Έχετε βρεθεί ποτέ στο Τόκιο το χειμώνα; Το ηλιοβασίλεμα μοιάζει με θαμπή αντανάκλαση της πόλης. Τα σύννεφα μουτζουρώνουν τον ορίζοντα, η βροχή χαϊδεύει τους δρόμους. Αγναντεύω από ψηλά, σ'ένα φουτουριστικό μπαρ, που ίσως να είναι το Giger Bar, ίσως και όχι. Πίσω από το θολό τζάμι, τα χρώματα και τα φώτα χορεύουν με τις σταγόνες, η νέον ζούγκλα τρεμοσβήνει σε κάποιον μυστικό ρυθμό. Ο καπνός από το τσιγάρο μου σκορπάει στο τζάμι, σκέψεις που θέλουν να δραπετεύσουν.
Κλείνω τα μάτια, το μυαλό παρασύρεται σε μια δίνη, μαζί με την ηχώ της μουσικής, τις φωνές και την ανάσα των δρόμων. Τ'αστέρια, πινελιές που στάζουν στον γυάλινο καμβά, το φεγγάρι μια οθόνη που λιώνει μέσα στα πέπλα της καταιγίδας. Οι αισθήσεις ξυπνάνε το χειμώνα, γίνονται οξύτερες. Μια πνοή από γνώριμο άρωμα στον αέρα, ήχος από τακούνια που πλησιάζουν. Μια χροιά σβήνει τις υπόλοιπες φωνές. Βαθιά εισπνοή καπνού, η νικοτίνη μουδιάζει τον ουρανίσκο και τα G-spots του εγκεφάλου. Το αλκοόλ ζωντανεύει μια δίψα σχεδόν ξεχασμένη, εκείνη την βεβαιότητα, πως απόψε, θα δαμάσεις όλες τις πιθανότητες που αθροίζουν ευτυχία.
Έχετε βρεθεί ποτέ στο Τόκιο το χειμώνα; Ούτε κι εγώ, απλά γράφω ό,τι μου κατέβει ακούγοντας το Blade Runner Blues. Η σύσκεψη συνεχίζεται. Απέναντι μου η αρχηγός των κακών. Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.
Τα προκαταρκτικά δεν πάνε και πολύ καλά, ο αρχηγός μας δεν την πείθει. Ημίχρονο. Η cyborg diva με πλησιάζει. Με κοιτάζει καχύποπτα.
"Περίεργα ρούχα. Δε σ'έχω ξαναδεί"
"Ήρθα για Σ/Κ και είπα να μείνω μερικές μέρες"
"Ποιας εποχής είναι;"
"Από τον εικοστό πρώτο αιώνα"
"Συναρπαστική εποχή, αναρωτιέμαι αν η ανθρωπότητα έφτασε στο ζενίθ η το ναδίρ της, πρέπει να είχαν υπαρξιακές κρίσεις ανά δύο λεπτά".
Ανθυπομειδιώ με το σχόλιο της. Πρέπει να παραδεχθώ πως έχουν καλύτερο ορυκτέλαιο εδώ, θυμίζει περισσότερο πραγματικό αλκοόλ.
"Και γιατί ασχολείσαι με τον εικοστό πρώτο αιώνα; Είσαι αρχαιολόγος;"
"Από μια ηλικία και μετά, όλοι είμαστε αρχαιολόγοι. Του εαυτού μας".
Χαμογελάει. Επίσης, από μια ηλικία και μετά, αν σου αρέσει μια γυναίκα, είναι γιατί θα σου θυμίζει κάποια άλλη. Τα μάτια της έχουν κάτι οικείο και ταυτόχρονα ανεξερεύνητο. Οι συσπάσεις του προσώπου, η άκρη των χειλιών της. Με την κουβέντα αρχίζει να χαλαρώνει, τα χέρια της πάνω στο τραπέζι.
"Και ποια είναι η ειδικότητα σου; Τι μελετάς αυτόν τον καιρό;"
"Τη νοσταλγία"
"Δηλαδή;"
"Η νοσταλγία είναι μια επένδυση που η αξία της αυξάνεται με τον χρόνο, σαν τα έργα τέχνης"
"Είναι οι αναμνήσεις έργα τέχνης;"
"Αν δεν είναι, δεν αξίζουν να τις θυμόμαστε"
"Πως είμαστε σίγουροι πως συνέβησαν όπως τις θυμόμαστε;"
"Δε συνέβησαν έτσι, γι'αυτό είναι όμορφες"
"Τι τις κάνει όμορφες αν δεν είναι αληθινές;"
"Το μυαλό τις παραχαράσσει στην προσπάθεια να τις διατηρήσει. Με τα χρόνια το πλαστό γίνεται αληθινό και το αληθινό πλαστό. Η αρχική ανάμνηση γίνεται ένα διαφορετικό έργο τέχνης, αυτή είναι η μαγεία της μνήμης, ένα παιχνίδι μοντάζ που δεν σταματάει ποτέ"
Ο διάλογος καταλήγει να θυμίζει βραβευμένη ταινία στο Sundance ή ακόμα χειρότερα, μικρού μήκους στο φεστιβάλ της Δράμας. Για να προχωράει η πλοκή λέμε.
"Είσαι παράξενος. Είμαι σίγουρη πως δεν είσαι από'δω. Έχω ελλιπή δεδομένα, αλλιώς θα έλεγα με σιγουριά πως είσαι από άλλη εποχή. Δεν ξέρω αν πρέπει να σ'εξοντώσω ή να σε μελετήσω. Νιώθω μπερδεμένη"
"Γιατί μανάρι μου;".
Η τόσο ευθύς προσέγγιση την βραχυκύκλωσε.
"Τι είναι αυτό, κάποιο τελετουργικό κάλεσμα ζευγαρώματος;"
"Άσε την υπερανάλυση και πάμε να πιούμε ένα ποτό"
"Δε φοβάσαι;"
"Όταν έχεις επιβιώσει από 18 ώρες γυρίσματος, δε σε τρομάζει τίποτα".
Δαγκώνει τα χείλη της, όχι, όχι αυτό σας έχω πει. Πάνω που το ρομάντζο άρχισε να μελώνει, μας διακόπτουν. Οι δικοί μου με τραβάνε από το τραπέζι, οι δικοί της στέκονται από πάνω της και νομίζω πως την μαλώνουν. Δεν ακούω τι μου λένε, ούτε κι εκείνη. Τα βλέμματα μας πάτησαν mute σε κάθε ενόχληση. Δυστυχώς, πρέπει ν'ασχοληθώ με τα ελάσσονα.
"Τι κάνεις ρε μαλάκα; Θα μας κάνουν φρυγανιές!"
"Φλερτάρεις με την αρχηγό των εχθρών μας;"
"Υπάρχουν περισσότεροι από έναν τρόποι να λύσεις μια διαμάχη"
"Δε σε φέραμε εδώ για να γκομενίζεις!"
"Σταματήστε την κλάψα, όλα είναι μέρος του σχεδίου"
"Αλήθεια;".
Φυσικά και όχι. Δεν έχω ιδέα τι να κάνω, αλλά το κάνω πολύ καλά. Κάποιος από τους κακούς με πλησιάζει. Μοιάζει με χίπστερ με cosplay χαρακτήρα από κάποιο ηλίθιο anime (το 90% των anime είναι ηλίθια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
"Τι της έκανες; Οι ενδείξεις της είναι παράξενες, ο οργανισμός της βρίσκεται σε χημική ανισορροπία! Τη μόλυνες με κάποιο ιό, ρυπαρό ανθρωπάριο;"
"Η μόνη μόλυνση που βλέπω είναι οι ενδυματολογικές σου προτιμήσεις. Πήγαινε κουρέψου και φορά κάτι που δε μας προκαλεί γλαύκωμα και καταρράκτη μαζί!"
"Αν ήμουν εσύ, θα ήμουν τρομοκρατημένος αυτή τη στιγμή"
"Αν ήσουν εγώ, θα ήσουν όμορφος, έξυπνος και καλοντυμένος!".
Οι σύντροφοι μου με τραβάνε διακριτικά και προσπαθούν να ρίξουν την ένταση. Ο φανταχτερός δροσερούλης βγάζει καπνούς από τα μάτια.
"Εντάξει θλιβερό ζωύφιο, σε προκαλώ σε μονομαχία!".
Πριν προλάβω ν'απαντήσω, μου κλείνουν το στόμα και με κρατάνε. Όχι για πολύ.
"Έγινε!".
Κι ενώ περιμένω να ξεκινήσει ένα ωραίο πατροπαράδατο ταβερνόξυλο, ο φωτισμός αλλάζει. Σκοτάδι. Ένας τεράστιος κύκλος από γαλάζιο φως γύρω από εμένα και αυτόν.
"Τι συμβαίνει, δε θα τις παίξουμε σαν άντρες;"
"Είσαι εντελώς ηλίθιος! Η μονομαχία θα γίνει στο μυαλό σας!"
"Τι εννοείς;"
"Θα συγκρουστούν οι εγκέφαλοι σας. Δεν έχεις καμιά ελπίδα, γιατί..".
Πριν ολοκληρωθεί η τελευταία πρόταση, πέφτω ανάμεσα στους γαλαξίες. Όλο το σύμπαν ένας ατελείωτος λαβύρινθος από καθρέφτες. Η πυρακτωμένη βαρύτητα με πετάει μέσα σε κάθε καθρέφτη. Κάθε κομμάτι και μια ολόκληρη ζωή, μια διαφορετική διάσταση, όπου βιώνω όλο τον πόνο της σε μια στιγμή. Ταχύτητες φωτός με περνάνε μέσα από τους τοίχους, δέχομαι αμέτρητα χρόνια συντριβής, πεθαίνω χιλιάδες φορές κάθε δευτερόλεπτο. Το μυαλό μου δεν αντέχει, σκορπίζω σαν super nova, ξανά και ξανά.
Ξυπνάω, δε νιώθω το σώμα μου, λες και δούλευα μια εβδομάδα δωδεκάωρο σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων. Προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε. Έφαγα πεντέμιση αιωνιότητες ξύλο, ο ηλεκτρονικός πίνακας δεν μπόρεσε να μετρήσει το σκορ κι ανατινάχτηκε. Η φωνή του αντηχεί μέσα σε κάθε μου κύτταρο. Το γλοιώδες γέλιο του γδέρνει κάθε χιλιοστό της ύπαρξης μου, σαν ν'ακούς νύχια πάνω σε πίνακα από remix του Skrillex. Εμφανίζεται μπροστά μου, ένας αρχάγγελος ντυμένος με ατσάλι και καλώδια σαν πλοκάμια, να τον σηκώνουν ψηλά.
"Πως νόμιζες ότι θα μπορούσες να με αντιμετωπίσεις; Είμαι μισός άνθρωπος, μισός cyborg. Στους νευρώνες μου, υπάρχει όλη η γνώση της ανθρωπότητας. Ξέρω την κάθε σου σκέψη, πριν καν την σκεφτείς. Είμαι χιλιάδες κινήσεις μπροστά. Πως τόλμησε ένα μυρμήγκι να τα βάλει μ'έναν θεό;".
Ok, ένα δίκιο το έχει. Ξύνω και το κεφάλι μου, και σκέφτομαι πως δεν έπρεπε να είχα φάει εκείνα τα κεφτεδάκια. Πρέπει να κερδίσω χρόνο.
"Αφού είστε τόσο δυνατοί, γιατί θέλετε να φέρετε τα πρωτοξάδερφα του Κθούλου στη Γη;"
"Οι σκοποί μας είναι πολύ μακριά από τις γνωστικές σου ικανότητες. Η σύζευξη με τις εξωδιαστατικές οντότητες, πλάσματα φτιαγμένα από σκοτεινή ύλη, θα πάει την εξέλιξη του είδους μας σε μέρη που κανένας δεν έχει φανταστεί. Δε θα γίνουμε απλά θεοί, η έννοια του θεού θα γίνει απολίθωμα"
"Όλα αυτά για να κάνετε σεξ με εξωγήινους; Έχω ακούσει για αγαμία, αλλά εσείς το τερματίσατε"
"Το παλαιολιθικό σου χιούμορ δε θ'ανατρέψει το αναπόφευκτο. Είσαι έτοιμος να γίνεις στάχτη;"
"Μισό λεπτό. Έχεις όλη τη γνώση της ανθρωπότητας. Είσαι κάτι περισσότερο από τέλειος. Καλά μέχρι εδώ;"
"Που θέλει να καταλήξεις;"
"Πως όλοι αυτοί οι τόνοι πληροφορίας είναι από δεύτερο χέρι. Δεν έχεις τίποτα δικό σου, είσαι απλά ένα juke box που διαλέγει τη μουσική που θα παίξει".
Ο μεταλλικός αρχάγγελος κάγχασε, το γέλιο του θρυμμάτισε το έρεβος σε σμήνη νυχτερίδων που πέταξαν μακριά. Ένας γκρίζος ουρανός μας φώτισε.
"Αυτή είναι η τελευταία σου κίνηση; Νομίζεις πως θα με φέρεις στο αξιολύπητο επίπεδο σου και θα με νικήσεις; Ακόμα κι αν χρησιμοποιήσω μόνο την οργανική πλευρά μου, θα σε λιώσω. Σε κάθε προσομοίωση πεθαίνεις"
"Παραδέχομαι την απόλυτη ανωτερότητα σου. Δεν είναι τέχνασμα, απλά εκφράζω μια απορία. Παρά τη συσσωρευμένη γνώση δισεκατομμυρίων ανθρώπων, είσαι απλά ένα αντικείμενο. Αμφιβάλλω να θα άντεχες μια μέρα σαν κανονικός άνθρωπος"
Ο αντίπαλος μου με πλησίασε. Ο μανδύας από τα χιλιάδες πλοκαμόμορφα καλώδια τον άφησε λίγα μέτρα μακριά μου.
"Μου κέντρισες την περιέργεια. Αν παραδέχεσαι την ήττα σου, γιατί επιμένεις;"
"Δες το σαν τελευταία επιθυμία. Σαν πείραμα. Παραδέχομαι πως δεν μπορώ να σε νικήσω. Κάνε μου λοιπόν αυτή την χάρη. Έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να χάσεις. Αν τα καταφέρεις, μπορείς να με κάνεις στάχτη"
"Και ποια ζωή θα χρησιμοποιήσω για το θλιβερό σου πείραμα;"
"Τη δική μου".
Με κοίταζε ανέκφραστος. Το ότι δεν είχα γίνει αποτσιγαρο ήταν καλό σημάδι. Πριν προλάβω να μιλήσω, δεκάδες καλώδια με άρπαξαν. Ένα κύμα ηλεκτρισμού τράνταξε το κορμί μου. (Εντάξει, κλέβω το Matrix, όμως κι αυτοί από αλλού τα πήραν)
Βρέθηκα σε μια παραλία, δίπλα μου ο αντίπαλος.
"Τι έγινε; Που είμαστε;"
"Μέσα στο μυαλό σου. Ωραία, κέρδισες μια μικρή παράταση, και τώρα;"
"Θα πρέπει να μοιραστούμε την ύπαρξη μου, για να μπορώ να σε καθοδηγήσω".
Τα καλώδια που κάλυπταν το σώμα του μπήκαν στο δέρμα μου. Με πιάνει ναυτία.
"Θα σου πάρει λίγο να συνηθίσεις. Αν αυτό είναι κάποιο γελοίο κόλπο, θα είσαι νεκρός πριν το καταλάβεις"
"Ελήφθη. Είσαι έτοιμος;"
"Δείξε λοιπόν, τι το τόσο σπουδαίο έχει η ζωή ενός απλού ανθρώπου".
Το φως χάθηκε. Στην οθόνη των νερών, τρεμοπαίζουν εικόνες. Μια γυναίκα προσπαθεί να κοιμήσει το μωρό της.
"Είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος. Να ξέρεις πως κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Βρίσκεσαι σε αυτή τη ζωή και θα φύγεις χωρίς να είναι δική σου επιλογή. Και στο μικρό μεσοδιάστημα, να παλέψεις να φτιάξεις λίγο νόημα"
"Έχω χιλιάδες δεδομένα φιλοσοφίας και λογοτεχνίας στα νευρικά μου κύτταρα, η ανούσια εισαγωγή σου δε μου λέει τίποτα"
"Μη βιάζεσαι. Οι λέξεις είναι απλά δοχεία, περιέχουν όλα αυτά που είναι δύσκολο να μεταφραστούν. Πάντα χάνεται κάτι στη μετάφραση, πολλές φορές τα πάντα"
"Τι εννοείς;"
"Τα συναισθήματα. Ξετύλιξε τις λέξεις. Τα ρήματα, τα επίθετα, τα ουσιαστικά. Είναι δώρα. Δες τι υπάρχει μέσα τους".
Ξημερώνει, οι ηλιαχτίδες μας αγγίζουν στοργικά. Πάνω στο υδάτινο σινεμά, μια μητέρα νανουρίζει το παιδί της.
"Νιώσε, τη ζεστασιά της, το μέλι της φωνής της. Νιώσε".
Για πρώτη φορά βλέπω μια υποψία έκφρασης στο πρόσωπο του. Ανοίγει το στόμα, βγαίνει φως μέσα από τα μάτια του.
"Είναι... Είναι τόσο... Τι είναι αυτό;"
"Είναι η μητρική αγάπη. Η ανιδιοτελής αγάπη. Ενός πλάσματος που μπορεί να θυσιάσει τον εαυτό του για να ζήσει ο απόγονος του. Σίγουρα έχεις αμέτρητες γνώσεις πάνω στα θηλαστικά, στα εγωιστικά γονίδια και σε κάθε επιστημονική εξήγηση. Όμως υπάρχει πιο πέρα από την στεγνή γνώση. Κάτι ανέκφραστο"
"Δε νιώθω τα χέρια μου, έχω μουδιάσει ολόκληρος. Είναι παγίδα! Όμως, αισθάνομαι τόσο ασφαλής..."
"Δεν είναι παγίδα, είναι απλά η αρχή, πάρε το χέρι μου, η ξενάγηση μόλις ξεκίνησε".
Ο ουρανός αλλάζει χρώματα, τα νερά αφρίζουν. Οι εικόνες εναλλάσσονται γρήγορα, πάμε σίγουρα για Όσκαρ Φωτογραφίας και Ειδικών Εφέ.
"Ανακαλύπτεις σιγά σιγά τον κόσμο. Τις αισθήσεις σου. Θυμάσαι το πρώτο γλυκό που έφαγες; Το πρώτο σου παιχνίδι; Το πρώτο κορίτσι που σου άρεσε;".
Ο μεταλλικός αρχάγγελος αιωρείται. Επιπλέει στο βάθος του ορίζοντα. Τα μεταλλικά του μέρη μαραίνονται, η ανθρώπινη πλευρά του ανθίζει.
"Ναι... Τόσα πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Πως είναι δυνατόν να μην το ξέραμε;"
"Μερικές φορές, είναι μπροστά στα μάτια σου και δεν το βλέπεις"
"Μου είπες ψέματα. Είναι τόσο όμορφη η ζωή σου, που σκέφτομαι να σε αφήσω να ζήσεις"
"Και δεν έχουμε μπει ακόμα στο καλύτερο"
"Έχει κι άλλο;"
"Ναι. Αφέσου".
Ο αντίπαλος μου εξαφανίζεται. Ο ήλιος μεταμορφώνεται σ'ένα έμβρυο που περιέχει όλους τους ορατούς αστερισμούς. Βρέχει. Ψιχάλες από φως.
"Η εφηβεία είναι παράξενη περίοδος. Είσαι μια οροσειρά από ηφαίστεια, που εκρήγνυνται όλα μαζί, στο βυθό του κορμιού σου, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Ξεχειλίζουν τα κύτταρα σου από πρωτόγνωρα συναισθήματα. Η πρώτη φορά που άκουσες τ'αγαπημένα σου τραγούδια, που είδες τις αγαπημένες σου ταινίες. Τα πρώτα ξενύχτια, οι φίλοι, τα πρώτα όνειρα. Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκες. Όχι η πρώτη φορά που έκανες έρωτα, είναι πάντα αμήχανη. Η πρώτη φορά που ήταν πραγματικά μαγική".
Ο ουρανός γεμίζει πυροτεχνήματα με όλα τα χρώματα. Μόλις εκραγούν, σκορπίζουν την ηχώ τραγουδιών. Μπαίνω στο νερό, απλώνω τα χέρια. Κρατάω τον αντίπαλο μου, έχει τη μορφή έφηβου, κοιμάται γαλήνιος.
