Τετάρτη 24 Απριλίου 2013
ΠΑΣΟΚ και Iron Maiden
Αφορμή και έμπνευση γι'αυτό το κείμενο ήταν ένα σχόλιο στο site του Metal Hammer και η απάντηση που ξεκλείδωσε τη σκέψη (thanks daprof).
Μεγάλο κομμάτι του metal κοινού στη χώρα μας έχει μια δογματική ψύχωση\σχέση με τη μουσική που ακούει και περισσότερο με τους Iron Maiden.Τόσο στον πραγματικό όσο και στον ψηφιακό κόσμο,δεν έχω δει τέτοια οπαδική προσκόλληση με άλλο συγκρότημα.
Δε μιλάμε για γούστα,στα γούστα νταβατζής δε μπαίνει.Μιλάμε όμως για αυτοτύφλωση κομματικού τύπου.Θα ήταν εύκολη(και αφόρητα κοινότυπη) η παρομοίωση με τη ΚΝΕ.
ΠΑΣΟΚ και Maiden μεγαλούργησαν στα '80s.Ταυτίστηκαν απόλυτα με τη συγκεκριμένη δεκαετία.
Από τη μια ένα κόμμα που διαμόρφωσε τη σύγχρονη Ελλάδα,οριοθετώντας την έννοια "διαφθορά",με χιλιάδες οπαδούς ακόμα μεθυσμένους από την αύρα του μεγάλου αρχηγού.To ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα,είναι τρόπος ζωής.
Από την άλλη ένα συγκρότημα-συνώνυμο με το metal στα '80's (απόλυτα δίκαια) αυτοπαρωδία και σκιά του εαυτού του τα επόμενα 20 χρόνια,με έλληνες ακροατές (sic) που το ημερολόγιο τους,κάθε χρόνο γράφει 1986,άντε 1988.
Αναρωτιέμαι αν και σε άλλες χώρες υπάρχουν τέτοιοι οπαδοί.Maidenοφρουροί που τα βλέπουν όλα μαγικά.Δε γράφω για αυτούς που τους αρέσει η μουσική,που έχουν μια έστω ερωτική εμμονή με το συγκρότημα.Υπάρχει μια λεπτή,ίσως δυσδιάκριτη γραμμή που όμως ξεχωρίζει οπαδούς από οπαδούς.
Για τύπους που δε σηκώνουν κουβέντα για το ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τη μπάντα.Που ο αρχηγός έχει πάντα δίκιο.Δε γίνεται να πεις κάτι για τον Gers,δεν υπάρχει κάτι αρνητικό για τον Bailey.Αν είσαι κάτω από 25,δεν δικαιούσαι να ομιλείς αρνητικά για τους Maiden,αν είσαι κάτω από 20,δεν δικαιούσαι να μιλάς γενικά για τους Maiden.
Πρέπει να έχεις υπόβαθρο,πτυχιακή και τουλάχιστον δύο μεταπτυχιακά πάνω στο στο συγκρότημα για να μπορείς να μιλήσεις.
Το κείμενο είναι εσκεμμένα υπερβολικό για να τονίσει τις αντιθέσεις με την ατελείωτη φέτα που έχει σαπίσει εδώ και χρόνια.Τα στερεότυπα σε μια μουσική είναι τα χαρακτηριστικά της ταυτότητας της τα πρώτα χρόνια.Η διατήρηση τους στη συνέχεια είναι μια μορφή παράδοσης -αισθητικής αυτοεπιβεβαίωσης-,ο αυτοσαρκασμός και η αυτοδιακωμώδηση δείγμα υγείας.
Δε γίνεται όμως να ακούω και να διαβάζω τύπους που την έχουν δει αρχιεπίσκοποι και καθοδηγητές,να πορδορητορεύουν για τα παλιά,καλά,αγνά χρόνια,το μυστικό του ατσαλιού που νοθεύτηκε και άλλες σάπιες κλανιές.
Δεν υπάρχουν τα καλά,παλιά,χρόνια.Καλή μουσική εβγαίνε και πριν 10,20,30 χρόνια,καλή βγαίνει και τώρα.Αν εσύ μασκαρεύεις τη νοσταλγία σου με ρομαντικές σάλτσες,η αλήθεια παραμένει.Νοσταλγείς μια εποχή που δεν είχες υποχρεώσεις,ήσουν ξέγνοιαστος,νεότερος και το μέλλον σου φαινόταν κάτι πολύ μακρινό.
Η μεγαλύτερη έννοια σου ήταν που θα πας το Σάββατο,πως θα ξεμοναχιάσεις την μπροστινή και πως θα κλέψεις τα ρέστα από το σούπερ μάρκετ για να πάρεις CD.Δεν ήταν καλύτερη η εποχή,εσύ πέρναγες καλύτερα.Και κάποιος άλλος νοσταλγούσε τη δικιά του εφηβεία\φοιτητική ζωή και η αλυσίδα φτάνει μέχρι τον Αυστραλοπίθηκο που νοσταλγούσε τη πρώτη του σπηλιά.
Και βγάζεις έμμεσα\υποσυνείδητα τη ζήλια σου στις νέες γενιές.Που αν δε το έχεις καταλάβει γελάνε μαζί σου.Που είναι καλύτερα ενημερωμένες,ένα μέρος πολύ πιο ανοιχτόμυαλο και απολαμβάνει τη μουσική όπως δε θα μπορέσεις ποτέ.
Το internet,είπες;Μακάρι να υπήρχε και στην εφηβεία μου.Θα είχα γλυτώσει πολλές πατάτες.Η σωστή χρήση είναι που του δίνει αξία.Αν εσύ χρειάζεσαι γραμμόφωνο για ν'ακούσεις το ατσάλι να ριγεί ,πρόσεχε εκεί στη σπηλιά μη πέσει νερό και στο χαλάσει.
Ξοδεύω άσκοπα ψηφιακό μελάνι το ξέρω,όμως έχω βαρεθεί το μεταλλοπατερισμό σε όλες του τις μορφές, το politically correct που διαμορφώνεται και όλα τα νεκρόφιλα κλισέ."Ο σωστός μεταλλάς δε κατεβάζει,δε βλέπει τηλεόραση,δε κλάνει όταν ακούει Sabbath κτλ.".
Όταν θα σταματήσουν να βγαίνουν CD βάλτε το router στο πάτο και καλή λευτεριά.Η αγάπη για τη μουσική και το συναίσθημα δεν μπορούν να μετρηθούν.Maidenοφρουροί και μεταλλοτσολιάδες ίσως πάντα θα υπάρχουν όπως και γενικά άνθρωποι που θα ζουν με -ή στο- παρελθόν,ταμπουρωμένοι πίσω από τα στερεότυπα.
Όσο όμως θα υπάρχουν ακροατές με ανοιχτά αυτιά,μυαλά,φαντασία,αυτοσαρκασμό και πάθος,αυτή η μουσική θα ανανεώνεται,θα εμπλουτίζεται,θα συνεχίζει να εμπνέει και να διατηρεί τον εφηβικό της ενθουσιασμό.
Βάλτε τις παρωπίδες στα σκουπίδια και βγάλτε το μυαλό από'κει..
Μεγάλο κομμάτι του metal κοινού στη χώρα μας έχει μια δογματική ψύχωση\σχέση με τη μουσική που ακούει και περισσότερο με τους Iron Maiden.Τόσο στον πραγματικό όσο και στον ψηφιακό κόσμο,δεν έχω δει τέτοια οπαδική προσκόλληση με άλλο συγκρότημα.
Δε μιλάμε για γούστα,στα γούστα νταβατζής δε μπαίνει.Μιλάμε όμως για αυτοτύφλωση κομματικού τύπου.Θα ήταν εύκολη(και αφόρητα κοινότυπη) η παρομοίωση με τη ΚΝΕ.
ΠΑΣΟΚ και Maiden μεγαλούργησαν στα '80s.Ταυτίστηκαν απόλυτα με τη συγκεκριμένη δεκαετία.
Από τη μια ένα κόμμα που διαμόρφωσε τη σύγχρονη Ελλάδα,οριοθετώντας την έννοια "διαφθορά",με χιλιάδες οπαδούς ακόμα μεθυσμένους από την αύρα του μεγάλου αρχηγού.To ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα,είναι τρόπος ζωής.
Από την άλλη ένα συγκρότημα-συνώνυμο με το metal στα '80's (απόλυτα δίκαια) αυτοπαρωδία και σκιά του εαυτού του τα επόμενα 20 χρόνια,με έλληνες ακροατές (sic) που το ημερολόγιο τους,κάθε χρόνο γράφει 1986,άντε 1988.
Αναρωτιέμαι αν και σε άλλες χώρες υπάρχουν τέτοιοι οπαδοί.Maidenοφρουροί που τα βλέπουν όλα μαγικά.Δε γράφω για αυτούς που τους αρέσει η μουσική,που έχουν μια έστω ερωτική εμμονή με το συγκρότημα.Υπάρχει μια λεπτή,ίσως δυσδιάκριτη γραμμή που όμως ξεχωρίζει οπαδούς από οπαδούς.
Για τύπους που δε σηκώνουν κουβέντα για το ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τη μπάντα.Που ο αρχηγός έχει πάντα δίκιο.Δε γίνεται να πεις κάτι για τον Gers,δεν υπάρχει κάτι αρνητικό για τον Bailey.Αν είσαι κάτω από 25,δεν δικαιούσαι να ομιλείς αρνητικά για τους Maiden,αν είσαι κάτω από 20,δεν δικαιούσαι να μιλάς γενικά για τους Maiden.
Πρέπει να έχεις υπόβαθρο,πτυχιακή και τουλάχιστον δύο μεταπτυχιακά πάνω στο στο συγκρότημα για να μπορείς να μιλήσεις.
Το κείμενο είναι εσκεμμένα υπερβολικό για να τονίσει τις αντιθέσεις με την ατελείωτη φέτα που έχει σαπίσει εδώ και χρόνια.Τα στερεότυπα σε μια μουσική είναι τα χαρακτηριστικά της ταυτότητας της τα πρώτα χρόνια.Η διατήρηση τους στη συνέχεια είναι μια μορφή παράδοσης -αισθητικής αυτοεπιβεβαίωσης-,ο αυτοσαρκασμός και η αυτοδιακωμώδηση δείγμα υγείας.
Δε γίνεται όμως να ακούω και να διαβάζω τύπους που την έχουν δει αρχιεπίσκοποι και καθοδηγητές,να πορδορητορεύουν για τα παλιά,καλά,αγνά χρόνια,το μυστικό του ατσαλιού που νοθεύτηκε και άλλες σάπιες κλανιές.
Δεν υπάρχουν τα καλά,παλιά,χρόνια.Καλή μουσική εβγαίνε και πριν 10,20,30 χρόνια,καλή βγαίνει και τώρα.Αν εσύ μασκαρεύεις τη νοσταλγία σου με ρομαντικές σάλτσες,η αλήθεια παραμένει.Νοσταλγείς μια εποχή που δεν είχες υποχρεώσεις,ήσουν ξέγνοιαστος,νεότερος και το μέλλον σου φαινόταν κάτι πολύ μακρινό.
Η μεγαλύτερη έννοια σου ήταν που θα πας το Σάββατο,πως θα ξεμοναχιάσεις την μπροστινή και πως θα κλέψεις τα ρέστα από το σούπερ μάρκετ για να πάρεις CD.Δεν ήταν καλύτερη η εποχή,εσύ πέρναγες καλύτερα.Και κάποιος άλλος νοσταλγούσε τη δικιά του εφηβεία\φοιτητική ζωή και η αλυσίδα φτάνει μέχρι τον Αυστραλοπίθηκο που νοσταλγούσε τη πρώτη του σπηλιά.
Και βγάζεις έμμεσα\υποσυνείδητα τη ζήλια σου στις νέες γενιές.Που αν δε το έχεις καταλάβει γελάνε μαζί σου.Που είναι καλύτερα ενημερωμένες,ένα μέρος πολύ πιο ανοιχτόμυαλο και απολαμβάνει τη μουσική όπως δε θα μπορέσεις ποτέ.
Το internet,είπες;Μακάρι να υπήρχε και στην εφηβεία μου.Θα είχα γλυτώσει πολλές πατάτες.Η σωστή χρήση είναι που του δίνει αξία.Αν εσύ χρειάζεσαι γραμμόφωνο για ν'ακούσεις το ατσάλι να ριγεί ,πρόσεχε εκεί στη σπηλιά μη πέσει νερό και στο χαλάσει.
Ξοδεύω άσκοπα ψηφιακό μελάνι το ξέρω,όμως έχω βαρεθεί το μεταλλοπατερισμό σε όλες του τις μορφές, το politically correct που διαμορφώνεται και όλα τα νεκρόφιλα κλισέ."Ο σωστός μεταλλάς δε κατεβάζει,δε βλέπει τηλεόραση,δε κλάνει όταν ακούει Sabbath κτλ.".
Όταν θα σταματήσουν να βγαίνουν CD βάλτε το router στο πάτο και καλή λευτεριά.Η αγάπη για τη μουσική και το συναίσθημα δεν μπορούν να μετρηθούν.Maidenοφρουροί και μεταλλοτσολιάδες ίσως πάντα θα υπάρχουν όπως και γενικά άνθρωποι που θα ζουν με -ή στο- παρελθόν,ταμπουρωμένοι πίσω από τα στερεότυπα.
Όσο όμως θα υπάρχουν ακροατές με ανοιχτά αυτιά,μυαλά,φαντασία,αυτοσαρκασμό και πάθος,αυτή η μουσική θα ανανεώνεται,θα εμπλουτίζεται,θα συνεχίζει να εμπνέει και να διατηρεί τον εφηβικό της ενθουσιασμό.
Βάλτε τις παρωπίδες στα σκουπίδια και βγάλτε το μυαλό από'κει..
Δευτέρα 22 Απριλίου 2013
Κωμωδία ; Όχι ευχαριστώ.
Το είδος που βλέπω λιγότερο εδώ και πολλά χρόνια.Οι αμερικλάνικες διολισθαίνουν όλο και πιο πολύ σε ένα χιούμορ εφήβου δεκαετίας '80.
Hangover ;Μαλακίτσα.Horrible Bosses; Ο Farrell ήταν απίστευτος,οι 3 πρωταγωνιστές όμως ήταν κατσίφλωρες,ημίπουστες και τόσο κακοί ηθοποιοί που δε θα έπρεπε να είναι στον ίδιο πλανήτη με τον Spacey.
Το αναρχικό\ψυχεδελικό χιούμορ των Z.A.Z. (Airplane,Naked Gun) έχει μεταλλαχθεί σε χυδαιότητες σεφερλικού επιπέδου.
Για να μη παρεξηγηθώ,δεν είμαι κανένας λόρδος σε πύργο,ούτε διανοούμενος του freddo,που βλέπω μόνο σαιξπηρικές κωμωδίες και στο τσακίρ κέφι,Yes Minister και Μonty Pythons.Kαι Ψάλτη γουστάρουμε,αλλά εδώ και πολυυυύ καιρό,οι κωμωδίες δε βλέπονται.
Δεν έχει μείνει κανένας να γράψει ένα σενάριο της προκοπής,δύο ατάκες που να τρώγονται;Ο Άλεν είναι ντεφορμέ μετά τον Πράσινο Σκορπιό (το καλύτερο του τα τελευταία 20 χρόνια).Δε περιμένω να ξαναβγεί Κλουζώ και Sellers.Έστω όμως κάτι έξυπνο και με στυλ,μια Γυναικάρα με τα Κόκκινα,ένα Δε Βλέπω,δεν Ακούω τίποτα.
