Σκισμένες σελίδες από το ημερολόγιο δύο περαστικών

 

Ι

Η πόλη μοιάζει με χωματερή. Οι δρόμοι μουτζουρωμένες σελίδες, από τη πλήξη και την μάταιη προσμονή. Κτήρια τσαλακωμενά χαρτιά, δωμάτια που με πνίγουν, σαν τεράστιες ιδρωμένες παλάμες. Εικόνες και άνθρωποι τσίχλες, μετά από μερικά δευτερόλεπτα χάνουν κάθε χαρακτηριστικό τους. 

 Ήχοι, τραγούδια και ομιλίες, παράσιτα που γίνονται όλο και πιο ακάταληπτα, όλο και πιο ενοχλητικά. Nόμιζα πως μου λείπουν τα ταξίδια. Μου έχουν λείψει περισσότερο τα ταξίδια που έκαναν τα μάτια μου, στα σύνορα ανάμεσα στο δέρμα και τα ρούχα σου.

 Σ'εκείνο το βλέμμα, που προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει κάθε σιωπή και κάθε λέξη. Στους ψιθύρους που έλιωναν το χρόνο. Στην κόψη απ'το χάδι σου,π ου χώριζε το φως και το σκοτάδι από ό,τι άγγιζε.

Δε σε γνωρίζω καλά ακόμα, μα θέλω να σε μάθω. Να σε κατακτήσω αργά, να κερδίσω την οικειότητα με σταθερά βήματα. Σαν να μαθαίνω να χορεύω. Περπατάω μαζί σου μέσα στη φωτιά, και νιώθω πως μπαίνω στη θάλασσα. Μου είχε λείψει αυτό το συναίσθημα, αυτό της αρχής, της γλυκιάς και αλμυρής αβεβαιότητας, εκείνης της αμφιβολίας που σε ανατριχιάζει όσο τίποτα άλλο.

Οι λέξεις δεν έχουν γεύση, ούτε απόψε. Σβήνω τα φώτα και ξαπλώνω. Ψάχνω τα φαντάσματα των δαχτυλικών σου αποτυπωμάτων στο σεντόνι .Κλείνω τα μάτια και η τελευταία φράση από το ποίημα του Νερούδα, γίνεται η άκρη του νήματος για τον λαβύρινθο της απουσίας σου."Η γυναίκα μου ήρθε,έγινε γαλήνη,και το όνειρο επέστρεψε για να κάνει το κόσμο να γυρίζει"...

Μερικές φορές νομίζω πως τα ίχνη της λάμπουν στο σκοτάδι. Ένα νήμα από φως που μόνο εγώ μπορώ να το δω, να το ακολουθήσω και να χαθώ πιο βαθιά στο όμορφο χάος της. Δεν είμαι μόνος μου μόνο όταν είναι δίπλα μου. Όταν είναι μακρυά,πάντα κάτι λείπει από τη πραγματικότητα.

Σαν να έχει κλέψει κάποιος τις λεπτομέρειες που μετατρέπουν τις στιγμές σε αναμνήσεις.Τις πιο όμορφες αποχρώσεις,τα ρεφρέν από τα τραγούδια,τη γεύση από τα γλυκά,τη δροσιά του ανέμου.Η πόλη είναι μια ζωγραφιά που την άφησε μισή,και'γω η πιο άσχημη μουτζούρα,ανάμεσα στα βήματα της φαντασίας της.

Τριγυρίζω σαν χαμένος, σαν υπνοβάτης και σαν μεθυσμένος που συνέρχεται σιγα σιγά. Θέλω λίγο ακόμα,τη φωτιά που κατοικεί μέσα της. Να μ'αγκαλιάσει σαν κύμα, και όλοι μου οι φόβοι και οι αμφιβολίες,να σκορπίσουν σαν ντόμινο, σαν παιδικά παιχνίδια. Συνεχίζω να περπατάω, να βαδίζω. Όλες οι σκιές είναι έχουν το όνομα της, νομίζω ότι με κρυφοκοιτάζει πίσω από κάθε αντανάκλαση. Πιο πολύ μου έλειψε η σιωπή, όταν ξαπλώνω πάνω στο στήθος της και μ'αγκαλιάζει. Σαν ένα ρούχο που φτιάχτηκε μόνο για μένα, μόνο εγω μπορώ να το φορέσω.

Σε κάθε θρόισμα των φύλλων μια σταγόνα από την ανάσα της. Συνεχίζω να προχωρώ..

ΙΙ

Μου αρέσει τελευταία να περπατάω με τις ώρες, σε κατά προτίμηση άδειους δρόμους. Και αυξάνω την ένταση στα βήματά μου, μήπως ξεφύγω από τον εαυτό μου και τα λάθη μου. Απολαμβάνω την ύπαρξη μου στην ελευθερία, στην ψευδαίσθηση ότι ακολουθώ τις δικές μου αποφάσεις και ελέγχω το πως με καθορίζουν. Μουρμουρίζω ότι θέλω να κάνω το σωστό κι ας είναι μοναχικός δρόμος.

Αν με ρωτήσουν τα στοιχεία του δρόμου για σένα, θα πώ ότι ήσουν ένα δώρο, το πιο μεθυστικό μαύρο τριαντάφυλλο. Κρυφά, περπατάω γιατί θέλω να σε συναντήσω. Να δω τη φιγούρα σου να ξεπροβάλλει στον απέναντι δρόμο. 

Δεν θέλω να ξαναπούμε τίποτα. Θέλω να με φιλήσεις, με τρόπο που θα έχει νόημα, με τρόπο που θα με πείσει. Δεν έχω ξανανιώσει τόση απληστία για οτιδήποτε άλλο, εκτός από τα γλυκά. Δεν πέρασε μια μέρα και το κορμί μου είναι ήδη σε κατάσταση απεξάρτησης, σκέφτομαι το όνομα σου και τρέμω, τρέμω για το άγγιγμα σου, το άγγιγμα που ξεκλείδωσε για μένα την έννοια του πόθου.

Περπατάμε μαζί κι ας παίρνουμε άλλους δρόμους. Χρειαζόσουν χρόνο και τώρα έχεις όλο το χρόνο του κόσμου. Θυμάμαι που μου είχες πει ότι δεν διεκδικώ. Αναρωτιέμαι τί θα απαντούσα σε αυτό που σε ρώτησα, «Τι θέλεις να ακούσεις?». Θυμάμαι στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, την στιχομυθία με τον γάτο στο σταυροδρόμι.

"Ποιο δρόμο να πάρω"

"Που θέλεις να πας;"

"Δεν ξέρω"

"Τότε, δεν έχει σημασία".

Και χαμογελάω. Στρίβω σε ένα στενό στην τύχη.

ΥΓ Τα τείχη του εγωισμού γίνονται φυλακή, δε σε προστετεύουν. Είναι πιο εύκολο να διαβάζεις κείμενα σε ένα blog, λίγο πριν ξημερώσει, παρά να πάρεις τηλέφωνο ή να χτυπήσεις το κουδούνι. Ή μήπως όχι; 

Θα είναι η 90s νοσταλγία το επόμενο ναρκωτικό της pop κουλτούρας;

 

Νταξ, χορτάσαμε 80s. Είμαι εμμονικός με την εποχή, αλλά κάπου φτάνει. Το Stranger Things έπρεπε να τελειώσει στο δεύτερο κύκλο. Και πόσο Carpenter Brut και synthwave ν'ακούσεις πια; Είναι αναμενόμενο ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός (λέγε με Η.Π.Α.) να πουλάει νοσταλγία, να εξιδανικεύει παλαιότερες εποχές και να θέλει να μας κάνει να ξεχνάμε το αφόρητο παρόν και το ακόμη πιο ερεβώδες μέλλον.

Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι συζητήσεις με συνομήλικους φίλους. Είναι λογικό η βιομηχανία διασκέδασης να πουλάει νοσταλγία. Καλοί είναι και οι μέχρι τα 25 να τους σερβίρει Avengers, όμως τα λεφτά είναι στους 40+. Στο - υποτίθεται- πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας. Οι φρέσκοι μεσήλικες έχουν χρήμα για κάψιμο. Τα 80s τα έζησα ως παιδί. Ίσως γι'αυτο να είναι μυθικά στο μυαλό και την καρδιά, εξιδανικευμένα μέχρι το μεδούλι. Όπως μου είπε πολύ σωστά ένας φίλος, τα 90s δεν τα νοσταλγείς γιατί τα  έζησες, τα θυμάσαι καλά.

Δεν ξέρω πως ζούσαμε χωρίς ίντερνετ, ειλικρινά τώρα δεν αντέχω ούτε 10 λεπτά. Στη δεκαετία του 90, το δικό μας ίντερνετ ήταν η τηλεόραση, τα περιοδικά και το ραδιόφωνο. Ήταν πιο δύσκολο να έχεις πρόσβαση σε πολλή μουσική, ειδικά underground. Έπρεπε να ξοδέψεις λεφτά ή αν ήσουν τυχερός και είχες φίλους που θα σου αντέγραφαν κασέτες. Οι νεότεροι σήμερα είναι πολύ τυχεροί, το ίντερνετ είναι τρομερό εργαλείο.

Θέλω να είμαι όσο το δυνατόν πιο δίκαιος, τα 90s ήταν καλά. Ωραία περάσαμε. Οικονομικά και πολιτικά ήταν πιο σταθερά -προλάβαμε εποχές ΠΑΣΟΚ κυρίες μου-, πολιτιστικά ήταν διαφορετικά. Πως τη βγάζαμε χωρίς ίντερνετ; Όλη μέρα ήμασταν έξω, όπως μου απάντησε πολύ εύστοχα ένας άλλος φίλος. Ο πυρήνας της όποιας νοσταλγίας είναι η ξεγνοιασιά. Το να είσαι νέος. Μου λείπει το να ανακαλύπτω πράγματα. Το Mtv της εποχής, που έπαιζε μουσική. Που είχε εκπληκτικά κινούμενα σχέδια. Το μεγάλυτερο άγχος μου ήταν το πόσα λεφτά θα κλέψω από τα ρέστα του σούπερ μάρκετ, ώστε να αγοράσω άλλο ένα cd. Ακόμα κλαίω το πεντοχίλιαρο που έδωσα για το Nexus Polaris...

Σήμερα στα 41, ο σκληρός έχει κρασάρει από την πολλή πληροφορία, είναι δύσκολο να σε εντυπωσιάσει κάτι. Καλή μουσική υπάρχει, απλά είναι τόσο κατακερματισμένη που θέλει πολύ ψάξιμο και φιλτράρισμα. Πράγμα που έχει καλά και τα κακά. Στα υπόλοιπα, θα μου επιτρέψετε να εισάγω λίγο μπαρμπαδισμό στο κείμενο, και να γκρινιάξω λίγο. Δικό μου είναι το blog, ό,τι θέλω το κάνω, του βάζω φωτιά και το καίω.

Οι ταινίες ήταν καλύτερες στα 90s. Και δε μιλάω για τις 10-15 καλύτερες κάθε χρονιάς, αλλά για τις μικρότερες, που ήταν πολύ καλύτερες από τις περισσότερες σημερινές. Κυρίως η έλλειψη πολιτικής ορθότητας, που μέχρι να ισορροπήσει η κατάσταση, θα γίνει αστεία και επικίνδυνη. Όχι, οι σειρές δεν ήταν καλύτερες, αλλά η χρυσή εποχή της αμερικανικής τηλεόρασης νομίζω πως έφτασε στο τέλος της. Η διαφορά είναι η εξής, όλες οι μεσαίου κόστους ταινίες της εποχής, που είχαν εμπορικό εκτόπισμα και καλλιτεχνική αξία, τα τελευταία 12 χρόνια θα είχαν γίνει όλες σειρές.

Ο κινηματογράφος πλέον έχει στο ένα άκρο, τεράστια blockbusters - κυρίως βασισμένα σε comic- και στο άλλο art house ταινίες, που διακρίνονται σε φεστιβάλ και λατρεύουν οι κριτικοί, αλλά δεν αφορούν κανέναν άλλο, και όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις έχουν εξαφανιστεί. Γιατί τα studio δε θέλουν να ρισκάρουν ούτε δολάριο. Γι'αυτό έχουμε πήξει στα sequel, remake, prequel, κτλ.. Θα κυκλοφορούσε σήμερα Fight Club; Usual Supects; Seven; Ρητορική η ερώτηση.

Νομίζω πως δε θα αργήσει η βιομηχανία pop κουλτούρας ν'αρχίσει να σερβίρει 90s νοσταλγία. Περιμένω πως και πως το συγκρότημα που θα μας πλασάρουν ως neo grunge. Δύσκολο, ο Cobain αυτής της γενιάς θα ανεβάζει όλη μέρα stories και θα λέει πως τα δάκρυα μπορούν όντως να σου χαλάσουν το μακιγιάζ. Είμαι στην ηλικία που με εκνευρίζουν τόσο οι νεότεροι, όσο και οι μεγαλύτεροι. Το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής mainstream μουσικής δεν ακούγεται. 

Καλή είναι η Dua Lipa, όμως στα 90s δε θα κουβάλαγε ούτε τα νερά της Madonna. Περιπτώσεις σαν τη Billie Eilish δεν τις πιάνω, με εκνευρίζει η μουσική της και το image που πουλάει. Προφανώς δεν απευθύνεται σε μένα, τουλάχιστον παλιά οι pop stars ήταν πιο λαμπερές και σου πούλαγαν καλύτερα το lifestyle τους. Τώρα δεν μπρώ να πάρω στα σοβαρά κάποια που πουλάει την κατάθλιψη της, την οποία πνίγει μετά στην βίλα της, σνιφάροντας κοκαΐνη  στη πισίνα. Θα μου πει κάποιος, πως και τα grunge συγκροτήματα το ίδιο δεν έκαναν; Ναι, αλλά είχαν καλύτερα τραγούδια.

Εν κατακλείδι, πλάκα θα έχει η 90s νοσταλγία, όταν και όποτε λανσαριστεί, αλλά δε θα πάρω. Πότε είπαμε θα προβληθούν τα 2 τελευταία επεισόδια του Stranger Things;

Pump Up the Volume (1990)

 

June Playlist

 

Lloyd Miller - Orientations 

Howard Shore - Crimes Of The Future OST

Poliça - Madness 

The Dream Syndicate - Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions 

Neneh Cherry - The Versions

Crimes of the Future (2022)

 

O Cronenberg είχε χρόνια να γυρίσει μια τέτοια ταινία. Γοητευτικά άρρωστη και σαγηνευτικά γκροτέσκα όπως μόνος αυτός μπορεί. Το Crimes of the Future είναι κάτι ανάμεσα στο Crash και το Videodrome, με ολίγη από eXistenZ. Υποβλητικά ατμοσφαιρικό, με το τρομερό soundtrack του Shore να ποτίζει περισσότερο μυστήριο τις σκηνές. Ο Mortensen είναι εκπληκτικός, ακόμα και η ανέπαφη Stewart, που μια ζωή παίζει το ίδιο πράγμα,  την μόνιμη έκφραση χρόνιας δυσκοιλιότητας που προσπαθεί να φτερνιστεί, ήταν καλή.

Η ταινία θέτει ερωτήματα περί τέχνης, εξέλιξης, σεξουαλικότητας. Μπορεί και όχι, απλά να είναι μια πολύ ευρηματική εκδοχή μελλοντικής δυστοπίας. Όπως και να έχει, το φιλμ είναι το καλύτερο του Καναδού μετά το History Of Violence. Για να το πω καφενειακά, ο Cronenberg γυρίζει τις ταινίες που θα ήθελε να κάνει ο Λάνθιμος, αν είχε φαντασία και ταλέντο. Δείτε το χθες, και ξεχάστε ανθυπομετριότητες σαν το Titane, που ούτε στην ίδια πρόταση δε θα έπρεπε να μπαίνουν με οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Cronenberg.

Στα νησιά του Ίσως

 

Οι φωτογραφίες είναι πόρτες. Δεν ξέρεις αν πίσω τους, το παρελθόν θα είναι το ίδιο. Ή το παρόν όταν επιστρέψεις. Βγαίνεις γυμνός στη νύχτα, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Η άσφαλτος γκρίζα θάλασσα, τα σύννεφα φτύνουν στάχτες και προσευχές. Οι εικόνες γίνονται σχεδία, διάλεξε σε ποιου τραγουδιού τον άνεμο θα παρασυρθείς. Ανοίγεσαι σε έναν ωκεανό από pixels, ψάχνεις λίγο πραγματικό σκοτάδι να κρυφτείς, να το φορέσεις.

Ψάχνεις αντίδοτο για την κλεψύδρα της ψυχής που αδειάζει. Οι οθόνες υψώνονται σαν τείχη. Ο ουρανός μια καταιγίδα διαφημίσεων. Οι αστραπές πλησιάζουν όλο και πιο κοντά. Γιατί δεν έχουν οι εφιάλτες σου χορηγό; Δοκίμασε το, θα διαρκούν λιγότερο, θα είναι τουλάχιστον 4Κ και θα βγάζεις και κάτι. Καταλήγεις σε ένα πέλαγο, νησιά από τσαλακωμένα χαρτια. Η άμμος ψιθυρίζει καθώς γλιστράει από τα δάχτυλα σου. Τα κοχύλια είναι καθρέφτες, παζλ μιας σπασμένης αντανάκλασης. Όσα κι αν ενώσεις, η εικόνα δεν είναι ποτέ καθαρή.

Το νησί μεγαλώνει όσο προχωράς, γύρω σου σπηλιές, στα ανοίγματα τους λευκός θόρυβος. Πυγολαμπίδες χορεύουν, αλλάζουν χρώματα και σχήματα. Σχηματίζουν λέξεις, ερωτήσεις. Δεν ξέρεις τι ν'απαντήσεις. Σε τυλίγουν, γίνονται φτερά στην πλάτη σου. Από ψηλά, ο ωκεανός είναι μια τεράστια οθόνη. Παρακολουθείς τις αναμνήσεις σου, μπερδεμένες με σκηνές και πλάνα από ταινίες. Σύντομα, δεν ξεχωρίζεις τίποτα. 

Πέφτεις στο νερό, βουλάζεις. Κι όμως, ανασαίνεις πιο βαθιά από ποτέ. Τεράστια στρείδια ανοίγουν, τα μαργαριτάρια είναι προβολείς. Ένα μπαλέτο από χταπόδια κι αστερίες χορεύει γύρω σου. Μια μπάντα από ψάρια παίζει μουσική. Ο ξιφίας παίζει εξαιρετικά πιάνο. Κάθεσαι σε ένα τεράστιο όστρακο. Ο ιππόκαμπος που κάθεται δίπλα σου δίνει τσιγάρο.

"Πρώτη φορά στο μαγαζί;"

"Φαίνεται ε;"

"Θα το συνηθίσεις"

"Τι ακριβώς κάνω εδώ;"

"Προς το παρόν, τις λάθος ερωτήσεις"

"Ψάχνω κάτι;"

"Μπορεί να σε ψάχνει κάτι"

"Οι νοσοκόμοι με το ζουρλομανδύα ίσως;"

"Μπορεί, αλλά μέχρι να σε βρουν, απόλαυσε το".

Το ποτό είναι δυνατό. Τα φώτα χαμηλώνουν. Το τραγούδι αόριστα οικείο. Επιστρέφω στο νησί. Αναβώ μια μικρή φωτιά με τις μουτζούρες. Ξαπλώνω. Τ'αστέρια ανασβήνουν και σκάνε σαν φούσκες. Το φεγγάρι ένας ασημένιος δίσκος, το τραγούδι του με νανουρίζει. Μάλλον με πήρε ο ύπνος, διαβάζοντας τις ίδιες σελίδες. Μερικά ποίηματα σε κάνουν να πιστεύεις πως είναι ξόρκια, κι αν τα διαβάσεις πολλές φορές, κάτι θα συμβεί. Θα γίνουν οι φωτογραφίες πόρτες, οι οθόνες θα πάψουν να είναι τείχη.

*Να ‘χε η νοσταλγία σώμα

να το σπρώξω απ’ το παράθυρο έξω!

Να τσακίσω εκείνο που δε γίνεται!

Ίσως... Τ'αστέρια πέφτουν, μαργαριτάρια και διαμάντια γύρω μου. Η παλίρροια μουρμουρίζει το ίδιο τραγούδι. Η άμμος, βελούδινη παγίδα που με αγκαλιάζει. Τα βλέφαρα παραδίνονται. 

*Κι από τ’ άλλο μέρος της αγάπης

από τ’ άλλο μέρος του θανάτου

υπνοβατούμε ώσπου

αβάσταχτα περισφιγμένο

κείνο που μας έγινε

σάρκα της σαρκός

σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά και

ανάψει και ξυπνήσουμε

*Οδυσσέας Ελύτης

John Wick των δυτικών προαστίων

 

Ξύπνησα και δεν ήταν δίπλα μου. Σπάνια συμβαίνει αυτό. Συνήθως όταν είναι τσαντισμένη ή έχει ζηλέψει με κάτι, κάθεται στην ταράτσα. Έψαξα όλο το σπίτι, δεν ήταν πουθενά. Τα ένστικτα ήταν σε ηφαιστειακή τήξη. Πριν προλάβω να ντυθώ, χτύπησε το κινητό μου, απόκρυψη.

"Αν θέλεις να την ξαναδείς, να είσαι στη βιβλιοθήκη, στις 21:00".

Η φωνή ήταν γνώριμη. Ο Βιβλιοθηκάριος σήκωσε το βλέμμα του αδιάφορα.

"Τι συμβαίνει; Ποιος την απήγαγε;"

"Η απαγωγή είναι βαριά λέξεη. Ας πούμε πως φιλοξενείται κάπου αλλού, προσωρινά μέχρι να διευθετηθούν κάποιες εκκρεμότητες"

"Δεν υπάρχει καμία εκκρεμότητα, παραιτήθηκα εδώ και καιρό"

"Το ξέρεις πως σε αυτή τη δουλειά δεν υπάρχει παραίτηση, μόνο απόλυση"

"Που είναι;"

"Αν θέλεις να τη δεις, πρέπει πρώτα να κάνεις κάτι. Σε αυτό το φάκελο θα βρεις όλες τις πληροφορίες".

Έκανε ένα νεύμα, μπροστά του βρισκόταν ένας μεγάλος καφέ φάκελος.

"Κι αν αρνηθώ;"

"Ξέρεις τις συνέπειες".

Βουτάω το θαλάσσιο ελέφαντα από τα  μαλλιά, και με το κεφάλι του δημιουργώ μια νέα μονάδα μέτρησης του μήκους. Τρεις βιβλιοθήκες μετά, έγινε πιο συνεργάσιμος.

"Την έχει στο Ξενοδοχείο, στο ρετιρέ. Αλλα δεν πρόκειται να τα καταφέρεις, είναι όλοι εκεί! Ξέρουν πόσο ξεροκέφαλος είσαι και σε περιμένουν!"

"Τι προτιμάς για βραδινό διάβασμα; Ουγκώ ή Δάντη; Αναρωτιέμαι.."

"Τι..Τι πράγμα;"

"Πόσοι τόμοι από τα άπαντα του Μαρξ θα χρειαστούν για να πέσει το άσβερκο κρανίο σου για ύπνο".

Στη ρεσεψιόν, με περίμενε το ξυραφένιο χαμόγελο του Αννίβα.

"Ο Κλαύδιος σας περιμένει;"

"Πως μπορείς να δουλεύεις για κάποιον που χρησιμοποιεί ως παρατσούκλι όνομα Ρωμαίου αυτοκράτορα;"

"Εφόσον πληρώνει καλά, μπορεί να αυτοαποκαλείται όπως θέλει. Μπορεί να με φωνάζει και Ροζίτα"

"Αν μας αφήσει να φύγουμε, κανείς δε θα πάθει τίποτα και θα φύγω από τη χώρα"

"Λυπάμαι, αλλά δε γίνεται"

"Εντάξει Ροζίτα, ισότητα και στο ξύλο".

'Εξι γονατιές μετά, η ρεσεψιόν ήταν προσωρινά μη διαθέσιμη.

Πρώτος όροφος. Με περιμένουν οι δίδυμοι. Πρωην πυγμάχοι από το Ουζεμπεκιστάν, τετραγωνοι γίγαντες, γεμάτοι ουλές, τατουάζ και άθλια προφορά.

Κάτι λένε μεταξύ τους και γελάνε.

"Δε θα πας πιο πάνω"

"Γιατί"

"Χάλασε το ασανσέρ"

"Θα πάω με τις σκάλες".

Χασκογελάνε σαν ύαινες που έχουν κάνει μπάφο. Μου κλείνουν το δρόμο.

"Θα πλακωθούμε ή θα συνεχίσετε να ποζάρετε σαν βίζιτες στο instagram;".

Η βία είναι η πραγματική ισοτιμία του κόσμου, η νομισματική μονάδα που αποτιμούνται όλα. Η γεύση του αίματος, σκουριά που έχει πιάσει φωτιά. Οστά που σπάνε, πρόσωπα που δε θα είναι ποτέ ξανά ίδια, ο πόνος είναι αφροδισιακό, το ναρκωτικό του θεού, γιατί έτσι νιώθεις, όταν πατάς τη μούρη κάποιου σαν αποτσίγαρο.

Δεύτερος όροφος. Ο δίμετρος ρασταφάρι χαμογελάει. Μοιάζει με παίκτη του NBA. Μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτα μεταξύ αγγλικών, ελληνικών και μιας άγνωστης διαλέκτου.

Τα σπαθιά είναι πιο μεγάλα από αυτών. Έχει άλλους 4 παρέα. Σύντομα το μέρος μοιάζει με ντισκοτέκ στην κόλαση. Κονφετί από κουρέλια, σάρκα, μαλλιά, σπασμένα δόντια και δάχτυλα στροβιλίζεται γύρω μας.

Ρετιρέ. Το μαντρόσκυλο του Κλαύδιου δε χάνει χρόνο με τυπικότητες. Μισή ώρα μετά είμαστε ισοπαλία. Τα πλευρά μου πονάνε, ζαλίζομαι. Όμως δεν έφτασα μέχρι εδώ για να σταματήσω. Επιστρατεύω όλη μου την εξυπνάδα και τη δύναμη, ορμάω καταπάνω του και πριν προλάβει να με πιάσει, του κάνω τάκλιν επιπέδου Serie B στα 80s. Το γόνατο του δε θα ενωθεί ποτέ ξανά.

Ο Κλαύδιος κάθεται μπροστά από  το πανάκριβο σκάκι του.

"Άργησες. Σε περίμενα πιο νωρίς"

"Είμαι λίγο ντεφορμέ"

"Πίστευα πως θα φανείς πιο λογικός"

"Που είναι;"

"Μέσα"

"Αν της έχεις πειράξει έστω μια τρίχα.."

"Ηρέμησε, μια χαρά είναι. Μιας και φτάσαμε σε αδιέξοδο, τι λες να λύσουμε τις διαφορές μας με μια παρτίδα σκάκι. Αν κερδίσεις, παίρνεις την αγαπημένη σου και φεύγεις. Αν χάσεις, θα αναλάβεις μερικές δουλειές ακόμα. Με το αζημείωτο βέβαια".

Κάθομαι απένατι του. Κάνει την πρώτη κίνηση. Πιάνω μερικά πιόνια και του τα πετάω. Αιφνιδιάζεται, το όπλο που κρατάει κάτω από το τραπέζι αστοχεί. Το μήλο του Αδάμ μετακόμισε στους όρχεις, η μύτη πάρκαρε πρωκτού και αστραγάλου γωνία.

"Δεν ξέρω και πολλά από σκάκι, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι ο Κασπαροφ, για να καταλάβεις πως η καταστάση στην οποία βρισκόμαστε είναι ματ. Αν δε μου τη δώσεις να φύγω, και δεν υποσχεθείς πως δε θα μας ξαναενοχλήσεις, θα σου χώσω τόσο βαθιά τα πιόνια που θα περάσεις τις τελευταίες σου μέρες στη γη, χέζοντας τον εγκέφαλο σου!".

Το ξενοδοχείο δεν υπάρχει πια. Την επόμενη μέρα πονούσα παντού. Όμως το να ξυπνάω δίπλα της, είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα. Είναι η μόνη γυναίκα που με καταλαβαίνει κι ας μη μιλάμε την ίδια γλώσσα. Είμαστε 10 χρόνια μαζί, ξέρω τι θέλει πριν καν το ζητήσει. Είναι ανεξάρτητη, τρυφερή και θέλει να έχει το χώρο και τον χρόνο της. Χωρίς νάζια και εγωισμούς. Ξαπλώνω στον καναπέ, η γκρίζα γάτα ξαπλώνει δίπλα μου. Νυστάζει. Το γουργουρητό της με νανουρίζει. Να ήταν όλες οι γυναίκες έτσι...

P.S. Someone tried to understand you, and it was magic. But you are so addicted to your ego, that you can't stand the possibility of being happy. Run away and keep posting stupid quotes, from boring movies. Because this is really you. A pretentious, boring art house film, that the poster is better than the movie. 

Porcupine Tree - Trains

 

Postcard

 

Do you remember the way?

P.S.

Αόρατα σύνορα

 

Υπάρχουν βιβλία που δεν τα διαβάζω. Ανοίγουν μόνα τους τις νύχτες, από τις σελίδες κυλάνε φώτα και χρώματα, οι λέξεις ζωντανεύουν, γίνονται υγροί ψίθυροι, κραυγές και τραγούδια, τρυπώνουν στα ρούχα μου, στα μαλλιά μου, κρύβονται κάτω από τα σκεπάσματα.

Υπάρχουν ταινίες που δεν μπορώ να ξαναδώ. Γιατί είναι αναμνήσεις από ένα μέλλον που έμεινε σε παύση. Όνειρα, ταξίδια, στιγμές, αδάμαστες πιθανότητας ευτυχίας, παγωμένες για πάντα στα "αν", τα "ίσως", τα "γιατί". 

Φωτογραφίες που βουλιάζουν σε συρτάρια, στην σκοτεινή πλευρά σκληρών δίσκων. Θραύματα μιας άλλης ζωής, κλεμένης. Κάποιου άλλου, που αν τις ξαναδώ, φοβάμαι πως θα εμφανιστεί και μου τις πάρει, θα μου ζητήσει το λόγο, γιατί όλες αυτές οι μέρες, τα χρόνια δεν άνθισαν κι άλλο.

Υπάρχουν τραγούδια που δεν έχω ξανακούσει. Γιατί ξεκλειδώνουν συναισθήματα και σκέψεις, που κατασπαράζουν το παρόν, δεν αφήνουν ψίχουλο χρόνου για τίποτα. Κάποιες νύχτες, οι αναμνήσεις μοιάζουν τα μόνα αλεξίπτωτα που μπορούν να σταματήσουν την αέναη πτώση στην πλήξη. 

Υπάρχουν αόρατα σύνορα, στο σπίτι, στην πόλη, στο σώμα και το μυαλό. Γραμμές από διαφανή φωτιά, που κάνουν στάχτη κάθε βήμα. Συρματοπλέγματα από δισταγμούς, ναρκοπέδια από όχι, στρατόπεδα συγκέντωσης για πνιγμένες εξομοληγήσεις . Η μέρα τελειώνει, τα τέρατα σιωπούν. Πετάω το κινητό μακρυά. Μερικές γουλιές παρηγορίας σε κάποιους στίχους.  

Κάπου κάποιος ταξιδεύει ξέφρενος προς εσένα,

Με απίστευτη ταχύτητα, ταξιδεύει μέρα και νύχτα,

Μέσα από χιονοθύελλες και ζέστες της ερήμου, διασχίζοντας χείμαρρους, διαβαίνοντας στενά.*

*John  Ashbery

Dark City (1998)

 

Η τέχνη της λήθης ή η λήθη ως τέχνη

 

Η μετακίνηση θα θέλει πάντα μεγαλύτερες ταχύτητες, ασφαλέστερους αυτοκινητόδρομους, ελαχιστοποιημένους χρόνους άφιξης. Το ταξίδι δεν μπορεί παρά να ζητάει όλα τα αντίθετα. Ήμουν πάντα υπέρμαχος του ταξιδιού. Αν θέλω να πάω κάπου γρήγορα, παίρνω το αεροπλάνο.

James May

Τέλος της εβδομάδας. Ένα  τρένο προτάσεων  ξεφορτώνει την πλήξη σε διάφορες στάσεις. Τελευταίοι επιβάτες, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Το κέντρο ένα αδιέξοδο, κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν προς τα εκεί. Προσπαθείς να ζωγραφίσεις με λέξεις, το πορτρέτο των ημερών που έφυγαν. Του Σ\Κ. Ν'αναμετρηθείς με τον εαυτό σου. Με τις προσδοκίες  που εξακολουθούν να σε γοητεύσουν, όσο κι αν φοβάσαι τις ματαιώσεις. Υπάρχει ακόμα μέσα μας, παρελθόν που δεν έχει παρέλθει;

Ο ουρανός μοιάζει με τεράστια γυάλα, σύννεφα και όνειρα κολυμπάνε μαζί. Περιμένεις τη νύχτα. Οι καλοκαιρινές νύχτες έχουν  κινηματογραφικό μυστήριο και σαγήνη, ένα άρωμα μυστικών που σε καλούν να αποκαλύψεις. Κάποιος πέταξε μερικά αστέρια στον ουρανό, και'συ πρέπει διακρίνεις τους αστερισμούς, να ενώσεις τον χάρτη. Που οδηγεί; Ίσως πουθενά. Δεν χρειάζεται να φτάσεις στην άλλη άκρη του κόσμου για να γευτείς την στιγμή.

Αν πρέπει να αναρωτηθείς για τόσα πολλά, δεν υπάρχει λόγος να το τολμήσεις. Σκέφτεσαι. Πως φοβάσαι την επιτυχία. Στον νευρωτικά καπιταλιστικό και καπιταλιστικά νευρωτικό κόσμο που ζούμε, κάποιος έβαλε και αυτή τη φοβία στη λίστα που δεν τελειώνει ποτέ. Success phobia. Αφήνεσαι. Η μνήμη ταξιδεύει από ρωγμή σε ρωγμή. Τι ψάχνει; Λίγο πριν την κόψη της κραυγής του ήλιου, παραδίνεσαι στα βάθη του πυρετού.

Τι θέλεις; Να ξαναζήσεις εκείνο το καλοκαίρι. Ή να ξαναζήσεις όπως εκείνο το καλοκαίρι. Να κλείσεις τα μάτια μέσα στο νερό και, όταν τα ανοίξεις, να είσαι κάπου αλλού, κάποιος άλλος. Να ξυπνήσεις μέσα στο όνειρο. Έστω για λίγο. 

                                             Music To Lose Yourself

The Killers - In Another Life

 

Is this the life you chose yourself

Or just how it ended up?

Is that the yard you pictured when

You closed your eyes and dreamed

Of children in the grass running through the sprinklers?

Being somebody's wife

Or were you living in another life?

When will I make it home?

When I damn well feel like driving

Down these empty streets

That burn though our birthright

I passed a couple of kids holding hands in the street tonight

They reminded me of us in another life

Am I the man of your desire?

Or just a guy from your hometown?

Are these the arms that you saw when you

Pictured yourself wrapped around?

Baby, I can vouch for the hopeless dreamer

When you look at me, am I the man you hoped I'd be?

When will I make it home?

When that jukebox in the corner

Stops playing country songs of stories that sound like mine

I spent my best years laying rubber on a factory line

I wonder what I would've been in another life

In another life

In another life

In another life

Magdalena Bay is the greatest pop band you've never heard

 

Δεν μπορούσε να ζωγραφίσει

 

Δεν μπορούσε να ζωγραφίσει. Κάθε φορά που το πινέλο άγγιζε το χαρτί, δεν μάτωνε το λευκό. Ήταν τόσο απογοητευμένη, που πέταξε τις μπογιές πάνω στον καμβά. Τίποτα, πάντα λευκό. Λες και κάποιο ξόρκι δεν την άφηνε να δημιουργήσει. Αποφάσισε να φύγει για λίγες μέρες, θα πήγαινε στο σπίτι της γιαγιάς. Ίσως βοηθούσε.

Το σπίτι ήταν δίπλα στο ποτάμι. Έφτασε νωρίς, άνοιξε όλα τα παράθυρα και έστησε τα σύνεργα της. Ο ψίθυρος των νερών την γαλήλευε. Ξάπλωσε στον καναπέ, η βουή την νανούρισε. Όταν ξύπνησε, ένιωθε πιο ξεκούραστη από ποτέ. Βούτηξε το πινελό και άρχισε να σχεδιάζει. Τίποτα. Βγήκε έξω από το σπίτι ουρλιάζοντας. Πέταξε το γυάλινο βαζάκι στο ποτάμι. Τρία τσιγάρα μετά, γέμισε μια κούπα με νερό από τον ποταμό και έκατσε μπροστά στο καβαλέτο. Για πρώτη φορά, μετά από μήνες, ζωγράφισε κάτι. Ήταν τόσο απορροφημένη, που δεν πρόσεχε τι ζωγράφιζε. Ξαφνικά, οι γαλάζιες γραμμές ξεπήδησαν από τον καμβά, έγιναν κύμα και την αγκάλιασαν.

Τρόμαξε. Δεν πίστευε τι είχε συμβεί. Κι όμως, τα ρούχα της ήταν μούσκεμα. Το πινέλο χάιδεψε το κόκκινο χρώμα. Σχεδίασε ένα πεντάγραμμο. Το πεντάγραμμο πήρε φωτιά, οι γραμμές έγιναν καπνός και οι νότες μπουρμπουλήθρες. Μόλις έσκαγαν, άκουγες μια μελωδία να σχηματίζεται. Μέχρι το βράδυ, το σπίτι είχε γεμίσει πολύχρωμα πουλιά, γαλάζιες γάτες, ουράνια τόξα και μωβ σύννεφα. Δεν σταματούσε να ζωγραφίζει, μέχρι που τις τελειώσαν οι μπογιές. Εξαντλημένη, βούλιαξε στον καναπέ και κοίταξε γύρω της, τον κόσμο που είχε δημιουργήσει. Τα περίεργα πλάσματα μαζεύτηκαν γύρω της, κούρνιασαν δίπλα στα πόδια της. Αποκοιμηθήκε χαρούμενη.

Ξύπνησε στη μέση της νύχτας, το σπίτι άδειο. Ήταν όνειρο; Ίσως. Αυτό το ασφυκτικό αίσθημα κενού είχε επιστρέψει. Δεν υπάρχει κάτι πιο απειλητικό από το φόβο που δεν μπορείς να ονομάσεις. Μια μαύρη τρύπα, που καταπίνει τα πάντα, το παρόν, το μέλλον, κάθε σταγόνα χαράς από τα συναισθήματα. Κρίση πανικού, δεν μπορούσε ν’αναπνεύσει. Βγήκε έξω, ήπιε νερό από το ποτάμι. Η βοή των νερών ήταν σαν κάποια να μουρμουρίζει ένα τραγούδι, άγνωστο και ταυτόχρονα οικείο. Βούτηξε με τα μάτια κλειστά, έμεινε κάτω από το νερό μέχρι που της κόπηκε η ανάσα.

Αφέθηκε στην αγκαλιά του ποταμού. Μουρμούριζε ένα τραγούδι, από μια εποχή που ήταν ευτυχισμένη. Ανέπνεε τις λέξεις. Βροχή. Όσο πιο δυνατά τραγουδούσε, τόσο δυνάμωναν οι στάλες. Άρχισε να γελάει. Την είχε παρασύρει το ποτάμι, μπορεί να πνιγόταν ή να πέθαινε από πνευμονία, όμως ένιωθε πιο ελεύθερη από ποτέ. Το αδηφάγο κενό που την στοίχειωνε είχε ξεπλυθεί από μέσα της. Άνοιξε τα μάτια, δεκάδες πουλιά, πέταγαν από πάνω της. Οι σταγόνες έγιναν πέταλα λουλουδιών. Τα νερά έγιναν δύο τεράστια χέρια που την μετέφεραν πίσω στο σπίτι.

Γέμισε την μπανιέρα και έκλεισε τα μάτια. Μετά λίγα λεπτά σηκώθηκε, πήρε το πινέλο. Έιχε ακόμα λόγο κόκκινο χρώμα. Ζωγράφισε ένα τετράγωνο στον καθρέφτη. Μέσα στις γραμμές εμφανίστηκαν παράσιτα τηλεόρασης.  Μετά από λίγο η μορφή της, διαφορετική.

«Μη φοβάσαι»

«Τι μου συμβαίνει; Μια φορά δοκίμασα LSD, αυτές είναι οι καθυστερημένες παρενέργειες;»

Η αντανάκλαση της γέλασε.

«Χαλάρωσε. Απλά πρέπει να σταματήσεις να στεναχωριέσαι για όσα δεν μπορείς ν’αλλάξεις. Άφησε τα να φύγουν»

«Πως;»

«Θα βρεις τον τρόπο. Δεν φυτρώνει τίποτα τις στάχτες, μην τις θρέφεις άλλο με χρόνο και δάκρυα. Γιατί θα γίνουν λάσπη, και από αυτή την κινούμενη άμμο δε θα μπορέσεις να βγεις ποτέ”

«Τι να κάνω;»

Η αντανάκλαση χαμογέλασε.

«Αφέσου».

Η εικόνα ξεθώριασε. Βόυτηξε στο κρεβάτι, πήρε στα χέρια της ένα τετράδιο και ένα μολύβι. Οι αρχικές μουτζούρες μεταμορφώθηκαν σε γυμνά σώματα. Σχεδίαζε μέχρι που το μολύβι έσπασε. Οι γραμμές ξέφυγαν από το χαρτί, έγιναν κυκλώνας. Γκρέμισε τα πάντα στο σπίτι, μέχρι που χάθηκε στον τοίχο. Το περίγραμμα μιας πόρτας σχηματίστηκε. Την άνοιξε διστακτικά. Βρέθηκε στην Αθήνα. Έξω από ένα καφέ. Είδε τον εαυτό της μέσα, να μιλάει με κάποιον. Μπήκε και έκατσε κοντά.

Παρατήρησε την αντανάκλαση της. Από όσα άκουσε, κατάλαβε πως έδινε συνέντευξη.

«Πως αποφάσισες να παρατήσεις την ζωγραφική και να γίνεις σκηνοθέτης;»

«Για να παραφράσω τον Μπρέχτ, ο κινηματογράφος είναι η τέχνη που την υπηρετούν όλες οι τέχνες. Ήθελα τα όνειρα να είναι πιο αληθινά»

«Και τα κατάφερες;»

«Όχι ακομα, αλλά προσπαθώ»

«Τι θέλεις να πετύχεις πιο πολύ;»

«Να δώσω στις ιστορίες μου, το happy end που δεν τους δίνει η ζωή»

«Πρέπει όλες οι ιστορίες να έχουν happy end;»

«Οι καλές ναι. Γιατί η ίδια η ζωή δεν έχει»

«Η ζωή σου έχει;»

«Προσπαθώ να υπάρχουν πολλά μικρά μέσα στην κάθε μέρα»

«Και πιο είναι το μυστικό;».

Ήπιε μια γουλιά καφέ και άναψε τσιγάρο.

«Δεν υπάρχει μυστικό. Ο χρόνος είναι ένας ποταμός, αν τον αφήσεις να σε παρασύρει, αν τον διασχίσεις βιαστικά, δεν θα βρεις ποτέ τον χρυσό που κρύβουν τα νερά του. Άκου τη βοή των νερών, δε λέει ποτέ ψέματα»

«Cut! Είμαστε εντάξει!».

Γύρισε και είδε ξανά τον εαυτό της, στην καρέλα του σκηνοθέτη. Πλησιάσε μπερδεμένη.

«Και να φανταστείς πως όλα αυτά ξεκίνησαν στο σπίτι της γιαγιάς μου. Πήγα για ένα Σαββατοκύριακο, κι έμεινα δέκα μέρες, γράφοντας το σενάριο»

«Πόσα ναρκωτικά πήρες;»

«Τίποτα, απλά έκανα νυχτερινά μπάνια».

Άνοιξε τα μάτια της. Την είχε πάρει ο ύπνος στην μπανιέρα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αληθινό και τι όχι. Έφτιαξε καφέ και έκατσε στο τραπέζι. Άνοιξε το τετράδιο. Ανατρίχιασε. Η κούπα ήταν ίδια με εκείνη που κρατούσε ο εαυτός της στο καφέ. Μια γαλάζια γάτα τρίφτηκε στα πόδια της.  Χιλιάδες λουλούδια άνθισαν γύρω της, έγιναν πυροτεχνήματα στο ταβάνι. Χαμογέλασε και πήρε το μολύβι. Έβαλε το αγαπημένο της τραγούδι στο κινητό και άρχισε να γράφει.

Make believe in magic

Make believe in dreams

Make believe impossible

Nothing as it seems

Always something other

Something more than this...

May Playlist

 

Nina Simone - Sings The Blues

Monophonics - Sage Motel

Miranda Lambert - Palomino

Eli Paperboy Reed - Down Every Road

Queensrÿche - Empire