Πως φτάσαμε ως εδώ; Πως βρεθήκαμε 33 χρόνια πίσω; Νόμιζα πως είχε γίνει κάτι εντυπωσιακό, όπως στο Tron ή το Terminator. Τελικά ήταν κάτι πιο απλό. Τώρα τα θυμάμαι όλα. Ήταν 5 το πρωί. Είχαμε να μιλήσουμε μέρες. Σου έστειλα ένα τραγούδι και μετά από λίγο με πήρες. Μου έλεγες πως βγαίνεις συνέχεια, πως γνώρισες διάφορους. Κανονικά δεν έπρεπε να το σηκώσω, ούτε να σου στείλω. Όμως, όταν έχει να κάνει με σένα, ο εγωισμός μου είναι σαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Διακοσμητικός και χωρίς καμία εξουσία.
Τσακωμοί, τρυφερότητα, κλάματα, όλα σε ένα πρωί,σε ένα τηλεφώνημα. Πως να χωρέσεις σε μερικά λεπτά, το κενό και την λαχτάρα δύο εβδομάδων;"Που ήσουν, που χάθηκες;""Εσύ που χάθηκες;""Με δουλεύεις; Γιατί με πήρες;""Ήθελα παρέα""Γιατί είσαι ξύπνια;""Βγήκα με κάποιον, πριν λίγο γύρισα""Και γιατί δε πήρες αυτόν; 300 φίλους έχεις στο fb, γιατί δεν πήρες κάποιον από αυτούς;""Δεν είναι κανένας ξύπνιος;""Γιατί δε λες την αλήθεια;".
Η σιωπή της δένει όλο και πιο σφιχτούς κόμπους στο στομάχι μου."Γιατί ήθελα να μιλήσω μαζί σου""Γιατί δε το λες από την αρχή; Ποιος ήταν αυτός που βγήκες;""Κάποιος""Σου την έπεσε;""Μου την έχει πέσει""Και;""Βγήκαμε να του το ξεκαθαρίσω""Μέχρι τις πέντε το πρωί;""Αράζαμε. Εγώ έπινα και κάπνιζα. Είναι πολύ φλώρος, δεν είναι σαν..""Σαν εμένα;""Γιατί κλαις;".Η φωνή μου λιώνει σε λυγμούς, λυγμούς που δεν μπορώ να καταπιώ, όπως τις μαλακίες που ακούω.
"Δε θέλω να κλαις""Τότε να είσαι εδώ!""Δε γίνεται""Άκουσε με, εγώ αυτές τις μαλακίες του στυλ "σ'αγαπώ γι'αυτό δεν μπορώ να είμαι εκεί" δεν τις καταλαβαίνω.Το λογισμικό είναι παλιό και δεν σηκώνει αναβάθμιση και ενημερώσεις. Ούτε το να βγαίνεις με ανθυπομαλάκες που δεν σημαίνουν τίποτα στη ζωή σου. Ποιον κοροϊδεύεις, εμένα ή τον εαυτό σου;!".
Νιώθω τη φωνή μου να μου ματώνει το λαιμό μετά τα δάκρυα. Σαν να κατάπια καυτές βελόνες."Το μόνο που ήθελα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήταν να ανεβάσεις εκείνη τη φωτογραφία,που φιλιόμαστε στο Μοναστηράκι. Όχι από ματαιοδοξία,αλλά γιατί είσαι πιο όμορφη από ποτέ. Κι ας την κατέβαζες την επόμενη μέρα. Έστω,για 24 ώρες, να έβλεπαν όλοι, πόσο ταιριάζουμε και πόσο ευτυχισμένοι κάνουμε ο ένας τον άλλο!". Όσο ανεβαίνει ο τόνος της φωνής μου, έξω δυναμώνει η βροχή. Είμαι τόσο θυμωμένος και ζαλισμένος, που δεν ακούω τι λέω,ο λευκός θόρυβος της καταιγίδας έχει πλημμυρίσει κάθε συχνότητα του μυαλού μου.
"Τι κάνεις με ανθρώπους που σου είναι αδιάφοροι; Σου τονώνουν τον εγωισμό, νιώθεις πολύ όμορφη, πολύ ποθητή, η πιο μουνάρα από όλες; Πόσους έχεις, πέντε έξι μαλάκες σε rotation; Σου κερνάνε τα ποτά μέχρι το πρωί και τους έχεις στην αναμονή; Αν κάποιος βαρεθεί, έχεις λίστα με επιλαχόντες; Ή αν χρειαστεί τους παίρνεις καμιά πίπα στο αυτοκίνητο, αλλά δε τους κάθεσαι, για να μη σε πούνε και πουτάνα; Αν δεν είσαι εδώ,μη με ξαναπάρεις τηλέφωνο,δε θέλω να ξέρω που είσαι και τι κάνεις, θα λέω στον εαυτό μου πως πέθανες σε τροχαίο!"
Δεν ακούω τι μου λέει, αν βρίζει, αν φωνάζει, αν κλαίει.Προσπαθώ να βγάλω τα πάντα από μέσα μου, να ξεράσω σε προτάσεις όλες αυτές τις μέρες και νύχτες, όλα αυτά τα ερωτηματικά,όλη την προδομένη τρυφερότητα που είναι αβάσταχτο βάρος."Με πρόδωσες, έκανες το όνειρο μας με κάποια άλλη""Τίποτα δεν έκανα,μια ταινία ήταν. Το όνειρο μας δε το έχουμε γυρίσει ακόμα. Εσύ το βάζεις στα πόδια,εσύ φοβάσαι!"
Από'κει και μετά δεν θυμάμαι τι έλεγα. Ήμουν έτοιμος να πετάξω το κινητό από το παράθυρο."Γιατί δεν είσαι εδώ απόψε; Που σκατά είσαι;""Κάτω απ'το σπίτι σου". Πέταξα τα σκεπάσματα και φόρεσα ό,τι βρήκα,και μέσα στη νύχτα με βροχή,έξι παρά δέκα βγήκα.Και δε θυμάμαι τι σου έλεγα, δε θυμάμαι τι έκανα,πόσο έκλαιγα, πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά μου, πόσο θύμωσα, πόσο χάρηκα,πόσο ήθελα να σε βρίσω, να σε πετάξω στο πεζοδρόμιο, να σου πω πως μου έλειψες, πως σε μισώ, πως σε θέλω, πως είσαι ό,τι χειρότερο και ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, πως σ'αγαπώ. Κατέβηκα ξυπόλητος, ένιωθα την άσφαλτο σαν λάσπη. Φώναζα με όλη μου τη δύναμη,σε έπιασα από τον ώμο.Προσπαθούσες να με απωθήσεις,με χαστούκισες. Και μετά..Δεν θυμάμαι να έχω βιώσει πιο ωραίο φιλί. Ήταν από αυτά τα φιλιά, που δε το πιστεύεις πως τα έζησες, πως ήταν σκηνή σε ταινία και η μνήμη το οικειοποιήθηκε.
Όλα τα κινηματογραφικά φιλιά το δικό μας έχουν πάνω από το κρεβάτι τους, και αυτό θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Δεν σε άφηνα να φύγεις, έβαλα όλη μου τη δύναμη να σε κρατήσω μέσα στην βροχή.Ήθελα να λιώσουμε, να κλέψουν οι σταγόνες τη μορφή μας, να κυλήσουμε μέσα στις αντανακλάσεις, ανάμεσα στο σκοτάδι.Η ζεστασιά και η ασφάλεια που ένιωσα εκείνα τα δευτερόλεπτα ήταν πιο δυνατή από κάθε ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας.
Δε ξέρω τι έγινε μετά, δε θυμάμαι. Ξύπνησα 33 πριν, σε μια καφετέρια. Και από τότε σε ψάχνω, ζούμε κάθε φορά και μια διαφορετική ταινία. Μέχρι το απόγευμα δράμα, το απόγευμα ταινία δράσης, τις νύχτες και τα Σ\Κ ρομαντικές κομεντί. Δε ξέρω αν υπάρχει θεός, αν είναι σκηνοθέτης, και αυτό είναι κάποιου είδους δοκιμασία, λίγο κόλαση, λίγο καθαρτήριο, λίγο παράδεισος και το κορίτσι μου. Κυρίως, δεν ξέρω αν είμαι εδώ για να σε σώσω ή για να με σώσεις εσύ. Όμως, για να είμαι εδώ κάτι σημαίνει αυτό.Πως η ταινία της ζωής μου δε μπορεί να γυριστεί , ούτε να τελειώσει χωρίς εσένα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου