Ξυπνάς. Τα οστά σου τρίζουν σαν πόρτα σε θρίλερ. Και αναρωτιέσαι τι θα πονάει περισσότερο σήμερα. Ο αυχένας; Τα πόδια ή θα έχουμε νέα είσοδο στο top 5; Σέρνεσαι μέχρι το laptop. Είπες θα κόψεις το κάπνισμα, αλλά ο πρωινός καφές σε νίκησε πάλι. Δεν είναι τυχαίος ο στίχος "σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο". Διαβάζεις τα νέα, μια ακόμη μέρα απογοήτευση. Που ο κόσμος δεν τελειώνει. Τόσα χρόνια, περιμένουμε τον Κιμ, τον Βλαμίδιρο, κάποιον τέλως πάντων, να βάλει την τελειά σε αυτή την αποτυχημένη σειρά που λέγεται ανθρωπότητα.
Ζούμε την εποχή του Μεσοπολέμου 2, κι όπως τα περισσότερα sequels, είναι χειρότερο από την πρώτη ταινία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταρρέει -δυστυχώς πιο αργά από όσο θα έπρεπε-, η ακροδεξιά διαβρώνει συνειδήσεις, ο καπιταλισμός ένα φίδι που τρώει την ουρά του και όποιος νομίζει, ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, να μοιραστεί τα ναρκωτικά που παίρνει. Είμαι σίγουρος, πως το τελευταίο story που θα ανέβει, θα είναι μια selfie με φόντο το πυρηνικό μανιτάρι.
Αυτοί οι μήνες είναι η ψυχαναγκαστική περίοδος. Βγαίνουν σιγά σιγά στα γνωστά τορεντάδικα, οι ταινίες φαβορί για Όσκαρ, δηλαδή αυτές που λατρεύουν ν'αποθεώνουν οι κριτικοί για να βασανίζουν το ακούλτουρο πόπολο. Κάποιες από αυτές, δεν αξίζει να τις δεις ούτε σε αεροπλάνο. Αν έβλεπα το Tar σε πτήση, θα έκανα αεροπειρατεία. Δεν ξέρω αν η Blanchett θα κερδίσει Όσκαρ γι'αυτό, όμως το φιλμ είναι ο ορισμός της πλήξης. Δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα, φυσικά πολύ αργά, η ηρωίδα είναι αχώνευτη και η φλυαρία ακατάσχετη. Δείτε οπωσδήποτε το Moonage Daydream, ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον David Bowie. Ένας καταρράκτης εικόνων, ένα καλειδοσκόπιο της ζωής και της καριέρας του, με φοβερό μοντάζ και αφήγηση. Και fan να μην είσαι, θα απολαύσεις την διαδρομή.
Απέχω καιρό από τον αγωνιστικό χώρο των σχέσεων, και ως παρατηρητής προβληματίζομαι με όσα βλέπω, ακούω και μαθαίνω. Αν είναι κάποιος ευτυχισμένος εκεί έξω, σε παρακαλώ, μείνε κρυμμένος και απόλαυσε το όσο κρατήσει. Η τρέλα, η μιζέρια είναι σαν μεταδοτική ασθένεια. Αυτό ψάχνουμε εκεί έξω; Διαχειρίσιμες μετριότητες, να κάνουν δεύτερη φωνή στον εγωισμό και την ματαιδοξία μας; Μπάτλερ για τα ψυχολογικά προβλήματα και τις ματαιωμένες μας προσδοκίες; Δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος του πλανήτη, και σίγουρα ο μικρόκοσμος μου δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα, αλλά η δυστυχία σε αυτή την πόλη, κοντεύει ν'αποκτήσει υλική υπόσταση.
Το πολύ φως -όπως και το πολύ σκοτάδι- τυφλώνει. Έχουν γίνει τόσο δυσδιάκριτα τα σύνορα μεταξύ οθόνης και πραγματικότητας; Φαντάσματα που είναι πάντα όμορφα, χαμογελαστά, περνάνε τέλεια, σε φωτογραφίες και posts. Αλλά δεν υπάρχουν εκτός οθόνης. Όπως ακριβώς στα στοιχειωμένα σπίτια, δεν μπορούν να βγουν από μέσα. Κατακερματισμένα παζλ, μερικά κομμάτια στο ένα social, μερικά στο άλλο, κι όλα μαζί δεν συνθέτουν τίποτα.
Το διάβασα σε meme και γέλασα μελαγχολικά. Τα 90s πλέον απέχουν χρονικά όσο απείχαν τα 60s στη δεκαετία του 90. Αυτό το διαπιστώνεις ακούγοντας νεώτερους να μιλάνε,να γράφουν και να ποστάρουν για εκείνη την εποχή. Όσοι είμαστε 40+ μπορούμε και επίσημα να νιώθουμε γέροι και να αρχίσουμε επιτέλους να φερόμαστε σαν μπαρμπάδες. Ναι, ήμασταν εκεί στα 90s, όχι, δεν ήταν όσο καλά νομίζετε, όμως είχε καλύτερη μουσική και ταινίες από το παρόν. Μπορεί να μεγαλώσατε με internet, αλλά δε ζήσατε εποχές ΠΑΣΟΚ. Μ'ένα πεντοχίλαρο περνάγαμε καλύτερα από έσας, και κάναμε περισσότερα, χα! Κρατήστε τα stories και το Τik Tok, έχουμε τις αναμνήσει μας. Μέχρι να να τις πάρει το Αλτσχάιμερ. Νομίζω πως φτάνει ο μπαρμπαδισμός σε αυτό το κείμενο.
Αν χρειάζεται να βγάζεις φωτογραφίες και βίντεο για οτιδήποτε ζεις, κάτι δεν πάει καλά. Είναι σαν να μαζεύεις αποδεικτικά στοιχεία για ν'αποδείξεις μια θεωρία συνομωσίας, κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. Η μνήμη λειτουργεί σαν σκηνοθέτης, κάποιες φορές το κάνει καλά, κάποιες όχι. Κια μην ακούσω μαλακίες για Eternal Sunshine of the Spotless Mind και άλλες υπερεκτιμημένες αηδίες. Όλα σου τα βιώματα σε διαμορφώνουν, το να θέλεις να σβήσεις τις κακές αναμνήσεις είναι σαν να θέλεις να κόψεις κομμάτια από το σώμα σου. Νομίζατε πως το κείμενο θα τελειώσει αισιόδοξα, φυσικά και όχι. Θα κλείσω μ'ένα απόσπασμα, από το νέο βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου, Λάδι Σε Καμβά .
«Μόνο τα τραύματα διατηρούνται ολοζώντανα. Η μνήμη μας έχει μια μεγάλη αίθουσα όπου στοιβάζονται οι ευτυχισμένες αναμνήσεις μαζεύοντας σκόνη· αλλά τις ατυχίες, τις πληγές και τις απογοητεύσεις τις στήνει πάνω σε βάθρο ή τις κρεμά στους πιο καλά φωτισμένους τοίχους της αίθουσας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου