Εδώ και χρόνια δεν παρακολουθώ αθλήματα,βαριέμαι αφόρητα.Το ποδόσφαιρο με κουράζει πλέον,ενώ το μπάσκετ δε μου άρεσε ποτέ.Αλλά.. Το ΝΒΑ Jam δεν είναι απλά ένα παιχνίδι μπάσκετ.Είναι όλα όσα θα ήθελε να είναι το μπάσκετ,που όμως δεν θα γίνει ποτέ.Είναι η αφίσα πάνω απ'το κρεβάτι του,αυτή που βλέπει σαν εικόνισμα και προσεύχεται τέσσερις φορές τη μέρα,πριν και μετά το φαγητό.Το άπιαστο είδωλο. Το ΝΒΑ Jam δεν είναι απλά ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της δεκαετίας του '90,στο top 5 παιχνιδιών του Mega Drive και το καλύτερο video game για το μπάσκετ στην ιστορία του σύμπαντος.Είναι η επιτομή της απλότητας.Εκεί βρίσκεται η ιδιοφυΐα του. Ηe's Heating Up
Αφαιρείς τρεις παίκτες,συστήματα και τακτικές μπαίνουν τρίποντο στη χωματερή,προσθέτουμε λίγα μπαχαρικά action movie και την καλύτερη περιγραφή ever και έτοιμο το αριστούργημα. Δύο εναντίον δύο,καρφώματα που φτάνουν στο θεό,τρίποντα από την μια ήπειρο στην άλλη,ατελείωτα αγκωνίδια,ο διαιτητής δεν σφυρίζει ποτέ φάουλ -τα φάουλ είναι για τους αδύναμους-,και αν είχε περισσότερη δράση,θα είχαμε μπαλονάκι στη καρδιά από τα 15. Oι λεπτομέρειες κάνουν το πρωταθλητή,και το NBA Jam έχει πολλές και μαγικές.Μετά από τρία συνεχόμενα καλάθια,το διχτάκι του αντιπάλου καιγόταν και τα καρφώματα γινόντουσαν όλο και πιο εντυπωσιακά με τη μπάλα να φλέγεται.H απίστευτη ατάκα "the nail in the coffin" όταν η διαφορά γινόταν μη αναστρέψιμη στα τελευταία δευτερόλεπτα. Razzle Dazzle Στην αμέσως επόμενη έκδοση,η δράση ήταν ακόμη πιο καταιγιστική.Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού,εμφανιζόντουσαν power ups στο παρκέ.Σου έδιναν περισσότερη ταχύτητα,αντοχή και καλύτερη ευστοχία.Όμως η μαγική πινελιά ήταν άλλη.Για μερικά δευτερόλεπτα,αναβόσβηναν αριθμοί σε διάφορα σημεία του παρκέ,από το 4 μέχρι το 9.Αν στεκόσουν πάνω τους και ευστοχούσες,το καλάθι έγραφε όσο και το νούμερο.Μιλάμε 100 χρόνια μπροστά,νομίζω πως η FIBA πρέπει να υιοθετήσει αυτή τη καινοτομία,θα κάνει το παιχνίδι δεκάδες φορές πιο συναρπαστικό. From Downtown!
To ΝΒΑ Jam είναι μέσα στο top 3 παιχνιδιών που έλιωσα να παίζω στο Mega Drive.Aν και μιλάμε για την εποχή της δυναστείας των Chicago Bulls,εγώ διάλεγα τους Miami Heat.Με Seikaly να έχει τέλεια στατιστικά στα τρίποντα και Rice στα καρφώματα,ήταν η ιδανική ομάδα.Παίζοντας ατελείωτες ώρες,ανακάλυψα το μυστικό που με έκανε ανίκητο. Όταν ο αντίπαλος σούταρε τρίποντο,αν πηδούσες κάπου ανάμεσα στη γραμμή των βολών και το καλάθι,3 στις 4 φορές το παιχνίδι το μετρούσε ως κόψιμο.Αυτό το φανταστικό bug έκανε το παιχνίδι ακόμη πιο διασκεδαστικό για μένα.Δεν κατάφερα ποτέ να κερδίσω χωρίς να δεχτώ καλάθι,αλλά πέτυχα ένα 46-2.Ήμουν τόσο περήφανος για το κατόρθωμα μου,που έγραψα την οθόνη με το τελικό σκορ σε βιντεοκασέτα (βίντεο = screenshot στα 90s). Παιχνίδια σαν το NBA Jam είναι ακόμη πιο απολαυστικά όταν παίζεις διπλό.Μιλάμε για ντελίριο.Δεν θα ξεχάσω ποτέ,όταν κέρδισα έναν φίλο 79-78,μετά από τρεις παρατάσεις,με τρίποντο από τη σέντρα.Γιατί αυτό είναι οι άντρες κυρία μου,μπορεί να ξεχνάνε επετείους,γενέθλια,ιστορικές ημερομηνίες,ονόματα και οδούς,αλλά δεν ξεχνάνε ποτέ ένα video game που έπαιξαν πριν από 25 χρόνια.
Movies Mission Impossible - Fallout Έχει δύο καλές χορογραφίες μάχης.Το κακό είναι πως οι υπόλοιπες δύο ώρες,είναι οπτικοακουστική ρύπανση μεταμφιεσμένη σε ταινία.Πρέπει να ψηφιστεί νόμος που να απαγορεύει πάνω από δύο sequels και να μην γίνονται remakes.
Ocean's Eight Εκεί στο Hollywood νομίζουν πως βρήκαν την ιδανική συνταγή.Στο όνομα της πολιτικής ορθότητας και με πρόσχημα την φυλετική ισότητα,θα μας βομβαρδίσουν με sequel και remake,οποιασδήποτε ταινίας έχει βγει τα τελευταία 35 χρόνια.Εκτός του ότι κάνουν κακό,ευτελίζοντας πολύ σοβαρά θέματα με την απληστία τους,θα πονέσουν τα μάτια μας από τις βλακείες που θα δούμε.To Ocean's Eight είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα προς αποφυγή.Ένα πολύ καλό καστ χαραμίζεται σε μια ανθυπομέτρια ταινία,που προσπαθεί πολύ να αγγίξει τη φινέτσα,το στυλ και το χιούμορ της αρχικής τριλογίας,χωρίς να τα καταφέρνει ποτέ.Δεν έχει να κάνει με το αν παίζουν άντρες,γυναίκες,κατσίκια ή τρανσέξουαλ πιγκουίνοι από το Πλούτωνα.Έχει να κάνει με το ότι είναι αρπαχτή.Κακογραμμένο,άψυχο και βαρετό. Avengers Infinity War Το καλύτερο φινάλε σε ταινία Marvel.Γίνεται ο Thanos να τους λιώσει όλους και να ησυχάσουμε; Αnt Man And The Wasp Αν δεν σας έφτανε το πρώτο για να καταλάβετε πόσο μαλακία είναι,με το δεύτερο θα το εμπεδώσετε.Τόσα πεταμένα λεφτά για το τίποτα... Don't Worry,He Won't Get Far On Foot Μέσα στις δέκα καλύτερες της χρονιάς.Βασισμένο σε πραγματική ιστορία,καταπληκτική σκηνοθεσία από τον Van Sant, όπου μέσα από την εξαιρετική οικονομία και φαντασία στη χρήση των πλάνων,αφηγείται την ζωή του John Callahan,χωρίς να γίνεται μελοδραματικός και να προσπαθεί να εκμαιεύσει τη συγκίνηση.Πολύ καλές ερμηνείες,φοβερός Phoenix,αλλά τη παράσταση κλέβει ο Jack Black. Hearts Beat Loud To αφόρητα indie κλισέ σώζει ο αφόρητα υποτιμημένος Nick Offerman,ο οποίος λέει τόσα πολλά όταν δεν λέει τίποτα.Με κάθε μορφασμό και κίνηση,βγάζει περισσότερο συναίσθημα και εκφραστικότητα από όσο η ταινία αξίζει. Upgrade Διασκεδαστικότατο sci fi action.Δεν ανακαλύπτει τη φωτιά,αλλά είναι στυλάτο,έχει χιούμορ και μερικές πολύ έξυπνες ιδέες,που το ανεβάζουν από το μέσο όρο.Πολύ καλύτερο από τις περισσότερες πολυδιαφημισμένες φετινές ταινίες δράσης. Eight Grade Το φιλμ παρουσιάζει με πολύ πειστικό τρόπο,το τι σημαίνει να είσαι έφηβη το 2018.H Elsie Fisher είναι εκπληκτική,δεν ξέρω αν υποδύεται τον εαυτό της,όμως μεταφέρει τόσο καλά στον θεατή,την ασφυκτική αμηχανία και κυκλοθυμία της εφηβείας,που με εκνεύρισε.Όπως με εκνευρίζουν οι περισσότεροι έφηβοι,ειδικά στα Μ.Μ.Μ. Hotel Artemis Με τίτλο που θυμίζει ξενοδοχείο στην Ομόνοια,υπήρχε ποτέ περίπτωση να είναι καλό; Hotel Transylvania 3 Από τις λιγότερο καλές ταινιών κινουμένων σχεδίων,στο δεύτερο -άνευ λόγου ύπαρξης - sequel.Γιατί επιτρέπεται ακόμα στον Adam Sandler να κάνει ταινίες; Mute Θα'θελα πολύ να είμαι συγγενής πρώτου βαθμού με το Blade Runner,αλλά δεν είμαι ούτε το καθυστερημένο ανιψάκι του περιπτερά του γείτονα της ταινίας του Scott. Low Life Οι κριτικές μιλούσαν για συγγενή του Pulp Fiction.Οι κριτικοί μπορούν για νιοστή φορά,να πάνε να συνουσιαστούν ομαδικά,με όλους τους συγγενείς τους,μέχρι δέκατο βαθμό. The Children Act Τόσο flat και στεγνό που με πήρε ο ύπνος στο όνειρο που έβλεπα,αφού είχα αποκοιμηθεί βλέποντας το. Leave No Trace Μετά από 40 λεπτά νόμιζα πως είχαν περάσει δύο χρόνια βαριάς συμπυκνωμένης πλήξης -σαν να κάνεις σκοπιά-,σαν κώμα σε σφηνάκι.Μόλις είδα την ώρα,το έκλεισα πριν ο εγκέφαλος μου κάνει αναγκαστικά reset και μάθω από την αρχή να αναπνέω. Kodachrome Μελό και προβλέψιμο,όμως η διαδρομή είναι ευχάριστη.Πολύ καλός Ed Harris,oι διάλογοι έχουν σπίθες ζωής μέσα τους. Terminal Θα'θελα πολύ να είμαι συγγενής πρώτου βαθμού με το Sin City,αλλά είμαι απλά άσχημο,χαζό και βαρετό,που επειδή φοράω στολή υπερήρωα,νομίζω πως έχω και τις δυνάμεις του. Sorry To Bother You Θα ήθελε πολύ να είναι το φετινό Get Out,αλλά δεν καταφέρνει να είναι καν μέτριο όπως αυτό.Εγκληματικά άνισο,οι όποιες καλές ιδέες -σεναριακά και σκηνοθετικά- χάνονται σε ένα πέλαγος αμηχανίας.Δε ξέρει που ακριβώς που να πάει και τι πραγματικά θα'θελε να είναι (κωμωδία,δράμα,sci fi).Για να μη το κουράζω,καμιά αμερικανική ταινία μέχρι τώρα δεν θα φτάσει στη ρίζα του προβλήματος,αν δεν αρχίζει να μιλάει για κάτι που αρχίζει από Κα και τελειώνει σε πιταλισμός.Μέχρι να συμβεί αυτό,ο συνεχίζουν να μας πρήζουν τους γεννητικούς αδένες με χαζομάρες.Sorry to bother you with my whining. Robin Williams Come Inside My Mind Η καλύτερη βιογραφία-ντοκιμαντέρ του 2018.Δεν γίνεται να μην συγκινηθείς,όπως και να μη γελάσεις.Το αρχειακό υλικό είναι θησαυρός. Jane Fonda In Five Acts Ενώ είχε ενδιαφέρον,κάπου με κούρασε.Ίσως γιατί επικεντρώθηκε περισσότερο στη προσωπική της ζωή.Παρόλα αυτά αξίζει τη προσοχή σας. Love,Gilda Το πιο αδύναμο εκ των τριών (αυτό ακούστηκε κάπως),ήθελα περισσότερο αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις.
Summer Of 84 Stranger Things φάση,αλλά με θέμα έναν serial killer.Meh.Άνοστο ορεκτικό μέχρι να βγει ο τρίτος κύκλος. Hereditary Αδιανόητη μαλακία,που μόνο οι κριτικοί θα μπορούσαν να λατρέψουν.Δεν συμβαίνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ σχεδόν σε όλη τη ταινία,και αυτό το τίποτα παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του,που καταντάει ξεκαρδιστικό. American Animals Η πραγματική ιστορία στην οποία βασίζεται το φιλμ,είναι πολύ καλή για να χαραμίζεται σε αυτή τη μετριότητα.Ίσως ένα ντοκιμαντέρ να ήταν καλύτερο. Whitney Φέτος είδα καλύτερα ντοκιμαντέρ από ταινίες,no plot twist here.Το Whitney δεν είναι αγιογραφία και αυτό είναι το δυνατό του σημείο.Μέσα από ένα εξαιρετικό μοντάζ,δείχνει το πόσο εύκολη και γρήγορη ήταν η πτώση της Houston.Και μιλάμε από τα πολύ ψηλά στα πάρα πολύ χαμηλά. Tully Η πρώτη μισή ώρα ήταν πραγματικά ένα τσουνάμι μιζέριας.Μπορεί μετά,η ταινία να είναι το αριστούργημα της χιλιετίας,αλλά δεν άντεξα.Αν η μιζέρια ήταν εξαγώγιμοι προϊόν θα ήμασταν Σαουδική Αραβία σε κέρδη.Δε χρειάζομαι και άλλη,ειδικά από φιλμ. Billionaire Boys Club Wolf of Wall Street από τα Lidl;Όχι ακριβώς.Σίγουρα κατώτερο από το φιλμ του Scorseze,αλλά στιλάτο και διασκεδαστικό.Το πήγε άκλαυτο λόγω Spacey,είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. The Death Of Superman Ο ιός των remake έπληξε και τις animated ταινίες της Warner.Κακή δεν ήταν,αλλά δεν προσθέτει κάτι στην ιστορία,ούτε ήταν τρομερά καλύτερη από τη ταινία του 2007. Studio 54 Πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για το πιο διαβόητο της Nέας Υόρκης.Ήθελε όμως πιο πολύ κουτσομπολιό...
TV Shows Sharp Objects Στα χαρτιά έμοιαζε σίγουρη επιτυχία.Μίνι σειρά βασισμένη σε μυθιστόρημα.Ένας σκηνοθέτης σε όλα τα επεισόδια,ο ίδιος του καταπληκτικού Big Little Lies.Εξαιρετικό cast.Δυστυχώς τα Aιχμηρά Αντικείμενα δεν κόβουν ούτε καυτό βούτυρο.Δεν είναι,δεν πρόκειται να γίνει ποτέ και δεν φτάνει το Big Little Lies ούτε μέχρι τον αφαλό.Επτάμιση επεισόδια που δεν γίνεται απολύτως τίποτα,η Amy Adams γυρνάει από δω και από'κει σαν καταθλιπτική γεροντοκόρη,δράση μηδέν,πλοκή υπό το μηδέν.Κάποιες λίγες σκηνές,τα τραγούδια των Zeppelin και η φανταστική ερμηνεία της Scanlen είναι τα μόνα που αξίζουν,όμως δεν φτάνουν για να σώσουν το ναυάγιο προσδοκιών.Η απογοήτευση της χρονιάς. Maniac Ο Fukunaga είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες της εποχής,αλλά δεν βλέπω πως θα ξεπεράσει το magnum opus του,τον πρώτο κύκλο του True Detective.Τυχερή συγκυρία,εξαιρετική χημεία με τον Pizzolato;Δεν είναι τυχαίο,πως κανένας από τους δύο δεν έφτασε στα ίδια επίπεδα μετά τον κοινό τους θρίαμβο.Το Maniac,παρά τη φοβερή αισθητική και την Emma Stone που κουβαλάει πάνω όλη τη σειρά,δεν ανταποκρίνεται στο hype.Ένα κουβάρι που μπλέκεται όλο και περισσότερο,επώδυνα άρρυθμο και τον ατάλαντο Johas Ηill να είναι το αλάτι στη πληγή. You Από τις ευχάριστες εκπλήξεις.Γρήγορο,έξυπνο,στυλάτο.Δε ξέρω αν το εύρημα φτάνει για να κρατήσει περισσότερο από έναν κύκλο,όμως μέχρι στιγμής λειτουργεί. American Horror Story Έφυγε η Jessica Lange και η σειρά βούλιαξε.Έχουμε περάσει τη παρωδία εδώ και χιλιόμετρα. Μozart In The Jungle Η πιο υποτιμημένη σειρά,πιο έξυπνο αστείο και γοητευτικό,από το 95% των αμερικανικών κωμικών σειρών.Mάλλον για αυτό το έκοψαν. South Park Εδώ και τρεις σεζόν έχει γίνει πιο βαρετό κι απ'τους Simpsons. The Simpsons Τώρα που σπάσατε τα ρεκόρ και έφτασε η σειρά το 30ο κύκλο,γίνεται να το κλείσουμε το μαγαζί; Βetter Call Saul Better Call Saul > οτιδήποτε παίζεται σε οθόνη.Και μπορεί ο τελευταίος κύκλος να ξεκίνησε λίγο νωθρά,όμως τα δύο τελευταία επεισόδια απέδειξαν για πολλοστή φορά,πως το τηλεοπτικό σύμπαν της Αλμπουκέρκης είναι με διαφορά η καλύτερη ιστορία της μικρής οθόνης.Όταν τελειώσει,το στερητικό θα είναι σχεδόν το ίδιο,όπως με το Breaking Bad.Άλλο ένα spin off;Ίσως με τον Gus αυτή τη φορά;Δε ξέρω,ιδέες πετάω..
Ξυπνάς στις έξι το πρωί.Είσαι το ξυπνητήρι.Τους σηκώνεις,προσπαθούν να σε αποφύγουν,να σε κλείσουν,να σε ρίξουν στο συρτάρι. Μπαίνεις στη κουζίνα.Είσαι ο βραστήρας.Έχεις ιδρώσει,λιώνεις και η μέρα δεν έχει καν ξεκινήσει. Βγαίνεις από το σπίτι.Είσαι το κινητό.Δεκάδες φωνές μες το κεφάλι σου και καμία δεν είναι η δικιά σου.Δεκάδες παράθυρα,βροχή αριθμών και δεν έχεις ιδέα από που έρχεται αυτή η μουσική. Μπαίνεις στη δουλειά.Γίνεσαι ο υπολογιστής,το κλάρκ,η σκούπα και το παλετοφόρο.Ένα αντικείμενο,εργαλείο που δεν πρέπει να σκέφτεται και να νιώθει για τις επόμενες οκτώ,δέκα και δώδεκα ώρες.Μακάρι να υπήρχαν ανταλλακτικά για τα κόκαλα,τα νεύρα και τα εφηβικά σου όνειρα. Φεύγεις από τη δουλειά.Είσαι το τελευταίο τσιγάρο στο πακέτο.Μια ανάσα μόνιμα σε παύση και slow motion. Μπαίνεις στο σπίτι.Είσαι το τηλεκοντρόλ.Το κουμπί του φαγητού για τα παιδιά,το κουμπί του πλυντηρίου για τα ρούχα,το κουμπί της ηδονής για εκείνον,το κουμπί της ανασφαλούς ασφάλειας για εκείνην. Βγαίνεις στο μπαλκόνι.Είναι τα μόνα λεπτά που σου ανήκουν.Είσαι το τελευταίο τσιγάρο έξω από το πακέτο.Μακάρι να μπορούσες να σκορπίσεις στους πέντε ανέμους μαζί με τις στάχτες,να χαθείς στον ουρανό μέσα στον καπνό.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι.Είσαι μόνη σου,αλλά νιώθεις ανακούφιση.Είναι δίπλα σου,και όσο πιο κοντά έρχεται,τόσο πιο μόνος αισθάνεσαι. Πιάνεις το κινητό.Γίνεσαι το τελευταίο τραγούδι,η τελευταία φωτογραφία,η τελευταία πρόταση,το τελευταίο like.Γίνεσαι κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό σου.Δεν θέλεις να είσαι πια εσύ. Τραβάς τα σκεπάσματα.Γίνεσαι οι κρυφές σου σκέψεις.Στο σκοτάδι η ηχώ των φόβων γίνεται εκκωφαντική,σου γδέρνει το κρανίο. Κλείνεις τα μάτια.Όλα όσα δεν έκανες,είπες,ένιωσες,αρνήθηκες,ξέχασες,απέφυγες,μετάνιωσες,σκότωσες,άφησες να ζήσουν,αδιαφόρησες,ξεγέλασες,όλα τα μικρά που άφησες να γίνουν μεγάλα,όλα τα μεγάλα που ψαλίδισες για να χωρέσουν άλλη μια μέρα με τα μικρά,γίνονται βροχή,καταρράκτης,πλημμυρίζουν τις φλέβες και τους νευρικούς ιστούς. Γίνεσαι η αϋπνία σου.Κάτι που όσο το κολλάς,ραγίζει περισσότερο.Κάτι που όσο το μαζεύεις,σκορπάει.Κάποια στιγμή σε παίρνει ο ύπνος.Βαθύς,χωρίς όνειρα. Γίνεσαι ο θάνατος σου.Άλλη μια πρόβα που είναι καλύτερη από τη ζωή. Λαχταράς να χαθείς στη ζωή κάποιου άλλου,να τη φορέσεις σαν καινούργιο ρούχο.Στολή υπερήρωα.Για μια φορά,το φεγγάρι να γίνει προβολέας και να σε ακολουθεί παντού,όλη η πόλη να είναι η σκηνή σου.Να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου,εκείνη που δεν έχει απωθημένα.Να γίνεις η Σταχτοπούτα και το παραμύθι,απόψε να είναι δικό σου.Να είσαι η.. Ξυπνάς στις έξι το πρωί.Είσαι το ξυπνητήρι.Τους σηκώνεις,προσπαθούν να σε αποφύγουν,να σε κλείσουν,να σε ρίξουν στο συρτάρι. Μπαίνεις στη κουζίνα.Είσαι ο βραστήρας.Έχεις ιδρώσει,λιώνεις και η μέρα δεν έχει καν ξεκινήσει.
Το σκάκι είναι στο τραπέζι,η αντανάκλαση της φωτιάς χορεύει πάνω στα ποτήρια.Το φόρεμα της είναι δύο νούμερα πιο στενό από τις αντοχές του.Ανάβει το τσιγάρο και τη παρατηρεί καθώς τον πλησιάζει.”Ξέρεις να παίζεις;””Δοκίμασε με”.Kάθισε απέναντι του και έκανε τη πρώτη κίνηση. “Eίσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις να τελειώσεις;”Tη κοίταξε συνοφρυωμένος.”Tη παρτίδα” του απάντησε χαμογελώντας.”Πάντα τελειώνω,ειδικά όταν το αρχίζεις εσύ”.To πρώτο λευκό πιόνι που της παίρνει μεταμορφώνεται σε δυο εραστές που πέφτουν στο πάτωμα αγκαλιασμένοι. “Αυτό δε σημαίνει πως θα σε αφήσω να κερδίσεις””Θα με αφήσεις να χάσω;””Mερικές φορές ο χαμένος κερδίζει περισσότερα””Για να το λες,κάτι θα ξέρεις”Tου χαμογέλασε ξανά,τα δάχτυλα τους ακούμπησαν φευγαλέα πάνω στη σκακιέρα.Του έριξε το μαύρο πιόνι. Η παρτίδα συνεχίζεται.Τα πιόνια πέφτουν σαν εκτελεσμένοι.Εκείνη αγγίζει το στήθος της,δήθεν αδιάφορα,και βάζει τα δάχτυλα της ανάμεσα στα χείλη της.Του αποσπά τη προσοχή.Προσπαθεί να συγκεντρωθεί,αλλά δε τα καταφέρνει.Εκείνη τραβάει λίγο το άνοιγμα από το φόρεμα της και ξαναβάζει τα δάχτυλα στο στόμα της. “Δε παίζεις δίκαια””Είπα ποτέ κάτι τέτοιο;””Εξάλλου,υπάρχει κάτι πιο δίκαιο από το να παραδέχεσαι πως θα παίξεις βρώμικα;””Eξαρτάται””Aπό τι;””Πόσο βρώμικα;”.Γέλασε,ενώ το δεξί της χέρι χάιδευε το πιόνι του βασιλιά με σαφές υπονοούμενο.Το βλέμμα του παγιδεύτηκε στα δάχτυλα της. “Έχουμε μείνει με πέντε πιόνια ο καθένας,τι θα έλεγες να ανεβάζαμε το στοίχημα;””Δεν ήξερα πως υπήρχε στοίχημα””Πάντα υπάρχει,αλλιώς ποιο το νόημα;””H χαρά του παιχνιδιού;””Aυτά είναι για τους ερασιτέχνες και τα παιδιά.Λοιπόν;””Tι προτείνεις;””Κάθε πιόνι θα αντιστοιχεί και σε ένα ρούχο.Nικητής όποιος γδύσει τον άλλο ””Δεν είναι κρίμα να μείνεις γυμνή,αφού σου πάρω τα επόμενα δύο πιόνια;” Ο αξιωματικός πέφτει,γίνεται όπλο που καπνίζει.Ο ίππος πέφτει,γίνεται σπορ αυτοκίνητο που τρακάρει.Πέφτουν δύο ακόμα πιόνια,ποτήρια που σπάνε.Το δάχτυλο της στο στόμα.Κάνει τη κίνηση της.Το πιόνι πέφτει,τα τετράγωνα της σκακιέρας σαν ντόμινο,πέφτουν μέχρι που η γραμμή φτάνει μέχρι τα μάτια του,ρίχνει μια σκιά πάνω στο πρόσωπο του. “Mατ”.Σηκώνεται από τη καρέκλα.Ανάβει τσιγάρο,προσπαθεί να κρύψει τον εκνευρισμό του.Γυρίζει προς το μέρος της.Το ειρωνικό της χαμόγελο τον ερεθίζει και τον εξαγριώνει ταυτόχρονα.Την αρπάζει από το χέρι και την κολλάει πάνω του.”Aς παίξουμε κάτι άλλο””Kάτι που να μπορείς να κερδίσεις;””Kάτι που δεν μπορείς να χάσεις”.Tη φίλησε αργά στην αρχή,και μετά άφησε όλο το θυμό να ξεχειλίσει στο χείλη της. Τα δάχτυλα της αγκάλιασαν τα μαλλιά του ενώ τον έσφιγγε πάνω της.”Mου χρωστάς τα ρούχα σου”.Πέταξε τη σκακιέρα κάτω και την ξάπλωσε στο τραπέζι.Οι αντανακλάσεις τους λιώνουν μέσα στο ποτήρι με το κρασί.Το τραπέζι κουνιέται,το ποτήρι πέφτει και σπάει.Το κόκκινο κρασί κυλάει πάνω στη σκακιέρα σαν αίμα.
