"It Could Happen To You"
"Ήθελα καιρό να σου μιλήσω,αλλά δεν έβρισκα την κατάλληλη στιγμή.Αν και καμία στιγμή δεν είναι κατάλληλη για μια τέτοια συζήτηση και ποτέ δεν είσαι πραγματικά προετοιμασμένος.Όμως δεν γίνεται να το αναβάλουμε άλλο.Δεν φταίει κάποιος απ'τους δύο,απλά συνέβη,όπως γίνεται τις περισσότερες φορές.
Το αφήσαμε να γίνει,ενώ το βλέπαμε,δεν κάναμε τίποτα για να το σταματήσουμε.Δεν σε κατηγορώ και αν πρέπει κάποιος ν'αναλάβει την ευθύνη,αυτός είμαι εγώ.Αυτή η συζήτηση έπρεπε να είχε γίνει πριν από μήνες.Περάσαμε ωραίες στιγμές αυτά τα τέσσερα χρόνια,αλλά όταν το μόνο που σε ενώνει με τον άλλο είναι το παρελθόν,δεν υπάρχει μέλλον.
Γύριζα στο σπίτι και δεν μου μιλούσες,δεν με ρώταγες πως ήταν η μέρα μου,δεν με φιλούσες.Δεν σήκωνες τα μάτια σου από την τηλέοραση ή τον υπολογιστή.Έβγαινες με τις φίλες σου,έφευγες εκδρομές μαζί τους και δεν μ'ένοιαζε,δεν ζήλευα,δεν ανησυχούσα.Έκλεινες τη πόρτα και αισθανόμουν ανακούφιση,ένιωθα λιγότερο μόνος.
Λες και η παρουσία σου έκλεβε κάτι απ'την ανάσα μου.Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι.Δεν άντεχα την αμηχανία,να ζορίζομαι να βρω ένα θέμα συζήτησης,να μείνω συγκεντρωμένος σε αυτά που μου έλεγες.Θα ήταν καλύτερα αν τσακωνόμασταν συνέχεια,θα ήταν όλα πιο έυκολα.Αλλά δεν ήθελα να τσακωθώ μαζί σου,να σου θυμώσω,να σου φωνάξω.
Δεν υπήρχε τίποτα που να ήθελα να κάνω μαζί σου.Ήμασταν σαν συγκάτοικοι,που μια φορά την εβδομάδα έκαναν σεξ,σαν ηλικιωμένο ζευγάρι,σαν δύο φαντάσματα που στοίχειωναν τον ίδιο χώρο,αλλά ποτέ σαν δύο ερωτευμένοι.Δεν στα λέω αυτά για να σε πληγώσω,ούτε θέλω η τελευταία ανάμνηση που θα έχεις από μένα να είναι άσχημη.Αλλά σου χρωστάω την αλήθεια.
Τους τελευταίους μήνες πνιγόμουν,δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι,ν'αντιμετωπίσω την σιωπή και την πλήξη.Η κούραση μου γινόταν διπλή μόλις σε αντίκρυζα,λες και η βαρύτητα είχε πολλαπλασιαστεί μέσα στο διαμέρισμα.Ήθελα να σε αποφύγω με κάθε τρόπο.Υποκρινόμουν,πως είχα δουλειά,υποθέσεις που δεν μπορούσαν να περιμένουν.
Υποκρινόμουν πως έκανα έρευνα όλο το βράδυ,έκανα ότι κοιμόμουν τα πρωινά,για να μην σε δω όταν σηκωθείς,για να μην σου μιλήσω.Υποκρινόμουν πως σε άκουγα,πως ήμουν εδώ,πως ήμουν ζωντανός.Μερικές φορές νομίζω πως υποκρινόμουν ακόμη και στους οργασμούς.
Έμενα στο γραφείο μέχρι αργά,τσαλακώνοντας χαρτιά και κοιτάζοντας το άπειρο.Οδηγούσα μέχρι το πρωί,ήταν ο μόνος τρόπος για να νυστάξω.Σταματούσα λίγο πριν τελειώσει η βενζίνη,κοιμόμουν στο πίσω κάθισμα.Τέσσερα χρόνια μετά,το μόνο που μας μένει είναι να είμαστε ειλικρινείς,με τον εαυτό μας και απέναντι στον άλλο.
Δώσε μου λίγο χρόνο μέχρι να βρω σπίτι και να μαζέψω τα πράγματα μου.Δεν ήθελα να γίνει έτσι,δεν ήθελα να τελειώσει μ'αυτόν το τρόπο.Όμως σε κάποιες περιπτώσεις,τα εγκλήματα αμέλειας είναι τα χειρότερα.Σ'αγαπούσα,φαντάστηκα το μέλλον μαζί σου,αλλά δεν πάλεψα γι'αυτό,ίσως να μην το ήθελα τόσο πολύ.Συγχώρεσε με που δεν προσπάθησα περισσότερο,που δεν το τέλειωσα πιο νωρίς,συγχώρεσε με που δεν ήμουν εκεί".
"Συγγνώμη που άργησα,περίμενες πολύ;".Η σκηνή στο μυαλό του κάηκε σαν φιλμ.Γύρισε και την κοίταξε."Όχι,έχω κανένα δεκάλεπτο που ήρθα".Τον φίλησε στο στόμα και κάθισε απέναντι του.Δεν άκουγε τι του έλεγε."Είμαι χώμα και πεινάω σαν λύκος,τι θα πάρεις;".Δεν ήξερε τι να κάνει.Σκέφτηκε να σηκωθεί και να φύγει,χωρίς να πει τίποτα.
Την παρατηρούσε να διαβάζει τον κατάλογο,του φάνηκε όμορφη μετά από καιρό."Αιώνες έχουμε να βγούμε για φαγητό.Τι ήθελες να μου πεις τελικά;".Η πρόβα δεν ήταν αρκετή,οι λέξεις του δεν είχαν δύναμη.Δεν ήθελε να την κοιτάξει στα μάτια,νόμιζε πως θα διάβαζε τις σκέψεις του,πως ήταν διάφανος και όλοι μπορούσαν να δουν την αλήθεια που τον έπνιγε."Τίποτα,δεν ήταν κάτι σημαντικό.Τι θα πάρεις τελικά;".
Το αφήσαμε να γίνει,ενώ το βλέπαμε,δεν κάναμε τίποτα για να το σταματήσουμε.Δεν σε κατηγορώ και αν πρέπει κάποιος ν'αναλάβει την ευθύνη,αυτός είμαι εγώ.Αυτή η συζήτηση έπρεπε να είχε γίνει πριν από μήνες.Περάσαμε ωραίες στιγμές αυτά τα τέσσερα χρόνια,αλλά όταν το μόνο που σε ενώνει με τον άλλο είναι το παρελθόν,δεν υπάρχει μέλλον.
Γύριζα στο σπίτι και δεν μου μιλούσες,δεν με ρώταγες πως ήταν η μέρα μου,δεν με φιλούσες.Δεν σήκωνες τα μάτια σου από την τηλέοραση ή τον υπολογιστή.Έβγαινες με τις φίλες σου,έφευγες εκδρομές μαζί τους και δεν μ'ένοιαζε,δεν ζήλευα,δεν ανησυχούσα.Έκλεινες τη πόρτα και αισθανόμουν ανακούφιση,ένιωθα λιγότερο μόνος.
Λες και η παρουσία σου έκλεβε κάτι απ'την ανάσα μου.Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι.Δεν άντεχα την αμηχανία,να ζορίζομαι να βρω ένα θέμα συζήτησης,να μείνω συγκεντρωμένος σε αυτά που μου έλεγες.Θα ήταν καλύτερα αν τσακωνόμασταν συνέχεια,θα ήταν όλα πιο έυκολα.Αλλά δεν ήθελα να τσακωθώ μαζί σου,να σου θυμώσω,να σου φωνάξω.
Δεν υπήρχε τίποτα που να ήθελα να κάνω μαζί σου.Ήμασταν σαν συγκάτοικοι,που μια φορά την εβδομάδα έκαναν σεξ,σαν ηλικιωμένο ζευγάρι,σαν δύο φαντάσματα που στοίχειωναν τον ίδιο χώρο,αλλά ποτέ σαν δύο ερωτευμένοι.Δεν στα λέω αυτά για να σε πληγώσω,ούτε θέλω η τελευταία ανάμνηση που θα έχεις από μένα να είναι άσχημη.Αλλά σου χρωστάω την αλήθεια.
Τους τελευταίους μήνες πνιγόμουν,δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι,ν'αντιμετωπίσω την σιωπή και την πλήξη.Η κούραση μου γινόταν διπλή μόλις σε αντίκρυζα,λες και η βαρύτητα είχε πολλαπλασιαστεί μέσα στο διαμέρισμα.Ήθελα να σε αποφύγω με κάθε τρόπο.Υποκρινόμουν,πως είχα δουλειά,υποθέσεις που δεν μπορούσαν να περιμένουν.
Υποκρινόμουν πως έκανα έρευνα όλο το βράδυ,έκανα ότι κοιμόμουν τα πρωινά,για να μην σε δω όταν σηκωθείς,για να μην σου μιλήσω.Υποκρινόμουν πως σε άκουγα,πως ήμουν εδώ,πως ήμουν ζωντανός.Μερικές φορές νομίζω πως υποκρινόμουν ακόμη και στους οργασμούς.
Έμενα στο γραφείο μέχρι αργά,τσαλακώνοντας χαρτιά και κοιτάζοντας το άπειρο.Οδηγούσα μέχρι το πρωί,ήταν ο μόνος τρόπος για να νυστάξω.Σταματούσα λίγο πριν τελειώσει η βενζίνη,κοιμόμουν στο πίσω κάθισμα.Τέσσερα χρόνια μετά,το μόνο που μας μένει είναι να είμαστε ειλικρινείς,με τον εαυτό μας και απέναντι στον άλλο.
Δώσε μου λίγο χρόνο μέχρι να βρω σπίτι και να μαζέψω τα πράγματα μου.Δεν ήθελα να γίνει έτσι,δεν ήθελα να τελειώσει μ'αυτόν το τρόπο.Όμως σε κάποιες περιπτώσεις,τα εγκλήματα αμέλειας είναι τα χειρότερα.Σ'αγαπούσα,φαντάστηκα το μέλλον μαζί σου,αλλά δεν πάλεψα γι'αυτό,ίσως να μην το ήθελα τόσο πολύ.Συγχώρεσε με που δεν προσπάθησα περισσότερο,που δεν το τέλειωσα πιο νωρίς,συγχώρεσε με που δεν ήμουν εκεί".
"Συγγνώμη που άργησα,περίμενες πολύ;".Η σκηνή στο μυαλό του κάηκε σαν φιλμ.Γύρισε και την κοίταξε."Όχι,έχω κανένα δεκάλεπτο που ήρθα".Τον φίλησε στο στόμα και κάθισε απέναντι του.Δεν άκουγε τι του έλεγε."Είμαι χώμα και πεινάω σαν λύκος,τι θα πάρεις;".Δεν ήξερε τι να κάνει.Σκέφτηκε να σηκωθεί και να φύγει,χωρίς να πει τίποτα.
Την παρατηρούσε να διαβάζει τον κατάλογο,του φάνηκε όμορφη μετά από καιρό."Αιώνες έχουμε να βγούμε για φαγητό.Τι ήθελες να μου πεις τελικά;".Η πρόβα δεν ήταν αρκετή,οι λέξεις του δεν είχαν δύναμη.Δεν ήθελε να την κοιτάξει στα μάτια,νόμιζε πως θα διάβαζε τις σκέψεις του,πως ήταν διάφανος και όλοι μπορούσαν να δουν την αλήθεια που τον έπνιγε."Τίποτα,δεν ήταν κάτι σημαντικό.Τι θα πάρεις τελικά;".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου