεάν masterclass. Το Ballad Of A Small Player μια χαμένη ευκαιρία για μια πραγματικά καλή ταινία. Πάντα επιστρέφω στις ταινίες των 80's και 90's, προσωπικό καταφύγιο. Η πιο μέτρια αυτών των δεκαετιών είναι αριστούργημα μπροστά στις σύγχρονες. Ξαναβλέπω με ευχαρίστηση το υποτιμημένο S.F.W., 31 χρόνια μετά είναι πιο επίκαιρο.
Ο νέος δίσκος του Robert Plant είναι το καλύτερο ταξίδι που μπορεί να κάνει κάποιος, χωρίς να κινείται. Η προσωπική καριέρα του Percy θα έπρεπε να είναι το μέτρο σύγκρισης για κάθε μουσικό που προσπαθεί να ξεφύγει από τη σκιά του παρελθόντος. Ειδικά τα τελευταία 25 χρόνια, ο πρώην τραγουδιστής των Zeps κυκλοφόρησε μια σειρά αριστουργηματικών albums. Χωρίς να μηρυκάζει και ν' ανακυκλώνει το μεγαλείο των 70s.
Η βιογραφία του Al Pacino ήταν απολαυστική. Ήθελα να είναι διπλάσια σε σελίδες, με περισσότερες ιστορίες από αγαπημένες ταινίες. Επιστρέφω ξανά στη βιογραφία της Πατρίσια Χάισμιθ. Προσπαθώ να τη διαβάσω εδώ και 6 χρόνια. Δεν έχει σημασία, τα βιβλία είναι σαν τους ανθρώπους. Χρειάζονται το χρόνο τους, ν' ανοιχτούν, να σου δωρίσουν τα μυστικά τους.
Μιλώντας για τη Χάισμιθ, πρόσφατα κυκλοφόρησε ένας τόμος με τα ημερολόγια και τα σημειωματάρια της. Φυσικά μπήκε στην λίστα, σε εκείνη που δε μου φτάνουν πέντε ζωές για να διαβάσω όσα περιέχει, αλλά και τι να λέει; Αν και τα βιβλία της -όσα διάβασα- δε με τρέλαναν, η ίδια και η ζωή της για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μ' εμπνέουν. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα ένα σενάριο βασισμένο στη βιογραφία της. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε να γίνει και αυτό...
Γράφω σε τετράδιο, δεν αναγνωρίζω τα γράμματα μου. Έχω σχεδόν ξεχάσει πως είναι να γράφεις σε χαρτί. Το μελάνι είναι το αίμα της λογοτεχνίας είχε πει ο Τομ Ρόμπινς, και μάλλον, όλοι έχουμε πάθει αφαίμαξη και χρειαζόμαστε επειγόντως μετάγγιση. Μερικές φορές, το γράψιμο είναι σαν φυσική εκτόνωση. Σαν προπόνηση πυγμαχίας με σάκο τη λευκή σελίδα. Ή τους δεκάδες εαυτούς σου. Δεν ξέρεις αν το μελάνι/αίμα είναι δικό σου ή του αντιπάλου. Δεν έχει σημασία.
Παλεύω μέρες, να γράψω ένα διήγημα εμπνευσμένο από Σεπούλβεδα και Γκαλεάνο. Πιθανόν, δε θα γραφτεί ποτέ, τουλάχιστον είναι εξάσκηση, για κάτι άλλο που θα ολοκληρωθεί.
"Αφήνω πίσω μου το αεροδρόμιο. Ποτέ δεν τα συμπάθησα, μου φαίνονται σαν νοσοκομεία. Από τις σκανδιναβικές πρωτεύουσες, μέχρι τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, η ζωή ξεκινάει πολύ μετά τα αεροδρόμια. Ο ήχος μιας άγνωστης γλώσσας μοιάζει με μουσική. Ακόμα και το φως έχει άλλη χροιά και γεύση. Δε με νοιάζει η επιδερμική τουριστική εμπειρία. Δεν ήρθα για να βγάλω φωτογραφίες τα ντόπια φαγητά.
Τι ψάχνω; Δεν ξέρω μέχρι να το βρω. Είναι σαν τον έρωτα. Δε θυμάμαι ποιος το είπε, ότι μαθαίνεις μια πόλη μόνο όταν ερωτευτείς εκεί. Χάνομαι στα στενά, αφήνω το ένστικτο να με οδηγεί σαν κυνηγετικό σκύλο ή ακόμα καλύτερα, σαν γουρούνι που ψάχνει τρούφες. Είμαστε παζλ εμμονών, πασχίζουμε να δώσουμε νέο νόημα σε κάθε λήμμα στο λεξικό των εμπειριών μας. Σε κάθε ταξίδι, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής, κάθε μέρα.
Ο χειμώνας εδώ είναι διαφορετικός. Το κρύο σε αγκαλιάζει, δε σου γδέρνει τα κόκκαλα όπως στην Αθήνα. Οι άνθρωποι δε μιλάνε πολύ. Περπατάω στα στενά. Η ταμπέλα με το μωβ νέον μου τραβάει την προσοχή. Μπαίνω μέσα. Μυρωδιά καπνού και πλήξης. Μισογεμάτο. Μια βαριεστημένη έφηβη γρατσουνάει μια κιθάρα και προσπαθεί να τραγουδήσει. Τρία άτομα τραβάνε με το κινητό, πιθανόν η παρέα της. Οι υπόλοιποι θαμώνες χαμένοι στις σκέψεις τους. Κάθομαι στη μπάρα. Μισό ουίσκι μετά, σημειώνω στο κινητό. Παρατηρώ τα πρόσωπα. Σκαμμένα από την ανία.
Φεύγω πριν τελειώσω το ποτό μου. Περπατάω δίπλα από τη θάλασσα. Τα κύματα βρυχώνται. Τι ακριβώς κάνω εδώ; Απλά χαλάω λεφτά που μου περισσεύουν. Περιφέρω την πλήξη και την αμηχανία μου σε κάθε ήπειρο. Ψάχνω την άκρη του αόρατου νήματος, που θα με βάλει πάλι στο λαβύρινθο. Τι θέλω; Να γίνω ο ο ήρωας ή μήπως το τέρας;".
Ίουυ. Σαν αυτές τις art house (aka κουλτούρικες) που θάβω. Είμαι κρυωμένος, δεν μπορώ ν' αναπνεύσω, πονάνε όλα μου τα οστά σε αλφαβητική σειρά, και προσπαθώ να εκτονωθώ, γράφοντας παπάτζες... Μάλλον δε γράφω τις σωστές παπάτζες, γιατί δε βγάζω λεφτά. Πρέπει επιτέλους, να γράψω ένα βιβλίο αυτοβοήθειας...
Είναι ακόμα Τρίτη, η εργάσιμη εβδομάδα μοιάζει μια αιωνιότητα και δύο μέρες, το 2025 σε λίγο θα σφυρίξει τη λήξη, και το μόνο που με διασκεδάζει είναι να γράφω σαχλά διηγήματα σε πρώτο πρόσωπο. Oh well...Somebody has to do it...
Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Είμαι σε ένα τεράστιο δωμάτιο, οι τοίχοι γεμάτοι οθόνες. Λίγα μέτρα πιο πέρα, κάποιος κάθεται μπροστά σε μια μικρότερη οθόνη και παίζει φρουτάκια. Η καρέκλα του περιστρέφεται. Δεν έχω δει πιο κακοντυμένο πλάσμα, και θέλω να με πιστέψετε. Μένω δίπλα στην Αγία Βαρβάρα κι έχω πάει σε περισσότερα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους από το μέσο άνθρωπο.
"Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;"
"Η ιδιότητα μου είναι ακατανόητη για την πεπερασμένη αντίληψη σου. Ας πούμε πως είμαι μια τρισδιάστατη αναπαράσταση, προσαρμοσμένη στα πρωτόγονα αισθητηριακά όργανα σου, μια ολογραφική προσομοίωση του αέναου, της.."
"Λέγε ρε αχτένιστε δρυοκολάπτη, που μου θες και εντυπωσιακές εισαγωγές"
"Ας πούμε πως δεν είμαι θνητός"
"Μάλιστα... Ωραία ξεκινάμε, με συμπλέγματα μεγαλείου...".
Ο ασχημάντρας πατάει ένα κουμπί, στις οθόνες βλέπω στιγμές από τη ζωή μου. Κάποιες τις θυμάμαι, κάποιες όχι.
"Τι ακριβώς βλέπουμε; Είστε το VAR της μεταθανάτιας ζωής;"
"Ενδιαφέρον, είσαι πιο μαλάκας από τους προκατόχους σου"
"Αν είμαι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση σου, φυσιολογικό μου φαίνεται, αν και περίμενα το θεό να έχει καλύτερο στυλίστα"
"Οι χαριτωμένες αντιδράσεις σου είναι προβλέψιμες για το υποανάπτυκτο είδος θηλαστικών στο οποίο ανήκεις. Παρόλα αυτά.."
"Να σου πω, έχω δει το Matrix Reloaded δεκάδες φορές, είναι στο top 5 αγαπημένων μου ταινιών, κόψε τη φλυαρία και πες μου, ποιες είναι οι επιλογές μου".
Η ημικαραφλή ύαινα ανθυπομειδιάζει. Ή έπαθε εγκεφαλικό με μια κουταλιά ανεύρυσμα, δεν ξέρω.
"Εδώ βρίσκεται η αυταπάτη. Νομίζει πως οι επιλογές είναι μια δυαδική γλώσσα. Δυστυχώς για σένα, οι πιθανότητες είναι ανυπολόγιστες, ένας ωκεανός μέσα σε μια σταγόνα, μια σταγόνα μέσα στον ωκεανό"
"Σε απλά ελληνικά καθημερινής σειράς;"
"Η τριτοκλασάτη απόπειρα χιούμορ δε θα σε βοηθήσει"
"Λέγε ρε ημίβλακα πριν σου κάνω λίμπα το μαγαζί!"
"Είστε ένα τόσο γοητευτικά παρακμιακό είδος. Δε σας αρέσουν οι αποχρώσεις, οι αντιφάσεις, οι αμφισημίες, οι πολλές πληροφορίες. Σας κουράζουν, σας δυσκολεύουν και σας μπερδεύουν. Μόνο όταν εργαλειοποιούν το συναίσθημα, οργανισμοί σαν εσάς φτάνουν, έστω και μερικά, στην εκστατική έμπνευση των αυθεντικών βιωμάτων. Εξαιρετική γενετική πλαστικότητα, κι όμως τόσο περιορισμένη φαντασία, τόσο συναρπαστικά ατελείς..."
"Η τελειότητα είναι υπερεκτιμημένη"
"Ήμουν σίγουρος πως θα το πεις"
"Να ρωτήσω κάτι ρε πανσυμπάντιε;"
"Παρακαλώ"
"Αφού είσαι τόσο τέλειος, γιατί παίζεις φρουτάκια;"
"Είναι κάτι πέρα από την κατανόηση σου"
"Έχω δει αρκετές ταινίες με θέμα το τζόγο και ξέρω. Επίσης, ξέρω κάποιον, που γύρισε από την Πάρνηθα με τα πόδια, αφού έχασε ό,τι είχε και δεν είχε"
"Η ερώτηση σου είναι άσχετη"
"Τεσπα, τι κάνω εδώ; Θα προχωρήσει η πλοκή, γιατί αυτή η σκηνή παρατράβηξε, χειρότερα κι από το horror που είδα την προηγούμενη εβδομάδα"
"Πριν κάνεις την οποιαδήποτε επιλογή, θα πρέπει ν' αντιληφθείς το μέγεθος των συνεπειών, για κάθε πιθανότητα που θ' αφοπλίσει η αδράνεια".
Ακούω διάλογο από ταινία υποψήφια για το Ένα κάποιο βλέμμα στις Κάννες. Πιο ηλίθιος τίτλος βραβείου στην ιστορία του σύμπαντος. Ακούω ένα τύπο που μοιάζει με συνταξιούχο ταξιτζή από το 1985, ντυμένο με ρούχα συνταξιούχου ταξιτζή από το 1977...
"Λέγε ρε μαλάκα, πως φεύγω από 'δω;"
"Και πάλι, το άθροισμα των επιλογών είναι ανάλογο με το πηλίκο της νιοστής δύναμης του χάους"
"Είσαι τόσο άσχημος, που όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, βλέπεις την πλάτη σου. ΛΕΓΕ ΓΑΜΩ ΤΟ DNA ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ ΤΗΣ ΚΑΛΙΑΚΟΥΔΑΣ!"
"Ο θυμός και οι απειλές είναι η προβλέψιμη αντίδραση ενός..".
Δεν αντέχω άλλο, του περνάω την οθόνη κολάρο - ενδυματολογικά τεράστια αναβάθμιση-, και μετά από ένα δροσερό ορεκτικό χαστούκια, περάσαμε στο κυρίως, αχνιστές, παραδοσιακές κλωτσές, με απόσταγμα κουτουλιάς.
"Λέγε ρε!"
"Λοιπόν, αφού είσαι τόσο πιεστικός, το νόημα της ύπαρξης σου είναι...".
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2025
October Playlist
Robert Plant - Saving Grace
Coroner - Dissonance Theory
Tangerine Dream - Thief
Holly Golightly - Look Like Trouble
Miles Kane - Sunlight in the Shadows
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2025
September Playlist
Sabrina Carpenter - Man’s Best Friend
Curtis Harding - Departures & Arrivals: Adventures of Captain Curt
GHOSTWOMAN - Welcome to the Civilized World
Nathan Johnson - Brick (Original Motion Picture Soundtrack)
Tav Falco - Desire On Ice
P.S. To Φ.
Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2025
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2025
Εφιάλτης στο δρόμο με τις 20.000 λεύκες κάτω από τη θάλασσα
Ι
Βρισκόμαστε στο 2034. Μάλλον. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος
κοντεύει να τελειώσει. Μπορεί και ο τέταρτος. Οι ωκεανοί του πλανήτη είναι
καλυμμένοι από στάχτες, ναυάγια και πτώματα. Δεν επέζησε κανείς; Κανείς, εκτός
από το πλήρωμα ενός πειραματικού υποβρυχίου, του Ναυτίλου 4. Η προηγμένη
τεχνολογία του, του επιτρέπει να διασχίζει τις θάλασσες χωρίς να χρειάζεται να
βγει στην επιφάνεια γι’ ανεφοδιασμό.
Το ανήσυχο πλήρωμα υποπτεύεται τι συνέβη, αλλά κάνει το
κουνέλι. Ο κάπταιν Hemo (δυστυχώς
δεν υπήρξε τοποθέτηση προϊόντος, πάλι τσάμπα γράφω μαλακίες) κοιτάζει
μελαγχολικός τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί. Η τεράστια εμπειρία που
απέκτησε στις θάλασσες του κόσμου, του επιτρέπει να είναι ψύχραιμος. Τρεις
δεκαετίες εισπράκτορας στα καραβάκια για Σαλαμίνα, δεν τον τρομάζει τίποτα όταν
δεν βρίσκεται στη στεριά.
Λίγο πιο δίπλα του, ο αντιπλοίαρχος Μπρόνσκι τρίβει
ανήσυχος το μούσι του, σε μια όχι και τόσο πειστική προσπάθεια να δείξει πως
είναι συγκεντρωμένος. Μα οι σκέψεις του πετούσαν μέχρι την ακρώρεια της
νοσταλγίας, σε έναν μάταιο έρωτα που τον ματαίωσε, ένα μηδενικό που χώρεσε μέσα
του όλον τον κόσμο (συγγνώμη για τον στόμφο, διαβάζω Μπροντιγιάρ τελευταία.
Ψέματα, κάτι Άρλεκιν της μάνας μου, Ε δεν έχει αλλά βιβλία στο εξοχικό, τι να
κάνω...).
Μπροστά από το ραντάρ, ο λοστρόμος Βουτυρίτσας προσπαθεί
να χαλιναγωγήσει τις κρίσεις πανικού και το έλκος του. Στα δεξιά του, ο υποκελευστής
Φλάβιο βυθισμένος στο βιβλίο του. Διαβάζει τρία βιβλία την εβδομάδα και πρήζει
τους αδένες όλων με τις άχρηστες πληροφορίες που μαθαίνει.
Ο κάπταιν Hemo ανάβει τσιγάρο και αδειάζει το φλιτζάνι
του καφέ.
«Μαλάκες, απ’ ό,τι φαίνεται, μόνο εμείς μείναμε ζωντανοί.
Εδώ και 15 μέρες, καμία ένδειξη ζωής πουθενά»
«Δεν μπορεί καπετάνιε»
«Και τι θα κάνουμε;»
«Πρέπει να βρούμε ένα ασφαλές μέρος και να βγούμε στην
επιφάνεια»
«Ναι, αλλά που;»
«Μπρόνσκι, πόσο θα μας πάρει να φτάσουμε στη Λευκάδα;»
«Γιατί ειδικά Λευκάδα, κάπταιν;»
«Πεθύμησα να κάνω μπάνιο στο Πόρτο Κατσίκι. Λέγε ρε
ημίβλακα!»
«5 μέρες»
«Ωραία, βάλτο στον αυτόματο και πάμε για μπύρες»
«Λίγο νωρίς δεν είναι για μπύρες;»
«Καλά, τι σκατά Πολωνός είσαι που δεν πίνει από τις 10 το
πρωί;»
«Δεν είμαι Πολωνός, κάπταιν»
«Και το επώνυμο τι είναι; Από Καρδίτσα;»
«Του παππού μου»
«Από είναι;»
«Αιγύπτιος που μεγάλωσε στη Γαλλία».
Μορφασμός απογοήτευσης από τον κάπταιν Hemo. Έβγαλε το
κινητό από την τσέπη του. Σκρόλαρε βαριεστημένος.
«Τα ίδια και τα ίδια άρθρα. Τι γνώμη έχει η Gen Z για το σεξ, την τραπ και το
λαχανόρυζο, πως βλέπει το μέλλον, μπλαμπλα, στ' αρχίδια μας η Gen Z! Ηλίθια
κείμενα από μεσήλικες που νομίζουν πως κάθονται με τη νεολαία, λιγωμένοι τίτλοι
από χρεοκοπημένα μέσα, που προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο με ερμηνευτικά
εργαλεία των εφημερίδων των 90s».
Ο Φλάβιο μόλις το άκουσε, άφησε το βιβλίο του. Οι
Μπρόσνκι και Βουτυρίτσας τον κοιτάζουν έντρομοι.
«Ωχ το μαλάκα τον καπετάνιο, έδωσε ασιστ στο Φλάβιο, τώρα
θ’ αρχίσει ν’ αγορεύει»
«Έχετε δίκιο πλοίαρχε. Μην αφήσετε να σας καταβάλει το
υπαξιακό άγχος και η ευθύνη, βγάλτε το από μέσα σας, εδώ είμαστε μια οικογένεια
και πρέπει να τα μοιραζόμαστε όλα!»
«Εγώ είμαι ορφανός, μπορώ να φύγω;»
«Σκάσε Βούτυ! Τι εννοείς Φλάβιο;»
«Η ψυχολόγος μου λέει πως όταν πολλά έχουμε στο τραπεζάκι
πρέπει να τα αφαιρούμε. Το τραπεζάκι είναι το μυαλό»
«Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τραπεζίτες και ψυχολόγους μου
έλεγε η μάνα μου»
«Εμένα μου έλεγε, σπίτι δεν έχει η πουτάνα, γιατί την
έφερες εδώ;».
Ο Φλάβιο σηκώθηκε εκνευρισμένος και πλησίασε τον
Βουτυρίτσα.
«Την κακολογείς επειδή δε σου έκατσε!»
«Ναι η καριόλα. Αλλά τι κορμί;»
«Δεν αντέχω άλλο τόσο σεξισμό, αλλά ναι είχε μπουταρες».
Ο Μπρόνσκι έκατσε μπροστά από το ραντάρ. Διάβασε για
νιοστή φορά τα τελευταία μηνύματα της κοπέλας του.
«Φατσουλίνο μου, να προσέχεις, κι όταν είναι να έρθεις,
να μ’ ενημερώσεις μια μέρα πιο πριν. Το ξέρεις πως δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις.
Την τελευταία φορά που ήρθες απροειδοποίητα, με στεναχώρησες πολύ. Δε θέλω να
βρίσκεις το σπίτι ακατάστατο και τα σεντόνια ιδρωμένα. Και μη με μαλώνεις
επειδή καπνίζω, το ξέρεις πως όταν είμαι μόνη μου, μου λείπεις και κάνω μερικά
τσιγάρα. Μπροστά σου ντρέπομαι. Φιλάκια ζουζουνομπαρμπουνάκι μου, πάω για
μεταμεσονύχτια yoga, ξέρεις
πόσο με βοηθάει με τις αυπνίες μου».
Ο Μπρόνσκι άφησε το κινητό και έκανε τράκα στον
καπετάνιο.
«Με ρέγουλα, δύο πακέτα έμειναν»
«Μερικές φορές, νιώθω πως βρισκόμαστε σ’ εκείνη την
ιστορία του Βερν, πες το»
«Δεν το διάβασα, την ταινία είδα».
Ο Φλάβιο δεν το άφησε ασχολίαστο.
«Μήπως το παρακάνουμε;»
«Γάμησε μας κι εσύ ρε κακόμοιρε, Την είδατε όλοι κριτικοί
κινηματογράφου!»
«Τα βιβλία είναι πάντα καλύτερα!»
Ο κάπταιν Hemo κοίταξε την ώρα.
«Έχει καμία μαλακία στο Netflix;»
«Μόνο Cinobo έχουμε, καπετάνιε»
«Τι ήμαστε, κανένα παρεάκι στο BIOS ή στο Faust, από
ατάλαντους σκηνοθέτες ηθοποιούς και αποφοίτους της Καλών τεχνών, που πουλάνε
ναρκωτικά για να μην πεθάνουν από την πείνα;»
«Τώρα αρχίζει ένα ελληνικό;»
«Βλέπεται;»
«Η πλοκή είναι καλή, αλλά άμα δεις το trailer,
καταλαβαίνεις πως κάνουνε τέχνη...»
«Κάνα καμπόικο έχει;»
«Καπετάνιε, έχει να βγει καλό γουέστερν από τότε που ο
Clint Eastwood είχε ακμή».
Ο κάπταιν Hemo αποχώρησε για την καμπίνα του. Έκλεισε την
πόρτα και βούλιαξε στο κρεβάτι. Δε φοβήθηκε ποτέ την υδάτινη άβυσσο, μόνο τα
υπαρξιακά βάθη τον τρόμαζαν. Τι απέγιναν εκείνα τα όνειρα, που χάθηκαν τα
χρόνια; Δεν έγινε ποτέ η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, εκείνη που θα ταξίδευε
παντού με μόνη αποσκευή τον έρωτα. Αισθάνεται σαν χρυσόψαρο μέσα σ’ ένα
ενυδρείο γεμάτο φορμόλη.
Δε μπορούσε να ζήσει μακριά από τη θάλασσα. Ήταν σαν τις
γυναίκες, τη λάτρευε και τη μισούσε ταυτόχρονα. Στομφώδεις μετριότητες και
ασημαντότητες με μνησίκακη δίψα για επιβεβαίωση, αμήχανα τίποτα κατάντησαν τον
κόσμο ένα απέραντο σφαγείο. Οι οθόνες μέσα στο κρανίο του πρόβαλαν το flashback. 8 χρόνια πριν,
ο πλανήτης έμοιαζε με υπερχειλισμένη λεκάνη, το μόνο που μπορούσες να κάνεις,
ήταν να πατήσεις το καζανάκι και μετά ρίξεις 5 κιλά χλωρίνη.
Ένας θίασος με επαρχιώτες κλόουν, που πάλευε να
καθησυχάσει την ανυπαρξία του, να αποσυμπιέσει τις νευρώσεις και τα συμπλέγματά
του, με τις γελοιότητες μιας macho σημειολογίας. Ψυχολογικές και
συναισθηματικές παρτούζες σουρεαλιστικού κιτς, που μάθαιναν στα σκυλιά να
σκοτώνουν. Εκατομμύρια μαλάκες, στην αίθουσα αναμονής της μηχανής του κιμά,
νομίζουν πως είναι η μεσαία τάξη, ενώ είναι απλά φτωχοί σε άρνηση, πνίγονται
στη σύγχυση, γιατί δεν ξέρουν πια αν είναι καταναλωτές ή προϊόντα. Πότε θα
εξοφλήσουμε τα χρέη των προσδοκιών μας;
Ο κάπταιν Hemo έκλεισε τα μάτια. Δεν τον ενοχλούσαν οι
μεταλλικοί τοίχοι της καμπίνας του. Στον έξω κόσμο πάθαινε κλειστοφοβία, γιατί
δεν ήξερε που τέλειωναν τα όρια του κλουβιού και τα αόρατα κάγκελα και τείχη. Γερνούσε και γινόταν νεότερος
ταυτόχρονα. Ήθελε τόσο να κοιμηθεί και να βρεθεί κάπου αλλού. Τρυφερά
ακροδάχτυλα να τον ξυπνήσουν με αισθησιακή οικειότητα, συγκρατημένες ερωτικές
διαχύσεις να ξήλωναν γεγονότα και πεπρωμένα. Υπερβατική και παραβατική
ματαιοδοξία που οδηγεί σε εσωτερική
ελευθερία, και παύει τα καφκικά ερωτήματα.
Που οδεύουμε;
Γίνεται να φτάσεις στην ευτυχία και την αυτοπραγμάτωση;
Τι ώρα θα είναι έτοιμο το φαγητό;
Πάλι μπριαμ;
Σαπίλα από δάκρυα και πλήξη, όπως θα έλεγε ο Νερούδα.
Δύο ώρες μετά, η τετράδα κάθεται στην τραπεζαρία.
Ο Μπρόνσκι για να ξεχνιέται, συζητάει για ποδόσφαιρο με
τον Βουτυρίτσα. Ο Φλάβιο διαβάζει ενώ ταυτόχρονα τρώει σε αγγελοπουλικούς ρυθμούς
τη σούπα του.
«Αφού σου είπα, η καραφλή απάτη κατέστρεψε το ποδόσφαιρο,
γύρω όλοι και στη μέση τον καριόλη, κατοχή 80% και μπάλα τίποτα, σαν
κουλτούρικη ταινία, δύο ώρες δε γίνεται τίποτα και το τέλος πάντα είναι
μαλακία»
«Είσαι υπερβολικός, ο τύπος έφτιαξε τη πιο κυριαρχική
ομάδα του εικοστού πρώτου αιώνα!».
Ο Φλάβιο έκλεισε το βιβλίο και τους κοίταξε με αποστροφή.
«Ανοίξτε και κανένα βιβλίο ρε μαλάκες, έχει γίνει το
μυαλό σας χυλός. Όλη μέρα μόνο για μπάλα και γυναίκες μιλάτε!»
«Γιατί, υπάρχει και τίποτα άλλο;»
«Διαβάστε λίγο φιλοσοφία, να δείτε πως εξελίχθηκε ο
υπερβατικός ιδεαλισμός από τον Καντ στο Χέγκελ»
«Καπετάνιε, ο Φλάβιο λέει κάτι σατανιστικά πάλι!».
Ο κάπταιν Hemo έτριψε το μέτωπό του με απογοήτευση. Έσπρωξε
το πιάτο μακριά, άδειασε το ποτήρι με τη μπύρα και άναψε τσιγάρο.
«Δε βαρεθήκατε να τσακώνεστε;»
«Και πως θα περνάει η ώρα;»
«Ναι, αλλά ο Βίττγκενσταιν..».
Το υποβρύχιο τραντάχτηκε. Το πλήρωμα έτρεξε στην αίθουσα
ελέγχου. Κάτι μεγάλο είχε χτυπήσει το υποβρύχιο.
«Βούτυ, άνοιξε τις κάμερες!».
Πλοκάμια από υγρό έρεβος τύλιξαν το Ναυτίλο και
ετοιμαζόντουσαν να τον ανοίξουν σαν σακουλάκι με πατατάκια μπάρμπεκιου. Το
ράμφος θα στοίχειωνε το υποσυνείδητο τους για μήνες.
«Τι ν’ αυτό Παναγία μου Τοκογλυφούσα;»
«Τεράστιο καλαμάρι του βυθού»
«Τη γαμήσαμε!»
«Δεν καταλαβαίνω γιατί μας επιτέθηκε»
«Τι θα κάνουμε;»
«Δεν μπορούμε ν’ ανοίξουμε πυρ γιατ..».
Έπεσαν κάτω. Απόκοσμοι ήχοι τους έκοψαν την ανάσα. Τα
φώτα τρεμόσβηναν, μια βροχή από σπινθήρες κάλυψε το δωμάτιο. Ο καπετάνιος
προσπαθούσε να ελέγξει το πηδάλιο. Ο Μπρόσνκι ψέκαζε με τον πυροσβεστήρα τη
φωτιά, ενώ ο Βούτυ πάταγε όποιο κουμπί έβλεπε μπροστά του. Ο Φλάβιο σε μια
γωνία είχε αρχίσει τις προσευχές.
«Σώσε μας Παναγία μου Οφσορίτισσα, και σου υπόσχομαι θα
έρθω στην Τήνο ανάσκελα από το λιμάνι του Πειραιά!»
«ΦΛΑΒΙΟ ΣΚΑΣΕ!!».
Με μια εξαιρετική φωνητική αρμονία οι άλλοι τρεις. Το
υποβρύχιο γύρισε 90 μοίρες, έπεσαν ο ένας στον άλλο. Το καλαμάρι σχεδόν είχε
τρυπήσει το περίβλημα.
«Θα μας φάει μεζέ με ουζάκι!»
«Βούτυ, μπορείς να φτάσεις μέχρι την κονσόλα;»
«ίσως, γιατί κάπταιν;»
«Πάτα τον θερμικό παλμό!».
Ο Βούτυ σκαρφάλωσε στα ραντάρ, οι σπινθήρες του έκαιγαν
τα μάτια. Το τέρας βρυχάται. Σχεδόν έφτασε. Το υποβρύχιο τρέμει.
«Πάτα το!».
Σιωπή. Το υποβρύχιο επανήλθε στην αρχική του θέση.
Συνήλθαν μετά από ώρες. Μια πρόχειρη εκτίμηση έδειξε πως οι ζημιές δεν ήταν
σοβαρές. Όμως έπρεπε να βγουν στην επιφάνεια πιο νωρίς. Βρέθηκε στεριά. Σε μια
ώρα θα ήταν εκεί. Ο κάπταιν Hemo έπεσε ξερός. Ο Μπρόσνκι έβαλε τ’ ακουστικά του, για να μην
ακούει τους Βούτυ και Φλάβιο να τσακώνονται. Οι λογισμοί του χάθηκαν ξανά στον
ορίζοντα ενός εξιδανικευμένου χθες.
«Μ’έχει κουράσει ο σολιψισμός σας και η αδιαβάθμητη
βλακεία σας!»
«Τι είπες για τον αυτό μου;»
Η μνήμη ύφαινε με το άρωμα εκείνης μια όμορφη φαντασίωση.
Μια εξομολόγηση πληγωμένης τρυφερότητας. Φορτισμένη σιωπή κι ένα φλεγόμενο
μέλλον μόνο για δύο.
«Η ηλιθιότητα σας έχει ανατρέψει την προκαθορισμένη
αρμονία του σύμπαντος και του Θεού!»
«Τώρα αν σου πω να πας να γαμηθείς με άπλυτους
λιμενεργάτες, θα σε καλύψω ή θα είμαι ένα άκομα ρηχό καπιταλιστικό άξεστο
χοιρόμορφο ανθρωπάριο;»
«Μπα, έμαθες να διαβάζεις;»
«Σιγά ρε αστροκράτορα, μας θάμπωσες με τις γνώσεις σου!».
Ο βελούδινος χρυσός του καλοκαιριού να δίνει έμφαση στις
επικίνδυνες στροφές του κορμιού της, ενώ μπαίνει αργά στη θάλασσα. Τα δάχτυλα
να ταξιδεύουν στο χάρτη της ανατομίας της. Αργά, υγρά φιλιά. Ο άνεμος να
σιγοψιθυρίζει τραγούδια, το κύμα τους κλείνει στη δροσερή αγκαλιά τους. Παίζουν
σαν έφηβοι, κάνουν έρωτα σα ναυαγοί.
«ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΠΑΙΔΑΚΙ!»
«ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΟΛΑΝΤΕΡΟ ΧΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟ!».
Μόνο οι δυό τους, σ’έναν ιδιωτικό παράδεισο, σ’ένα ιδιωτικό σύμπαν, που ο θεός του έρωτα έπλασε μόνο για εκείνους. Στον καμβά της
νύχτας η σιγή των αστεριών τους σκεπάζει σαν μαγικό πέπλο. Η παλίρροια τους
νανουρίζει. Αποκαμωμένοι από το πάθος, αποκοιμήθηκαν ο ένας στην αγκαλιά του
άλλου. Άλλη μια μικρή αιωνιότητα έδυσε στην Εδέμ.
Το υποβρύχιο αναδύθηκε. Βγήκαν δειλά έξω. Το μέρος
φαινόταν ασφαλές. Έφτασαν στην ακτή. Ένα υπέροχο τροπικό νησί. Ο Μπρόσνκι
κοίταζε μαγεμένος το τοπίο, ήταν ακριβώς όπως το ονειρεύτηκε. Ο κάπταιν Hemo εξακολουθούσε
να είναι καχύποπτος.
Ο Βούτυ έβγαλε τα ρούχα του και βούτηξε στη θάλασσα, οι
υπόλοιποι δεν πρόλαβαν να τον αποτρέψουν. Τον μιμήθηκαν. Έπαιξαν σαν μικρά
παιδιά. Ξάπλωσαν στη σκιά κάτω από έναν φοίνικα. Η γαλήνη του νησιού τιθάσευσε
κάθε εγρήγορση. Ο Φλάβιο γύρισε προς τον κάπταιν Hemo. Πρώτη φορά τον είδε τόσο ήρεμο.
«Καπετάνιε τι σκέφτεσαι;»
«Να πουλήσουμε το υποβρύχιο και ν’ανοίξουμε ένα
μπιτσόμπαρο εδώ»
«Και γιατί να μην φτιάξουμε πολυτελείς σουίτες;»
«Και μια ταβέρνα».
Ο κάπταιν τεντώθηκε κι έβγαλε τα γυαλιά ηλίου.
«Του κόσμου το
στεφάνι λιώνει.
Μαράθηκε το στέμμα του πολέμου, του στρατιώτη
έπεσε τ' άστρο
έφυγε η εξαίρεση
και τίποτα σπουδαίο δεν έμεινε εδώ κάτω
για να το ιδεί η σελήνη*».
Δεν είχαν ξανακούσει τον καπετάνιο ν’ απαγγέλει. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, οι στίχοι έκαναν το χάδι του ανέμου ακόμη πιο γλυκό. Ο κάπταιν Hemo φόρεσε ξανά τα γυαλιά ηλίου και ξάπλωσε στην άμμο. Τρεις ώρες μετά, ήταν όλοι στην ίδια θέση.
*Αντώνιος και
Κλεοπάτρα - Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Μετάφραση Βασίλης Ρώτας
II
Οι μέρες και οι νύχτες κυλούσαν ανάμεσα στην εφηβική
ανεμελιά και τη νιρβάνα. Το πλήρωμα έπαιζε beach volley και
έχτιζε κάστρα (και όχι μόνο) στην άμμο. Ο κάπταιν Hemo ήταν κακόκεφος.
Δίπλα του ο Μπρόνσκι έπινε το τρίτο κοκτέιλ της ημέρας.
"Δε θα το πιστέψεις, αλλά βαρέθηκα. Τι γίνεται με
τις επισκευές;
"Ποιες επισκευές;"
"Κατάλαβα..."
"Αφού περνάμε τέλεια, ποιος ο λόγος να φύγουμε; Ο
πληθυσμός της γης αφανίστηκε, παίζει να είμαστε οι τελευταίοι επιζήσαντες κι
εσείς θέλετε να φύγουμε; Που να πάμε; Σε καμιά μεταποκαλυπτική έρημο να
παίζουμε Mad Max με τίποτα
μεταλλαγμένους;"
"Ένα δίκιο το' χεις..."
"Ας αράξουμε κανά δύο μήνες και βλέπουμε"
"Ο Βούτυ με το Φλάβιο τι κάνουν; Πάλι
τσακώνονται;"
"Ακόμη κι αυτοί χαλάρωσαν. Ο Βούτυ φτιάχνει
κοσμήματα με κοχύλια και όστρακα. Ο Φλάβιο όλη μέρα γράφει κάτω από τους
φοίνικες"
"Κάτι είναι κι αυτό. Τι φάμε σήμερα;"
"Μάλλον ψάρια"
"Πάλι; Και γάτες να ήμασταν θα είχαμε βαρεθεί!"
"Τι να κάνουμε κάπταιν, δεν έχει τίποτα άλλο το
νησί, εκτός αν προτιμάς καρύδες γιαχνί"
"Προτιμώ να παίξω
παίζουμε Mad Max με τίποτα
μεταλλαγμένους. Πάω να βουτήξω".
Το μοντάζ της αφήγησης μας φέρνει κοντά στο Βούτυ.
Φτιάχνει άλλο ένα βραχιόλι με κοχύλια. Το αφήνει μαζί με τα άλλα. Τα κοιτάζει
περήφανος. Πίνει μια γουλιά από το κοκτέιλ του, βάζει τα γυαλιά ηλίου και
ξαπλώνει. Το γουργουρητό της θάλασσας τον νανουρίζει. Δε θέλει να φύγει ποτέ
από το νησί.
"Να'ναι καλά το καλαμαροχτάποδο".
Μερικά μέτρα πιο πέρα, ο Φλάβιο κοιτάζει το πλήρωμα που
παίζει στη θάλασσα. Όχι πια με περιφρόνηση, αλλά με κάποια περιέργεια. Η αύρα
γαλήνης τον μαλάκωσε. Έσκυψε πάνω από το τετράδιο του. Τι θα έγραφε σήμερα;
Ίσως άλλο ένα διήγημα; Η μύτη του μολυβιού φίλησε το χαρτί.
"Το πέπλο των
νεφών αγκάλιασε τον ουρανό. Η σπονδή του φθινοπώρου ταξίδευε στις φλέβες της
μέρας. Ο Μ. καθόταν μπροστά από το κλειστό παράθυρο. Το ρυπαρό τζάμι, θαμπό από
την αμέλεια και τη ρύπανση τον κοίταζε συνοφρυωμένο. Ο απελπισμένος μονόλογος
του το γέμισε ρωγμές.
"Τι θα γίνει ρε μαλάκα,
θα με καθαρίσεις ποτέ; Το σπίτι σου είναι τόσο βρώμικο που μέχρι και οι
κατσαρίδες έγιναν υποχόνδριες. Η λεκάνη σου χρειάζεται δύο Χιροσίμες, τρία
Ναγκασάκια και μισό λίτρο Τσέρνομπιλ για να καθαρίσει.
Το σαλόνι ζέχνει
τσιγαρίλα, τρεις αφυγραντήρες πέθαναν από καρκίνο του πνεύμονα. Η πόρτα έπεσε
από το μπαλκόνι. Το ασανσέρ κατέβηκε με τις σκάλες για να γλυτώσει από τη
δυσωδία".
Ο Μ. κοίταζε κατατονικός έξω από τη γυάλα του. Γυάλινοι
οφθαλμοί, ορφανοί, στερημένοι από το μετείκασμα της ηδονής, του υστερόγραφου
του έρωτα, που το μελάνι του δεν υπογράφει πια με ιδρώτα και πυρετό στις
σελίδες των τοίχων. Η λαχτάρα για την σαρκική εντροπία σίγησε. Οι φρυκτωρίες
καλλίπυγων πυγολαμπίδων δε γλυκαίνουν με τη λάμψη τους τα μίζερα μετααστικά
απογεύματα. Ο αδηφάγος μετακαπιταλισμός, σιαμαίος με το μεταφασισμό νίκησε όλες
τις όμορφες και πάλλευκες αμαρτίες. Και τότε η...".
Ήχοι τυμπάνων αναστάτωσαν την ακτή. Ο Φλάβιο σηκώθηκε
πλησίασε τα δέντρα. Ο Βούτυ στάθηκε δίπλα του.
"Τι γίνεται ρε μαλάκα;"
"Δεν ξέρω. Μ'άλλον δεν είμαστε οι μόνοι στο
νησί"
"Ωραίες ήταν οι διακοπές, ήρθαν οι κανίβαλοι να
εισπράξουν τα ενοίκια...".
Το πλήρωμα συγκεντρώθηκε πίσω τους. Ο ήχος πλησίαζε. Ο κάπταιν Hemo τράβηξε τις φυλλωσιές. Ένας στρατός από γκροτέσκες μάσκες πλησίαζε αργά προς το μέρος τους. Μάσκες που έστελναν τους εφιάλτες σου για ψυχανάλυση. Φτιαγμένες από ανθρώπινο δέρμα.
Πέμπτη 28 Αυγούστου 2025
August Playlist
Hans Zimmer - F1 The Album
Patty Griffin - Crown of Roses
The Black Keys - No Rain, No Flowers
Alice Cooper - The Revenge of Alice Cooper
Dominique Fils-Aimé - Live at the Montreal International Jazz Festival
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)