Όσο και να στίψω το μυαλό μου,δύο κωμωδίες θυμάμαι που πραγματικά μου άρεσαν.
Ο Thorton είναι πιο θεός από ποτέ,ο ορισμός του μαύρου,κυνικού χιούμορ,ο πιτσιρικάς ένα cartoon μεταμφιεσμένο (όχι πολύ πειστικα..) σε άνθρωπο,ο νάνος -sorry,little people- γιγάντιο γέλιο,ο Bernie Mac ημίθεος,τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ακόμη και την τέταρτη φορά που την είδα γέλασα,μακάρι το επόμενο να βλέπεται.
Η δεύτερη ταινία της Three Flavours Cornetto trilogy σκοτώνει.Λύνει χειρόφρενα,βάζει ταχύτητα δίνης και αφήνει έτη φωτός πίσω της το Shaun Of The Dead που προηγήθηκε (καλούτσικο).
Ο σούπερ μπάτσος Nicholas Angel παίρνει μετάθεση στο πιο ήσυχο χωριό της Αγγλίας και λίγο πριν πεθάνει από πλήξη,γαμιέται η πλάση.Ο Pegg είναι ξεκαρδιστικός.Και η παραμικρή του κίνηση,το πιο φευγαλέο ανθυπομειδίαμα απόλαυση,το σοβαρό και συγκεντρωμένο στυλ του ρόλου του που σιγά σιγά διαλύεται είναι υποδειγματικό,ο δε Frost είναι όλα τα Looney Tunes μαζί.Πραγματικά δε ξέρω πως η τρίτη ταινία θα ξεπεράσει αυτή την εξαιρετική σάτιρα ταινιών δράσης.SWAN!
BONUS DISK
Δε νομίζω πως ο Pegg θα ξεπεράσει ποτέ το Hot Fuzz.Εδώ όμως το παλεύει.Δύο κακομοίρηδες εκβιάζουν ιερέα και φυσικά γίνεται της βίζιτας.Δε θα πάτε για μεταμόσχευση νεφρού,αλλά έχει τις στιγμές του,ακόμα και ο φουφάκος Schwimmer δεν είναι κακός.
Ανάθεμα αν το έχει δει κανείς αυτό.Άλλος ένας θησαυρός της πλήξης κι της αυπνοίας.'04 ή '05,κατά τις δύο το βάζω στο Σταρ.Δε το έχω πετύχει από την αρχή,ήμουν έτοιμος να το κλείσω μέχρι που πέφτει η σκηνή του σεξ.Μια κλασική στιγμή που πρέπει να βρει τη θέση της στο πάνθεον της κωμωδίας.
Δημιουργός της ταινίας ο Alan Spencer,γνωστός για το Sledge Hammer (προβλήθηκε από το Mega στις πρώτες του χρονιές).Ο Spencer αν δεν έχει και τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις από τα γυρίσματα,καθώς δεν είχε τον έλεγχο ούτε και τα χρήματα που ήθελε,στο Hexed έβαλε γκολ με 9 παίκτες.
Με προυπολογισμό $700.000 το φιλμ είχε τα τετραπλάσια έσοδα.Συνοπτικά η ιστορία έχει ως πρωταγωνιστή τον ρεσεψιονίστ Matthew,που προσπαθεί να γεμίσει την μίζερη ζωή του με ψέματα και παραμύθια.Έχει εμμονή με το μοντέλο Hexina,οι συνάδελφοι του τον παίρνουν στο ψιλό (εκτός από τη ερωτευμένη μαζί του Gloria),η ζωή του θα συνέχιζε να είναι βαρετή και αδιάφορη,μέχρι που η Hexina εμφανίζεται στο ξενοδοχείο.
Όσοι θυμάστε το Sledge Hammer,περίπου θα καταλάβατε τι παίζει εδώ.Χιούμορ συγγενικό των Z.A.Z.,αλλά με αρκετές ατάκες,το Hexed είναι μια παρωδία των ερωτικών θρίλερ (πολύ trendy εκείνη την περίοδο μετά το Βασικό Ένστικτο).
Β εθνική η παραγωγή,κάποια αστεία αγγίζουν τα όρια της σάχλας,όμως η ταινία έχει γέλιο.Η Christian διακωμωδεί βιτριολικά το στερεότυπο femme fatale,ο Gross είναι φάτσα, ο αστυνόμος Ferguson αστειότερος όλων.
Εχει ρυθμό το Hexed και βάζει τα γκολ του θεαματικά,δε θα πάρει το κύπελλο,είναι όμως από τις ομάδες μικρότερης κατηγορίας που πετάει έξω τα φαβορί και κερδίζει για λίγο τα μεγάλα φώτα.
Hangover ;Μαλακίτσα.Horrible Bosses; Ο Farrell ήταν απίστευτος,οι 3 πρωταγωνιστές όμως ήταν κατσίφλωρες,ημίπουστες και τόσο κακοί ηθοποιοί που δε θα έπρεπε να είναι στον ίδιο πλανήτη με τον Spacey.
Το αναρχικό\ψυχεδελικό χιούμορ των Z.A.Z. (Airplane,Naked Gun) έχει μεταλλαχθεί σε χυδαιότητες σεφερλικού επιπέδου.
Για να μη παρεξηγηθώ,δεν είμαι κανένας λόρδος σε πύργο,ούτε διανοούμενος του freddo,που βλέπω μόνο σαιξπηρικές κωμωδίες και στο τσακίρ κέφι,Yes Minister και Μonty Pythons.Kαι Ψάλτη γουστάρουμε,αλλά εδώ και πολυυυύ καιρό,οι κωμωδίες δε βλέπονται.
Δεν έχει μείνει κανένας να γράψει ένα σενάριο της προκοπής,δύο ατάκες που να τρώγονται;Ο Άλεν είναι ντεφορμέ μετά τον Πράσινο Σκορπιό (το καλύτερο του τα τελευταία 20 χρόνια).Δε περιμένω να ξαναβγεί Κλουζώ και Sellers.Έστω όμως κάτι έξυπνο και με στυλ,μια Γυναικάρα με τα Κόκκινα,ένα Δε Βλέπω,δεν Ακούω τίποτα.
Όσο και να στίψω το μυαλό μου,δύο κωμωδίες θυμάμαι που πραγματικά μου άρεσαν.
Ακόμη και την τέταρτη φορά που την είδα γέλασα,μακάρι το επόμενο να βλέπεται.
Ο σούπερ μπάτσος Nicholas Angel παίρνει μετάθεση στο πιο ήσυχο χωριό της Αγγλίας και λίγο πριν πεθάνει από πλήξη,γαμιέται η πλάση.Ο Pegg είναι ξεκαρδιστικός.Και η παραμικρή του κίνηση,το πιο φευγαλέο ανθυπομειδίαμα απόλαυση,το σοβαρό και συγκεντρωμένο στυλ του ρόλου του που σιγά σιγά διαλύεται είναι υποδειγματικό,ο δε Frost είναι όλα τα Looney Tunes μαζί.Πραγματικά δε ξέρω πως η τρίτη ταινία θα ξεπεράσει αυτή την εξαιρετική σάτιρα ταινιών δράσης.SWAN!
BONUS DISK
Δημιουργός της ταινίας ο Alan Spencer,γνωστός για το Sledge Hammer (προβλήθηκε από το Mega στις πρώτες του χρονιές).Ο Spencer αν δεν έχει και τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις από τα γυρίσματα,καθώς δεν είχε τον έλεγχο ούτε και τα χρήματα που ήθελε,στο Hexed έβαλε γκολ με 9 παίκτες.
