Κουκούλι από καθρέφτη

Πως βρέθηκε η ομορφιά αντιμέτωπη

με τόσο σκοτάδι ;

Έζρα Πάουντ

Μπαίνεις στο σπίτι.Σε κάθε καθρέφτη,σε κάθε επιφάνεια βλέπεις διαφορετική αντανάκλαση του εαυτού σου.Στον καθρέφτη του μπάνιου δεν βλέπεις τίποτα.Γίνεται σεισμός.Κοιτάζεις από το παράθυρο.Είσαι μέσα σε ένα κουκλόσπιτο που το κουβαλάει ένα τεράστιο παιδί.Πλησιάζει το πρόσωπο του στο παράθυρο.Στην αντανάκλαση μέσα στο μάτι του,διακρίνεις κάποιον πίσω σου.Γυρίζεις τρομαγμένος.

Το γιγάντιο παιδί κουνάει το σπίτι.Ετοιμάζεται να το βυθίσει στη μπανιέρα.Πηδάς στο νερό.Όσο βουλιάζεις,τόσο πιο ανάλαφρος νιώθεις,τόσο πιο βαθιά αναπνέεις,τόσο καλύτερα βλέπεις γύρω σου.Κλείνεις τα μάτια,νιώθεις το φως ν'αγκαλιάζει,πάνω και κάτω από τα βλέφαρα.Ανοίγεις τα μάτια και πλημμυρίζεις.

Βγαίνεις στην ακτή.Δε ξέρεις που βρίσκεσαι.Το τοπίο είναι ασπρόμαυρο.Τα νερά σχεδόν λευκά,η άμμος και τα βότσαλα μαύρα.Βρέχει κομμάτια  παζλ,προσπαθείς να τα ενώσεις.Δε βγάζεις άκρη.Είναι κομμάτια από καθρέφτη.Δε ξέρεις τι να κάνεις.Η θάλασσα αγριεύει.Ο ορίζοντας τσαλακώνει σαν χαρτί,οι διαστάσεις του κόσμου μικραίνουν.Πανικοβάλλεσαι.

Ένα κομμάτι σου πέφτει από τα χέρια.Μια δέσμη γαλάζιου φωτός χτυπάει τα μάτια σου.Γυρίζεις όλα τα κομμάτια ανάποδα.Ξεχειλίζουν χρώματα.Τα ενώνεις,όσο πιο γρήγορα μπορείς.Λίγο πριν η παραλία μετατραπεί σε μια μπάλα χαρτιού,πέφτεις μέσα στην εικόνα που έφτιαξες.

Βρίσκεσαι έξω από ένα διαμέρισμα.Ακούγεται φασαρία.Μπαίνεις μέσα.Βλέπεις όλες σου τις αντανακλάσεις να σε κοιτάζουν με έκπληξη,τους χάλασες το πάρτι.Σε βάζουν στη μέση,σε κατηγορούν,για το τι δεν έκανες,ώστε κάθε μια από αυτές να είχε γίνει η πραγματική εκδοχή του εαυτού σου.

Σε βάζουν να αποφασίσεις,ποιος ήθελες πραγματικά να γίνεις,ποια αντανάκλαση είναι η αντανάκλαση του ονείρου.Δε θέλεις να τους ακούς,δε θέλεις να ξέρεις.Όλα όσα έκανες και δεν έκανες,όλα σου τα λάθη χορεύουν γύρω σου,τερατώδεις σκιές που έχουν πάρει φωτιά ενώ σε καταπίνει αργά το πάτωμα.Δεν μπορείς ν'αναπνεύσεις.

Τα χέρια σου ψάχνουν απελπισμένα στις τσέπες,στα ρούχα για κάτι.Βρίσκεις ένα από τα κομμάτια παζλ.Το σφίγγεις με όλη σου τη δύναμη.Σου ματώνει τη παλάμη.Αγγίζεις το πάτωμα και το αίμα παγώνει τον χρόνο.Ρίχνεις τις σκιές κάτω,γίνονται θρύψαλα από πάγο.Οι αντανακλάσεις εξαφανίστηκαν.Μπαίνεις στο μπάνιο.Ξεπλένεις το αίμα και ρίχνεις νερό στο πρόσωπο σου. Σηκώνεις το βλέμμα.Ακούς θόρυβο.Βγαίνεις από το μπάνιο και βρίσκεσαι σε μια αίθουσα σινεμά.

Η ταινία στην οθόνη είναι η ζωή σου.Η αίθουσα είναι άδεια.Ή μήπως όχι;Το φιλμ καίγεται στη στιγμή που κλείνεις το τηλέφωνο.Κάποιος σηκώνεται και φεύγει.Τρέχεις και τον ακολουθείς.Τον πιάνεις στις σκάλες.Όσα ρούχα και να βγάλεις,υπάρχει άλλο ένα.Σου ξεφεύγει.Τον πιάνεις στο πάρκινγκ.Το πρόσωπο δεν φαίνεται.Χτυπάει το κινητό σου.Το βγάζεις από την τσέπη.Έχει ραγίσει η οθόνη.Ξεκολλάς ένα μεγάλο κομμάτι και το βάζεις στο πρόσωπο του αγνώστου.Το φως σε τυφλώνει.

Είσαι σπίτι,ξαπλωμένος στο πάτωμα.Το hangover σου μουδιάζει τα μάτια,ανακατεύεσαι.Κοιτάζεις γύρω σου.Σπασμένες κορνίζες.Ο πόνος ξυπνάει στο χέρι.Η παλάμη σου είναι πληγωμένη.Κοιτάζεις την ώρα.Τώρα θυμάσαι.Έχεις λιγότερο από μια ώρα να σταματήσεις κάποια να μπει στο αεροπλάνο.Τα σκαλιά είναι ντόμινο των αντανακλάσεων σου,σε κάθε βήμα σου,πέφτουν και σου σχηματίζουν τον δρόμο.

Φτάνεις στο αεροδρόμιο,βλέπεις διαφορετική αντανάκλαση να τρέχει δίπλα σου.Τη βρίσκεις,την πιάνεις από τα χέρια,προσπαθείς να της πάρεις το εισιτήριο.Δακρύζει,σε αγκαλιάζει και σου λέει να φύγεις.Μένεις εκεί,παγωμένος.Τη βλέπεις να απομακρύνεται,σε κοιτάζει δακρυσμένη.Ψάχνεις αντανακλαστικά τα ρούχα σου.Βγάζεις ένα τσαλακωμένο χαρτί.

Είναι ένας χάρτης με μια τρύπα κάπου στη μέση.Την έκανες με τσιγάρο.Προσπαθείς να καταλάβεις ποια χώρα είναι αυτή που λείπει.Βγάζεις το κινητό.Τρέχεις.Ξαφνικά καταλαβαίνεις.Δεν λείπει κάποιο παζλ,λείπει ολόκληρο το παζλ.Εσύ είσαι το κομμάτι που δεν είναι εκεί.

Γυρίζεις το χάρτη,πέφτει ένα ακόμα τσαλακωμένο χαρτί.Είναι η στιγμή που διασταυρώνονται όλες οι πιθανότητες,όλες σου οι αντανακλάσεις.Ξετυλίγεις το χαρτί.Τι θα κάνεις;Λίγο πριν τη μετωπική,πριν κάθε πεπρωμένο συγκρουστεί με τα υπόλοιπα,κάποια κάθεται στη θέση του αεροπλάνου.Βάζει τα γυαλιά ηλίου για να κρύψει τα δάκρυα της.Προσπαθεί να βολευτεί.Ένα τσαλακωμένο εισιτήριο προσγειώνεται στα χέρια της.Σηκώνει το κεφάλι.Χαμογελάει.Το ίδιο και η αντανάκλαση  σου στα γυαλιά της.

My 80's Craze III

              

Previously On My 80's Craze

Πως φτάσαμε ως εδώ; Πως βρεθήκαμε 33 χρόνια πίσω; Νόμιζα πως είχε γίνει κάτι εντυπωσιακό, όπως στο Tron ή το Terminator. Τελικά ήταν κάτι πιο απλό. Τώρα τα θυμάμαι όλα. Ήταν 5 το πρωί. Είχαμε να μιλήσουμε μέρες. Σου έστειλα ένα τραγούδι και μετά από λίγο με πήρες. Μου έλεγες πως βγαίνεις συνέχεια, πως γνώρισες διάφορους. Κανονικά δεν έπρεπε να το σηκώσω, ούτε να σου στείλω. Όμως, όταν έχει  να κάνει με σένα, ο εγωισμός μου είναι σαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Διακοσμητικός και χωρίς καμία εξουσία.

Τσακωμοί, τρυφερότητα, κλάματα, όλα σε ένα πρωί,σε ένα τηλεφώνημα. Πως να χωρέσεις σε μερικά λεπτά, το κενό και την λαχτάρα δύο εβδομάδων;"Που ήσουν, που χάθηκες;""Εσύ που χάθηκες;""Με δουλεύεις; Γιατί με πήρες;""Ήθελα παρέα""Γιατί είσαι ξύπνια;""Βγήκα με κάποιον, πριν λίγο γύρισα""Και γιατί δε πήρες αυτόν; 300 φίλους έχεις στο fb, γιατί δεν πήρες κάποιον από αυτούς;""Δεν είναι κανένας ξύπνιος;""Γιατί δε λες την αλήθεια;".

Η σιωπή της δένει όλο και πιο σφιχτούς κόμπους στο στομάχι μου."Γιατί ήθελα να μιλήσω μαζί σου""Γιατί δε το λες από την αρχή; Ποιος ήταν αυτός που βγήκες;""Κάποιος""Σου την έπεσε;""Μου την έχει πέσει""Και;""Βγήκαμε να του το ξεκαθαρίσω""Μέχρι τις πέντε το πρωί;""Αράζαμε. Εγώ έπινα και κάπνιζα. Είναι πολύ φλώρος, δεν είναι σαν..""Σαν εμένα;""Γιατί κλαις;".Η φωνή μου λιώνει σε λυγμούς, λυγμούς που δεν μπορώ να καταπιώ, όπως τις μαλακίες που ακούω.

"Δε θέλω να κλαις""Τότε να είσαι εδώ!""Δε γίνεται""Άκουσε με, εγώ αυτές τις μαλακίες του στυλ "σ'αγαπώ γι'αυτό δεν μπορώ να είμαι εκεί" δεν τις καταλαβαίνω.Το λογισμικό είναι παλιό και δεν σηκώνει αναβάθμιση και ενημερώσεις. Ούτε το να βγαίνεις με ανθυπομαλάκες που δεν σημαίνουν τίποτα στη ζωή σου. Ποιον κοροϊδεύεις, εμένα ή τον εαυτό σου;!".

Νιώθω τη φωνή μου να μου ματώνει το λαιμό μετά τα δάκρυα. Σαν να κατάπια καυτές βελόνες."Το μόνο που ήθελα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήταν να ανεβάσεις εκείνη τη φωτογραφία,που φιλιόμαστε στο Μοναστηράκι. Όχι από ματαιοδοξία,αλλά γιατί είσαι πιο όμορφη από ποτέ. Κι ας την κατέβαζες την επόμενη μέρα. Έστω,για 24 ώρες, να έβλεπαν όλοι, πόσο ταιριάζουμε και πόσο ευτυχισμένοι κάνουμε ο ένας τον άλλο!". Όσο ανεβαίνει ο τόνος της φωνής μου, έξω δυναμώνει η βροχή. Είμαι τόσο θυμωμένος και ζαλισμένος, που δεν ακούω τι λέω,ο λευκός θόρυβος της καταιγίδας έχει πλημμυρίσει κάθε συχνότητα του μυαλού μου.

"Τι κάνεις με ανθρώπους που σου είναι αδιάφοροι; Σου τονώνουν τον εγωισμό, νιώθεις πολύ όμορφη, πολύ ποθητή, η πιο μουνάρα από όλες; Πόσους έχεις, πέντε έξι μαλάκες σε rotation; Σου κερνάνε τα ποτά μέχρι το πρωί και τους έχεις στην αναμονή; Αν κάποιος βαρεθεί, έχεις λίστα με επιλαχόντες; Ή αν χρειαστεί τους παίρνεις καμιά πίπα στο αυτοκίνητο, αλλά δε τους κάθεσαι, για να μη σε πούνε και πουτάνα; Αν δεν είσαι εδώ,μη με ξαναπάρεις τηλέφωνο,δε θέλω να ξέρω που είσαι και τι κάνεις, θα λέω στον εαυτό μου πως πέθανες σε τροχαίο!"

Δεν ακούω τι μου λέει, αν βρίζει, αν φωνάζει, αν κλαίει.Προσπαθώ να βγάλω τα πάντα από μέσα μου, να ξεράσω σε προτάσεις όλες αυτές τις μέρες και νύχτες, όλα αυτά τα ερωτηματικά,όλη την προδομένη τρυφερότητα που είναι αβάσταχτο βάρος."Με πρόδωσες, έκανες το όνειρο μας με κάποια άλλη""Τίποτα δεν έκανα,μια ταινία ήταν. Το όνειρο μας δε το έχουμε γυρίσει ακόμα. Εσύ το βάζεις στα πόδια,εσύ φοβάσαι!"

Από'κει και μετά δεν θυμάμαι τι έλεγα. Ήμουν έτοιμος να πετάξω το κινητό από το παράθυρο."Γιατί δεν είσαι εδώ απόψε; Που σκατά είσαι;""Κάτω απ'το σπίτι σου". Πέταξα τα σκεπάσματα και φόρεσα ό,τι βρήκα,και μέσα στη νύχτα με βροχή,έξι παρά δέκα βγήκα.Και δε θυμάμαι τι σου έλεγα, δε θυμάμαι τι έκανα,πόσο έκλαιγα, πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά μου, πόσο θύμωσα, πόσο χάρηκα,πόσο ήθελα να σε βρίσω, να σε πετάξω στο πεζοδρόμιο, να σου πω πως μου έλειψες, πως σε μισώ, πως σε θέλω, πως είσαι ό,τι χειρότερο και ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, πως σ'αγαπώ. Κατέβηκα ξυπόλητος, ένιωθα την άσφαλτο σαν λάσπη. Φώναζα με όλη μου τη δύναμη,σε έπιασα από τον ώμο.Προσπαθούσες να με απωθήσεις,με χαστούκισες. Και μετά..Δεν θυμάμαι να έχω βιώσει πιο ωραίο φιλί. Ήταν από αυτά τα φιλιά, που δε το πιστεύεις πως τα έζησες, πως ήταν σκηνή σε ταινία και η μνήμη το οικειοποιήθηκε.

Όλα τα κινηματογραφικά φιλιά το δικό μας έχουν πάνω από το κρεβάτι τους, και αυτό θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Δεν σε άφηνα να φύγεις, έβαλα όλη μου τη δύναμη να σε κρατήσω μέσα στην βροχή.Ήθελα να λιώσουμε, να κλέψουν οι σταγόνες τη μορφή μας, να κυλήσουμε μέσα στις αντανακλάσεις, ανάμεσα στο σκοτάδι.Η ζεστασιά και η ασφάλεια που ένιωσα εκείνα τα δευτερόλεπτα ήταν πιο δυνατή από κάθε ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας.

Δε ξέρω τι έγινε μετά, δε θυμάμαι. Ξύπνησα 33 πριν, σε μια καφετέρια. Και από τότε σε ψάχνω, ζούμε κάθε φορά και μια διαφορετική ταινία. Μέχρι το απόγευμα δράμα, το απόγευμα ταινία δράσης, τις νύχτες και τα Σ\Κ ρομαντικές κομεντί. Δε ξέρω αν υπάρχει θεός, αν είναι σκηνοθέτης, και αυτό είναι κάποιου είδους δοκιμασία, λίγο κόλαση, λίγο καθαρτήριο, λίγο παράδεισος και το κορίτσι μου. Κυρίως, δεν ξέρω αν είμαι εδώ για να σε σώσω ή για να με σώσεις εσύ. Όμως, για να είμαι εδώ κάτι σημαίνει αυτό.Πως η ταινία της ζωής μου δε μπορεί να γυριστεί , ούτε να τελειώσει χωρίς εσένα..

                            End Credits Song

                         

Frankie and Johnny (1991)

Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) VIII

Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος)

I

Ήταν 50,αλλά δεν έμοιαζε τόσο.Το μυαλό της δε γέρασε,ήταν πάντα εφηβικό.Μάθαινε συνέχεια,έβλεπε,βίωνε τα πάντα με αθωότητα,ανακάλυπτε μόνο την ομορφιά του κόσμου.Ήταν πραγματική καλλιτέχνης.Τα όνειρα της,ήταν μεγαλύτερα από αυτήν,δε μπορούσε να τα αντέξει.Όπως το έμβρυο τρέφεται από τη μητέρα.Τα δικά σου παιδιά σου έπαιρναν όλο το μεδούλι.από τις αντοχές και την τρυφερότητα σου.

Έψαχνε κάτι να ισορροπήσει το κενό,ένα αντίβαρο στην πραγματικότητα.Δεν βρήκες ποτέ,κανέναν.Ανοίγω τη ντουλάπα,χαζεύω μουσαμάδες,ακουαρέλες,τετράδια.Τα τελευταία χρόνια μόνο το 20% της έμπνευσης σου μπορούσες να μεταγγίσεις στο χαρτί.Ανάμεσα στις μουτζούρες,διακρίνεις ψίχουλα του μεγάλου σου ταλέντου.

Κατεβάζω μια μεγάλη κούτα από το πατάρι.Πίνακες 15-20 ετών.Η σκόνη τους έχει ροκανίσει.Όμως είναι τόσο όμορφοι,νομίζεις πως τα χρώματα θα βγουν και θα σε αρπάξουν,θα σε δαγκώσουν,θα σε φιλήσουν,θα σε παρασύρουν σαν κύμα.Ανάβω τσιγάρο.Θυμάμαι μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις.Μου έλεγες πως ήθελες να ζωγραφίσεις την έκσταση που νιώθεις με την ηρωίνη.

«Είναι σαν να πίνεις σύννεφα.Κυκλοφορούν μέσα σου,χαϊδεύουν τις φλέβες σου.Και τότε αρχίζει η βροχή,από βελούδινους ψιθύρους,πάνω σε κάθε κύτταρο σου.Ξεπλένει κάθε άσχημο συναίσθημα,κάθε κακή ανάμνηση.Νιώθεις την αγνότητα και την λήθη ενός νεογέννητου».Έψαχνες στο σκοτάδι τη στοργή,σαν μητρικό γάλα.Σβήνω το τσιγάρο και παίρνω τη κούτα.Αντίο,αυτός ο κόσμος είναι πολύ μικρός για να χωρέσει τα όνειρα σου..

II   

Οι πλούσιοι πελάτες είναι αναγκαίο κακό.Τύποι σαν αυτόν είναι περισσότερο κακό από ανάγκη.Προτιμώ να τρώω ένα μήνα σκέτα μακαρόνια,παρά να τον ακούω.Μιλάει για τη γυναίκα του,σαν να έχασε τα κλειδιά του αυτοκινήτου.Του δημιούργησε πρόβλημα,αλλά αν θέλει μπορεί να τα αντικαταστήσει.Τα κλειδιά,το αυτοκίνητο,όλα.

Έχω βαρεθεί τέτοιους τύπους,που νομίζουν πως έχουν πιάσει το θεό από τ’αρχίδια.Όχι γιατί ξύπνησε κάποιος επαναστάτης μέσα μου.Απλά δε μπορώ άλλο αυτές τις ξινισμένες φάτσες.Που μολύνουν τα πάντα  με το αδηφάγο συναίσθημα ιδιοκτησίας που τους τρέφει και το τρέφουν.Κάνω πως συμφωνώ.Θα κόβω βόλτες γύρω από την πόλη για όσο καιρό μπορώ.Μέχρι να βαρεθεί και ν’αλλάξει κλειδιά και αυτοκίνητο.

III

Μέχρι μια ηλικία είμαστε αυτό που μας έχει δώσει η φύση. Από εκεί και πέρα, είμαστε αυτό που καταφέραμε να γίνουμε ή αυτό που δε καταφέραμε ποτέ.Η ομορφιά δεν χάνεται,ούτε η ασχήμια.

IV

Έχει πλάκα το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα.Νομίζουν ότι λόγω της δουλειάς μου,είμαι ειδικός στις σχέσεις.Δε χρειάζεται εξειδίκευση,απλά λίγη παρατηρητικότητα.Η ηλικία είναι σαν το ύψος.Όσο μεγαλώνεις,βλέπεις από ψηλά,βλέπεις ολόκληρη την εικόνα,πράγματα που δε μπορούσες να τα αντιληφθείς στο έδαφος,το πως λειτουργούν.Καταλαβαίνεις περισσότερα,κι όσο καταλαβαίνεις,τόσο συγχωρείς.Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορείς να γυρίσεις πίσω,στους πρόποδες,στην άγνοια.Ούτε να πετάξεις.

Παρόλα αυτά,ακόμη με εκπλήσσει η ηλιθιότητα και η κακία των ανθρώπων.Άντρες,γυναίκες,σχέσεις σαν τσίχλες.Μετά από λίγο χάνουν τη γεύση τους και ψάχνουν τη συγκίνηση στην επόμενη,στη μεθεπόμενη.Ζωές και χρόνια φτιαγμένα από περιτυλίγματα υποσχέσων που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ.

Μεταμφιέζουμε τις ήττες μας σε εμπειρία,γνώση και άλλους ευφημισμούς.Αλλά όσο μέικ απ κι αν τους βάλουμε,θα είναι πάντα το ίδιο.Αν έχω βαρεθεί κάτι είναι τις δικαιολογίες.Πλάσματα ανάπηρα,πολλές φορές αυτοακρωτηριασμένα,που τους λείπει κάποια αίσθηση,η αίσθηση της ευτυχίας,της αγάπης.Κρατιούνται ζωντανοί στη φορμόλη των δικαιολογιών τους.

Νιώθουν παραμελημένοι,υποτιμημένοι,χαμένοι θησαυροί,περιμένουν κάποιον να τους βρει,να τους γυαλίσει και να τους φορέσει σαν κόσμημα,το πιο πολύτιμο πετράδι στο στέμμα του.Πλάσματα που νομίζουν πως είναι μαργαριτάρια,ενώ είναι στρείδια.Τα μαργαριτάρια δημιουργούνται από σκουπίδια,είναι δάκρυα.Τα δάκρυα δεν είναι ποτέ όμορφα,όσα μηδενικά κι αν τα ακολουθούν.Κι ένας πολιτισμός που δίνει αξία στα δάκρυα,είναι ένας πολιτισμός στρειδιών που νομίζουν πως είναι μαργαριτάρια.Σαν τυφλοί μπροστά στο καθρέφτη.Αγγίζουν το γυαλί χωρίς να βλέπουν την αντανάκλαση.

Κοιτάζω την ώρα.Κάποιες νύχτες,δε με πιάνει τίποτα.Το αλκοόλ,η νικοτίνη,η κούραση,η αυτολύπηση.Κανένας εθισμός.Ο κυνισμός είναι το δικό μου μαργαριτάρι.Κλείνω τις γρίλιες και πέφτω στο κρεβάτι.Τελικά,υπάρχει πραγματικός θησαυρός;Υπάρχει κάποιο είδους ευτυχία,που το τίμημα να είναι υποφερτό;Ίσως,το να διαψεύδονται οι προσδοκίες σου με τον πιο ανώδυνο τρόπο.

                                          V

Ένας μαθητής ρώτησε τον δάσκαλό του να του εξηγήσει τι είναι ο Βράχμαν. Τι είναι το ον, τι είναι η ψυχή του κόσμου, ποια είναι η πηγή των πάντων. Ο δάσκαλος στάθηκε σιωπηλός. Ο μαθητής προβληματίστηκε που δεν άκουσε καμία απάντηση και ξαναρώτησε. Ο δάσκαλος του εξήγησε ότι του είχε ήδη απαντήσει. Η ψυχή του κόσμου είναι η σιωπή.

Ο θόρυβος είναι το πρελούδιο,η εισαγωγή.Η σιωπή είναι το κυρίως πιάτο,οι πράξεις του έργου.Η σιωπή πριν,κατά τη διάρκεια και μετά τον έρωτα.Η σιωπή καθώς κοιμάσαι,όταν ξυπνάω δίπλα σου.Όταν μοιραζόμαστε ένα τραγούδι,μια στιγμή που δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο.Όταν οτιδήποτε άλλο είναι περιττό.

                                                 VI

Είναι από εκείνα τα βράδια.Τα ανόρεκτα,που δεν βρίσκεις τίποτα να πεις.Σκαλίζω τις στάχτες αμήχανα,ενώ ο φίλος μου χαζεύει στο κινητό του.Το αφήνει και γυρίζει προς εμένα.”Στην Αφρική,την κατάθλιψη την αποκαλούν αρρώστια “εκείνου-που-σκέφτεται-πολύ””Οπότε εσύ έχεις ανοσία””Που τέτοια τύχη..Έτσι θα τη βγάλουμε απόψε;””Έτσι και χειρότερα””Τι έγινε πάλι;””Βαριέμαι να σου πω””Να κεράσω ένα και να ξεκινήσεις;””Νομίζω πως έχω γίνει ψυχαγωγία,κάτι σαν το εβδομαδιαίο επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς””Καλύτερο από οτιδήποτε έχει το Netflix.Λέγε”.

Πετάω το χαρτονόμισμα,του κλέβω ένα τσιγάρο και φεύγω.”Όχι απόψε”.H πόλη είναι ένας βόθρος μετά από έκρηξη.Ο μόνος τρόπος για να φτιάξει είναι ένας κατακλυσμός ή μια μεγαλύτερη έκρηξη.Δε μπορείς να υποτάξεις αυτή την έρημο.Μπαίνω στο σπίτι.Όσα ρούχα κι αν βγάλω,δεν ξαλαφρώνω.Παίζουμε τόσο καιρό με το χρόνο,που έχω ξεχάσει τι παιχνίδι είναι αυτό.Κρυφτό από τα χρόνια που περνάνε ενώ κυνηγάμε την ευτυχία ή το αντίθετο;Η νύχτα μια ρουλέτα,όλοι οι αριθμοί μηδέν και περιμένω να κάτσει η μπίλια στο όνομα σου.

Δε μπορώ να βολευτώ πουθενά.Δε ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο.Τα Ρίχτερ στο σώμα,τα Μποφόρ στο μυαλό ή το κοντέρ στην καρδιά,που το έχει τερματίσει η απουσία σου;Μπορώ να σου συγχωρήσω πολλά.Μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου που ακομή σου συγχωρεί.Όμως,το ότι θα χαραμίσουμε ένα ακόμη καλοκαίρι,είναι ασυγχώρητο.Είναι νωρίς,μέσα Ιουνίου,αλλά η γεύση του ανεκπλήρωτου έχει μουδιάσει κάθε μου κύτταρο.

Τα μάτια μου ψάχνουν συνεχώς,να μπουν στην τροχιά σου.Μου έχουν λέιψει τα πυροτεχνήματα του γέλιου.Η θερμοκρασία της φωνής σου,που όσο χαμηλώνει,τόσο ανάβω,το κλίμα γίνεται τροπικό στο δωμάτιο.Δε θέλω τίποτα άλλο.Να σε βλέπω να στεγνώνεις τα μαλλιά σου,να τινάζεις την άμμο από το δέρμα σου,ενώ μου χαμογελάς.Η ανάσα μου να αγκαλιάζει όλο σου το κορμί.Το σώμα σου και ο πυρετός που μου προκαλεί να γίνονται τα σύνορα.Ανάμεσα στο δικό μας,ιδιωτικό καλοκαίρι και τον υπόλοιπο κόσμο.

Να λιώνουμε με τη δύση του ήλιου,ενώ περιμένουμε τη νύχτα.Μια νύχτα,οπώς τη περιγράφει ο Φουέντες σε κάποιο βιβλίο του.”Η νύχτα,η θάλασσα,ο ουρανός ακόμα και η γη,γίνονται ένα,σμίγουν με την απεραντοσύνη.Δεν υπάρχουν ρωγμές.Δεν υπάρχουν σχισμές.Η νύχτα είναι η απόλυτη απεικόνιση της απεραντοσύνης του σύμπαντος.Μας κάνει να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν έχει αρχή και τέλος”.Τέτοιες νύχτες ονειρεύομαι μαζί σου.Ο χρόνος που δεν μοιράζεται είναι το πιο ασυγχώρητο έγκλημα.

Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) VII

 Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος) 

                                        
                                     I
Ποιος είναι ο ένοχος;Αυτός που δείχνει ο πιο αθώος;Πότε είμαστε αθώοι και πότε ένοχοι;Πότε θύτες και πότε θύματα;Επιλέγουμε το πως,το πότε και το γιατί;Υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για όλα;Αρκεί να το δεις να έρχεται,σαν σκακιστής που βλέπει κάθε πιθανό συνδυασμό κινήσεων;Ήπια περισσότερο από όσο πρέπει,για ν'αντέξω περισσότερα από όσα μπορώ,για να μη σκέφτομαι πως αισθάνομαι περισσότερα από όσα θέλω,για να μη νιώθω πως κάνω περισσότερες σκέψεις από όσες μπορεί να σηκώσει το μυαλό μου.Είναι 03:30.Βγαίνω στο μπαλκόνι.Υπάρχουν νύχτες που δεν μπορείς να κρυφτείς.Και βρίσκεσαι πάντα στη μέση,ανάμεσα στα όνειρα και τους φόβους σου.Αλληλοεξοντώνονται και μόλις ξημερώσει,είσαι πιο μόνος από ποτέ.

                                              II
"Είστε όλοι γουρούνια!""Και;Ξέρεις πόσο νόστιμα είναι τα γουρούνια;Και αφού μας ρίχνετε συνέχεια στη λάσπη των στερεοτύπων και των ματαιωμένων -δυσθεώρατων και παρανοϊκών- προσδοκιών σας,τι περίμενες;""Δηλαδή δε φταίτε σε τίποτα;""Φυσικά και φταίμε.Σχεδόν για όλα.Όμως το κάνετε ακόμη χειρότερο,όταν αντιλαμβάνεστε ως ισότητα και fair play,το να μπορείτε να επαναλαμβάνετε τα αντρικά ελαττώματα,και να απαιτείτε να σας λέμε και μπράβο.Ναι,τα κάνετε όλα καλύτερα από μας,ειδικά τα χειρότερα.Κι όταν είστε τόσο βρώμικες,νιώθουμε πιο καθαροί μέσα στη λάσπη".

                                III
Η ζήλια είναι σαν τη ραδιενέργεια.Αν την τιθασεύσεις και τη διοχετεύσεις σωστά,μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις,η σχέση σου δε θα γεράσει ποτέ.Αν όμως δε μπορείς να την ελέγξεις,η διαρροή θα σκοτώσει τα πάντα,πρώτα εσένα.Μπορεί να μετατραπείς σε ατομική βόμβα και να μη το καταλάβεις,ούτε την στιγμή της έκρηξης.Λένε πως στη καρδιά της έκρηξης,δεν προλαβαίνεις να νιώσεις τίποτα.Μερικές φορές,δε ξέρω τι ακριβώς κάνω,στις ζωές των άλλων.Αν είμαι πυροτεχνουργός,που πρέπει να κόψω το σωστό καλώδιο.Αν σκαλίζω τις στάχτες για να βρω τι προκάλεσε την έκρηξη,το μαύρο κουτί της εκάστοτε σχέσης.Ή αν είμαι απλά το καναρίνι στο ορυχείο.Αν υπήρχε μετρητής Γκάιγκερ για τη ζήλια,ίσως όλη η πόλη να ήταν σε καραντίνα.

                                 IV
Πες μου για ποιο θέμα δε μιλάει ένα ζευγάρι και θα σου πω τι θα συμβεί.Πες μου τι δε κάνει πια και θα σου πω πότε θα συμβεί.Τα τέλεια εγκλήματα είναι αυτά που κάνεις χωρίς να το ξέρεις.Εξ αμελείας.Μπαίνεις στο σπίτι και ξέρεις.Πως το περίγραμμα από κιμωλία είναι στους καθρέφτες.

                                 V
"O άντρας μου με απατάει!""Και θέλετε να μάθετε ποια είναι;""Θέλω να μάθω τι του βρίσκει!""Έχει χρήματα ο σύζυγος σας;""Όχι""Είναι όμορφος;""Κάποτε ίσως""Καλός εραστής;""Κάποτε όχι""Σε κάτι θα ξεχωρίζει,δε μπορεί""Σε τίποτα""Τότε,συγγνώμη κιόλας,γιατί μείνατε μαζί του;""Γιατί ένιωθα ασφάλεια με τη μετριότητα του""Από ό,τι φαίνεται,δεν είστε η μόνη.Έχετε σκεφτεί,ότι και εκείνος μπορεί να νιώθει το ίδιο για σας;""Αποκλείεται!""Γιατί;""Εγώ τον απατάω χρόνια.Με κυνηγάει συνεχώς,δε τον αφήνω ποτέ να με θεωρήσει δεδομένη""Και ποιο είναι το πρόβλημα;Μήπως ισοφαρίσει το σκορ;""Όχι.Απλά δε το ανέχομαι"".Κλοπή περιουσιακών στοιχείων.Τίποτα περισσότερο,τίποτα λιγότερο..

