January Playlist

 

Whitesnake - 1987

Japan - Oil on Canvas

Martina Topley Bird - Forever I Wait

Nicholas Britell ‎– Succession OST : Season 1

Whereswilder - Movement In Place

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 V

 

Welcome to hell. Ο Σαρτρ έλεγε μαλακίες, κόλαση είναι η άλλη. Κόλαση είναι η αναμονή, ένας προθάλαμος που περιμένεις αιώνια κάτι, χωρίς να ξέρεις τι είναι. Βρισκόμαστε σ'ένα κτήμα στην Κηφισιά. Γύρω μου χαμογελαστά πρόσωπα. Ο Μάκης σφιγμένος. Ανάμεσα στους καλεσμένους, αόριστα οικείες φάτσες, που δεν μπορώ να θυμηθώ που τις ξέρω. Ο πρώτος πυροβολισμός ξεμπλοκάρει την μνήμη μου. Είναι όλοι γνωστοί του Μάκη από τα ηρωικά χρόνια του Τ.Ε.Λ. Αιγάλεω, στα τέλη των 90s. Εξέχουσες προσωπικότητες, με σημαντικές διακρίσεις στο χώρο του χουλιγκανισμού, του τραμπουκισμού και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Νόμιζα πως οι μισοί έχουν πεθάνει ή ήταν φυλακή.

                                 Music To Beat People To A Pulp

Ο πόλεμος είναι χάος. Απλά κοπανάς όποιον βλέπεις μπροστά σου και προσπαθείς ν'αποφύγεις όσες μπορείς. Οι αισθήσεις σε υπερδιέργερση, βιώνεις τα πάντα σε slow motion. Οι μύες καίνε, τα οστά τρίζουν. Η μνήμη ξεχειλίζει από στιγμές που έχω ξεχάσει. "Δεν υπάρχει δρόμος για σας πέρα από την Καβάλας". Σκισμένα ρούχα, αίμα, ιπτάμενα αντικείμενα, μπουκάλια, ποτήρια, ενάς παππούς χωρίς το καροτσάκι, το καροτσάκι χωρίς τον παππού, μια θειά φεύγει με φάλτσο και ρίχνει κάτω τρεις μπράβους σαν κορίνες (συγγενής της νύφης μάλλον), ένας κυκλώνας από φωνές. Σπείραμε δόντια στο χώμα, ο Κάδμος θα ήταν υπερήφανος. Οι Μεξικανοί είναι σκληρά καρύδια,αλλά παίζουν εκτός έδρας. Δεν υπάρχει διαφυγή.

Τα μάτια του Μάκη δακρύζουν λύσσα και σπινθήρες. Δίπλα του η Κλαρίσα, παλεύει σαν δύο άντρες. Με σκισμένο νυφικό, ποτισμένο με αίμα. Η αδρεναλίνη με πνίγει, νομίζω πως οι φλέβες μου θα σκάσουν σαν μπαλόνια. Έχω ξαπλώσει έναν και τον χτυπάω ασταμάτητα. Στο πρόσωπο του βγάζω όλα μου τ'απωθημένα. Χτυπάω το παρελθόν, όσους με πρόδωσαν, τη γαμημένη την τύχη μου που μ' έμπλεξε έτσι, και κυρίως τον εαυτό μου, που πολλές φορές δεν μπορεί να ξεπεράσει την μετριότητα του.

Ζαλίζομαι, όμως συνεχίζω. Τους έχουμε στριμώξει, λίγοι είναι ακόμα όρθιοι. Δεν υπάρχει επιστροφή. Ο Μάκης βουτάει ανάμεσα τους, ακολουθούμε οι υπόλοιποι σαν κύμα. Το αίμα ανοίγει τον δρόμο. Τ'αυτιά μου βουίζουν, οι παλμοί μου θα ραγίζουν τον κόσμο. Λίγο ακόμα. Κάθε εκατοστό που κερδίζουμε, είναι σημαδεμένο με σπασμένα αντικείμενα, γυαλιά, κουρέλια και δόντια. Λίγο ακόμα. Τρώω μια καρεκλιά. Το σκοτάδι αγκαλιάζει τα μάτια μου. Ακούω τις σειρήνες.

Ξυπνάω στο νοσοκομείο. Πονάει το κεφάλι μου. Έχω επιδέσμους και μερικά σπασμένα πλευρά, ευτυχώς τίποτα άλλο. Ο Μάκης είναι στο κρεβάτι απέναντι μου. Το αριστερό του χέρι στο γύψο.

"Τι έγινε;"

"Κερδίσαμε στην παράταση"

"Δηλαδή;"

"Ήταν ανθεκτικοί στο ξύλο, αλλά έριξες μια αποφαστική καρεκλιά που τους αιφνιδίασε. Δε σου το'χα"

"Ούτε και'γω"

"Μετά ήταν πιο εύκολο. Είχαν μείνει τρεις άσβερκοι, μας δυσκόλεψαν λίγο, αλλά τους στείλαμε για επίδομα αναπηρίας. Τα κωλόεπιπλα φταίνε, αυτές οι μαλακίες του ΙΚΕΑ δεν κάνουν για ξύλο, θυμάσαι εκείνες τις παλιές καρέκλες στα καφενεία; Έδερνες δύο θύρες με αυτές και ήταν άθικτες"

"Ααχ, όλα ήταν ευλογημένα εκείνα τα χρόνια. Μετά τι έγινε;"

"Δε θυμάσαι ε; Λογικό, μετά το τραπέζι που έφαγες στο κεφάλι. Ήρθε η στυνομία. Πλάκωσαν κι από την πρεσβεία του Μεξικού, έγινε χαμός για μην υπάρξει διπλωματικό επεισόδιο, πρέπει να ήρθε κι ένας υπουργός"

"Φίρμες γίναμε πάλι"

"Το κακό είναι πως θα απελάσουν την Κλαρίσα. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με αυτό"

"Που είναι τώρα;"

"Στο σπίτι. Προσπαθεί να βρει μια άκρη, αλλά από ό,τι φαίνεται, ο πατέρας της έχει βάλει το χεράκι του"

"Μάλιστα, και τι θα κάνουμε;"

"Κάτσε να βγούμε από 'δω"

"Φυλακή θα πάμε;"

"Όχι ευτυχώς. Οι Μεξικανοί είναι όλοι καταζητούμενοι, ήμασταν και σε αυτοάμυνα, οπότε την σκαπουλάραμε"

"Οι δικοί μας;"

"Ο Μονορούσσος είναι στην εντατική, ο Μπάμπης έσπασε και τα δύο του τα πόδια, οι άλλοι προλαβαν κι έφυγαν;"

"Καλά, πως τους ξετρύπωσες όλους αυτούς;"

"Ε δεν ήταν και τόσο δύσκολο, οι μισοί ήταν φυλακή, η Κλαρίσα λάδωσε μερικά γρανάζια, και πήραν όλοι άδεια"

"Αα πολύ ωραία, γλυτώσαμε από τους Μεξικανούς, αλλά θα μας κυνηγάνε οι ημεδαποί"

"Χαλάρωσε, όλα είναι κανονισμένα. Πήραν και το χαρτζηλίκι τους και είναι κομπλέ"

"Πιάσανε τόπο οι μεταγραφές, ε πρόεδρε;"

"Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Δεν αντέχω να την χάσω"

"Σκάσε, κάτι θα κάνουμε"

"Όταν γίνεσαι αισιόδοξος, τότε είναι που ανησυχώ".

Εκείνη την στιγμή, χτύπησε η πόρτα. Ήταν η Άννα. Μπήκε μέσα, με πλησίασε και μου χάιδεψε τα μαλλιά.

"Είσαι καλά; Πονάς;"

"Καλά είμαι. Πως έμαθες ότι είμαι εδώ;"

"Έχει βουίξει ο τόπος. Μίλησα με την Κλαρίσα, μου τα είπε όλα. Πως εκείνη η γυναίκα σε εκβίαζε"

"Δεν φαντάζεσαι πόσο επικίνδυνη είναι, φοβήθηκα για τη ζωή μου"

Η Άννα σκύβει και με φιλάει.

"Συγγνώμη για αυτό τις προάλλες. Δεν.."

"Με πείραξε, δε θα σου πω ψέματα. Μου φάνηκε ακατόνοητο, μετά τη μέρα που περάσαμε μαζί. Όμως τώρα ξέρω. Ξεκουράσου, πότε βγαίνεις;"

"Δεν ξέρω ακόμα"

"Θα έρθω και αύριο"

Με φίλησε και έφυγε. Το χαμόγελο του Μάκη είχε φτάσει στον αυχένα.

"Μερικές φορές είσαι πολύ τυχερός. Το ξύλο σε έσωσε"

"Να μην το ξέρω πιο νωρίς.."

"Θείο δώρο ήταν, αλλιώς δε θα ξέμπλεκες με τις μαλακίες που έκανες. Ήταν επικίνδυνη..Τι μαλάκας που είσαι;"

"Και τι ήθελες να της πω; Πως κάποια από αυτά που μου έκανε, πρέπει να είναι παράνομα στις μισές χώρες του κόσμου;"

"Τέλος πάντων, πρέπει να οργανωθούμε".

Πήραμε εξιτήριο μετά από 3 μέρες. Στίψαμε τα μυαλά μας, και τα 6 εγκεφαλικά κύτταρα που μας έχουν απομείνει για να βρούμε λύση. Η Κλαρίσα δεν μπορούσε να μείνει, σε δύο μέρες θα επέστρεφε στο Μεξικό. Δύο μπουκάλια Chivas και ένα δάσος τσιγάρα μετά, δεν είχαμε καταλήξει πουθενά. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν πως ο γάμος δεν ολοκληρώθηκε. Άρα η Κλαρίσα δεν μπορούσε να κληρονομήσει.

"Θα πάμε στο Μεξικό, θα μιλήσω με τον πατέρα της"

"Μάκη, δεν είμαστε σε παλιά ελληνική ταινία, δε θα πάμε εκεί με λουλούδια να ζητήσεις το χέρι της, θα φάτε γλυκό του κουταλιού ενώ παζαρεύετε την προίκα, και θα έχουμε happy end με γάμο και χορευτικά"

"Νόμιζα πως σου αρέσουν τα μιούζικαλ"

"Μ'αρέσουν, αλλά εδώ θα έχει μόνο requiem"

"Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Θα πάμε να του μιλήσω, έστω να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Θα έρθεις;"

"Εσυ τι λές;"

"Γιατί δεν μπορούσες να μπλέξεις εσύ ως συνήθως και έμπλεξες εμένα;"

"Το πεπρωμένο Μάκη, στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία"

"Το ότι ξεκινάμε με Νταλάρα αυτό το ταξίδι, δεν είναι καλός οιωνός"

"Καλά συγγνώμη, θα σου τραγουδάω Manowar μέχρι το αεροδρόμιο"

"Καλύτερα θα είναι, έστω Brocas Helm"

"Το σκέφτηκες καλά; Μάκη, δεν ονειρεύομαι να πεθάνω στα 40 στο Μεξικό, θαμμένος τόσο βαθιά στην έρημο, που ούτε ο Ιντιάνα Τζόουνς να μην  μπορεί να βρει τα οστά μου. Έχω στόχο να φύγω στα 80, στην αγκαλιά της τέταρτης συζύγου μου, που θα έχει το ένα τέταρτο της ηλικίας μου"

"Σταμάτα πχια με την γκρίνια, τόσο χρόνια σ'ακολουθώ στις διάφορες παρανοικές καταστάσεις που μπλέκεις, και όχι επειδή είσαι μαλάκας -που είσαι- αλλά επειδή κάθε φορά, ξέρω πως το κάνεις γιατί - εκτός από το είσαι εντελώς ανώριμος- γιατί ξέρω πως προσπαθείς να είσαι ευτυχισμένος, ψάχνοντας τον έρωτα. Το ξέρεις πως είσαι θύμα που καπιταλισμού, του οποίου κατασκευή είναι ο ρομαντικός μονογαμικός έρωτας για να διαιωνίζει την πατριαρχία, αλλά είναι οι μοναδικές φορές που σε βλέπω παθιασμένο με κάτι - εκτός από το να βλέπουμε τα Rocky 30 φορές, εκτός από το 5 που ήταν μαλακία- και  να κάνεις κάτι που ξεπερνάει τον εαυτό σου. Ίσως κάπου να έχω ζηλέψει για αυτό κομμάτι του εαυτού σου, που παραμένει τόσο αφελές, αλλά και τόσο νέο, το μοναδικό που σου έχει μείνει, κάτω από τον κυνισμό και την γκρίνια για τις ταινίες. Τώρα, για μια φορά, και μάλλον  τελευταία, βρίσκομαι στη θέση σου, θα αρνηθείς να με βοήθησεις;"

Τον πούστη, με συγκίνησε. Με ξέρει καλά, δεν ανέφερε τυχαία τα Rocky.

"Μπορώ να κάνω κι αλλιώς;"

Γύρισα σπίτι. Πέρασα τη νύχτα με την Άννα, ήταν η πρώτη που κοιμηθήκαμε μαζί. Η περιπέτεια μου είχε κατεβάσει τις άμυνες της, της έβγαλε υπερπροστατευτικότητα. Δε θυμάμαι μετά από πόσο καιρό, κοιμήθηκα ανάλαφρος. Μπορεί σε μερικές μέρες, κάποιουν να παίζουν μπαρμπούτι με ζάρια φτιαγμένα από το κρανίο μου, αλλά απόψε όλος ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει σε αυτό το δωμάτιο. Ξύπνησα νωρίς. Ένιωσα σαν να έχει φύγει όλο το βάρος του κόσμου από μέσα μου. Τη χάζευα ενώ κοιμόταν. Ο χρόνος είναι τόσο παράξενος. Τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει βάλτος, μια μαύρη τρύπα που κατάπινε τα πάντα, τίποτα δεν επιζούσε. Και τώρα έχω κάτι να περιμένω, να ελπίζω, να ονειρεύομαι. Και να φοβάμαι.

Ξάπλωσα δίπλα της, την έσφιξα πάνω μου και αποκοιμήθηκα. 

To be continued...

                              End Credits Song

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 IV

 

Opening Credits Song

Σε λίγες μέρες ο Μάκης παντρεύεται. Ποτέ δε μου άρεσαν οι γάμοι, δε θέλω να πάω ούτε στο δικό μου. Όχι πως έχω προτάσεις, αλλά λέμε τώρα. Πόσο αντιστρόφως ανάλογη είναι η πνευματική μας εξέλιξη σε σχέση με την τεχνολογική; Σε λίγο θα έχουμε τεχνητή νοημοσύνη, αποικίες σε άλλους πλανήτες, κι ακόμα πιστεύουμε στην αστρολογία. Γιατί μας συναρπάζουν αυτές οι κοινωνικές συμβάσεις; Αφέθηκα στην αγκαλιά της αϋπνίας (πέφτω στο κρεβάτι στις 00:00, κοιμάμαι στις 05:00) και προσπάθησα να μην ακούω τις φωνές των ερωτήσεων.

Ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ, όταν το κινητό μου σήκωσε το σημαιάκι και έβγαλε οφσάιντ τον ύπνο. Ήταν εκείνη. Ήθελε να πάμε αύριο στην έκθεση. Φυσικά δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Υπερανάλυσα τα πάντα, πρετοίμασα κάθε μου κίνηση, διάλεξα ρούχα πριν ξημερώσει. Δεν κάτσαμε πολύ στην έκθεση, καταλήξαμε σε ένα μικρό μπαρ. Δύο ποτά μετά, περπατούσαμε στην παραλία. Κρύωνε, έβγαλα το παλτό μου και την σκέπασα. Τα δάχτυλα της ήταν παγωμένα. Έγειρε πάνω μου. Το φιλί ήταν αργό, διστακτικό. Μείναμε αγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα χωρίς να μιλάμε. 

Με άφησε σπίτι. Λίγο πριν φύγει, βγήκε από το αυτοκίνητο, με αγκάλιασε. Πέρασε τα χέρια της στα μαλλιά μου και με φίλησε. Υπάρχουν αδιάφορα φιλιά, παθιασμένα, άτσαλα, άγαρμπα, έντονα. Και υπάρχει αυτό φιλί. Όλο το σκοτάδι που είχε παγώσει τα πάντα μέσα μου έλιωσε. Ένιωσα μετά από καιρό ζεστασιά, το αίμα να κυλάει μέσα μου σαν τραγούδι. Την επόμενη μέρα στη δουλειά, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Καθόμουν και νοσταλγούσα ένα μέλλον που ακόμα δεν είχε γεννηθεί. Δεν ήμουν εκεί, βρισκόμουν ακόμα στην παραλία.

Ήχος μηνύματος. Άγνωστος αριθμός." Στις 20:00 στο Μαύρο Γάτο, θα κάθομαι μόνος μου. Η ζωή του φίλου σου εξαρτάται από αυτό". Αλίμονο, μην περάσω μια καλή μέρα, η πραγματικότητα  πρέπει να την κάνει να μοιάζει με διαφήμιση. Το μαγαζί ήταν γεμάτο. Ο τύπος έμοιαζε με τον Κοντογιαννίδη με τρεις στρώσεις φτηνού σολάριουμ. Μου έκανε νόημα να καθίσω μαζί του.

"Ξέρω ότι ξέρεις πως ξέρω"

"Συγγνώμη, είναι κάποιος κώδικας που χρησιμοποιούσαν παλιά οι gay για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους, όπως τα χρωματιστά μαντήλια στην κωλότσεπη; Δε λέω, φαίνεστε αξιοπρεπής κύριος, αλλά δεν ενδιαφέρομαι"

"Hermano, δεν είναι αστείο. Άκουσε με προσεκτικά. Είμαι εδώ εκ μέρους του Δον Πάμπλο. Ανησυχεί για την κόρη του"

"Για την κόρη του ή για τα λεφτά της;"

"Ξέρει πως δεν ευθύνεσαι για τίποτα και είναι διαθετιμένος να σε αποζημιώσει, αν τον βοηθήσεις"

"Τι να κάνω δηλαδή;"

"Να σταματήσεις το γάμο"

"Αδύνατον"

"Escucha cabron, αν δεν σταματήσεις το γάμο, ο φίλος σου θα πεθάνει. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, όμως αυτός ο γάμος δεν πρέπει να γίνει"

Το ξέρα πως θα καταλήξει κάπως έτσι. Αν δε με σκοτώσουν οι μπράβοι του Δον Πάμπλο, θα με σκοτώσουν εκείνοι της Κλαρίσα, αν και μάλλον θα με έχει στραγγαλίσει ο Μάκης πρώτος.

Ο τυφλοπόντικας της ερήμου κοίταξε γύρω του καχύποπτα και πλησίασε πιο κοντά.

"Ο Δον Πάμπλο δεν είναι παράλογος. Είναι δίκαιος. Αν τα καταφέρεις, υπάρχει ένας λογαριασμός με το όνομα σου, με ένα πολύ γενναιοδώρο ποσό. Φτάνει για να γυρίσεις δύο ταινίες μεγάλου μήκους και να πας και ένα ταξίδι, να ξεχάσεις όλη αυτή την ιστορία"

"Μάλιστα.. Κι αν, λέμε αν, δεν τα καταφέρω ή αρνηθώ;"

"Θα τα καταφέρεις. Αν μια στο εκατομμύριο δεν.. Μπορεί να συμβεί κάτι δυσάρεστο στο φίλο σου, τις 22 γάτες του, στην όμορφη κτηνίατρο"

Η καρδιά ήταν πάντα η αχίλλειος πτέρνα μου. Όση ώρα τα διλήμματα κορνάρανε στο ένα στο άλλο, στις λεωφόρους του μυαλού μου, η σερβιτόρα μας πρόσφερε σφηνάκια. Η κατσαριδονυφίτσα απέναντι μου χαμογέλασε.

"Το ξέρεις πως είναι το σωστό για όλους. Πήγαινε σπίτι, απόλαυσε την προκαταβολή και αύριο όλα θα είναι καλύτερα"

"Ποια προκαταβολή;"

Το φαλακρό αρμάντιλο μου έδειξε με ένα νεύμα του κεφαλιού τη σερβιτόρα. Ήταν η νοσοκόμα. Το κολάν της  ήταν τόσο στενό που δεν μπορύσα ν'αναπνεύσω.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;"

"Δεν είναι ώρα για χαζές ερωτήσεις, θα τα πούμε μετά αυτά, αφού σχολάσω"

"Σε πόση ώρα τελειώνεις;"

"Σε δέκα λεπτά, αν με γλείψεις καλά".

Όχι,όχι,όχι. Δε θα προδώσω το φίλο μου και την Άννα για μια νύχτα -μπορεί και δύο- συγκλονιστικού σεξ. Αρνούμαι να συρθώ στα ρυπαρά βάθη της λαγνείας, την στιγμή που έχω χτυπήσει το κουδούνι της ευτυχίας και εκείνη ετοιμάζεται ν'ανοίξει, επειδή πέρασα ένα μικρό χρονικό διάστημα παρατεταμένης αφλογιστίας. Μισή ώρα μετά βρισκόμασταν σπίτι μου. Εντελώς συμπτωματικά. Δε θα έκανα τίποτα, θα της εξηγούσα την κατάσταση, θα πίναμε ένα ποτό, και θα αποχωρούσε πολιτισμένα. Ενήλικος είμαι, μπορώ να ελέγξω τις ορμόνες μου, δεν είμαι 16 χρονών.

Οι θεωρίες γίνονται στάχτη μόλις το σουτιέν πέσει στο πάτωμα. 4 ώρες μετά, προσπαθούσα να θυμηθώ πως ν'αναπνεύσω και πως με λένε, ενώ έψαχνα ποιο νοσοκομείο εφημερεύει. Όλα αυτά πριν το δεύτερο ημίχρονο. Ξύπνησα δύο μέρες μετά. Το σπίτι ήταν σαν ναρκοπέδιο που χόρευαν ελέφαντες. Είχα κραγιόν σε σημεία που είναι φυσικά αδύνατον να υπάρχει. Πόναγε μέχρι και η σκιά μου. Η θύτης εξαφανισμένη. Πιάνω έντρομος το κινητό. Δεκάδες κλήσεις και μηνύματα, τα μισά από την Άννα. Πρέπει να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία.

Κλειδώθηκα έξω από το σπίτι, ενώ πήγαινα να βρω ηλεκτρολόγο, την στιγμή που ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό, γιατί έσπασε ο θερμοσίφωνας και η μάνα μου έπαθε ηλεκτροπληξία, παλεύοντας με 6 διαρρήκτες; Too much. Επιστράτευσα όση πειθώ είχα και μπάλωσα ό,τι μπορούσα να σώσω. Πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω. Χρειάζομαι ένα υγιεινό γεύμα και λίγο καφέ για να καθαρίσει το μυαλό μου. 2 ζαμπονοτυρόπιτες και μισό πακέτο τσιγάρα μετά, ήμουν ακόμα στο μηδέν.

Πήγα στο Μάκη και του είπα τι έγινε.

"Γάμησε τους, προχωράμε κανονικά"

"Μάκη, κάνε επανεκκίνηση να εγκατασταθούν οι ενημέρωσεις"

"Θα μας κλάσουν τους αδένες"

"Μάκη συγκεντρώσου, δε μιλάμε για μερικούς μαλάκες από κάποιο Τ.Ε.Λ. , αυτοί οι τύποι βαλσαμώνουν ανθρώπους ζωντανούς στον ελεύθερο χρόνο τους!"

"Εδώ δεν είναι Γουαδαλάχαρα"

"Και τι; Θα ντραπούν να μας κάνουν γέμιση για τάκος;"

"Τίποτα δε μας κάνουν. Θα είμαστε έτοιμοι για ο,τι κι αν συμβεί".

 Έφυγα απογοητευμένος. 

Κάτω από το σπίτι, με περίμενε η νοσοκόμα/σερβιτόρα.

"Δεν πήρες ούτε ένα τηλέφωνο, νόμιζα πως σου άρεσα"

"Δεν ξέρω καν το όνομα σου".

Με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής.

"Το έχω γράψει παντού πάνω σου, δεν φταίω εγώ αν δεν μπορείς να το προφέρεις"

Game point, το σετ στην δεσποινίς.

"Έλα, πάμε να πιούμε κάτι".

Το μαγαζί είναι ύποπτα trendy, από αυτά που δεν πατάω ποτέ. Αν το δω σε παραπάνω από δύο stories, ειδικά ανθρώπων που αντιπαθώ, δεν πηγαίνω. Θα μου πεις, γιατί βλέπεις stories ανθρώπων που αντιπαθείς; Διασκεδάζω με το να βλέπω την ψεύτικη εικόνα ευτυχίας που προβάλουν στα social media, για να κρύψουν τις άθλιες και κενές ζωές τους, έτσι γεμίζει κάπως και η δική μου άθλια και κενή ζωή.

Προσπάθησα να την πείσω να μας βοηθήσει. Αρνήθηκε. Είχα ξεμείνει από επιχειρήματα, όταν με άρπαξε και μου έδωσε ένα multi hit combo από γλωσσόφιλα. Όταν άνοιξα τα μάτια, το πρώτο που είδα, ήταν την Άννα. Αυτογκόλ από το αεροδρόμιο. Το βλέμμα της έκανε το θειικό οξύ να μοιάζει με βυσσινάδα. Η θύτης απολάμβανε το θέαμα καπνίζοντας.

"Το ήξερες πως θα ήταν εδώ, ε;"

"Φυσικά"

"Και γιατί το έκανες;"

"Για να σε δυσκολέψω λίγο"

"Νόμιζα πως με συμπαθούσες"

"Σε συμπαθώ"

"Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα"

Φύγαμε μετά από δέκα λεπτά. Καταλήξαμε σπίτι μου.

"Πρέπει να μας βοηθήσεις. Αν αποπλανήσεις το Μάκη, ο γάμος θ'ακυρωθεί. Win win situation για όλους"

"Μπορεί. Αλλά δε θα το κάνω"

"Είσαι με όλους τόσο γλυκιά ή μόνο εγώ σου βγάζω τόση τρυφερότητα;"

"Μόνο εσύ"

Χαμογέλασε αινιγματικά, ενώ έπαιζε με το φερμουάρ του μπουφάν της.

"Άκου, δεν μπορεί να μη γίνεται κάτι, πρέπει να.."

"Σκάσε και κάτσε κάτω! Μου αρέσεις καλύτερα σιωπηλός και υπάκουος".

Η ευγλωττία αυτής της γυναίκας είναι αφοπλιστική, ακόμη κι όταν είναι ντυμένη.

Κάθισε πάνω μου, χάιδευε τα χείλη μου και με τα χείλη της, χωρίς να με φιλάει. Πήρε τα χέρια μου και τα έβαλε πάνω στο στήθος της, ένω έσφιξε τα πόδια της γύρω μου.Με παίδευε για αρκετά λεπτά.

"Τι θέλεις;"

"Τίποτα. Ήρθα απλά να σου πω αντίο"

Με φίλησε και σηκώθηκε.

"Τι, αυτό ήταν;"

"Έλα, μην είσαι αχόρταγος. Εξάλλου η πτήση μου είναι σε δύο ώρες, δεν προλαβαίνω, ακόμα κι αν ήθελα"

"Και δε θέλεις;"

Aνθυπομειδίασε και μου έστειλε ένα φιλί.

"Adios papito. Fue realmente divertido".

Μέσα σε 72 ώρες έχουν ανατραπεί τα πάντα. Ο προθάλαμος της ευτυχίας έγινε θάλαμος αερίων, και όποιος επιβιώσει, τον περιμένει ο ίδιος ο Εωσφόρος στο σαλόνι, για να του κάνει όσα κάνουν σε εννιά κύκλους, σε ένα υπερεντατικό σοδομισμό. Ήπια ό,τι είχε απομείνει, ακόμη και τις κολώνιες. Δε θα βγούμε ζωντανοί από αυτό. Σε 5 ώρες ξημερώνει Κυριακή. Αυτός ο γάμος θα έχει πολλές κηδείες. Θέλω να προσευχηθώ, αλλά δεν ξέρω πως. Οι μόνες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό, είναι στίχοι από ένα τραγούδι του George Michael.

I believe in the gods of america

I believe in the land of the free

But no one told me

(no one told me)

That the gods believe in nothing

So with empty hands i pray

Αυτό και το όνομα της Άννας. 

End Credits Song

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 III

 

                                        Opening Credits Song

Καλώς ήρθατε στο μέλλον, που οι περισσότεροι θέλουν να ζήσουν στο παρελθόν.

Χαζεύω τα σύννεφα από το παράθυρο του αεροπλάνου. Αναρωτιέμαι που θα καταλήξει αυτή η παράνοια.

Επέστρεψα σπίτι. Σε λίγο θα συναντήσω τη μελλοντική σύζυγο\εργοδότη\μάνατζερ μου. Την περιμένω έξω από ένα καφέ στο Αιγάλεω. Κατεβαίνει από τη Πόρσε και πλησιάζει, κάνοντας ταυτόχρονα like, ενώ γράφει και μήνυμα. Πόση RAM έχει ο εγκέφαλος της;

Την ίδια στιγμή, με χαιρετάει ο Μάκης. Το ντόμινο των plot twists ξεκινάει το κύμα ανατροπών. Η Κλαρίσα κοιτάζει το Μάκη, ο Μάκης την Κλαρίσα. Ερωτεύονται παράφορα. Δύο αντίθετοι κόσμοι. Η Κλαρίσα ερωτεύτηκε το Μάκη. ΤΟ ΜΑΚΗ. Που βγήκε από το σπίτι, για να αγοράσει τροφή για τις 22 γάτες του. Ο Μάκης δεν είναι απλά cat lady, είναι ο τελικός κακός των cat ladies. Ο Μάκης, με τη σκισμένη φόρμα, τα ίδια αθλητικά από το 2017 και μούσια 3 μηνών.

Οι επόμενες εβδομάδες είναι ένα rollercoaster συγκινήσεων. Ο Μάκης μετακομίζει, στο ρετιρέ που νοίκιασε η Κλαρίσα στο Κολωνάκι. Ο Μάκης φοράει πανάκριβα κοστούμια. Ο Μάκης φτιάχνει Instagram και ανεβάζει stories από το σκάφος της Κλαρίσας. Ο Μάκης φοράει Rolex. Ο Μάκης θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία (όχι ακριβώς, αλλά δεν ξέρω τι με ξημερώνει..).

Ποιος ο Μάκης... Της εξωβουλευτικής Αριστεράς. Που τρέχαμε μαζί στις πορείες (εντάξει, εγώ σε δύο πήγα, η μια ήταν κοντά στο σπίτι μου). Που στο Λύκειο, ήταν ο μεγαλύτερος αλητάμπουρας των δυτικών προαστίων. Που έχουμε περάσει αμέτρητα βράδια, αναλύοντας τα άπαντα του σύμπαντος, από το ανέφικτο της ουτοπίας, την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ., μέχρι το οι fans των Star Wars είναι οι παοκτζήδες του σινεμά, και το γιατί τα ερασιτεχνικά βίντεο είναι καλύτερα από τις κανονικές τσόντες (εγώ δεν βλέπω, ο Μάκης τα έχει δει, εγώ απλά κάνω καίριες τοποθετήσεις στον σχολιασμό του Μάκη, πάνω στην υποκριτική και την αισθητική της φωτογραφίας). Ο Μάκης. Που πήγε στη Μύκονο, και παραλίγο ν'απελαθεί από τη χώρα..

Πίνω την τελευταία γουλιά από τον εξωτικό espresso, ποικιλία που έφερε η Κλαρίσα από κάποια ζούγκλα της Βολιβίας, και χαζεύω το Μάκη ενώ καπνίζει το Cohiba Behike πούρο του. Τινάζει την στάχτη και χαμογελάει.

"Δεν χαίρεσαι για το φίλο σου;"

"Φυσικά και χαίρομαι, απλά δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν έχετε καμία σχέση, τι στο διαόλο κάνετε, εκτός από το προφανές;"

"Αα δεν έχεις δίκιο, ακούει, τις μιλάω για Θουκυδίδη, Ξενοφώντα, για το Β' Παγκόσμιο. Μπορεί να μην τα καταλαβαίνει όλα, όμως ακούει με μεγάλη προσοχή, και κάνει εύστοχες ερωτήσεις"

"Όπως; Από ποια κολεξιόν της Hugo Boss ήταν οι στολές των Ναζί;"

"Μη γίνεσαι κακός"

"Εξήγησε μου"

"Κατανοώ τις ενστάσεις σου, δεν είμαι σύμφωνος ιδεολογικά σε όλα μαζί της και όσα πρεσβεύει, όμως.. Χρειαζόμουν μια αλλαγή. Δεν πίστευα ποτέ πως θα συμβεί και με μια τέτοια γυναίκα, αλλά αυτές είναι οι ωραίες εκπλήξεις της ζωής"

Όταν θα ακούσω το Μάκη να μου πετάει αποφθέγματα του Κοέλιο, η συντέλεια θα είναι στο παρά πέντε. Ο Μάκης.. Που η τελευταία του σχέση ήταν το 2011. Που είχε να κάνει σεξ (με κάτι έμβιο τουλάχιστον) 4 χρόνια. Που από την αγαμία έβλεπες το φωτοστέφανο  γύρω από το κεφάλι του. Που στον ελέυθερο χρόνο του, περπατούσε στα νερά και έκανε θαύματα με ψωμιά  και ψάρια.

"Ρε Μάκη, γάμα την ιδεολογία, καλά έκανες,το είχες ανάγκη να περάσεις καλά. Αλλά πως να στο πω, το νερό και το λάδι δε γίνονται ποτέ ένα, πως στο διάολο λειτουργεί αυτό το πράγμα;"

"Γιατί δε λες την αλήθεια, πως παρόλο που χαίρεσαι για μένα, ζηλεύεις και αναρωτιέσαι, πως γίνεται και στην δική σου ιστορία, κατέληξες να έχεις δεύτερο ρόλο, όταν μέχρι τώρα, στις παρανοικές περιπέτειες που μας μπλέκεις, είσαι ο πρωταγωνιστής (Η ασυναρτησία που διαβάζετε, είναι spin off, prequel, requel ή δεν ξέρω και'γω τι μαλακία σκέφτηκε κάποιος αυτή την εβδομάδα στο twitter, αυτής της ασυναρτησίας)"

"Ναι.. Δεν μπορώ να στο κρύψω. Αλλά πιο πολύ είναι απορία, παρά ζήλια. Τεσπα, τουλάχιστον θα μου χρηματοδοτήσει τα σενάρια μου"

"Μη βιάζεσαι, θα τα διαβάσω πρώτα, και μετά θα δώσω έγκριση"

"Να τα μας, ο Μάκης έγινε και Harvey Weinstein. Μήπως θέλεις να σου κάτσω κιόλας;"

"Προαιρετικό. Αλλά πρώτα πρέπει να σοβαρευτείς λίγο. Τη Δευτέρα ξεκινάς δουλειά"

"Που, πως, γιατί;"

"Ρεσεψιόν στην γκαλερί που αγόρασε η Κλαρίσα. Είναι ό,τι πρέπει για σένα η θέση. Δε θα κάνεις σχεδόν τίποτα, 8ωρο πενθήμερο, θα χαζεύεις όλη μέρα στο ίντερνετ, ό,τι κάνεις και στο σπίτι δηλαδή, μόνο που θα πληρώνεσαι"

"Πόσα;"

"Το βασικό"

"Καλά ρε μαλάκα, τόσα λεφτά και θα μου δίνεις το βασικό;"

"Είναι δύσκολη εποχή, ο πληθωρισμός, η αύξηση τιμών της ενέργειας και των πρώτων υλών, οι γεωπολιτικές εξελίξεις.."

"ΚΑΛΑ ΡΕ ΒΛΑΚΑ, ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ, ΘΑ ΔΙΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΛΛΗΤΟ ΣΟΥ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ;"

"Σταμάτα την γκρίνια, θα το κανονίσω, να παίρνεις 200 ευρώ παραπάνω. Δευτέρα στις 09:00 ξεκινάς"

"Δεν μπορώ"

"Γιατί;"

"Δεν έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά για την ανάληψη τόσων ευθυνών, δώσε μου μια εβδομάδα ακόμα"

"Καλά, καλά, θα το δούμε. Σταμάτα τη μίρλα, όλα θα φτιάξουν"

"Δεν είμαι καλά, δεν αντέχω άλλο αυτήν την αμείλικτη τυχαιότητα της ύπαρξης"

"Όταν προσπαθείς να φιλοσοφήσεις, γίνεσαι ακόμα πιο αφόρητος. Σε προτιμώ όταν γκρινιάζεις για ταινίες"

"Δεν μπορώ να ασχοληθώ με τα ελάσσονα, όταν τα μείζωνα με πνίγουν. Ο Τζον Λοκ είχε πει πως η ζωή είναι μια τυχαία συνάθροιση άγνωστων ατόμων χωρίς τρόπο συνεννόησης"

"Πάρτον τηλέφωνο και πες του να πάει να γαμηθεί εκ μέρους μου. Πρέπει να φύγω, οι ετοιμασίες του γάμου δεν τελειώνουν ποτέ. Αα, καλά που το θυμήθηκα, θέλω μια χάρη"

"Να είμαι κουμπάρος;"

"Όχι, θα μας παντρέψει ο Βαρουφάκης"

"Ούτε κουμπαρος δε θα είμαι ρε Ισκαριώτη, εγώ που σας γνώρισα;"

"Θα μας βαφτίσεις το παιδί. Θέλω να πας μια από τις γάτες μου για εμβόλιο"

"Και γατοκόμος του Μάκη.."

"Έλα, αφού αγαπάς τις γάτες πιο πολύ από τους περισσότερους ανθρώπους. Αύριο το απόγευμα"

"Τέλος πάντων. Στο γνωστό κτηνιατρείο;"

"Όχι, άνοιξε ένα καινούργιο, δύο στενά κάτω από το σπίτι, θα σου δώσει η μάνα μου την κάρτα. Μη το ξεχάσεις"

"Μάλιστα. Τίποτα άλλο αφεντικό;"

"Κόψε τις μαλακίες. Και το Σάββατο έχεις να πας στο ράφτη, να σου ετοιμάσει το κοστούμι για το γάμο"

"Μάλιστα, να πάω να βουρτσίσω τα άλογα τώρα;".

Τα στενά στο Αιγάλεω έμοιαζαν με συρματοπλέγματα. Δεν ήξερα που πήγαινα. Απέφυγα το Μπαρουτάδικο, είναι ναρκοπέδιο αναμνήσεων. Τόσες στιγμές.. Εκεί γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου, πέρασα τόσα απογεύματα με το μεγάλο μου έρωτα, τι κρίμα που κάποια στιγμή συνάντησε η  μία την άλλη.. 

Τα φώτα ψιθυρίζουν, μάλλον κάτι σε " είσαι μαλάκας". Βρέχει, οι δρόμοι μοιάζουν με καμμένο φιλμ. Κάθομαι σε μια στάση λεωφορείου. Δεν ξέρω τι περιμένω, μερικές φορές νομίζω τη χαριστική βολή. Φυσικά δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Πήγα στο σπίτι του Μάκη. Η μάνα του δε θυμόταν ποια γάτα έπρεπε να πάρω. Διάλεξα μια στην τύχη και πήγα στο ιατρείο.

Χάζευα memes όταν ήρθε η σειρά μου.

"Ο επόμενος"

Όταν την είδα, ένιωσα τη μαγεία μέχρι το μεδούλι της ψυχής μου. Άκουσα μουσική, και όχι επειδή χτύπησε το κινητό του διπλανού μου. Love Theme με τα όλα του, έγχορδα να δακρύζουν μέλι και ευτυχία, το πιάνο να έχει απανωτούς οργασμούς και το σαξόφωνο να πασπαλίζει την ενορχήστρωση με διακριτικό αισθησιασμό. Ήταν πανέμορφη. Τίναξε τα ξανθοκόκκινα μαλλιά της και το φως απέκτησε γλυκιά χροιά. 

Περιττό να προσθέσω, πως τις επόμενες μέρες, πήγα όλες τις γάτες του Μάκη για εμβόλιο. Όταν τελειώσαν οι γάτες, πήγα το σκύλο του. Είχα ξεμείνει από κατοικίδια, μέχρι που ο διαχειριστής πήρε καναρίνι. Εντάξει, φάνηκε περίεργο, όμως δεν υπήρχε άλλος τρόπο να την ξαναδώ. Κάτι πρέπει να κατάλαβε, όμως νομίζω πως ήμουν διακριτικά διακριτικός. Ίσως να έπαιξε ρόλο πως τις έστειλα 3 φορές λουλούδια; Δε νομίζω. 

Ήμουν ο τελευταίος για τη μέρα, φύγαμε μαζί. Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, όταν αποφάσισα να σπάσω την οργανωμένη άμυνα.

"Έχει μια ωραία έκθεση για την Έλλη Λαμπέτη στην Τεχνόπολη, με κοστούμια από το θέατρο, προσωπικά αντικείμενα και φωτογραφίες, θέλεις να πάμε;"

"Ωραίο ακούγεται, μέχρι πότε είναι;

"Μέχρι τις αρχές Μάρτη"

"Θα μιλήσουμε μέσα στην εβδομάδα, γιατί αυτές τις μέρες πνίγομαι"

"Έχεις χρόνο, να πάμε για καφέ, έχει ένα πολύ ωραίο εδώ κοντά"

"Πρέπει να φύγω, μετακομίζει η μάνα μου και θέλει να τη βοηθήσω"

Με φίλησε στο μάγουλο και μπήκε στο αυτοκίνητο της. Γύρισα σπίτι με μια στυφή γεύση. Από την ξενέρα, ξέχασα το καναρίνι του διαχειριστή στο ιατρείο. Βούλιαξα στον καναπέ και σκεπάστηκα με τη γάτα μου - η οποία πρέπει να κάνει δίαιτα, νόμιζα πως ήταν η κουβέρτα, σε λίγο θα πρέπει να της νοικιάσω γκαρσονιέρα, δε θα χωράμε και οι δύο εδώ μέσα- και αφέθηκα στη δίνη των ερωτηματικών. Δεν ένιωθα ηττημένος, αλλά σίγουρα όχι και νικητής. Έχουν περίεργη γεύση οι προδομένες προσδοκίες. Σαν να βλέπεις ντέρμπι ΟΣΦΠ-ΠΑΟ και να λήγει 0-0. Δεν μπορείς να αποφασίσεις τι ήταν χειρότερο, το ότι δεν κέρδισε η ομάδα σου ή το ότι σπατάλησες 2 ώρες από τη ζωή σου για το τίποτα.

Μήπως τελικά η ζωή τελειώνει στα 40; Έχει νόημα η προσπάθεια; Δεν αντέχω άλλες απογοητεύσεις, αναβολές και αναμονή. Δεν έχω κουράγιο για άλλα όνειρα.  Μήπως τελικά εγώ είμαι ο εκλεκτός και όχι ο Μάκης; Μήπως το φωτοστέφανο μου πάει καλύτερα (πιθανόν, γιατί έχω περισσότερα μαλλιά από το Μάκη), μήπως ήρθε η ώρα να περπατήσω στα νερά; Μήπως ήρθε η ώρα να πάω για ψυχανάλυση; Μήπως να μπαρκάρω; 

Ξεφυλλίζω το βιβλίο που διάβαζα, πριν βρεθώ στο Μεξικό. "Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας". Γάμησε μας ρε Καμύ κι εσύ βραδιάτικα..

To be continued...

                                                   End Credits Song
                               

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 II

 

Ήταν τα 10 πιο μαγευτικά λεπτά της ζωής μου. Μέχρι που έβγαλε το κινητό της. Έκανε μικρά διαλείμματα για να μου μιλήσει, ανάμεσα στις 4 selfie, τα 8 stories και τα like που έκανε στο Instagram.  Το -ήδη κατακερματισμένο- I.Q.  μου έπεφτε ασταμάτητα όσο την κοιτούσα και την άκουγα.

Ήθελε να ξεφύγει από τον πατέρα της. Και έτσι σκέφτηκε το γάμο.

"Και πως κατέληξες σε μένα, που με βρήκες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού;"

"Ήμουν για ψώνια στην Ερμού. Μια φίλη επέμενε να πάμε για καφέ στο Αιγάλεω. Είναι ηθοποιός. Μου έδειξε κάποια σενάρια που τις είχαν στείλει. Διάβασα ένα δικό σου, και έτσι μου ήρθε η ιδέα, να κάνω το σενάριο σου πραγματικότητα"

"Ποιο σενάριο;"

"Το Μεξικάνικος Γάμος"

"Μα αυτό δεν είναι δικό μου, το έχει γράψει.."

"Άκου, δεν έχει σημασία. Το σενάριο σου ήταν δώρο θεού, μου έδωσε την ιδέα πως να ξεφύγω από τον πατέρα μου"

"Μισό λεπτό, γιατί το σχέδιο σου και η πλοκή έχουν περισσότερα plot holes κι από το Matrix Resurrections. Εγώ που κολλάω σε όλα αυτά; Και πως βρέθηκα στο ρινγκ και όλοι νόμιζαν πως είμαι πυγμάχος;"

"Mi brujita se encargó de eso"

"Google Translate is not available, try again later"

"Η νονά μου είναι μάγισσα, αυτή το κανόνισε"

"Μάλιστα, όσο πάει γίνεται και χειρότερο, δεν έχουμε καθόλου πλοκή, σαν ταινία του Lynch είναι, από τις κακές, δηλαδή ό,τι έχει γυρίσει τα τελευταία 25 χρόνια.."

"Escucha pequeño tonto. Εδώ και μήνες, διοχετεύω στον τύπο δημοσιεύματα πως έχω σχέση με έναν πυγμάχο. Ο πατέρας μου δεν μπορεί να κάνει κάτι, γιατί ο Ραμόν είναι είδωλο. Το αποδέχθηκε. Αλλά ο εγωισμός του ήθελε μια θυσία. Ο Ραμόν  να χάσει έναν αγώνα, ως ένδειξη σεβασμού. Τη μέρα του αγώνα, το ξόρκι έκανε εσένα να μοιάζεις με το Ραμόν"

"Και πως βρέθηκα στο Μεξικό, κι αυτό ξόρκι;"

"Όχι, έβαλα τους ανθρώπους του πατέρα μου να σε απαγάγουν. Ξέρεις πόσο δύσκολο ήταν; Δε βγαίνεις ποτέ από το σπίτι "

"Γιατί εμένα; Και ο Ραμόν που είναι;"

"Ο Ραμόν είναι gay, απολαμβάνει τις διακοπές του με το αγόρι του στην Κούβα. Μου έχει κοστίσει πολλά λεφτά για να τον πείσω να πάρει μέρος στο σχέδιο μου"

"Εμένα τι με θες; Και τι θα γινόταν αν εκείνο το θηρίο με σκότωνε στο ξύλο;"

"Relax cabron, όλα ήταν κανονισμένα. Εξάλλου δεν πέρασες άσχημα στο νοσοκομείο,ε;"

Μου κλείνει το μάτι και βγάζει μια selfie.

"Ναι, δεν μπορώ να πω.. Αυτό πάλι τι ήταν;"

"Ένα μικρό δώρο για την ταλαιπωρία σου"

"Μπορεί να γίνει πιο μεγάλο;"

"Άστα αυτά τώρα, έχουμε δουλειά"

"Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω, εμένα τι με χρειάζεσαι;"

"Θέλω να μετακομίσω στην Ευρώπη. Η Ισπανία είναι ακριβή, και η άνοδος της ακροδεξιάς αποτρεπτική. Η Ιταλία χειρότερη, η Ελλάδα είναι φτηνότερη και πιο μικρή"

"Εκτός το ότι έχουμε τη μεγαλύτερη άνοδο της ακροδεξίας από όλες τις μεσογειακές χώρες, έχουμε και την πιο καθυστερημένη δεξιά κυβέρνηση στην ιστορία, τι θες να π.."

"Μη με διακόπτεις όταν σε διακόπτω. Θα κάνω επενδύσεις, σε νησιά, αλλά και στην Αθήνα. Μια από αυτές θα είναι και μια εταιρεία παραγωγής. Αν είσαι καλός και συνεργάσιμος, θα χρηματοδοτήσω τα σενάρια σου"

"Να'στε καλά καλέ κυρία, αλλά θα μου εξηγήσεις εγώ που κολλάω σε αυτό το - τρομακτικά δουλεμένο, δε λέω- σχέδιο;"

"Είσαι από αυτούς τους σπαστικούς, που όταν βλέπουν ταινίες, θέλουν να τα καταλαβαίνουν όλα, ε;"

"Όταν έχει να κάνει με τη ζωή μου, συγγνώμη κιόλας, ναι"

"Paciencia papito, δεν χρειάζεται να τα ξέρεις όλα από τώρα. Πήγαινε να ετοιμαστείς, φεύγουμε"

"Που θα πάμε;"

"Να γνωρίσεις τον συνεργό μου στο έγκλημα, αυτός έχει οργανώσει το σχέδιο. Θα σου πει τι θα κάνουμε στη συνέχεια"

"Κι άλλος νομπελίστας; Συνέδριο έχετε;"

"Αργείς"

Από τη μια βίλα στην άλλη. Μόνο που η δεύτερη ήταν χειρότερη. Aν όλες οι  Biennale είχαν το χειρότερο hangover, ο εμετός τους θα ήταν αυτό το σπίτι. Να προλάβω να σουφρώσω κανά δύο τασάκια, αν τα πουλήσω τη βγάζω μια πενταετία τουλάχιστον. Άραγε αυτό το βάζο, να φτάνει για ένα διαμέρισμα στην Καστέλλα; Ο mastermind της Κλαρίσα ήταν ο στυλίστας/hairdresser/trendspotter της. Είχε πάνω του χρώματα που δεν ήξερα πως υπάρχουν.

"Από'δω ο Ενρίκε"

Η αποστροφή ήταν αμοιβαία.

"Querido Dios, γιατί φοράς μόνο μαύρα; Τι ρολόι είναι αυτό; Κλάρα, που τον βρήκες αυτόν;"

"Δεν είναι ώρα για ενδυματολογικές διενέξεις, αν πάνε όλα καλά, θα σε αφήσω να τον ντύσεις"

Ο hipster χαμαιλεόντας μου εξήγησε το σχέδιο. Θα φεύγαμε για Ελλάδα το πρωί. Οι εφημερίδες θα γράψουν για μυστικό γάμο στη Μύκονο. Ο πατέρας της Κλαρίσα θα εξοργιστεί, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης στην Ευρώπη. Σε ένα μήνα, η Κλαρίσα κλείνει τα 21. Σύμφωνα με τη διαθήκη της μητέρας της, η οποία αυτοαποκεφαλίστηκε μυστηριωδώς την ώρα που έκανε αποτρίχωση, θα κληρονομήσει τη μισή της περιούσια. Αν όμως έχει παντρευτεί, πριν κλείσει τα 21, υπάρχει ειδικός όρος, και τότε θα κληρονομήσει ολόκληρη την περιουσία.

Ο πατέρας της Κλαρίσα δε γνωρίζει για αυτή τη διαθήκη. Αν πάνε όλα καλά, και η Κλαρίσα γίνει οικονομικά ανεξαρτήτη, θα επιστρέψει στο Μεξικό. Αν καταφέρει να συμφιλιωθεί με τον πατέρα της, θα μείνει και θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει να ξεφύγει από το εμπόριο ναρκωτικών. Αλλιώς, θα επιστρέψει στην Ευρώπη.

"Μάλιστα.. Από Lynch σε μεξικάνικη σαπουνόπερα.. Μόνος σου το σκέφτηκες αυτό το σχέδιο ή σε βοήθησαν κι άλλοι σεναριογράφοι βραβευμένοι με Όσκαρ;"

"Silencio pendejo! Είσαι μέρος του σχεδίου, σ'αρέσει δε σ'αρέσει. Δεν περνάς άσχημα μέχρι στιγμής. Η νοσοκόμα πως σου φάνηκε;"

"Χαριτωμένη. Έχουμε τηλέφωνο, Facebook, Instagram, Tik Tok, ΑΜΚΑ, νούμερο παπoυτσιού;"

Το μυστακοφόρο ουράνιο τόξο σβήνει το τσιγάρο του με αηδία.

"Ήμουν σίγουρος πως θα σου αρέσει. Η Κλαρίσα την διάλεξε. Ήξερε πως θα άρεσε σε άντρες σαν εσένα. Απέρριψε κάθε μου επιλογή"

"Τι εννοείς;"

"Είχα επιλέξει κάποιες άλλες, για το ρόλο της σαγήνευσης. Κάτσε να σου δείξω"

Δεν ξέρω τι ακριβώς έβλεπα. Γυναίκες που έμοιαζαν με άντρες που έμοιαζαν με γυναίκες. Ντυμένες, κουρεμένες και βαμμένες από κάποιον που έχει αχρωματοψία, Πάρκινσον και στραβισμό γαρνιρισμένο με γλαύκωμα.

"Καλά έκανε και διάλεξε η Κλαρίσα. Αλλιώς θα το είχα κάνει με το ασθενοφόρο"

"Δεν καταλαβαίνω, δεν είναι όμορφες;"

"Κοίταξε να δεις, λόγω ηλικίας, με ελκύει ένα άλλο στερέοτυπο θηλυκότητας, συναρμολογημένο από τη μόδα, τη μουσική και το σινεμά των 80s και 90s. Αυτές που μου δείχνεις, πιθανόν σε λίγο καιρό να είναι το επικρατέστερο στερεότυπο θηλυκής ομορφιάς και κανονικότητας, όπως θα το οριζούν, προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους, η αγορά, οι βιομηχανίες και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός"

"Δηλαδή, τι ακριβώς σου αρέσει;"

Αφού είδαμε και τα τρία video clip των Whitesnake, όπου παίζει η τότε μόνιμη συνοδός του αρχηγού Tawny Kitaen, με ολίγη απο 9+1⁄2 Weeks, ανάψαμε και οι δύο τσιγάρο.

" Oh Dios mio, με τόση λακ, αυτή ευθύνεται τουλάχιστον για τη μισή τρύπα του όζοντος! Τέλος πάντων, είσαι μουσειακό έκθεμα, σαν τον πατέρα μου. Δεν πιστεύεις πως το φύλο είναι κοινωνική κατασκευή;"

"Εγώ είμαι υπέρ, και στην κουρού και στην σφολιάτα"

"Μα σοβαρά τώρα, δεν έχει τύχει ποτέ, έστω μια φορά, να σου αρέσει ένας άντρας;"

"Όχι"

"Δεν έτυχε ποτέ, να μεθύσεις και να καταλήξεις με τον καλύτερο σου φίλο στις τουαλέτες, να φιλιέστε;"

"Πρώτον ο Μάκης δε μεθάει σχεδόν ποτέ, και δεύτερον, χρειάζεται όλοι οι ετεροφυλοφίλοι να έχουμε τουλάχιστον μια gay εμπειρία; Δεν έχω πρόβλημα, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει"

"Μα αλήθεια τώρα; Γιατί εσείς οι straight είστε τόσο υποκριτές;"

"Όσο είστε και κάποιοι από τους μη straight, προβάλετε τις δικιές σας εμπειρίες στους άλλους, για να νιώσετε καλύτερα με τον εαυτό σας και να καταλάβατε καλύτερα τον κόσμο, κάνοντας ακριβώς το ίδιο λάθος, με όλους όσους δεν σας αποδέχονται"

"Δηλαδή;"

Τεντώνομαι, παίρνω το πιο Μάης '68 ύφος που έχω, δυστυχώς δε φοράω μαύρο ζιβάγκο, και ξεδιπλώνω αντεπίθεση Τσόμσκι με διάταξη Καστοριάδη.

"Εν μέρει συμφωνούμε, κάποια στιγμή, οι άνθρωποι θα πηγαίνουν και με τα δύο φύλα, δε θα υπάρχει μονογαμία και όλοι θα απολαμβάνουν τον ελεύθερο έρωτα, χωρίς προκαταλήψεις, κοινωνικές συμβάσεις και σεξιστικά στερεότυπα. Δε γνωρίζω αν αυτό είναι συμβατό με τη βιολογική μας εξέλιξη, αλλά δεν έχει σημασία. Όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί εν κενώ. Μια αβιογένεση, χωρίς να επηρεάζεται από τις πολιτικές και οικομικές μεταβολές. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί στα πλαίσια του καπιταλισμού. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, χρειάζεται πυρηνικές οικογένειες ώστε να διαιωνίζεται η συσσώρευση κεφαλαίου και η κληρονομιά του πλούτου. Μια αταξική κοινωνία, ίσως να είναι και σεξουαλικά απελευθερωμένη, άλλα δε νομίζω πως όλος ο πλανήτης  θα γίνει ένα χαρούμενο χίπικο κοινόβιο, που θα κάνουμε όλη μέρα σεξ, θα τραγουδάμε και θα διαβάζουμε ποιήση. Έτσι όπως πάει ο κόσμος, το 2050 το ένα ημισφαίριο θα είναι σε κατάσταση Mad Max, όπου θα προσπαθούμε να επιβιώσουμε, ενώ μας κυνηγούν παραμορφωμένοι μασκοφόροι, να μας βιάσουν, να μας φάνε και να μας ξαναβιάσουν, ενώ το άλλο ημισφαίριο θα είναι σαν το Ice Age, όπου όσοι επιζήσουν από τις πλημμύρες, θα κυνηγάνε κάστανα σαν τον Scrat. 

Η Δύση δεν έχει καταλάβει τι γίνεται. Ο κόσμος είναι αποχαυνωμένος, νομίζει πως θα συνεχιστεί η  αέναη ανάπτυξη και κατανάλωση, ενώ δεν έχει συνειδητοποιήσει πως εδώ και χρόνια, καταλώνει τον εαυτό του και το μέλλον του. Ισοπεδωμένος από τον οικονομικό ευνουχισμό και την σήψη της αστικής ψευδοδημοκρατίας, αυτοϋπνωτίζεται και ακκίζεται στους καθρέφτες των social media, για να ξεχνιέται. Είδε το Don't Look Up και νομίζει πως ήταν αστείο, εύστοχο και έξυπνο, όταν το έχει ξεπεράσει η πραγματικότητα εδώ και μια δεκαετία. Ξεκολλάνε τα παγόβουνα, το καλοκαίρι θα σκάσουν στην Σαντορίνη, και αντί να υπάρχει υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία η κατασκευή σχεδίας και η κωπηλασία, φτιάχνουμε memes. 

Οπότε το να συζητάμε για το κοινωνικό φύλο αυτή την εποχή, είναι σαν να βρισκόμαστε στον Τιτανικό και να τσακωνόμαστε γιατί δεν υπάρχει μενού για vegan"

Πως τον πετσόκοψα έτσι. Έκανε πέντε λεπτά να μιλήσει.

"Ναι, δε λέω, ίσως να έχεις κάπου δίκιο, αλλά δεν ασχολούμαι με την πολιτική"

"Όλα είναι πολιτική φίλε μου, κι όσο δεν ασχολείσαι εσύ μαζί της, ασχολείται εκείνη, με το χειρότερο τρόπο"

"Τέλος πάντων, πήγαινε να κοιμηθείς, έχουμε πολλά να κάνουμε αύριο"

Mου έδειξε τα υπνοδωμάτια.

"Κάτι λιγότερο μουσταρδί υπάρχει; Θα έχω εφιάλτες εδώ μέσα"

Το πιο υποφερτό δωμάτιο είχε τόσο θαλασσί, που το πρωί όταν ανοίγεις τα παράθυρα, παίζουν τα νησιώτικα του Πάριου, και οι δύο δίσκοι.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Το μεξικάνικο ουίσκι είναι λίγο καλύτερο από αυτό του Lidl (δεν υπήρξε τοποθέτηση προϊόντος). Πως βρέθηκα εδώ, τι συμβαίνει; Είχα όνειρα, ιδέες, οράματα όταν ήμουν πιο νέος. Μέχρι τα σαράντα να έχω γίνει βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, έστω να έχω δικό μου σκυλάδικο. Που πήγαν οι ευγενείς σκέψεις της νεότητας μου... Να έχω γυρίσει μια μεγάλου μήκους, να έχω εκδόσει έστω δύο βιβλία. Να έχω γνωρίσει τον έρωτα της ζωής μου (Done that. Check. It didn't work out). Να έχω πετύχει κάτι που να είμαι υπερήφανος. Είμαι πολύ κουρασμένος και μπερδεμένος για να έχω υπαρξιακές κρίσεις. Τι να κάνει ο Μάκης άραγε; Πάντα είναι δίπλα μου, όταν δεν είμαι καλά, με κάνει χειρότερα. Όποτε είμαι καλά, τον παίρνω τηλέφωνο και μου χαλάει τη διάθεση. Τέτοιοι φίλοι είναι σπάνιοι.

Που έχω μπλέξει, θα επιβιώσω; Το μποτιλιάρισμα ερωτηματικών δε με αφήνει να ηρεμήσω. Θα μπορέσω να επιστρέψω σπίτι μου; Και κυρίως, εκείνη η νοσοκόμα τι να κάνει άραγε;

                                                  To be continued...

                                         End Credits Song

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 I

 

                                         Opening Credits Song

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Είμαι σε ένα ρινγκ πυγμαχίας. Ο προπονητής  μου μιλάει σε αγγλικά μεταμφιεσμένα σε ισπανικά. Ο αντίπαλος μου είναι μια οροσειρά από μυς, όλοι οι κακοί από ταινία φυλακής συμπυκνωμένοι σε ένα πλάσμα μεταξύ αγριογούρουνου, σκρίνιου και δαιμονισμένου μπουλντόγκ με λυσασσμένη λύσσα.

Δεν έχω καμιά ελπίδα, αν πέσω σε κώμα, για να γλυτώσω μια ζωή ως εξαπληγικός, θα είναι θαύμα. Το καμπανάκι χτυπάει. Πρέπει να προσπαθήσω, έχω δει όλες τις καλές ταινίες πυγμαχίας, διάολε  έχω δει όλα τα Rocky (εκτός από το 5 που είναι μαλακία) πάνω από 30 φορές.

14 δευτερόλεπτα μετά, ξυπνάω στο ασθενόφορο. Δε θυμάμαι τίποτα. Ο νοσοκόμος ουρλιάζει κάτι που μοιάζει με "σ'ευχαριστώ Παναγία μου". Το νοσοκομείο είναι χειρότερο κι από το Τζάνειο όταν εφημερεύει. Αν το Κρατικό Νίκαιας είναι η κόλαση, εγώ βρίσκομαι στον ένατο κύκλο. Ο γιατρός ψιθυρίζει σε έναν κουστουμαρισμένο. Η νοσοκόμα δίπλα του είναι ύποπτα καλλίγραμμη και στυλιζαρισμένη, για δημόσιο υπάλληλο στο Μενίδι της Πόλης του Μεξικού. Οι δύο άντρες φεύγουν. Η νοσοκόμα κοιτάζει τον ορό και μου βάζει θερμόμετρο. Φοράει περισσότερο μεηκ απ από όλη την παραλιακή Σάββατο βράδυ.

Σκύβει πάνω μου. Άρλεκιν mode on. Η μεταξένια πληθωρικότητα της αγγίζει το πρόσωπο μου αρκετές φορές. Το κάνει επίτηδες, διακρίνω μια ανθυποψία σαδιστικού χαμόγελου, ενώ κάνει περιττές κινήσεις, όπως το να μου φτιάξει τα μαξιλάρια 6 φορές. Προσπαθώ να συγκρατηθώ. Εντελώς τυχαία, σηκώνει την - ασφυκτικά ασφυκτική- φούστα της, για να στρώσει την δικτυωτή κάλτσα. Με βλέπει που την κοιτάζω.

"Μήπως θέλεις να σηκωθείς;"

"Είμαι ήδη όρθιος."

Χαμογελάει πονηρά.

"Ξάπλωσε, θα χρειαστείς χρόνο για να συνέλθεις"

Συγκρατήθηκα. 8 δευτερόλεπτα μετά, το πάθος είχε πυρπολήσει το σκοτάδι, και κανείς δε θα πίστευε, πως ένα καταθλιπτικό δωμάτιο νοσοκομείου είχε γίνει καθεδρικός της λαγνείας. Άρλεκιν mode off.

ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ

Ξυπνάω σε ένα τεράστιο δωμάτιο. Βρίσκομαι σε μια βίλα. Χρειάζεσαι το Google Earth για βγεις από εδω, και να βρεις την κουζίνα.

"Επιτέλους ξύπνησες"

Ο οικοδεσπότης φοράει ροζ κοστούμι, περισότερα χρυσαφικά κι από τσιγγάνικο γάμο, ενώ το μουστάκι του μπορεί άνετα να το πιάσει κοτσίδα, κάτι που δεν μπορώ να πω και για τα μαλλιά του, που είναι είδος υπό εξάφανιση στην έρημο του κούτελου του.

Κάθομαι δίπλα του. Μου προσφέρει τσιγάρο.

"Ξέρεις γιατί βρίσκεσαι εδώ;"

"Γιατί κάπως πρέπει να μάθει όποιος καημένος διαβάζει αυτό το - ο θεός που δεν υπάρχει να το κάνει- διήγημα, που θα καταλήξει η ανύπαρκτη πλοκή με τους αδιάφορους χαρακτήρες, που κάθε φορά είναι μια θλιβερή μα αναγκαία αφορμή για τον λοβοτομημένο που το γράφει, ν'αραδιάσει διάφορες εξυπνάδες, την αποψάρα του και κάποια από τα πιο πολικά λογοπαίγνια που έχουν επινοηθεί ποτέ, τόσο χάλια, που μέχρι και ο Σεφερλής θα τα απέρριπτε ως σαχλά;"

"Ποιος είναι ο Σεφερλής;"

"Γνωστός σεφ στη χώρα μου"

"Papito, eres muy afortunado"

"I don't speak Danny Trejo, can you translate?"

"Το μεγάλο αφεντικό σε διάλεξε να παντρευτείς την κόρη του"

"Πως, που, από που κι ως που; Από ό,τι κατάλαβα, ο τύπος είναι πλούσιος, τι να με κάνει εμένα; Και μιας κι αρχίσαμε τις ηλίθιες ερωτήσεις, πως βρέθηκα σε εκείνο το ρινγκ; Και πως είμαι ακόμα ζωντανός;"

"Το μάτς ήταν στημένο. Έπρεπε να πέσεις στο τέταρτο γύρο"

"Συνήθως  πέφτω στον τρίτο, αν είναι χοιρινός. Με κοτόπουλο, αντέχω κι άλλο"

"Tranquilo hermano, you did good"

"Τι εννοείς, πως κανονικά θα κέρδιζα, και πούλησα τον αγώνα;"

"Si compa"

"Ρε κόψε τις φανφάρες ρε μπρο, και πες μου τι συμβαίνει"

"Έπρεπε να πέσεις. Το αφεντικό το εκτίμησε. Ξέρεις πως είσαι μεγάλος αθλητής, και πως θυσιάσες το ρεκόρ σου , για να του δείξεις σεβασμό, και ότι δεν βάζεις τίποτα πάνω από το καλό της οικογένειας"

Ο μπάτλερ αφήνει δύο ποτήρια.

"Τι θα πάρετε;"

"Ό,τι πίνει ο κύριος, έχει κάνει κεφάλι από τα πρόπερσι, και φαίνεται πως ακόμα περνάει καλά,χωρίς hangover και παρενέργειες"

"Μάλιστα"

"Ποιο ρεκόρ ρε καραφλέ κάκτε;"

"Είσαι εδώ και χρόνια ο καλύτερος πυγμάχος μεσαίων βαρών. 7 χρόνια αήττητος, 27-0 με 14 νοκ άουτ"

"Στην κατανάλωση κρουασάν ημερησίως μπορεί, στην πυγμαχία αποκλείεται. Λέγε τι συμβαίνει"

"Eres gracioso, cabron. Και πολύ μετριόφρων. Αλλά όπως και να έχει, το αφεντικό εκτίμησε πως θυσιάσες την περηφάνια σου. Θα σου δώσει τα μισά κέρδη από τα στοιχήματα που κέρδισε"

"Ωραίος πεθερός. Τεσπα, και γιατί θέλει να μου δώσει την κόρη του; Μεταξύ μας.."

Πλησιάζω το μακρινό ξάδερφο του Βασίλη Τερλέγκα, κοιτάζω γύρω μου και του ψιθυρίζω συνομωτικά.

"Τόσο χάλια είναι; Γι'αυτό θα μου δώσει και τα λεφτά;"

Με κοιτάζει σαν ροφός που έπαθε εγκεφαλικό, στην μέση στου εμφράγματος, δευτερόλεπτα μετά τη λοβοτομή.

"Estas loco carnal?"

Σταυροκοπιέται σαν θειά στην Τήνο το δεκαπενταύγουστο, αφού εκπλήρωσε το τάμα, να έρθει με ύπτιο από το λιμάνι μέχρι το ναό.

"Τόσο χάλια ε;"

"Η Clarisa είναι η πιο όμορφη γυναίκα του νότιου ημισφαιρίου"

"Δεν έχεις δει την πρώην μου, γι'αυτό τα λες αυτά"

"Hermano, δεν έχεις δει πιο όμορφη από αυτήν. Νομίζεις πως περπατάει πάνω σε σύννεφα, τα μαλλιά της στάζουν αστέρια, αν υπάρχει παράδεισος, τότε είναι τα μάτια της"

"Το ότι κουοτάρεις Θεοδωρίδου δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικό"

"Ποια είναι η Χεοδωρίδου;"

"Διάσημη ποιήτρια της χώρας μου"

"Cabron, όλοι οι άγγελοι τ'ουρανού σε ευλόγησαν. Μπορεί να έχασες έναν αγώνα, όμως θα παντρευτείς μια πανέμορφη γυναίκα, και θα γίνεις μέλος της πιο ισχυρής οικογένειας του Μεξικού"

"Κατάλαβα, έχω δει Narcos και ξέρω.. Τι πουλάμε φέτος, κόκα ή άλλαξε η μόδα;"

"Ωραία, ας παραμερισώ για λίγο το τσουνάμι ερωτημάτων, για να επικεντρωθώ στο εξής, γιατί;"

Ο σκατζόχειρας ανάβει τσιγάρο. Ψάχνει θάρρος στον καπνό.

"Δεν ξέρω γιατί.. Κανείς δεν ξέρει. Ο πατέρας της ήθελε να την παντρέψει με το γιο κάποιου ισχυρού. Εκείνη αρνήθηκε. Όταν κατάλαβε πως δεν μπορούσε να την πείσει, την ρώτησε ποιον θέλει για άντρα της και είπε εσένα"

"Που με είδε η κόρη του μεγιστάνα της μεξικάνικης πρέζας και με λιμπίστηκε; Βγαίνει Αιγάλεω τελευταία;"

"Κανείς δεν ξέρει. Προσπάθησε να την μεταπείσει. Όταν την απείλησε πως θα την αποκληρώσει, εκείνη είπε πως δεν τη νοιάζει. Οπότε αποφάσισε να σε κάνει γαμπρό του"

Εντάξει, ο θεός υπάρχει, είναι κουλτουραίος και με εκδικείται επειδή θάβω τους αγαπημένους του σκηνοθέτες και λέω συνέχεια πως ο Λάνθιμος είναι η καταστροφή του ελληνικού κινηματογράφου. Αυτό είναι, ζω σε μια κουλτουριάρικη ταινία, από αυτές που δε γίνεται τίποτα, αλλά πάρα πολύ αργά και  το τέλος είναι πάντα πιο μαλακία από όσο περίμενες.

Οκ, θα το παιξω και 'γω Σερβετάλης, θ'ακολουθήσω την πλοκή και θα λέω άσχετες μαλακίες για το λόξιγκα.

"Μάλιστα. Και πότε θα γνωρίσω τη νύφη;"

"Σε λίγο έρχεται να σε δει. Πήγαινε ετοιμάσου"

Ευτυχώς είχαν ένα μαύρο πουκάμισο της προκοπής. Προσπάθησαν να με ξυρίσουν, αλλά αντιστάθηκα σθεναρά. Έχω να ξυριστώ με ξυράφι από τη συναυλία των Graveyard, δε θα αφαιρέσεις αυτά τα γένια που ποτίστηκαν με την αύρα της καλύτερης rock μπάντας της προηγούμενης δεκαετίας (για τους πρώτους τρεις δίσκους, μετά φλώρεψαν), που ποτίστηκαν με το νάμα της Zeppelinικής μυσταγωγίας!

Κάθισα στη βεράντα και περίμενα. Δεν είχα κινητό για να ψάξω τη νύφη. Χριστέ μου, θα σκάσει κανένα κομοδίνο με φόρεμα και θα πρέπει να διασχίσω την έρημο δεμένος για να γλυτώσω. Ένα καραβάνι από λιμουζίνες πλησιάζει. 10 μπράβοι περικυκώνουν την είσοδο. Η πόρτα ανοίγει. Μια κόκκινη γόβα αγγίζει το χώμα. Slow motion, κοντινό που καταλήγει σε μεσαίο.

                                     Music to make an entrance

O τερμιτόσαυρος είχε δίκιο, ήταν τόσο όμορφη που επηρέαζε τη βαρύτητα γύρω της. Με πλησιάζει, με παίρνει από το χέρι και με οδηγεί στην έκτη πισίνα της βίλας. Τρία ποτά μετά, μου εξηγεί το σχέδιο της. Ήταν τα 10 πιο μαγευτικά λεπτά που έχω ζήσει...

                                          To Be Continued

                                           End Credits Song

A Hustler's Prayer (Final Chapter)

 

Went to Tom, told him everything. He stood expressionless. I didn't know if he believed me or not. He got up, went to the kitchen and returned with a new bottle of Chivas. Threw a pair of keys on the table.

"What's this?"

"He took all your money, but not mine. It's a little extra I've been saving, in case your new girlfriend was a bankruptcy like the previous one."

"I didn't know that angels looked like you."

"They don't."

Half a bottle later, we were both calm.

"So, what's next?"

"A honeymoon for sure."

"Easy there tiger, you don't have that much money left."

"We'll move somewhere warm. No winters. Jamaica, Barbados, I don't know, we'll see."

"And then?"

"I'll write a book, maybe a screenplay. We'll start something small, a bar, a cafe or something."

"You'll miss the game."

"I know, but it is what it is. What about you?"

"I'll find a new protégé. Does your new friend have someone in mind?"

"You could sell your soul and become a player yourself."

"I don't think I can take a second youth, I just want to get old with class."

Last cigarette.

"You'll miss me you old fuck."

"We had fun, didn't we?"

"Tons."

"Take care. Enjoy your little winning streak. I'll come visit when you settle."

It's been two days. She's not there. Did she take the money and run? Another illusion? The last debt? No, please not that. I was ready to walk, when she grabbed and kiss me. That kiss still lingers. She didn't have the money, she told me that Mr. Blink took it.

"He told me that there  was a price for happiness.  And if I wanted to be with you I must give him the cash."

"And what did you do?"

"You are not as smart as I thought you were."

She kissed me and leaned on me.

"Where now?"

"Does it matter?"

"No."

Four months later

I am writing something between a novel and a script. Who knows, maybe I'll run Mr Blink again, and sell my soul for a career in Hollywood. Nah, I don't care. It's really beautiful here. She's always smiling. Looks gorgeous in that gold bikini. She'll probably dump me for someone younger in four or five years. Or maybe not. We are here, and that's all that matters.

I do miss the game sometimes. But I'm happy. She made a believer out of me. Not in a religious way. She made me believe in myself and her. Happiness is not a religion, is art. Happiness is like music, jamming until you find the perfect rhythm, the perfect phrase, until you nail the G-spot of the perfect note, the perfect moment. That is magic, to bleed so much beauty, ecstasy and passion from the skin of time. It doesn't last, but you keep on playing.

I could watch her all day dance on the beach. Last call for drinks. Where are we going for breakfast...

Only A Dream Can Kill A Dream

 

The Tragedy Of Macbeth (2021)

 

Το όνομα της στάχτης είναι όλα (απόσπασμα)

 

Bring Me The Head Of Victor Tassotti

 

Back to the limo. Mr. Bling is always happy.

"Ready for your last quest?

"Ready. But.."

"It will be the last. I keep my promises."

"Who are you? Really, who are you, and what's your angle here?'

"I'm the king of the silent pictures. I'm hiding out till the talkies blow over."

He smiled like a neon beartrap.

"I really like you Vic. You are always on, looking for the angle in everything. I told you, I'm a magician, a sculptor of possibilities, I carve the impossible and reveal the possible. And you my friend, are my masterpiece."

"If you say so.. What's the last quest?"

"Vegas."

"What's in Vegas?"

"Money, what else?"

"And where do I fit in?"

"Win the tournament, and you are free."

"What tournament?"

"THE tournament, sport."

"That's it?"

"You think that'll be that easy?"

"What happens If I don't?"

"You will."

"What if?"

"You will. But if 1 in a billion you don't, we'll negotiate."

"I don't like the sound of this."

"So win."

Five perfect smoke rings and a grin.

"You want a cut?"

"I'll have one this time, but it won't be money."

"Then what?"

"You'll see."

He opened the window and threw the cigar.

"We are here. Have fun."

Final act. The Super Bowl of poker tournaments. Every predator is here. I always wanted to take a shot, but I was scared. Three nights passed, like a minute. It's brutal. I need everything I can get my hands on, to keep me going. Alcohol, pills, with a twist of coke.  I'm not stoned enough for this.

Tom is here. He's having a ball. He even flirted. That clipped his wings.

"What's the matter?"

"Don't start."

"You'll get the next one. If you hit her with a stone."

"Don't."

"Look at  those lips. But can she speak?"

"Can she suck out my kidney stones?"

"Not tonight."

"Great pep talk, coach."

"You look like a turbo virgin with zero confidence, what did you expect?"

"A handjob at least."

"Don't be a crybaby over a crumb of pussy."

"Said the man who's living the dream."

"I'm just lucky."

"You are always lucky."

"You better hope you still have that German Shepherd's phone number."

"It is the greatest inspiration to be underestimated."

"You are a depressed fuck drowning in self pity all day and your serotonin and dopamin receptors are fried beyond medium rare."

"The Nobel committee called, they want to know where to send your prize."

"Stop bitching like a soap opera queen and focus."

"Bless your young, optimistic heart. If you win, I want more than half."

"Not this time Tom."

"Why?"

"I'll explain you later."

"How later? You'll send me a postcard from your honeymoon?"

"If you are nice."

Tom didn't know about my new friend. I hope I'll be alive to explain him.

It's down on me and the bearded lady. He looks like a woman who looks like a man looking like a woman. He's good. We're bleeding each other, without being able to deliver the final blow. I'm tired, I'm bored. My palms are sweating, not a good sign. I can feel Tom's eyes poking me. I'm dizzy. I can't lose. I don't want to wait no more. Let's end this, all in. 

He smirks. But for one second, there's a crack on his mask. He hesitates. Cards on the table. I want to close my eyes. My heartbeat is going to bring down the walls. I've won. I don't remember much from that moment. I almost fainted. I'm back in my room. The phone rings. Mr. Bling wants to meet. I went to his room. He's shuffling cards.

"Are you ready for your last game?"

"Against who?"

"Me."

"What's the prize? All my winnings?"

"No money, just the pleasure of it."

I'm losing every hand. This is the first time it happens. 

"Do you rememer the fist time we met?"

"We haven't met before, I would remember."

"But we have. Do you remember your real name? You were a young writer, that couldn't get a break. Sick and tired of the day jobs. Clerk, waiter, barman. You decided that first, you must live something extraordinary, and then write about it. You chose the poker world. But that was a jungle you did't know the rules, you were easy pray. We met in a bar, you were sobbing in the bottom of a glass."

He keeps winning. I feel numb. 

"There ain't no devil, just God when he's drunk". 

He smiles. I'm getting nauseus.

"I liked you from the first moment. So we bargained. A life for life, a soul for a soul. "

He took off his glasses, his eyes are dancing flames.

"Victor Tassoti was one the best poker players ever. But time catches up everyone. He wanted an escape. You wanted talent. It was a fair deal."

I collapsed. His voice is everywhere.

"Eric Gates died happily in his sleep, at the age of 86. A beloved farmer. And Vic Tassotti still reigns as the king of the game. Every game."

"This.. Can't be true.."

"But it is.. And as the memories kick in, of a previous, sad and average life, we finally come to the fundamental question."

"You always wanted a happy end. You were always a romantic. But you can't have it all, sport. That girl is your destiny. But if you want her, you must give me all your money.  And there's one more twist. In Ancient Greek Mythology, the gods can't take back the talent of a mortal. And like Orfeus, you can never look back. You can't ever play again. Because if you do, your sweetheart will disappear."

I'm back on the table. I'm melting. He is right, I remember everything.

"So, what will it be mr. Gates? You can keep the name if you want, Vic Tassotti has a nice ring." 

Everything comes down to this.

"And if I want to continue to play?"

"She vanishes. Your last chance for happiness. Does it worth it? All the money in the world?"

"Take it all."

"I've already done it. Your bank accounts are empty."

"You knew from the start?"

"Everything. But it's so fun to see the plot unfolds."

"Can I go now?"

"You are free. If you don't play, you'll be happy."

He throws a card on the table.

"That's my real name. And my real profession."

Luis Cyphre, A&R.

"Why are you giving me this?"

"Because I love plot twists."

I'll never forget his smile.