December Playlist

 

Neo - Kontroll (Original Motion Picture Soundtrack)

Sergeant Thunderhoof - The Ghost Of Badon Hill

Kinetoscope Ensemble - Nepenthe

Ulver - Liminal Animals

Opeth - The Last Will And Testament

Χριστουγεννιάτικο πρελούδιο

 

Άλλος ένας χρόνος τελειώνει. Τι μένει; Τι ήταν πραγματικά σημαντικό και θα μπει στο μουσείο των νευρικών κυττάρων; Η μνήμη λειτουργεί σαν καλλιτέχνης, σαν τρελός επιστήμονας.

Φανταστείτε το εργαστήριο της, ο ορισμός της ακαταστασίας. Χιλιάδες ρολά φιλμ κρεμασμένα, τσαλακωμένα χαρτιά παντού, στοίβες από φωτογραφίες. Το χάος είναι μια τάξη που δεν την γνωρίζεις. Και τα σημαντικά είναι αυτά που δεν φαίνονται. Η μνήμη ξέρει ποια είναι τα μικρά της αριστουργήματα και που θα τα βρει. Σε ποιο συρτάρι, κάτω από ποιο σημειωματάριο, πίσω από ποιο σωρό από πράγματα.

Κοιτάζω το νιοστό αρχείο word που χρησιμοποιώ για τις πρόχειρες σημειώσεις μου. Χαζεύω τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Ταινίες, σειρές, δίσκοι. Έχουν κάποιο νόημα αυτές οι λίστες; Είναι μια αποτυχημένη απόπειρα να χαρτογραφήσεις το χρόνο. Οδική σήμανση για την προσωπική σου πορεία τις τελευταίες 365 μέρες (366 φέτος).

Χαρτογραφώ θα μπορούσε να σημαίνει πως βάζω σύνορα, κατοχυρώνω ένα κομμάτι του χρόνου, νομίζω πως μου ανήκει. Τίποτα απ' όλα αυτά δε συμβαίνει. Ποιος πραγματικά ξέρει τι πραγματικά του ανήκει το έτος που φεύγει; Πιο καρέ είναι το αριστούργημα που θα γίνει το εξώφυλλο στο άλμπουμ του 2024; Ποια πρόταση, ποιες λέξεις ήταν τόσο σαγηνευτικές, που ανέβλυζαν άρωμα, που έγιναν ξόρκι, και κάθε φορά που τις επαναλαμβάνεις (όταν είσαι ξαπλωμένος στο σκοτάδι, τις ψιθυρίζεις σαν τραγούδι) τα πυροτεχνήματα της μέθης ταξιδεύουν μέσα στις φλέβες σου;

Όσοι ποστάρουν κατά ριπάς στα social, όσοι προσπαθούν να ταξινομήσουν τη μνήμη, μου θυμίζουν συλλέκτες πεταλούδων. Όσο όμορφες κι αν είναι ταριχευμένες, είναι νεκρές. Όταν καταγράφεις και τις πιο ασήμαντες στιγμές, ευτελίζεις την αξία της ανάμνησης. Το ποτάμι της κάθε μέρας έχει ελάχιστα ρινίσματα χρυσού. Τις περισσότερες καθόλου. Αν υπήρχε μόνο χρυσός στη ροή του χρόνου, τότε το νερό και το χώμα θα ήταν ανεκτίμητα.

Μα είναι κακό να βγάζεις φωτογραφίες; Καθόλου. Αλλά η αυταπάτη πως θα εμφιαλώσεις το συναίσθημα και την ένταση της στιγμής, είναι σιαμαία με το ναρκισσισμό. Η ευτυχία είναι ένας οργασμός, κρατάει λίγο. Δεν αποταμιεύεται, ούτε τοκίζει σ'ένα κάδρο.

Τι έκανα το 2024; Κατανάλωσα πολλή μουσική, άκουσα ελάχιστα τραγούδια. Πολλές ταινίες, ελάχιστο κινηματογράφο. Αρκετά κείμενα, λίγη λογοτεχνία. Δεν έγραψα πολύ. Σκηνοθέτησα μια μικρού μήκους. Τράβηξα φωτογραφίες, μπορούσα περισσότερες. Τι πραγματικά με συγκίνησε από όλα αυτά; Κάποιες στιγμές σε μια πρόβα. Δύο τρία πλάνα, μερικές προτάσεις, μια δύο λήψεις.

Τι θέλω το 2025; Λίγο παραπάνω από όλα αυτά. Ένα λίγο πιο  όμορφο σχεδόν τίποτα. Δεν κάνω απολογισμούς, πάντα μου έμοιαζαν με δημοσίευση ισολογισμών, και δεν τα πάω καλά με τη λογιστική. Γι'άλλη μια χρονιά, τα timelines θα γεμίσουν με παπαρολογίες, για να παραφράσω τον Φελίνι, έχουμε γεμίσει με στρείδια που νομίζουν πως είναι μαργαριτάρια.

Τεντώνομαι στον καναπέ. Μια από τις ελάχιστες πολυτέλειες που επιτρέπω στον εαυτό μου, είναι μια φορά το μήνα, ν'αγοράζω κυριακάτικη εφημερίδα. Αυτή η αναχρονιστική συνήθεια, με κάνει να νιώθω καλύτερα. Έστω για λίγο, νιώθω μια ταξική ανωτερότητα σε σχέση με την πλέμπα που βυζαίνει την οθόνη του κινητού. (Φυσικά και είμαι τη μισή μέρα στο κινητό, αλλά δεν περιφέρω τα συμπλέγματα μου στις πασαρέλες των social, χαζεύω memes, είμαι εκλεκτικά ηλίθιος). Είναι μια παιδιάστικη αίσθηση υπεροψίας, που με κάνει να γελάω. Προφανώς και είμαι απολίθωμα, τουλάχιστον προσπαθώ να το διασκεδάσω. Ξεχωριστός μεσήλικος.

Το άνοιγμα της ζελατίνας, η μυρωδιά από το δέρμα του χαρτιού, η υφή του ιλουστρασιόν εξωφύλλου. Μια τελετουργία νοσταλγίας, καλύτερων εποχών. Η ανάγνωση έτσι χορταίνει το μυαλό καλύτερα. Όταν διαβάζω στην οθόνη, νομίζω πως τρώω junk food.

Να φτιάξω μια λίστα με στόχους για το νέο έτος; Μόνο και μόνο για γελάω με το πόσο ηλίθιο είναι αυτό; Όπως και το ότι δε θα κάνω ούτε ένα; Μια λίστα με τα πρέπει και μια με τα θέλω; Πρέπει να κόψω το κάπνισμα. Πρέπει να σοβαρευτώ, αν και είναι αργά πια. Η ωριμότητα είναι δυσανάλογη με την ηλικία μου.

Τι θέλω; Αυτά που πραγματικά θέλω, δε γράφονται, ούτε στον εαυτό μου δεν τα παραδέχομαι. Κι αυτά που μπορώ να γράψω, μάλλον δεν τα θέλω. Φτιάχνω τη νιοστή playlist στο Spotify, το οποίο δε χρησιμοποιώ ποτέ, απλά είναι άλλο ένα πρόχειρο. Δεν ήταν και πολύ καλό το 2024. Δεν περιμένω να είναι καλύτερο το 2025, απλά προσδοκώ πως θα έχει δύο τρία χαρούμενα plot twists. Σε όποιον διαβάζει ακόμα αυτό το blog, καλές γιορτές.

ΥΓ Να δείτε οπωσδήποτε το Flow. Δεν είναι απλά η καλύτερη animated ταινία του 2024, είναι ένα ποίημα.

November Playlist

 

Rosalie Cunningham - To Shoot Another Day

Primal Scream - Come Ahead 

Fields Of The Nephilim - Dawnrazor

Breton Vivian - Black Dog OST

Therapy? - Infernal Love

Κβαντική υπερεντροπία ή πως έσωσα τον κόσμο από κάτι cyborgs (κάτι τέτοιο, δε θυμάμαι...)

 

"Μπαμπά, τι θα μου πάρεις τα Χριστούγεννα;"

"Να πας να δουλέψεις"

"Μα είμαι 9 χρόνων!"

"Τα παιδιά στην Κίνα δουλεύουν από τα 6"

"Μα θέλω κάτι" 

"Να πεις τα κάλαντα" 

"Δε φτάνουν για το καινούργιο iPhone!"

"Το ξέρεις πως είσαι υιοθετημένο;"

"Από πότε;"

"Από αύριο, αν συνεχίσεις τις ίδιες μαλακίες. Άντε να παίξεις, μη σε στείλω στο μετρό να παίζεις ακορντεόν "

"Πιο πολλά θα μαζέψω από τα κάλαντα, και θα πάρω το iPhone!"

"Άμα μαζέψεις πιο πολλά, θα πληρώσεις το ρεύμα!".

Ξύπνησα, ευτυχώς δεν έχω παιδιά (απ'όσο ξέρω). Γιατί κάνει ο κόσμος παιδιά; Για να είναι συνεχώς απασχολημένος μαζί τους, ώστε να μην σκέφτεται την ματαιότητα της ύπαρξης; Παρά το ό,τι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει μεταλλαχθεί σε τεχνοφεουδαρχία, κάποιες σταθερές δεν αλλάζουν, η πυρηνική οικογένεια είναι απαραίτητη,  ώστε οι μάζες να παραμένουν αλυσοδεμένες στη χρηματιστικοποιημένη αρχιτεκτονική πίσω από την αυξανόμενη δυναμική του χρέους, ώστε να μην έχουν χρόνο να σκέφτονται και ν'αντιδρούν στην τοκογλυφική δυστοπία . Η δυσανάλογη ανάπτυξη μεταξύ παραγωγικής και χρηματιστηριακής οικονομίας, η μόχλευση χρήματος που καταλήγει σε υπεράκτιες και μερίσματα, η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων  έχει μετατρέψει όλο τον πλανήτη σ'ενα  σισύφειο BDMS πάρτι, όπου η μπουρζουαζία μας σοδομίζει μέχρι θανάτου, και φτιάχνει τασάκια με τα κρανία μας. Τι μαρξιστικό παραλήρημα ήταν αυτό; Μάλλον είναι η μελαγχολία των Χριστούγεννων που πλησιάζουν...

Θα περάσω τις γιορτές με τη μόνιμη σύνοδο μου, την κατάθλιψη, εξιδανικεύοντας ένα παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ, για να ξεχνάω το μέλλον που δε θα έρθει ποτέ. H παρτούζα γίνεται λιγότερο πληκτική όταν συμμετέχουν η νοσταλγία, η ανωριμότητα, η ευθυνοφοβία και η τρυφηλότητα.

Γιατί με έπιασε άγχος από τώρα για τα Χριστούγεννα, ακόμα δεν μπήκε ο Νοέμβριος, ούτε το Jumbo να ήμουν. Τι θα κάνω στις γιορτές; Θα δω τις ίδιες ταινίες. Πρέπει να γράψω κριτική. Γιατί γράφω κριτικές για ταινίες που δε μου αρέσουν, ενώ δεν πληρώνομαι; Γιατί γράφω κριτικές για ταινίες που δε μου αρέσουν; Γιατί γράφω κριτικές; Γιατί βλέπω ταινίες;

Μήπως γιατί είμαι άχρηστος, τεμπέλης και αντικοινωνικός; Όχι, δε με καλύπτει αυτή η ερμηνεία, αυτά είναι μεθοδεύσεις του κεφαλαίου, για να με ρίξει στ'αδηφάγα γρανάζια της παραγωγής, ώστε ν'αντλήσει υπεραξία από τ'αναρίθμητα ταλέντα που δεν έχω.

Κάτι άλλο πρέπει να είναι. Εδώ και χρόνια, λέω την ατάκα πως έγινα σκηνοθέτης, γιατί θέλω τον έλεγχο, την ψευδαίσθηση του ελέγχου, κυρίως του χρόνου. Εντάξει, είναι μια ψευδοδιανοουμενίστικη παπατζα που μ'αρέσει, που αν και την πιστεύω ακράδαντα, την λέω μπας και εντυπωσιάσω κάποια (τη μοναδική φορά που έπιασε, δε μου βγήκε σε καλό...). Όχι, όχι, πρέπει να είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. 

Η περιδίνηση σε αβυθομέτρητα ερέβη, με κατακρύμνισε σε μια άβυσσο βουβού κοπετού και στο ψυγείο. Το οποίο ήταν πιο άδειο κι από τον τραπεζικό μου λογαριασμό. Πιο κενό κι από τα επιχειρήματα του κυβερνητικού εκπροσώπου. Πιο παγωμένο κι από αστείο του Σεφερλή στην Αλάσκα, στο ζενίθ χιονοθύελλας.

Κάτι έπρεπε να γίνει. Ποιος τηγανίζει πατάτες τέτοια ώρα; Να παραγγείλω; Η ζυγαριά ασκεί βέτο, το στομάχι το θεωρεί casus belli και καταλήγω στο τηλέφωνο. Σουβλάκια; Πίτσα; Κρέπα; Ένα βρώμικο θέλω, αλλά δυστυχώς το αγαπημένο μου μαγαζί έκλεισε. Επιστρέφω στο ψυγείο. Στην ακρώρεια της κατάψυξης υπάρχουν κάτι κεφτεδάκια. Η ημερομηνία λήξης είναι για τους αδύναμους.

Μασουλάω βαριεστημένα κάτι που μοιάζει με μοσχαρίσιο κιμά (και μάλλον είναι άγνωστης ταυτότητας τετράποδα - ή και όχι - που πέθαναν σε ναρκοπέδιο) χαζεύοντας το Alien: Romulus, το οποίο είναι το πρώτο Alien από το Temu. Τα βλέφαρα μου λιώνουν. Αποκοιμήθηκα στον καναπέ. 

Καλώς ήρθατε στον εφιάλτη #3947. Βλέπω ότι δουλεύω σε free press, ο περιοδικός Τύπος πέθανε εδώ και χρόνια. Τα διάφορα site ποικίλης ύλης, είναι ουσιαστικά οι ακόμη χειρότερες μετενσαρκώσεις του, τα παλιά lifestyle μεταμορφώθηκαν σε urban εναλλακτικά, παλι lifestyle σου πουλάνε, απλά τώρα δε στο λανσάρουν Κωστόπουλοι, αλλά μεσήλικες πρώην υπάλληλοι του Κωστόπουλου και τα hipster minions τους. Θλιβερά κείμενα με εξυπνακίστικες πίπες του στυλ" η αγαπημένη τραγουδίστρια της αγαπημένης σου τραγουδίστριας ". Αφόρητα βαρετές σαρανταπεντάρες που επειδή άκουσαν Billie Eilish και δύο τραγούδια της Taylor swift από τις κόρες τους, νομίζουν πως είναι η επιτομή του zeitgeist. Όσο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο μένουν ίδια. Τα περισσότερα δημοφιλή sites ή portals, είναι απλά η μετάλλαξη των περιοδικών lifestyle. Κάποια πασπαλισμένα με μια δήθεν προοδευτικότητα, αλλά το περιεχόμενο παραμένει το ίδιο. Εξυπνακίστικά άρθρα, που 9 στις 10 είναι κλεμμένα από ξένα sites, κουτσομπολιό και γυμνό. Πριν από 30 χρόνια, τα διάβαζες στα διάφορα Κλικ και Nitro, τώρα πέφτεις από το ένα clickbait στο άλλο, με τους γνωστούς πρωτότυπους τίτλους "μοίρασε εγκεφαλικά στον ανδρικό πληθυσμό η τάδε ανθυποcelebrity". Η όποια καινοτομία περιορίζεται, πως βλέπεις τα ίδια άρθρα, σε υποτίθεται γυναικεία site, με περιτύλιγμα ψευδοφεμινισμού και συμπερίληψης

Η αρχισυντάκτρια, μας ανακοινώνει πως έχουμε σύσκεψη, η έτερη συντάκτης κινηματογράφου γκρινιάζει για το κείμενο μου, πάλι ταινία δράσης; Μ'εξορίζουν σ'ένα φεστιβάλ πειραματικού κινηματογράφου. Τσακωμός, Οι μισές+ μικρού μήκους είναι queer ταινίες, μετά την προβολή έχει live με indie ατάλαντα συγκροτήματα που νιαουρίζουν απαίσιους στίχους. Φυσικά καταλήγω να τσακώνομαι σε κάποιο πηγαδάκι, δυστυχώς χωρίς το Μάκη, ο ρίψασπις βαρέθηκε λέει να τον σέρνω σε τέτοιες μαλακίες. 

"Τα  Μονοκοτυλήδονα γελάνε το χειμώνα ήταν αριστούργημα, μια ιστορία φεμινιστικής αφύπνισης και αλληλεγγύης, ένα τρίο υπέροχων χαρακτήρων που συνθέτουν μια αληθινή κινηματογραφική θηλυκή αγία τριάδα"

"Όλα αυτά επειδή μοιράστηκαν τα ταμπόν τους;"

"Νομίζω πως το Έσοπτρον ή η ενδελέχεια της αβιογένεσης ήταν καλύτερο. Μια μπαλάντα εκφραστικής εσωτερικότητας, για το ψυχολογικό ολοκαύτωμα που αντιμετωπίζουν τα σπουδαστ@ σ'ενα ίδρυμα Προκρούστεια κλίνη που αναπαράγει τα φυλετικά στερεότυπα και παράγει ευνουχισμένες αρρενωπότητες και θηλυκότητες"

"Νταξ ρε κοπελιά, γυναικεία ενδυνάμωση, Wakanda forever, και τέτοια, θα γυρίσετε καμιά ταινία που να βλέπεται; Και όχι από τον κύκλο σας στο group therapy, που πάτε γιατί βγάλατε παρανυχίδα; "

"Εννοείται από αυτά τα ανεγκέφαλα μάτσο με εκρήξεις; "

"Γυρίστε κι ένα ανεγκέφαλο με εκρήξεις που θα έχει γυναίκα πρωταγωνίστρια"

"Δεν υπάρχουν ταινίες δράσης με γυναίκες πρωταγωνίστριες"

"Το Aliens τι ήταν; Τα δύο πρώτα Terminators; To Mad Max: Fury Road; Το Furiosa;"

"Μόνο John Wick βλέπεις στο σινεμά;"

"Το Atomic Blonde είναι καλύτερο κι από τα 4 John Wick"

"Αυτά είναι αηδίες, για σεξιστές σαν εσένα, εμείς γυρίζουμε ταινίες με μηνύματα!"

"Kρυπτογραφημένα προφανώς, γιατί μόνο εσύ και η παρέα σου τα καταλαβαίνετε"

"Ρε άντε γαμήσου, σκούπιδι της πατριαρχίας!".

Είμαι φιλήσυχος τύπος, δε μου αρέσουν οι καυγάδες και οι εντάσεις. Αλλά όταν με προκαλούν, θ'αντιδράσω. Φυσικά ο εφιάλτης τελείωσε με μια οργασμική σκηνή καταστροφής. Η έκρηξη με πέταξε μακριά. 

Επανεκκίνηση

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Οκ, το τμήμα του art direction έκανε φιλότιμες προσπάθειες, αλλά τα σκηνικά Escape From New York και Mad Max γωνία, είναι από το παζάρι του Σχιστού. Το πιο περίεργο είναι πως κανείς δεν βλέπει περίεργο το ότι είμαι εδώ. Ενδυματολογικά μη συμβατός με τη χλωρίδα. Πριν αρχίσει ένας γόνιμος διάλογος πάνω στις ερμηνευτικές διαφωνίες, οι μεταλλαγμένοι χούλιγκανς με πήραν σηκωτό, και με πήγαν σε ένα αρχιτεκτονικό έκτρωμα, που το ονομάζουν ο ναός της έκλειψης.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, νομίζουν πως θα φοβηθώ από τις ντόπιες φορεσιές. Sorry παιδιά, αλλά η κολεξιόν δυστοπίας που λανσάρετε, δε θα πουλήσει. Μοιάζετε με κατοικούς Μενιδιού με cosplay κατοίκων Μενιδίου Μπαγκλαντές. Πριν προλάβω να μιλήσω, ο -μάλλον, δεν ξέρω, δεν απαντώ- αρχηγός με διακόπτει.

"Άσε, ξέρουμε. Ξεκινάς όλες αυτές τις ιστορίες, με τη μανιέρα "Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ",  νομίζεις πως είναι το trademark σου, που σε μερικά χρόνια θα γίνει πλατινένιο σουξέ και όλοι θα το γράφουν, ενώ είναι απλά ένα τέχνασμα, για να δικαιολογήσει την τερατώδη απουσία πλοκής, που είναι απλά μια θλιβερή αφορμή, για να γράψεις ανθυποεξυπνάδες που μόνο εσύ γελάς μαζί τους, ανύπαρκτους χαρακτήρες και γραφικούς διαλόγους".

Το'πιασα, δεν έχει προκαταρκτικά. Όχι πια φίλοι, μόνο σεξ.

"Μάλιστα, έχετε γίνει όλοι εμβριθείς κριτικοί λογοτεχνίας στο μέλλον ή μόνο εσύ πέρασες τρίτη δέσμη;"

"Σιλάνς, άνθρωπε από το παρελθόν! Επειδή στην εποχή σου κάνετε μπάνιο όποτε θέλετε, και έχετε πρόσβαση σε τρόφιμα, δε σημαίνει πως μπορείς να μας μιλάς έτσι!"

"Καλά, κάτσε να βγει και τρίτη τετραετία ο Μητσοτάκης και τα λέμε".

Επικράτησε ψυχρασία.

"Και για να έχουμε καλό ρώτημα, γιατί διαλέξατε εμένα;"

"Γιατί έτσι"

"Κατά τ'άλλα, εγώ φταίω για την ανύπαρκτη πλοκή..."

"Τέλος πάντων, μετά από περίπλοκους υπολογισμούς και μακρόχρονη έρευνα, καταλήξαμε σε μια λίστα. Δε θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά ήσουν 47 στην κατάταξη"

"Και γιατί δε φέρατε κάποιον από τους 46 πάνω από μένα;"

"It's complicated. Όλοι είχαν σοβαρές δουλειές, να βρουν τη θεραπεία κατά του καρκίνου, να πάρουν Νόμπελ Λογοτεχνίας, κτλ. Εσύ είχες χρόνο"

"Θέλεις να πεις, πως δε θα κερδίσω Όσκαρ;"

"Δε σου λέω τίποτα, αφού δε σου αρέσουν τα spoilers"

"Θα το δεχθώ. Και δε μου λες αρχηγέ μου, τι περιλαμβάνει το μενού; Για κυρίως, θα ξεκινήσεις επανάσταση με τα υπόλοιπα παρατραγουδόπουλα, και όποιος επιβιώσει, θα έχει επιδόρπιο throatpie στη φυλακή;"

"Μη βιάζεσαι άνθρωπε από το παρελθόν. Άκου, τον πλανήτη τον ελέγχουν οι Σκοτεινοί άρχοντες του σκότους. Παλιά τους λέγατε καπιταλιστές. Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Βρήκαν νέους τρόπους να καρπώνονται την υπεραξία. Κατάφεραν να συνδυάσουν την τεχνολογία και με τις απόκρυφες τέχνες. Ο κόσμος θα βουλιάξει στο αιώνιο έρεβος, αν καταφέρουν να ολοκληρώσουν το σχέδιο τους"

"Με κουράζει τόσο exposition, ακόμα δεν αρχίσαμε. Πάμε λίγο πιο γρήγορα, δε μου αρέσουν οι ταινίες του Nolan"

"Οι Σκοτεινοί άρχοντες του σκότους ανακάλυψαν ένα αρχαίο ξόρκι. Θα καλέσουν εξωδιαστατικές οντότητες, που γεννήθηκαν αιωνιότητες πριν τον χρόνο και θα σκλαβώσουν για πάντα τις ψυχές μας. Ακόμα και αν κάποιος πεθάνει, θα συνεχίσει να τους υπηρετεί για πάντα. Ούτε ο θάνατος δε θα μπορεί να μας λυτρώσει"

"Ακούγεται σαν την επόμενη μεταρρύθμιση για το συνταξιοδοτικό"

"Αύριο, θα ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες, για πρώτη φορά μετά 158 χρόνια. Οι Σκοτεινοί άρχοντες του σκότους θα θυσιάσουν 100 ανθρώπους, ώστε να καταφέρουν ν'ανοίξουν μια ρωγμή στο χωροχρόνο και οι..

"Νταξ, μη συνεχίζεις, έχω διαβάσει Λαβκραφτ και ξέρω. Θα έρθουν κάτι εκτρωματικά εκτρώματα, σουπιά με διασταύρωση σαρανταποδαρούσας και ολίγη από νυχτερίδα, και θα μας κάνουν buttplugs στην καλύτερη. Οκ, ποιο είναι το σχέδιο;".

Το σχέδιο ήταν χειρότερο κι από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι λιγότερο από ανύπαρκτο. Θα έκαναν έφοδο στο αρχηγείο των κακών, ένα ηφαίστειο διασταύρωση με cyborg φυλακή. Μιλάμε σίγουρη επιτυχία. Θα έχουμε πεθάνει πριν ξεκινήσουμε. Προσπαθώ να μεταγγίσω λίγη λογική στη στρατηγική, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

"Και γιατί να σε ακούσουμε; Ό,τι κι αν γίνει, εσύ θα επιβιώσεις, είσαι μια καρτουνίστικη εκδοχή του εγκεφαλικά κατάκοιτου που γράφει αυτή την ιστορία"

"Κοιτάξτε, δε λειτουργεί έτσι το storytelling, πρέπει να υπάρχει μια πλοκή, ανάπτυξη χαρακτήρων και.."

"Ναι, ναι, η πορεία του ήρωα, κτλ. ξέρουμε, πήγες σε σχολή σκηνοθεσίας και ξέρεις. Δε μας ενδιαφέρουν όλα αυτά. Δεν είσαι ο πρωταγωνιστής σε αυτή την ιστορία, δεν είσαι καν κομπάρσος, σε φέραμε σαν τεχνικό σύμβουλο"

"Δεν πάσχω από τη ματαιοδοξία των ηθοποιών για να μ'ενοχλεί αυτό. Αλλά δεν πρέπει να ακούσετε τις συμβουλές μου;"

"Και σας το είπα, τον Ανσελότι έπρεπε να φέρουμε"

"Συμφωνώ και προσυπογράφω, όμως εμένα φέρατε, εμένα θα λουστείτε. Λοιπόν, αυτό είναι το gameplan...".

Πρέπει να κερδίσουμε χρόνο. Θα στείλουμε μήνυμα για προσωρινή ανακωχή και συνομιλίες. Θα πάμε στην έδρα του εχθρού. Εκεί, θα αυτοσχεδιάσουμε. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει, να το γκρεμίσουμε το ρημάδι τους, έχω δει ταινίες εγώ και ξέρω. Δεν μπορώ να πω, ότι το κοινό ενθουσιάστηκε, αλλά συμφώνησαν, μιας και δεν υπήρχε καλύτερο σχέδιο.

Ο εχθρός συμφώνησε, σε δύο μέρες θα ταξίδευε η αποστολή σε εχθρικό έδαφος. Νύχτωσε, μια δυσοίωνη αίσθηση, πλανητικής εμβέλειας μαλακία απλώθηκε στην απεραντοσύνη τ'ουρανού. Οι ρακοσυλλέκτες πολεμιστές ήταν μπερδεμένοι, κάπου ανάμεσα στην επαναστατική μέθεξη και την ποιητική μελαγχολία. Ποσό κοντά είναι τα σύνορα του θανάτου, μ'εκείνα της ομορφιάς και της ανάμνησης της ευτυχίας... 

Κάτσαμε όλοι γύρω από τη φωτιά. Πηχτή αμηχανία σιγόβραζε ανάμεσα μας.

"Πες άνθρωπε από το παρελθόν, πως είναι η ζωή στην εποχή σου; Πως είναι να είσαι ευτυχισμένος; Και πως τα καταφέρατε και τα κάνετε όλα ρδελομπου;".

Βαθιά ανάσα, βαθιά εισπνοή καπνού, μερακλίδικη. 

"Τίποτα σε αλκοόλ έχουμε;"

"Ούτε σταγόνα, εδώ και 25 χρόνια"

"Ε και πως θα γίνει, ξεροσφύρι θα το πάμε το μεγάλο flashback;"

"Έχουμε χυμό σπαράγγι"

"Καλά, άστο. Βάλε δύο σφηνάκια ορυκτέλαιο καλύτερα"

"Μεζέ να φέρω;"

"Ναι, αλλά μη μου πεις τι είναι".

Νταξ, δεν είναι χειρότερα από τις μολότοφ που έχω πιεί τα ξεφτιλάδικα των δυτικών. 

"Λοιπόν;"

"Γιατί βιάζεστε; Μισό, να αρχίσει το soundtrack, να χτίσουμε ατμόσφαιρα".

Λοιπόν παιδάκια, το 2024 δεν είναι τόσο καλό όσο νομίζετε. Κατανοώ, πως με όσα έχετε περάσει, σας φαίνεται παράδεισος, όμως μη σας ξεγελά το εξώφυλλο, το βιβλίο είναι άθλιο. Θα σας τα περιγράψω όσο πιο συνοπτικά γίνεται: Ο πλανήτης έχει μετατραπεί σ'ένα τεράστιο κουκλοθέατρο. Το κοινό είναι τρομοκρατημένο, από τις σκιές που το σκεπάζουν. Σκιές από ατελείωτες μαριονέτες, η μια κρατάει την άλλη, κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να δει ποιος τις ελέγχει όλες. 

Κανείς δε γνωρίζει ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες του θεάτρου, αλλά τελευταία έχουν αποθρασυνθεί. Χρεώνουν ακόμα και το βήξιμο. Το κοινό δεν ξέρει τι να κάνει. Αντί να τα σπάει όλα, είναι μπερδεμένο, όλοι κοιτάζουν το διπλανό τους, περιμένοντας, ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία.

Αθώοι μου τρωγλοδύτες, βλέπετε το παρελθόν εξιδανικευμένο και ζαχαρωτό, όπως βλέπουμε εμείς ταινίες και σειρές που διαδραματίζονται στα 80s. Ο πλανήτης καταστρέφεται, κάθε κρίση του καπιταλισμού, σφίγγει όλο και πιο σφιχτά τη θηλιά στο λαιμό της Γης. Και όλοι παρακολουθούμε υπνωτισμένοι, με την αυταπάτη, πως απλά βλέπουμε μια μαλακία βίντεο, που απλά θα κλείσουμε. 

Η δύση μοιάζει με τον Τιτανικό, και οι επιβάτες  τσακώνονται για το τι μουσική θα παίξει η μπάντα, ενώ βουλιάζουν. Στη μπλε γωνία, έχουμε τη Σκύλλα. Δεξιούς και ακροδεξιούς κάθε απόχρωσης. Συνωμοσιολόγους, χριστιανόκαυλους, τρακτερόβλαχους γουρουνομπήχτες, φασισταριά που πλασάρονται ως ευρωσκεπτικιστές και άλλα τέτοια φαιδρά, μυαλοπυρόπληκτους που νομίζουν πως πρέπει να συντηρήσουν, ιδέες και παραδόσεις, που έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια. Οι ίδιοι τις σκότωσαν και συνεχίζουν να τις σοδομίζουν και νεκρές.  

Κεντρώοι μετριοπαθείς, που δουλεύουν τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους. Ηλίθιοι που δεν είναι αρκετά πλούσιοι για να δηλώνουν δεξιοί, και νομίζουν πως είναι πολύ έξυπνοι για να λέγονται αριστεροί. Τεχνοκράτες, μάνατζερς, και διάφοροι άχρωμοι, άοσμοι, άγευστοι πλασιέ του μεγάλου κεφαλαίου, που προσπαθούν να μας πουλήσουν τη δουλοπρέπεια τους ως τεχνογνωσία και λύση στα προβλήματα μας. 

Στη κόκκινη γωνία, αριστερίζοντες κομπάρσοι, λογιστές που προσπαθούν λιγότερο πειστικά από τους δεξιούς, να μας πείσουν, πως θα διοικήσουν πιο ανθρώπινα τη γαλέρα. Λιγότερα μαστιγώματα, οι αλυσίδες θα είναι οικολογικές και φιλικές με το δέρμα, ενώ όποιος θα πετιέται στη θάλασσα, θα έχει σωσίβιο, ψωμί χωρίς γλουτένη, και δύο χυμούς με χάρτινο καλαμάκι. Διάφορους ημίτρελους που τους προσβάλει ακόμη και το οξυγόνο που αναπνέουν, και ουρλιάζουν στα ψηφιακά τρελάδικα. Αφού δεν περνάνε αυτοί καλά, δε θα περνάει κανένας. Θα ακυρωθεί η ζωή και το σύμπαν, αν περνάει από το χέρι τους. Πολύχρωμοι θίασοι, που είναι έτοιμοι να γίνουν καμικάζι, αν κάποιος αμφισβητήσει τα 200 φύλα (τόσα ήταν την τελευταία εβδομάδα), αλλά για τα εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα που έχουν πάει πίσω στο δέκατο ένατο αιώνα τουμπεκί. Σε λίγο ο Ντίκενς θα μοιάζει με τον Μπομπ Σφουγγαράκη.

Εκατομμύρια δίποδες κοπριές, που νανουρίζονται με αυτοβελτίωση, στον καθρέφτη των social σου κοιτιέσαι κι από μόνη σου αγαπιέσαι, πηγαίνουμε με 300 χλμ χωρίς φρένα στο γκρεμό, και όλοι βγάζουν selfies. Είμαι σχεδόν σίγουρος, πως ο τελευταίος άνθρωπος που θα μείνει ζωντανός, θ'αυτοκτονήσει, επειδή δε θα του κάνει κανένας like στη selfie που θα βγάλει με φόντο τα ερείπια. Kάτω από το λούστρο της συλλογικής εμπειρίας, υπάρχει η σκουριά της απληστίας. Αφήσαμε το μέλλον πίσω μας, ζούμε ένα αέναο παρόν. Δε βλέπουμε πια οι διαφημίσεις, οι διαφημίσεις βλέπουν εμάς και κάνουν swipe δεξιά, αν δεν τους κάνουμε.

Το φλεγόμενο χάος του καταναλωτικού κιτς αποδόμησε την ζωή. Η μόνη ψευδαίσθηση που μας τρέφει ακόμα, είναι πως ο καταναλωτισμός λειτουργεί  ως αντίδοτο στη μοναξιά. 

"Καλά όλα αυτά, αλλά είχατε κλιματισμό"

"Παγωτό!"

"Τσόντες!"

"Μαλακά στρώματα!"

"Τσόντες!"

"Πόσιμο νερό!"

"Γάτες!"

"Τις τσόντες τις είπαμε;".

Όπως κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη, ο διαδικτυακός εκδημοκρατισμός της πορνογραφίας είναι το ζενίθ του ανθρώπινου πολιτισμού. Οτιδήποτε ακολούθησε ήταν υποβιβασμός. Άντε να τους πείσεις τώρα, για το αδιανόητο, το άφατο και ανήκουστο. Πως ακόμα και το ίντερνετ κατάντησε βαρετό. Μπαίνω σε οποιοδήποτε site, και τρώω τόση ώρα για να απορρίψω όλα τα cookies, που έχω ξεχάσει τι ήθελα να δω. Όλα ξεθωριασμένα αντίγραφα ξεθωριασμένων αντίγραφων. Αναρωτιέμαι πως δεν έχουν ανατιναχθεί οι servers του πλανήτη από τη συμπυκνωμένη ανθρώπινη βλακεία. Ο παγκόσμιος ιστός υπάρχει μόνο για bots, πληρωμένες διαφημίσεις, τσόντες και stalking. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μια πασαρέλα ναρκισσισμού και ψυχοπαθολογίας.

Το κοινό δεν άντεξε τόση αλήθεια, και πήγε για ύπνο. Έπρεπε να ετοιμαστούμε για τη συνάντηση.  

Επιβλητικό το αρχηγείο των κακών. Έχω δει όλα τα έργα του Giger (εξαιρετικός ο τόμος της Taschen, δεν υπήρξε τοποθέτηση προϊόντος), και άνετα θα μπορούσε να είναι ανάμεσα τους. Αν εξαιρέσεις πως το μέρος μυρίζει πιο αποστειρωμένο κι από συνέδριο υποχόνδριων, δεν είναι χειρότερο από το Dark Sun. Αν και παίζει χειρότερη μουσική, αυτό είναι κατόρθωμα. Οι κομπάρσοι μοιάζουν με τους Borg από το Star Trek, δηλαδή με τους Cenobites του Hellraiser. O Clive Barker πρέπει να χάλασε πολλά λεφτά σε dominatrixes. Δε λέω, ποιοτικό cosplay, αλλά αν έχεις επιβιώσει στο ΤΕΛ Αιγάλεω των 90s, δε σε τρομάζει τίποτα.  Αμηχανία, νευρικότητα, σαν να γνωρίζεις τα πεθερικά. Περιμένουμε τον αρχηγό.  Που είναι η αρχηγός. Όλα καλά μέχρι που μπήκες εσύ. Οι πόρτες ανοίγουν. Slow motion. Γενικό, κοντινό στα πόδια της, pedestal up, το πλάνο σταματάει στο πρόσωπο της. Split screen, από τη μια το κοντινό της, στα υπόλοιπα κάδρα οι σύντροφοι μου την κοιτάζουν αποχαυνωμένοι καθώς περνάει από μπροστά τους.

Δεν έπρεπε να φάω εκείνα τα ληγμένα κεφτεδάκια. Άραγε, θα συμβεί ποτέ κάτι φυσιολογικό στη ζωή μου; 

October Playlist

 

Fantastic Negrito - Son Of A Broken Man

Jerry Cantrell - I Want Blood 

Bruce Springsteen - The River

Leon Bridges - Leon

Dar Disku - Dar Disku

And all your demons are heaven sent

 

Η ανάσα της θάλασσας χαϊδεύει τα μαλλιά μου, ενώ το βλέμμα μου λιώνει αργά στην αγκαλιά του ορίζοντα. Απολαμβάνω την αυγουστιάτικη ραστώνη, σε ένα νησί του Ιονίου (το Αιγαίο είναι για την πλέμπα), διαβάζοντας τη ραψωδία Κ της Οδύσσειας, ενώ η ξανθιά συντροφιά μου, μου κάνει αργό μασάζ στον αυχένα με το στήθος της. Η εκ Λατινικής Αμερικής μιγάδα φίλη της, όταν δε με ταΐζει παγωτό, μου κάνει αέρα με το ακόμη μεγαλύτερο στήθος της.

Δεν ήθελα ν'αφήσω το βιβλίο, μέχρι που εμφανίστηκε η τέταρτη της παρέας, η κοκκινομάλλα με το ασημένιο μπικίνι. Τα κοράσια νιαουρίζουν με γλυκό παράπονο πως τις παραμελώ. Μα υπάρχει κάτι καλύτερο, από το να διαβάζεις Όμηρο στις διακοπές σου; Ίσως το να διαβάζεις Λουκιανό. Οι χαριτωμένοι αντιπερισπασμοί γίνονται εντονότεροι, όταν αρχίζουν να γλείφονται μεταξύ τους παιχνιδιάρικα. Αφήνω το βιβλίο και τις χαζεύω. Με προσκαλούν να γίνω η γέμιση στο λεσβιακό αμφίψωμο. Ανθυπομειδιώ και ανάβω τσιγάρο. Άστες λίγο ακόμα να ξεροψηθούν. Μα τι περιμένω, θ'αναρωτηθείς φίλτατε αναγνώστη; Τίποτα απολύτως, γιατί χτύπησε το ξυπνητήρι.

Είμαι στο ίδιο διαμέρισμα στα δυτικά, και πρέπει να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Ευτυχώς είναι δέκα λεπτά από το σπίτι μου. Τα θετικά τελειώνουν εδώ. Μετά από δέκα συνεχόμενα δωδεκάωρα, νιώθω λίγο περισσότερο μαλάκας απ'ότι συνήθως. Μην αρχίσουμε πάλι τα μαρξιστικά για υπεραξίες και και μέσα παραγωγής.

Σέρνω το σάρκιον μου μέχρι το μπάνιο. Προλαβαίνω να πιω καφέ. Αυτό το ένα πρωινό τσιγάρο, είναι η μόνη πατρίδα μέσα στη ζούγκλα της καθημερινότητας. Τα μόνα λεπτά που πραγματικά μου ανήκουν. Μπαίνω στο κατάστημα. Οι ίδιες αντιπαθητικές φάτσες. Ταριχευμένες καλημέρες και ανούσιες κουβέντες. Οι δύο διευθύντριες ξινίζουν. Τρεις ώρες μετά, αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω ανατινάξει το μαγαζί. Από ποιον θα λείψουν οι ανθυποηλίθιοι που εργάζονται εδώ;

Οι πωλητές έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια, το βλέπεις στα μάτια τους, το φως της ζωής έχει εκλείψει. Οι διευθύντριες με κοιτάζουν σαν εξωγήινο, όταν τους λέω πως δε θα δουλέψω στο ρεπό μου. Αναρωτιούνται τι κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου, αφού δεν έχω οικογένεια. Γιατί δεν έρχομαι να δουλέψω κι άλλο, ώστε οι μέτοχοι της εταιρείας ν'αγοράσουν και πέμπτο εξοχικό;

Μπαίνω στο σπίτι, γεμίζω την μπανιέρα και πέφτω σαν βότσαλο. Σε λιγότερο από δώδεκα ώρες, πρέπει να είμαι πάλι εκεί. Τεντώνομαι, κουνάω το ποτήρι, ο ήχος από τα παγάκια με γαληνεύει. Πίνω τη τελευταία γουλιά Chivas, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι, φύλλο στον αγέρα του τραγουδιού. Γίνεται να επιστρέψω στο όνειρο που είδα το πρωί; Κι ας λείπουν οι συμπρωταγωνίστριες. Ας είμαι μόνος μου με τα βιβλία μου. Ποιον κοροϊδεύω; Δεν έχω κουράγιο για πολύ διάβασμα εδώ κι χρόνια. Λίγο η ηλικία, λίγο η απόσπαση προσοχής. Μάλλον θα έβλεπα καμιά ταινία. Ακόμη και στις διακοπές. Δεν είναι ότι μου αρέσουν. Απλά είναι δεύτερη φύση πλέον. Βλέπω ταινίες για να ζήσω για λίγο διαφορετικές ζωές, να έχω διαφορετικά όνειρα.

Διαφορετικές αναμνήσεις. Η μνήμη μου, ένα κολάζ από πραγματικά γεγονότα, πλάνα και σκηνές ταινιών, φωτογραφιών, στίχων τραγουδιών και αποσπασμάτων βιβλίων. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι ήταν αληθινό και τι όχι. Μάλλον όσα θυμάμαι ως ευτυχισμένες στιγμές, δε συνέβησαν ποτέ. Έχει και τα καλά του το Αλτσχάιμερ...

Δε θέλω να πάω πουθενά, ούτε μέχρι το κρεβάτι. Θέλω να βουλιάξει αργά, σε βελούδινα νερά, μέχρι ένα τρυφερό μεταξένιο κύμα, να με αφήσει σε μια ερημική παραλία. Εντάξει, όχι και τόσο ερημική, να έχει ένα σπίτι, σαν αυτά στο Malibu. Να μπω μέσα, και στο πικάπ να παίζει κάτι τέτοιο. Δύο ποτήρια στο τραπέζι. Βιβλία, περιοδικά, κόμικ παντού στον καναπέ και το πάτωμα. Ο ήλιος λιώνει σαν παγάκι πάνω στα χείλη του ωκεανού. Οι ψίθυροι των κυμάτων σε αρμονία με τη μουσική. Η μυρωδιά των μαλλιών της με κάνει να νιώθω ασφαλής. Αργά, υγρά φιλιά. Τελικά, πάντα ήθελα να ζήσω ένα Άρλεκιν.

Ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω την ώρα. Όταν δουλεύεις τόσες ώρες, ο οργανισμός απορυθμίζεται. Πονάει κάθε κύτταρο μου, θέλω να κοιμηθώ τρεις αιώνες, ενώ ταυτόχρονα η υπερένταση δε με αφήνει. Το μυαλό ένας διάδρομος γυμναστικής, που οι σκέψεις τρέχουν λυσσασμένα. Πως μπορώ να τραβήξω την πρίζα; Τι λείπει από τη συνταγή της μεταμεσονύχτιας κατάθλιψης; Μια κουταλιά υπαρξιακού τρόμου. Τι θα κάνω στα χρόνια που μου μένουν; Εκτός από το να μηρυκάζω τη νοσταλγία;

Υποψιάζομαι, πως οι περισσότεροι άνθρωποι, ακολουθούν τις κοινωνικές συμβάσεις και τα στερεότυπα, απλά για να μην έχουν χρόνο να σκέφτονται. Όταν έχεις παιδιά, αυτά είναι πολυτέλεια. Εσείς είστε πονηρός κύριε, που δεν κάνατε οικογένεια; Είμαι αποτυχημένος σύμφωνα με τους κανόνες της κοινωνικής καταξίωσης. Δεν έχω συμπληρώσει σχεδόν κανένα κουτάκι στη λίστα των προαπαιτούμενων της ευτυχίας.

Μετά τα σαράντα, δεν έχεις υπαρξιακά, απλά βαριέσαι. Κυρίως τον εαυτό σου. Ξέρεις σε μεγάλο βαθμό πως λειτουργεί ο κόσμος, και το μόνο plot twist σε αυτή τη ζωή είναι πως δεν υπάρχουν plot twists. Anticlimactic, σαν κουλτούρικη ταινία. Ναι, το ξέρω, έχω χρησιμοποιήσει αυτή τη χλιαρή ατάκα σε αρκετά κείμενα. Αλλά κάπως έτσι είναι, σαν ταινία του πολυατάλαντου Shyamalan. Χτίζει τόσο σασπένς, για να καταλήξει στο πιο ηλίθιο και ξενέρωτο τέλος. Ίσως ο θεός να είναι ένας κακός σκηνοθέτης. Μπορεί να φταίει ο σεναριογράφος ή η παραγωγή.

Το στρώμα μοιάζει από γρανίτη απόψε. Στα κόκαλα μου, η ηχώ του πόνου ουρλιάζει ρεφρέν από βιτριόλι.  Ας προσποιήθω πως προσποιούμαι ότι κοιμάμαι. Που είχαμε μείνει... Α ναι, στη ραψωδία Κ. Και στο λεσβιακό αμφίψωμο. Λοιπόν κορίτσια, σας επιτρέπω να με ικανοποιήσετε. Συνήθως, αυτά τα κείμενα είναι -λέμε τώρα- πιο ανάλαφρα και κωμικά. Σύμφωνα με την παραμορφωμένη αίσθηση του χιούμορ που έχω. Και τέσσερα στα πέντε, ξεκινάνε με την ίδια πρόταση. Σαν mantra ή ξόρκι. Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Όμως, θέλω να ξυπνήσω κάπου αλλού. Κάποιος άλλος. Πρωταγωνιστής σ'ένα άλλο όνειρο. Κι ας κρατήσει όσο μια ταινία ή ένας δίσκος.

Leon Bridges - When a Man Cries