Αντίδοτο από νέον και κραγιόν

Μια noir ιστορία,που διαρκεί λίγο περισσότερο από ένα τσιγάρο,από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος)

Όλα έχουν να κάνουν με το σεξ.Το ίδιο το σεξ έχει να κάνει με την εξουσία.Με το ποιος έχει τον έλεγχο.Ο μόνος τρόπος για να μη σε γαμήσουν,είναι να τους γαμήσεις όλους.Το σεξ είναι σαν το χρήμα,αν μπορείς να το μετρήσεις,δεν έχεις αρκετό.
Ο έρωτας είναι κάτι άλλο,κάτι πιο δύσκολο,χειρότερο και καλύτερο.Το αντικείμενο του πόθου σε μετατρέπει σε αντικείμενο.Απαιτεί απόλυτη κατοχή.Να σε έχουν και να έχεις.Σκληρό μονοπώλιο,που δεν σηκώνει ούτε υποψία ανταγωνισμού.
Μπορεί να μετατρέψει το κάρβουνο σε διαμάντι,και η ζήλια το διαμάντι σε κάρβουνο.Υπάρχουν έρωτες και έρωτες.Σαν τα χρήματα,πλαστοί.Και υπάρχει και εκείνος ο έρωτας.Που είναι σαν να κέρδισες το τζακ ποτ και να καταδικάστηκες σε ισόβια την ίδια στιγμή.Δεν μπορείς να ξεφύγεις,δεν θέλεις.
Το ξέρω το συναίσθημα.Διάβασα τα συμπτώματα στις εκφράσεις του.Ήταν από τους τύπους που δε θέλεις να μπλέξεις.Η φορολογική του δήλωση έλεγε πως δεν του ανήκει τίποτα.Η πραγματικότητα ψιθύριζε πως του ανήκει η μισή πόλη.
Κατάλαβα τα πάντα στα πρώτα δέκα λεπτά.
Αυτός μετά τα 50,εκείνη λίγο πριν τα 30.Νόμιζε πως ήταν άλλη μια γυναίκα,σαν τσιγάρο.Πως την ελέγχει,πως δεν μπορεί να του κάνει κακό.Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα αγοράσεις,ούτε καν να τα νοικιάσεις για λίγο.Ο έρωτας,το μίσος και ο χρόνος δεν ανταλλάσσονται με χρήματα.
Εκείνη είχε εξαφανιστεί εδώ και δύο εβδομάδες.Πριν χαθεί,τον απέφευγε.Την απείλησε,την έβρισε,την ικέτευσε.Είχε αρχίσει να τρελαίνεται.Η ζωή του δεν είχε νόημα χωρίς τον έλεγχο που του ασκούσε.Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ.Δεν έφυγε απ'ο την πόλη,απλά,βρήκε τον έλεγχο που πραγματικά ήθελε.
Δεν ήξερα τι να κάνω.Αν την άφηνα να φύγει,θα κέρδιζα την καχυποψία και την αντιπάθεια κάποιου πολύ ισχυρού.Αν αποκάλυπτα την αλήθεια,ένα κομμάτι του εαυτού μου δεν θα με συγχωρούσε ποτέ.
Μετά τα 40,δεν έχεις κουράγιο για μεγάλες συγκινήσεις - έτσι λες στον εαυτό σου,για νανουρίσεις τις ενοχές σου- και προτιμάς να κουβαλάς ξένες αμαρτίες παρά τις δικές σου.Ο τύπος κάπνισε 5 τσιγάρα,σχεδόν ταυτόχρονα.Όσο μου μιλούσε,υπήρχαν πάντα δύο αναμμένα στο τασάκι.
Έσπασε ένα ποτήρι στον τοίχο.Ήπιε μισό μπουκάλι απνευστί.Αφού ξεθύμανε,βούλιαξε στην καρέκλα του."Τι λες να κάνω;Τι μου προτείνεις;""Δεν συμβουλεύω πελάτες,δεν με προσλαμβάνουν για αυτό""Δεν είναι ώρα για σεμινάριο επαγγελματικής δεοντολογίας,πες μου τι σκατά να κάνω;!".Έβαλα ένα ποτό και κάθισα απέναντι του."Δεν μπορώ να σου δώσω καμία συμβουλή.Δεν είμαι καλύτερος από σένα και δεν είσαι φίλος μου.Κατανοώ πως είσαι σε μια από τις χειρότερες θέσεις που μπορεί να βρεθεί κάποιος""Σου έχει τύχει;""Ίσως""Και τι έκανες;".
Δεν ήξερα τι να του απαντήσω."Σε ρωτάω τι έκανες;"

