Best Films & Tv Shows Of 2018

12.Roma
Σίγουρα η καλύτερη φωτογραφία που θα δείτε σε ταινία του 2018.Οι τόνοι,οι αντιθέσεις,όλα εκπληκτικά.Τρομερά πλάνα,το κάθε κάδρο είναι μελετημένο μέχρι αηδίας.Όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση η καλύτερη ταινία του 2018.Για να το πω όσο πιο απλά γίνεται,δεν υπάρχει αρκετή ταινία για να χωρέσει στη φωτογραφία.Η πλοκή,οι χαρακτήρες,οτιδήποτε συμβαίνει δεν είναι αντάξιο της αισθητικής.
Αυτό που αξίζει είναι το φόντο,το αντικείμενο είναι σχεδόν αδιάφορο.Αν το φιλμ ήταν μικρότερο,ίσως να ήταν καλύτερα,αλλά οι σχεδόν δυόμιση ώρες,κάνουν την -ήδη πολύ χαλαρή- πλοκή πιο αραιή κι από σούπα στη βροχή.Από ένα σημείο και μετά,ήθελα να κλείσω τον ήχο,να βρω την ιδανική μουσική και να απολαύσω τα πλάνα,χωρίς τον αντιπερισπασμό των χαρακτήρων.Γιατί αυτό ήταν οι χαρακτήρες,ενόχληση.Το Roma είναι μια τέλεια έκθεση φωτογραφίας εν κινήσει,ένα αριστουργηματικό animated gif 135 λεπτών,μια επίδειξη δεξιοτεχνίας του Cuaron (δε μπορώ να φανταστώ πως θα χάσει το Όσκαρ Φωτογραφίας).Αλλά αυτή η μοντέρνα εκδοχή ιταλικού νεορεαλισμού δεν είναι σε καμία περίπτωση το καλύτερο φιλμ της χρονιάς που πέρασε.

11.1985
Σύμφωνα με τον Αμερικανό φωτογράφο Paul Outerbridge,με το χρώμα δηλώνεις,ενώ με το ασπρόμαυρο υπαινίσσεσαι.Δε ξέρω αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του ο δημιουργός της ταινίας,όμως η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει έναν τέτοιο ρόλο.Σε αντίθεση με τα φωτεινά,γεμάτα λεπτομέρειες κάδρα του Roma,εδώ έχουμε κλειστοφοβικά πλάνα,ελάχιστα φωτισμένα,με το σκοτάδι να πλημμυρίζει την οθόνη,υπογραμμίζοντας την συναισθηματική ασφυξία του πρωταγωνιστή.
1985,ο Adrian επιστρέφει στη μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε.Προσπαθεί να βρει τη δύναμη για να πει στη συντηρητική του οικογένεια πως πάσχει από AIDS.Χαμηλών τόνων δράμα,χωρίς υπερβολές,με το δυνατό του σημείο να είναι οι χαρακτήρες.Ειδικά ο Cory Michael Smith νομίζω πως είναι από τους αδικημένους της χρονιάς.
Χτίζει σιγά σιγά έναν χαρακτήρα,ο οποίος λυγίζει από το βάρος των μυστικών του.Μέσα 80s,επαρχία,θρησκόληπτη οικογένεια.Αν και αγγίζει αρκετές φορές τα όρια της κατάθλιψης,το 1985 δεν βουλιάζει ποτέ μέσα της.Έχει αρκετό χιούμορ,καλογραμμένους διαλόγους και κυρίως,συμπαθητικούς χαρακτήρες.Που μπορεί κάποιες στιγμές να μοιάζουν με στερεότυπα -ειδικά οι γονείς-,όμως έχουν βάθος και συναισθηματική ειλικρίνεια.

10.Eight Grade

Πόσο δύσκολο είναι,να μπαίνεις στη εφηβεία,την εποχής της δικτατορίας της εικόνας και του internet;Η Elsie Fischer δίνει -ίσως- τη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς,υποδυόμενη μια μαθήτρια που προσπαθεί να ταιριάξει,να καταλάβει ποια είναι και τι θέλει.Μεταφέρει με ακρίβεια ωρολογοποιού,όλη την επώδυνη αμηχανία που νιώθει μια έφηβη,τόσο πετυχημένα που θα σε κάνει να θυμηθείς τον εαυτό σου στο γυμνάσιο.Κάποιοι θα πουν πως απλά παίζει τον εαυτό της.Σύμφωνοι,όμως πόσο εύκολο είναι να το κάνεις;Και όταν γίνεται τόσο πετυχημένα,όταν εξυπηρετεί απόλυτα το σκοπό του φιλμ,δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό σε αυτό.Η Fisher είναι τόσο καλή,όσο και το σενάριο που ακολουθεί.Ο Burnham φιλτράροντας τις δικές του εμπειρίες,δημιούργησε μια ιδανική αντανάκλαση στο πρόσωπο της ηρωίδας του.Έβαλε τις κατάλληλες συναισθηματικές αποχρώσεις και όλες οι εξαιρετικές δεύτερες ερμηνείες,συμπληρώνουν αρμονικά το παζλ της 
Αν και προτιμώ τις teen movies πιο κωμικές και πιο John Hughes -δείτε χθες το Edge Of Seventeen,η καλύτερη ταινία του Hugh που δε τη γύρισε ο ίδιος-,το Eight Grade είναι από τις καλύτερες της δεκαετίας.

9.The Miseducation Of Cameron Post
 Όπως και στα 1985 και Eight Grade,έτσι και δω,αυτό που σε κερδίζει είναι οι χαμηλοί τόνοι και όλες οι μικρές πινελιές που δίνουν χαρακτήρα στους χαρακτήρες (παν intended).Eίσαι στην εφηβεία,το σώμα σου,το μυαλό σου,είναι πεδία δοκιμών για τις πυρηνικές βόμβες των ορμονών.Αλλάζουν όλα,μέσα και έξω από το σώμα.Ανακαλύπτεις τη σεξουαλικότητα και τον έρωτα.Και ξαφνικά σου τα παίρνουν όλα,σου λένε πως είσαι άρρωστη και πως χρειάζεσαι θεραπεία.
Όλα τα συστατικά που κάνουν μια ταινία σαν αυτή να ξεχωρίζει,είναι εδώ.Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι,οι διάλογοι έξυπνοι,φυσικοί και πειστικοί.Και υπάρχει αρκετό χιούμορ.Ειδικά το τελευταίο είναι απαραίτητο,και λείπει από παρόμοιες ταινίες,που καταντούν μελοδράματα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο,η ιστορία της Cameron Post δεν θα μας έκανε εντύπωση,πιθανότατα δεν θα είχε λόγω ύπαρξης.Η τέχνη δεν μπορεί ν'αλλάξει το κόσμο.Αυτό που μπορεί όμως να κάνει,είναι να μας δείξει το πως αλλάζει ο κόσμος.Μέχρι κάποια πράγματα να γίνουν αυτονόητα,χρειαζόμαστε κι άλλες Cameron Post για να μας οδηγήσουν εκεί.

8.Upgrade
Αν το Venom ήταν καλή ταινία,θα ήταν το Upgrade.Τόσο απλά.Ανάμεσα σε action και sci fi,έχεις μια έξυπνη ιδέα που την αναπτύσσεις με χιούμορ,η ταινία έχει ρυθμό και ωραίες χορογραφίες μάχης,εξαιρετικά ισορροπημένη,δεν πλατειάζει και είναι κάτω από δύο ώρες,τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ταινία δράσης;Μήπως έχουμε ξεχάσει να εκτιμούμε 100 λεπτά κινηματογραφικά λεπτά διασκέδασης;Να εκτιμούμε τις καλές ταινίες δράσης;Έχουν γίνει τόσο σπάνιες που δε μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε πλέον; 

Βγάλτε μια κόλλα χαρτί,πρόχειρο διαγώνισμα με θέμα "Το Upgrade είναι τόσο καλό που θυμίζει το Total Recall".Αυτός που ρώτησε,αν αναφέρομαι στο φιλμ του 2012,παίρνει μονάδα,αποβολή και τη Δευτέρα με το κηδεμόνα του.

7.Don't Worry,He Won't Get Far On Foot

Ίσως η πιο υποτιμημένη ταινία και ερμηνεία του 2018.Μια πραγματική ιστορία,που στα χέρια και τον φακό κάποιου άλλου,θα ήταν άλλο ένα καταθλιπτικό κλισέ,ευτυχώς βρίσκει την ιδανική μεταφορά από τον Van Sant.Έξυπνη,με πολύ καλό ρυθμό και στυλ σκηνοθεσία,γεμάτη φως,παρά το βαρύ θέμα και ένας Phoenix που κανονικά έπρεπε να έχει κάνει κομπολόι τα βραβεία -και όχι να μνημονεύεται για το σάπιο γεώμηλο You Were Never Really Here- για την ερμηνεία του.Εξαιρετικοί δεύτεροι ρόλοι,με το Jack Black να κλέβει τη παράσταση,πλάθοντας σε λιγότερο από δέκα λεπτά σκηνικής παρουσίας,έναν από τους πιο ζωντανούς και ιδιαίτερους χαρακτήρες που είδα σε ταινία φέτος.Αστείο και συγκινητικό,το Don't Worry,He Won't Get Far On Foot είναι η καλύτερη ταινία του Van Sant εδώ και χρόνια.

6.Next Gen
Το 2018 ήταν κακό και για τις animated ταινίες.Mπορεί τα Incredibles 2 & Ralph Breaks The Internet να συγκέντρωσαν τα φώτα πάνω τους,όμως αυτό εδώ το αουτσάιντερ τα κερδίζει με άνεση,any time,any place.Αν και ξεκινάει νωθρά,στο δεύτερο μισό γίνεται τόσο αστείο,συγκινητικό,τρυφερό και συναρπαστικό,όπως μόνο οι ταινίες κινουμένων σχεδίων μπορούν να γίνουν.Δεν είναι το Big Hero 6,αλλά η μικρή όμορφη αδερφή του,που δε την είχες γνωρίσει.

5.Destination Wedding
Reeves και Ryder στη ίδια ταινία,bonus 90s νοσταλγίας.Πέρα από τα ρετρολαγνικά,το Destination Wedding είναι η καλύτερη ταινία του Woody Allen που δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ ο Allen.Γιατί δε μπορεί -πλέον- να γίνει τόσο κυνικό,ειρωνικός και αυτοσαρκαστικός όσο γίνονται η Lindey και ο Frank.Συνήθως τις βαριέμαι τέτοιες ταινίες,με τόσο πολύ διάλογο.Όμως εδώ έχει πλάκα,πραγματικά έχει πλάκα.Η μια ατάκα είναι καλύτερη από την άλλη,οι δύο πρωταγωνιστές το διασκεδάζουν και αυτό βγαίνει στο κόσμο,ο Reeves αποδεικνύει πως μπορεί να παίξει ομιλούντες ρόλους και η Ryder το πόσο αδικήθηκε  από το σύστημα του Hollywood.Ίσως να μου άρεσε επειδή ταυτίστηκα πιο εύκολα,λόγω ηλικίας και θεματολογίας,αλλά πέρα από αυτά,το Destination Wedding είναι η πιο έξυπνη κωμωδία της χρονιάς.

4.Whitney
Κυκλοφόρησαν αρκετά ντοκιμαντέρ βιογραφίες μέσα στη χρονιά.Κάποια ήταν καλά (Robin Williams:Come Inside My Mind),κάποια μέτρια (The Zen Diaries Of Gary Shandling),κάποια βαρετά (Love,Gilda).To Whitney ξεχωρίζει -με άνεση- για διάφορους λόγους.Οι προφανείς;Τόνοι ακυκλοφόρητου υλικού,τα προσωπικά βίντεο είναι όλο το ζουμί,πολύ καλή σκηνοθεσία που φαίνεται στο ρυθμό και την εναλλαγή συνεντεύξεων και αρχειακού υλικού.Οι μη προφανείς;Το Whitney δεν είναι αγιογραφία.Και κυρίως ο MacDonald έχει καταφέρει κάτι εξαιρετικά δύσκολο.Το ντοκιμαντέρ του να μοιάζει με ταινία μυθοπλασίας.Η Whitney είναι η πρωταγωνίστρια,η τραγική ηρωίδα και ταυτόχρονα ο κακός της ιστορίας.
Μέσα από το φανταστικό μοντάζ,βλέπουμε τη μεταμόρφωση της Houston,από άγουρο κοριτσάκι σε σταρ -με την Hollywood σημασία της έκφρασης- να κατακτάει τη μια κορυφή μετά την άλλη,κι από κει στο φάντασμα των τελευταίων χρόνων.Ειδικά δύο σκηνές:στην εναρκτήρια,το πολύχρωμο,γυαλιστερό video clip του I Wanna Dance With Somebody,ροκανίζεται σιγά σιγά από πλάνα  ειδήσεων,ενώ κάπου στη μέση,σε ζωντανή εμφάνιση της Houston,παρεμβάλλονται πλάνα από φυσικές καταστροφές.
Αυτές οι δύο σκηνές,παρουσιάζουν και συνοψίζουν με το καλύτερο τρόπο,τη ζωή της Αμερικανίδας τραγουδίστριας.Και μόνο για αυτές τις δύο,το Whitney ήταν από το πιο απολαυστικό ντοκιμαντέρ του 2018.

3.The Other Side Of The Wind 
Ταινία του Orson Welles το 2018;Kαι μάλιστα από τις καλύτερες της χρονιάς;Αν ζούσε ακόμα,σήμερα θα ήταν 103.Σίγουρα θα ήθελε να πουλήσει τη ψυχή του στο διάβολο,ώστε να ξαναγίνει νέος,να εκμεταλλευτεί τη τεχνολογία και να γυρίσει όσες ταινίες δεν μπόρεσε.Αν ζούσε σήμερα,τα βίντεο από το κινητό του,θα ήταν καλύτερα από τις μισές φετινές ταινίες.
Το παρασκήνιο της Άλλης Πλευράς του Ανέμου γίνεται άνετα οσκαρική ταινία και μίνι σειρά στο HBO.Πέρα από το ντόρο,αξίζει;Το Other Side Of The Wind είναι το δίδυμο αδερφάκι του F for Fake.Ψευδοντοκιμαντέρ,μια ταινία μέσα σε μια άλλη,κωμωδία,βιογραφία,όλα αυτά και τίποτα ταυτόχρονα.Είναι απλά ένα παιχνίδι του Welles με τις αισθήσεις και τη κάμερα,ένα γοητευτικό πείραμα.Που μπορεί στο δεύτερο μισό να κουράζει λίγο,όμως στο τέλος θα σε αφήσει μαγεμένο.Δεν έχει σημασία αν κατάλαβες τι είδες και αν τα αφομοίωσες όλα.
Σημασία έχει η διαδρομή,και το φιλμ είναι ένα καλειδοσκοπικό ταξίδι roller coaster,με όχημα τη φαντασία του Welles.Που ακόμη και στα τελευταία του χρόνια,στην εποχή της παρακμής του,μισοτελειωμένες αποτυχίες σαν αυτή,είναι αξέχαστες οπτικοακουστικές εμπειρίες και κάνουν το 80% των φετινών ταινιών να μοιάζουν με ανέκδοτα.

2.A Simple Favor
Το A Simple Favor είναι ο ορισμός του plot twist.Ξεκινάμε από την αφίσα -όχι αυτή που έβαλα,δείτε τη πιο διαδεδομένη-.Σε προιδεάζει για άλλη μια σαχλοκωμωδία.Κούνια που μας κούνησε.Προχωράς στο σκηνοθέτη.Ο Feig μετά το άθλιο remake των Ghostbusters -που κανονικά θα έπρεπε να έχει βουλιάξει τη καριέρα του- κάνει comeback επιπέδου Liverpool στο τελικό του 2005.Πάμε στις δύο πρωταγωνίστριες.Η Kendrick είναι καλή και σε ξεγελάει,καθώς στην αρχή παίζει αυτό που της ταιριάζει φυσιογνωμικά,το κορίτσι της διπλανής πόρτας.Η αποκάλυψη είναι η Lively.Μέχρι το A Simple Favor δεν την είχα σε καμία εκτίμηση.Θυμάμαι πόσο με είχε εκνευρίσει στο Savages,ήταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου,στα πλάνα που έπαιζε,το φιλμ γινόταν αφόρητο.
Εδώ τα παίρνω όλα πίσω.Από τα πρώτα δευτερόλεπτα,σε κολλάει στο τοίχο.Η Emily Nelson είναι η απόλυτη femme fatale του 2018.Φινετσάτη,αλλά με μια δόση βρωμιάς που τη κάνει ακόμα πιο ακαταμάχητη,απόλυτα ευθύς,με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ατάκες χειρουργικής ακρίβειας.Μαζί με τη Kendrick φτιάχνουν το καλύτερο κινηματογραφικό δίδυμο της χρονιάς.
Γιατί τα πάντα ανατρέπονται.Η ταινία γίνεται πολύ πιο σκοτεινή από όσο φαίνεται,οι ρόλοι,η πλοκή,οι θέσεις ισχύος,όλα εναλλάσονται συνεχώς,μέχρι το τέλος.Και όλα αυτά γίνονται με το πιο φυσικό τρόπο του κόσμου.Είναι πολύ δύσκολο πλέον,να μη καταλάβεις το πως θα εξελιχθεί μια ταινία.Το A Simple Favor είναι από τις ελάχιστες που τα καταφέρνει.
Το παιχνίδι εξουσίας μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών,και το πως μεταμορφώνονται από σκηνή σε σκηνή,είναι πραγματικά απόλαυση.Το A Simple Favor είναι noir,κωμωδία και θρίλερ μαζί.Τα κάνει όλα.Χωρίς αναστολές.

1.Deadpool 2
Τα sequels,prequels,trequels,remakes,reboots έχουν καταστρέψει το σινεμά.Oι ταινίες με υπερήρωες είναι μια μάστιγα που πρέπει να τελειώσει,καθώς γίνονται όλο και πιο απαίσιες.Το Deadpool 2 είναι το sequel ταινίας υπερήρωα -λέμε τώρα..- που γαμάει τον κανόνα.
Είναι πιο διασκεδαστικό,με περισσότερη δράση και -έμοιαζε αδύνατον- ακόμη πιο αστείο από το πρώτο.
Το είδα στο σινεμά και ήταν μια από τις καλύτερες αναμνήσεις που μου άφησε το 2018 -το ξέρω,δεν έχω ζωή-.Δεν βαρέθηκα δευτερόλεπτο,γέλασα,πωρώθηκα,συγκινήθηκα και βγήκα από την αίθουσα με μετοργασμική ευφορία και χαμόγελο.Το Deadpool 2 θα έπρεπε να είναι το πρότυπο για αυτές τις ταινίες,εξαιρετικά μοιρασμένα και ισορροπημένα, η δράση,το χιούμορ και οι ανάσες στη διάρκεια και τη πλοκή.Και πάνω από όλα,δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά.
Αν  όλες οι υπερηρωικές ταινίες,ήταν σαν το Deadpool 2 (έστω στο μισό του),ο κινηματογράφος θα περνούσε μια περίοδο Αναγέννησης.Και μόνο για τις επικά αστείες σκηνές,στους τίτλους τέλους,αξίζει το τίτλο της καλύτερης ταινίας για το 2018.


Tv Series

Pose
Οι τηλεοπτικές σειρές προσφέρουν περισσότερο χρόνο και χώρο στους χαρακτήρες.Γιατί κακά τα ψέματα,ο χαρακτήρας είναι ο βασιλιάς της μυθοπλασίας.Σύμφωνοι,οι καλύτερες ιστορίες είναι εκείνες που συνδυάζουν ανάπτυξη χαρακτήρων και πλοκή.Όμως,αυτό που έκανε το Breaking Bad κλασικό δεν ήταν η πλοκή του,που μόνο ασήμαντη δε τη λες.Ήταν η  μεταμόρφωση του Walter White,βήμα βήμα,στο ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήταν.
Το Pose ήταν -κατά την ταπεινή αποψάρα μου- η καλύτερη σειρά του 2018.Όχι επειδή διαπραγματεύεται κάτι επίκαιρο,ούτε γιατί το μεγαλύτερο μέρος του cast αποτελείται από LGBT ηθοποιούς.Έχουν τη σημασία τους,αλλά δεν θα έκαναν καμία διαφορά αν το σενάριο,οι ερμηνείες και το πως παρουσιάζονται όλα αυτά,δεν ήταν τόσο τέλεια δομημένα.
Το μεγάλο ατού της σειράς,είναι πως μας δείχνει τη καθημερινή ζωή αυτών των ανθρώπων.Τι κάνουν,που και πως ζουν,πως ερωτεύονται,πως επιβιώνουν,πως ονειρεύονται,πως διασκεδάζουν.Λεπτομέρειες που ελάχιστοι σκέφτονται,λεπτομέρειες πέρα από τα στερεότυπα.
Όλες αυτές οι λεπτομέρειες,ο LGBT μικρόκοσμος στη Νέα Υόρκη των 80s,ο μικρόκοσμος του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά,κομμάτι του παζλ και ξεχωριστή εικόνα ταυτόχρονα,όλα παρουσιάζονται απόλυτα πειστικά.Μελώνει λίγο,αλλά τίποτα ασυγχώρητο.
Βάλτε για λίγο τον εαυτό σας στη θέση αυτών των ανθρώπων.Θα αντέχατε,απέναντι σε έναν κόσμο δυσανεκτικό σε κάθε τι διαφορετικό,εχθρικό σε οτιδήποτε του θυμίζει το πόσο βαρετή και θανατηφόρα πληκτική είναι η -εικονική- ομοιομορφία του;
Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις αυτούς τους χαρακτήρες,να μην συμπάσχεις και κυρίως να μη καταλάβεις.Πως θέλουν τα ίδια πράγματα με σένα.Μπορεί να ντύνονται διαφορετικά,να μιλάνε διαφορετικά,όμως  τα συναισθήματα είναι ίδια.Θέλουν να ανήκουν κάπου,να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που τους αγαπούν και τους καταλαβαίνουν,να είναι ασφαλείς και να πραγματοποιήσουν όσα περισσότερα από τα όνειρα τους μπορούν.
Όσοι δε μπορούν να το καταλάβουν αυτό,είναι οι πραγματικοί ανώμαλοι.

Narcos:Mexico
Στο τρίτο κύκλο βαρέθηκα -no Escobar,no party-,εδώ όμως η σειρά επανήλθε στη ποιότητα των δύο πρώτων κύκλων.Φανταστικές ερμηνείες,ειδικά ο  Diego Luna,τρομερή ατμόσφαιρα και αναπαράσταση εποχής.Περιμένω πως και πως την επόμενη σεζόν.

You
Από τις εκπλήξεις της χρονιάς,μια σειρά απόλυτα αουτσάιντερ.Πολύ πιο σκοτεινή από ό,τι δείχνει και με αρκετές ανατροπές να σε κρατήσουν μέχρι το τελευταίο επεισόδιο.

Better Call Saul
Η τελευταία σεζόν με κούρασε,δεν είχε το ρυθμό της προηγούμενης -και καλύτερης μέχρι στιγμής-.Όμως,αν και φτάσαμε από Λιανοκλάδι,η διαδρομή άξιζε το κόπο,μόνο και μόνο για το τελευταίο επεισόδιο.Ανατριχίλα,από αυτές που μόνο στο τηλεοπτικό σύμπαν της Αλμπουκέρκης μπορείς να βιώσεις.Θα μας λείψει πολύ όταν τελειώσει.Άλλο ένα prequel με την ιστορία του Gus ίσως;

Τι θα κάνω και τι δεν θα ξανακάνω το 2019

Θα είμαι πιο αποφασιστικός,θα διαλέγω καλύτερα διλήμματα,και με γνώμονα μόνο τη λογική,θα αποφασίζω άμεσα ότι δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση.

Θα είμαι πιο γενναίος και θα αντιμετωπίζω με ωριμότητα τις δυσκολίες.Θα πίνω ακόμη πιο νωρίς.(Όχι Μαρία δεν έχω καλή διάθεση σήμερα,ουίσκι στο καφέ μου έχω.Γι'αυτό δεν έχω δεν έχω παρκάρει τη καφετιέρα στο παχύ έντερο του αφεντικού).

Θα κάθομαι πάντα στις κενές θέσεις,στα Μ.Μ.Μ.,για να τη σπάσω στους ηλικιωμένους.Και αν καμιά γριά επιμένει,θα βήχω σαν φυματικός μετά από τέσσερα πακέτα τσιγάρα,φτιαγμένα από γυαλόχαρτο,πριονίδι και σκουριά.

Θα διαβάζω περισσότερα βιβλία.
Θα κάνω πως διαβάζω περισσότερα βιβλία.

Δεν θα είμαι εριστικός όταν κάποιος έχει αντίθετη άποψη από εμένα.Δεν θα τον χτυπάω στο πρόσωπο,μόνο σε μη εμφανή σημεία.

Θα περνάω λιγότερο χρόνο στο internet.Τέσσερις ώρες memes είναι αρκετές.

Θα σταματήσω να γράφω βλακείες στο blog,με την ψευδαίσθηση πως αυτά που γράφω έχουν σημασία,έχουν πλάκα,είναι πρωτότυπα και πνευματώδη.Δεν είναι.

Θα αρχίσω να γυμνάζομαι και να προσέχω τη διατροφή μου.Τέρμα τα delivery.Θα πηγαίνω στο σουβλατζίδικο με τα πόδια.

Θα βλέπω λιγότερες ταινίες και σειρές.
Θα κάνω πως βλέπω λιγότερες ταινίες και σειρές.

Θα σταματήσω να αδιαφορώ για τις κοινωνικές συμβάσεις και να γελοιοποιώ τις αυταπάτες των άλλων.Αυτά τα κάνουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλυτές.Τέρμα οι δωρεάν υπηρεσίες,από δω και πέρα  μόνο με χρέωση.

Θα αποκτήσω ισορροπημένη κοινωνική ζωή και θα περνάω περισσότερο χρόνο με αυτούς που πραγματικά μετράνε.Δηλαδή και Παρασκευή σπίτι με τη γάτα.

Θα διευρύνω κι άλλο τους πνευματικούς μου ορίζοντες.Ήρθε η στιγμή ν'αρχίσω τα ναρκωτικά.

Θα αντιμετωπίζω τους άλλους,όπως ακριβώς πρέπει.Τους ενήλικες σαν παιδιά,τις γυναίκες σαν άντρες,τις γάτες σαν ανθρώπους,τις συμβουλές σαν προβολή,τη κριτική σαν να μην υπάρχει,τις θερμίδες σαν χρήματα,τα χρήματα σαν θερμίδες και τη ζωή σαν κάτι σημαντικό που συμβαίνει μόνο σε άλλους.

Θα συνεχίσω να μην κάνω τίποτα,αλλά θα φαίνεται σαν να είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στο κόσμο.

Θα υποδαυλίζω το οπαδικό μίσος σε συζητήσεις για το ποδόσφαιρο και θα απολαμβάνω το θέαμα. 

Θα γίνω χορτοφάγος.Αλλά μόνο με τις δικές μου ιερές αγελάδες.

Δεν θα ξαναδώ ταινία του Shyamalan.

Δεν θα ξαναπώ ψέματα.

Δεν θα δειλιάζω.

Δεν θα συμβιβάζομαι.

Δεν θα λέω ψέματα πως δεν θα ξαναπώ ψέματα.

Δεν θα ξαναγαπήσω.

Δεν σε αφήσω να φύγεις ξανά.

Δεν θα ξαναφτιάξω χαζές λίστες,με πράγματα που δεν πρόκειται να κάνω.

Θα φτιάξω επιτέλους μια χρονομηχανή.Θα γυρίσω στο παρελθόν και θα διορθώσω όλα τα λάθη.Των άλλων.

Θα πάω σε περισσότερες συναυλίες.

Θα σταματήσω να πουλάω φτηνά τον ακριβό μου εαυτό και ακριβά το φτηνό.

Θα'θελα να'σουν εδώ,να γίνω ολόκληρος φωτιά να σε τυλίξω.

Θα μελαγχολήσω.

ΥΓ:Οι Κινέζοι λένε -ψέματα,ο Μητσιάς το είπε σε μια συνέντευξη στη τηλεόραση- πως τα μονοπάτια του θα οδηγούν στο κάστρο του ποτέ.Ας αφήσουμε τα θα και τα ποτέ,και ας κάνουμε κάτι με το τώρα.Καλή χρονιά.

Best Albums Of 2018

01 Khruangbin- Con Todo El Mundo 
02 Clutch  - Book Of Bad Decisions
03 Alice in Chains - Ranier Fog
04 Emma Ruth Rundle - On Dark Horses
05 The Night Flight Orchestra - Sometimes The World Ain't Enough
06 Στέρεο Νόβα - Ουρανός
07 Wild Nothing - Indigo
08 Tash Sultana - Flow State
09 Mark Knopfler - Down the Road Wherever
10 Fantastic Negrito - Please Don't Be Dead
11 Mark Lanegan & Duke Garwood - With Animals
12 Daniel Pemberton - Ocean's 8 OST
13 Cowboy Junkies - All That Reckoning
14 The Black Queen - Infinite Games
15 Holly Golightly - Do the Get Along
16 Black Rebel Motorcycle Club - Wrong Creatures 
17 Rosanne Cash - She Remembers Everything
18 Johnny Marr - Call the Comet 
19 The Bevis Frond - We're Your Friends, Man
20 Charles Bradley - Black Velvet     
21 Sarah Nixey - Night Walks      

Bonus

                   

Βλέποντας ξανά το Leon:The Professional

Το Leon είναι μια ταινία δράσης,που οι καλύτερες σκηνές δεν έχουν δράση.Είναι ένα neo noir που που οι πιο όμορφες στιγμές του είναι οι πιο φωτεινές  και χαρούμενες.Είναι ένα φιλμ για έναν επαγγελματία εκτελεστή,που ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ένα δωδεκάχρονο κορίτσι.Είναι μια ταινία γεμάτη πυροβολισμούς,που το βασικό της θέμα είναι η μοναξιά.Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.
Είχα χρόνια να το δω.Όπως συμβαίνει με όλες τις ταινίες που μου αρέσουν,φοβήθηκα πως θα είχε γεράσει άσχημα.Eυτυχώς το Leon έχει μεγαλώσει χωρίς να χάσει τη γοητεία του.Είναι με διαφορά το καλύτερο φιλμ του Besson,ό,τι κι αν έκανε μετά,δεν πλησίασε ποτέ το Leon.
H γεμάτη ήλιο φωτογραφία καταφέρνει να δείξει τη Νέα Υόρκη όμορφη.Οι σκηνές δράσης κρατάνε στο χρόνο.Το μεγάλο προσόν του Γάλλου,είναι η χρήση του κινηματογραφικού χρόνου.Ξέρει πότε να πατήσει το γκάζι και πότε να αφήσει το πετάλι,ώστε ο θεατής να απολαύσει τη διαδρομή και προσέξει τις λεπτομέρειες.
 Ο Leon είναι ο πιο συμπαθητικός εκτελεστής του κινηματογραφικού πάνθεον.Αν και είναι σχεδόν άτρωτος,δεν ζει μέσα στη χλιδή,ούτε απολαμβάνει το να σκοτώνει.Είναι απλά μια δουλειά.Ζει σαν υπάλληλος,σε μια τρύπα.Δε ξοδεύει σχεδόν τίποτα,δεν έχει σχέση ή φίλους.Ζει για να δουλεύει.O Reno λέει τα πάντα όταν δε λέει τίποτα.Η μοναξιά του ξεχειλίζει στις κοφτές απαντήσεις και στις κινήσεις του.
Όταν αφήσει τις άμυνες του,για να πει στη Matilda όλα όσα νιώθει,είναι σπαρακτικός.Γιατί αυτό είναι στη πραγματικότητα το Leon.Μια ταινία για τη μοναξιά και για δύο ανθρώπους που βρέθηκαν μαζί,κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες,αγαπήθηκαν,γλύκαναν το κενό και έδωσαν νόημα και κίνητρο ο ένας στον άλλο.

Όχι ερωτικά ή πατρικά (όσο κι αν η ηχώ της Λολίτας είναι στη τροχιά της ιστορίας).Απλά με το να έρθουν κοντά,να κάνουν παρέα,να γελάσουν,να μοιραστούν,να φροντίσουν ο ένας τον άλλο.Και αυτό είναι,κατά την γνώμη μου,το μεγαλύτερο επίτευγμα του φιλμ.Το ότι παρουσιάζει τη σχέση τους,χωρίς να αφήνει στο θεατή,ούτε ίχνος αμφιβολίας περί σεξουαλικότητας.Οι σκηνές που έχουν μαζί είναι συγκινητικά τρυφερές,ειδικά εκείνες που κάνουν κάτι καθημερινό.
Κι αν ο Reno είναι εκπληκτικός,τι να πεις για τη Portman;Που δίνει μια από τις καλύτερες -αν όχι τη καλύτερη- ερμηνεία δωδεκάχρονου στη φιλμική ιστορία.Και το ότι είναι η πρώτη της,το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό.Και μεταξύ μας,παρά τις σπουδαίες ταινίες που ακολούθησαν,η Matilda παραμένει η κορυφαία της στιγμή.
Την Αγία Τριάδα του Leon,συμπληρώνει ο Gary Oldman.Ένας κακός που μοιάζει με καρτούν.Που έχει ξεπεράσει την έννοια υπερβολικό παίξιμο 200 χιλιόμετρα.Όμως η σχεδόν κωμική του ερμηνεία,συμπληρώνει ιδανικά το παζλ,είναι το τέλειο αντίβαρο του Leon.Υπάρχουν στιγμές που είναι ανατριχιαστικός,που νομίζεις πως θα βγει από την οθόνη και θα σε πυροβολήσει.Αυτό που  έκανε τη διαφορά και κράτησε το ρόλο του Stansfield πάνω στα σύνορα μεταξύ γελοίου και σπουδαίου,είναι πως ο Oldman πραγματικά το απολαμβάνει.Η ερμηνεία του είναι σαν αυτοσχεδιασμός.Σολάρει,ψάχνει ανάμεσα στα όρια.Δεν πιάνουν όλα,αλλά όταν το βρίσκει,χτυπάει όλα τα G-spots.
Δεν υπάρχει περίπτωση το Leon να κυκλοφορούσε τώρα.Στην εποχή που η πολιτική ορθότητα έχει αρχίσει να γίνεται ασφυκτικά υστερική,το Leon θα είχε λιθοβολιστεί,πριν καν βγει στις αίθουσες.Ευτυχώς τα 90s ήταν μια διαφορετική δεκαετία,όπου οι περίεργες,σκοτεινές,διαφορετικές ταινίες έστρεψαν τους προβολείς πάνω τους.
Δε νομίζω πως σήμερα θα κυκλοφορούσαν Leon,the Crow,Dark City,Seven,Usual Supects,και όλες αυτές οι ταινίες που έκαναν τη διαφορά και σημάδεψαν  μια γενιά.O Βesson θα πρέπει να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει ο Michael Bay της Γαλλίας,και να ψάξει να βρει τον 90s εαυτό του.Μας χρωστάει μερικές ακόμα καλές ταινίες.
Το Leon είναι μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων 30 ετών.Είναι σαν εκείνες τις γυναίκες,που τις ερωτεύεσαι χωρίς να το καταλάβεις.

She's A Star

Ανεβαίνει τα σκαλιά.Παίζει με την άκρη της μπλούζας της νευρικά.Μπαίνει στη σκηνή,όπως θα έμπαινε στη θάλασσα.Διστακτικά,φοβάται να προχωρήσει.Τα βλέμματα είναι περίεργα.Ο κιθαρίστας την παρουσιάζει.Χλιαρό χειροκρότημα.Πιάνει το μικρόφωνο.Το σφίγγει με όλη της την δύναμη.Παίρνει μια βαθιά ανάσα,κλείνει τα μάτια.Τα φώτα χτυπάνε τα βλέφαρα της.Η σιωπή σπάει σαν τσόφλι.
Μπαίνει αργά στο τραγούδι,οι μικροφωνισμοί την αποσυντονίζουν.Για μια στιγμή,βουλιάζει στα μάτια τους.Σφίγγει ξανά το μικρόφωνο.Κοιτάζει κάτω.Όχι,αυτή είναι η δικιά της στιγμή και δεν θα αφήσει κανέναν να της την στερήσει.Χτυπάει το πόδι,βγάζει το μικρόφωνο από τη βάση.
Πάντα ένιωθε πιο άνετα όταν χόρευε.Καθώς λικνίζεται,το κουβάρι του ηλεκτρισμού ξετυλίγεται.Οι πρώτες γραμμές αρχίζουν να χειροκροτούν ρυθμικά.Αφήνει στο συγκρότημα για λίγο το τραγούδι,χορεύει,πάνω κάτω,σαν να ήταν η σκηνή το δωμάτιο της και σαν το δωμάτιο της να ήταν η σκηνή.
Στο δεύτερο ρεφρέν,τους έχει κερδίσει.Βλέπει στα μάτια των γυναικών τον εαυτό της.Ήθελε να τραγουδήσει τόσο καλά,ώστε αν μπορούσε να την δει ο νεότερος εαυτός της,να τη θαύμαζε.Να την έβαζε φωτογραφία προφίλ στο fb και αφίσα στο δωμάτιο.
Βλέπει στα μάτια των αντρών εκείνον.Γιατί  το τραγούδι είναι γι'αυτόν.Τον ψάχνει ανάμεσα τους.
Στο δεύτερο τραγούδι αισθάνεται μερικά εκατοστά πάνω από το πάτωμα.Μπορεί να περπατήσει πάνω από τα κεφάλια του κοινού,να πάρει το φωτοστέφανο από όσους αγγέλους παρακολουθούν και να βάλει φωτιά στα φτερά τους.Μπορεί να πάρει τα όνειρα όσων την βλέπουν -να τα κόψει σαν λουλούδια από το μυαλό τους-και να τα σκορπίσει σαν χαρτοπόλεμο.
Μπορεί να κάνει τα πάντα,αρκεί να το θέλει,αρκεί να αισθάνεται πως το επόμενο θέλω της,θα την πάει λίγο πιο μακρυά στο ταξίδι,πως θα ξεκλειδώσει άλλο ένα κομμάτι του εαυτού της.Κάθε όνειρο είναι ένα αντικλείδι για το θησαυροφυλάκιο της πραγματικότητας.
Το τραγούδι τελειώνει.Τα φώτα σβήνουν.Λαχάνιασε,τώρα καταλαβαίνει τον ιδρώτα,να κυλάει μέσα και έξω από το δέρμα.Τη χειροκροτούν,θέλει να κλάψει και να γελάσει ταυτόχρονα.Από κει και μετά,δεν θυμάται πολλά.Τι της είπαν,πόσοι τη φλέρταραν.Ήθελε να πέσει στο κρεβάτι και να αφήσει τη μέθη να τη νανουρίσει.
Ξημέρωσε.Δεν ήθελε να τη πάνε σπίτι,θα περπατούσε.Να κρατήσει λίγο ακόμα αυτή τη νύχτα πάνω της.Στα εκδοτήρια είχε ουρά.Λίγο πριν έρθει η δική της σειρά,κάποιος της πρόσφερε το εισιτήριο του.Έβγαλε τα ακουστικά και γύρισε το κεφάλι της."Ήσουν υπέροχη.Σου το'πα ότι μπορείς να το κάνεις""Που ήσουν;Νόμιζα πως δεν θα ερχόσουν""Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθω".
Τη πήρε από το χέρι και πήγαν να φάνε πρωινό."Θέλω να μου τα πεις όλα""Είσαι σίγουρος;""Φυσικά"Όλα όλα;""Εννοείται""Ακόμη και το ότι μου την έπεσε ο κιθαρίστας;""Αυτός με το χαβανέζικο πουκάμισο;"Ναι.Και μάντεψε τι όργανο παίζει στην άλλη του μπάντα""Μη μου πεις γιουκαλίλι;""Πως το κατάλαβες;"Όσοι φοράνε τέτοια πουκάμισα και παίζουν γιουκαλίλι,πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.Βασικά,μόνο το γιουκαλίλι θα έπρεπε να είναι αρκετό για τη καταδίκη τους".
Τον σταμάτησε με ένα φιλί.Δεν ξαναμίλησε.Την άκουγε μέχρι το μεσημέρι να του περιγράφει το πως ήταν.Κάπως έτσι είναι η ευτυχία,σκέφτηκε.Σαν πρωινός καφές μετά από συναυλία.

Ο κόσμος είναι ένα λάθος παλιό

"Γιατί γίνατε σκηνοθέτης;"
"Για να γνωρίζω πιο εύκολα γυναίκες"
"Ποιο μέρος απολαμβάνετε περισσότερο όταν γυρίζετε μια ταινία;"
"Το κάστινγκ"
"Σας αρέσει να ανακαλύπτετε νέα ταλέντα;"
"Είναι ο μόνος τρόπος να βάζεις ωραίες γυναίκες να κάνουν ό,τι θέλεις,χωρίς να είναι ποινικά κολάσιμο,ανήθικο και ακριβό"
"Είστε πάντα τόσο ειλικρινείς;"
"Όχι και θέλω να με πιστέψετε"
"Τόσο κυνικός;"
"Ο γιατρός μου είπε να το αραιώσω"
"Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία από τη φιλμογραφία σας;"
"Προχθές πέτυχα μια στη τηλεόραση.Μου άρεσε,μέχρι που η γυναίκα μου,μου είπε πως ήταν δικιά μου.Έχει πλάκα το Αλτσχάιμερ,είναι μια μορφή νεότητας"
"Ετοιμάζετε κάτι αυτό το καιρό;"
"Μπάρμπεκιου στο εξοχικό"
Έκλεισε το laptop και  άναψε το νιοστό τσιγάρο.Αναρωτήθηκε τι είδους σκηνοθέτης ήταν.Που έβλεπε παλιές του συνεντεύξεις,αλλά ποτέ τις ταινίες του.Πόσο διεστραμμένος ήταν ο ναρκισσισμός του; Είχε σβήσει η πείνα,εδώ και χρόνια,να αιχμαλωτίζει στιγμές.Χάιδεψε τη κορνίζα.Από τους πέντε,μόνο εκείνος και ο Γιώργος ήταν ακόμα ζωντανοί.
Που πήγαν τόσα χρόνια;Που χάθηκαν εκείνα τα όνειρα;Έφυγαν,σαν παραμελημένες γυναίκες,να βρουν κάποιον που θα τις φροντίσει,που θα τους δώσει σημασία.Κοίταξε τα χέρια του.Δάχτυλα σαν τσαλακωμένο χαρτί,δέρμα σαν μουτζουρωμένη εφημερίδα.Τράβηξε ένα από τα μεγάλα άλμπουμ και κάθισε στο καναπέ.
Αφίσες των ταινιών του από όλο το κόσμο,αφίσες φεστιβάλ,φωτογραφίες.Τι έμεινε από όλα αυτά;Τι πραγματικά άξιζε;Πλησίαζε το τέλος,για αυτό ένιωθε έτσι;Έβαλε ένα ποτό και κάθισε στο μπαλκόνι.Πεθύμησε ένα ταξίδι.Στο σπίτι του Γιώργου.Η Σίκινος είναι υπέροχη αυτή την εποχή.Του είχαν λείψει οι διαφωνίες τους,οι ατέλειωτες συζητήσεις μέχρι το πρωί.
"Τι θα γίνει,θα γυρίσεις επιτέλους μυθοπλασία;"
"Τώρα;Μετά από σαράντα χρόνια;"
"Ποτέ δεν είναι αργά"
"Για κάποια πράγματα είναι"
"Για να κάνεις παιδί ή να μάθεις μια ξένη γλώσσα ναι,αλλά όχι για να γυρίσεις ταινίες"
"Ίσως έχεις δίκιο.Λες να κάνω επιτέλους εκείνη τη μικρού μήκους που έλεγα στη σχολή;"
"Μικρού μήκους στα εξήντα;Κάνε μια μεγάλου,τόσα χρόνια το αποφεύγεις.Αφου είναι να κάνεις τη μαλακία,κοίτα να τη κάνεις όπως πρέπει,όσο πιο χοντρή γίνεται"
"Μαλακία οι ταινίες;"
"Στην Ελλάδα,ναι"
"Γιατί;"
"Τι γιατί;Τόσα χρόνια τα ίδια συζητάμε.Γιατί ξοδεύεις χρήματα που δεν έχεις,υποχρεώνεσαι σε ανθρώπους που δεν συμπαθείς,για να φτιάξεις κάτι που δεν θα είναι ποτέ όπως το φαντάστηκες,και που θα κόψει λιγότερα εισιτήρια κι από λεωφορείο"
"Τότε γιατί συνεχίζεις;"
"Έχω να γυρίσω ταινία από το 2011"
"Δε σου έλειψε;"
"Τα γυρίσματα ναι,όλα τα υπόλοιπα όχι"
"Θα βοηθήσεις στη δικιά μου;"
"Φυσικά.Τι θέλεις να κάνω;"
"Δεν έχω αποφασίσει ακόμα.'Ισως κάνω μια μεγάλη μήκους που να αποτελείται από πέντε ή έξι μικρές,μια σπονδυλωτή"
"Όταν ακούω αυτή τη λέξη,μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.Τα 60s και τα 70s τελείωσαν"
"Δε σου λείπουν αυτή η εποχή;"
"Εγώ πάντως δε της λείπω"
"Σοβαρά;"
"Σοβαρότατα.Θα ήθελα να μπορούσα να αγοράσω καινούργιες αναμνήσεις.Κάποιου νεότερου.Ξέρεις πόσο θα με βοηθούσε στο να γυρίσω νέες ταινίες;"
"Δε σου λείπει να είσαι νέος;"
"Μου λείπει να μην πονάει η μέση μου,όποτε αλλάζει ο καιρός" 
"Δε σου λείπει το πόσο εύκολα έμοιαζαν όλα;"
"Νομίζεις πως ήταν εύκολα.Όλα ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου"
"Δεν θα ήθελες να τα μάθεις όλα από την αρχή;"
"Δεν θα'θελα να ξαναμάθω από την αρχή την ερωτική απογοήτευση.Ούτε τον έρπη ή την ακμή"
"Πότε γέρασες τόσο γρήγορα;"
"Δε θυμάμαι.."

Η θάλασσα έμοιαζε με οθόνη,που ράγιζε από τα φώτα.Ο άνεμος ήταν γλυκός,άφηνε μια γνώριμη ανατριχίλα,μια αίσθηση προσμονής.Έσβησε το τσιγάρο άτσαλα.
"Ήταν εύκολο τότε.Απλά έπρεπε να διαλέξεις ποιον να μισείς και έβρισκες κατευθείαν τη θέση σου στο κόσμο.Σήμερα είναι δύσκολο,μπορεί να μισείς και να λατρεύεις το ίδιο πράγμα,τους ίδιους ανθρώπους"
"Γιατί σταμάτησες να κάνεις ταινίες;"
"Γιατί δεν έχω τίποτα να πω.Ποτέ δεν είχα"
"Γιατί το λες αυτό;Έχεις γυρίσει τόσο ωραία φιλμ"
"Ποια;"
"Το.."
"Μαλακία ήταν"
"Ναι,αλλά το.."
"Το έσωσε η μουσική"
"Ούτε η τελευταία;"
"Δεν ήταν ούτε το 40% της αρχικής ιδέας"
Άδειασε το ποτήρι και το ακούμπησε με δύναμη στο τραπέζι.Γύρισε και τον κοίταξε ξαφνιασμένος.
"Θέλεις να μου πεις τι πραγματικά σε απασχολεί.Γιατί αυτή τη γκρίνια,την ακούω δεκαετίες.Γκρίνιαζες πριν καν γυρίσεις τη πρώτη σου σπουδαστική μικρού μήκους.Λέγε"
Γέλασε αμήχανα.Έβγαλε τσιγάρο.Το χτύπησε αρκετές φορές στη ράχη του πακέτου.Ξαφνικά οι λέξεις έγιναν κομμάτια παζλ,που δεν μπορούσε να τις ενώσει με κανέναν τρόπο.Έστρεψε το βλέμμα στην ακτή.Η μουσική δυνάμωνε,τα χρώματα άνθισαν και το φως ήταν πιο μεθυστικό από ποτέ.Εκείνο το καλοκαίρι,όλα ήταν διαφορετικά,καινούργια.Επειδή όλα ήταν δικά της,όλα ξεκινούσαν από εκείνη και όλα τελείωναν στη σκιά της.
Δίπλα της,όλα έμοιαζαν εύκολα,σαν παιχνίδι.Σου μάθαινε τα πάντα από την αρχή.Εκεί που έβλεπες εμπόδια,εκείνη έβλεπε ομορφιά.Σαν παιδί,ξετύλιγε το κόσμο σαν δώρο και απολάμβανε κάθε λεπτομέρεια.
Ήθελες να τα παρατήσεις όλα.Να ταξιδέψεις σε όλο το πλανήτη μαζί της.Να γίνετε το πιο διάσημο ζευγάρι φωτογράφων.Τα καρέ σας να βρίσκονται σε κάθε εφημερίδα και περιοδικό.Τι απέγινε αυτό το κορίτσι;Γιατί το άφησες να φύγει;
Κάθε βράδυ,πριν κοιμηθείς,ανοίγεις το κουτί με τις κοινές σας αναμνήσεις.Κοιτάζεις ξανά και ξανά,τις ίδιες φωτογραφίες.Τις Polaroid που τραβάγατε για πλάκα,τις ασπρόμαυρες.Οι αγαπημένες σου εξακολουθούν να είναι αυτές που κοιμάται.Σαν χορτάτη γάτα,σαν παιδί εξαντλημένο από το παιχνίδι.
Κάθε νύχτα,κρυφά από τη γυναίκα σου.Ξανά και ξανά,με την ίδια σειρά.Το ίδιο ξόρκι,μα η μαγεία δεν υπάρχει πια.Σκέφτηκες να τη ψάξεις στο ίντερνετ.Τρέμεις.Να την δεις γερασμένη.Ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη,χωρίς εσένα.Χωρίς εσένα.

Ο ψίθυρος των κυμάτων έσβησε τις σκέψεις σου.Έβαλες το τσιγάρο πίσω στο πακέτο.Εκείνη η νύχτα,στο σπίτι του φίλου σου,ήταν η τελευταία που θυμάσαι.Όχι αν ήταν καλή ή κακή.Απλά να τη θυμάσαι,για κάτι.Άνοιξες το laptop,τα μηνύματα σου πάντα είναι σαν γράμματα.Ακόμα πιστεύεις πως τα αριστουργήματα σου,είναι πέντε δέκα γράμματα που έχεις στείλει.Κανείς δεν θα το μάθει,κανείς δεν θα τα διαβάσει.Εύχεσαι μόνο,οι παραλήπτες να τα έχουν κρατήσει.
"Το μέλλον διαρκεί πολύ.Καταπίνει το παρόν,η αναμονή μετατρέπει κάθε στιγμή σε παρελθόν.Βαρέθηκα να περιμένω,να φοβάμαι,να ελπίζω,να θυμάμαι,να νοσταλγώ,να μετανιώνω που δεν μετάνιωσα.Αυτό το μέλλον δεν έχει πια μέλλον".
Άραγε τι να κάνει ο Γιώργος τέτοια ώρα;Να χαζεύει τη παλίρροια,ακούγοντας Cure;
"Όχι,μην αγχώνεσαι,δεν είναι σημείωμα αυτοκτονίας αυτό που διαβάζεις.Πάμε να κάνουμε αυτή τη ταινία.Δε με νοιάζει πως,που και με ποιους.Απλά πάμε.Μη με ρωτήσεις γιατί.Θυμάσαι εκείνο το βιβλίο του Κορτάσαρ,που το αποστηθίζαμε όλο το καλοκαίρι;Θυμάσαι το απόσπασμα που το είχαμε κάνει ρεφρέν;Κάπου πρέπει να υπάρχει μια χωματερή που στοιβάζονται οι εξηγήσεις.Πριν βρεθεί κάποιος που θα εξηγήσει τη χωματερή,ας κάνουμε αυτή τη ταινία.Υπό δύο όρους:Θα είναι η πιο φιλόδοξη,φαντασμαγορική,μαγική και η πιο χοντρή μαλακία στην ιστορία του κινηματογράφου.Και δεν θα τη ξαναπείς σπονδυλωτή".
Πάτησε το Enter και έγειρε πίσω στη καρέκλα.Πήρε μια βαθιά ανάσα."Άραγε..Τα καλύτερα λάθη επαναλαμβάνονται;Ή μόνο τη πρώτη φορά είναι σωστά;"Άναψε τσιγάρο,ακούμπησε τα πόδια στο γραφείο και έμεινε να κοιτάζει το τζάμι.Η Σίκινος είναι υπέροχη αυτή την εποχή....

Εδουάρδο Γκαλεάνο - Το σύστημα

Όποιος είναι εναντίον της,λέει η μηχανή,είναι εναντίον της πατρίδας.Όποιος καταγγέλλει τη αδικία,είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας.Εγώ είμαι η πατρίδα,λέει η μηχανή.Τούτο το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι η πατρίδα:αυτός ο λάκκος με τα απόβλητα,αυτό το ξέφωτο δίχως ανθρώπους.Όποιος πιστεύει πως η πατρίδα είναι το σπίτι όλων,δεν ανήκει σε αυτήν.

Ο πρώτος νεκρός από βασανιστήρια στη Βραζιλία,το 1964,προκάλεσε εθνικό σκάνδαλο.Ο νεκρός από βασανιστήρια νούμερο δέκα,μόλις που αναφέρθηκε στις εφημερίδες.Ο αριθμός πενήντα ήταν ήδη αποδεκτός ως "συνηθισμένος".

Κάθε μήνα εγκαινιάζεται και μια φυλακή.Είναι αυτό που λένε οι οικονομολόγοι Πρόγραμμα Ανάπτυξης.Υπάρχουν όμως και τα αόρατα κελιά.Σε ποια επίσημη στατιστική ή καταγγελία γίνεται αναφορά για τους φυλακισμένους του φόβου;Του φόβου μήπως χάσει τη δουλειά του,του φόβου μήπως δεν μπορέσουν να ξαναβρούν δουλειά,του φόβου να μιλήσουν,ν'ακούσουν,να διαβάσουν;Στη χώρα της σιωπής,μπορείς να καταλήξεις σε στρατόπεδο συγκέντρωσης  από τη λάμψη των ματιών σου μόνο.Δεν είναι ανάγκη να διώξεις έναν υπάλληλο:αρκεί να του υπενθυμίσεις ότι μπορείς να τον αντικαταστήσεις χωρίς αναφορά και ότι κανείς δεν πρόκειται να ποτέ να του δώσει δουλειά.Όταν ο κάθε πολίτης μετατρέπεται σε αδιάλλακτο λογοκριτή του ίδιου του του εαυτού,η λογοκρισία έχει θριαμβεύσει.Η δικτατορία μετατρέπει εγκαταλελειμμένα βαγόνια και παλιά πλοία σε φυλακές,στρατώνες και αστυνομικά τμήματα.Μήπως δεν έχει κάνει και του καθενός το σπίτι φυλακή;

Η μηχανή σε εξοικειώνει με τον εγωισμό και το ψέμα.Η συμπαράσταση θεωρείται έγκλημα.Η μηχανή σου μαθαίνει ότι για να σωθείς πρέπει να είσαι υποκριτής και καπάτσος.Μήπως δεν είναι ο διπλανός σου ανταγωνιστής και εχθρός;Ό,τι καλύτερο έχουμε μέσα μας το εξοντώνουν καθημερινά χωρίς ίχνος από αίμα και δάκρυα.Ο θρίαμβος της μηχανής:ο κόσμος φοβάται να μιλήσει και να κοιταχτεί.

Οι εγκληματίες κρατούν τα κλειδιά των φυλακών.Πρόκειται για βια δίχως πυροβολισμούς,δεν κάνει για αστυνομικά μυθιστορήματα.Όταν εμφανίζεται στις στατιστικές,εμφανίζεται κατεψυγμένη.

Η μηχανή καταδιώκει τους νέους:τους φυλακίζει,τους βασανίζει,τους σκοτώνει,κι αυτή είναι η ζωντανή απόδειξη της ανικανότητας της.Τους διώχνει:τους πουλάει στο εξωτερικό,ανθρώπινο δυναμικό,φτηνά εργατικά χέρια.Η μηχανή,που είναι στείρα,απεχθάνεται κάθε τι που μεγαλώνει και κινείται.Είναι μόνο ικανή να πολλαπλασιάζει τις φυλακές και τα νεκροταφεία.Παράγει μονάχα κρατούμενους,πτώματα,κατασκόπους,αστυνομικούς,εξόριστους και ζητιάνους.Το να είσαι νέος είναι έγκλημα.

 Ελευθερία έχουν μόνο οι τιμές.Στις χώρες μας ο Άνταμ Σμιθ χρειάζεται τον Μουσολίνι.Ελευθερία στις επενδύσεις,ελευθερία στις τιμές,ελευθερία στις συναλλαγές:όσο πιο ελεύθερο είναι το εμπόριο τόσο πιο φυλακισμένος ο λαός.Η ευημερία των ολίγων καταδικάζει όλους τους άλλους.Γνωρίζεται κανέναν πλούτο που να είναι αθώος;Άλλωστε,σε περιόδους κρίσης,οι φιλελεύθεροι δεν γίνονται συντηρητικοί,και οι συντηρητικοί φασίστες;Ποιον υπηρετούν οι εγκληματίες των ανθρώπων και των χωρών;
Ο Ορλάντο Λετεριέρ έγραψε κάποτε στην εφημερίδα The Nation πως η οικονομία δεν είναι ουδέτερη,ούτε οι τεχνοκράτες.Δύο εβδομάδες αργότερα τον ανατίναξαν σε έναν δρόμο της Ουάσινγκτον.Οι θεωρίες του Μίλτον Φρήντμαν αξίζουν το βραβείο Νόμπελ,οι Χιλιανοί αξίζουν το Πινοσέτ.Κάποιος υπουργός Οικονομικών δήλωνε στην Ουρουγουάη:"Την αποταμίευση τη φέρνει η ανισότητα στην κατανομή του πλούτου".Tην ίδια στιγμή ομολογούσε πως τα βασανιστήρια του προκαλούσαν φρίκη.Όμως,πώς αλλιώς να διατηρηθεί αυτή η ανισότητα;Η Δεξιά αγαπά τις γενικότητες.Γενικεύοντας,δίνει άφεση αμαρτιών.

Ποιοι βασανίζουν;Πέντε σαδιστές,δέκα ηλίθιοι και δεκαπέντε κλινικές περιπτώσεις;Όχι,βασανίζουν οι καλοί οικογενειάρχες.Οι στρατιωτικοί συμπληρώνουν το ωράριο τους και μετά βλέπουν τηλεόραση με τα παιδιά τους.Οτιδήποτε είναι αποτελεσματικό είναι καλό,διδάσκει η μηχανή.Ο βασανισμός είναι αποτελεσματικός:αποσπά πληροφορίες,τσακίζει το ηθικό,σπέρνει το φόβο.Γεννά και αναπτύσσει μια συνενοχή σκοτεινής τελετουργίας.Όποιος δεν βασανίζει θα βασανιστεί.Η μηχανή δεν δέχεται αθώους ούτε μάρτυρες.Ποιος αρνείται;Ποιος μπορεί να διατηρήσει τα χέρια του καθαρά;Το μικρό γρανάζι τη πρώτη φορά ξερνά.Τη δεύτερη φορά σφίγγει τα δόντια.Τη τρίτη φορά έχει συνηθίσει και διεκπεραιώνει το καθήκον του.Ο καιρός περνά,και η ρόδα του γραναζιού αρχίζει να μιλά τη γλώσσα της μηχανής:κουκούλα,ηλεκτροσόκ,φάλαγγα,κρέμασμα,υποβρύχιο.Η μηχανή απαιτεί πειθαρχία.Οι πιο ταλαντούχοι στο τέλος το απολαμβάνουν.Αν οι βασανιστές είναι άρρωστοι,τι να πούμε για το σύστημα που τους κάνει απαραίτητους;

Ο βασανιστής είναι ένας δημόσιος υπάλληλος.Το ίδιο και ο δικτάτορας.Είναι ένοπλοι γραφειοκράτες,που χάνουν τη δουλειά τους αν δεν εκπληρώσουν αποτελεσματικά το καθήκον τους.Αυτό και μόνο.Δεν είναι τίποτα αξιοπερίεργα τέρατα.Δεν θα τους κάνουμε αυτή τη τιμή.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γκαλεάνο,Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου.Μετάφραση Ισμήνη Κανσή,εκδόσεις Πάπυρος.

Μόνο το αίμα μπορεί να βάλει φωτιά στο σκοτάδι

Μόνο η αγάπη μπορεί να κάνει αγίους.

Άγιοι είναι αυτοί που αγαπήθηκαν πολύ.

Όσκαρ Ουάιλντ.

"Ψηλά τα χέρια!Ληστεία!Όποιος κουνηθεί,θα γεμίσει με τόσες τρύπες που μετά θα τον πουλήσω για τυρί!Εσύ εκεί!Πάρε τη τσάντα και γέμισε την!Τι με κοιτάς;".Δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να φοβηθεί.Ήταν μικροσκοπική σε σχέση με το όπλο,έμοιαζε σαν να τη κρατάει αυτό.Τα μάτια της όμως ήταν οι πραγματικές κάνες,πυρωμένο μέταλλο που κάπνιζε λύσσα."Δεσποινίς,μήπως έχετε κάνει κάποιο λάθος;Εδώ είναι κέντρο αιμοδοσίας""Σκάσε και γέμισε τη τσάντα ΤΩΡΑ!".Έβαλε όσα σακουλάκια με αίμα υπήρχαν.Συνέχιζε να τη κοιτάζει απορημένη."Κάτι άλλο;""Μπορείς να μου πεις ποιο από αυτά είναι αίμα παρθένας;".Η νοσοκόμα κάγχασε"Μόνο στα μαιευτήρια θα βρεις παρθένες,αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά".Έκλεισε τη τσάντα και τη πέρασε στον ώμο.Έφυγε τρέχοντας.Πέταξε τη τσάντα στο πίσω κάθισμα και έβαλε μπροστά,οι ρόδες ούρλιαξαν καθώς χάθηκε στη λεωφόρο.

 Δεν κοιτάζει ποτέ πίσω της.Ξέρει πως κανένας δεν θα τη κυνηγήσει.Ποτέ δεν φοβήθηκε την αστυνομία.Μόνο τον εαυτό της.Μήπως έκανε κακό σε κάποιον,πάνω στη βιασύνη της να προλάβει.Ακόμα θυμάται την πρώτη της ληστεία.Και το ψίθυρο εκείνης της νοσοκόμας."Νόμιζα πως τα βαμπίρ βγαίνουν τη νύχτα".Τα περισσότερα ναι.Όχι το δικό της.

Τον γνώρισε πριν από ένα χρόνο.Σε μια συναυλία.Πέρασαν όλη  το βράδυ κουβεντιάζοντας.Τους βρήκε το ξημέρωμα στο λόφο.Το φως τους αγκάλιασε σαν κύμα.Την πήγε στο σπίτι της.Για πρώτη φορά,η αμηχανία ήταν μεθυστική.Έφυγε βιαστικά.Λίγο πριν ανοίξει τη πόρτα,επέστρεψε,την άρπαξε και τη φίλησε.Μέσα σε εκείνο το φιλί,έλιωσαν όλα τα χρόνια αναμονής,όλες εκείνες οι άγονες νύχτες,κάθε αποτυχία και κάθε μαλάκας που τη πλήγωσε και τη έκανε να βαρεθεί.Οι επόμενοι μήνες κύλησαν σαν ταινία.Ο χρόνος δεν ήταν ποτέ αρκετός,για τίποτα.Γιόρτασαν τους πρώτους πέντε μήνες στο λόφο που γνωρίστηκαν.Θα ήταν η πρώτη φορά που θα έκαναν έρωτα.Αν δεν ήταν εκείνος.Μπήκε ανάμεσα τους σαν βροχή.Μια σκιά που σχηματιζόταν σιγά σιγά,κάθε σταγόνα και μια πινελιά.Τα μάτια του ήταν δύο πληγές που έκαιγαν,το στόμα του ένα χάος από δόντια.

Πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις,δεν άφησε το τέρας να τη πλησιάσει.Εκείνη είχε παγώσει,δεν ήξερε τι να κάνει.Τον παρακολουθούσε να πεθαίνει αργά.Ήξερε πως δεν θα επιβίωνε,ήθελε να τον κρατήσει μακρυά της μέχρι να ξημερώσει.Τον αγκάλιαζε σαν πυγμάχος που προσπαθούσε ν'αντέξει έναν γύρο ακόμα.Σχεδόν τα κατάφερε.Λίγο πριν οι στάχτες του τέρατος σκορπίσουν στον ορίζοντα,τον δάγκωσε,πρόλαβε να τον μολύνει με την αθανασία.Αυτό δεν το είχε ξαναδεί,σε καμία ταινία,σε κανένα κόμικ.Έψαξε και τη τελευταία πληροφορία στο ίντερνετ,από μυθολογία και λαογραφία μέχρι το πιο ηλίθιο blog κάθε βλαμμένου που ντύνεται με δερμάτινα,πίνει αίμα στο σαλόνι του και νομίζει πως είναι το ξώγαμο του Βλαντ του Παλουκωτή.

Δε βρήκε τίποτα.Ο αγαπημένος της ήταν παγιδευμένος ανάμεσα στους δύο κόσμους.Ούτε βαμπίρ,ούτε θνητός.Ένας υβρίδιο με τις αδυναμίες και των δύο,χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα.Ήταν συνεχώς αδύναμος,δεν μπορούσε να σταθεί ή να περπατήσει.Αν καθόταν πολλή ώρα στον ήλιο,δεν καιγόταν,όμως γερνούσε γρήγορα.Τα χέρια του είχαν ζαρώσει,έμοιαζαν με γέρου.Στην αρχή,του έδωσε αίμα από ζώα.Δεν έγινε τίποτα.Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.Πάνω στην απελπισία της,του έδωσε λίγο από το δικό της.

Μεταμορφώθηκε,έγινε όπως πριν.Εκείνη η νύχτα ήταν η πιο όμορφη μετά από καιρό.Το θαύμα δεν κράτησε πολύ.Τότε ξεκίνησε τις ληστείες.Έτρεμε πριν κάνει τη πρώτη.Μόνο δύο σκανδαλοθηρικές εφημερίδες έγραψαν για αυτήν.Μετά από κάθε ληστεία έκανε ένα πολύωρο μπάνιο.Δεν ήθελε να βλέπει τον εαυτό της.Το αίμα  κρατούσε για μερικές μέρες.Πάλευαν να αναπληρώσουν το χαμένο χρόνο.Έφταναν στο παρά ένα,όμως κάθε φορά τον σταματούσε.Έπρεπε να περιμένουν,μέχρι να βρεθεί λύση.

Η λύση δεν βρισκόταν.Προσπάθησε να τη διώξει,την παρακάλεσε,την απείλησε.Εκείνη γονάτισε μπροστά του και ξεγύμνωσε το λαιμό και τους ώμους της.Δεν ήθελε να γυρίσει πίσω,στη κανονική ζωή της.Δεν ταίριαζε πουθενά.Ήταν γεροντοκόρη για τους συνομήλικους της και ανώριμη έφηβη για τους μεγαλύτερους.Μόνο μαζί του αισθανόταν πως της άνηκε ο εαυτός της.Ακόμα κι έτσι.Ξάπλωνε πάνω στο στήθος του και αυτός της έδειχνε τους αστερισμούς.Έκλεινε τη παλάμη του και της χάιδευε τα βλέφαρα.Λες και τα είχε κόψει από τον ουρανό,το φως τους έσταζε μέσα της,κυλούσε σε κάθε κύτταρο.

Όσες δυνάμεις είχε,τις χρησιμοποιούσε για να τη κάνει να ονειρεύεται.Οι ψίθυροι του σκαρφάλωναν την σπονδυλική της στήλη,το δέρμα της ράγιζε από τα ρίγη.Η σκιά του την τύλιγε σαν ρούχο,άλλαζε χρώματα,ενώ το χάδι του έντυνε κάθε χιλιοστό της.Αυτό τον άφηνε σε κώμα για δύο μέρες τουλάχιστον,όμως άξιζε το κόπο.Φοβόταν μήπως κάποια στιγμή,δει μόνο τον οίκτο στα μάτια της.Ήθελε να την λυτρώσει.Όμως εκείνη τον ήθελε όλο και πιο πολύ.Έκλαιγε ασταμάτητα,δεν ήθελε να παραδεχθεί την ήττα.

Έφυγε ένας χρόνος.Οι λέξεις δεν έφταναν,τίποτα δεν ήταν αρκετό.Σκέφτηκε να φύγει.Πήγε βόλτα στα μαγαζιά.Έκλεψε το πιο όμορφο φόρεμα που βρήκε.Άναψε δεκάδες κεριά.Τον πήρε από το χέρι και άρχισαν να χορεύουν.Τα φιλιά γινόντουσαν όλο πιο ματωμένα.Η ηδονή έμοιαζε με ξόρκι.Οι φλόγες από τα κεριά παγιδεύτηκαν στη τροχιά τους.Έκαναν έρωτα στον αέρα.

Το σκοτάδι καιγόταν σαν χαρτί,οι στάχτες του πέταλα λουλουδιών που στροβιλίζονταν στα πόδια τους.Πήρε μια σταγόνα από το αίμα που κύλησε στο γόνατο της.Ο οργασμός της έβαλε φωτιά στον ουρανό,έσβησε τα αστέρια σαν να ήταν μουτζούρες.Ο ήλιος τρύπησε τον ιστό της νύχτας.Εκείνη επέπλεε στην ηχώ της μέθης.Την αγκάλιασε για τελευταία φορά,άγγιξε το πρόσωπο της και της ψιθύρισε "σ'ευχαριστώ που έμεινες μέχρι το τέλος.Αυτό είναι το τελευταίο μου δώρο".Την δάγκωσε ενώ το σώμα του ξεθώριαζε στο φως.

Δεν πρόλαβε να καταλάβει τι συνέβη.Μέχρι να το συνειδητοποιήσει,τα χέρια της είχαν βαφτεί από τις στάχτες του.Έπεσε κάτω,ο λυγμός της έγδαρε το τσιμέντο,τα δάκρυα της έλιωσαν τα κάγκελα.

Το τελευταίο του δώρο ήταν η αθανασία.Από τότε δε χρειάζεται να κλέβει κέντρα αιμοδοσίας.Μπορεί να κυκλοφορεί τη μέρα,αν και τη κουράζει.Δεν ήξερε τι ήταν αυτό που την μεταμόρφωσε και την έκανε τόσο δυνατή.Ίσως ο τρόπος που έγινε.Νιώθει τη νύχτα στις φλέβες της.Ένα κομμάτι του θα ζει για πάντα μαζί της,μέσα της.Στα όνειρα της είναι μαζί.Όπως εκείνο το βράδυ στο λόφο.Τον αγκαλιάζει.Το τραγούδι τους κρύβεται στον άνεμο που τους μπερδεύει τα μαλλιά.Μόνο που αυτή τη φορά,δεν περιμένει να την πάει στο σπίτι για να τον φιλήσει.Περνάει τα δάχτυλα της στα μαλλιά του και κολλάει τα χείλη της στα δικά του.Όλα παίρνουν φωτιά.Μέχρι το πρωί,μέχρι να γίνουν στάχτη μαζί.

  

If...Then...Else

Έχεις νιώσει ποτέ το σώμα σου να κινείται χωρίς να το ελέγχεις;Ξύπνησες και συνειδητοποίησες ότι έτρεχες με όλη μου τη δύναμη.Χρειάστηκες αρκετά δευτερόλεπτα για συντονιστείς με τα μέλη μου.Αισθάνθηκες σαν ταινία που ο ήχος δεν συμβαδίζει με την εικόνα.Κάθε ήχος είναι έκρηξη,όλο και πιο κοντά,τα χρώματα παίρνουν φωτιά όσο ξυπνάς,τα σχήματα δυσοίωνες σκιές.
Έχεις νιώσει ποτέ το σώμα σου σαν να είναι ξένο;Σαν να ανέβηκες τελευταία στιγμή,πάνω σε ένα τραίνο που έφευγε,σε ένα αυτοκίνητο πριν αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα.Από τι προσπαθείς να ξεφύγεις;Τι τρέχεις να προλάβεις;Ποιον εαυτό σου προσπαθείς να αποφύγεις;Ποιον εαυτό σου προσπαθείς να πιάσεις;
Τα φαντάσματα κάθε ζωής που δεν έζησες,απέδρασαν από το κεφάλι σου και βάζουν φωτιές σε κάθε δρόμο.Οι φόβοι σου,προφήτες που ουρλιάζουν στα χαλάσματα,τα όνειρα σου αιχμάλωτα ζώα,που δεν θέλουν  ν'αφήσουν το κλουβί τους.Νιώθεις τη ζάλη,επιβάτης στο σώμα σου,οι κραδασμοί σου προκαλούν ναυτία.Τι θα έπαιρνες μαζί σου,αν ξαφνικά έπρεπε να εγκαταλείψεις τα πάντα;Τι πραγματικά έχει αξία;Ή μήπως δεν θα έπαιρνες τίποτα;Ούτε το όνομα σου;Θα έφευγες ένας νέος άνθρωπος;
Ο πόλεμος γύρω σου σε τρομοκρατεί.Όλα χάνονται,σβήνουν.Όταν σταματήσει ο χαμός,θα είσαι μόνος σου σε ένα λευκό χαρτί,αυτή είναι η πραγματική μορφή των ερειπίων.Παρελθόν,παρόν και μέλλον όλα ένα,ένας αόρατος βάλτος,πίσω από το απέραντο λευκό.Πάντα εδώ και ταυτόχρονα παντού,πουθενά.Μόνος σου,με την ηχώ των σκέψεων σου.Τα μοναδικά σύνορα που υπάρχουν θα είναι αυτά της τρέλας.Και δεν θα τα περάσεις ποτέ.
Τελικά,τι είναι χειρότερο;Το κενό του λευκού ή τα τείχη από καθρέφτες;Που όσο κι αν τα χτυπάς,μόνο η μορφή σου ματώνει.Όσο πιο όμορφος προσπαθείς να γίνεις,τόσο πιο άσχημος νιώθεις.Η μάσκα είναι το κλειδί,διαφορετική για κάθε πόρτα,διαφορετικό για κάθε πρόσωπο.
Η σκιά σου χάνεται,σαν μελάνι στο νερό.Οι βελούδινοι ψίθυροι της σε νανουρίζουν.Όποιος διαλέγει την αλήθεια αντί για την ομορφιά είναι δυστυχισμένος.Όποιος ψάχνει την αλήθεια πίσω από την ομορφιά είναι καταδικασμένος.Όποιος ψάχνει την ομορφιά πίσω από την αλήθεια είναι ηλίθιος.
Έχεις νιώσει ποτέ,ότι δεν είσαι μόνος μέσα στο σώμα σου;Συγκατοικείς με πολλούς.Οι δαίμονες θέλουν το ποσοστό τους,από όλα.Η σιωπή τους κοστίζει ακριβά,ζητάνε όλο και περισσότερα.Τα θέλουν όλα.Να πάρουν τον έλεγχο και να σε πετάξουν στα υπόγεια του υποσυνείδητου.Να ζουν εκείνοι τη ζωή σου και'συ να τρέφεσαι με τα ψίχουλα του χρόνου.Οι δαίμονες είναι εδώ,αποφασισμένοι.Τι θα κάνεις για αυτό;Κόλαση είναι όταν ζεις στον παράδεισο των άλλων.
Τα δάχτυλα σου,pixels που σκορπίζουν στο αέρα.Αποφάσισες;Θα κουβαλάς το μυστικό σου ή εκείνο κουβαλάει εσένα;Σαν άγκυρα,σαν πληγή,σαν αρρώστια;Θα το αφήσεις ελεύθερο για να σε ελευθερώσει;'Η η αλυσίδα που σας δένει είναι το μόνο που έχεις;Είναι ομφάλιος λώρος ή το μόνο που σε κρατάει στη ζωή;Καλώδιο τεχνητής υποστήριξης;Θα γεννηθείς επιτέλους ή θα πεθάνεις χωρίς να ξυπνήσεις ποτέ;
Θα ξυπνήσεις κάποιο από τα όνειρα σου;Θα το δεις να μεγαλώνει;Θα ξυπνήσεις επιτέλους;Και όλα να μοιάζουν σαν να γεννήθηκαν μαζί σου;Μερικές φορές,μόνο η πλημμύρα μπορεί να σε ξεδιψάσει.Μερικές φορές,μόνο η φωτιά μπορεί να σβήσει κάθε λάθος.

Blablaland #9

Περιέγραψε τη ζωή σου με έναν τίτλο ταινίας ή σειράς
"Όλα όσα θέλατε να μάθετε για το σεξ, αλλά φοβόσασταν να ρωτήσετε"
"Ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος"

Την επαγγελματική σου ζωή
"12 χρόνια σκλάβος"
"Το εξπρές του μεσονυχτίου"

Την συναισθηματική σου ζωή
"Κλασική περίπτωση βλάβης"
"Σεξ, ψέματα και βιντεοταίνιες"

Ποιος τίτλος σε περιγράφει απόλυτα;
"Dead And Loving It"
"Τιτανικός"

Ποιος χαρακτήρας ταινίας ή σειράς νομίζεις πως είσαι;
"Ο Dante από το Clerks"
"Ο Edmond Blackadder"

Ποιος θα ήθελες να είσαι;
"Ο Ferris Bueler"
"O Simon από το Demolition Man"

Ποιος νομίζουν οι άλλοι πως είσαι;
"Ο θείος Fester από τους Addams"
"Ο Baldrick από το Blackadder"

Ποιος πραγματικά είσαι;
"Ο θείος Pauly από το Rocky"
"O κριτικός ξενοδοχείων από το Ocean's Thirteen. Ακόμα περιμένω το τζακ ποτ μου.."

Που βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
"22 χρόνια σκλάβο"
"Lost"

Ποιος είναι το είδωλο σου;
"Ο Al Bundy"
"Ο Al Bundy"

Ποιος θα'θελες να σκηνοθετήσει τη ζωή σου;
"O John Hufges"
"Τις καθημερινές στη δουλειά ο Benny Hill. Τα βράδια ο Rodriquez. Tα Σαββατοκύριακα ο Edgar Wright και Mario Salieri"

Ποιος πραγματικά σκηνοθετεί τη ζωή σου;
"Ο Δαλιανίδης. Νομίζω πως ζω 40 χρόνια στο Ρετιρέ"
"Kάποιος από αυτούς που βαριέμαι"

Ποια ταινία θα ήθελες να είναι η ζωή σου;
"Το Ferris' Bueler Day Off"
"To Say Anything"

Ποιος ηθοποιός θα ήθελες να σε υποδυθεί;
"Ο Al Pacino"
"O Stephen Fry"

Ποιος πραγματικά θα σε υποδυθεί;
"Ο Μάρκος Λεζές"
"O Adam Sandler"

Αγαπημένη ατάκα
"Αρβανίτικα ξέρεις;"
"Groovy.."

Ποιο τέλος ταινίας θα ήθελες για τη ζωή σου;
"Truman Show"
"Θα ήθελα να είναι video game και να έχω άπειρες ζωές. Και κάνα φράγκο παραπάνω"

Τραγούδι ταινίας που σου ταιριάζει;
"Let It Go"
"The World Is Not Enough"

Κατά βάθος..
"Μου αρέσουν τα μιούζικαλ"
"Είμαι ρηχός τύπος"

Ωδή στο NBA Jam

Εδώ και χρόνια δεν παρακολουθώ αθλήματα,βαριέμαι αφόρητα.Το ποδόσφαιρο με κουράζει πλέον,ενώ το μπάσκετ δε μου άρεσε ποτέ.Αλλά..
             Το ΝΒΑ Jam δεν είναι απλά ένα παιχνίδι μπάσκετ.Είναι όλα όσα θα ήθελε να είναι το μπάσκετ,που όμως δεν θα γίνει ποτέ.Είναι η αφίσα πάνω απ'το κρεβάτι του,αυτή που βλέπει σαν εικόνισμα και προσεύχεται τέσσερις φορές τη μέρα,πριν και μετά το φαγητό.Το άπιαστο είδωλο.
             Το ΝΒΑ Jam δεν είναι απλά  ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της δεκαετίας του '90,στο top 5 παιχνιδιών του Mega Drive και το καλύτερο video game για το μπάσκετ στην ιστορία του σύμπαντος.Είναι η επιτομή της απλότητας.Εκεί βρίσκεται η ιδιοφυΐα του.
                                          Ηe's Heating Up

               Αφαιρείς τρεις παίκτες,συστήματα και τακτικές μπαίνουν τρίποντο στη χωματερή,προσθέτουμε λίγα μπαχαρικά action movie και την καλύτερη περιγραφή ever και έτοιμο το αριστούργημα.
Δύο εναντίον δύο,καρφώματα που φτάνουν στο θεό,τρίποντα από την μια ήπειρο στην άλλη,ατελείωτα αγκωνίδια,ο διαιτητής δεν σφυρίζει ποτέ φάουλ -τα φάουλ είναι για τους αδύναμους-,και αν είχε περισσότερη δράση,θα είχαμε μπαλονάκι στη καρδιά από τα 15.
            Oι λεπτομέρειες κάνουν το πρωταθλητή,και το NBA Jam έχει πολλές και μαγικές.Μετά από τρία συνεχόμενα καλάθια,το διχτάκι του αντιπάλου καιγόταν και τα καρφώματα γινόντουσαν όλο και πιο εντυπωσιακά με τη μπάλα να φλέγεται.H απίστευτη ατάκα "the nail in the coffin" όταν η διαφορά γινόταν μη αναστρέψιμη στα τελευταία δευτερόλεπτα.
                                        Razzle Dazzle
Στην αμέσως επόμενη έκδοση,η δράση ήταν ακόμη πιο καταιγιστική.Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού,εμφανιζόντουσαν power ups στο παρκέ.Σου έδιναν περισσότερη ταχύτητα,αντοχή και καλύτερη ευστοχία.Όμως η μαγική πινελιά ήταν άλλη.Για μερικά δευτερόλεπτα,αναβόσβηναν αριθμοί σε διάφορα σημεία του παρκέ,από το 4 μέχρι το 9.Αν στεκόσουν πάνω τους και ευστοχούσες,το καλάθι έγραφε όσο και το νούμερο.Μιλάμε 100  χρόνια μπροστά,νομίζω πως η FIBA πρέπει να υιοθετήσει αυτή τη καινοτομία,θα κάνει το παιχνίδι δεκάδες φορές πιο συναρπαστικό.
                                         From Downtown!

To ΝΒΑ Jam είναι μέσα στο top 3 παιχνιδιών που έλιωσα να παίζω στο Mega Drive.Aν και μιλάμε για την εποχή της δυναστείας των Chicago Bulls,εγώ διάλεγα τους Miami Heat.Με Seikaly να έχει τέλεια στατιστικά στα τρίποντα και Rice στα καρφώματα,ήταν η ιδανική ομάδα.Παίζοντας ατελείωτες ώρες,ανακάλυψα το μυστικό που με έκανε ανίκητο.
          Όταν ο αντίπαλος σούταρε τρίποντο,αν πηδούσες κάπου ανάμεσα στη γραμμή των βολών και το καλάθι,3 στις 4 φορές το παιχνίδι το μετρούσε ως κόψιμο.Αυτό το φανταστικό bug έκανε το παιχνίδι ακόμη πιο διασκεδαστικό για μένα.Δεν κατάφερα ποτέ να κερδίσω χωρίς να δεχτώ καλάθι,αλλά πέτυχα ένα 46-2.Ήμουν τόσο περήφανος για το κατόρθωμα μου,που έγραψα την οθόνη με το τελικό σκορ σε βιντεοκασέτα (βίντεο = screenshot στα 90s).
            Παιχνίδια σαν το NBA Jam είναι ακόμη πιο απολαυστικά όταν παίζεις διπλό.Μιλάμε για ντελίριο.Δεν θα ξεχάσω ποτέ,όταν κέρδισα έναν φίλο 79-78,μετά από τρεις παρατάσεις,με τρίποντο από τη σέντρα.Γιατί αυτό είναι οι άντρες κυρία μου,μπορεί να ξεχνάνε επετείους,γενέθλια,ιστορικές ημερομηνίες,ονόματα και οδούς,αλλά δεν ξεχνάνε ποτέ ένα video game που έπαιξαν πριν από 25 χρόνια.

                                    

Films & TV Shows Reviews October 2018

                                      Movies
Mission Impossible - Fallout
Έχει δύο καλές χορογραφίες μάχης.Το κακό είναι πως οι υπόλοιπες δύο ώρες,είναι οπτικοακουστική ρύπανση μεταμφιεσμένη σε ταινία.Πρέπει να ψηφιστεί νόμος που να απαγορεύει πάνω από δύο sequels και να μην γίνονται remakes.

Ocean's Eight
Εκεί στο Hollywood νομίζουν πως βρήκαν την ιδανική συνταγή.Στο όνομα της πολιτικής ορθότητας και με πρόσχημα την φυλετική ισότητα,θα μας βομβαρδίσουν με sequel και remake,οποιασδήποτε ταινίας έχει βγει τα τελευταία 35 χρόνια.Εκτός του ότι κάνουν κακό,ευτελίζοντας πολύ σοβαρά θέματα με την απληστία τους,θα πονέσουν τα μάτια μας  από τις βλακείες που θα δούμε.To Ocean's Eight είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα προς αποφυγή.Ένα πολύ καλό καστ χαραμίζεται σε μια ανθυπομέτρια ταινία,που προσπαθεί πολύ να αγγίξει τη φινέτσα,το στυλ και το χιούμορ της αρχικής τριλογίας,χωρίς να τα καταφέρνει ποτέ.Δεν έχει να κάνει με το αν παίζουν άντρες,γυναίκες,κατσίκια ή τρανσέξουαλ πιγκουίνοι από το Πλούτωνα.Έχει να κάνει με το ότι είναι αρπαχτή.Κακογραμμένο,άψυχο και βαρετό.

Avengers Infinity War
Το καλύτερο φινάλε σε ταινία Marvel.Γίνεται ο Thanos να τους λιώσει όλους και να ησυχάσουμε;

Αnt Man And The Wasp
Αν δεν σας έφτανε το πρώτο για να καταλάβετε πόσο μαλακία είναι,με το δεύτερο θα το εμπεδώσετε.Τόσα πεταμένα λεφτά για το τίποτα...

Don't Worry,He Won't Get Far On Foot
Μέσα στις δέκα καλύτερες της χρονιάς.Βασισμένο σε πραγματική ιστορία,καταπληκτική σκηνοθεσία από τον Van Sant, όπου μέσα από την εξαιρετική οικονομία και φαντασία στη χρήση των πλάνων,αφηγείται την ζωή του John Callahan,χωρίς να γίνεται μελοδραματικός και να προσπαθεί να εκμαιεύσει τη συγκίνηση.Πολύ καλές ερμηνείες,φοβερός Phoenix,αλλά τη παράσταση κλέβει ο Jack Black.

Hearts Beat Loud
To αφόρητα indie κλισέ σώζει ο αφόρητα υποτιμημένος Nick Offerman,ο οποίος λέει τόσα πολλά όταν δεν λέει τίποτα.Με κάθε μορφασμό και κίνηση,βγάζει περισσότερο συναίσθημα και εκφραστικότητα από όσο η ταινία αξίζει.

Upgrade
Διασκεδαστικότατο sci fi action.Δεν ανακαλύπτει τη φωτιά,αλλά είναι στυλάτο,έχει χιούμορ και μερικές πολύ έξυπνες ιδέες,που το ανεβάζουν από το μέσο όρο.Πολύ καλύτερο από τις περισσότερες πολυδιαφημισμένες φετινές ταινίες δράσης.

Eight Grade 
Το φιλμ παρουσιάζει με πολύ πειστικό τρόπο,το τι σημαίνει να είσαι έφηβη το 2018.H Elsie Fisher είναι εκπληκτική,δεν ξέρω αν υποδύεται τον εαυτό της,όμως μεταφέρει τόσο καλά στον θεατή,την ασφυκτική αμηχανία και κυκλοθυμία της εφηβείας,που με εκνεύρισε.Όπως με εκνευρίζουν οι περισσότεροι έφηβοι,ειδικά στα Μ.Μ.Μ.

Hotel Artemis
Με τίτλο που θυμίζει ξενοδοχείο στην Ομόνοια,υπήρχε ποτέ περίπτωση να είναι καλό;

Hotel Transylvania 3
Από τις λιγότερο καλές ταινιών κινουμένων σχεδίων,στο δεύτερο -άνευ λόγου ύπαρξης - sequel.Γιατί επιτρέπεται ακόμα στον Adam Sandler  να κάνει ταινίες;

Mute
Θα'θελα πολύ να είμαι συγγενής πρώτου βαθμού με το Blade Runner,αλλά δεν είμαι ούτε το καθυστερημένο ανιψάκι του περιπτερά του γείτονα της ταινίας του Scott.

Low Life
Οι κριτικές μιλούσαν για συγγενή του Pulp Fiction.Οι κριτικοί μπορούν για νιοστή φορά,να πάνε να συνουσιαστούν ομαδικά,με όλους τους συγγενείς τους,μέχρι δέκατο βαθμό.

The Children Act
Τόσο flat και στεγνό που με πήρε ο ύπνος στο όνειρο που έβλεπα,αφού είχα αποκοιμηθεί βλέποντας το.

Leave No Trace
Μετά από 40 λεπτά νόμιζα πως είχαν περάσει δύο χρόνια βαριάς συμπυκνωμένης πλήξης -σαν να κάνεις σκοπιά-,σαν κώμα σε σφηνάκι.Μόλις είδα την ώρα,το έκλεισα πριν ο εγκέφαλος μου κάνει αναγκαστικά reset και  μάθω από την αρχή να αναπνέω.

Kodachrome
Μελό και προβλέψιμο,όμως η διαδρομή είναι ευχάριστη.Πολύ καλός Ed Harris,oι διάλογοι έχουν σπίθες ζωής μέσα τους.

Terminal
Θα'θελα πολύ να είμαι συγγενής πρώτου βαθμού με το Sin City,αλλά είμαι απλά άσχημο,χαζό και βαρετό,που επειδή φοράω στολή υπερήρωα,νομίζω πως έχω και τις δυνάμεις του.

Sorry To Bother You
Θα ήθελε πολύ να είναι το φετινό Get Out,αλλά δεν καταφέρνει να είναι καν μέτριο όπως αυτό.Εγκληματικά άνισο,οι όποιες καλές ιδέες -σεναριακά και σκηνοθετικά- χάνονται σε ένα πέλαγος αμηχανίας.Δε ξέρει που ακριβώς που να πάει και τι πραγματικά θα'θελε να είναι (κωμωδία,δράμα,sci fi).Για να μη το κουράζω,καμιά αμερικανική ταινία μέχρι τώρα δεν θα φτάσει στη ρίζα του προβλήματος,αν δεν αρχίζει να μιλάει για κάτι που αρχίζει από Κα και τελειώνει σε πιταλισμός.Μέχρι να συμβεί αυτό,ο συνεχίζουν να μας πρήζουν τους γεννητικούς αδένες με χαζομάρες.Sorry to bother you with my whining.

Robin Williams Come Inside My Mind
Η καλύτερη βιογραφία-ντοκιμαντέρ του 2018.Δεν γίνεται να μην συγκινηθείς,όπως και να μη γελάσεις.Το αρχειακό υλικό είναι θησαυρός.

Jane Fonda In Five Acts
Ενώ είχε ενδιαφέρον,κάπου με κούρασε.Ίσως γιατί επικεντρώθηκε περισσότερο στη προσωπική της ζωή.Παρόλα αυτά αξίζει τη προσοχή σας.

Love,Gilda
Το πιο αδύναμο εκ των τριών (αυτό ακούστηκε κάπως),ήθελα περισσότερο αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις.

Summer Of 84
Stranger Things φάση,αλλά με θέμα έναν serial killer.Meh.Άνοστο ορεκτικό μέχρι να βγει ο τρίτος κύκλος.

Hereditary
Αδιανόητη μαλακία,που μόνο οι κριτικοί θα μπορούσαν να λατρέψουν.Δεν συμβαίνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ σχεδόν σε όλη τη ταινία,και αυτό το τίποτα παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του,που καταντάει ξεκαρδιστικό.

American Animals
Η πραγματική ιστορία στην οποία βασίζεται το φιλμ,είναι πολύ καλή για να χαραμίζεται σε αυτή τη μετριότητα.Ίσως ένα ντοκιμαντέρ να ήταν καλύτερο.


Whitney
Φέτος είδα καλύτερα ντοκιμαντέρ από ταινίες,no plot twist here.Το Whitney δεν είναι αγιογραφία και αυτό είναι το δυνατό του σημείο.Μέσα από ένα εξαιρετικό μοντάζ,δείχνει το πόσο εύκολη και γρήγορη ήταν η πτώση της Houston.Και μιλάμε από τα πολύ ψηλά στα πάρα πολύ χαμηλά.

Tully
Η πρώτη μισή ώρα ήταν πραγματικά ένα τσουνάμι μιζέριας.Μπορεί μετά,η ταινία να είναι το αριστούργημα της χιλιετίας,αλλά δεν άντεξα.Αν η μιζέρια ήταν εξαγώγιμοι προϊόν θα ήμασταν Σαουδική Αραβία σε κέρδη.Δε χρειάζομαι και άλλη,ειδικά από φιλμ.

Billionaire Boys Club
Wolf of Wall Street από τα Lidl;Όχι ακριβώς.Σίγουρα κατώτερο από το φιλμ του Scorseze,αλλά στιλάτο και διασκεδαστικό.Το πήγε άκλαυτο λόγω Spacey,είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης.

The Death Of Superman
Ο ιός των remake έπληξε και τις animated ταινίες της Warner.Κακή δεν ήταν,αλλά δεν προσθέτει κάτι στην ιστορία,ούτε ήταν τρομερά καλύτερη από τη ταινία του 2007.

Studio 54
Πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για το πιο διαβόητο της Nέας Υόρκης.Ήθελε όμως πιο πολύ κουτσομπολιό...

                                    TV Shows
Sharp Objects
Στα χαρτιά έμοιαζε σίγουρη επιτυχία.Μίνι σειρά βασισμένη σε μυθιστόρημα.Ένας σκηνοθέτης σε όλα τα επεισόδια,ο ίδιος του καταπληκτικού Big Little Lies.Εξαιρετικό cast.Δυστυχώς τα Aιχμηρά Αντικείμενα δεν κόβουν ούτε καυτό βούτυρο.Δεν είναι,δεν πρόκειται να γίνει ποτέ και δεν φτάνει το  Big Little Lies ούτε μέχρι τον αφαλό.Επτάμιση επεισόδια που δεν γίνεται απολύτως τίποτα,η Amy Adams γυρνάει από δω και από'κει σαν καταθλιπτική γεροντοκόρη,δράση μηδέν,πλοκή υπό το μηδέν.Κάποιες λίγες σκηνές,τα τραγούδια των Zeppelin και η φανταστική ερμηνεία της Scanlen είναι τα μόνα που αξίζουν,όμως δεν φτάνουν για να σώσουν το ναυάγιο προσδοκιών.Η απογοήτευση της χρονιάς.

Maniac
Ο Fukunaga είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες της εποχής,αλλά δεν βλέπω πως θα ξεπεράσει το magnum opus του,τον πρώτο κύκλο του True Detective.Τυχερή συγκυρία,εξαιρετική χημεία με τον Pizzolato;Δεν είναι τυχαίο,πως κανένας από τους δύο δεν έφτασε στα ίδια επίπεδα μετά τον κοινό τους θρίαμβο.Το Maniac,παρά τη φοβερή αισθητική και την Emma Stone που κουβαλάει πάνω όλη τη σειρά,δεν ανταποκρίνεται στο hype.Ένα κουβάρι που μπλέκεται όλο και περισσότερο,επώδυνα άρρυθμο και τον ατάλαντο Johas Ηill να είναι το αλάτι στη πληγή.

 You
Από τις ευχάριστες εκπλήξεις.Γρήγορο,έξυπνο,στυλάτο.Δε ξέρω αν το εύρημα φτάνει για να κρατήσει περισσότερο από έναν κύκλο,όμως μέχρι στιγμής λειτουργεί.

American Horror Story
Έφυγε η Jessica Lange και η σειρά βούλιαξε.Έχουμε περάσει τη παρωδία εδώ και χιλιόμετρα.

Μozart In The Jungle
Η πιο υποτιμημένη σειρά,πιο έξυπνο αστείο και γοητευτικό,από το 95% των αμερικανικών κωμικών σειρών.Mάλλον για αυτό το έκοψαν.

South Park
Εδώ και τρεις σεζόν έχει γίνει πιο βαρετό κι απ'τους Simpsons.

The Simpsons
 Τώρα που σπάσατε τα ρεκόρ και έφτασε η σειρά το 30ο κύκλο,γίνεται να το κλείσουμε το μαγαζί;

Βetter Call Saul
Better Call Saul > οτιδήποτε παίζεται σε οθόνη.Και μπορεί ο τελευταίος κύκλος να ξεκίνησε λίγο νωθρά,όμως τα δύο τελευταία επεισόδια απέδειξαν για πολλοστή φορά,πως το τηλεοπτικό σύμπαν της Αλμπουκέρκης είναι με διαφορά η καλύτερη ιστορία της μικρής οθόνης.Όταν τελειώσει,το στερητικό θα είναι σχεδόν το ίδιο,όπως με το Breaking Bad.Άλλο ένα spin off;Ίσως με τον Gus αυτή τη φορά;Δε ξέρω,ιδέες πετάω..