Το ημερολόγιο ενός φυγά II

 

Πόσο εύκολα προσαρμόζεσαι σε νέες καταστάσεις, όσο μεγαλώνεις; Εξαρτάται. Κάπου χρησιμεύει η εμπειρία. Ξεχωρίζεις πιο εύκολα τον τύπο των ανθρώπων που δε θέλεις να συναστρέφεσαι και ελίσσεσαι καλύτερα. Από την άλλη, δεν έχεις πολλή υπομονή, έχεις γνωρίσει αρκετούς μαλάκες και αφόρητα βαρετούς, και τους αποφεύγεις πιο γρήγορα κι από το youtube premium. Δεν είσαι πια λευκή κόλλα, η περιέργεια της πρώτης νεότητας - τα 40 είναι τα νέα 30, σίγουρα κάποιο ηλίθιο lifestyle περιοδικό θα το έχει λανσάρει αυτό, άσχετα αν με συμφέρει να ισχύει από εδώ και πέρα- έχει δώσει τη θέση της στην πλήξη.

Η μοναξιά είναι περίεργο πράγμα. Είναι σαν διάδρομος γυμναστικής. Μερικές φορές, όσα χιλιόμετρα και αν έχεις κάνει, είσαι πάντα στο ίδιο σημείο. Αλλά αν σταματήσεις θα πέσεις κάτω. Και δυστυχώς μόνο κάποιος πολύ συγκεκριμένος μπορεί να πατήσει το κουμπί και να σβήσει ο διάδρομος. Τελευταία ούτε μουσική δεν ακούω. Με ενοχλούν οι ήχοι. Ένα βράδυ, έβγαλα τις μπαταρίες από ένα ρολόι γιατί με εκνέυριζε ο ήχος, χειρότερα κι από εκείνο το  επεισόδιο Μπομπ Σφουυγαράκη, όπου ο Καβούρης τρελάθηκε με τις μπότες που έτριζαν.

Η ησυχία προς το παρόν είναι ανακουφιστική. Ο κόσμος υποφερτά αδιάφορος. Αυτό σημαίνει να είσαι 40, να είναι το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας σου υποφερτά αδιάφορο. Όταν φύγω από εδώ, θα γράψω έναν οδηγό υποφερτής δυστυχίας, ίσως ξεκινήσω έτσι νέα μόδα, βγάλω επιτέλους λεφτά και ο κόσμος θα ποστάρει τα χαζά τσιτάτα μου στο fb και θα ανεβάζει ακόμα πιο γελοία stories στο insta.

Για να παραφράσω το Fight Club, η αυτοβελτίωση είναι αυνανισμός, ενώ η αυτοκαταστροφή τέχνη. Btw, όλοι εσείς που ταυτίζεστε τόσο με το Fight Club, έχετε ρίξει ποτέ καμιά σφαλιάρα ή μόνο για quotes είστε; Ένας κόσμος που παράγει περισσότερα βιβλία, video αυτοβελτίωσης και οδηγούς ευτυχίας από όσα μπορεί να καταναλώσει είναι ένας καταδικασμένος κόσμος στη δυστυχία. Συναισθηματικός αντιπερισπασμός, αυτό είναι όλο. Και ο καθένας τον ψάχνει απεγνωσμένα. Αυτό είναι η ενηλικίωση, να είσαι συνεχώς ανάμεσα σε συναισθηματικούς αντιπερισπαμούς. Για να μη σε πιάσουν σπασμοί από την υπερβολική δόση πραγματικότητας.

Έβγαλα φωτογραφίες μετά απο καιρό. Τις έσβησα όλες. Διαβάζω συνεντεύξεις αγαπημένων σκηνοθετών. Θα μπορέσω να γυρίσω ποτέ μεγάλου μήκους; Μήπως να μπαρκάρω; Τα τελευταία χρόνια, η δουλειά των ονείρων μου είναι φαροφύλακας. Σε κάποιο έρημο μέρος, εγώ, τα βιβλία μου και 10 γάτες. Όπου επιτέλους θα γράψω το μεγάλο μυθιστόρημα που δεν έχω καταφέρει μεχρι τώρα. Δυστυχώς η τεχνολογία βούλιαξε αυτό το όνειρο, οι φάροι πλέον λειτουργούν μόνοι τους.

Τι ταινία να δω το βράδυ; Nα ξαναδώ Mad Max; Εδώ και μήνες νομίζω ότι η ζωή μου έχει γίνει το Thunderdome. Παλεύω κάθε βράδυ με τον εαυτό μου. Δηλαδή χάνω όπως και να έχει. 

Μια από τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές ατάκες είναι από το Night Moves, noir του 1975, με φανταστικό Gene Hackman. Παρακολουθεί έναν αγώνα μπάσκετ, η γυναίκα του μπαίνει στο σαλόνι και τον ρωτάει ποιος κερδίζει. "Κανείς, απλά η μια ομάδα χάνει πιο αργά". Οκ,  είναι κλεμμένη από ένα παλαιότερο noir, το Out Of The Past με τον Robert Mitchum, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό είναι το παιχνίδι, δεν μπορείς να κερδίσεις, απλά να χάνεις όσο πιο αργά γίνεται και με στυλ.

"That's not the way to win"

"Is there a way to win?

"There's a way to lose more slowly"