Opening Credits Song
Επιστρέψαμε στην Αθήνα. Οι ζωές μας απέκτησαν ξανά κανονικότητα, όση γίνεται μετά από τόση ψυχεδέλεια. Οι μέρες στην γκαλερί δεν περνάνε με τίποτα. Η Άννα σχεδόν έχει μετακομίσει σπίτι μου. Ο Μάκης ετοιμάζεται για μήνα του μέλιτος. Δε θέλω να το παραδεχθώ, ούτε στον εαυτό μου, αλλά έχω αρχίσει να βαριέμαι. Απόψε η Άννα βγήκε με τις φίλες της. Είδα το Worst Person In The World. Χριστέ μου, τι καταθλιπτική μαλακία. Δεν χρειάζομαι ημικουλτούρικες ταινίες για να νιώσω κατάθλιψη, έχω αρκετή ώστε να κάνω εξαγωγές. Μου χάλασε το βράδυ. Ξυπνάς ένα πρωί, πας για εξετάσεις και σου λένε έχεις καρκίνο. Δεν θεραπεύεται. Και ξαφνικά όλα σου μοιάζουν ένα ηλίθιο αστείο. Ό,τι έμοιαζε σοβαρό, σου φαίνεται γελοίο. Όσα δεν έκανες, όσα δεν είπες ποτέ, σε όσους σήμαιναν κάτι, γίνονται θηλιές. Δεν ξέρεις να πρέπει να γελάψεις μέχρι δακρύων ή να κλάψεις μέχρι να σε πιάσει νευρικό γέλιο.
Άστο διάλο με τη μαλακία, θα κατεβάσω ένα πιστολίδι να ισιώσω, πόσο καιρό έχω να δω το Predator; Οι ταινίες δράσης είναι απελευθέρωση, απολαμβάνεις τις εκρήξεις, γιατί μεταφορικά θέλεις ν'απαλλαγείς από όλα τα περιττά βάρη της ζωής σου. Αλλά είναι πολύ αργά, για βαθυστόχαστες αναλύσεις ταινιών που δεν παριστάνουν κάτι περισσότερο από ό,τι είναι. Καθαρή διασκέδαση. Πάλι δεν μπορώ να κοιμηθώ, τι σκατά μου συμβαίνει.
Την επόμενη μέρα, πήρα ρεπό από τον εαυτό μου και πήγα στο Μάκη. Ετοιμαζόταν για το ταξίδι.
"Πότε γυρίζεις;"
"Ακόμα δεν έφυγα"
"Μη μου πεις πάλι που θα πάτε, φτάνει"
"Αν κάνεις οικονομία, θα μπορείς να πας κι εσύ εκεί"
"Με τα λεφτά που δε μου δίνεις;"
"Άρχισες πάλι; Καλά, επειδή είμαι στις καλές μου, θα σου κάνω μια πασοκική αύξηση, της πρώτης 8ετίας, να πάτε κι εσείς το καλοκαίρι Άγιο Μαυρίκιο με την Άννα"
"Αργεί το καλοκαίρι"
"Προς το παρόν, γιατί δεν πάτε κάπου πιο κοντά;"
"Βαριέμαι να πάω ταξίδι"
"Ωραία, ελάτε εδώ να μένετε μόλις φύγουμε"
"Βαριέμαι να κάτσω σπίτι".
Ο Μάκης ανάβει τσιγάρο και με κοιτάζει με εκείνο το καρτουνίστικο χαμόγελο.
"Πες το"
"Όχι δεν το λέω"
"Πόσο έχεις βαρεθεί από τότε που γυρίσαμε από το Τόκυο;"
"Λίγο"
"Κοιμάσαι τα βράδια"
"Ο ύπνος μου έχει γίνει σαν το δακτύλιο"
"Άρχισες πάλι να πίνεις;"
"Λίγο"
"Και ν'ακούς καψουροτράγουδα;"
"Αρχοντοσκυλάδικα παρακαλώ".
Ο Μάκης προβληματίστηκε. Περίμενα την επόμενη μαλακία.
"Θέλεις να ρωτήσω την Κλαρίσα τι κάνει η νοσοκόμα/σερβιτόρα;"
"Καλά εδώ και 10 κεφάλαια, και ακόμα δεν ξέρουμε το όνομα της; Ούτε η Κλαρίσα ξέρει πως τη λένε;"
"Όχι, κι εκείνη το παρατσούκλι της ξέρει"
"Το οποίο είναι;"
"La enfermera"
"Που σημαίνει;"
"Η νοσοκόμα".
Ανθυπομειδίασα και ανθυποαηδίασα. Δεν ήξερα τι να κάνω.
"Θέλεις να σε στείλω στη Γουαδαλάχαρα, να μπλέξεις πουθενά, μπας κι έρθεις στα ίσια σου;"
"Δε με σηκώνει το κλίμα"
"Ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα; Τόσο καιρό γκρίνιαζες πως ήθελες ηρεμία, σταθερότητα και άλλα τέτοια προεκλογικά. Ορίστε, τα έχεις. Τι συμβαίνει;"
"Δεν ξέρω"
"Συμβαίνει κάτι με την Άννα;"
"Όχι, ίσα ίσα, μετά το Τόκυο έχει ανοιχτεί, είναι πολύ τρυφερή"
"Ε τότε τι στον Κθούλου θες;"
"Δεν ξέρω!"
Ο Μάκης έσβησε νευρικά το τσιγάρο και μου έδωσε ένα δώρο.
"Τι είναι αυτό;"
"Ουίσκι, από τα πιο ακριβά του κόσμου, μην το πιείς σε ένα βράδυ. Πήγαινε ξεκουράσου, και το Σ/Κ πάρε την Άννα και πηγαίνετε κάπου. Θα σου κάνει καλό"
"Μάλιστα γιατρέ μου. Τα χάπια να τα παίρνω πριν ή μετά το φαγητό;"
"Να τρως το φαγητό μετά τα χάπια. Και σταμάτα να πίνεις. Αφού έχεις ασπαστεί όλα τα κλισέ των συγγραφέων, τουλάχιστον γράφεις τίποτα ή τζάμπα έχει γίνει το συκώτι σου ρυζόχαρτο;"
"Ούτε πρόταση"
"Καλά, όταν θα σε χωρίσει η Άννα, θα γράψεις τουλάχιστον τρίτομο μυθιστόρημα"
"Που να σε χωρίσει ο θεός στα δύο.."
"Άφου παντα έτσι κάνεις"
"Όπως έχει πει και ο μεγάλος θεωρητικός της Τέχνης, Καλαμάρης Πλοκάμιας, τέχνη σημαίνει να υποφέρεις"
"Τι περίμενα από έναν σαραντάχρονο που βλέπει Μπομπ Σφουγγαράκη.."
"Μεθαύριο φεύγεις;"
"Ναι, το πρωί"
"Καλά να περνάς στη ζωή σου".
Έφυγα ακόμη πιο κακόκεφος. Η Άννα θ'αργούσε. Έβαλα να δω το Drive My Car. Νόμιζα πως είχαν περάσει 6 μήνες, όταν με τρόμο διαπίστωσα πως είχα δει μόνο 20 λεπτά. Έκλεισα το λάπτοπ και βούλιαξα στο κρεβάτι. Hello ceiling , my old friend, I've come to talk with you again, because a vision softly creeping. Είμαι τελικά τόσο ανισόρροπος και ανώριμος; Που είμαι , αλλά τελευταία μ'εχω εκπλήξει. Τι ακριβώς πρέπει να κάνω; Ο Μάκης μου έστειλε μήνυμα.
"Αύριο θα μαζευτούμε σπίτι, ένα μικρό πάρτι πριν φύγουμε, κατά τις 20:00 να είστε εδώ"
"Δε μου αρέσουν τα πάρτι"
"Καλά, πες στην Άννα να έρθει άμα θέλει, μπορεί να γνωρίσει κανέναν σοβαρό άνθρωπο".
Δύο πόρτες έχει το ψυγείο, άνοιξα μία και μπήκα. Ούτε η μερέντα δε βοηθάει απόψε, η κατάσταση είναι σοβαρή. Η επόμενη μέρα κύλησε ακόμη πιο βαρετά. Πήγαμε νωρίς στο Κολωνάκι. Πετύχαμε το Μάκη και την Κλαρίσα στην είσοδο, μόλις είχαν γυρίσει από το σούπερ μάρκετ. Πριν μπούμε στην πολυκατοικία, πετάχτηκε ένας Ιάπωνας και άρχισε να μας φωνάζει, σε κάτι αγγλικά που μπορούν να προκαλέσουν βρογχίτιδες, κολίτιδες και νευρικούς κλονισμούς.
"Θα μου το πληρώσετε! Με καταστρέψατε!"
"Ρε Μάκη, τι λέει το υπόθετο;"
Με τη βοήθεια τριών on line μεταφραστών, καταλάβαμε πως ο τύπος ήταν συνεργάτης του Φερνάντο. Του είχε υποσχεθεί να του χρηματοδοτήσει μια έρευνα. Τα υπόλοιπα χάθηκαν στην μεταφράση.
"Και τι θέλεις τώρα, αποζημίωση; Ο φίλος σου είναι φυλακή, θέλεις να του κάνεις παρέα;".
Ο Ιάπωνας έβγαλε από την τσάντα του κάτι που έμοιαζε με το γάντι του Thanos, δονητή XXL και τηλεκοντρόλ και άρχισε να μας απειλεί. Όσο θύμωνε, η χροιά του γινόταν πιο ψιλή, τόσο που μέχρι και τα δελφίνια πρέπει να τον άκουγαν. Μετά από ένα τρυφερό μαπίδι του Μάκη, κατέβηκε δύο οκτάβες και αγκάλιασε το πεζοδρόμιο. Δευτερόλεπτα πριν μπούμε στην πολυκατοικία, σηκώθηκε και έτρεξε προς το μέρος μας, κραδαίνοντας ό,τι ήταν αυτό το πράγμα τέλος πάντων. Δεν είχα διάθεση για διάλογο, οπότε του πέταξα ένα μπουκάλι. Από τις σπάνιες περιπτώσεις που ήμουν έυστοχος. Μόλις έπεσε κάτω, το ό,τι ήταν αυτό το πράγμα τέλος πάντων, άρχισε να βγάζει χρωματιστές αστραπές. Άνοιξε μια ρωγμή στο χωροχρόνο. Πριν προλάβουμε να επεξεργαστούμε την τόση πληροφορία, η δίνη ρούφηξε τον Ιάπωνα και την Άννα και χάθηκε. Η Κλαρίσα λιποθύμησε.
Ο Μάκης σήκωσε το πράγμα από το έδαφος.
"Πρέπει να είναι κάποιο είδους χρονομηχανή"
"Που το κατάλαβες;"
"Αν καταλαβαίνω σωστά, βάζεις μια ημερομηνία και σε μεταφέρει εκεί"
"Έλα ρε, κόψε τις μαλακίες"
"Ναι, λες και δε μας έχουν τύχει πιο περίεργα"
"Άλλο αυτό"
"Δράση δεν ήθελες; Είχες δεν είχες μου κατέστρεψες το μήνα του μέλιτος!"
"Εγώ ρε μυαλοπυρόπληκτε, ο πρώην της γυναίκας σου!
Ο Μάκης περιεργάζεται το πράγμα.
"Μάλλον θα χαρείς με αυτό που θα σου πω"
"Λέγε"
"Πρέπει να πάμε πίσω, να σώσουμε την Άννα"
"Αυτό το ξέρω, μη με κρατάς σε αγωνία, σε ποια χρονιά;"
"Στο 1986".
To be continued...
End Credits Song
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου