Δεν πίστευα ότι θα υπήρχε τέτοια αγάπη. Ένα κορίτσι που μοιάζει με ένα μικρό βιβλιοπωλείο στο τέλος του δρόμου, το μόνο φως μέσα στη βροχερή μέρα που με περιμένει.
Στη βιτρίνα της θα δω πάντα κάτι καινούργιο που να μου αρέσει. Θα με καλωσορίσει με τη ζεστασιά της μυρωδιάς της, με αγκαλιάζει σαν ρούχο γεμάτο λιακάδα.
Στις σελίδες της θα βρω όλες τις σωστές ερωτήσεις στις απαντήσεις που νόμιζα πως είχα.
Κάθε της κίνηση μια πόζα, μια παράγραφος πυροτεχνημάτων
Οι λέξεις τυφλές, αγέννητες μέχρι να τις προφέρουν τα χείλη σου, νιώθω τον παλμό τους, η αφή της πνοής σου κυλάει στα μαλλιά μου, όπως έχω ξαπλώσει στα πόδια σου και μου περιγράφεις τη μέρα σου
Μπορώ να είμαι τόσο παιδί, έφηβος και ανώριμος μαζί σου, χωρίς να αισθάνομαι πως εξαπατώ τον εαυτό μου, να πω ότι είμαι ενήλικας τώρα.
Η χαρά έρχεται όταν βρίσκω μια μικρή πιθανότητα μέσα στο σκοτάδι, το τρυπας σαν χαρτόνι, το σκίζεις σαν περιτύλιγμα δώρου και στο φως υπάρχει άλλη μια μέρα μαζί σου, άλλο ένα δώρο.
Είμαστε ζευγάρι μεγάλων αποστάσεων. Ακόμη και χωρισμένοι, προστατεύουμε ο ένας τον χρόνο και το χώρο του άλλου
Λατρεύω την πίστη στα μάτια σου, εκείνη που σου επιτρέπει να δεις μια δυνατότητες σε μένα που δεν είναι άμεσα αντιληπτές, δεν έχουν ανθίσει ακόμα.
Νιώθω τη ζωή σαν μέθη μόνο όταν είσαι εδώ
Οι κραδασμοί στο σκοτάδι ξεκλειδώνουν σιγά σιγά το μυαλό και το σώμα.
Άσε με βυθιστώ στα μυστικά σου
Να βουτήξω ως τα μάτια στην κόλαση σου όταν πνίγεσαι απο τις μάσκες
Τα δάχτυλα δακρύζουν, σπίθες απ’ τα δάκρυα
Ανέβαινουν αργά στ'αστέρια του λαιμού σου
Τα δωμάτια αλλάζουν διαστάσεις και χρώματα
Η κρεβατοκάμαρα μουσείο της θάλασσας, να μετράω τις παλίρροιες στους αναστεναγμούς σου.
Καυτός πάγος, όσο λιώνεις πάνω μου κι εγώ μέσα σου , τόσο πιο σφιχτά γίνονται κόμπος τα όνειρα
Λιώνει ο χρόνος
Μέσα στο σώμα μου καίει η μορφή σου
Τραγούδια που ψιθύρισε το ένα το άλλο με τις μελωδίες του αίματος
Σε μια γυναίκα υπάρχει όλο το μέλλον
Στην ανηφόρα της φωτιάς σου ξετυλίγω τον λαβύρινθο τ'ουρανού
"Ο έρωτας γεννιέται μαζί με την αντίληψη της καμπύλης μιας πλάτης, του μήκους ενός φρυδιού, με το σκάσιμο ενός χαμόγελου. "Συμβαίνει!" Η παρουσία ενός άλλου πλάσματος κινητοποιεί την προσοχή, τις αισθήσεις. [...] Η φαντασία αναλαμβάνει αυτή την πραγματικότητα κι αρχίζει να χτίζει φαντασιώσεις, όνειρα, σχέδια... Δημιουργεί τη δική της ανάγκη, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις περικλείει ολόκληρη τη ζωή. Γίνεται η φωνή εκείνη μέσα στη νύχτα που σου λέει "σ αγαπώ", αποσταθεροποιώντας συθέμελα την ύπαρξή σου. Τέλος, εκτείνεται μέχρι τις σφαίρες εκείνες όπου αρχίζεις να διερωτάσαι για ολόκληρο το Σύμπαν εξημερώνει τη σκέψη και τελικά γίνεται εθισμός. Τότε, στις τραγικότερες περιπτώσεις, βυθίζεται στην άβυσσο, εκεί όπου αντηχούν κραυγές οδύνης, εκεί όπου οι εραστές χάνουν κάθε αίσθηση του χώρου και της πραγματικότητας. Σε τέτοιες στιγμές ένας ποιητής θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο έρωτας αλλάζει τη ροή του χρόνου.
Αυτή η κατάσταση του ερωτευμένου είναι μια άβολη κατάσταση: είναι ασταθής, ανοιχτή σε όλους τους ανέμους, σχεδόν παράλογη. Εύκολα προκαλεί μια αίσθηση τρόμου, γίνεται εμμονή.
Αυτό συμβαίνει όταν αυξάνουν οι χτύποι της καρδιάς, και κάποιος σβήνει τα φώτα, ξαπλώνει πλάι σε ένα άλλο σώμα και βυθίζεται σε ένα είδος απελπισμένης ευδαιμονίας.
Όταν κανείς ερωτεύεται γίνεται παιδί: τεντώνει το λαιμό του κι ακούει ένα τραγούδι που δεν προορίζεται να τραγουδηθεί. Μένει άναυδος. Ωστόσο ολοένα και πληθαίνουν όλοι εκείνοι που δεν θα ρισκάρουν τη ζωή τους για τη στιγμή αυτή. Δεν θα ρισκάρουν ούτε και πολύ λιγότερα, δεν θα κάνουν το παραμικρό. Φοβούνται, αισθάνονται καλύτερα μέσα στη μετριότητά τους. Τους καταλαβαίνουμε: ο έρωτας σε όλες του τις μορφές είναι το σημαντικότερο πράγμα με το οποίο ερχόμαστε ποτέ αντιμέτωποι, αλλά επίσης και το πιο επικίνδυνο, το πιο απρόβλεπτο, το πιο ενοχλητικό. Όμως είναι και ο μοναδικός τρόπος σωτηρίας που γνωρίζουμε".
Πήρα ένα βιβλίο από το ράφι, το άνοιξα τυχαία. Οι προτάσεις έγιναν πουλιά και απέδρασαν από το χαρτί. Το σμήνος με πέταξε κάτω, οι ήχοι των φτερών τους ήταν ο ψίθυρος κάθε λέξης. Σηκώθηκα και μάζεψα το βιβλίο, το λευκό κυλούσε σαν νερό, πλημμύρισε το δωμάτιο. Έκλεισα την πόρτα, πήγα στο σαλόνι, όλα τα βιβλία, τα τετράδια και τα περιοδικά αιμορραγούσαν λευκό, οι οθόνες, τα κάδρα και οι κορνίζες έσταζαν λευκό θόρυβο. Δε μπόρεσα να ξεφύγω, το λευκό έπνιξε τα πάντα.
Ανοίγω τα μάτια. Βρίσκομαι σε μια λευκή έρημο. Πλημμυριζεί από μελάνι, τα μαύρα κύματα τη μετατρέπουν σε νησάκι, τόσο μικρό που ίσα ίσα χωράνε τα πόδια μου, δε μπορώ να κάνω βήμα. Μετά από λίγο, ξαναγίνεται απέραντη. Περπατάω χιλιάδες χρόνια ή μήπως όχι; Πέφτω στα γόνατα, δακρύζω. Σκάβω την άμμο με όλη μου τη δύναμη. Πέφτω. Ανάμεσα σε αστέρια και πυροτεχνήματα, ουράνια τόξα και πολύχρωμα σύννεφα. Πέφτω χιλιάδες χρόνια ή μηπως όχι;
Τα χρώματα, το φως και τα περιγράμματα καίγονται σαν φιτίλια, γλιστράω σε ένα σκοτάδι γλυκό σαν μετάξι. Παραδίνομαι στη δίνη του. Ξυπνάω σε ένα δωμάτιο. Μια γατά από neon μου χαμογελάει. "Που είμαι;" " Ξέρεις" μου απαντάει. "Ξέρω πως ξέρεις ότι ξέρω" με διακόπτει πριν καν μιλήσω. "Που είμαι; Πως μπορώ να φύγω από εδώ;"" Ως συνήθως κάνεις τις λάθος ερωτήσεις""Ποιες είναι οι σωστές;"" Αυτή που μόλις έκανες. Η ερώτηση για το ποιες είναι οι σωστές ερωτήσεις είναι μια καλή αρχή""Και ποια είναι η επόμενη;""Θα πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου. Θέλω να είμαι εδώ; Θέλω να γυρίσω εκεί που ήμουν; ".
Δεν ήξερα τι να πω. "Είμαι μια αρσενική Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων;"" Μήπως είσαι μια αρσενική χώρα των θαυμάτων στην Αλίκη;". Η φωνή της γάτας ήταν αόριστα οικεία. Άρχισε να αιωρείται, κολυμπούσε στον αέρα με χάρη, άλλαζε συνεχώς χρώματα, ενώ το χαμόγελο φούντωνε σαν φωτιά. " Έλα τώρα, αφού ξέρεις πως ξέρω, ότι σου αρέσει να το κάνεις αυτό συνέχεια, να αντιστρέφεις τις προτάσεις και το νόημα τους, είναι από τα αγαπημένα σου κόλπα, έτσι δεν είναι;" Σταμάτησε απότομα μπροστά στο πρόσωπο μου. Τρόμαξα έπεσα κάτω.
Σηκώθηκα, η γάτα πλησίασε δίπλα στο αυτί μου. " Ξέρεις ποιος είμαι. Είμαι εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου, που ζει μόνο στα όνειρα σου, αυτό που παλεύεις χρόνια να φέρεις στην πραγματικότητα. Είμαι όλα όσα θα ήθελες να είσαι, όλα όσα δε θα είσαι ποτέ. Και ξέρεις ποια είναι η αλήθεια; Αυτή που πάντα γνώριζες, αλλά σου φαίνεται απίστευτη".
Σκοτάδι. Ανάβουν οθόνες παντού, με περικυκλώνουν, ένας κυκλώνας από εικόνες που χάνεται στον ουρανό. "Όλες αυτές είναι οι αναμνήσεις σου, ρίξε μια ματιά"" Αυτές είναι που θυμάσαι" Οι μισές οθόνες έσβησαν. Προσπάθησα να ρίξω μια ματιά σε όλες. " Αυτές είναι που πραγματικά μετράνε". Έσβησαν κι άλλες, έμειναν κάποιες δεκάδες. " Και αυτές είναι οι στιγμές που ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος". Έμειναν λιγότερες από δέκα. Αναγνώρισα κάποιες από την παιδική μου ηλικία, την εφηβεία. Οι μισές και παραπάνω ήταν με εκείνη.
Έσβησαν όλες, έμειναν μόνο οι δικές της αναμνησεις. Η γάτα έπιασε τις εικόνες σαν τραπουλόχαρτα, τις ανακάτεψε και τις άπλωσε στον αέρα και έγιναν μια οθόνη. Η στιγμή που τη γνώρισα, που κατάλαβα πως είμαι ερωτευμένος μαζί της, εκατοντάδες φιλιά, πράγματα που κάναμε μαζί. Η γάτα ήρθε ξανά δίπλα στο πρόσωπο μου. " Αυτή είναι η αλήθεια σου, αυτή είναι το άλλο μισό του ονείρου σου. Όλη σου η ζωή ήταν ένας πρόλογος, οι τίτλοι αρχής μέχρι να τη βρεις. Τότε ξεκίνησε. Αυτή είναι ο θησαυρός και τώρα πρέπει να φτιάξετε το χάρτη, με όλα τα μέρη και τα σημεία του ταξιδιού σας. Βλέπεις, κάποια πράγματα είναι όντως αντίθετα, ευτυχία σημαίνει να βρεις πρώτα το θησαυρό της ζωής σου και μετά να φτιάξετε μαζί το χάρτη, που θα ξοδέψετε τον χρόνο , το χρόνο που μόνο όταν είστε μαζί μοιάζει με χρυσό.
Βρίσκεσαι εκεί που θέλεις, έχεις φτάσει εδώ και καιρό. Και ακόμη κι αν δεν το έχεις καταλάβει, το νιώθεις. Μη ψάχνεις άλλο, είσαι ήδη εκεί. Η Αλίκη είναι η χώρα των θαυμάτων. Είσαι ήδη μέσα της, και αν δε θέλεις να βγεις, σταμάτα να φοβάσαι και αφέσου". Το φως της οθόνης με αγκάλιασε, παραδόθηκα.
Ξύπνησα στο σπίτι. Ντύθηκα, έτρεξα έξω, μπήκα στο πρώτο ανθοπωλείο που βρήκα μπροστά μου. Μπήκα στο μαγαζί που δουλεύει, σχεδόν τρόμαξε όταν με είδε. Την άρπαξα, της είπα όλα όσα μου είπε η γάτα ( χωρίς να της αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες που θα μείωναν την αξιοπιστία και την πειθώ μου). Τη φίλησα και της είπα να έρθει μαζί μου. Μπήκε στο μαγαζί ο ιδιοκτήτης, μας κοίταζε απορημένος. Τη σήκωσα πάνω και έφυγα. Κάτι πήγε να πει ο τύπος, αλλά του έδωσα τα λουλούδια και του είπα να τα κρατήσει σφιχτά, όχι απαραίτητα με τα χέρια του.
" Ωραία, έκανες το κομμάτι σου, έμεινα χωρίς δουλειά, και τώρα τι;" . Της είπα για το θησαυρό και το χάρτη. Της είπα όλα όσα ήθελα να της πω και φοβόμουν. Της είπα πως θέλω να την παντρευτώ. Της είπα τα πάντα. Δε μου απάντησε. Τα δάκρυα, η λάμψη στα μάτια και το χαμόγελο της μου είπαν τα πάντα. Όσο με φιλούσε, θυμήθηκα τους στίχους από ένα τραγούδι του Gary Numan, όλη η αλήθεια συνοψιζόταν εκεί, μόνο που τους είχε γράψει λάθος, η παράφραση ήταν η σωστή. Ή όπως θα έλεγε η neon γάτα, κάποια πράγματα είναι όντως αντίθετα. This is love . This is a dream disguised as pain.
Την τελευταία δεκαετία, το ποδόσφαιρο όπως και ο κινηματογραφός, βρίσκεται στην περίοδο των υπερηρώων. Μέσι και Κριστιάνο έσπασαν όλα τα ρεκόρ. 50,60,70 γκολ σε μια σεζόν, με καθέ - πολλά από τα οποία είναι αστεία- ρεκόρ να γίνεται σκόνη. Επιδόσεις δεκαετίας του 1950, επιδόσεις πειραγμένου παίκτη στο Pro.
O Κριστιάνο μου είναι πιο συμπαθής. Ένας ποδοσφαριστής που προσάρμοσε τον εαυτό του στην ομάδα, που δε σταμάτησε να βελτιώνεται, που μετατράπηκε από δαντελένιο εξτρεμ σε υπεραθλήτη. Έχει σηκώσει τρόπαια σε τρία πρωταθλήματα και ήταν ηγέτης. Αν καταφέρει να στέψει και πρωταθλήτρια Ευρώπης την πιο αντιπαθητική και λούζερ ομάδα της ηπείρου, νομίζω πως θα αξίζει να περάσει στην ιστορία ως ο κορυφαίος όλων των εποχών, αποκλειστικά και μόνο για αυτό το κατόρθωμα.
Ο Μέσι από την άλλη είναι υπερεκτιμημένος. Έχει περισσότερο ταλέντο από τον Πορτογάλο, είναι το πιο εντυπωσιακό κερασάκι στην τούρτα της Μπαρτσελόνα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι τυχαίο πως μετά το 2015, που σταμάτησε ο Τσάβι και αποχώρησε ο Ινιέστα, η ομάδα δεν ξανάπαιξε τελικό, ούτε πως σταμάτησε να τρομάζει όπως πριν.
Ο Μέσι μπορεί να είναι φοβερός παίκτης, όμως ηγέτης δεν ήταν ποτέ. Και ούτε πήρε ποτέ την ομάδα από το χέρι όταν τα πράγματα ζόριζαν. Δεν αμφισβητώ το ταλέντο και τα επιτεύματα του, θα πρέπει να είναι κάποιος τυφλός και ηλίθιος για το κάνει. Όμως δεν είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, όπως και δε μπορεί να είναι κανένας ποδοσφαιριστής ( εκτός από το Ντιέγκο, αμην) .
Μασκότ του συστήματος, που είχε όλη την προβολή και τα φώτα συνεχώς πάνω του , στερώντας πρώτα από τους συμπαίκτες του Τσάβι και Ινιέστα, την αποθέωση που άξιζαν, και κυρίως την έμφαση που δεν έχει δοθεί, στο πόσο σημαντικοί ήταν για τις ομάδες τους. Δύο παίκτες που έγραψαν ιστορία και μ ετην εθνική τους.
Ο Μέσι κέρδιζε Χρυσές Μπάλες και διάφορα τέτοια βραβεία, ακόμα και σε χρονιές που δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Ακόμη πιο απωθητική είναι η εικόνα του καλού παιδιού. Που δεν ευθύνεται απόλυτα ο ίδιος. Το καλό παιδί που φοροδιαφεύγει. Που έκανε ό,τι ήθελε στ' αποδυτήρια, που μείωνε κάθε νεό παίκτη που δε συμπαθούσε. Που φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την πτώση της ομάδας του, αφού ήθελε προπονητές μπάτλερ, για να τους δίνει χαρτάκι και να εγκρίνει το ποιος θα παίζει και ποιος όχι, απαξιώνοντας μεταγραφές όπως του Γκριεζμάν.
Ο κύριος λόγος που τον αντιπαθώ είναι ο εξής : Κάποια στιγμή, πέτυχα ένα βίντεο που είχε όλα τα γκολ του από φαουλ. Στην αρχή εντυπωσιάστηκα. Δέκα λεπτά αργότερα, άρχισα να νιώθω σαν το Σίσσυφο. Σε σημείο που θα προτιμούσα να σπρώχνω βράχους, παρά να δω άλλο ένα φάουλ του Μέσι. Η τελειότητα είναι βαρετή, είναι αφόρητη. Το έχω ξαναγράψει στο blog, εγώ τους θεούς μου τους θέλω αλήτες. Υπερφυσικούς και ταυτόχρονα γήινους.
Νοσταλγώ το Ζιντάν. Αφήστε τις σάπιες κοινοτυπίες που μηρυκάζουν οι ξύλινοι αθλητικοί "δημοσιογράφοι". Ο Γάλλοαλγερινός έκλεισε με αρχοντικό τρόπο την καριέρα του. Αν η Γαλλία είχε πάρει και το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ήταν το πιο μεγαλειώδες τέλος καριέρας στην ιστορία. Ακόμα και έτσι, δε θα το ξεχάσουμε ποτέ. Μόνο που έπρεπε να ρίξει την κουτουλιά στη μούρη του καριόλη, να μείνει για πάντα η εικόνα του χωρίς δόντια.
Nοσταλγώ τον Καντονά, τους σηκωμένους γιακάδες και την κλωτσιά στον οπαδό της Κρύσταλ Πάλας. Τον Φάουλερ και τον πανηγυρισμό σνιφάρω κοκαΐνη. Αν όμως πρέπει να συνοψίζω τη νοσταλγία μου σε μια εικόνα, αυτή έχει ονοματεπώνυμο. Φερνάντο Ρεδόντο.
Ο Αργεντινός ήταν το αντίθετο από τα περισσότερα κλισέ Λατινοαμερικάνου ποδοσφαιριστή. Γόνος μεσοαστικής οικογένειας, με αγαπημένους συγγραφείς τους Μπόρχες και Μάρκες ( όταν ο μέσος ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να διαβάσει ούτε εφημερίδα), αρνήθηκε δύο φορές να παίξει στην εθνική Αργεντινής, τη μια για να αφοσιωθεί στις σπουδές του στη Νομική ( και επειδή δεν θα έπαιζε βασικός), και τη δεύτερη επειδή βρήκε αστεία την ιδέα της πειθαρχίας που είχε στο μυαλό του ο τότε ομοσπονδιακός τεχνικός Ντανιελ Πασαρέλα.
Ο προπονητής της μπιανκοσελέστε δεν ήθελε σκουλαρίκια και μακριές κόμμες. Απαίτησε από τον Ρεδόντο να κουρευτεί. Ο Αργεντινός μέσος δεν κατάλαβε το πως αυτό θα βελτίωνε την απόδοση του και αρνήθηκε για δεύτερη φορά να παίξει με την εθνική.
Ο Ρεδόντο ήταν προορισμένος να παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ένας αριστοκρατικός - με όλες τις καλές έννοιες της λέξης, όταν εκφράζουν το ταλέντο κάποιου- μεταξένιος αμυντικός μέσος, που έγινε αμέσως από τους αγαπημένους του Μπερναμπέου. Δε μιλάμε για μια ακόμα μεγάλη ομάδα. Μιλάμε για το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σύλλο του πλανήτη. Ένα ποδοσφαρικό σύμπαν που καταπίνει θεούς και αποκαθηλώνει όποιονδήποτε νομίζει πως είναι μεγαλύτερος από την ομάδα. Στη Μαδρίτη ο πραγματικός σταρ είναι η ίδια η Ρεάλ.
Η Τενερίφη ήταν ο ιδανικός προθάλαμος για τη Μαδρίτη. Στη Ρεαλ ο Ρεδόντο δεν έφτασε στα σύννεφα, τα κατέβασε να περπατάνε μαζί του. Ψηλόλιγνος, ντελικάτος, σχεδόν θηλυπρεπής, υπερβολικά φιλάρεσκος ακόμη και για ποδοσφαιριστής, με τις φήμες να μιλάνε για ενυδατικές κρέμες προσώπου και αρκετά προιόντα περιποίησης μαλλιών. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, και χωρίς να το γνωρίζει, ο Σιμεόνε του έδωσε το τέλειο προσωνύμιο, βαφτίζοντας τον λευκό πρίγκηπα.
Ο Ρεδόντο στο Μπερναμπέου δεν κέρδισε ούτε το 1/3 των τίτλων του Μέσι. Δεν έχει σημασία, γιατί στις 19 Απριλίου του 2000, ο Αργεντινός μέσος σταμάτησε τον χρόνο. Υπάρχουν στιγμές που αλλάζουν μια ζωή, που κρατάνε μια ζωή, που περίμενες μια ολόκληρη ζωή για τις βιώσεις, όλα ήταν ένας πρόλογος, σκαλοπάτια για να φτάσεις μέχρι εκεί. Στιγμές πιο κινηματογραφικές από όλες τις ταινίες, που μετατρέπουν το χρόνο σε όνειρο, το όνειρο σε χρόνο, σε τέχνη, στιγμές που καταλαβαίνεις πως είσαι ζωντανός, πως είσαι ερωτευμένος, ευτυχισμένος, στιγμές που στα δευτερόλεπτα που διαρκούν, το νιώθεις μέχρι το μεδούλι σου, πως θα είναι για πάντα, το μέτρο σύγκρισης για όλα, στιγμές που δε θα ξαναζήσεις και που πάντα, θα ψάχνεις κάτι από την ένταση τους παντού.
Στιγμές που γινόμαστε μάγοι, αλχημιστές και μετατρέπουμε το χρόνο, το παρωδικό, σε κάτι μαγικό, αιώνιο, θεικό, που θα ξεφεύγει για πάντα από τους νόμους και τους κανόνες, της μνήμης και της φύσης. Στιγμές που νιώθεις το Big Bang σεροτονίνης στα εγκεφαλικά σου κύτταρα, να δημιουργεί εκείνες τις αναμνήσεις που δίνουν νόημα.
19 Απριλίου 2000, Μάντσεστερ, Όλντ Τράφορντ. Προημιτελικός Champions League. Mάντσεσερ Γιουνάιντεντ - Ρεαλ Μαδρίτης. Το πρώτο παιχνίδι στην Ισπανία έχει τελειώσει 0-0. Οι Άγγλοι είναι οι πρωταθλητές Ευρώπης και φαβορί. Η βασίλισσα σε περίεργη χρονιά, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. 52 λεπτό, ο Ρεδόντο κατεβαίνει από τα αριστερά, πλησιάζει τη μεγάλη περιοχή. Ο Μπεργκ προσπαθεί να τον κλείσει, ο Αργεντινός γυρίζει πλάτη με τη μπάλα. Και.. 20 χρόνια μετά, ο Νορβηγός αμυντικός ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε. Αν ήμουν ο Μπεργκ, θα έστελνα κάθε χρόνο ευχαριστήριες κάρτες στο Ρεδόντο, γιατί ακόμη και ώς θύμα, κέρδισε μια θέση στην αιωνιότητα και στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Ένας ανθυποαδιάφορος αμυντικός, έγινε για πάντα μέρος ενός έργου τέχνης. 20 χρόνια μετά,πάντα θα γυρίζω σε αυτή τη φάση. Δεν είναι πως η Ρεαλ κέρδισε το παιχνίδι - εξίσου εκπληκτική είναι η πάσα στο Ραούλ-, ούτε πως κέρδισε το τρόπαιο. Είναι αυτή η ντρίμπλα. Εκεί ο θεός έκλεισε την τηλεόραση και δεν ξαναείδε ποδοσφαιρικό αγώνα. Γιατί αυτή η φάση ΗΤΑΝ το τρόπαιο.
20 χρόνια μετά, πείτε μου για το γκολ του Μέσι με την Κομποστέλα, για ό,τι θέλετε, αλλά δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Το τακουνάκι αυτό πρέπει να μπει σε μουσείο μοντέρνας τέχνης. Η μόνη φάση που μπορεί να κοντράρει το γκολ Ζινταν το 2002 και να κοιτάξει στα μάτια - έστω για λίγο- το δεύτερο γκολ του Μαραντόνα με την Αγγλία το 1986. Μόνο αυτά φτάνουν.
20 χρόνια μετά, πείτε μου για τα τρόπαια, τα γκολ, τα ρεκόρ του Μέσι, που είναι πρώτος σε γκολ με το αριστερό πόδι τα Σάββατα που ο μήνας έχει 26. Πέιτε μου ό,τι θέλετε. Παρκάρετε στο παχύ έντερο του κάθε μαλάκα τα κύπελλα, τα πρωταθλήματα και το κάθε τρόπαιο, όταν τα χρησιμοποιεί ως επιχείρημα. Ανταλλάσω όλες τις κούπες του κόσμου για μια τέτοια στιγμή, που θα με ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και θα κάνει τα πάντα, έστω για λίγο, να μοιάζουν όμορφα.
Δεν ξυπνάει ποτέ πριν από μένα. Τυλιγμένη με το σεντόνι σαν γάτα. Κι όμως η μέρα ξεκινάει πραγματικά μόλις ανοίξει τα μάτια της και ψιθυρίσει. Το φως και τα χρώματα κυλάνε από την σκιά της και πλημμυριζούν τη μέρα. Οι ήχοι γεννιούνται στην πρώτη ανάσα, οι λέξεις αποκτούν νόημα στην πρώτη της συλλαβή. Της πάω πρωινό στο κρεβάτι, βάζω το πιάτο κοντά στη μύτη της. Το μυρίζει πιο γατίσια κι από γάτα. Σηκώνεται, την φιλάω. Θα με ρωτήσει αν μυρίζει η αναπνοή της, θα παραπονεθεί ναζιάρικα πως είναι πολύ νωρίς. Όλα είναι πρελούδια του έρωτα μαζί της. Δεν έχει σημασία που είμαστε. Όλος ο κόσμος υπάρχει απλά για κάνουμε έρωτα. Αυτό το συναίσθημα, πως είμαστε έφηβοι που έκαναν κοπάνα, είναι ό,τι πιο απελευθερωτικό έχω νιώσει. Αυτός είναι ο ορισμός μου της ελευθερίας, κοπάνα μαζί της από το σχολείο της πραγματικότητας. Ανεβαίνει πάνω μου, βγάζει την μπλούζα της νωχελικά. Έτσι αρχίζει το ξόρκι της ευτυχίας, μόλις η μπλούζα πέσει στο πάτωμα. Τι γεύση έχει η ευτυχία; Ιδρωμένων φιλιών. Λαχανιασμένοι ψίθυροι, δάχτυλα που γίνονται κόμποι μέσα στα δικά της, σώματα που δεν ξεχωρίζουν πια, κύμα μέσα στο κύμα. Κάθεται στην αυλή, μετά τον έρωτα είναι ακόμα πιο όμορφη. Λατρεύω τα γυαλιά της, δε της τα βγάζω ποτέ. Τρώει λαίμαργα, αφήνει τον καφέ πάντα μισό. Θα την πιάσει φλυαρία, θέλει να μου τα πει όλα σαν ενθουσιασμένο παιδί. Μετά θα γύρει πάνω μου. Θα μου γκρινιάξει πως -ως συνήθως- δε μιλάω ποτέ. Απολαμβάνω να την ακούω, ο ενθουσιασμός της γεμίζει όλες τις ρωγμές μου, τις μετατρέπει σε χαμόγελα. Της χαιδεύω τα μαλλιά, η μυρωδιά της με γαληνεύει, με κάνει και νιώθω ασφαλής, πως έφτασα, πως είμαι εκεί που πάντα ήθελα να είμαι. Θα πάμε για μπάνιο, Θα γυρίσουμε πεινασμένοι. Αφού ξαπλώσουμε θα κάνουμε έρωτα. Θα την βγάλω δεκάδες φωτογραφίες. Στο ίδιο απόγευμα, θα έχουμε σχεδιάσει τρεις μικρού μήκους, μια μεγάλου, δέκα concept φωτογράφησης και πέντε comic. Δε θα σταματήσω να την κάνω να γελάει. Θα φάμε ακόμα πιο λαίμαργα γλυκά. Θα κάνουμε ξανά έρωτα, μέχρι το πρωί. Θα ξυπνήσω πάλι πριν από εκείνη. Θέλω ένα πρωί να δούμε μαζί την ανατολή. Μέρος μιας λίστας με μικρά πράγματα που θέλω να κάνουμε. Μερικές φορές τα κλισέ λένε την αλήθεια, και είναι τόσο απλή που μοιάζει με ψέμα. Δεν υπάρχουν μεγάλα πράγματα, μόνο μικρά με πολλή αγάπη. Και όλα αυτά τα μικρά που θέλω να κάνουμε, τα κάνει σπουδαία η παρουσία της. Θα φτιάξω καφέ και θα κάτσω στο μπαλκόνι. Ελπίζω να της αρέσει αυτό το σημείωμα όταν το διαβάσει. Θα το αφήσω δίπλα στο μαξιλάρι. Θα πάω να βουτήξω λίγο πριν ξυπνήσει. Θα την περιμένω στο νερό. Θα μπει τρέχοντας και θα με αγκαλιάσει. Θα φιλιόμαστε για ώρες. Θα μου ψιθυρίζει τι της άρεσε στο σημείωμα. Θα της λέω πως δεν θέλω να φύγουμε ποτέ. Να μείνουμε για πάντα εδώ. Για πάντα νέοι. ΥΓ: Ό,τι κι αν έκανα μέχρι τώρα, ό,τι κι αν δημιούργησα, έγραψα, φωτογράφησα, σκέφτηκα, αν τα ενώσεις, θα σχηματίσουν το πρόσωπο σου. ΥΓ2 : Μην ψάχνεις άδικα τη μερέντα, την έφαγα όλη.
Echoes of footsteps Perfect moments wait Stay Say the right words In the right time Weave the spell upon the night Hold me like sand Until your hands tranform me to glass Break me Until I'm inside your blood Let all your doubts shine their razor smiles Let every demon in You don't need to cage me To be a thousand locked doors As long as you keep me I will always be yours Let me build a fire and called it home Deeper than your dreams Wider than the world Let me build a home and called it fire And if you are just a fall I'd rather fall forever with you than fly alone in skies of rust
Τα
ολογράμματα πλοήγησης με ενοχλούν πριν καν ανοίξω τα μάτια. Βγαίνω από την
κάψουλα συντήρησης, νιώθω πως ξαναγεννήθηκα, ακόμη πιο γέρος από πριν. Οι
αισθήσεις μου είναι βραχυκυκλωμένες, θα πάρει ώρες για να επανέλθουν.
30 χρόνια
διασχίζω γαλαξίες και ηλιακά συστήματα,3 0 χρόνια ψάχνω πλανήτες σαν αυτόν εδώ.
Σχεδόν πάντα ίδιοι, καταραμένοι από την ευλογία τους. Κρύβουν στα σπλάχνα τους
το ΖΧ 82, υγρή ενέργεια, το απόλυτο καύσιμο. Πλανήτες που το 95% της επιφάνειας
τους είναι έρημοι, με μικρές πινελιές οάσεων και λιμνών. Έχουν οξυγόνο, ώστε να
μπορείς να πεθάνεις από δίψα στις ατελείωτες πεδιάδες από κόκκινη άμμο. Η πρώτη
ύλη του σύμπαντος είναι ηειρωνεία.
Το σκάφος
γλιστράει στα δαχτυλίδια γύρω από τον πλανήτη. Βγαίνω στην έρημο, τα δεδομένα
ξεχειλίζουν τους νευρώνες μου. Η πόλη είναι λίγα μίλια μακρυά. Εγώ είναι ο
Αγγελιοφόρος, ο προφήτης της εταιρείας. Αν δεν ασπαστούν το μήνυμα, τότε οι
θεοί θα φέρουν τον αφανισμό, γιατί είναι ζηλόφθονες θεοί.
Αυτός ο
γαλαξίας ήταν καλή επένδυση, σχεδόν κάθε ηλιακό σύστημα είχε και έναν πλανήτη
με ΖΧ 82. Η εταιρεία τους ξεζουμίζει και τους αφήνει σαν απόφαγια. Τι κερδίζω
από όλα αυτά; Με κρατάνε νέο, με φρέσκα μοσχεύματα, αναβαθμίζουν συνεχώς τα
τεχνητά μέρη και το λογισμικό μου. Μου
ανήκει ένα μεγάλο κομμάτι σε έναν πλανήτη όαση. Μέχρι πότε;
Φτάνω στην
πόλη, μπαίνω στο σαλούν. Είναι μισογεμάτο. Με κοιτάζουν καχύποπτα. Παραγγέλνω. Πάω
να πληρώσω, κάποιος μου πιάνει το χέρι.”Τι συμβαίνει; ””Κερασμένο. Πρώτο και
τελευταίο. Το πίνεις και δεν ξαναγυρίζεις εδώ””Έτσι φέρεστε σε όλους τους
περαστικούς ταξιδιώτες;””Ξέρουμε ποιος είσαι και τι θέλεις .Πιες το ποτό σου, δεν
έχεις πολύ χρόνο”.
Κοιτάζω γύρω
μου, με σημαδεύον όλοι.”Δε θα καταφέρετε κάτι με αυτόν τον τρόπο. Θα έρθουν κι
άλλοι μετά από μένα””Δε σε αφορά, ειδικά αν θα είσαι νεκρός. Πιες το και φύγε!””Εντάξει,
αλλά υπό έναν όρο,θα το πληρώσω”. Mου κάνει νόημα συνοφρυωμένος. Βγάζω
το κέρμα, ο τύπος με σημαδεύει νευρικά. Το πετάω στο μπάρμαν. Είναι τόσο εύκολο
που δεν έχει πλάκα πλέον.
Το κέρμα
στροβιλίζεται αργά, σταματάει στον αέρα. Ο πολλαπλασιαστής βαρύτητας επηρεάζει
τα πάντα γύρω του, εκτός από μένα. Αυξάνει τόσο την βαρύτητα που είναι σαν να παγώνει
το χρόνο. Τα μάτια τους έχουν ραγίσει από τον τρόμο. Νιώθουν τα πάντα, αλλά δεν
μπορούν να κάνουν τίποτα. Τους σκοτώνω σχεδόν όλους, εκτός από το μπάρμαν και
τον τύπο δίπλα μου.
Το κέρμα
πέφτει στο χέρι μου. Σέρνω τον τύπο έξω, συνδέομαι με το νευρικό του
σύστημα."Δε θα μου κλέψεις ούτε σκέψη!Δε θα σας αφήσουμε να σκοτώσετε τον
πλανήτη μας, θα αντισταθούμε με ό,τι έχουμε και δεν έχουμε!”.Παρά τις φωνές και
το σκληρό παρουσιαστικό, λυγίζει εύκολα.
Μέσα σε τρία
λεπτά έχω αποσπάσει τα πάντα.Τον αφήνω λιπόθυμο στη σκιά. Μπαίνω στο σκάφος. Περνάω
από κόκκινες ερήμους, σμαραγδένια βουνά, βάλτους από γκρίζο και χρυσό. Απέραντες
εκτάσεις που σε λίγο θα γίνουν ωκεανοί σκουπιδιών. Οι τεράστιες κυψέλες της
εταιρείας θα προσγειωθούν ταυτόχρονα, σε διάφορα σημεία.Τα τεράστια εντομόμορφα
κυβερνοειδή θα αρχίσουν να συλλέγουν το ΖΧ 82.
Η σκουριά θα
καταπιεί τα πάντα, τα βουνά θα μοιάζουν με μαδημένα λουλούδια, οι βραχώδεις
περιοχές με αποκαΐδια, η έρημος θα μετατραπεί σε σκελετούς. Άδεια κελύφη από
κυβερνοειδή εργάτες και συλλέκτες θα διαβρώνουν το έδαφος, ενώ τα τοξικά νέφη
από τις κυψέλες θα λιώνουν τα σύννεφα και τον ουρανό. Ελπίζω να είμαι κάπου
αλλού όταν θα συμβεί. Οι ενδείξεις δυναμώνουν,το σκάφος χαμηλώνει.
Το βουνό
μοιάζει με ναό. Είναι γεμάτο σπήλαια .Φτάνω στο κέντρο , το θέαμα είναι
καθηλωτικό. Ποτάμια από υγρή ενέργεια, φωσφορίζουν στο σκοτάδι, ΖΧ82 σε ημιρευστή μορφή. Δεν έχω ξαναδεί τόσο
μεγάλες ποσότητες. Μόλις δουν τις εικόνες στην εταιρεία, αυτός ο πλανήτης θα
μπει σε προτεραιότητα. Βγαίνω, κάθομαι στην κορυφή του “πέτρινου ναού”.
Θα κάνω κάτι
που έχω πολύ καιρό. Κάτι που έκαναν οι πρόγονοι μου. Αν θυμάμαι καλά, λέγεται
διαλογισμός. Κλείνω τα μάτια. Η σιωπή έξω συναντά τη σιωπή μέσα μου, σαν ποτάμι
που χύνεται στη θάλασσα. Η ηχώ της ανάσας μου σκεπάζει κάθε θόρυβο, κάθε
περιττή σκέψη. Ο πρώτος ήλιος δύει, ακολουθεί ο δεύτερος. Μια αλυσίδα από
φεγγάρια χρωματίζει τη νύχτα.
Τα
δαχτυλίδια γύρω από τον πλανήτη ξετυλίγονται. Ονειρεύομαι αχανείς πόλεις, να
επιπλέεουν μέσα σε πολύχρωμα φώτα, αποικίες μέσα σε ωκεανούς, μεταλλικές
ζούγκλες, λαβύρινθους από πάγο, ηφαίστεια και απαστράπτουσες μητροπόλεις μέσα
στα σύννεφα. Οι ίδιοι στίχοι ταξιδεύουν, σαν άνεμος μέσα στα κύτταρα μου. ”Είναι μια έρημος που γράφει κύκλο ο κόσμος, ο
ουρανός κλειστός κι η κόλαση είναι άδεια”. Ανοίγω τα μάτια, είμαι ακόμα
εδώ, ο ίδιος. Ένας προφήτης που πρέπει να αλλάξει θεούς..
Break the mirror of the night A thousand pieces deep Nothing will change My shadow is a knot on your reflection In every cigarette you taste In every song you whisper There's something always missing Something will never be yours All this time slippin' An hourglass bleeding All those "ifs" "wheres" and "whens" Crack the distance, is only a word Break the door and let your rain Wipe the silence from everything Let's burn the broken bed Let's tear this prison cell apart Kiss by kiss Breath by breath Sigh by sigh Break the mirror of the night 'Cause there's nothing there
Μια φορά και έναν καιρό,ζούσε ένα κορίτσι που του άρεσε να ζωγραφίζει. Μια μέρα βαριόταν ν'απλώσει τα χρώματα στο χαρτί ή τον καμβά και άρχισε να παίζει,ζωγράφισε λουλούδια πάνω στο δέρμα της. Της άρεσε τόσο το παιχνίδι αυτό που αποκοιμήθηκε εξαντλημένη. Όταν ξύπνησε,το λουλούδι που είχε ζωγραφίσει στον καρπό της είχε ανθίσει πραγματικά. Το πήρε στα χέρια της,το άγγιξε τρέμοντας. Τα πέταλα του ήταν μεταξένια,το άρωμα ήταν τόσο έντονο που σχεδόν λιποθύμησε. Άρχισε να πειραματίζεται,ζωγράφισε ξανά λουλούδια στο δέρμα της. Άνθιζαν σαν πυροτεχνήματα στο σκοτάδι. Μικρά περιγράμματα ζώων,αφηρημένα σχήματα και λέξεις. Όλα άναβαν σαν νέον και χόρευαν γύρω της,έτρεχαν στο ταβάνι. Δυστυχώς το ξόρκι κρατούσε πολύ λίγο. Μετά από μερικά λεπτά,ο πολύχρωμος κόσμος μαραινόταν. Το κορίτσι ήθελε να κρατήσει περισσότερο. Αποφάσισε να κάνει ένα τατουάζ. Ζωγράφισε το πιο όμορφο λουλούδι που μπορούσε να φανταστεί και πήρε το σχέδιο μαζί της. Πέρασαν μέρες. Αφαίρεσε τον επίδεσμο και άγγιξε το τατουάζ στο πόδι της. Έσταζε φως. Το πήρε στα χέρια της και το έβαλε στο πάτωμα. Το λουλούδι μεγάλωσε,πίδακες φωτός μεταμόρφωσαν το δωμάτιο σε ένα δάσος,αόριστα οικείο στο κορίτσι. Μόνο ο καθρέφτης είχε μείνει από το δωμάτιο. Μέσα του μια διαφορετική αντάνακλαση του κοριτσιού.Ντυμένη με σύννεφα. Τη ρώτησε τι είχε συμβεί."Ανακάλυψες τη δύναμη σου. Τη φαντασία. Ενώ άλλοι παλεύουν να την βρουν και να την καταλάβουν,εσύ απλά επιπλέεις πάνω της,σαν να είναι θάλασσα. Η φαντασία σου είναι ζωντανή,ένας ξεχωριστός εαυτός που ζει μέσα σου". "Και γιατί δεν μπορούσε να συμβεί αυτό πιο νωρίς; Γιατί μόλις έκανα το τατουάζ;"" Μάθαινες.Τα παιδικά σου παιχνίδια ήταν το σχολείο,τα όνειρα σου το πανεπιστήμιο και η πρακτική μαζί. Οι ζωγραφίες στο δέρμα σου δεν κρατούσαν πολύ γιατί έβαζες πολύ λίγο από τον εαυτό σου. Το τατουάζ είναι πάντα εκεί,τρέφεται με το αίμα και την ανάσα σου,το ποτίζουν οι πιο κρυφές σου σκέψεις. Είναι το κλειδί για να ανοίξεις την πόρτα ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες.την δικιά σου και του υπόλοιπου κόσμου. Η φαντασία είναι τέχνη,και εσύ την εξασκείς από πολύ μικρή.Έχεις δημιουργήσει άπειρους κόσμους με τις μπογιές σου,χαρτογράφησες χιλιάδες ηπείρους με τα παιχνίδια σου,πριν καν περπατήσεις ή μιλήσεις". Το κορίτσι ήταν μουδιασμένο.Μεθυσμένο από όλη αυτή τη μαγεία και ταυτόχρονα τρομοκρατημένο. "Και τώρα;Τι ακριβώς πρέπει να κάνω;" Η αντανάκλαση της χαμογέλασε. "Να καταλάβεις πως δεν υπάρχουν πρέπει. Το πρέπει πολλές φορές είναι η στολή εργασίας που φοράμε στο θέλω,για να περάσει απαρατήρητο από την μετριότητα της ρουτίνας,που θέλει να το συλλάβει""Φοβάμαι,δεν ξέρω τι να κάνω""Τότε είσαι σε καλό δρόμο""Γιατί;"" Γιατί σημαίνει πως θέλεις να ψάξεις,να ταξιδέψεις,να ανακαλύψεις.Όσο θα ανακαλύπτεις τον κόσμο,τόσο θα ανακαλύπτεις και τον εαυτό σου.Όσο θα φτιάχνεις τον εαυτό σου,τόσο θα δημιουργείς και τον κόσμο σου""Και αν δεν είναι αυτό που θέλω;""Τότε θα τον ξαναφτιάξεις από την αρχή.Όπως με τα παιχνίδια και τις ζωγραφίες σου. Η κάθε μέρα είναι ένα λευκό χαρτί.Μπορεί να χρειαστεί να μουτζουρώσεις μερικές,να τις τσαλακώσεις και να τις πετάξεις,αλλά δεν θα είναι άχρηστες,είναι σκαλοπάτια που θα σε οδηγήσουν στην ζωγραφιά που θέλεις να φτιάξεις." Το κορίτσι χαμογέλασε." Τι να κάνω τώρα;""Αφέσου. Σαν να επιπλέεις στην θάλασσα". Το κορίτσι έκλεισε τα μάτια,ξάπλωσε πάνω σε ένα κύμα από ουράνια τόξα και αστέρια και ταξίδεψε χιλιάδες μίλια και ζωές,χωρίς να κουνηθεί χιλιοστό.