                                             VI
Μπαίνω στο μπαρ.Το ποτό μου με περιμένει.Ένα δάχτυλο ουίσκι,ένα κόκα κόλα,ένα παγάκι σε κοντό ποτήρι.Ο φίλος μου είναι ήδη τρία μπροστά."Δύσκολη μέρα;""Δύσκολη χρονιά".Παραγγέλνω το δεύτερο."Λοιπόν;""Λοιπόν τι;""Πόσες μέρες έχετε να μιλήσετε;""15""Και τι θα κάνεις;""Δε ξέρω.Ξέμεινα από κινήσεις""Δε μπορεί,θα υπάρχει κάποια μαλακία που δεν την έχεις δοκιμάσει""Πρόταση γάμου;""Είναι πολύ μικρή για να πιάσει""Απαγωγή;""Ίσως πιο μετά""Πόσο πιο μετά,λίγο πριν πάει στην εκκλησία;""Υπερβολές""Στη θέση μου τι θα έκανες;""Απαγωγή και πρόταση γάμου,ταυτόχρονα""Είμαι πολύ μεγάλος για να πιάσει""Υπερβολές""Λέγε,τι θα έκανες;".
Τελειώνει το ποτό του,πληρώνει και γυρίζει προς το μέρος μου."Οτιδήποτε.Πόσες φορές πρέπει να στο πω,σε ζηλεύω.Γιατί είναι πραγματικός έρωτας""Μα είμαι δυστυχισμένος!""Τότε είναι σίγουρα έρωτας.Γιατί μόνος αυτός σε κάνει δυστυχισμένο με τον πιο υπέροχο τρόπο".Με αφήνει κοντά στο μετρό.Κοιτάζω την ώρα.
Είναι δύσκολη αυτή η παρακολούθηση.Γιατί είναι προσωπικό.Δε το έχω ξανακάνει.Ευτυχώς είναι εύκολο να την ακολουθήσω,δεν κοιτάζει ποτέ πίσω της.

Τώρα καταλαβαίνω πως νιώθουν οι πελάτες μου.Γι'αυτό πρέπει να βάζεις πάντα κάποιον άλλο να το κάνει.Γιατί όλα σου τα ένστικτα παίρνουν φωτιά.Είναι πολύ όμορφη,το κόκκινο φόρεμα  της πάει πολύ.Κάθεται σε μια μεγάλη παρέα.Νιώθω πως οι φλέβες μου θα βγουν από το δέρμα σαν συρματόπλεγμα.Κάθομαι δίπλα της.Αιφνιδιάζεται.Φέρνω την καρέκλα της πιο κοντά μου,της πιάνω το χέρι.Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και παρερμηνείες.Δύο τύποι στο βάθος προσπαθούν να κρύψουν τη δυσφορία τους.Πίνουν κάτι σαν γκαζόζα.Παραγγέλνω το ποτό μου και το πίνω με μια γουλιά.Φεύγουμε μετά από είκοσι λεπτά.
Τσακωνόμαστε στο δρόμο.Παραπονιέται,θύμωσε που την ακολούθησα,που έκατσα μαζί της.Είμαστε κάτω από το σπίτι της.Ο καυγάς έχει φουντώσει.Την αρπάζω,φιλιόμαστε αχόρταγα.Οι δύο εβδομάδες που δεν ήμασταν μαζί λιώνουν,το πάθος,ο τρόπος που αναστενάζει όταν την σφίγγω πάνω μου,τα χέρια της στα μαλλιά μου,ξεπλένουν τη μετριότητα,τη σιωπή και κάθε άσχημη σκέψη.
Ανεβαίνουμε τα σκαλιά,φτάνουμε ημίγυμνοι στο διαμέρισμα.
Η γεύση του λαιμού της,του ιδρώτα της..Οι ψίθυροι κυλάνε τόσο βαθιά μέσα μου.Με σπρώχνει μακρυά της."Τι θέλεις;".Είναι σχεδόν γυμνή,πασαλειμμένη με κραγιόν,πιο ακαταμάχητη από ποτέ.Την κολλάω στον τοίχο.Με το δεξί χέρι σηκώνω το πόδι της και με το αριστερό την πιάνω από τα μαλλιά.Τη φιλάω.Όλες αυτές τις νύχτες,το μόνο που ήθελα ήταν να την φιλήσω.Και να της απαντήσω με τα λόγια της Φρίντα Κάλο.
"I want to be inside your darkest everything".Νόμιζα πως κάναμε έρωτα για μέρες,και ταυτόχρονα πως ήταν λίγα λεπτά.Πρέπει να ήταν μεσημέρι όταν αποκοιμήθηκα στο στήθος της.Είχε δίκιο ο φίλος μου.Είναι σίγουρα έρωτας.Ποτέ,καμιά ευτυχία δεν με έχει κάνει να νιώσω τόσο ζωντανός και πλήρης,όσο ο τρόπος που με κάνει δυστυχισμένο. 

Ανάμεσα

Κάθομαι στον καναπέ.Μισομεθυσμένος ή μισονηφάλιος;Δε μπορώ ν'αποφασίσω,γι'αυτό θα πιω άλλο ένα.Η μορφή της,ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού και η περίμετρος πουθενά.Σαν αόρατη βροχή,η μυρωδιά της έχει πλημμυρίσει τα πάντα.Τη βλέπω,να χορεύει στο δωμάτιο,να με προκαλεί,να χαμογελάει τόσο αθώα και τόσο πονηρά.
Τα δάχτυλα της χαϊδεύουν τις ράχες των βιβλίων,το φόρεμα της αγγίζει τα έπιπλα καθώς περνάει,και είμαι σίγουρος πως αφήνει χρώμα.Ένα χρώμα ζωντανό,που μεταμορφώνει οτιδήποτε αγγίζει.Οι περισσότεροι νομίζουν πως η ευτυχία είναι σαν έκρηξη,κάτι που ισοπεδώνει τα πάντα.Η ευτυχία είναι σαν αυτά τα λουλούδια,που ανθίζουν ανάμεσα στις ρωγμές της ασφάλτου.Εκεί που δε το περιμένεις,που όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον.
Αν η ευτυχία είχε θερμόμετρο,τότε όταν χαμογελάει θα έσπαγε.Είμαι αθεράπευτα εθισμένος στο γέλιο της,μια ηχώ ανάμεσα στο κορίτσι και τη ντίβα.
Βουλιάζω στον καναπέ,αφήνομαι στην εικόνα της.Κάθεται πάνω μου και με γδύνει,επιτακτικά,θέλει να ξέρω,πως της ανήκω.Απόλυτα,ολοκληρωτικά,αμετάκλητα.Μόνο όταν τα νύχια της ταξιδεύουν βαθιά στο δέρμα μου,αισθάνομαι πραγματικά ζωντανός,ξυπνάω μέσα στο πιο έντονο όνειρο.
Όλες αυτές οι μικρές συνήθειες που αποκτάς με τον άλλο,δεν σου ανήκουν όταν δεν είναι εδώ.Σκέφτομαι τις συζητήσεις μετά τον έρωτα,στιγμές τόσο χαλαρές και ξεκούραστες,που νομίζεις πως ο χρόνος κάνει τσιγάρο μαζί σου.Ξέρω όλους τους φόβους της,τα όνειρα,τα μυστικά και τις μικρές αμαρτίες της.
Ένα πράγμα φοβάται,κι ας μη το παραδέχεται ποτέ.Να μην μοιάσει στους άλλους,τους πολλούς.Είναι τόσο αξιολάτρευτα και σαγηνευτικά περίεργη που είναι αδύνατον.Όταν προσπαθεί να γίνει πιο κοινωνική,να ταιριάξει,άτσαλα και αμήχανα,γίνεται ακόμα πιο γλυκιά.Μόνο όταν είναι ο εαυτός λάμπει πραγματικά.
Ανάμεσα στις ρωγμές της πραγματικότητας.Ρωγμή που στάζει φως,ρωγμή στη μετριότητα της ρουτίνας,ανθίζει ανάμεσα στην άσφαλτο της πλήξης,της σιωπής.
Ό,τι κι αν λέει,δε μπορώ να της ξεφύγω.Όταν κοιτάζω κάποια άλλη,το μόνο που βλέπω είναι την απουσία της.Ένα περίγραμμα που δένει κόμπο τη κάθε μέρα.Την ψάχνω ανάμεσα στα πλήθη,στο μετρό,στους δρόμους,ψάχνω το νήμα της φωνής της,να με βγάλει από το λαβύρινθο του άγχους.
Απολαμβάνω να τη βλέπω να ντύνεται,να βάζει κραγιόν,να φτιάχνει τα μαλλιά της.Κάνει το κάθε ρούχο να μοιάζει σαν παράσημο θηλυκότητας,καθώς εφαρμόζει στο σώμα της.Οποιοδήποτε ρούχο,ακόμα κι αν είναι δικό μου.
Ξεφυλλίζω τα βιβλία.Μια από τις σκανδαλιές της,είναι να μου αφήνει σημειώματα ανάμεσα στις σελίδες.Κάποιες φορές,διαλέγει τα βιβλία στην τύχη.Κάποιες όχι.
Ανοίγω τον πρώτο τόμο από τα άπαντα του Διοσκουρίδη.Σελίδα 10.Ένα μικρό σημείωμα με στίχους του Leonard Cohen.Χαμογελάω.Ο Διοσκουρίδης ήταν ο μεγαλύτερος φαρμακολόγος της αρχαιότητας,τυχαία η επιλογή;Αδειάζω το ποτήρι και ξαπλώνω στον καναπέ.Βάζω τη μπλούζα που φόραγε μαξιλάρι.Όταν είμαι μαζί της,το σώμα μου γίνεται εργοστάσιο πυροτεχνημάτων.Κάθε χάδι,φιλί,ψίθυρος,αφήνει δεκάδες πυροτεχνήματα,να διασχίζουν κάθε αίσθηση,να φωτίζουν ανεξερεύνητες περιοχές ηδονής και τρυφερότητας,να με ζεσταίνουν όπως ποτέ άλλοτε.
Που πηγαίνει όταν φεύγει;Φαντάζομαι,πως μόλις στρίψει το στενό,σπάει σε λέξεις και επιστρέφει στα ποιήματα από τα οποία απέδρασε.Επιστρέφει στα κόμικ,στα βιβλία,στις ταινίες που είναι το φυσικό της περιβάλλον.Ανάμεσα σε σελίδες,καρέ και φωτογραφίες.Βουτάει στα νερά του βινυλίου,και επιστρέφει στα τραγούδια που ανήκει.
Μου αρέσει να σκέφτομαι,πως το σκάει από όλους αυτούς τους παραδείσους,μόνο για μένα.Ο Κάφκα είχε γράψει στο ημερολόγιο του,πως το πεπρωμένο του ανθρώπου υπάρχει,είναι κρυμμένο.Μέχρι να το φωνάξει με τη σωστή λέξη,το σωστό όνομα.Σαν ξόρκι.Γιατί η μαγεία δεν δημιουργεί,καλεί αυτό που ήδη υπάρχει.Και αυτή είναι η σωστή λέξη,το σωστό ξόρκι.Τ'όνομα σου.

My 80's Craze II

                               

                                Previously On My 80's Craze

Το μυαλό μου βουλιάζει αργά στην χθεσινή νύχτα. Κάναμε έρωτα στη θάλασσα, ενώ τα ηχεία του αυτοκινήτου έπαιζαν τέρμα Pat Benatar. Η πιο ωραία νύχτα της ζωής μου. Αλλά όπως κάθε sequel που δεν σέβεται τον εαυτό του, ξεκινάμε ξενέρωτα.
Η βελούδινη ανάμνηση ξεθωριάζει, το hangover βρήκε τη πόρτα ανοιχτή, μπήκε και ποιος ξέρει πότε θα φύγει. Ανοίγω τα μάτια, ενοχλητικές φωνές. Που σκατά είμαι;
Βρίσκομαι σε αίθουσα δικαστηρίου. Όλοι με κοιτάνε, σαν να μπήκα Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία τρώγοντας πιτόγυρο. Είμαι ο κατηγορούμενος. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι ο Μάκης κάνει το δικηγόρο μου.Και είναι ο πιο καλοντυμένος εδώ μέσα. Ποιος,ο Μάκης, που μέχρι την τρίτη λυκείου,του ψώνιζε ρούχα η μάνα του..
Κοιτάζω γύρω και μετά τα δικά μου ρούχα. Όλοι είμαστε κομπάρσοι σε ταινία του Τσάκωνα και ο Μάκης ντυμένος Miami Vice.Τέτοια διαφορά. Πάω να σηκωθώ, ο Μάκης με προλαβαίνει στο παρά ένα.
"Κάτσε κάτω ρε ηλίθιε, που πας;""Ρε Μάκη, τι κάνω εδώ;""Σοβαρά τώρα, δε θυμάσαι τίποτα;""Να μη σώσω να δω τον τρίτο κύκλο Stranger Things""Πλάκα μου κάνεις;""Σιγά ρε μαλάκα,τι έκανα πια;""Έσπασες τις βιτρίνες κάθε μαγαζιού, έκαψες δύο περίπτερα,έ δειρες τέσσερα άτομα, δύο αστυνομικούς, έκλεψες το περιπολικό και το έριξες στη θάλασσα""Έπαθα Hulk; Θα είχα πιει πολύ""Μισή μπύρα κουτάκι""Αφού το ξέρεις πως με πειράζουν!""Αυτό έχεις να πεις;""Θα είχα σοβαρό λόγο για να τα κάνω όλα αυτά""Τσακώθηκες με έναν στην πλατεία, προσπαθούσες να τον πείσεις πως το Master Of Puppets είναι ο καλύτερος δίσκος των Metallica""Και δεν είναι;""Όχι""ΤΙ; Το ξέρα πως είσαι ψιλoαδερφή, όπως όλοι οι Maidenαδες!""Ξέρεις γιατί δεν είναι; Γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα ρε ημίβλακα!".
Ξαφνικά,όλα τα κομμάτια του παζλ πέφτουν βροχή πάνω στο κεφάλι μου. Πως τη ξερίζωσα την πινακίδα με το ένα χέρι....
"Και τι κάνουμε τώρα ρε Μάκη;""Εσύ τίποτα, θα τα αφήσεις όλα πάνω μου""Τι λες ρε κατάκοιτε, πότε έγινες δικηγόρος;""Έχεις καμιά καλύτερη ιδέα;""Και τι θα κάνεις;""Μην ανησυχείς, έχω δει όλους τους κύκλους  House""Αυτός ήταν γιατρός ρε καμμένη γη!""Σκάσε, έχω δει και Suits. Μικρός έβλεπα και Matlock""Winston 25 σκληρό καπνίζω, μη το ξεχάσεις""Σταμάτα τη κλάψα""Άραγε είχαμε ηλεκτρική καρέκλα στην Ελλάδα του 80;""Η τελευταία εκτέλεση έγινε το 1972, σκάσε""Κατάλαβα, θα με γαμήσουν μέχρι θανάτου στη φυλακή""Όλα καλά θα πάνε""Πως ρε Μάκη,θα τους τυφλώσεις με το κουστούμι σου; Το οποίο γαμάει, που το βρήκες ρε λαδοπόντικα;""Δε σε χάλασε. Δεν είναι για σένα αυτά. Έχω εκτυπώσει το πτυχίο του θείου μου του δικηγόρου από τα Τρίκαλα. Λοιπόν, ξεκινάμε.Προσπάθησε να ακολουθείς τα βήματα μου.Και πάνω από όλα, μη πεις τίποτα για heavy metal.Είμαστε ακόμα σε μια εποχή, που όχλοι με τσουγκράνες και πυρσούς καίνε οτιδήποτε δεν έχει μπουζούκι""Άντε να δούμε".
Ο Μάκης απομακρύνεται. Ανεβαίνει για κατάθεση ένας αστυνομικός. Αόριστα οικείος.

Δε καταλαβαίνω λέξη. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν το μεθύσι. Κοιτάζω τον πρόεδρο του δικαστηρίου. Πως διάολο βγάζει άκρη.."Πιάνομιν 15  κι στη κλούβαν τους πιγέναμι. Τους δέρνομι! Ξύλο πολύ τους ρίχνομι για να μαρτιρίσουνε εάν υπάρχων αναρχικοί κι κουκούεδες μέσα σ’ ικίνα τα μαγζα. Κανής δεν μαρτίραγι! Θα τους γδέναμι, θα τους δέναμι καλά τα χέρια τους κι θα τους  ντοφικέγαμι έναν-έναν στον αγέραν, για να μαρτηρίσουν! Αφόσον όσα ξέραμι τους κάναμι κανές δεν μαρτυρούσε, τους πέρναμι στην φιλακίν, τους στήλαμι κρατητήριο""Κατηγορούμενε,τι κάνεις εκεί; Που το βρήκες το τηλεκοντρόλ; Και γιατί σημαδεύεις το όργανο με αυτό;""Προσπαθώ να βάλω υπότιτλους κύριες πρόεδρε""Τι είναι αυτά που λες κατηγορούμενε;""Μα δε καταλαβαίνω Χριστό κύριε πρόεδρε, εσείς μιλάτε κατσικίσια;""Κάτσε κάτω κατηγορούμενε, σε επαναφέρω στην τάξη!""Σε ποια τάξη; Σε οποιαδήποτε εκτός από την τρίτη γυμνασίου""Γιατί;""Ακμή,πολλά κιλά,ο Ολυμπιακός δεν έπαιρνε πρωτάθλημα, χάλια κύριε πρόεδρε".
Αν το βλέμμα του Μάκη ήταν γροθιά, τώρα θα ήμουν σε κώμα. Κάθομαι κάτω.Το όργανο συνεχίζει την κατάθεση."Και τι άλλο έκανε ο κατηγορούμενος το βράδυ της 27ης;""Οτη τον κοστάριζι  έπιρνεν.  Οτη εβρίσκε τα τρόγε! Λεφτά κιρίος μαζέβε.Κι άλλνα,που ντρέπομεν κύριε προύεδρε""Όπως;"" Βζιά!""Τι πράγμα;""Τες επιάνεν τες δεσπινήδες  απτ'βζιά! Εγινε τέλος μέσα σι κίνην την πλατείαν μιγάλιν παραλυσίαν!""Ενίσταμαι κύριε πρόεδρε,το όργανο ψεύδεται ασυστόλως!""Γιατί;""Γιατί εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα,και κυρίως γιατί εκτιμώ τις καλλίπυγους δεσποινίδες και όχι τις καλλίμαστους".
Λίγο πριν ο πρόεδρος μου πετάξει το σφυρί στο κεφάλι, επεμβαίνει ο Μάκης, σαν τερματοφύλακας που βγάζει το πέναλτι πάνω στη γραμμή με το πόδι, λίγο πριν τη λήξη του αγώνα.
"Αξιότιμε κύριε πρόεδρε, επιτρέψτε μου. Επικαλούμαι την πίστη σας στη δικαιοσύνη, την υπομονή σας και την αγάπη σας προς το νόμο. Ο πελάτης μου έσφαλε και το ξέρει. Είμαι σίγουρος πως θα μετανιώνει για όλη του τη ζωή για αυτό που έκανε. Και πως δεν επιθυμεί τίποτα περισσότερο από το να επανορθώσει. Κύριε πρόεδρε, ο πελάτης μου μεγάλωσε στην επαρχία, οι γονείς του,τίμιοι βιοπαλαιστές, εργάζονταν σε δύο δουλειές για να τον μεγαλώσουν, αυτόν και τον μεγάλο του αδερφό.Η δόλια μάνα δεν είχε χρόνο για όλα και δυστυχώς, ο ένας της γιος δεν ανδροφέρνει και θέλει να γίνει μακιγιέρ και χορευτής, ενώ ο άλλος ακούει σατανικό χέβυ μέταλς""Εγώ είμαι ο χορευτής κύριε πρόεδρε!". Ο Μάκης δεν εκτίμησε τον αυτοσχεδιασμό μου, κάθομαι και δε μιλάω.
"Δυστυχώς κύριε πρόεδρε, συμβαίνει. Τίμιοι, σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι να δοκιμάζονται σκληρά. Κι όμως δε τα παράτησαν. Επέμειναν, έστειλαν το παιδί τους να σπουδάσει και ταυτόχρονα,να κάνει θεραπείες και να ξεπεράσει τας εφηβικάς εμμονάς και αυταπάτας. Γι'αυτό κύριε πρόεδρε, δεν σας ζητώ να κλείσετε τα μάτια και να μην εφαρμόσετε την καρδιά του νόμου. Σας ζητώ να κοιτάξετε στην καρδιά σας, να εφαρμόσετε το νόμο και να εξαντλήσετε την επιείκεια, την καλοσύνη και τη μεγαθυμία σας, σε ένα άρρωστο παιδί, ένα παιδί χρυσάφι, λίγο βλαμμένο, αλλά χωρίς ρανίδα κακίας στο σώμα του. Με κλονισμένη υγεία, ούτε τη θητεία του δε μπόρεσε να υπηρετήσει""Έκζεμα φλογιστικό των κάτω άκρων, κύριε πρόεδρε"Παρασύρθηκε λίγο από τη ζωή της πρωτεύουσας. Είναι έγκλημα να είσαι νέος, κυρίες και κύριοι;Σας ευχαριστώ".

