"A Most Violent Year"
Οι γιορτές τελείωσαν.Το χριστουγεννιάτικο μακιγιάζ της πόλης είχε σχεδόν φύγει.Τ'απομεινάρια του φωτός βγήκαν απ'τις πρίζες και επέστρεψαν στα κουτιά τους.Η ευφορία παλαιότερων εποχών δεν υπήρχε πια ούτε σαν φάντασμα,η ανάμνηση της πλήγωνε παρά ανακούφιζε,έκανε το παρόν ακόμη πιο άγευστο.
Η νύχτα οξύ,όλο το σκοτάδι της είναι η σκιά σου,στα βήματα που κάνεις,σέρνεις όλους τους εφιάλτες της,όλους τους δαίμονες της.Μάτια ερείπια,σιωπές συναρμολογημένες από κραυγές που δεν βγήκαν ποτέ,απωθημένα που κοχλάζουν πίσω από πρόσωπα σε μερική και ολική έκλειψη,περιγράμματα ανθρώπων που εξατμίζονται αργά.
Ο χρόνος ένας ιστός από ρωγμές,όσες και ν'ανοίξεις,σε τυλίγει πιο σφιχτά.Οι περισσότεροι κάτοικοι το ξέρουν,το έχουν αποδεκτεί.Είναι οι κομπάρσοι της πραγματικότητας,οι ναυαγοί της ιστορίας.Δηλητηριασμένοι από τους φαύλους κύκλους,έχουν αφεθεί στη τροχιά της καταστροφής.Ο ίλιγγος της μοναξιάς,η ασφυξία της μετριότητας.Το να αισθάνεσαι αναλώσιμος και να ξέρεις πως το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις,είναι να γίνεις ανταλλακτικό,κάτι που θα κρατήσει λίγο παραπάνω,που ίσως να επισκευάζεται.
Κάποιοι νοσταλγούν τις μάσκες,όλα εκείνα τα ψέματα,όλα τα αναισθητικά,που έκαναν τη σφαγή ανώδυνη,διασκεδαστική.Νοσταλγούν το καρναβάλι των φαντασμάτων,εποχές που είχαν όμορφα και πολύχρωμα δολώματα,πρόσωπα και ιδέες,σημαίες και μορφές.Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί όλα τα παλιά ναρκωτικά,δεν έχουν πια την ίδια επίδραση.Δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά ή μήπως δεν μας πιάνουν πλέον;Ψάχνουν,σκαλίζουν,σκάβουν,να ξαναβρούν το νόημα των ιδεών,των λέξεων.
Αν οι λέξεις μπορούσαν να μιλήσουν,θα μας έλεγαν για το πόσο έχουν κακοποιηθεί.Πως έχουν βαρεθεί την εκπόρνευση,πως δεν θυμούνται το ποιες ήταν,το αρχικό τους νόημα.Ότι έχουν πεθάνει,αλλά οι νεκρόφιλοι είναι πολλοί.Οι νεκροί είναι χρήσιμοι,μπορείς να τους κάνεις ό,τι θέλεις,να τους δώσεις όποιον ρόλο θέλεις.Είναι ένας στρατός ανίκητος,αν ξέρεις πως να τους διευθύνεις.
Οι δρόμοι γεμίζουν σιγά σιγά.Νυσταγμένες φάτσες στις στάσεις και τα λεωφορεία,η πλήξη συναντά την ρουτίνα στα βαγόνια του μετρό.Βλέμματα νεκρά,σαν σβησμένες οθόνες,βιαστικές κινήσεις,νευρικά βήματα.Τα κινητά και τα tablets,μικρά παράθυρα,ίσα για να πάρεις μια ανάσα,αλλά όχι για να περάσεις από μέσα τους και να το σκάσεις.
Μισές ανάσες,μισές σκέψεις,μισές επιθυμίες,τα αποφάγια της μιζέριας δεν σε φτάνουν για να βγάλεις τη μέρα.Ανεβαίνεις τις κυλιόμενες,δεν έχει ξημερώσει ακόμα.Παρατηρείς τις διαφημίσεις και τις βιτρίνες.Η χρονιά που έφυγε δεν σου άφησε τίποτα.Όπως και οι πέντε προηγούμενες,σου πήρε.Δεν θέλεις να ξέρεις τι,αλλά νιώθεις την έλλειψη.Μέσα σου το μόνο που ανθίζει είναι ο φόβος,το μόνο που μεγαλώνει είναι το μίσος.
Η πόλη είναι εχθρική,αφιλόξενη.Νιώθεις τη περιφρόνηση της,σε κουβαλάει σαν παράσιτο,σου κάνει χάρη που σε αφήνει να ζεις.Μια μυστική ένταση κάτω από τα πόδια σου,πίσω από κάθε αντικέιμενο.Ο θόρυβος των αυτοκινήτων,τα βήματα,οι ομιλίες,αντίλαλοι ενός άλλου κόσμου.Ίσως μιας κόλασης που αντηχεί μέχρι εδώ.Ίσως η ηχώ μιας αρένας,τα πρελούδια ενός επερχόμενου πολέμου,μεταμφιεσμένη στην ανάσα της καθημερινότητας.
Λίγο πριν το φως σου πληγώσει τα μάτια,τα πάντα φαίνονται απειλητικά.Οι σκιές είναι πιο κοφτερές,το βάθος τους μοιάζει απύθμενο.Ο άνεμος και το κρύο αβάσταχτα,τα στενά και οι δρόμοι πεδία βολής,γεματα από κινούμενους στόχους που νομίζουν πως είναι άνθρωποι,ότι είναι ζωντανοί,πως έχουν δικαιώματα,επιλογές.
Κοιτάζεις ψηλά.Δύο αστέρια αχνοφαίνονται πίσω απ΄τα σύννεφα,σαν κοσμήματα μέσα από πέπλο.Όσο και αν σκαρφαλώσεις,δεν μπορείς να βγεις απ'αυτήν τη χωματερή.Μπορεί να μην σου φτάσει η ζωή σου.Δεν γίνεται να εξουσιάσεις το χρόνο,να τον αφοπλίσεις,όσο παλεύεις,τόσο πιο γρήγορα και αδιάφορα σε προσπερνάει.
Όσο κι αν ξεζουμίσεις τα συναισθήματα,τις αυταπάτες και τα όνειρα σου,δεν φτάνει για να ξορκίσεις το κενό.Όλες εκείνες οι στιγμές μοναξιάς,όλα εκείνα τα μικρά τίποτα,θα γίνουν οι μόνες σου αναμνήσεις.Η εικόνα σου θα είναι ένα παζλ από μηδενικά,από κάννες που σε σημαδεύουν.Και τα διασταυρώμενα πυρά,όλος ο πόνος,το ψύχος και η σκληρότητα,θα είναι ό,τι πιο αληθινό έχεις ζήσει.Μια πολύ βίαιη χρονιά τελείωσε,μια ακόμη ξεκινάει.Happy new tear.
Η νύχτα οξύ,όλο το σκοτάδι της είναι η σκιά σου,στα βήματα που κάνεις,σέρνεις όλους τους εφιάλτες της,όλους τους δαίμονες της.Μάτια ερείπια,σιωπές συναρμολογημένες από κραυγές που δεν βγήκαν ποτέ,απωθημένα που κοχλάζουν πίσω από πρόσωπα σε μερική και ολική έκλειψη,περιγράμματα ανθρώπων που εξατμίζονται αργά.
Ο χρόνος ένας ιστός από ρωγμές,όσες και ν'ανοίξεις,σε τυλίγει πιο σφιχτά.Οι περισσότεροι κάτοικοι το ξέρουν,το έχουν αποδεκτεί.Είναι οι κομπάρσοι της πραγματικότητας,οι ναυαγοί της ιστορίας.Δηλητηριασμένοι από τους φαύλους κύκλους,έχουν αφεθεί στη τροχιά της καταστροφής.Ο ίλιγγος της μοναξιάς,η ασφυξία της μετριότητας.Το να αισθάνεσαι αναλώσιμος και να ξέρεις πως το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις,είναι να γίνεις ανταλλακτικό,κάτι που θα κρατήσει λίγο παραπάνω,που ίσως να επισκευάζεται.
Κάποιοι νοσταλγούν τις μάσκες,όλα εκείνα τα ψέματα,όλα τα αναισθητικά,που έκαναν τη σφαγή ανώδυνη,διασκεδαστική.Νοσταλγούν το καρναβάλι των φαντασμάτων,εποχές που είχαν όμορφα και πολύχρωμα δολώματα,πρόσωπα και ιδέες,σημαίες και μορφές.Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί όλα τα παλιά ναρκωτικά,δεν έχουν πια την ίδια επίδραση.Δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά ή μήπως δεν μας πιάνουν πλέον;Ψάχνουν,σκαλίζουν,σκάβουν,να ξαναβρούν το νόημα των ιδεών,των λέξεων.
Αν οι λέξεις μπορούσαν να μιλήσουν,θα μας έλεγαν για το πόσο έχουν κακοποιηθεί.Πως έχουν βαρεθεί την εκπόρνευση,πως δεν θυμούνται το ποιες ήταν,το αρχικό τους νόημα.Ότι έχουν πεθάνει,αλλά οι νεκρόφιλοι είναι πολλοί.Οι νεκροί είναι χρήσιμοι,μπορείς να τους κάνεις ό,τι θέλεις,να τους δώσεις όποιον ρόλο θέλεις.Είναι ένας στρατός ανίκητος,αν ξέρεις πως να τους διευθύνεις.
Οι δρόμοι γεμίζουν σιγά σιγά.Νυσταγμένες φάτσες στις στάσεις και τα λεωφορεία,η πλήξη συναντά την ρουτίνα στα βαγόνια του μετρό.Βλέμματα νεκρά,σαν σβησμένες οθόνες,βιαστικές κινήσεις,νευρικά βήματα.Τα κινητά και τα tablets,μικρά παράθυρα,ίσα για να πάρεις μια ανάσα,αλλά όχι για να περάσεις από μέσα τους και να το σκάσεις.
Μισές ανάσες,μισές σκέψεις,μισές επιθυμίες,τα αποφάγια της μιζέριας δεν σε φτάνουν για να βγάλεις τη μέρα.Ανεβαίνεις τις κυλιόμενες,δεν έχει ξημερώσει ακόμα.Παρατηρείς τις διαφημίσεις και τις βιτρίνες.Η χρονιά που έφυγε δεν σου άφησε τίποτα.Όπως και οι πέντε προηγούμενες,σου πήρε.Δεν θέλεις να ξέρεις τι,αλλά νιώθεις την έλλειψη.Μέσα σου το μόνο που ανθίζει είναι ο φόβος,το μόνο που μεγαλώνει είναι το μίσος.
Η πόλη είναι εχθρική,αφιλόξενη.Νιώθεις τη περιφρόνηση της,σε κουβαλάει σαν παράσιτο,σου κάνει χάρη που σε αφήνει να ζεις.Μια μυστική ένταση κάτω από τα πόδια σου,πίσω από κάθε αντικέιμενο.Ο θόρυβος των αυτοκινήτων,τα βήματα,οι ομιλίες,αντίλαλοι ενός άλλου κόσμου.Ίσως μιας κόλασης που αντηχεί μέχρι εδώ.Ίσως η ηχώ μιας αρένας,τα πρελούδια ενός επερχόμενου πολέμου,μεταμφιεσμένη στην ανάσα της καθημερινότητας.
Λίγο πριν το φως σου πληγώσει τα μάτια,τα πάντα φαίνονται απειλητικά.Οι σκιές είναι πιο κοφτερές,το βάθος τους μοιάζει απύθμενο.Ο άνεμος και το κρύο αβάσταχτα,τα στενά και οι δρόμοι πεδία βολής,γεματα από κινούμενους στόχους που νομίζουν πως είναι άνθρωποι,ότι είναι ζωντανοί,πως έχουν δικαιώματα,επιλογές.
Κοιτάζεις ψηλά.Δύο αστέρια αχνοφαίνονται πίσω απ΄τα σύννεφα,σαν κοσμήματα μέσα από πέπλο.Όσο και αν σκαρφαλώσεις,δεν μπορείς να βγεις απ'αυτήν τη χωματερή.Μπορεί να μην σου φτάσει η ζωή σου.Δεν γίνεται να εξουσιάσεις το χρόνο,να τον αφοπλίσεις,όσο παλεύεις,τόσο πιο γρήγορα και αδιάφορα σε προσπερνάει.
Όσο κι αν ξεζουμίσεις τα συναισθήματα,τις αυταπάτες και τα όνειρα σου,δεν φτάνει για να ξορκίσεις το κενό.Όλες εκείνες οι στιγμές μοναξιάς,όλα εκείνα τα μικρά τίποτα,θα γίνουν οι μόνες σου αναμνήσεις.Η εικόνα σου θα είναι ένα παζλ από μηδενικά,από κάννες που σε σημαδεύουν.Και τα διασταυρώμενα πυρά,όλος ο πόνος,το ψύχος και η σκληρότητα,θα είναι ό,τι πιο αληθινό έχεις ζήσει.Μια πολύ βίαιη χρονιά τελείωσε,μια ακόμη ξεκινάει.Happy new tear.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου