Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 VI

 

                                         Opening Credits Song

Φτάσαμε νωρίς στο αεροδρόμιο. Δεν είχα καλό προαίσθημα. Ο Μάκης φαινόταν ψύχραιμος, αλλά καταλάβαινα πως ήταν αγχωμένος. Δεν ήθελα να πεθάνω στο Μεξικό. Γενικά δε θέλω να πεθάνω. Δε με νοιάζει, ας γίνω βαμπίρ, με κάποιο τρόπο να αποφύγω αυτό το κομμάτι, ο θάνατος είναι το προπατορικό αμάρτημα του θεού, και δε θα τον συγχωρήσουμε ποτέ γι'αυτό.

Τα σύννεφα έλιωναν στο αίμα της ανατολής. Ήμουν ήδη στο τρίτο ποτό, έχει πλάκα να ταξιδεύεις ημιμεθυσμένος με ιδιωτικό αεροπλάνο. Τι στο διάολο κάνω με τη ζωή μου; Και γιατί με βαράνε όλα τα υπαρξιακά στις πιο ακατάλληλες στιγμές; Σαν να σε παίρνει τηλέφωνο η μάνα σου την ώρα που κάνεις σεξ. Ο Μάκης με κοίταζε περίεργα. 

"Μαλάκα, χαλάρωσε με το ουίσκι, δεν είναι καν μεσημέρι"

"Κάπου στο κόσμο είναι είναι η σωστή ώρα για ποτό"

"Άσε τις μαλακίες, πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι"

"Ψύχραιμος είμαι"

"Πετάς για πρώτη φορά στη ζωή σου - και μάλλον τελευταία- με ιδιωτικό τζετ, και κάνεις λες και έχουμε βγει σε ξεφτιλάδικο στο Μπουρνάζι. Εκτός αν παραγγέλνεις συνέχεια ποτό για να χαζεύεις τα πόδια της αεροσυνοδού"

"Σας παρακαλώ, δε σας επιτρέπω, γνωριζόμαστε κι από χθες;"

"Λέγε"

"Φυσικά και όχι, αλλά δεν είναι ωραία;"

"Η Άννα τι κάνει; Γιατί δεν την πήρες μαζί;"

"Έχει πολλή δουλειά, εξάλλου γιατί να πεθάνει η κοπέλα στο Μεξικό; Έχω αφήσει διαθήκη, να διευθύνει την αξιοποίηση της πολιτιστικής μου κληρονομιάς, ένα ίδρυμα με το όνομα μου και να δίνει υποτροφίες σε συγγραφείς και σκηνοθέτες στα πρώτα τους βήματα"

"Δεν ήξερα πως σερβίρουν μπόμπες στις ιδιωτικές πτήσεις. Άστα αυτά, δεν ήρθε επειδή όντως είχε δουλειά ή θέλεις να ξαναδείς τη νοσοκόμα/σερβιτόρα;"

"Ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό, ντρέπομαι και μόνο που το αναφέρεις"

"Έχω την εντύπωση, ότι για νιοστή φορά, δε θέλεις να παραδεχθείς την αλήθεια ούτε στον εαυτό σου"

"Η οποία είναι;"

"Πως μάλλον είσαι ερωτευμένος με τη νοσοκόμα και όχι την Άννα"

"Σε καμία περίπτωση, πως σου ήρθε αυτό;"

"Ρε άσε τις τσαχπινιές σε μένα! Είναι ακριβώς ο τύπος γυναίκας που γράφεις τόσο χρόνια στα σενάρια σου. Μια femme fatale, που μπαινοβγαίνει στη ζωή σου, τα κάνει όλα στάχτες , φεύγει και εσύ θέλεις κι άλλο"

"Υπάρχουν κάποιες ασήμαντες ομοιότητες, το παραδέχομαι, αλλά δεν ισχύει. Βαρέθηκα το σασπένς, δεν αντέχω άλλο να είμαι πρεζάκιας της αδρεναλίνης και των plot twists. Θέλω σταθερότητα, κάποια να είναι εκεί, να με καταλαβαίνει"

"Είχες, αλλά ήθελες αδρεναλίνη και  plot twists"

"Εντελώς συμπτωματικό. Δεν ξέρω καν το όνομα της, τι μου λες; Ρώτησα την Κλαρίσα, δεν ξέρει ποια είναι. Είναι μέλος των ειδικών αποστολών του πατέρα της, μόνο αυτό ξέρει. Τώρα τι ακριβώς είναι αυτές οι ειδικές αποστολές, δεν ξέρω και δε θέλω να μάθω"

"Ναι, και μένα τα ίδια μου είπε. Άστα αυτά και σταμάτα να πίνεις!"

"Ο Χάιντεγκερ είχε πει, σε μια μελέτη του για το Νίτσε, πως η μέθη είναι μορφοποιός δύναμη. Όλοι είμαστε αρχαιολόγοι, ψυχολόγοι, σκηνοθέτες μιας ανάμνησης, μια θεωρίας"

"Απορώ που βρίσκεις χρόνο και τα διαβάζεις αυτά, όταν όλη μέρα βλέπεις ταινίες, χαζεύεις memes και αθλητικά"

"Το ποδόσφαιρο και ο κινηματογράφος δεν είναι αποκομμένες οντότητες στη ζωή του υποκειμένου, ούτε διέξοδος για το φαντασιακό του αλλοτριωμένου μικροαστού, τις περισσότερες φορές είναι καθαρή πραγματικότητα, το φως που οδηγεί έξω από το πλατωνικό σπήλαιο του ψηφιακού μεσαίωνα που ζούμε"

"Μοιράζουν και ναρκωτικά στην πτήση; Εμένα γιατί δε μου έφεραν;"

Ο Μάκης κατέβασε δύο ποτά απνευστί. Ήταν νευρικός.

"Γιατί δε μου λες τι σκέφτεσαι και άσε εμένα, είμαι σχετικά καλα"

"Δεν ξέρω.. Έχω αγχωθεί. Μερικές φορές, δεν ξέρω τι πραγματικά θα μου λείψει. Αν είναι η Κλαρίσα ή αυτός ο τρόπος ζωής. Συνήθισα πολύ γρήγορα και δεν ξέρω τι επιπτώσεις θα έχει στην ψυχολογία μου"

"Αυτά τα σκεφτόσουν πριν ή μετά τις 5 selfies στο Βέρτη;"

"Σοβαρά μιλάω"

"Και'γω σοβαρά γελάω"

"Άσε με, δεν είμαι καλά"

"Μάκη, είσαι ο πιο ολιγαρκής και έξυπνος άνθρωπος που ξέρω. Καταλαβαίνω πως γλυκάθηκες, μετά από τόσα χρόνια μιζέριας, αλλά δεν έχεις αλλάξει. Ο ίδιος μαλάκας θα είσαι, που το πιο συναρπαστικό πράγμα που έκανες, ήταν να βλέπεις όλη μέρα στο youtube, ντοκιμαντέρ για το Β' Παγκόσμιο. Από την πλήξη, είχες φτάσει στο σημείο να βλέπεις βίντεο με κάποιον που έβλεπε βίντεο, με κάποιον που έπαιζε κάποιο παιχνίδι, τέτοιο Inception μαλάκυνσης, ούτε σε ταινία που κέρδισε Χρυσό Φοίνικα. Ξεκόλλα και συγκεντρώσου, δεν μπορούμε να έχουμε και οι δύο υπαρξιάκα σε αυτό το ταξίδι"

"Ίσως έχεις δίκιο.. Απλά φοβάμαι"

"Ο καταναλωτισμός είναι φασισμός, χειρότερος από τον κλασικό. Είναι ολοκληρωτικός και όχι ολοκληρωτισμός. Δεν πάσχεις από αυτό, είσαι αρκετά μεγάλος και  βλαμμένος για να σε μεταλλάξει λίγη καλοπέραση. Φοβάσαι, γιατί για πρώτη φορά στη ζωή σου είσαι ερωτευμένος και δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς"

"Έχω ξαναερωτευτεί"

"Πότε; Ποια; Η Megan Fox δε μετράει"

"Ωραία, μπορεί και να έχεις δίκιο. Για πες που τι γίνεται, που έχεις μεγαλύτερη εμπειρία επί του θέματος;"

Ήπιαμε κι άλλο. Φυσικά δεν είπα τίποτα. Απλά χαζεύαμε τον ουρανό και τα πόδια της αεροσυνοδού. Τι να του πω άλλωστε; Το κυνήγι της ευτυχίας είναι η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας. Είμαστε τόσο ατελή πλάσματα, που νιώθουμε καταδικασμένοι να είμαστε ευτυχισμένοι. Γι'αυτό χρειαζόμαστε υποκατάστατα, όπως η τέχνη, έναν αντιπερισπασμό ονείρου, ώστε να υπάρχουμε κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένοι. 

Φτάσαμε. Ζέστη, υγρασία και οι μεγαλύτερες πιθανότητες να σε απαγάγουν στον πλανήτη. Που μεταξύ μας, ίσως να είναι καλύτερο σενάριο από αυτό που μας περιμένει. Δεν προλαβαίνουμε να βγούμε απο το αεροδρόμιο και αρχίζουν οι ομορφιές. Τέσσσερις κάγκουρες μας φωνάζουν.

"Τι λέει αυτός ρε;"

"Κάτι πως του αρέσει ο στοματικός έρωτας με μεγαλύτερους άντρες"

3,5 δευτερόλεπτα μετά, είχαν αρχίσει οι προτροπές εκατέρωθεν, για ομαδική συνουσία μετά ξυλοδαρμού και γλαφυρές αναφορές, σε τρεις γλώσσες, στην έντονη σεξουαλική ζωή γονέων, κηδεμόνων και θυγατέρων.

Ευτυχώς η φρουρά της Κλαρίσα εμφανίστηκε. Στη διαδρομή σκεφτόμουν πως η επιβίωση μας, εξαρτιόταν από τις ρητορικές ικανότητες του Μάκη. Που δε λέω, καλός είναι για να τρολάρει μπαρμπάδες για τις θρησκευτικές και πολιτικές τους πεποιθήσεις, αλλά δεν ξέρω αν φτάνουν για να πείσουν ένα βαρόνο ναρκωτικών να του δώσει την κόρη του.

Η Κλαρίσα μας περιμένει. Είναι σφιγμένη. Ο Δον Πάμπλο είναι επιβλητικός, ανταλλάσουμε χειραψία. Κλείνεται με το Μάκη στο γραφείο του. Πέρασε μισή ώρα. Αναρωτιέμαι αν μπορώ να φτάσω στο αεροδρόμιο με τα πόδια. Ακούγονται γέλια, βγαίνουν έξω και ο Δον Πάμπλο αγκαλιάζει το Μάκη. Ανακοινώνει το γάμο. 

"Τι του είπες ρε μαλάκα;"

"Τα κακά νεά είναι πως ξέρει για τη διαθήκη"

"Πες μου πως έχει και καλά νέα"

"Του είπα πως δε με νοιάζουν τα λεφτά. Μόλις παντρευτούμε, μπορεί να πάρει τη μισή περιούσια της Κλαρίσα. Εμείς θα επιστρέψουμε στην Ευρώπη, και αν είναι σύμφωνος, θα ξεκινήσουμε νόμιμες επιχειρήσεις. Αν πάνε όλα καλά, μπορεί να πάρει και τα υπόλοιπα"

"Και συμφώνησε;"

"Τσίνησε λίγο, αλλά την αγαπάει την κόρη του, και ακόμα κι αν τον εγκατέλειπε, δε θα ήθελε να μην είναι εξασφαλισμένη"

"Μάλιστα. Θα κρατήσει το λόγο του;"

"Δεν ξέρω. Προς το παρόν κερδίσαμε χρόνο"

Η επόμενη εβδομάδα κύλησε εορταστικά, κάθε βράδυ γλέντι. Η γενική ευφορία δε με είχε παρασύρει. Αισθανόμουν μια υποβόσκουσα απειλή. Προσπάθησα να το μην το δείχνω. Ο Μάκης ήταν χαρούμενος, το ίδιο και η Κλαρίσα. Ίσως έπρεπε να έχω φέρει και την Άννα. Δεν παντρεύεται κάθε μέρα ο καλύτερος μου φίλος. Βασικά, δεν πίστευα ποτέ ότι θα παντρευτεί. Νόμιζα ότι θα γερνάγαμε μαζί, διαβάζοντας όλη μέρα και συζητώντας για την Ηλιάδα και το Βελουχιώτη. Του αξίζει κάτι καλύτερο.

Αύριο είναι ο γάμος. Δεν έχω διάθεση για άλλη μεξικάνικη μουσική, είναι πολύ χαρούμενη για τα γούστα μου, πεθύμησα ένα χασάπικο, ένα χασαποσέρβικο βρε αδερφέ. Χτύπος στην πόρτα.

"Room service"

Ό,τι πρέπει. Bachelor party δεν έχει, οπότε θα πιω μέχρι λιποθυμίας. Η πόρτα ανοίγει. Είναι η νοσοκόμα/σερβιτόρα. Χαμογελάει. Όση ώρα ετοιμάζει τελετουργικά τα ποτά, κάνει κάθε κίνηση, ώστε να δω τι φοράει και τι όχι, κάτω από το μαύρο φόρεμα. Πίνω το πρώτο απνευστί. Μου ετοιμάζει δεύτερο.

"Δε σου έλειψα;"

"Δεν απαντώ σε υποθετικές ερωτήσεις"

Σκύβει πάνω μου.

"Ούτε λίγο;"

Τελειώνω το δεύτερο ποτό. Εκείνη μασάει ακόμα το πρώτο.

"Τι κάνει η όμορφη κτηνίατρος; Φαινόσασταν πολύ ερωτευμένοι τις προάλλες στο σινεμά"

"Που το ξέρεις; Ήσουν εκεί;"

"Μπορεί. Λοιπόν; Είσαι τόσο ερωτευμένος όσο φαίνεσαι;"

"Δε σε αφορά"

"Μάλλον ούτε κι εσένα".

Ανάβει δύο τσιγάρα, μου δίνει το ένα. Η γεύση απ'το κραγιόν της  με ζαλίζει.

"Θα μου επειτέλους τ'όνομα σου;"

"Όχι"

"Γιατί;"

"Έχει πιο πολύ ενδιαφέρον έτσι"

"Ποιο είναι το θέμα; Κακή σχέση με το μπαμπά, αποτυχημένες σχέσεις;"

"Μπορεί και τα δύο, μπορεί και τίποτα. Εσένα;"

"Πέρα από το ότι είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, μοναχοπαίδι που το μεγάλωσε η μάνα του, απολύτως τίποτα "

Ανθυπομειδιά και τελειώνει το ποτό της.

"Έτσι εξηγείται"

"Τι πράγμα;"

Μου κλείνει το μάτι.

"Βασανίζεις κι άλλους όπως εμένα;"

"Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Θα σε πείραζε;"

"Για ποιο λόγο;"

"Μου αρέσει που ψάχνεις την αποκλειστικότητα, ακόμα και σε αυτό που έχουμε"

"Τι ακριβώς έχουμε;"

"Τίποτα"

"Τότε;"

Σκύβει πάνω μου, η γλώσσα της χαιδεύει τα χείλη μου. Τραβιέμαι. Αλήθεια. Στο τιμόνι που κρατάω. Βάζω το τρίτο ποτό.

"Ποια είσαι, τι θέλεις; Τι κάνεις εδώ;"

"Μιας και δεν έχει bachelor, είπα εθελοντικά να σου προσφέρω ένα"

"Δεν χρειάζεται"

"Μου αρέσεις όταν το παίζεις δύσκολος"

"Δεν παίζω κανένα παιχνίδι, ίσως είναι καλύτερα να φύγεις"

"Έλα μωρό μου, βαριέμαι τα πολλά προκαταρκτικά, θα γδυθείς ή θέλεις να το κάνω εγώ κι αυτό;"

"Δε θέλω"

"Όλα αυτά για να μην απατήσεις -πάλι- την όμορφη κτηνίατρο σου; Που είναι χιλιάδες μίλια μακρυά; Αλήθεια γιατί δεν την έφερες μαζί σου;"

"Για να μην κινδυνεύσει, δεν ξέρω πως θα καταλήξει αυτός ο γάμος"

Παίρνει ένα παγάκι από το ποτήρι, το πιέζει απαλά στα χείλη της, το περνάει αργά ανάμεσα στα στήθη της. Σηκώνεται, το ακουμπάει στα χείλη μου και το αφήνει στο ποτό μου.

"Γι'αυτό δεν την έφερες;"

"Προφανώς. Θα μου απαντήσεις έστω σε μια ερώτηση;"

"Όχι"

"Γιατί;"

"Γιατί μου αρέσει το σασπένς".

Ανάβω τσιγάρο και σηκώνομαι.

"Εμένα όχι πια. Ευχαριστώ για το ουίσκι"

"Έλα μωρό μου, αφού περνάμε καλά, τι θέλεις τόσες ερώτησεις; Αν ήθελα να βαριέμαι θα είχα παντρευτεί. Αφού αυτό έχει μόνο σημασία"

"Διαφωνώ"

"Αλήθεια; Τις προάλλες που ήσουν από κάτω μου, άλλα έλεγες. Αα ξέχασα, δεν έλεγες. Σου είχα κλείσει το στόμα με την κάλτσα μου"

"Δε θυμάμαι τίποτα. Οι δικτυωτές ήταν ή οι κόκκινες;"

"Λοιπόν;"

"Λοιπόν, τίποτα. Καληνύχτα"

Έσβησε το τσιγάρο, μου έστειλε ένα φιλί και έφυγε. Ήπια το υπόλοιπο μπουκάλι. Δεν ήξερα τι ένιωθα. Αν ήμουν περήφανος με τον εαυτό μου ή όχι. Πρέπει να κοιμηθώ, σήμερα γάμος γίνεται.

Η χασιέντα είναι γεμάτη κόσμο. Η Κλαρίσα είναι πολύ όμορφη με το παραδοσιάκο νυφικό, ακόμη και ο Μάκης μοιάζει με άνθρωπο. Λίγο πριν ο ιερέας ξεκινήσει, ακούγονται πυροβολισμοί. Φυσικά.. 5 τύποι πάνω σε άλογο ορμάνε. Ο αρχηγός τους κατεβαίνει και πλησιάζει την Κλαρίσα.

"Δεν μπορώ να σε αφήσω να κάνεις αυτό το λάθος!"

"Δεν μπορούσες να περιμένεις μεχρι ο παπάς να πει, όποιος έχει διαφωνία γι'αυτό το γάμο, να μιλήσει τώρα; Τη διαφήμιση του Cutty Sark δεν την έχεις δει;"

"Ποιος είσαι εσύ;"

"Ο κουμπάρος, ο Βαρουφάκης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί"

"Κλαρίσα, είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί σου, σ'αγαπάω, και δεν πρόκειται να σε αφήσω να χαραμίσεις τη ζωή σου με αυτόν το gringo!"

"Τι είπες ρε μελαμψό υπόθετο;"

Λίγο πριν πιαστούν στα χέρια, η Κλαρίσα μπαίνει στη μέση.

"Μη Μάκη!"

"Ποιος είναι αυτός;"

"Ο πρώην μου ο Φερνάντο, είχαμε 3 χρόνια σχέση"

"Και τι θέλει εδώ;"

"Εσύ τι θέλεις εδώ; Εγώ ήρθα για να διεκδικήσω τον έρωτα της ζωής μου!"

"Κλαρίσα.."

Η Κλαρίσα κοιτάζει τους δύο άντρες, βάζει τα κλάματα και τρέχει μακρυά. 

Ακολουθεί κατακλυσμός από σφαίρες, ξύλο ad nauseam, ιπτάμενα φλεγόμενα αντικείμενα, ιπτάμενοι φλεγόμενοι Μεξικανοί, άλογα, δύο Volvo και ο ιερέας που πήγε να χωρίσει το Μάκη με τον Φερνάντο. Λίγο πριν ο κυκλώνας μας κλείσει το μάτι του πονηρά, εμφανίζεται ένα άσπρο βαν. Οδηγεί η νοσοκόμα/σερβιτόρα. 

"Come with me, if you want to live".

Βουτάω το Μάκη και μπαίνουμε μέσα. Μέχρι να καταλάβουμε τι έγινε, έχουμε φτάσει. Μας περιμένει το ιδιωτικό τζετ, δεν ξέρω πως και γιατί. Η σωτήρας μας βγαίνει από το αυτοκίνητο.

"Σ'ευχαριστώ. Αν και δεν ξέρω αν κάναμε καλά που φύγαμε έτσι"

"Eso era lo correcto que hacer papito. Ο Φερνάντο ήρθε με τους μπράβους του Δον Φελίπε, του ανταγωνιστή του Δον Πάμπλο, είναι πιο περίπλοκο από οσο φαίνεται. Η αντίδραση της Κλαρίσα το έκανε ακόμη χειρότερο"

"Και τωρα τι γίνεται;"

"Θα δείξει. Επιστρέψτε στην Αθήνα, εκεί θα είστε ασφαλείς"

Δεν έχω υπάρξει πιο μπερδεμένος συναισθηματικά και ψυχολογικά. Γιατί μας βοήθησε αυτή η γυναίκα, που δεν ξέρω καν ποια είναι και απλά με τρολάρει, από τότε που την γνώρισα; Ακολούθησε μια περίεργη  παύση. Ήταν η πρώτη φορά που την είδα αμήχανη.

"Θα σε ξαναδ.."

Έβαλε τον δείκτη της πανω στα χείλη μου. Μπήκε στο αυτοκίνητο και μου έκλεισε το μάτι πριν χαθεί. Η πτήση ήταν Μεγάλη Παρασκεύη, από ταινία του Αγγελόπουλου, σε χαλασμένο βίντεο. Ήπιαμε τα πάντα, σε λίγο θα φτιάχναμε σφηνάκια με τα καύσιμα. Ο Μάκης δε μιλιόταν. Σε όλη την πτήση, κοίταζε έξω από το  παράθυρο. Αν δεν ήμουν μεθυσμένος, θα ορκιζόμουν πως τον είδα να δακρύζει. 

Νιώθω απαίσια. Είμαι υπεύθυνος γι'αυτό. Η δική μου καρδιά έχει γίνει σχεδόν αλεξίσφαιρη από όσα έχει τραβήξει, αλλά ο Μάκης δεν φταίει σε τίποτα. Τα τελευταία στρέμματα αθωότητας που είχε μέσα του, έγιναν κάρβουνο, και ο κυνισμός ετοιμάζεται να χτίσει πανω τους καζίνο και malls. Ζαλίζομαι. Βρίσκομαι ξαπλωμένος πάνω στα πόδια της αεροσυνοδού - εντελώς τυχαία, είχε κενά αέρος- και ετοιμάζομαι να λιποθυμήσω. Το πιο παράξενο από όλα είναι πως μέσα σε αυτό χάος, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι οι στίχοι ενός Ιταλού ποιητή.

Μέτρα τ'αστέρια σ'ένα δάκρυ

να ζήσεις το άπειρο σ'εναν χτύπο

όταν θα επιστρέψει η ομορφιά

στο τέλος κάθε λέξης

στο βασίλεμα κάθε λογικής

To be continued...

                                            End Credits Song