                                     Μουσικό Διάλειμμα

Η Μερσεντές οργώνει τη παραλιακή ενώ η ανάσα της θάλασσας μας χαιδεύει τα μαλλιά.Ο Μάκης οδηγεί και χαμογελάει σαν ύαινα που έχει καταπιεί μπουκάλα με αέριο γέλιου."Λοιπόν;""Λοιπόν τι;""Δε θα μου πεις ευχαριστώ;""Για ποιο πράγμα;""Που σε αθώωσαν""Ρε μαλάκα, με αθώωσαν γιατί με έβγαλες ΑΜΕΑ!""Γιατί δεν είσαι;""Η πλατυποδία δεν είναι ασθένεια, εντάξει;""Άσε τη κλάψα και κοίτα να συγκεντρωθείς""Σε τι;""Στο πως θα γυρίσουμε πίσω στο 2019". Παρκάρουμε κάπου στο Καβούρι. Ο Μάκης καπνίζει νευρικά. Χαμηλώνει τη μουσική και βγάζει τα γυαλιά ηλίου.
"Δε καταλαβαίνω τι συμβαίνει, γιατί βρεθήκαμε στη δεκαετία του 80. Και καλά εσύ, έχεις φετίχ αυτή την εποχή. Εγώ και η μικρή γιατί είμαστε εδώ μαζί σου;""Που θες να ξέρω;""Αυτό όμως που δε μπορώ να καταλάβω με τίποτα, είναι το εξής. Βρίσκεσαι 30+ χρόνια πίσω. Θα μπορούσες να κερδίζεις το ΠΡΟ ΠΟ μέχρι να γίνεις πιο πλούσιος κι από τον Γιάγκο Δράκο. Να εκμεταλλεύτεις  τα πάντα,την τεχνολογία,την ιστορία,να γίνεις ο άρχοντας του σύμπαντος. Και'συ,το μόνο που κάνεις είναι να κυνηγάς την ίδια γυναίκα. Πως το κάνεις αυτό;"
Παίρνω το πακέτο από τη τσέπη του Μάκη, ανάβω τσιγάρο και φτιάχνω τα μαλλιά μου στον καθρέφτη."Because I'm a lover,not a fighter""Ρε άσε τις μαλακίες και λέγε!""Ζηλεύεις που το πνεύμα μου θα είναι για πάντα νέο""Η μαλακία σου δε θα γεράσει ποτέ!"Ζηλεύεις γιατί είσαι μαλάκας και δεν έχεις μαλλιά""Δε φταίω εγώ, είναι κληρονομικό!""Ποιο,η καράφλα ή η μαλακία;""Και τα δύο!".
Πετάμε μαζί το τσιγάρο. Ο Μάκης γυρίζει και με κοιτάζει."Περιμένω να μου πεις. Αν είναι να πεθάνω με τον καλύτερο μου φίλο,θ έλω να ξέρω το γιατί. Γιατί ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά""Έχεις ταξιδέψει και με το Σπύρο στα 80s ή μαζί πάτε πιο πίσω""Λέγε ρε απόβλητο!". Βγάζω τα γυαλιά. Παίρνω δεύτερο τσιγάρο."Δε ξέρω γιατί είμαστε εδώ, δεν έχω ιδέα. Δε ξέρω γενικά τι συμβαίνει στη ζωή μου. Περνάω μια κρίση στη μέση της κρίσης μέσης ηλικίας. Ρε Μάκη, με ξέρεις. Έχω ισχυρές απόψεις που δεν συμφωνώ πάντα μαζί τους. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν, το οποίο σημαίνει πως μάζεψαν αρκετά λεφτά για να κάνω ψυχανάλυση και ν'ανακαλύψω μόνος μου τι έκαναν λάθος. Μικρός ήθελα να γίνω κιθαρίστας.Αλλά είμαι πολύ τεμπέλης για μουσικός.Μετά ήθελα να γίνω συγγραφέας. Αλλά είμαι πολύ τεμπέλης και για αυτό.
Δεν ήξερα ποιος είναι ο δρόμος μου, αν υπάρχει δικός μου δρόμος. Τελικά, όπως έχει γράψει και ο Σέρβος συγγραφέας Πάβιτς, ο άνθρωπος ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός του δρόμος.Είναι αυτός που φοβάται περισσότερο ν'ακολουθήσει""Όταν αρχίζεις τα αποφθέγματα, τότε είναι που ανησυχώ"
"Πάντα ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Ο σκηνοθέτης είναι ένας τεμπέλης που βάζει τους άλλους να δουλεύουν σκληρά για να δημιουργήσουν το όνειρο του. Θα μπορούσε κάποιος να πει, πως καρπώνεται την υπεραξία του ταλέντου και της πνευματικής εργασίας των συνεργατών του. Πως είναι κάνει συσσώρευση πνευματικού κεφαλαίου. Αλλά δεν είναι της παρούσης""Έπαθε τροχαίο το μυαλό σου, Ραφαηλίδη και Μαρξ γωνία;""Και τότε γνώρισα εκείνη. Φοβόμουν να τη πλησιάσω. Έβλεπα τη χυλόπιτα να έρχεται από μακρυά σαν τρένο. Είναι όμορφη, ντροπαλή, γλυκιά, σέξυ και με μεγάλη μυωπία. Όταν είμαι μαζί της, νιώθω πως είμαι στο σπίτι μου, εκεί που έπρεπε να είμαι,ε κεί που ανήκω,και ταυτόχρονα αισθάνομαι πως είμαι μακρυά, κάθε φορά σε διαφορετικό ταξίδι. Κάνει τα πάντα γύρω της πιο όμορφα, γλυκά, μεθυστικά. Όπου κι αν είναι κλέβει τη σκηνή, κάνει κάθε χώρο πιο όμορφο κι από όλα τα Όσκαρ Φωτογραφίας μαζί. Δυστυχώς κάποια κλισέ είναι αναπόφευκτα. Ήμουν ευτυχισμένος μαζί της. Δεν το κατάλαβα, γιατί δε το σκέφτηκα, είχα αφεθεί απόλυτα, σε αυτό το όνειρο.Την παραμελούσα, φέρθηκα εγωιστικά. Και έφυγε.Τότε κατάλαβα τι σήμαινε για μένα. Όταν ξύπναγα το πρωί δίπλα της, ήθελα να τραγουδήσω σαν πριγκίπισσα της Disney μετά από πολλαπλούς οργασμούς. Δεν με ένοιαζε αν είχα ταλέντο ή όχι.Αν γυρίζαμε το Αvatar ή στο σπίτι οι δύο μας με κινητό του 2009.
Αρκεί να ήταν εκεί, δίπλα μου, αυτό είχε σημασία, αυτό έδινε όλο το νόημα του κόσμου. Εκείνη είναι το καλύτερο σενάριο μου, το καλύτερο πλάνο, ο καλύτερος ρόλος, η ταινία της ζωής μου.Εκείνη είναι το αριστούργημα μου, όταν την κάνω να γελάει. Αυτό το χαμόγελο είναι όλα τα βραβεία και τα ρεκόρ μαζί. Χωρίς αυτήν..Τίποτα δεν έχει σημασία. Δε μπορώ να γράψω, να τραβήξω φωτογραφία, δε μπορώ καν να δω ταινία. Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε εδώ, αλλά χωρίς εκείνη, δε με νοιάζει τίποτα, ούτε το να γυρίσω πίσω"
"Γιατί δε τα βάζεις αυτά σε ένα σενάριο και γράφεις όλο μαλακίες; Κάτι φιλμ νουάρ τρίτης εθνικής; Αφού δε θα γίνεις ποτέ Χαμμέτ ή Τσάντλερ""Ούτε στη κιθάρα δε μπορώ να γίνω Χάμμετ""Σοβαρά τώρα, αφού τέτοιος είσαι""Ναι Μάκη,θ έλω να γίνω χορευτής. Σου είπα ότι έχω δει τρεις φορές το Lalaland και έκλαψα σε όλες;""Το ξέρω και απορώ γιατί σε κάνω ακόμα παρέα"
Η μέρα σβήνει, η θάλασσα ραγίζει από το αίμα της δύσης. Στη μέση της φωτιάς, λίγο πριν το σκοτάδι, όλα μοιάζουν δυσοίωνα."Έχω καλά και κακά νέα.Τα κακά νέα είναι πως ο δαπίτης που έδειρες,την απήγαγε. Σε περιμένει σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο""Τα καλά νέα ποια είναι;""Πως σε αγαπάει".Ο Μάκης βάζει μπροστά.
"Είσαι έτοιμος; Θα τα καταφέρεις;""Γιατί, δε θα έρθεις μαζί μου;""Θα σε αφήσω εκεί και θα σε περιμένω""Δε θα με βοηθήσεις;""Όχι""Γιατί;""Because I'm a lover,not a fighter".Η Μερσεντές χάθηκε στη νύχτα.

                                      To be continued....

Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες

Κάποιοι ερωτεύονται τον εαυτούς τους,στα μάτια των άλλων.Κάποιοι την αντανάκλαση των άλλων στα μάτια τους.Ο έρωτας έχει κρεβάτι σαν του Προκρούστη.Παραμορφώνει το αντικείμενο του πόθου,στα μέτρα των εμμονών του.Τελικά ποιον ερωτεύτηκες;Από τι σαγηνεύτηκες;Από αυτά που είδες ή από αυτά που νόμιζες ότι είδες;Κάποιοι ερωτεύονται τον έρωτα,γίνονται πρεζάκια του συναισθήματος και χρησιμοποιούν τους άλλους σαν τσιγάρα και χάπια,κάνουν σχέσεις για να πάρουν τη δόση τους.Άλλοι  ερωτεύονται καθρέφτες και οθόνες.Κάποιοι ερωτεύονται το πόνο,μόνο έτσι μπορούν να νιώσουν τον εαυτό τους.

Κάποιοι ερωτεύονται το παρελθόν.Κάθε μέρα που περνάει είναι και πιο όμορφο.Άλλοι το μέλλον,που είναι σαν τυφλό ραντεβού.Μέχρι να το γνωρίσεις,οι φαντασιώσεις σου είναι καλύτερες από ό,τι κι αν σου προσφέρει.

Μερικοί ερωτεύονται το μίσος.Ειδικά αν μισείς φανταστικούς εχθρούς,είναι ο πιο πιστός εραστής,δεν σε εγκαταλείπει ποτέ.Μερικοί ερωτεύονται αντικείμενα.Κάποιοι ερωτεύονται την αιωνιότητα και θέλουν να τη ζήσουν σε μια στιγμή,άλλοι την στιγμή και θέλουν να κρατήσει μια αιωνιότητα.

Κάποιοι δεν ερωτεύονται ποτέ.Φοβούνται μην κολλήσουν γάμο,παιδιά,ευθύνες και κυρίως αγάπη.

Μερικοί ερωτεύονται τα πλήθη,γιατί μόνο μέσα τους μπορούν να κρυφτούν και να κρύψουν τους φόβους και τα συμπλέγματα τους.Κάποιοι ερωτεύονται την ερημιά.Ίσως να είναι  ο μόνος τόπος που χωράει τον εγωισμό τους.Άλλοι ερωτεύονται ταινίες,βιβλία και τραγούδια.Ονειρεύονται πως ζουν μέσα τους για πάντα,η ευτυχία είναι ένα animated gif,μια λούπα.Τίποτα δεν αλλάζει,ο χρόνος είναι πάντα ο ίδιος,για πάντα νέοι,στο ίδιο πλάνο,στην ίδια σελίδα,στην ίδια νότα και στίχο.Κάποιοι ερωτεύονται την ελευθερία,αλλά θέλουν να διαλέγουν εκείνοι με ποιον ή ποια θα κάνουν τρίο.Κάποιοι θέλουν να ερωτευτούν μια φυλακή,γιατί μόνο έτσι αισθάνονται ελεύθεροι.Κάποιοι ερωτεύονται μόνο τη νίκη,κάποιοι αγαπάνε με τις ήττες.

Κάποιοι ερωτεύονται τις λέξεις γιατί δε μπορούν ν'αγαπήσουν τη σιωπή.Κάποιοι αγαπούν μόνο τη σιωπή γιατί δε μπορούν να ερωτευθούν τις λέξεις.Ο έρωτας είναι μια πολεμική τέχνη,που νικάς τον αντίπαλο,μόνο όταν νικάς τον εαυτό σου.