ύστερα απὸ σκάλες πολλὲς και μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους που κάνουν ν᾿ αντηχούν απεριόριστα οι κλειδώσεις σου, κ᾿ ένα καχύποπτο φεγγάρι μπαίνει απὸ φεγγίτες καγκελόφραχτους μεγάλο, κίτρινο, προδοτικό, φέρνοντάς σε ἀντιμέτωπο με την ίδια πελώρια σκιά σου που κρατάει μεγεθυσμένες τις σκιὲς των κλειδιών, που εσὺ κρατάς, σα να'ναι κιόλας τα κάγκελα της φυλακής που θα σε κλείσει ισόβια
Απόσπασμα από το ποίημα η Γέφυρα Εγώ δεν χωράω στη φωνή μου * * * Μονάχα ο έρωτας, που λένε κι η ομορφιά, αντιστέκονται κάπως στο χρόνο — παρόλο που ούτε το ’να ούτε τ’ άλλο ξέρω τι σημαίνουν * * *
Ίσως
η άλλη όψη του ωραίου να ’ναι η αγιότητα, —ποιος ξέρει;— τίποτα δεν έχω μάθει.
Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος)
Κάποιος είπε πως η μοιχεία πρέπει να γίνει ξανά παράνομη.Κάποιος άλλος του απάντησε πως τα λέει αυτά γιατί με τέτοια μούρη δεν κινδυνεύει να παραβιάσει το νόμο.Πόσο αποτελεσματικό θα ήταν;Όσο αποτελεσματικό είναι να κλείνεις τα σύνορα και να απαγορεύεις την είσοδο σε μετανάστες και πρόσφυγες.Θα σταματήσει η απαγόρευση την πείνα αυτών των ανθρώπων;Θα σταματήσει τους πολέμους και τη βία που τους διώχνει από τα σπίτια τους;Όταν σταματήσει όλα αυτά,τότε ένας νόμος θα σταματήσει τους ανθρώπους και από το να ερωτεύονται.
* * *
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη μετά από καιρό.Δε γέρασα,απλά λείπει περισσότερο μέλλον από το πρόσωπο μου.
* * *
Δεν έχει καμιά σχέση ο έρωτας με την ευτυχία.Και οι καλύτερες στιγμές ήταν αυτές που δεν προσπαθούσαμε.
* * *
Τι ακριβώς κάνει ένας ντετέκτιβ;Ψάχνει το μαύρο κουτί,πριν πέσει το αεροπλάνο.
* * *
O χρόνος είναι σαν το νερό.Δεν σταματάει ό,τι κι αν κάνεις.Κάποιες φορές πνίγεσαι μέσα του,κάποιες κολυμπάς.Κάποιες βρίσκεις χρυσό στα βάθη του,κάποιες μόνο χώμα.Γίνεται πάγος,νιώθεις να γερνάς χίλια χρόνια μέσα του.Και πάντα,μα πάντα,τον απολαμβάνεις όταν τον κρατάς στις παλάμες σου.Πρέπει να πιείς όσο περισσότερο μπορείς πριν κυλήσει μέσα από τα δάχτυλα σου.
* * *
Μερικές υποθέσεις δεν έχουν κανένα μυστήριο.Κάποιοι απλά εξαφανίστηκαν,χωρίς προφανή λόγο.Άφησαν τις προηγούμενες ζωές τους σαν δέρμα φιδιού και χάθηκαν.Δεν ήθελαν να γυρίσουν πίσω.Δεν είναι πως μισούσαν ή σταμάτησαν να αγαπούν αυτούς που έμειναν πίσω.Είχαν μια περίεργη γαλήνη στα μάτια τους.Τους άφησα στην ησυχία τους.Τους θυμάμαι με συμπάθεια,και κατά βάθος τους ζηλεύω.
* * *
Κάποιοι δαίμονες θέλουν να γίνουν άγγελοι.Κάποιοι άγγελοι δαίμονες.Και οι δύο περιπτώσεις θέλουν το ίδιο πράγμα.Να μη χάσουν τα φτερά τους.Τα φωτοστέφανα στενεύουν με τον καιρό,ενώ και οι αμαρτίες χωρίς μεταμέλεια χάνουν τη γεύση τους.
* * *
H ευτυχία είναι γάτα.Θα έρθει όταν θέλει εκείνη,λίγο πριν κοιμηθείς,φορτωμένος όλες τις ήττες της μέρας.Θα ξαπλώσει στο μπράτσο σου και θα γουργουρίζει μέχρι να σε νανουρίσει.Οι γάτες καταλαβαίνουν όταν δεν είσαι καλά και προσπαθούν να σε θεραπεύσουν με το γουργουρητό τους.Όπως κάνεις και'συ.Μπορεί να μη γουργουρίζεις,αλλά το χαμόγελο σου θεραπεύει τα πάντα.Μου έλειψε η υπέροχη μελαγχολία σου..
Είναι μονάδα μέτρησης ο φόβος; Και αν ναι,τι μετράει και πως; Ποιες είναι οι υποδιαιρέσεις του; Τα χρόνια,οι μέρες,τα λεπτά; Μετράει την ευτυχία ή την δυστυχία; Το παρελθόν,το παρόν ή το μέλλον; Αν είσαι πολύ ψηλά στην κλίμακα,ζεις πυρετική ηδονή ενώ αν είσαι χαμηλά, βουλιάζεις σε αρκτικά βάθη μιζέριας; Σε ποια θερμοκρασία καίγεται ο φόβος;Είναι σαν το χαρτί ή χρειάζεται πιο δυνατή φωτιά; Μήπως καίγεται μόνο σε θερμοκρασίες κόλασης,γιατί εκεί δεν είχες τίποτα πια να φοβάσαι; Μήπως ο φόβος είναι η αναμονή;Κυρίως όσων δε θα γίνουν; Τι μας έχει απομείνει,να είμαστε σε μέρη και με ανθρώπους που μας αρέσει η γεύση του φόβου που μας προκαλούν;Έχει γεύση ο φόβος,χρώματα και φωνή; Όταν περνάς τόσο καιρό στο σπίτι,βλέπεις τη ζωή σου σαν ξένος;Τις προηγούμενες εκδοχές του εαυτού σου να προβάλλονται παράλληλα;Σαν ταινία,θεατής και ηθοποιός ταυτόχρονα;Ποιος στοιχειώνει ποιον; Tι περιμένουμε,ποιος μας περιμένει;Μήπως ήμασταν πάντα σε καραντίνα;Ίσως κανένας να μη θέλει να ξαναβγεί,και ψάχναμε μια καλή δικαιολογία;Είμαστε μαριονέτες στο μάτι του κυκλώνα,που περιμένουμε κάποιο χέρι να μας πιάσει από τα νήματα;Είμαστε τόσο ερωτευμένοι με τις εικόνες και τις λέξεις,αλλά μόνο όταν είναι πίσω από μια οθόνη;Οι λέξεις και οι εικόνες είναι σαν κρύσταλλα,όταν χάσουν το νόημα τους σπάνε.Και αν προσπαθήσεις να τις ξαναφτιάξεις,το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χάσεις το χρόνο σου,ματώνοντας τα δάχτυλα σου.
1.Ποτέ μην αγοράζετε οδηγό επιτυχίας,ευτυχίας,κτλ. που να έχει το συγγραφέα στο εξώφυλλο.Όλοι αυτοί οι "συγγραφείς" τον εαυτό τους πουλάνε,αλλά τόση ματαιοδοξία -ειδικά όταν δεν είναι καν η δική σου-είναι σαν τη ζάχαρη,θα πάθει τερηδόνα το μυαλό σας και μετά δε θα μπορεί να μασήσει τίποτα. 2.Μην αγοράζετε οδηγούς που έχουν πάρα πολλές σελίδες.Αν η ευτυχία είναι τόσο περίπλοκη υπόθεση,τότε ο συγγραφέας κάτι δεν κατάλαβε καλά. 3.Αγοράστε αυτόν με τον πιο πρωτότυπο τίτλο ή έστω τον λιγότερο γλοιώδη.Ένα βιβλίο με τίτλο "Πως ο χρηματιστής πούλησε την Πόρσε του και βρήκε την αρμονία,πουλώντας κουτσομούρες στην ιχθυόσκαλα Σαλαμίνας"θα είναι κακό,αλλά θα έχει πλάκα. 4.Μην εμπιστεύεστε οδηγούς που προσπαθούν να σας τα πουλήσουν όλα σε ένα βιβλίο.Και επιτυχία,και ευτυχία,και αρμονία,και αυτοπραγμάτωση,και άλλες πολυσύλλαβες λέξεις που διάλεξε κάποιος διαφημιστής,ανοίγοντας στη τύχη ένα λεξικό.Κανένας έμπορος ναρκωτικών δε θέλει να πάθετε overdose με την πρώτη δόση. 5.Να αγοράζετε τους πιο φτηνούς.Όταν το βιβλίο συνταγών κοστίζει περισσότερο από το φαγητό,κάτι δεν πάει καλά. 6.Κάντε μια μικρή έρευνα πριν αγοράσετε οδηγούς επιτυχίας.Ψάξτε στο ίντερνετ,ξεψαχνίστε το βιογραφικό των συγγραφέων.Μην αγοράσετε ποτέ βιβλίο,που το έχει "γράψει" δισεκατομμυριούχος και λέει πως η ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα και άλλες τέτοιες παπαριές.Αν είναι έτσι ρε φίλε,παράτα όλα,πιάσε δουλειά τετράωρος σε σούπερ μάρκετ,νοίκιασε ένα υπόγειο στα Καμίνια,και έλα μετά από κανά μήνα να μας πεις για το πόση ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα.Δεν έχεις γράψει καν το μαλακοβιβλίο σου,έχεις πληρώσει κάποιον άλλο να το κάνει για σένα.Δώσε μου μερικά εκατομμύρια,να κάθομαι και θα σου γράψω και'γω οδηγούς ευτυχίας του στυλ "Πως άνοιξα το τρίτο μου μάτι και ανακάλυψα το εσωτερικό μου φως,πλέκοντας κασκόλ με τα χνούδια που είχε ο αφαλός μου".Όχι έναν,δεκάτομη εγκυκλοπαίδεια. 7.Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.Μπορούν όμως να τη νοικιάσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα και να πουλήσουν τις περισσότερες δυστυχίες. 8.Αποφύγετε δια ροπάλου,βιβλία με τίτλους όπως "Ο ηγέτης μέσα σου".Μην μπερδεύετε την ευτυχία με την εξουσία,είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα,κι αν βρίσκετε ευτυχία στην εξουσία,τότε είστε άρρωστος. 9.Δεν κρύβεται η ευτυχία στα απλά πράγματα,τα απλά πράγματα κρύβονται στην ευτυχία. 10.Tα υπόλοιπα στο βιβλίο μου "Πως η ευτυχία γίνεται πιο εύκολη κι από το να παχαίνεις".
Παλιές φωτογραφίες,με ακολουθούνε σαν παιδιά,με ρωτάνε γιατί δεν μεγάλωσαν ποτέ,γιατί έμειναν υποσχέσεις που σκουριάζουν στο συρτάρι.Πίσω απ΄τις βιτρίνες των ματιών σου,όλα είναι πλαστικά,εύχεσαι τίποτα να μην είναι αληθινό και μια τεράστια αυλαία να σκεπάσει το πτώμα αυτής της πόλης. Τις νύχτες γίνονται καλλιστεία για σκιάχτρα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι στους κριτές.Ποια κατάθλιψη χαμογελάει καλύτερα,ποιος φόβος υπόσχεται πολλά;Ποια ενοχή τον πόνο σου θα κρύψει,ποια πληγή θα τις χωρέσει όλες και θα κλείσει σαν φερμουάρ; Ποιος εφιάλτης δείχνει καλύτερα με μαγιό;Ποιος λάθος είναι πιο όμορφο με στέμμα; Ακόμη δεν κατάλαβες,πως τα φωτοστέφανα είναι φίμωτρα,τα εξώφυλλα και οι αφίσες παράθυρα από κελιά.Τα νέον γράμματα πάνω στις μαρκίζες,λίστες εκτέλεσης και οι διαφημίσεις στις λεωφόρους οι δέκα εντολές. Η Μέδουσα σέρνεται στους δρόμους,δεν έχει φίδια για μαλλιά,συρματοπλέγματα μέχρι τους ώμους,και μάτια από σπασμένα κινητά. Στην σκιά της κοχλάζουνε κραυγές,στις φλέβες της πνίγονται οι μέρες,κανείς δεν την φοβάται πια.Γυρεύει μόνο έναν καθρέφτη,να γίνει πέτρα,άμμος και να σκορπίσει μακρυά απο'δω. Εδώ τα τέρατα είναι πιο όμορφα από όλους. Καταπίνουνε διαμάντια και ξερνάνε κάρβουνα.Αλχημιστές που μετατρέπουν όλο το χρυσάφι σε χαρτί. Και΄γω σε περιμένω,να ζωγραφίσεις με φωτιά και αίμα το κενό Ενώ πεθαίνεις από δίψα,δεν πίνεις ποτέ,για να μη χαλάσεις το καθρέφτισμα σου στα νερά. Κόκκινο μετάξι,τσαλάκωσε κι απόψε το σκοτάδι. Πουλάνε όνειρα,αγοράζουν αναμνήσεις,κάνουν format στις συνειδήσεις. Η ζωή που μικραίνει όσο η αλήθεια μεγαλώνει,μεθυσμένη από τον πόνο βουλιάζεις στα σεντόνια.Κόλαση είναι ο δρόμος προς τον παράδεισο,και τ'όνομα αυτού του δρόμου δεν είναι τέλος.Η μεγαλύτερη νύχτα ξημερώνει.Πέφτεις σαν βροχή στα όνειρα μου,κάθε πρωί ξυπνάω γιατί πνίγομαι,ξυπνάω διψασμένος. Άγονη γραμμή,στη συχνότητα των σπασμένων σου φτερών,στα μπαρ της φτήνιας να μιλάς σ' ένα ποτήρι και ένα τασάκι,το μυαλό μια σβούρα στου βυθού την πλάτη,δάχτυλα σαν σπίρτα,καίγονται καθως σ'άγγίζω,σφίγγω τις στάχτες για να μην σε χάσω,να μην σκορπίσεις στον αέρα.Στην σκακιέρα θα γίνω όλα τα πιόνια σου,να κάνεις χίλια ματ στη δυστυχία.
Σε περιμένω,να ζωγραφίσεις με φωτιά και αίμα το κενό.