Με προυπολογισμό $700.000 το φιλμ είχε τα τετραπλάσια έσοδα.Συνοπτικά η ιστορία έχει ως πρωταγωνιστή τον ρεσεψιονίστ Matthew,που προσπαθεί να γεμίσει την μίζερη ζωή του με ψέματα και παραμύθια.Έχει εμμονή με το μοντέλο Hexina,οι συνάδελφοι του τον παίρνουν στο ψιλό (εκτός από τη ερωτευμένη μαζί του Gloria),η ζωή του θα συνέχιζε να είναι βαρετή και αδιάφορη,μέχρι που η Hexina εμφανίζεται στο ξενοδοχείο.
Όσοι θυμάστε το Sledge Hammer,περίπου θα καταλάβατε τι παίζει εδώ.Χιούμορ συγγενικό των Z.A.Z.,αλλά με αρκετές ατάκες,το Hexed είναι μια παρωδία των ερωτικών θρίλερ (πολύ trendy εκείνη την περίοδο μετά το Βασικό Ένστικτο).
Β εθνική η παραγωγή,κάποια αστεία αγγίζουν τα όρια της σάχλας,όμως η ταινία έχει γέλιο.Η Christian διακωμωδεί βιτριολικά το στερεότυπο femme fatale,ο Gross είναι φάτσα, ο αστυνόμος Ferguson αστειότερος όλων.
Εχει ρυθμό το Hexed και βάζει τα γκολ του θεαματικά,δε θα πάρει το κύπελλο,είναι όμως από τις ομάδες μικρότερης κατηγορίας που πετάει έξω τα φαβορί και κερδίζει για λίγο τα μεγάλα φώτα.
Δευτέρα 15 Απριλίου 2013
Thinking loud..
Η Α.Ε.Κ. έπεσε.Στο ντέρμπυ,σκότωσαν το ποδόσφαιρο και όλοι είχαν λόγο για να γκρινιάξουν.
Οι κόκκινοι οπαδοί (και οι εφημερίδες) γιατί η ομαδάρα δεν ανασκολόπησε τον αντίπαλο με 4 γκολ τουλάχιστον,οι πράσινοι γιατί δεν ακυρώθηκε το γκολ του Μήτρογλου,ο Μαρινάκης γιατί τον έκραξαν,ο Αλαφούζος έγραψε άλλο ένα μανιφέστο στο twitter and life goes on..
Eίχε πλάκα πάντως η ανακοίνωση του Ολυμπιακού (του Μαρινάκη μάλλον).Σε ελεύθερη μετάφραση έλεγε "καθίστε φρόνιμα,γιατί είδατε τι τραβάει η Α.Ε.Κ.,που θα τολμήσετε να κράξετε τη προεδράρα".
Από τότε που ξεκίνησε η κρίση,παρακολουθώ όλο και λιγότερο ποδόσφαιρο.Όχι μόνο το ελληνικο πρωτάθλημα,βαριέμαι να δω και Τσου-Λου.Τόσο τα προσωπικά προβλήματα,όσο και οι διαφορετικές προτεραιότητες έχουν βάλει τελευταία τη μπάλα.
Αναρωτιέμαι όμως,όλοι αυτοί που μπουκάρουν,τα σπάνε,είναι τόσο συναισθηματικά εξωστρεφείς στα γήπεδα,γιατί στη καθημερινή τους ζωή και απέναντι στους πραγματικά διεφθαρμένους στήνονται όπως οι γάτες την εποχή του ζευγαρώματος;
Μου φαίνεται διεστραμμένα αστείο και αξιολύπητο συνάμα,οι ίδιοι άνθρωποι,να γκρινιάζουν,να βρίζουν τον Μπόμπολα,τον Ακη,στις προσωπικές τους συζητήσεις αλλά να πέφτουν στη φωτιά για τη περιουσία του Μαρινάκη,Αλαφούζου κτλ.
Αν διοχέτευαν τη μισή ενέργεια σε κάτι που έχει άμεσες επιπτώσεις στη ζωή τους,θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.
Δε θέλω να τσουβαλιάσω τους πάντες,δε μιλάω για τους φανατικούς ή τους "επαγγελματίες" οπαδούς.Μιλάω για απλό κόσμο που εκτονώνει την οργή του στα γήπεδα.
Για απλά πράγματα,δε χρειάζεται καν να δείρεις κάποιον,ούτε καν να ιδρώσεις.Θέλεις να τους γαμήσεις τα ράμματα;Να μη πάρει κάνεις το Βήμα,τα Νέα και το Έθνος για 15 μέρες.Σβήσε το Mega από τη τηλεόραση.Να δεις πως φτάνει το κωλοδάχτυλο στο ρουθούνι του κάθε Πρετεντέρη και πως Τρέμη η Όλγα.
Κόψε το Πρωτο Θέμα για ένα μήνα και να δεις για πότε κόβεται το γέλιο στον κομιστή.Όσο για τους πολιτικούς;Έχω σιχαθεί να ακούω τους πάντες να γκρινιάζουν σαν γεροντοκόρες αγάμητες.Ποιους τους ψήφισε τότε;Υποχρεωτική εκμάθηση χρήσης Η\Υ και internet στους ηλικιωμένους και μόνο όταν θα περνάνε τα tests θα βλέπουν τούρκικο (μέχρι να μάθουν να τα βλέπουν διαδικτυακά ή να τα κατενάζουν).
Ξεσκιστείτε στις προβολές,στα βιβλία και στην ενημέρωση. Εκεί στα αριστερά κόμματα ακούτε;Οργανωθείτε,σε τοπικό επίπεδο,άμεσα,απλά και κατανοητά.Αφήστε το Κ.Κ.Ε. να αποφασίσει πόσο έχει ο μήνας.Ο κομμουνισμός είναι η παιδική ασθένεια της αριστεράς.Όταν οι ιδέες δεν εξελίσσονται,οι έννοιες μένουν ταριχευμένα σώματα σε σκονισμένες βιτρίνες και δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εποχής,δεν αφορούν κανέναν άλλο εκτός από υπαλλήλους μουσείου.Προσωπική δράση,διάβασμα,αφύπνιση,βοήθεια, αλληλεγγύη.
Η όλη κατάσταση συνοψίζεται με μια σκηνή από ταινία.Δε θυμάμαι από ποιο Elm Street είναι,στο τέλος η πρωταγωνίστρια λέει στον Κrueger πως αν σταματήσει να πιστεύει σε αυτόν,δεν μπορεί να την πειράξει,γυρνάει την πλάτη της και ο Freddie ξεθωριάζει πριν την αγγίξει.Η εξουσία έχει την δύναμη που εσύ της δίνεις..
ΥΓ: You can't kill a vegetable by shooting it in the head.Alan Moore
Οι κόκκινοι οπαδοί (και οι εφημερίδες) γιατί η ομαδάρα δεν ανασκολόπησε τον αντίπαλο με 4 γκολ τουλάχιστον,οι πράσινοι γιατί δεν ακυρώθηκε το γκολ του Μήτρογλου,ο Μαρινάκης γιατί τον έκραξαν,ο Αλαφούζος έγραψε άλλο ένα μανιφέστο στο twitter and life goes on..
Eίχε πλάκα πάντως η ανακοίνωση του Ολυμπιακού (του Μαρινάκη μάλλον).Σε ελεύθερη μετάφραση έλεγε "καθίστε φρόνιμα,γιατί είδατε τι τραβάει η Α.Ε.Κ.,που θα τολμήσετε να κράξετε τη προεδράρα".
Από τότε που ξεκίνησε η κρίση,παρακολουθώ όλο και λιγότερο ποδόσφαιρο.Όχι μόνο το ελληνικο πρωτάθλημα,βαριέμαι να δω και Τσου-Λου.Τόσο τα προσωπικά προβλήματα,όσο και οι διαφορετικές προτεραιότητες έχουν βάλει τελευταία τη μπάλα.
Αναρωτιέμαι όμως,όλοι αυτοί που μπουκάρουν,τα σπάνε,είναι τόσο συναισθηματικά εξωστρεφείς στα γήπεδα,γιατί στη καθημερινή τους ζωή και απέναντι στους πραγματικά διεφθαρμένους στήνονται όπως οι γάτες την εποχή του ζευγαρώματος;
Μου φαίνεται διεστραμμένα αστείο και αξιολύπητο συνάμα,οι ίδιοι άνθρωποι,να γκρινιάζουν,να βρίζουν τον Μπόμπολα,τον Ακη,στις προσωπικές τους συζητήσεις αλλά να πέφτουν στη φωτιά για τη περιουσία του Μαρινάκη,Αλαφούζου κτλ.
Αν διοχέτευαν τη μισή ενέργεια σε κάτι που έχει άμεσες επιπτώσεις στη ζωή τους,θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.
Δε θέλω να τσουβαλιάσω τους πάντες,δε μιλάω για τους φανατικούς ή τους "επαγγελματίες" οπαδούς.Μιλάω για απλό κόσμο που εκτονώνει την οργή του στα γήπεδα.
Για απλά πράγματα,δε χρειάζεται καν να δείρεις κάποιον,ούτε καν να ιδρώσεις.Θέλεις να τους γαμήσεις τα ράμματα;Να μη πάρει κάνεις το Βήμα,τα Νέα και το Έθνος για 15 μέρες.Σβήσε το Mega από τη τηλεόραση.Να δεις πως φτάνει το κωλοδάχτυλο στο ρουθούνι του κάθε Πρετεντέρη και πως Τρέμη η Όλγα.
Κόψε το Πρωτο Θέμα για ένα μήνα και να δεις για πότε κόβεται το γέλιο στον κομιστή.Όσο για τους πολιτικούς;Έχω σιχαθεί να ακούω τους πάντες να γκρινιάζουν σαν γεροντοκόρες αγάμητες.Ποιους τους ψήφισε τότε;Υποχρεωτική εκμάθηση χρήσης Η\Υ και internet στους ηλικιωμένους και μόνο όταν θα περνάνε τα tests θα βλέπουν τούρκικο (μέχρι να μάθουν να τα βλέπουν διαδικτυακά ή να τα κατενάζουν).
Ξεσκιστείτε στις προβολές,στα βιβλία και στην ενημέρωση. Εκεί στα αριστερά κόμματα ακούτε;Οργανωθείτε,σε τοπικό επίπεδο,άμεσα,απλά και κατανοητά.Αφήστε το Κ.Κ.Ε. να αποφασίσει πόσο έχει ο μήνας.Ο κομμουνισμός είναι η παιδική ασθένεια της αριστεράς.Όταν οι ιδέες δεν εξελίσσονται,οι έννοιες μένουν ταριχευμένα σώματα σε σκονισμένες βιτρίνες και δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εποχής,δεν αφορούν κανέναν άλλο εκτός από υπαλλήλους μουσείου.Προσωπική δράση,διάβασμα,αφύπνιση,βοήθεια, αλληλεγγύη.
Η όλη κατάσταση συνοψίζεται με μια σκηνή από ταινία.Δε θυμάμαι από ποιο Elm Street είναι,στο τέλος η πρωταγωνίστρια λέει στον Κrueger πως αν σταματήσει να πιστεύει σε αυτόν,δεν μπορεί να την πειράξει,γυρνάει την πλάτη της και ο Freddie ξεθωριάζει πριν την αγγίξει.Η εξουσία έχει την δύναμη που εσύ της δίνεις..
ΥΓ: You can't kill a vegetable by shooting it in the head.Alan Moore
Τρίτη 9 Απριλίου 2013
Όχι άλλη Μποφίλιου,Ghost και Game of Thrones
Αφορμή για τη διασκευή του γνωστού ρεφρέν είναι η περιβόητη σειρά.
Η Μποφίλου είναι μια χρυσή μετριότητα,ο ορισμός της επιτήδευσης με τόνους αφρολέξ μελαγχολίας (όπως και η -wannabe-Rhianna του έντεχνοpop Ζουγανέλη).
Οι Ghost είναι η Lana Del Rey του metal σε softcore Slipknot έκδοση,απόρω γιατί τόσος ντόρος.Πρέπει να έχουν τον ίδιο το Σατανά manager,δεν εξηγείται αλλιώς..
Κι αφού ξεπέτεξα τους κομπάρσους,πάμε στο ψητό.Το G.O.T. απέχει πολύ από το να το πεις μέτρια σειρά ή μόνο προιόν hype.Η παραγώγη είναι κινηματογραφικού επιπέδου.Η ποιότητα στις λεπτομέρειες εξαιρετική (μόνο τα μέρη που έχει γυριστεί φτάνουν),κουστούμια κτλ.
Ηθοποιοί,ερμηνείες,διάλογοι,όλα υψηλού επιπέδου.Όλα καλά,αλλά..Από ένα σημείο και μετά,νομίζω πως βλέπω τσόντα,που όλοι τριγυρνάνε γυμνοί,κάνουν τρομερές δηλώσεις "θα σου δώσω τη πατοκλανίδα φλαμπέ στο χέρι,κτλ" αλλά δε βλέπεις ούτε φιλί στο στόμα.
Ειδικά ο δεύτερος κύκλος είναι βασανιστικός (έχω κολλήσει στο τέταρτο επεισόδιο),σε σημείο που να μοιάζει με σαπουνόπερα εποχής.Θα κλείσω το θέμα μ'ένα διαφωτιστικό παράδειγμα.
Πριν από μέρες είχε στη τηλεόραση τη πρώτη ταινία από τη τριλογία Lord Of The Rings.Τις έχω δει όλες αρκετές φορές.Κι όμως εκείνο το βράδυ έκατσα και την είδα και την ευχαριστήθηκα σαν να ήταν η πρώτη φορά.Απόρησα με τον εαυτό μου μέχρι που βρήκα τον λόγο.
Με το G.O.F ένιωθα το μυαλό μου σαν αυτοκίνητο που μαρσάρει,μαρσάρει αλλά δε κινείται χιλιοστό.Ο Άρχοντας έλυσε το χειρόφρενο και όλα πήραν τον δρόμο τους.Είναι άδικη και άτοπη η σύγκριση,κατά τη ταπεινή μου άποψη όμως,η έλλειψη δράσης σκοτώνει το ενδιαφέρον στο Παιχνίδι των Θρόνων και του στερεί την ισορροπία που θα το έκανε ακόμα καλύτερο.
Εν κατακλείδι,καλή,χρυσή σειρά το G.O.T.,αλλά too much oil and pancakes nothing..
Η Μποφίλου είναι μια χρυσή μετριότητα,ο ορισμός της επιτήδευσης με τόνους αφρολέξ μελαγχολίας (όπως και η -wannabe-Rhianna του έντεχνοpop Ζουγανέλη).
Οι Ghost είναι η Lana Del Rey του metal σε softcore Slipknot έκδοση,απόρω γιατί τόσος ντόρος.Πρέπει να έχουν τον ίδιο το Σατανά manager,δεν εξηγείται αλλιώς..
Κι αφού ξεπέτεξα τους κομπάρσους,πάμε στο ψητό.Το G.O.T. απέχει πολύ από το να το πεις μέτρια σειρά ή μόνο προιόν hype.Η παραγώγη είναι κινηματογραφικού επιπέδου.Η ποιότητα στις λεπτομέρειες εξαιρετική (μόνο τα μέρη που έχει γυριστεί φτάνουν),κουστούμια κτλ.
Ηθοποιοί,ερμηνείες,διάλογοι,όλα υψηλού επιπέδου.Όλα καλά,αλλά..Από ένα σημείο και μετά,νομίζω πως βλέπω τσόντα,που όλοι τριγυρνάνε γυμνοί,κάνουν τρομερές δηλώσεις "θα σου δώσω τη πατοκλανίδα φλαμπέ στο χέρι,κτλ" αλλά δε βλέπεις ούτε φιλί στο στόμα.
Ειδικά ο δεύτερος κύκλος είναι βασανιστικός (έχω κολλήσει στο τέταρτο επεισόδιο),σε σημείο που να μοιάζει με σαπουνόπερα εποχής.Θα κλείσω το θέμα μ'ένα διαφωτιστικό παράδειγμα.
Πριν από μέρες είχε στη τηλεόραση τη πρώτη ταινία από τη τριλογία Lord Of The Rings.Τις έχω δει όλες αρκετές φορές.Κι όμως εκείνο το βράδυ έκατσα και την είδα και την ευχαριστήθηκα σαν να ήταν η πρώτη φορά.Απόρησα με τον εαυτό μου μέχρι που βρήκα τον λόγο.
Με το G.O.F ένιωθα το μυαλό μου σαν αυτοκίνητο που μαρσάρει,μαρσάρει αλλά δε κινείται χιλιοστό.Ο Άρχοντας έλυσε το χειρόφρενο και όλα πήραν τον δρόμο τους.Είναι άδικη και άτοπη η σύγκριση,κατά τη ταπεινή μου άποψη όμως,η έλλειψη δράσης σκοτώνει το ενδιαφέρον στο Παιχνίδι των Θρόνων και του στερεί την ισορροπία που θα το έκανε ακόμα καλύτερο.
Εν κατακλείδι,καλή,χρυσή σειρά το G.O.T.,αλλά too much oil and pancakes nothing..
Δευτέρα 1 Απριλίου 2013
Forgotten,Underated,Mistreated and Obscure I :Noir
Ξεκινάω μια μόνιμη στήλη στο blog,παρουσιάζοντας ταινίες που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.
Ταινίες που για διάφορους λόγους δεν έκαναν επιτυχία,πέρασαν απαρατήρητες ενώ ήταν εφάμιλλες ή και καλύτερες από πολυδιαφημισμένες παραγωγές.
Εδώ και καιρό είμαι σε film noir mood.Ξεκίνησε μουσικά το κόλλημα (λίγη Jazz - ακούστε οπωσδήποτε το soundtrack από το Ascenseur pour l'echafaud του Miles Davis,ο ορισμός της μουσικής επένδυσης του είδους,η νύχτα μεταφρασμένη σε νότες- λίγο μπλιμπλίκι κτλ.),συνεχίστηκε κινηματογραφικά και όταν βελτιωθούν τα οικονομικά,θα επεκταθεί και στο λογοτεχνικό κομμάτι.
Έψαξα σε sites,blogs,wikipedia,κλπ και έφτιαξα μια μεγάλη λίστα με νεο νουάρ ταινίες (δηλαδή από το 1980 και μετά).Το ζητούμενο ήταν η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα.Έχοντας δει τα 3/4 από τα φιλμς της λίστας,καταλήγω στα εξής:
Είδα κακές,αδιάφορες,μέτριες,καλές αλλά άσχετες με το θέμα ταινίες.Υπήρξαν όμως και μερικές που κάρφωσαν το G-spot του ζητήματος με στυλ.Ο όρος νεο νουαρ είναι ασαφής,νεφελώδης και χρησιμοποιείται ξεχειλωμένα,τσουβαλιάζοντας ταινίες άσχετες μεταξύ τους.Η χρήση γίνεται κατά βούληση και μάλλον εντελώς υποκειμενικά.
Μετάξυ μας πάντως,καλύτερα φιλμ νουάρ από το Blade Runner και το Sin City,δε θα βρείτε τα τελευταία 33 χρόνια..
Αλλά ας αφήσουμε τις ορολογίες και τη φλυαρία,βουρ στο ψητό.
Red Rock West (1993)
Αν σας πω πως είναι η καλύτερη ταινία του Cage,θα με πιστέψετε;Άνεργος πρώην πεζοναύτης ψάχνοντας για δουλειά,καταλήγει στη μικρή πόλη Red Rock.Ο ιδιοκτήτης μπαρ (και σερίφης της πόλης) τον μπερδεύει με κάποιον άλλο και το κουβάρι της πλοκής αρχίζει να ξετυλίγεται.
Με ελάχιστο budget,ανύπαρκτη διανομή το φιλμ πήγαινε κατευθείαν για τα video clubs.Μέχρι που ένας μερακλής ιδιοκτήτης κινηματογράφου το είδε,γούσταρε και το αγόρασε για να το προβάλλει.Έτσι η ταινία απέκτησε ένα μικρό αριθμό προβολών και σε άλλους κινηματογράφους.
To Red Rock West δεν ανακαλύπτει τη φωτιά,είναι όμως από τις ταινίες που την χρησιμοποιούν σωστά για να ζεστάνουν τις αισθήσεις και το ενδιαφέρον του θεατή,χωρίς να του κάψουν τα νεύρα με πυροτεχνήματα τσιχλόφουσκας.
Απέριττο και ουσιαστικό,σκοτεινή φωτογραφία και ατμόσφαιρα,σασπένς,ο Hopper ένας πολύ πειστικός κακός,ο Cage έχει ακόμη μαλλιά,ένα υπέροχο outsider που δυστυχώς δεν είχε την ευκαιρία να ρίξει πολλά φαβορί στο καναβάτσο.Ποτέ δεν είναι αργά.(Παρεμπιπτόντως,η ταινία προβλήθηκε χθες από το Star,εξορισμένη βέβαια σε άγονες γραμμές τηλεθέασης,μετά τη 01:00.).
The Last Seduction (1994)
Low budget story No 2.Η Bridget κλέβει απ'τον - έμπορο ναρκωτικών - σύζυγο της $700.000.Φεύγει μακρυά,καταλήγει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη,όμως θα χρειαστεί κάτι περισσότερο για να μπορέσει να ξεφύγει απ'τον άντρα της.
Η προβολή της ταινίας από το HBO,πριν από το κινηματογραφικό της ντεμπούτο,στέρησε από την πρωταγωνίστρια την υποψηφιότητα για Όσκαρ.Κρίμα,τόσο για την ηθοποιό όσο και για το έργο.Όχι πως μου λένε κάτι τα Όσκαρς γενικότερα,απλά η ταινία θα κέρδιζε περισσότερη προβολή.
Η Τελευταία Αποπλάνηση είναι one woman show.H Linda Fiorentino δίνει μια σεμιναριακή ερμηνεία,πρότυπο για femme fatale .Χωρίς να είναι η ομορφότερη ή η καλύτερη ηθοποιός που έχετε δει,στάζει μυστήριο και σαγήνη,σερβίρει βιτριόλι σε ποτήρια σαμπάνιας με τις -γεμάτες φινετσάτο κυνισμό - ατάκες της,δημιουργεί αργά και μεθοδικά μια δίνη στη μορφή της,που θα παρασύρει τους πάντες και τα πάντα.
Σκηνόθετης των Red Rock West & Last Seduction o John Dahl.Στο δεύτερο με ακόμη μικρότερο προυπολογισμό,κάνει θαύματα.Ο Dahl φαίνεται πως κατέχει το θέμα noir εξαιρετικά,κρίμα που δεν του δόθηκε η ευκαιρία στη μεγάλη κατηγορία.Η έλλειψη χρημάτων στερεί από το φιλμ το λούστρο στις λεπτομέρειες.Μια καλύτερη φωτογραφία,ίσως καλύτερους ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους,μια πινελιά πιο σκοτεινό soundtrack.
Ακόμα και χωρίς το φινίρισμα,το σύνολο δεν αδυνατίζει.Το Last Seduction είναι ένα διαμάντι που άδικα θάφτηκε από τη σκόνη,τη λήθη, τα faux bijoux και κάρβουνα που μπήκαν στις μεγάλες βιτρίνες.
Δυστυχώς η μετέπειτα φιλμογραφία του Dahl δεν έχει κάτι ανάλογο,τσεκάρετε πάντως το εκκεντρικά στυλάτο You Kill Me (2007).
Give'Em Hell,Malone (2009)
Το Give'Em Hell,Malone είναι το B-side του Sin City.Έχει όλα τα κλισέ του είδους .Ο πρώην ντετέκτιβ Malone παρασύρεται από μια μοιραία γυναίκα σ'ενα παιχνίδι βίας.Στυλάτο,κομιξάτο με δράση και πολλά μπαχαρικά κωμωδίας,η ταίνια είναι διασκεδαστικότατη και ας με συγχωρήσει ο Frank Miller,αλλά το G.E.H.M. στέλνει το δικό του Shadow για κολονοσκόπηση στο Arkham Asylum,αν είχε δε και την ίδια προβολή και ώθηση,θα μιλάγαμε για θριάμβο.
Ο Thomas Jane είναι ένας αφανής action hero,μαζί με τους Ray Stevenson,Ray Winstone συγκροτούν μια άτυπη ομάδα obscure Expendables.Eίναι πολύ μεγάλοι για την Championship,ο Jason χρειάζεται παραστάτες στην Premier. (BTW Ο Jane πρωταγωνιστεί στο εξαιρετικό Stander,προσεχώς στη στήλη.)
Yesterday Was A Lie (2008)
Γυρισμένο με μόλις $200.000 το Y.W.A.L. έχει φιλοδοξίες που ξεπερνάνε κατά πολύ το budget του.Έχει τα noir στερεότυπα (ακόμα και την ασπρόμαυρη φωτογραφία) και ταυτόχρονα κανένα από αυτά.Με την πρώτη ματιά,υπάρχει μόνο μια διαφορά,ο ντετέκτιβ είναι γυναίκα.Από'κει και πέρα;Κάτι μεταξύ Memento και Angel Heart,με πολλές στρώσεις φυσικής,ψυχολογίας του Jung,Dali και ο κακός χαμός.
Υπάρχει μια διαφωτιστική ανάλυση της ταινίας στο IMBD με τίτλο Fenestra Aeternitatus,αν και προτείνω να την διαβάσετε αφού δείτε το έργο, η επιλογή είναι δική σας.
Συνοπτικά το Y.W.A.L. είναι σαν ένα ζογκλέρ που προσθέτει όλο και περισσότερα αντικείμενα στο νούμερο του,δε καταφέρνει να τα κρατήσει όλα,όμως τις στιγμές που τα ισορροπεί είναι μαγεία.
Romeo Is Bleeding (1993)
Έπεσαν πολλά πέναλτι για τον Ρωμαίο,μέχρι ν'αποφασίσω αν θα μπει εδώ ή στα Β-sides.Η ταινία με δίχασε όταν την είδα για πρώτη φορά,με δίχασε πριν μερικούς μήνες όταν την ξαναείδα.
Δεν μπορώ ν'αποφασίσω,αν είναι καλή ή ένα αποτυχημένο κολάζ ετερόκλητων στοιχείων.Δεν μπορώ ν'αποφασίσω,αν η ερμηνεία του Οldman είναι ιδιαιτέρη ή η πιο αμήχανη της καριέρας του.
Παρόλαυτα ο Ρωμαίος έχει δύο δυνατά σημεία.
Το επιβλητικό soundtrack του Mark Isham που αρκετές φορές επισκιάζει την εικόνα.Το κρυφό χαρτί του όμως,που μετατρέπει άσχετα φύλλα σε royal flush είναι η Lena Olin.
Δε μιλάμε απλά για ερμηνεία - λήμμα σε κινηματογραφικό λεξικό.Η Mona Demarkov ξεπερνάει την έννοια femme fatale και σοδομίζει οποιαδήποτε μοιραία γυναίκα έχετε δει σε οθόνη.
Ερωτική,σαγηνευτική,απειλητική σε έναν ακραίο υπερθετικό,σε γοητεύει και σε τρομοκρατεί ταυτόχρονα.
Ακόμη και με ένα χέρι,με τεχνητό μέλος ή χωρίς (στο δεύτερο μισό της ταινίας) η γυναίκα δε χάνει γραμμάριο γοητείας και ερωτισμού,για να μη πω ότι γίνεται περισσότερο θελκτική μ'έναν διεστραμμένο τρόπο και πλακώσουν οι τύποι με τα άσπρα και τα περίεργα πουκάμισα.
Αξίζει να δει κανείς το φιλμ,αποκλειστικά και μόνο για αυτή την ερμηνεία,έναν θηλυκό Joker που το χαμόγελο του είναι πιο επικίνδυνο από τις σφαίρες του.
Β-Sides
The Salton Sea (2002)
Ο καλύτερος Val Kilmer που έχετε δει.Μερικές φορές για να βρεις τον εαυτό σου πρέπει να τα χάσεις όλα.Ίσως ήθελε λίγο περισσότερο γκάζι,οι ατμοσφαιρικές,ταξιδιάρικες σκηνές του όμως,αποζημιώνουν για τις όποιες ατέλειες.
D.O.A.(1988)
Remake κλασικού noir του '50.Μη σας τρομάζει το 1988,η ταινία έχει μια early '90's αίσθηση,ο Quaid είναι πολύ καλός,το παιχνίδι με το άσπρο- μαύρο και το χρώμα τσαχπίνικο,η τελευταία σκηνή υπογραφή ξεχωριστού στυλ.
Wild Things (1998)
Όχι ακριβώς noir,πιο πολύ ερωτικό θρίλερ.Ίσως το πιο υπερβολικά ανατρεπτικό φινάλε που έχω δει.
Deep Cover (1992)
Η ερμηνεία και η αφήγηση του -εξαιρετικού-Fishburne σ'ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.Τoday I had killed a man,a man who looked like me..
Palmetto (1998)
Ο Harrelson αφού αποφυλακίστηκε,ψάχνει την καλή,η Shue -απρόσμενα πειστική ως μοιραία γυναίκα- του δίνει την ευκαιρία,περνάει άνετα τη βάση,περνάει ευχάριστα η βραδιά.
Ταινίες που για διάφορους λόγους δεν έκαναν επιτυχία,πέρασαν απαρατήρητες ενώ ήταν εφάμιλλες ή και καλύτερες από πολυδιαφημισμένες παραγωγές.
Εδώ και καιρό είμαι σε film noir mood.Ξεκίνησε μουσικά το κόλλημα (λίγη Jazz - ακούστε οπωσδήποτε το soundtrack από το Ascenseur pour l'echafaud του Miles Davis,ο ορισμός της μουσικής επένδυσης του είδους,η νύχτα μεταφρασμένη σε νότες- λίγο μπλιμπλίκι κτλ.),συνεχίστηκε κινηματογραφικά και όταν βελτιωθούν τα οικονομικά,θα επεκταθεί και στο λογοτεχνικό κομμάτι.
Έψαξα σε sites,blogs,wikipedia,κλπ και έφτιαξα μια μεγάλη λίστα με νεο νουάρ ταινίες (δηλαδή από το 1980 και μετά).Το ζητούμενο ήταν η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα.Έχοντας δει τα 3/4 από τα φιλμς της λίστας,καταλήγω στα εξής:
Είδα κακές,αδιάφορες,μέτριες,καλές αλλά άσχετες με το θέμα ταινίες.Υπήρξαν όμως και μερικές που κάρφωσαν το G-spot του ζητήματος με στυλ.Ο όρος νεο νουαρ είναι ασαφής,νεφελώδης και χρησιμοποιείται ξεχειλωμένα,τσουβαλιάζοντας ταινίες άσχετες μεταξύ τους.Η χρήση γίνεται κατά βούληση και μάλλον εντελώς υποκειμενικά.
Μετάξυ μας πάντως,καλύτερα φιλμ νουάρ από το Blade Runner και το Sin City,δε θα βρείτε τα τελευταία 33 χρόνια..
Αλλά ας αφήσουμε τις ορολογίες και τη φλυαρία,βουρ στο ψητό.