"Πως είναι δυνατόν... Τόσο κατώτερα πλάσματα, να κρύβετε τόσα πολλά... Γίνεται να έχει κι άλλο;"
"Ναι, αφέσου. Στις πρώτες συναυλίες, τα πρώτα ταξίδια. Στη στιγμή που ανακάλυψες τι θέλεις να κάνεις, στη στιγμή που έφτιαξες κάτι δικό σου. Όταν κάποιος σου είπε για πρώτη φορά μπράβο".
Ο έφηβος που κρατάω πάνω από το νερό εκπέμπει φως. Χαμογελάει σαν να βλέπει το πιο γλυκό όνειρο.
"Στην πορεία της ζωής σου, πιστεύεις πως έχεις ερωτευτεί πάνω από μια φορές. Όμως, η αλήθεια είναι πως μόνο μια είναι η πραγματική, η απόλυτη. Θυμήσου. Την πρώτη φορά που την είδες. Το πρώτο σας φιλί. Όταν κάνατε έρωτα, ένιωθες πως η ηδονή γκρέμιζε και έφτιαχνε τον κόσμο από την αρχή. Για πρώτη και μοναδική φορά, αισθάνθηκες έστω και για λίγο θεός. Ό,τι άγγιζε η σκιά της, ήταν τα σύνορα τ'ουρανού"
Τα κύματα ψιθυρίζουν μεθυσμένα.
"Μη σταματάς, αυτές οι αναμνήσεις... Σχεδόν δεν τις αντέχω... Δεν μπορώ..."
"Να τις περιγράψεις;"
"Ναι! Πως γίνεται; Χιλιάδες χρόνια καταγεγραμμένης ανθρώπινης εμπειρίας δεν περιγράφουν ούτε χιλιοστό αυτής της έκστασης"
"Είναι παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος. Αντέχεις λίγο ακόμα;"
"Ναι, συνέχισε"
"Κρατάς στα χέρια σου ένα γατάκι ενός μήνα. Το μεγαλώνεις σαν παιδί σου. Σε κάνει και γελάς, σε συγκινεί, οι χιλιάδες φορές που κοιμηθήκατε μαζί είναι θησαυροί στα μουσεία της μνήμης σου. Κάνεις σχέδια για το μέλλον. Μ'εκείνη πλάι σου και τη γάτα να γουργουρίζει στα πόδια σου. Δε σε νοιάζει αν δεν πραγματοποιηθούν. Δεν έχει σημασία το ταξίδι ή ο προορισμός, αλλά με ποιον το μοιράζεσαι. Είσαι σχεδόν στην ψηλότερη κορυφή της ευτυχίας".
Τ'αστέρια χορεύουν στο σκοτάδι, γίνονται νότες στο πεντάγραμμο από σύννεφα, ένα σμήνος πυγολαμπίδες που σχηματίζει το πρόσωπο της, το πρόσωπο της γάτας, δεκάδες ευτυχισμένες αναμνήσεις εναλλάσσονται στο πανί του ορίζοντα.
"Σε παρακαλώ, δε θέλω να σταματήσει, θέλω να κρατήσει για πάντα, αυτό το περίεργο συναίσθημα, σαν να γεννιέται κάτι συνεχώς μέσα μου, μια μελωδία που γίνεται όλο και πιο όμορφη, ένα.."
"Σςςςς... Δε φτάνουν οι λέξεις, θυμάσαι; Αφέσου".
Ο έφηβος αφήνεται τελείως. Τον αφήνω απαλά να επιπλέει στο νερό. Μια τεράστια σελήνη λιώνει αργά μέσα στον ωκεανό.
"Έχεις πρόσβαση σε κάθε συλλαβή του χαρτογραφημένου μου χρόνου. Οι ψυχές μας είναι απόλυτα συντονισμένες. Τώρα ξέρεις".
Ο ουρανός συννεφιάζει απότομα. Παγωμένος άνεμος βρυχάται, καθώς μας δαγκώνει το δέρμα. Η ομίχλη μουρμουρίζει απειλές.
"Τι συμβαίνει; Τι είναι αυτό;"
"Ο φόβος, πως όλα τα όμορφα κάποτε θα τελειώσουν. Η συνειδητοποίηση του θανάτου. Οι πρώτες απώλειες, οι πρώτες ματαιώσεις. Οι απορρίψεις, οι προδοσίες"
"Κάντο να σταματήσει, πνίγομαι!"
"Μακάρι να μπορούσα. Είναι κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας"
"Όχι, όχι, νιώθω ένα απέραντο κενό να με στραγγαλίζει, σταμάτα!"
"Αφέσου, δε γίνεται να έχεις τη μια πλευρά χωρίς την άλλη".
Ο έφηβος πιάνει το λαιμό του, δεν μπορεί ν'αναπνεύσει, η βουβή κραυγή δεν ακούγεται ποτέ. Κεραυνοί, οι αστραπές χτυπάνε όλο και πιο κοντά μας.
"Η μικρή γάτα είναι πια μεγάλη. Ξεψυχάει στα χέρια σου. Κάθε μέρα, το σπίτι είναι άδειο χωρίς εκείνη, γίνεται μια απέραντη πολική έρημος, και ταυτόχρονα πιο μικρό κι από φέρετρο, σε συνθλίβει"
Ο έφηβος χτυπιέται μέσα στη θάλασσα. Τα νερά φλέγονται.
"Η γυναίκα που λατρεύεις κλείνεται στον εαυτό της, απομακρύνεται. Ο πόνος που τη στοιχειώνει δε φεύγει ποτέ".
Ο κόσμος καταρρέει, Κομμάτια τ'ουρανού πέφτουν μέσα στα νερά, το σύμπαν διαλύεται σαν κινηματογραφικό στούντιο. Ο έφηβος δεν πνίγεται, πνίγει τον εαυτό του.
"Φτάνεις στο παρά ένα, σε μια άδεια ταράτσα. Δεν μπορείς να κοιμηθείς για μήνες, ο εφιάλτης επαναλαμβάνεται συνέχεια στα όνειρα σου. Μέχρι που μαθαίνεις, πως ήταν έγκυος όταν έπεσε. Ο μικρός σου παράδεισος ήταν απλά μια αίθουσα αναμονής για την κόλαση. Μια κόλαση χωρίς φωτιές και δαίμονες. Μόνο σιωπή, και το να μην περιμένεις τίποτα".
Τα πάντα γύρω μας πνίγηκαν στο έρεβος. Κρατάω στα χέρια μου το απανθρακωμένο απομεινάρι του εφήβου. Μπαίνω αργά μέσα στη θάλασσα. Το νερό φτάνει μέχρι το στέρνο μου. Ανοίγει τα μάτια του.
"Τελικά ήταν μια παγίδα"
"Ναι και όχι"
"Είχες δίκιο, ήξερα τα πάντα για τους ανθρώπους, όμως δε γνώριζα τίποτα για τη ζωή"
"Μην ανησυχείς, πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να έχουν ζήσει ποτέ"
"Δε μετανιώνω, ήταν η συγκλονιστική εμπειρία"
"Που να ζούσες τη ζωή του Keith Richards...".
Αφήνω απαλά το σώμα του πάνω στην παλίρροια. Η αγκαλιά της άμπωτης τον τραβάει νωχελικά. Με κοιτάζει, προσπαθεί να χαμογελάσει.
"Μπράβο θνητέ, νίκησες. Well played"
"Σσσσ, αφέσου"
"Είναι ο θάνατος τόσο γλυκός όσο η ζωή;"
"Φοβάμαι πως αυτό δεν το ξέρω, ο καθένας το ανακαλύπτει μόνος του".
Κλείνει τα μάτια, ένα πικρό μειδίαμα σφραγίζει το στόμα του.
"Αντίο"
"Εις το επανιδείν".
Τα δάκρυα ραγίζουν το δέρμα μου. Πριν προλάβω να πάρω μια βαθιά ανάσα, μια έκρηξη σβήνει τα πάντα. Βρίσκομαι ξανά στην πραγματικότητα, το μέρος καταρρέει, όλοι τρέχουν πανικόβλητοι. Δεν ξέρω τι να κάνω, ψάχνω μια έξοδο. Ένα χέρι με αρπάζει, είναι εκείνη.
"Τι έκανες;"
"Δεν έχω ιδέα!"
"Διέλυσες την εξωδιαστατική πύλη, τα σύνορα του σύμπαντος γκρεμίζονται!"
"Φαντάσου, και είμαι μόνο μια μέρα εδώ".
Με τραβάει, τρέχουμε έξω από το φουτουριστικό έκτρωμα. Η πραγματικότητα αποσυντίθεται, οι ραφές των διαστάσεων ξηλώνονται. Δεν υπάρχει διέξοδος. Με κοιτάζει έντρομη. Βγάζει από το σώμα της ένα περίεργο gadget και μου το δίνει.
"Τι είναι αυτό;"
"Με αυτό μπορείς να ταξιδεύεις ανάμεσα στις παράλληλες διαστάσεις. Δεν ήταν τυχαίο πως βρέθηκες εδώ. Μόνο εσύ μπορείς να σώσεις το σύμπαν!"
"Α σας παρακαλώ, δε θέλω ευθύνες, γιατί νομίζεις δεν παντρεύτηκα και δεν έκανα παιδιά;".
Με αρπάζει και με κοιτάζει μ'ενα βλέμμα πυρακτωμένου πόθου.
"Πες μου μόνο αυτό, το πρωτόγονο ζευγάρωμα της εποχής σας, είναι τόσο καλό όσο λένε οι πηγές;"
Περνάω το χέρι μου στα μαλλιά της και τη φιλάω. Έχει άλλη γλύκα ένα φιλί, ενώ ο κόσμος διαλύεται. Δαγκώνει τα χείλη της, ανοίγει αργά τα βλέφαρα της. Βάζει το gadget στα χέρια μου. Οι ρωγμές μεγαλώνουν, σε λίγα δευτερόλεπτα, το φλεγόμενο κενό θα τα καταπίει όλα . Με αρπάζει ξανά, με φιλάει, ενώ τα δάχτυλα της σκαλίζουν το gadget. Με σπρώχνει μακριά, νιώθω σαν να γλιστράω στον πυρήνα της γης.
"Μη με ξεχάσεις!".
Δεν πρόλαβα να της απαντήσω. Βρισκόμουν έτη φωτός μακριά. Τα κύτταρα μου σκόρπισαν, έγιναν αστέρια, τ'αστέρια γαλαξίες. Μπλεγμένοι αντίλαλοι αιωνιότητας σαρώνουν τις αισθήσεις μου. Ένα ντόμινο από big bangs με ταξιδεύει, περνάω από τη μια διάσταση στην άλλη, σπάω το κέλυφος κάθε σύμπαντος. Η ταχύτητα δεν περιγράφεται, ταξιδευώ τόσο γρήγορα, που όλα μοιάζουν ακίνητα. Απόλυτο φως και απόλυτο έρεβος ανθίζουν. Για μια στιγμή, νιώθω πως βρίσκομαι παντού. Σιωπή.
Δεν ξέρω πόσος χρόνος μεσολάβησε. Με ξύπνησε το κύμα. Με το ζόρι στάθηκα όρθιος. Που βρίσκομαι; Κοιτάζω γύρω μου, το κεφάλι μου αργοπεθαίνει, inception από hangovers. Δεν είμαι μόνος μου, βλέπω άλλους δύο λιπόθυμους μερικά μέτρα πιο πέρα. Τους πλησιάζω. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή όχι. Ο Σπύρος κοιμάται γαλήνια. Στέκομαι πάνω απ'τον Μάκη. Ανοίγει τα μάτια του. Σηκώνεται κοιτάζει γύρω του εκνευρισμένος.
"Όχι πάλι τα ίδια! Αφού σου είπα, μην τα φας τα γαμημένα τα κεφτεδάκια, είχαν λήξει!"
"Άσε τα νάζια και ξύπνα το Σπύρο"
"ΑΑ ωραία, τον έφερες κι αυτόν εδώ;"
"Όχι εγώ"
"Ξέρω, ξέρω".
Ο Μάκης σηκώνεται. Τεντώνεται και κοιτάζει τη θάλασσα.
"Τουλάχιστον μας έφερες σε ωραίο μέρος. Που ακριβώς είμαστε;"
"Δεν ξέρ.."
"Άσε, κατάλαβα".
Ο Μάκης προχωράει μέσα στο νερό, κοιτάζει τον ορίζοντα. Με πλησιάζει και βάζει το χέρι του στον ώμο μου.
"Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε εδώ, αλλά είναι καλύτερα από το να πάω στη δουλειά. Πάμε να ξυπνήσουμε το Σπύρο και να μου πεις τι μαλακία έκανες πάλι".