"Θα κάνουμε μια συμφωνία;""Τι είδους συμφωνία;""Δε θέλω να σου πω τι να κάνεις.Μπορώ να σου πουλήσω μερικές ιδέες,όχι συμβουλές".Γέλασε και άδειασε το μπουκάλι στο ποτήρι του."Αυτό είναι,θέλεις χρήματα;Γιατί,δε πήρες αυτά που έπρεπε;""Δεν είναι θέμα απληστίας.Δεν είμαστε φίλοι και δε θέλω να πάρω στο λαιμό μου τέσσερις ανθρώπους.Οπότε θα είναι καλύτερα για όλου εμάς,ειδικά εμάς τους δύο,αν οτιδήποτε σου προτείνω,αποδειχθεί μια κακή συναλλαγή".Κάγχασε. Ρουθούνισε τον καπνό και άφησε δύο χαρτονομίσματα πάνω στο γραφείο.
"Φτάνουν για να αγοράσω τη σοφία σου;""Δε ξέρω τι ακριβώς αγοράζεις,όμως φτάνουν""Λοιπόν,λέγε,τι θα έκανες στη θέση μου".
Σηκώνομαι και σβήσω το τσιγάρο.Παίρνω τα χρήματα και κάθομαι."Θα σου τι δεν έκανα όταν βρέθηκα στη θέση σου.Άστη να φύγει""Έτσι απλά;""Ναι.Αυτό που είχες ή νόμιζες ότι είχες,δεν υπάρχει πια.Και δεν θα στο φέρουν πίσω,όλα τα χρήματα του κόσμου και καμία απειλή""Ακόμη κι αν του σπάσω τα πόδια;""Δε φταίει σε κάτι ο τύπος και το ξέρεις.Άσε που έτσι,θα τον αγαπήσει ακόμη περισσότερο.Οι μάρτυρες του έρωτα είναι ακατανίκητοι".
Άναψε το νιοστό τσιγάρο και έτριψε τα γένια του.Το βλέμμα του έκαιγε από θυμό και αμφιβολία.
"Μου είπες τι δεν έκανες.Πες μου τώρα τι έκανες""Το ένα λάθος μετά το άλλο.Ο έξυπνος αγοράζει τη γνώση με τα λάθη των άλλων.Άστην να φύγει""Αυτό μόνο;""Ναι.Πες της να φύγει από την πόλη.Θα βοηθήσει λίγο".Έγειρε πίσω στην καρέκλα σκεπτικός.Κοίταξε την ώρα στο κινητό του και μετά εμένα.Χαμογέλασα αμήχανα.
"Δεν ξέρω αν ήταν κακή συναλλαγή,όμως νομίζω πως αγόρασα λιγότερα και ακριβότερα αυτό που ήθελα""Έτσι δεν γίνεται πάντα;".Φυσικά και του είπα ψέματα.Έχω βρεθεί στη θέση του,αλλά από την αντίθετη πλευρά.Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που πρέπει να δίνει συμβουλές για τον έρωτα.Ένας φυλακισμένος δε γίνεται να μιλάει για τη ζωή εκτός φυλακής.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο,η υγρασία χαϊδεύει την σπονδυλική μου στήλη σαν νυστέρι.Τα φανάρια και οι φωτεινές επιγραφές συλλαβίζουν κάτι που δεν καταλαβαίνω.Οι περαστικοί σαν κούκλες βιτρίνας,που μοιάζουν χαμένες μακρυά από τα γυάλινα κλουβιά τους.
Λένε πως όταν αγαπάς κάποιον,θέλεις να είναι ευτυχισμένος,ακόμη κι αν δεν είναι μαζί σου.Πως ο έρωτας είναι ανιδιοτελές συναίσθημα.Μαλακίες.Αυτοί που τα λένε αυτά δεν έχουν ζήσει ούτε μια μέρα στον πραγματικό κόσμο,δεν έχουν ερωτευθεί ούτε δευτερόλεπτο.Μπερδεύουν τον έρωτα με την αγάπη.Και αγάπη που θέλει να είσαι ευτυχισμένος χωρίς τον άλλο,μάλλον έχει ξεθυμάνει από πόθο,εδώ και χρόνια.Μόνο η μάνα σου μπορεί να στο πει αυτό.
Ποιος είπε ότι ο έρωτας είναι ανιδιοτελής;Ο έρωτας είναι καπιταλιστής,θέλει όλη την ευτυχία για τον εαυτό του.Ο έρωτας είναι να γευθείς την ζούγκλα μέχρι το μεδούλι.Γιατί αυτό είναι.Και στη ζούγκλα το πιο επικίνδυνο είναι η σιωπή.Η σιωπή...Δεν αντέχεται.Κύματα σκουριάς μέσα στο σκοτάδι,ροκανίζουν σιγά σιγά την υπομονή και τη λογική σου.
Όταν έχεις ερωτευθεί κάποιον τόσο δυνατά,όταν έχεις συναντήσει κάποιον τόσο ίδιο με σένα και τόσο διαφορετικό ταυτόχρονα,είναι αδύνατον να είσαι ξανά ο εαυτός σου.Ο παλιός εαυτός σου.Δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά αλλού,παρά μόνο στην καρδιά του.Είναι σαν να προσπαθείς να φορέσεις ξανά τα παιδικά σου ρούχα.Είμαι ακόμα εδώ.Περιμένω.Ψάχνω.Δεν έχουν μείνει πολλά πιόνια στη σκακιέρα.Η τράπουλα τελείωσε και δεν έχω άλλα φύλλα στο μανίκι.
Κλείνω τις γρίλιες και πετάω τα ρούχα όπου βρω.Βάζω ένα τελευταίο ποτό και πέφτω στον καναπέ.Ο καπνός σκιτσάρει το περίγραμμα των μαλλιών σου στο κενό.Δεν ξέρω τι να κάνω,πως να σε νικήσω,όταν το μόνο που θέλω είναι να χάσω και να χαθώ μέσα σου.Όταν το μόνο που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ζωντανός,να σε θεραπεύσει από όλα τα αντίδοτα και τα ημίμετρα που σε δηλητηριάζουν,να είναι το κραγιόν της παντού πάνω σου.Περίεργο παιχνίδι ο έρωτας,η καρδιά να τζογάρει περισσότερα από όσα έχει.Όπως είπε και ο Ισπανός συγγραφέας,αυτή η μηχανή που παράγει αίμα,κάποιο ψεγάδι θα'χει..

Photorawmanjaw

Ένας κόμπος από χρόνο,ψάχνω πίσω από τρύπια βλέμματα,πυροτεχνήματα

Θέλω να σκίσω τον καθρέφτη σαν χαρτί

Να κυλήσουν όλες οι αντανακλάσεις μέσα στη σκιά μου

Για πόσο καιρό ακόμα

θα στηρίζεσαι στα δεκανίκια από σύμβολα και σκανδάλες;

Κουράστηκα να στήνω παγίδες από λέξεις για να πιάσω τη σιωπή σου

Βαρέθηκα,να σε περιμένω να ανοίξεις όλους τους σύρτες στο μυαλό σου

Let me hold you in the dirt

And you'll tremble as the flames

Tear the throat out of the night

Sink your teeth into my shoulder

Dig your nails into my back

Tell that little girl to let go of my sleeve

You'll be a woman when I catch you

As you fall in love with me

Tom Waits - Wrong Side Of The Road

Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) X

 Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος) 

                                           I
Βασικοί κανόνες : Αν μας ανακαλύψει ο  στόχος,δεν παίρνουμε χρήματα από αυτόν,όσα κι αν μας προτείνει.
Αν είναι γυναίκα,δεν υποκύπτουμε στα θέλγητρα της,όσο όμορφη κι αν είναι.Αυτό είναι τζόγος,και τζογάρει όποιος δεν νοιάζεται αν θα χάσει.Αν θέλεις να τζογάρεις,πήγαινε στο καζίνο.Το καλό όνομα που φτιάχνεται με τα χρόνια,δεν αγοράζεται,ούτε μπορείς να το αντικαταστήσεις.Είναι σαν την παρθενιά,μπορείς να το χάσεις μόνο μια φορά.
Μην κουβαλάς όπλο.Θα σε κάνει να αισθάνεσαι πιο δυνατός από όσο είσαι,και αυτό είναι ελάττωμα.
Mην υποτιμάς τους άλλους και μην υπερτιμάς τον εαυτό σου.Ποτέ.Το αντίθετο μπορεί να σε βοηθήσει κάποιες φορές,όμως πρέπει να ξέρεις να μετράς τους ανθρώπους και τις καταστάσεις,με τη σωστή μονάδα μέτρησης,την κατάλληλη στιγμή.
Μη ντύνεσαι σαν να είναι πρώτο ραντεβού,ούτε σαν να πας σε μετακόμιση.
Να ξεκινάς πάντα από τη χειρότερη πιθανότητα,το κάνει λίγο πιο εύκολο.
Και να θυμάσαι πάντα : Δεν υπάρχουν κακές ιδέες.

                                        II
"Δηλαδή δε μπορεί μια γυναίκα να γίνει ντετέκτιβ;""Δεν ξέρω αν θα μπορούσε""Δεν είναι σεξιστικό αυτό;""Είναι η πραγματικότητα,δεν έχω γνωρίσει καμία""Αμφιβάλεις ότι κάποια μπορεί να είναι καλύτερη από σένα;""Καθόλου.Θα'θελα πολύ να τη γνωρίσω""Και τι θα της έλεγες;""Θα την ρώταγα αν θέλει να δουλέψει για μένα""Σαν συνεργάτης;""Σαν υπάλληλος.Μακάρι να είναι καλύτερη από μένα,θα της δώσω όλες μου τις υποθέσεις και θ'αράξω σπίτι,περιμένοντας να εισπράξω το ποσοστό μου""Τώρα αυτό δεν είναι σεξιστικό;""Καπιταλιστικό σίγουρα""Και αν είναι τόσο καλή,που θα σε προσλάβει εκείνη για υπάλληλο;Θα σε πείραζε;Να δουλέψεις για μια γυναίκα που είναι καλύτερη από σένα και πληρώνεται περισσότερο;""Καθόλου.Αν βγάζω πιο πολλά από όσα βγάζω τώρα.Θα είναι πολύ καλύτερα και με λιγότερες ευθύνες"
"Δεν είναι ένα ξεπερασμένο στερεότυπο η δουλειά σας;""Αν ήταν ξεπερασμένες έννοιες η μοιχεία,η απάτη,η απληστία και η βλακεία των ανθρώπων,τότε ναι.Αλλά μέχρι να κάνουμε όλοι τσουλήθρα,στα ουράνια τόξα μιας τέλειας,αταξικής και χωρίς ψυχολογικά προβλήματα ουτοπίας,όχι""Πόσες femme fatale έχετε γνωρίσει;""Καμία.Οι μοιραίες γυναίκες ξέρουν τι να κάνουν,σε ποιον και πότε.Δεν χρειάζεται να βάλουν κάποιον να ψάξει για αυτές.Οτιδήποτε επιθυμούν,τις ψάχνει""Ποιο κινηματογραφικό κλισέ δεν ισχύει στην πραγματικότητα της δουλειάς σας;"
"Το έγκλημα πληρώνει καλά".

                                       ΙΙΙ
Τι μου έμαθε αυτή η δουλειά για τις σχέσεις;Αν το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με δύο τρία ποτά πριν και πρωινό στο κρεβάτι πολύ αργότερα,τότε δεν θα λυθεί.Μην υποτιμάς ποτέ τη βλακεία των ανθρώπων,είναι η μόνη σταθερά σε αυτό τον κόσμο.Ξέρεις τι δημιουργεί τα μεγάλα εγκλήματα;Τα μικρά που δεν έγιναν ποτέ.Ο καυγάς που δεν συνέβη,εκείνη η αγένεια που κατάπιες,η προσβολή,η στιγμή αδιαφορίας.Το χάδι που δεν έδωσες ή δεν έλαβες.Όλα αυτά γίνονται μια πλημμυρίδα που σαρώνει τα πάντα,με ανύποπτη αφορμή.Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.


                                                     IV
Εφιάλτες δεν είναι τα άσχημα όνειρα που βλέπεις.Τους φόβους σου ενορχηστρωμένους από το υποσυνείδητο σου,οι ιδιωτικές ταινίες τρόμου που  καίνε τα κύτταρα σου.Εφιάλτης είναι όταν ξυπνάς από τέτοια όνειρα και δεν είναι κανένας δίπλα σου.Να σε ρωτήσει τι έγινε,να σε αγκαλιάσει,να σου πει πως ήταν μόνο ένα όνειρο.Με εκείνη τη λέξη,μ'εκείνο το χάδι,να ξεπλύνει από πάνω σου τον ιδρώτα και κάθε δαχτυλικό αποτύπωμα του φόβου.Σηκώνομαι.Η μπλούζα της είναι ακόμα πάνω στο μαξιλάρι.
Χάθηκε ξανά.Με ανόητη αφορμή.
Οι τρεις μήνες που πέρασαν,ήταν από τους καλύτερους που έχω ζήσει.Έφυγε,και ο κόσμος μοιάζει με ξεθωριασμένη εφημερίδα,βωβή ταινία,χωρίς χρώματα,ήχους,όλα είναι λάθος και χωρίς νόημα.
Πήρε τα πάντα μαζί της και άφησε τη σιωπή.Αυτή την πικρή,βαριά σιωπή.Χωρίς προσμονή ή άρωμα.Χαϊδεύω τα ρούχα της.Τα αντικείμενα δεν είναι άψυχα,αποθηκεύουν συναισθήματα.Αγγίζω το περίγραμμα των χειλιών της στα τσιγάρα,τη ζεστασιά του λαιμού της στον καναπέ.
Τη σκιά της να με σκεπάζει,ενώ με αγκαλιάζει στην κουζίνα.Πάντα ξυπνάω πρώτος,πίνω καφέ και εκείνη έρχεται σαν γάτα.Κάθεται πάνω μου,πίνει μια γουλιά καφέ,παραπονιέται και φεύγει.Ψάχνω στα σεντόνια ψίχουλα της ανάσας της,της φωνής της.Δε θέλω να ξαναβγώ από το σπίτι και ταυτόχρονα δεν θέλω να κάτσω άλλο μέσα.
Νιώθω 90 χρονών και ταυτόχρονα 16.Δε ξέρω πως το κάνει,πως τα κάνει όλα αυτά.Τα καλά,καλύτερα από ποτέ και τα χειρότερα,ακόμη πιο άσχημα.Όταν κάνουμε έρωτα,ξαναπλάθει κάθε κομμάτι μου,κάθε χιλιοστό από την αρχή.Ξυπνάω και αισθάνομαι πως θα είμαι για πάντα νέος.Δεν έχει ξημερώσει ακόμα.Βγαίνω στο μπαλκόνι,η πόλη μοιάζει να έχει γεράσει χίλια χρόνια και'γω είμαι η πιο άσχημη ρυτίδα της.
Μπαίνω μέσα,κλείνω τα παντζούρια πριν το φως ξυπνήσει όλους τους πόνους μέσα μου,με αλφαβητική σειρά.
Δεν ξέρω που είσαι,τι κάνεις και τι σκέφτεσαι.Ξέρω όμως που πραγματικά ανήκεις.Δε θα βάλω τη μπλούζα σου στα άπλυτα,ούτε θα πετάξω το πακέτο με τα τσιγάρα.

Όταν η φωτιά γίνεται καθρέφτης

Στο μαχαίρι του σκότους αποζήτησαν τα χέρια την προσφορά σου

ταξιδέψανε...

Σε τόπους όλο αλήθεια και μαγεία

ανάμεσα στον ύπνο και τη στιγμή της ανατολής

με το χαμόγελο

στεκόσουν γαλήνη και σιωπηλή...

Κοιτάζοντας

τον χρόνο μεσ'από τον χρόνο

τον χρόνο πέρα από τον χρόνο

διαλυόσουν

γενόσουν και χανόσουνα

ώριμη και άγουρη

μεθύσι και ξύπνημα

ο μόνος χορός

είναι ο δικός σου

όταν οι εικόνες ξεθωριάζουν

όταν πεθαίνουν οι θεοί.

Ηλίας Λάγιος

Είδα τη φωτιά να έρχεται.Κάποιες φορές,με ακολουθεί σαν κατάσκοπος,κάποιες άλλες με κυνηγάει σαν σκυλί.Όταν νομίζω πως έχω ξεφύγει ή περνάνε μέρες χωρίς να την δω,τότε με αιφνιδιάζει.Βλέπω το περίγραμμα της σκιάς μου να ανάβει σαν φιτίλι.
Τα μάτια των ανθρώπων γύρω μου να καίγονται,τις αντανακλάσεις τους να γίνονται στάχτη.Είναι χειρότερα όταν δεν τη βλέπω.Σκεπάζει κάθε ήχο,κάθε τραγούδι.Οι απειλητικοί της ψίθυροι γδέρνουν το μυαλό μου.Νιώθω πως ο κόσμος καίγεται,από μέσα προς τα έξω,πως σύντομα θα εκραγεί και η πρώτη έκρηξη θα είμαι εγώ.
Όσο πιο κοντά την πλησιάζω,τόσο πιο έντονο νιώθω το ψύχος.Όσο πιο μακρυά της τρέχω,τόσο καίγομαι.Η μόνη μουσική που με ταξιδεύει,το μουρμουρητό της.Δε βλέπω πλέον όνειρα,ζω μέσα τους.Ονειρεύομαι την πραγματικότητα για λίγο,μικρές ανάσες πριν βουτήξω πάλι στο βυθό των χρωμάτων.Δε βλέπω πλέον όνειρα,αυτά με διαλέγουν,με χορογραφούν,με σκηνοθετούν.Μπαίνω από το ένα στο άλλο,σαν να είναι βαγόνια ενός τρένου.Όμως,κάθε βαγόνι γίνεται τρένο,κάθε τούνελ οδηγεί σε ένα άλλο,φλέβα μέσα στη φλέβα,δέρμα μέσα στο δέρμα,ιστός αράχνης από σκοτάδι,λέξεις και αναμνήσεις που καίγονται.
Καθώς περπατάω,τα δάχτυλα μου χαϊδεύουν τον τοίχο.Αφήνουν πίσω τους μια γραμμή φωτός.
Η πόλη κόβεται σαν χαρτόνι,τσαλακώνεται,καίγεται,τρυπάει.Μόλις βάλω τα χέρια μου στο νερό,η επιφάνεια μετατρέπεται σε οθόνη.Η εικόνα σου κυλάει παντού,ποτίζει τα ρούχα μου με τη φωνή σου,γεμίζει κάθε πόρο μου με τ'όνομα σου.
Οι δίσκοι δεν έχουν πια τραγούδια,μόνο η βελόνα ακούγεται.Μέχρι που έβαλα την φωτογραφία σου στο πικάπ.Τότε η μουσική άρχισε ν'ανθίζει ξανά.Μερικές φορές,μόνο στη φωτιά μπορείς να δεις καθαρά τον εαυτό σου.Στο καπνό,ν'αφήσεις το παρελθόν να ξεφύγει από σένα,στις στάχτες να αναγνωρίσεις,όλα όσα δεν θέλεις πια να είσαι,και να τ'αποχαιρετίσεις.

Η φωτιά είναι καθρέφτης.
Για να δεις ποιος είναι η ηχώ της αντανάκλασης σου.
Ποιος το κλειδί στα μυστικά σου.
Ποιος θα φωτίσει τη σκοτεινή πλευρά των φεγγαριών σου.
Και ποιος θα γίνει έκλειψη,όταν το φως θα πληγώνει τα μάτια σου.
Η φωτιά είναι σύνορα.
Ανεξερεύνητα,ανεξάντλητα,ανοχύρωτα και απόρθητα.
Δεν ορίζονται πουθενά και είναι παντού.
Η φωτιά είσαι εσύ.
Κολυμπάω μέσα σου,μέχρι το περίγραμμα μου να λιώσει στην αφή σου.

  

Rocky Marciano Blues

"Ο Μαρτσιάνο;Δεν θα άντεχε ούτε μισό γύρο με τους σημερινούς πυγμάχους!""Ούτε για να κουβαλάει πετσέτες!""Δεν αντιμετώπισε ούτε έναν αντίπαλο της προκοπής,σιγά,έτσι κάνω και'γω ρεκόρ!".
Πάντα γελούσε ειρωνικά όταν άκουγε όλα αυτά τα σχόλια.Είχε σταματήσει να τσακώνεται στις συζητήσεις για πυγμαχία.
Έκλεισε την τηλεόραση και έμεινε να κοιτάζει την αντανάκλαση του στο γυαλί.Βαρέθηκε να βλέπει πυγμάχους που δεν ήξερε το όνομα τους.
Ξεφύλλισε το άλμπουμ με τα αποκόμματα εφημερίδων.Χαμογέλασε θλιμμένα. Έπλυνε το πρόσωπο του και κοίταξε τα μάτια του στον καθρέφτη.Είδε τον 36χρονο εαυτό του να ψάχνει απαντήσεις.Γιατί;Πως;Χάιδεψε το τζάμι και σκούπισε τα δάκρυα του."Όλοι αυτοί δεν ξέρουν.Ο Ρόκι δεν είχε ιδέα από μποξ..Ήταν ο πιο προβλέψιμος αντίπαλος..Είχε κοντά χέρια,είχε δύο αριστερά πόδια,δεν είχε τεχνική..Μαλακίες..Έξω από το ρινγκ,ο Ρόκι έμοιαζε εύκολος αντίπαλος.Μόλις έμπαινες μέσα,τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Ήταν ψευδαίσθηση,αντικατοπτρισμός.Σε υπνώτιζε με το να σε κάνει να πιστεύεις πως ήταν εύκολος στόχος.Μέχρι να το καταλάβεις,είχες γίνει εσύ ο εύκολος στόχος".
Παρακολουθούσε τον 36χρονο εαυτό του να ετοιμάζεται για τον αγώνα."Έμοιαζε με χασάπη,με οικοδόμο,ήταν σχεδόν τετράγωνος.Αλλά Χριστέ μου,ήξερε να χτυπάει...Αυτό το δεξί του,σε πάταγε σαν τρένο.Ένιωθες το μεδούλι σου να γίνεται στάχτη.Ο Μαρτσιάνο απλά δεν σταματούσε.Δεν είχε σημασία πόσες γροθιές σου βρήκαν στόχο,πόσο δυνατά τον χτύπησες,πόσο αίμα είχε στο πρόσωπο του.Απλά δεν σταματούσε.Θυμάσαι το δεύτερο αγώνα του με τον Τσάρλς;
8 γύρος,η μύτη του Ρόκι στάζει συνεχώς αίμα,ο Τσαρλς τον σημαδεύει συνέχεια εκεί.Αν η αιμορραγία δεν σταματήσει,ο διαιτητής θα ανακηρύξει νικητή την Κόμπρα από το Σινσινάτι.Μένουν 24 δευτερόλεπτα.Ο Μαρτσιάνο ξαπλώνει με νοκ άουτ τον Τσάρλς.
Αποσύρθηκε έναν χρόνο μετά,αήττητος,με ρεκόρ 49-0.

Κοιτάζει στα μάτια τον νεότερο εαυτό του."Ήμουν καλύτερος πυγμάχος από αυτόν.Νεότερος,πιο γρήγορος,με καλύτερη τεχνική.Είχα το θράσος και την άγνοια κινδύνου να τον αντιμετωπίσω.Τον στρίμωξα,τον μάτωσα.Μα τίποτα δεν ήταν αρκετό.Δεν σταματούσε να έρχεται,να σε χτυπάει,να σε ροκανίζει από μέσα προς τα έξω με την αποφασιστικότητα του,και από έξω προς τα μέσα με τις γροθιές του.Μέχρι που έπεφτες.Και δεν ξανασηκωνόσουν".
Χαϊδεύει τους μώλωπες στο είδωλο του."Δεν πειράζει,προσπάθησες,πήγες μέχρι το τέρμα,άντεξες τόσους γύρους.Δεν πειράζει".
Έσβησε το φως του μπάνιου και πήγε στο σαλόνι.Στάθηκε μπροστά από τη δισκοθήκη του.Ο Μαρτσιάνο σκοτώθηκε το 1969,μια μέρα πριν κλείσει τα 46.Έκλαψε όταν το έμαθε.Από τότε,κάθε χρόνο,εκείνη τη μέρα διαλέγει έναν δίσκο και αφιερώνει ένα τραγούδι στον Μαρτσιάνο.
Έγιναν φίλοι,ο Ρόκι ήταν ωραίος τύπος.Ακόμα γελάει με την παροιμιώδη τσιγκουνιά του.Η βελόνα ταξιδεύει στο βινύλιο,κλείνει τα μάτια και θυμάται.Τον Ρόκι μέσα στο ρινγκ.Να ρίχνει τον Τζο Λιούις στα σχοινιά.Να γελάει ενώ απαντάει σε ερώτηση  δημοσιογράφου."Γιατί να χορεύω βαλς για δέκα γύρους με έναν τύπο,όταν μπορώ να τον βγάλω νοκ άουτ σε έναν;"