Red Rock West (1993)
Με ελάχιστο budget,ανύπαρκτη διανομή το φιλμ πήγαινε κατευθείαν για τα video clubs.Μέχρι που ένας μερακλής ιδιοκτήτης κινηματογράφου το είδε,γούσταρε και το αγόρασε για να το προβάλλει.Έτσι η ταινία απέκτησε ένα μικρό αριθμό προβολών και σε άλλους κινηματογράφους.
To Red Rock West δεν ανακαλύπτει τη φωτιά,είναι όμως από τις ταινίες που την χρησιμοποιούν σωστά για να ζεστάνουν τις αισθήσεις και το ενδιαφέρον του θεατή,χωρίς να του κάψουν τα νεύρα με πυροτεχνήματα τσιχλόφουσκας.
Απέριττο και ουσιαστικό,σκοτεινή φωτογραφία και ατμόσφαιρα,σασπένς,ο Hopper ένας πολύ πειστικός κακός,ο Cage έχει ακόμη μαλλιά,ένα υπέροχο outsider που δυστυχώς δεν είχε την ευκαιρία να ρίξει πολλά φαβορί στο καναβάτσο.Ποτέ δεν είναι αργά.(Παρεμπιπτόντως,η ταινία προβλήθηκε χθες από το Star,εξορισμένη βέβαια σε άγονες γραμμές τηλεθέασης,μετά τη 01:00.).
The Last Seduction (1994)
Η προβολή της ταινίας από το HBO,πριν από το κινηματογραφικό της ντεμπούτο,στέρησε από την πρωταγωνίστρια την υποψηφιότητα για Όσκαρ.Κρίμα,τόσο για την ηθοποιό όσο και για το έργο.Όχι πως μου λένε κάτι τα Όσκαρς γενικότερα,απλά η ταινία θα κέρδιζε περισσότερη προβολή.
Η Τελευταία Αποπλάνηση είναι one woman show.H Linda Fiorentino δίνει μια σεμιναριακή ερμηνεία,πρότυπο για femme fatale .Χωρίς να είναι η ομορφότερη ή η καλύτερη ηθοποιός που έχετε δει,στάζει μυστήριο και σαγήνη,σερβίρει βιτριόλι σε ποτήρια σαμπάνιας με τις -γεμάτες φινετσάτο κυνισμό - ατάκες της,δημιουργεί αργά και μεθοδικά μια δίνη στη μορφή της,που θα παρασύρει τους πάντες και τα πάντα.
Σκηνόθετης των Red Rock West & Last Seduction o John Dahl.Στο δεύτερο με ακόμη μικρότερο προυπολογισμό,κάνει θαύματα.Ο Dahl φαίνεται πως κατέχει το θέμα noir εξαιρετικά,κρίμα που δεν του δόθηκε η ευκαιρία στη μεγάλη κατηγορία.Η έλλειψη χρημάτων στερεί από το φιλμ το λούστρο στις λεπτομέρειες.Μια καλύτερη φωτογραφία,ίσως καλύτερους ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους,μια πινελιά πιο σκοτεινό soundtrack.
Ακόμα και χωρίς το φινίρισμα,το σύνολο δεν αδυνατίζει.Το Last Seduction είναι ένα διαμάντι που άδικα θάφτηκε από τη σκόνη,τη λήθη, τα faux bijoux και κάρβουνα που μπήκαν στις μεγάλες βιτρίνες.
Δυστυχώς η μετέπειτα φιλμογραφία του Dahl δεν έχει κάτι ανάλογο,τσεκάρετε πάντως το εκκεντρικά στυλάτο You Kill Me (2007).
Give'Em Hell,Malone (2009)
Ο Thomas Jane είναι ένας αφανής action hero,μαζί με τους Ray Stevenson,Ray Winstone συγκροτούν μια άτυπη ομάδα obscure Expendables.Eίναι πολύ μεγάλοι για την Championship,ο Jason χρειάζεται παραστάτες στην Premier. (BTW Ο Jane πρωταγωνιστεί στο εξαιρετικό Stander,προσεχώς στη στήλη.)
Yesterday Was A Lie (2008)
Υπάρχει μια διαφωτιστική ανάλυση της ταινίας στο IMBD με τίτλο Fenestra Aeternitatus,αν και προτείνω να την διαβάσετε αφού δείτε το έργο, η επιλογή είναι δική σας.
Συνοπτικά το Y.W.A.L. είναι σαν ένα ζογκλέρ που προσθέτει όλο και περισσότερα αντικείμενα στο νούμερο του,δε καταφέρνει να τα κρατήσει όλα,όμως τις στιγμές που τα ισορροπεί είναι μαγεία.
Romeo Is Bleeding (1993)
Δεν μπορώ ν'αποφασίσω,αν είναι καλή ή ένα αποτυχημένο κολάζ ετερόκλητων στοιχείων.Δεν μπορώ ν'αποφασίσω,αν η ερμηνεία του Οldman είναι ιδιαιτέρη ή η πιο αμήχανη της καριέρας του.
Παρόλαυτα ο Ρωμαίος έχει δύο δυνατά σημεία.
Το επιβλητικό soundtrack του Mark Isham που αρκετές φορές επισκιάζει την εικόνα.Το κρυφό χαρτί του όμως,που μετατρέπει άσχετα φύλλα σε royal flush είναι η Lena Olin.
Δε μιλάμε απλά για ερμηνεία - λήμμα σε κινηματογραφικό λεξικό.Η Mona Demarkov ξεπερνάει την έννοια femme fatale και σοδομίζει οποιαδήποτε μοιραία γυναίκα έχετε δει σε οθόνη.
Ερωτική,σαγηνευτική,απειλητική σε έναν ακραίο υπερθετικό,σε γοητεύει και σε τρομοκρατεί ταυτόχρονα.
Ακόμη και με ένα χέρι,με τεχνητό μέλος ή χωρίς (στο δεύτερο μισό της ταινίας) η γυναίκα δε χάνει γραμμάριο γοητείας και ερωτισμού,για να μη πω ότι γίνεται περισσότερο θελκτική μ'έναν διεστραμμένο τρόπο και πλακώσουν οι τύποι με τα άσπρα και τα περίεργα πουκάμισα.
Αξίζει να δει κανείς το φιλμ,αποκλειστικά και μόνο για αυτή την ερμηνεία,έναν θηλυκό Joker που το χαμόγελο του είναι πιο επικίνδυνο από τις σφαίρες του.
Β-Sides
The Salton Sea (2002)
Ο καλύτερος Val Kilmer που έχετε δει.Μερικές φορές για να βρεις τον εαυτό σου πρέπει να τα χάσεις όλα.Ίσως ήθελε λίγο περισσότερο γκάζι,οι ατμοσφαιρικές,ταξιδιάρικες σκηνές του όμως,αποζημιώνουν για τις όποιες ατέλειες.
D.O.A.(1988)
Remake κλασικού noir του '50.Μη σας τρομάζει το 1988,η ταινία έχει μια early '90's αίσθηση,ο Quaid είναι πολύ καλός,το παιχνίδι με το άσπρο- μαύρο και το χρώμα τσαχπίνικο,η τελευταία σκηνή υπογραφή ξεχωριστού στυλ.
Wild Things (1998)
Όχι ακριβώς noir,πιο πολύ ερωτικό θρίλερ.Ίσως το πιο υπερβολικά ανατρεπτικό φινάλε που έχω δει.
Deep Cover (1992)
Η ερμηνεία και η αφήγηση του -εξαιρετικού-Fishburne σ'ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.Τoday I had killed a man,a man who looked like me..
Palmetto (1998)
Ο Harrelson αφού αποφυλακίστηκε,ψάχνει την καλή,η Shue -απρόσμενα πειστική ως μοιραία γυναίκα- του δίνει την ευκαιρία,περνάει άνετα τη βάση,περνάει ευχάριστα η βραδιά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)