Το ημερολόγιο ενός φυγά XXV

 

Πως μπορείς να αποδράσεις από εκεί που υποτίθεται είναι η απόδραση σου; Γυρίζεις πίσω ή σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις; Τα κομμάτια που λείπουν από το παζλ της καθημερινότητας είναι μικρά αλλά κάνουν τη διαφορά. Μικρές πινελιές που δίνουν στον πίνακα την ομορφιά του.

Εκρήξεις τρυφερότητας και πάθους μέσα στη μέρα, χωρίς αφορμή. Μικρές εκπλήξεις. Η οικειότητα που κατακτιέται με χρόνια. Όταν ο άλλος σε ξέρει τόσο καλά μια με ένα inside joke, από αυτά που ανήκουν μόνο σε εσάς τους δύο, μια ατάκα, μια χειρονομία, φτάνουν να κάνουν τη διαφορά.

Ίσως είναι καλύτερα σε τέτοιες περιπτώσεις, να πηγαίνει κανείς σε μεγαλύτερη πόλη, αλλά δεν φτάνουν τα λεφτά μου για τη Νέα Υόρκη ή το Τόκιο. Δε φτάνουν ούτε για τη Νέα Σμύρνη. Εδώ το μέρος δεν είναι άσχημο, όμως είναι πολύ μικρό για να χαθώ. Το βλέμμα σκοντάφτει παντού, σε αντανακλάσεις αναμνήσεων και προσδοκιών ευτυχίας.

Το ότι αρχίζει να μου λείπει ο χειμώνας δεν είναι καλό σημάδι; Αργεί η επόμενη καραντίνα; Ο Μπουκόφσκι είχε πει πως όταν πίνεις, ο κόσμος σταματάει να σε πιάνει από το λαιμό. Όμως τι γίνεται όταν θέλεις εσύ να το πιάσεις από το λαιμό; Πόσο πρέπει να πιείς ή δεν πρέπει καθόλου; Το αλκοόλ είναι το αναισθητικό που παίρνουμε για να αντέξουμε την εγχείρηση της ζωής. Τι σκατα εγχείρηση είναι αυτή τελικά; Γιατί βαρέθηκα να μου κάνει κάθε μέρα απονεύρωση και να νιώθω πιο χάλια από ο,τι ήμουν. Waiter, I' ll have another double..