Καλώς ήρθατε στο μέλλον, που οι περισσότεροι θέλουν να ζήσουν στο παρελθόν.
Χαζεύω τα σύννεφα από το παράθυρο του αεροπλάνου. Αναρωτιέμαι που θα καταλήξει αυτή η παράνοια.
Επέστρεψα σπίτι. Σε λίγο θα συναντήσω τη μελλοντική σύζυγο\εργοδότη\μάνατζερ μου. Την περιμένω έξω από ένα καφέ στο Αιγάλεω. Κατεβαίνει από τη Πόρσε και πλησιάζει, κάνοντας ταυτόχρονα like, ενώ γράφει και μήνυμα. Πόση RAM έχει ο εγκέφαλος της;
Την ίδια στιγμή, με χαιρετάει ο Μάκης. Το ντόμινο των plot twists ξεκινάει το κύμα ανατροπών. Η Κλαρίσα κοιτάζει το Μάκη, ο Μάκης την Κλαρίσα. Ερωτεύονται παράφορα. Δύο αντίθετοι κόσμοι. Η Κλαρίσα ερωτεύτηκε το Μάκη. ΤΟ ΜΑΚΗ. Που βγήκε από το σπίτι, για να αγοράσει τροφή για τις 22 γάτες του. Ο Μάκης δεν είναι απλά cat lady, είναι ο τελικός κακός των cat ladies. Ο Μάκης, με τη σκισμένη φόρμα, τα ίδια αθλητικά από το 2017 και μούσια 3 μηνών.
Οι επόμενες εβδομάδες είναι ένα rollercoaster συγκινήσεων. Ο Μάκης μετακομίζει, στο ρετιρέ που νοίκιασε η Κλαρίσα στο Κολωνάκι. Ο Μάκης φοράει πανάκριβα κοστούμια. Ο Μάκης φτιάχνει Instagram και ανεβάζει stories από το σκάφος της Κλαρίσας. Ο Μάκης φοράει Rolex. Ο Μάκης θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία (όχι ακριβώς, αλλά δεν ξέρω τι με ξημερώνει..).
Ποιος ο Μάκης... Της εξωβουλευτικής Αριστεράς. Που τρέχαμε μαζί στις πορείες (εντάξει, εγώ σε δύο πήγα, η μια ήταν κοντά στο σπίτι μου). Που στο Λύκειο, ήταν ο μεγαλύτερος αλητάμπουρας των δυτικών προαστίων. Που έχουμε περάσει αμέτρητα βράδια, αναλύοντας τα άπαντα του σύμπαντος, από το ανέφικτο της ουτοπίας, την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ., μέχρι το οι fans των Star Wars είναι οι παοκτζήδες του σινεμά, και το γιατί τα ερασιτεχνικά βίντεο είναι καλύτερα από τις κανονικές τσόντες (εγώ δεν βλέπω, ο Μάκης τα έχει δει, εγώ απλά κάνω καίριες τοποθετήσεις στον σχολιασμό του Μάκη, πάνω στην υποκριτική και την αισθητική της φωτογραφίας). Ο Μάκης. Που πήγε στη Μύκονο, και παραλίγο ν'απελαθεί από τη χώρα..
Πίνω την τελευταία γουλιά από τον εξωτικό espresso, ποικιλία που έφερε η Κλαρίσα από κάποια ζούγκλα της Βολιβίας, και χαζεύω το Μάκη ενώ καπνίζει το Cohiba Behike πούρο του. Τινάζει την στάχτη και χαμογελάει.
"Δεν χαίρεσαι για το φίλο σου;"
"Φυσικά και χαίρομαι, απλά δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν έχετε καμία σχέση, τι στο διαόλο κάνετε, εκτός από το προφανές;"
"Αα δεν έχεις δίκιο, ακούει, τις μιλάω για Θουκυδίδη, Ξενοφώντα, για το Β' Παγκόσμιο. Μπορεί να μην τα καταλαβαίνει όλα, όμως ακούει με μεγάλη προσοχή, και κάνει εύστοχες ερωτήσεις"
"Όπως; Από ποια κολεξιόν της Hugo Boss ήταν οι στολές των Ναζί;"
"Μη γίνεσαι κακός"
"Εξήγησε μου"
"Κατανοώ τις ενστάσεις σου, δεν είμαι σύμφωνος ιδεολογικά σε όλα μαζί της και όσα πρεσβεύει, όμως.. Χρειαζόμουν μια αλλαγή. Δεν πίστευα ποτέ πως θα συμβεί και με μια τέτοια γυναίκα, αλλά αυτές είναι οι ωραίες εκπλήξεις της ζωής"
Όταν θα ακούσω το Μάκη να μου πετάει αποφθέγματα του Κοέλιο, η συντέλεια θα είναι στο παρά πέντε. Ο Μάκης.. Που η τελευταία του σχέση ήταν το 2011. Που είχε να κάνει σεξ (με κάτι έμβιο τουλάχιστον) 4 χρόνια. Που από την αγαμία έβλεπες το φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του. Που στον ελέυθερο χρόνο του, περπατούσε στα νερά και έκανε θαύματα με ψωμιά και ψάρια.
"Ρε Μάκη, γάμα την ιδεολογία, καλά έκανες,το είχες ανάγκη να περάσεις καλά. Αλλά πως να στο πω, το νερό και το λάδι δε γίνονται ποτέ ένα, πως στο διάολο λειτουργεί αυτό το πράγμα;"
"Γιατί δε λες την αλήθεια, πως παρόλο που χαίρεσαι για μένα, ζηλεύεις και αναρωτιέσαι, πως γίνεται και στην δική σου ιστορία, κατέληξες να έχεις δεύτερο ρόλο, όταν μέχρι τώρα, στις παρανοικές περιπέτειες που μας μπλέκεις, είσαι ο πρωταγωνιστής (Η ασυναρτησία που διαβάζετε, είναι spin off, prequel, requel ή δεν ξέρω και'γω τι μαλακία σκέφτηκε κάποιος αυτή την εβδομάδα στο twitter, αυτής της ασυναρτησίας)"
"Ναι.. Δεν μπορώ να στο κρύψω. Αλλά πιο πολύ είναι απορία, παρά ζήλια. Τεσπα, τουλάχιστον θα μου χρηματοδοτήσει τα σενάρια μου"
"Μη βιάζεσαι, θα τα διαβάσω πρώτα, και μετά θα δώσω έγκριση"
"Να τα μας, ο Μάκης έγινε και Harvey Weinstein. Μήπως θέλεις να σου κάτσω κιόλας;"
"Προαιρετικό. Αλλά πρώτα πρέπει να σοβαρευτείς λίγο. Τη Δευτέρα ξεκινάς δουλειά"
"Που, πως, γιατί;"
"Ρεσεψιόν στην γκαλερί που αγόρασε η Κλαρίσα. Είναι ό,τι πρέπει για σένα η θέση. Δε θα κάνεις σχεδόν τίποτα, 8ωρο πενθήμερο, θα χαζεύεις όλη μέρα στο ίντερνετ, ό,τι κάνεις και στο σπίτι δηλαδή, μόνο που θα πληρώνεσαι"
"Πόσα;"
"Το βασικό"
"Καλά ρε μαλάκα, τόσα λεφτά και θα μου δίνεις το βασικό;"
"Είναι δύσκολη εποχή, ο πληθωρισμός, η αύξηση τιμών της ενέργειας και των πρώτων υλών, οι γεωπολιτικές εξελίξεις.."
"ΚΑΛΑ ΡΕ ΒΛΑΚΑ, ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ, ΘΑ ΔΙΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΛΛΗΤΟ ΣΟΥ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ;"
"Σταμάτα την γκρίνια, θα το κανονίσω, να παίρνεις 200 ευρώ παραπάνω. Δευτέρα στις 09:00 ξεκινάς"
"Δεν μπορώ"
"Γιατί;"
"Δεν έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά για την ανάληψη τόσων ευθυνών, δώσε μου μια εβδομάδα ακόμα"
"Καλά, καλά, θα το δούμε. Σταμάτα τη μίρλα, όλα θα φτιάξουν"
"Δεν είμαι καλά, δεν αντέχω άλλο αυτήν την αμείλικτη τυχαιότητα της ύπαρξης"
"Όταν προσπαθείς να φιλοσοφήσεις, γίνεσαι ακόμα πιο αφόρητος. Σε προτιμώ όταν γκρινιάζεις για ταινίες"
"Δεν μπορώ να ασχοληθώ με τα ελάσσονα, όταν τα μείζωνα με πνίγουν. Ο Τζον Λοκ είχε πει πως η ζωή είναι μια τυχαία συνάθροιση άγνωστων ατόμων χωρίς τρόπο συνεννόησης"
"Πάρτον τηλέφωνο και πες του να πάει να γαμηθεί εκ μέρους μου. Πρέπει να φύγω, οι ετοιμασίες του γάμου δεν τελειώνουν ποτέ. Αα, καλά που το θυμήθηκα, θέλω μια χάρη"
"Να είμαι κουμπάρος;"
"Όχι, θα μας παντρέψει ο Βαρουφάκης"
"Ούτε κουμπαρος δε θα είμαι ρε Ισκαριώτη, εγώ που σας γνώρισα;"
"Θα μας βαφτίσεις το παιδί. Θέλω να πας μια από τις γάτες μου για εμβόλιο"
"Και γατοκόμος του Μάκη.."
"Έλα, αφού αγαπάς τις γάτες πιο πολύ από τους περισσότερους ανθρώπους. Αύριο το απόγευμα"
"Τέλος πάντων. Στο γνωστό κτηνιατρείο;"
"Όχι, άνοιξε ένα καινούργιο, δύο στενά κάτω από το σπίτι, θα σου δώσει η μάνα μου την κάρτα. Μη το ξεχάσεις"
"Μάλιστα. Τίποτα άλλο αφεντικό;"
"Κόψε τις μαλακίες. Και το Σάββατο έχεις να πας στο ράφτη, να σου ετοιμάσει το κοστούμι για το γάμο"
"Μάλιστα, να πάω να βουρτσίσω τα άλογα τώρα;".
Τα στενά στο Αιγάλεω έμοιαζαν με συρματοπλέγματα. Δεν ήξερα που πήγαινα. Απέφυγα το Μπαρουτάδικο, είναι ναρκοπέδιο αναμνήσεων. Τόσες στιγμές.. Εκεί γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου, πέρασα τόσα απογεύματα με το μεγάλο μου έρωτα, τι κρίμα που κάποια στιγμή συνάντησε η μία την άλλη..
Τα φώτα ψιθυρίζουν, μάλλον κάτι σε " είσαι μαλάκας". Βρέχει, οι δρόμοι μοιάζουν με καμμένο φιλμ. Κάθομαι σε μια στάση λεωφορείου. Δεν ξέρω τι περιμένω, μερικές φορές νομίζω τη χαριστική βολή. Φυσικά δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Πήγα στο σπίτι του Μάκη. Η μάνα του δε θυμόταν ποια γάτα έπρεπε να πάρω. Διάλεξα μια στην τύχη και πήγα στο ιατρείο.
Χάζευα memes όταν ήρθε η σειρά μου.
"Ο επόμενος"
Όταν την είδα, ένιωσα τη μαγεία μέχρι το μεδούλι της ψυχής μου. Άκουσα μουσική, και όχι επειδή χτύπησε το κινητό του διπλανού μου. Love Theme με τα όλα του, έγχορδα να δακρύζουν μέλι και ευτυχία, το πιάνο να έχει απανωτούς οργασμούς και το σαξόφωνο να πασπαλίζει την ενορχήστρωση με διακριτικό αισθησιασμό. Ήταν πανέμορφη. Τίναξε τα ξανθοκόκκινα μαλλιά της και το φως απέκτησε γλυκιά χροιά.
Περιττό να προσθέσω, πως τις επόμενες μέρες, πήγα όλες τις γάτες του Μάκη για εμβόλιο. Όταν τελειώσαν οι γάτες, πήγα το σκύλο του. Είχα ξεμείνει από κατοικίδια, μέχρι που ο διαχειριστής πήρε καναρίνι. Εντάξει, φάνηκε περίεργο, όμως δεν υπήρχε άλλος τρόπο να την ξαναδώ. Κάτι πρέπει να κατάλαβε, όμως νομίζω πως ήμουν διακριτικά διακριτικός. Ίσως να έπαιξε ρόλο πως τις έστειλα 3 φορές λουλούδια; Δε νομίζω.
Ήμουν ο τελευταίος για τη μέρα, φύγαμε μαζί. Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, όταν αποφάσισα να σπάσω την οργανωμένη άμυνα.
"Έχει μια ωραία έκθεση για την Έλλη Λαμπέτη στην Τεχνόπολη, με κοστούμια από το θέατρο, προσωπικά αντικείμενα και φωτογραφίες, θέλεις να πάμε;"
"Ωραίο ακούγεται, μέχρι πότε είναι;
"Μέχρι τις αρχές Μάρτη"
"Θα μιλήσουμε μέσα στην εβδομάδα, γιατί αυτές τις μέρες πνίγομαι"
"Έχεις χρόνο, να πάμε για καφέ, έχει ένα πολύ ωραίο εδώ κοντά"
"Πρέπει να φύγω, μετακομίζει η μάνα μου και θέλει να τη βοηθήσω"
Με φίλησε στο μάγουλο και μπήκε στο αυτοκίνητο της. Γύρισα σπίτι με μια στυφή γεύση. Από την ξενέρα, ξέχασα το καναρίνι του διαχειριστή στο ιατρείο. Βούλιαξα στον καναπέ και σκεπάστηκα με τη γάτα μου - η οποία πρέπει να κάνει δίαιτα, νόμιζα πως ήταν η κουβέρτα, σε λίγο θα πρέπει να της νοικιάσω γκαρσονιέρα, δε θα χωράμε και οι δύο εδώ μέσα- και αφέθηκα στη δίνη των ερωτηματικών. Δεν ένιωθα ηττημένος, αλλά σίγουρα όχι και νικητής. Έχουν περίεργη γεύση οι προδομένες προσδοκίες. Σαν να βλέπεις ντέρμπι ΟΣΦΠ-ΠΑΟ και να λήγει 0-0. Δεν μπορείς να αποφασίσεις τι ήταν χειρότερο, το ότι δεν κέρδισε η ομάδα σου ή το ότι σπατάλησες 2 ώρες από τη ζωή σου για το τίποτα.
Μήπως τελικά η ζωή τελειώνει στα 40; Έχει νόημα η προσπάθεια; Δεν αντέχω άλλες απογοητεύσεις, αναβολές και αναμονή. Δεν έχω κουράγιο για άλλα όνειρα. Μήπως τελικά εγώ είμαι ο εκλεκτός και όχι ο Μάκης; Μήπως το φωτοστέφανο μου πάει καλύτερα (πιθανόν, γιατί έχω περισσότερα μαλλιά από το Μάκη), μήπως ήρθε η ώρα να περπατήσω στα νερά; Μήπως ήρθε η ώρα να πάω για ψυχανάλυση; Μήπως να μπαρκάρω;
Ξεφυλλίζω το βιβλίο που διάβαζα, πριν βρεθώ στο Μεξικό. "Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας". Γάμησε μας ρε Καμύ κι εσύ βραδιάτικα..
To be continued...
End Credits Song
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου