Rustland Κεφάλαιο 4

  "You must defeat Sheng Long to stand a chance"

O Σπύρος ήταν δεμένος σ'ένα εκκρεμές που πήγαινε όλο και πιο αργά,από την πλήξη στην αηδία.Δεν ήθελε να σηκώσει το τηλέφωνο,αλλά δεν άντεχε τον θόρυβο."Έλα ρε,τι έγινε;
                                         Άναψε τσιγάρο,το άφησε να κρέμεται απ'τα χείλη."Τίποτα ρε μαλάκα,τα ίδια και τα ίδια.Ποιο;Το είδα.Έχω κατεβάσει τα πάντα,έχω δει τα πάντα,έχω παίξει τα πάντα,τον έχω παίξει με τα πάντα.Γάμησε τα,η ανία είναι ανίατη ασθένεια.Για πότε λες;Δε τ'αφήνουμε,βαριέμαι σήμερα.Οκ,θα τα πούμε αύριο,καλό βράδυ".
                                          Πέταξε το τηλέφωνο στο κρεβάτι και έγειρε πίσω.Δεν είχε διάθεση για τίποτα.Άνοιξε τον υπολογιστή χωρίς να ξέρει το γιατί.Η αναμμένη οθόνη τον έκανε να νιώσει ασφαλής.Σε μια εβδομάδα είχε γενέθλια.Και αισθανόταν πιο γέρος και πιο μαλάκας από ποτέ.Ευχήθηκε έντονη και παρά φύσιν σεξουαλική δραστηριότητα στη γενιά του,για πολλόστη φορά,μπήκε στο youtube,βρήκε το τραγούδι που είχε κολλήσει στο μυαλό και το στόμα του,σα τσίχλα στα μαλλιά,πάτησε play και αφέθηκε.

Άνηκε στην πιο άτυχη γενιά,τη πρώτη  μετά από χρόνια που θα ζούσε χειρότερα απ'τους γονείς της.Ο κύκλος έκλεινε σαν θηλιά.Μισή ζωή με μισή δουλειά,με μισό μισθό,χωρίς ασφάλεια,χωρίς μέλλον,χωρίς παρόν.
                                                 Ήταν ήδη  35,σε λίγο θα έβρισκε ακόμη πιο δύσκολα δουλειά.Δεν είχε πολλές επιλογές.Δεν ήθελε να γυρίσει στη παλιά του δουλειά.Που ήταν το ίδιο σκατά και πριν από δέκα χρόνια,με τους χειρότερους μαλάκες.
                                                   Ακόμα κι αν έσφιγγε τα δόντια και πήγαινε,θα ήταν μόνο για τρείς μήνες,μ'ελάχιστες πιθανότητες παραμονής μετά το τρίμηνο.Από την άλλη,τον έπρηζαν οι γονείς του να πάει στο Ντουμπάι,να βρει τον ξάδερφο του.Έναν ξάδερφο που είχε δει δύο φορές στη ζωή του.
                                                   Όταν έλεγαν τη λέξη "Ντουμπάι",γυάλιζε το μάτι τους,είχε τρομάξει μια φορά.Δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό.Αλλά δεν ήθελε να γίνει έτσι,με το ζόρι,με τη κάννη της ανάγκης στο πίσω μέρος του κεφαλιού.Η στάχτη έπεσε πάνω του,την τίναξε αδιάφορα.Έκλεισε τα μάτια και για μια στιγμή το τραγούδι τον πήρε μακρυά.
                                                    Έγινε κύμα,σκέπασε κάθε σκέψη,κάθε ενοχλητικό ψίθυρο,σκόρπισε το δωμάτιο και τον απελευθέρωσε.Πήρε μια βαθιά ανάσα,δεν ήθελε να τελειώσει,δεν ήθελε ν'ανοίξει τα μάτια.Πέταξε τη γόπα στο τασάκι και έμεινε να κοιτάζει την οθόνη.Θυμήθηκε την ατάκα της μάνας του για το internet,πρέζα.
                                                     Ανθυπομειδίασε.Ήξερε πως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.Η πραγματικότητα είναι το πιο ισχυρό ναρκωτικό.Είναι αδύνατον να του ξεφύγεις.Και η πιο μικρή δόση μπορεί να σε σκοτώσει,χωρίς να σου χαρίσει γραμμάριο ηδονής.
                                                      Είχε καταλήξει στο ότι ευτυχία είναι η τέχνη ν'αποφεύγεις την πραγματικότητα.Ήταν έτοιμος για άλλο ένα αριστούργημα.Τράβηξε τη καρέκλα πιο μπροστά,τεντώθηκε και άνοιξε το φάκελο με τα παιχνίδια.

                                                   Η πραγματική ζωή είναι ένα ανάποδο Matrix,όλοι θέλουν να ξυπνήσουν σ'ενα όνειρο και να ξεχάσουν τα πάντα.Το internet  είναι το καλύτερο αντίδοτο της ζωής ή έστω το λιγότερο ανθυγιεινό μέχρι στιγμής.
                                                    Δυστυχώς δε μπορείς να κατεβάσεις λεφτά,γυναίκες,ναρκωτικά,αυτοκίνητα,ουράνια τόξα,μονόκερους,τη συλλεκτική Gibson που  πάντα ήθελες.Προς το παρόν.Μπορείς όμως να πάρεις εκδίκηση και για το τελευταίο κέρμα που ξόδεψες στα ηλεκτρονικά,για τη κάθε μαλακία cd που αγόρασες,για κάθε κωλοταινία που νοίκιασες.
                                                    Μερικές φορές μελαγχολούσε.Δε θα προλάβαινε να ζήσει την εποχή που ο καθενας θα είναι ψηφιακός θεός στο ιδιωτικό του σύμπαν.Πραγματικότητα,οι μέρες σου είναι μετρημένες.Αναθάρρησε,ίσως προλάβαινε τελικά.
                                                     Μέχρι τότε είχε τη δεύτερη καλύτερη επιλογή,τη νοσταλγία του και το internet.Τα τελευταία χρόνια,οι μεγάλες εταιρείες (δηλαδή η Disney) βγάζουν τη κοκαίνη τους,αρμέγοντας την παχία αγελάδα που λέγεται νοσταλγία.Πρώην μεσοαστοί και μικροαστοί δίνουν και τη τελευταία τους δεκάρα,για ο,τιδήποτε θα τους κάνει να αισθανθούν και πάλι έφηβοι ή παιδιά,ασφαλείς και αφελείς για μερικές ώρες.
                                                      Άφησε το ποντίκι,έξυσε το μούσι του,παίρνοντας μια έκφραση ακροατή jazz.

Αναθεώρησε.Ίσως το παρελθόν να είναι ισχυρότερο ναρκωτικό,δυσεύρετο και πανάκριβο.Μια τζούρα παρελθόν,κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις όπως πριν 15-20 χρόνια,είναι πολύτιμο.Οι γονείς και οι παππούδες δεν είχαν αυτή τη τύχη.Αυτός με το πάτημα ενός κουμπιού,ταξιδεύει όπου θέλει στο χρόνο.
                                                  Μπορεί να μην είχε μέλλον και παρόν,όλο το παρελθόν όμως,ήταν δικό του.Να το γευτεί όπως θέλει,όσες φορές θέλει,μέχρι υπερβολικής δόσης.Μόλις η οθόνη γεμίσει με τα γνώριμα πιξελιασμένα χρώματα και τους αρχαίους ήχους,όλα είναι καλύτερα.Για δύο τρεις ώρες η χρονομηχανή που έχει τη μορφή pc ,σε πηγαίνει όπου θέλεις στο παρελθόν.
                                                   Πατάς το enter και είναι 1997,1995,1994 ξανά.Μόλις εμφανιστεί το "fight!",όλα είναι καλύτερα από πριν.Το δωμάτιο είναι πιο όμορφο,το οξυγόνο πιο γλυκό,το φως που μπαίνει απ'το παράθυρο μαγικό.
                                                    Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία πια.Είσαι ασφαλής,έχεις άγνοια,όλο το χρόνο μπροστά σου.Μπορεί να σου πήραν τα πάντα,δουλειά,μισθό,το χρόνο και τη λογική σου,αλλά αυτό δε θα στο πάρουν ποτέ.
                                                     Όλη η μιζέρια του κόσμου δε μπορεί να σε νικήσει.Όχι αυτή τη φορά,όχι σ'αυτό το παιχνίδι,όχι με αυτόν το χαρακτήρα,όχι με αυτή την μουσική.
You must defeat Sheng Long to stand a chance.