Προσευχή για μεθυσμένους

 

Nα νιώθεις το φράγμα των λέξεων να σπάει και να μεταμορφώνεται σε ορίζοντα της ζωής, χωρίς να σε νοιάζει το αύριο.

Αρθούρος Ρεμπώ 

Kρυφοκοιτάς πίσω από τα παράθυρα της νύχτας

τη σπασμένη γέφυρα της αυγής να ξεπροβάλλει

τα κύματα σαν νύχια, λαξεύουν το παρελθόν πάνω σε κάθε λεπτό.

Αγκάλιασε το τελευταίο σου λάθος

δε θα μείνει για πολύ.

Πίσω από πόσους καθρέφτες έχει κρυφτεί το φάντασμα της αγάπης;

Μόνο σκουριά έχει μείνει  στις φλέβες σου;

Τα κενά ανάμεσα στα αστέρια

είναι όλα όσα δεν έγιναν

οι αστερισμοί,  παζλ που πάντα κάτι λείπει .

Χαρτιά που ξεχείλισαν μελάνι, αλλά όχι λέξεις

οθόνες που ξεχείλησαν φως, αλλά όχι επικοινωνία.

Προσπαθείς να χωρέσεις

όλη τη λήθη του κόσμου σ'ένα ποτήρι

όλο το αίμα των λέξεων σ'ένα τασάκι

μιλάς για τον εαυτό σου σε δεύτερο πρόσωπο

για να ξεφύγεις.

Το περίγραμμα της πόλης έχει τη μορφή της

τα φώτα ψιθυρίζουν το γέλιο της

Θέλω να πω αργά τ'όνομα 

σαν ν'ανοίγω το φερμουάρ στο φόρεμα της

να λιώσουν οι συλλαβές μέσα στα μάτια μου.

Όταν έρχεται η μέρα και ο κόσμος είναι μικρός,

ψάχνω το απόλυτο.

Κάποιο κουρέλι του θα έχει απομείνει

στην έρημο του δωματίου.