Barbienheimer ή Περιμένοντας τον Γκοντό

 

Μεταξύ μας, τα memes είναι πολύ καλύτερα κι από τις δύο ταινίες. Πολύ πιο σύντομα, εύστοχα και έξυπνα. Είναι ξεκαρδιστικό, το πόσο απελπισμένη είναι η κινηματογραφική βιομηχανία στις Η.Π.Α., που επιστάτευσε μέχρι και τα memes για την προώθηση των δύο φιλμ. Η υπερβολή έφτασε σε αβυθομέτρητη γελοιότητα, με τη δήλωση του Κοπολα, πως είμαστε στο ξεκίνημα μιας νεας χρυσής εποχής. Φράνσις σ'αγαπάμε, αλλά έχεις πάψει να είσαι σχετικός με το θέμα, εδώ και 30 χρόνια.

Η τωρινή κατάσταση στο Hollywood μοιάζει αρκετά με αυτήν που επικρατούσε τη δεκαετία του 60. Οι τότε υπερπαραγωγές των studio έφθιναν οικονομικά. Τώρα έχουμε superheroes, τότε είχαν μιούζικαλ και χλαμύδες. Το τοπίο άλλαξε με την εμφάνιση των σκηνοθετών του New Hollywood, που ανανέωσε καλλιτεχνικά τη βιομηχανία, και για σχεδόν 20 χρόνια πρόσεφερε μνημειώδεις ταινίες. Μέχρι το Heaven's Gate να βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του κινήματος και o έλεγχος των studio να επανέλθει. 

Έχουν ομοιότητες οι δύο εποχές, αλλά και μεγάλες διαφορές.  Η βιομηχανία είναι κατακερματισμένη, με τις υπηρεσίες streaming να έχουν αλλάξει τα πάντα. Έχουν ειπωθεί όλα; Πιθανόν, όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Και δεν βλέπω καμιά χρυσή εποχή να ξεκινάει, όχι πως δεν υπάρχουν δημιουργοί, αλλά επειδή είναι τέτοια η κατάσταση. Η βιομηχανία περνάει ένα μεταίχμιο, οι νέες γενιές έχουν διαφορετικές καταναλωτικές συνήθειες και θα πάρει καιρό να ισορροπήσει το μοντέλο.

Επειδή όλα είναι κομμάτια του ίδιου παζλ, ο κινηματογράφος  υποφέρει από τα ίδια συμπτώματα του καπιταλισμού. Ο δυτικός πολιτισμός καταρέει, οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά. Αλλά αυτά θα σας τα πούνε άλλοι, καλύτερα από μένα, εδώ γκρινιάζουμε μόνο για ταινίες.

Γιατί το Barbienheimer έκανε επιτυχία; Γιατί ο κόσμος θέλει να δει κάτι καινούργιο, βαρέθηκε με τα sequels, prequels, remakes, κτλ. Τόσο απλά. Δεν πρόκειται αυτές οι δύο ταινίες ή το οποιοδήποτε φιλμ, να σώσει μια βιομηχανία που καταρέει. Και όλες οι υπερβολές (χορηγούμενες ή μη) που γράφτηκαν δείχνουν την απελπισία που προσπαθεί να κρυφτεί σε ψεύτικα χαμόγελα.

Barbie - Oppenheimer σημειώσατε Χ

Η πρώτη ώρα στο Barbie είχε πλάκα. Παραγωγικά η ταινία είναι εξαιρετική. Η καλλιτεχνική διεύθυνση, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι όλα εκπληντικά. Ερμηνευτικά, ο Gosling κλέβει την παράσταση από την αναμενόμενα καλή Robbie. Δεν τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον Καναδό ηθοποιό, άλλα ήταν πολύ καλός, παίζοντας μια καρικατουρά με ελάχιστους διαλόγους. Γενικά είναι καλύτερος όταν παίζει σωματικά.

Καλό το πρώτο ημίχρονο, δυστυχώς στο δέυτερο άρχισαν τα αυτογκόλ. Η ταινία γίνεται σοβαροφανής και αρχίζει το κήρυγμα. Συγγνώμη κιόλας, αλλά μια δίωρη διαφήμιση με επικάλυψη φεμινισμού, δεν μπορώ να την πάρω στα σοβαρά. Γιατί όποιος είδε μηνύματα διαφορετικότητας, κτλ.,  στα απορρυπαντικά που ξεπλένουν τον καπιταλισμό, ας ασχολήθεί καλύτερα με την καλαθοπλαστική.

Η Mattel βγάζει εκατομμύρια με όχημα την ταινία, και έχει έτοιμη τη φάμπρικα για να μεταφερθούν στην οθόνη και άλλα προϊόντα της. Η ιδέα είναι έξυπνη. Παίρνουμε ένα παιχνίδι, ορισμό του αρνητικού στερεότυπου, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία η αβάσταχτη μετριότητα Gerwig, που συμπληρώνει όλα τα κουτάκια στις τάσεις της εποχής, γράφει το σενάριο με τον εξίσου ημιάταλαντο σύντροφο της, και έτοιμο το blockbuster της διαφορετικότητας και της συμπερήληψης.

Πετάμε δέκα φορές τη λέξη πατριάρχια κι έναν μονόλογο οριακά μελό, και όλα καλά. Σκούζουμε παντού πως είναι η πρώτη ταινία σκηνοθετημένη από γυναίκα που ξεπέρασε το ένα δις σε εισπράξεις και καθαρίσαμε. Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά το φεμινισμό ντεκαφεϊνέ. Που ύπουλα καταλήγει στην ατομική ευθύνη. Δεν περιμένω από ένα blocκbuster να μιλήσει για το ταξικό, πολιτικό και οικονομικό κομμάτι, αλλά αν δεν μπορείς ή δε θέλεις, μην το κάνεις καθόλου. Γιατί δε βοηθάς.

Η Barbie είναι άλλος ένας αντιπερισπασμός. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λογότερο. Κανένα φιλμ, κανένα έργο δεν πρόκειται ν'αλλάξει τον κόσμο. Η τέχνη μπορεί να μας δείξει το πως αλλάζει ο κόσμος. Γιατί μετά από ένα δις εισπράξεις, δεν άλλαξε η κατάσταση για τις εργαζόμενες γυναίκες πουθενά. Όχι για τις διάσημες που μονοπωλούν την επικαιρότητα. Για όλες εκείνες που παλεύουν καθημερινά σε όλους τους κλάδους.

Αν έλειπε η σοβαροφάνεια και ο ψυχαναγκασμός του μηνήματος (που έχει γίνει εμμονή στο Hollywood τα τελευταία χρόνια), ή έστω να είχε περισσότερο χιούμορ, θα μιλάγαμε για μια καλή ταινία. Ακόμη κι έτσι, μου άρεσε περισσότερο από το Oppenheimer.

Ο Νolan από το Inception και μετά, έχει πέσει θύμα της μεγαλομανίας του. Έχει παθει Kubrick. Ποτέ δεν είχαν χιούμορ τα φιλμ του, αλλά τα τελευταία 13 χρόνια είναι αφόρητος.  Το Oppenheimer τεχνικά είναι καλό. Μέχρι εκεί. 3 ώρες από ατελείωτους διαλόγους και ανούσια flashbacks, που δεν οδηγούν πουθενά. Καμία ανάπτυξη χαρακτήρων , καμία ταύτιση, κανένα focus κάπου. Ποια είναι η υπόθεση; Η ατομική βόμβα; Η κατάθεση του Oppenheimer στην επιτροπή; Ατάκτως ερριμμένες σκηνές, ένα κακό κολάζ που προσπαθεί να χωρέσει τόσα πολλά, χωρίς στο τέλος να λέει τίποτα.

Αδικαιόληγητη η διάρκεια, ενώ το sound design και το soundtrack ήταν ενοχλητικά. Ίσως θα ήταν καλύτερα το σενάριο να γινόταν μίνι σειρά. Ο Nolan αναιρεί έναν βασικό κανόνα του σινεμά, show don't tell. Λιγότερο ταλαντούχοι σκηνοθέτες από τον ίδιο, έχουν γυρίσει πολύ καλύτερες βιογραφικές ταινίες. Από τον Howard με το A Beautiful Mind, μέχρι το Imitation Game και  το The Theory of Everything. Το Oppenheimer δεν κοιτάζει κανένα από αυτά τα φιλμ στα μάτια.

Υποκριτικά, το φοβερό καστ χαραμίζεται. Ειδικά ο Murphy. Καλοί οι Downey Jr. και Damon, αλλά τίποτα εξωπραγματικό. Δώστε στο Νolan το Όσκαρ, μπας και ηρεμήσει και γυρίσει καμιά καλή ταινία επιτέλους. Αγνοώ το hype και περιμένω The Killer και Killers of the Flower Moon. Καλό φθινόπωρο.