Νυχτερινό

 

Εμπνευσμένο από το Ερωτικό του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Δεν συλλαβίζει η φωτιά

ούτε η σιωπή ματώνει

μες του καθρέφτη την σκουριά

νύχτα βαθιά σαν φυλακή

ίσως γραμμένο στο γυαλί 

κραγιόν μαζί με δάκρυ

η τελευταία η κραυγή.

Κομμάτια έγινε το ναι

ανάσα τώρα η στάχτη

στέγνωσε στα χείλη η προσμονή

το κάθε ρήμα μια ρωγμή

αντωνυμίες κτητικές

να γίνονται θηλιές

άσε το όχι να κοπεί

κι όταν γευτείς το αίμα

η απόσταση θα γίνει προσευχή.

Athena (2022)

 

Το Athena είναι το  La Haine της εποχής. Δεν φλυαρεί καθόλου, σε βάζει κατευθείαν στην καρδιά της πλοκής, με το εξαιρετικά χορογραφημένο μονοπλάνο του. Και έχει πολλά τέτοια η ταινία. Η εκπληκτική σκηνοθεσία και φωτογραφία, το πως ξετυλίγεται ο κόσμος του φιλμ, πραγματικά ξεδιψάει τα μάτια από την υπερκατανάλωση CGI. Ακόμη κι αν δε σε αγγίζει το θέμα, θα σε παρασύρει το θέαμα.

Διάβασα κάποιες κριτικές (έχω και'γω βίτσια, τι να κάνω, ευτυχώς αυτό γίνεται σπάνια), οι οποίες εξυμνούσαν την αισθητική, αλλά βρήκαν την πολιτική προσέγγιση επιφανειακή. Υποθέτω, κάποιοι από αυτούς θα λέγανε τα ίδια για το Joker -το οποίο είναι κάτι διαφορετικό, μην παρεξηγηθούμε-. Ο Γαβράς παίρνει θέση, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς. Και διηγείται την ιστορία του μαεστρικά, με εικόνες, αποφεύοντας το βερμπαλισμό και κυρίως τον διδακτισμό, που έχουν πολλές φορές παρόμοια φιλμ. Που στην προσπάθεια τους να που περισσότερα από όσα ξέρουν και μπορούν, καταρρέουν κάτω από το βάρος των προσδοκιών τους. Ο κινηματογράφος είναι μια γλώσσα με εικόνες, όσοι δεν μπορούν, ας γράψουν δοκίμια.

Το Athena είναι εικόνες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η τέχνη δεν μπορεί ν'αλλάξει τον κόσμο. Όμως μπορεί να μας δείξει το πως ο κόσμος αλλάζει. Και όποιος δεν καταλαβαίνει και προτιμά να οχυρώνεται πίσω από τις αυταπάτες του, θα ξυπνήσει κάποια στιγμή πολύ άσχημα.

Στην άκρη της άκρης του κόσμου Ι

 

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Ξύπνησα από τη ζέστη. Δεμένος σαν σφαχτάρι πάνω σ'ενα ξύλο. Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τι ξύλο είναι αυτό, που αντέχει το βάρος μου. Οι τύποι γύρω μου πρέπει να ανήκουν σε μια άγνωστη φυλή, από αυτές που όταν πλησιάζει ο πολιτισμός, πετάνε ακόντια (και πολύ καλά κάνουν). Φοράνε απόκοσμες μάσκες και ψέλνουν κάτι ασυνάρτητα ακατάληπτο. Πλησιάζουμε στην κορυφή του ηφαιστείου. Η βαθιά εγκυκλοπαιδική μου γνώση με ενημερώνει πως μάλλον θα με θυσιάζουν. 

Το πνεύμα της λάβας εμφανίζεται μπροστά μου. Είναι τρομακτικό. Θεόρατο. Υπερβολικά κόκκινο. Για τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα. Σαν τα CGI στις ταινίες της Marvel, όταν έχεις δει τόσα πολλά, δύσκολα εντυπωσιάζεσαι πλέον.

"Είσαι έτοιμος να πεθάνεις θνητέ;"

"Μισό λεπτό, πριν γινώ βορά στην υπερφυσική πείνα σου, έχω κάποιες ερωτήσεις. Δε γίνεται να πεθάνω τόσο παράλογα κα ηλίθια, χωρίς να ξέρω κάποια πράγματα. Εντάξει, είναι ήδη αφόρητα παράλογη η ζωή και η έννοια του θανάτου, και χωρίς να σε απειλούν εξωδιαστατικές οντότητες".

Ο δαίμονας έμεινε αμήχανος. Χαμήλωσε τα εφέ στις φλόγες και πλησίασε.

"Δηλαδή;"

"Πρώτα απ' όλα, πως βρέθηκα εδώ. Τράβηξαν έναν κλήρο από μια γυάλα με όλα τα ονόματα του κόσμου, και'γω ήμουν ο τυχερός; Δεύτερον, πως με έφεραν εδώ; Χωρίς παρεξήγηση, αλλά η φυλή δε μου φαίνεται και πολύ tech friendly. Kαι τρίτον, οκ, σου φέρνουν σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα κάποιον για να εξιλεωθούν, να σε εξευμενίσουν, να σε λαδώσουν για κάτι, δεν ξέρω τι. Ρώτησαν ποτέ, τι κάνει ο δαίμονας; Είναι καλά; Σε κάλεσαν ποτέ για φαγητό, να βγείτε για ποτό, να δείτε καμιά ταινία ή Champions League;  Ή η οικειότητα σας εξαντλείται σε μια απρόσωπη, ψυχρή συναλλαγή; Θέλησαν ποτέ να μάθουν ποιος είναι ο δαίμονας, πίσω από τη λάβα; Ποιος πραγματικά είσαι, τι ονειρεύεσαι;".

Ο δαίμονας προβληματίστηκε. Συρρικνώθηκε μέχρι που έφτασε στο ύψος μου. Με κοίταξε λυπημένος.

"Όχι. Ποτέ".

Τα μέλη της φυλής άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους.

Έπιασα το δαίμονα από τον ώμο.

"Πάμε μέχρι την παραλία, έχει ένα ωραίο beach bar. Δε νομίζω πως χρειάζεσαι ακόμη μια ανθρωποθυσία. Πάμε να τα πούμε, κι αν νομίζεις πως δε βοήθησε, τι να σου πω, φάε με. Να δω τι θα καταλάβεις".

Beach bar δεν υπήρχε, ευτυχώς ο μάγος της φυλής είχε σπίτι δίπλα στο κύμα, και έφτιαχνε ωραία cocktails. Ο δαίμονας ήταν γαμώ τα παιδιά. Εντάξει, αν εξαιρέσεις πως έμοιαζε με εφιάλτη που τον είχε σχεδιάσει ο Giger ενώ είχε πάρει LSD και αμφεταμίνες, κατά βάθος ήταν ψυχούλα.

"Είχα σπουδάσει γραφίστας. Ήθελα να φτιάχνω εξώφυλλα από μικρός. Είσαι και'συ μεταλλάς και καταλαβαίνεις. Αλλά δυστυχώς η ζωή είναι η μαλακία που συμβαίνει ενώ εσύ έχεις άλλα σχέδια. Η κοπέλα μου έμεινε έγκυος, και αναγκάστηκα να πιάσω δουλειά σε μια διαφημιστική εταιρεια. Στην αρχή ήταν καλά, όμως κάποια στιγμή ένιωσα ένα υπαρξιακό κενό να ροκανίζει τη λογική μου. Αυτό θα είμαι για την υπόλοιπη ζωή μου; Θυσιάσα τα όνειρα μου για να σχεδιάζω ετικέτες για vegan λουκάνικα και σερβιέτες; Κατέρρευσα. Τα παράτησα όλα και έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα"

"Και η κοπέλα σου; Το παιδί σου;"

"Δε τους ξανάειδα ποτέ. Εύχομαι πως με συγχώρεσαν"

"Και πως κατέληξες εδώ;"

"Δε θυμάμαι και πολλά. Ένα βράδυ που ήμουν μεθυσμένος, έβαλα έναν δίσκο των Dark Funeral να παίξει ανάποδα. Ο χωροχρόνος κόπηκε στα δύο. Αντάλλαξα την ψυχή μου για κάτι. Δυστυχώς δε θυμάμαι για ποιο πράγμα. Ηθικό δίδαγμα, μην κάνεις συμφωνίες με τον διάολο μεθυσμένος"

"Noted. Και τώρα τι γίνεται; Τι θα κάνεις;"

"Δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω αν πρέπει να σ'ευχαριστήσω που με αφύπνισες ή αν πρέπει να σε φάω που μου θύμισες τη δυστυχία μου. Μέχρι τώρα κοιμόμουν για μήνες και ξύπναγα μόνο για να φάω. Ξέρεις τι ωραία που ήταν;"

"Ξέρω, το ίδιο κάνω κι εγώ τα Σαββατοκύριακα, τα τελευταία 2 χρόνια. Αλλά δεν είναι ζωή αυτή. Οπότε.. Πάμε να με φας να τελειώνουμε;".

Ο δαίμονας με αγκάλιασε, σχεδόν δακρυσμένος.

"Όχι. Είσαι πραγματικός φίλος"

"Σ'ευχαριστώ. Μπορώ να φύγω τώρα; Και τα λέμε από εβδομάδα για ποτό Μοναστηράκι;"

"Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη"

"Εκτός από λεφτά, ό,τι θες"

"Να με βοηθήσεις να βρω τον παλιό μου εαυτό"

"Θα χρειαστούν χρόνια ψυχανάλυσης, και δεν είμαι σίγουρος πως θα  υπάρξει αποτέλεσμα"

"Δεν εννοώ αυτό. Να πάρω πίσω την ψυχή μου και να βρω την οικογένεια μου"

"Με προτιμάς κοκκινιστό ή στα κάρβουνα;"

"Σε παρακαλώ. Υπάρχει τρόπος. Είναι δύσκολο, όμως αν τα καταφέρουμε,  θα σου πραγματοποιήσω μια ευχή"

"Δουλεύεις και τζίνι part time;"

"Σοβαρά"

"Τι ευχή;"

"Αυτό που θέλεις περισσότερο από όλα, που δίνει νόημα  και πνοή στα όνειρα σου. Μη ζητήσεις τριπλό τζακ ποτ στο Τζόκερ, δε δύναμαι"

"Μου βάζεις δύσκολα και σκέψου πόσα πέρασα"

"Αν αρχίζουμε με ρεφρέν Θεοδωρίδου, θα είναι δύσκολα τα πράγματα".

Τελειώσα το cocktail και ζήτησα Chivas από το μάγο της φυλής. Όσο πίναμε, ο δαίμονας μου εξήγησε το σχέδιο του. Ήταν η τριλογία Indiana Jones σε μια ταινία. Η τέταρτη είναι μη γενόμενη, άκου επιβιώσε πυρηνική έκρηξη μέσα σε ψυγείο... Αδειάσαμε το μουκάλι και δώσαμε τα χέρια. Ο δαίμονας πήρε την ανθρώπινη μορφή του, έμοιαζε με έναν συμμαθητή μου από το λύκειο. Την επόμενη μέρα, η φυλή μας αποχαιρέτισε με ένα grande μπάρμπεκιου. Περιμέναμε το φέρι μποτ. Ο δαίμονας με κοίταζε απορημένος.

"Μετάνωσες;"

"Όχι, απλά σκέφτομαι την ευχή. Μου είπες πως θα πραγματοποιηθεί μόνο αν είναι πραγματικά αυτό που θέλω. Δεν μπορώ να καταλήξω"

"Όταν έρθει η ώρα θα το καταλάβεις"

"Μη μου αρχίζεις τα αινίγματα κύριε Miyagi, ακόμα δε φύγαμε από το νησί! Και btw, που παμε, από ξεκινάει η αποστολή για την εύρεση της χαμένης σου ψυχής;"

"Ακούστηκε πολύ βαρούγδουπο αυτό, σαν τίτλος μικρού μήκους που κέρδισε στην Δράμα"

"Μην ξύνεις πληγές τώρα".

Βγήκαμε για ένα τσιγάρο στο κατάστρωμα.

"Λοιπόν, που παμε;"

"Δυστυχώς θα ξεκινήσουμε από ένα πολύ σκοτεινό μέρος. Ξεχασμένο από ανθρώπους και θεούς. Σφυρηλατημένο από ψύχος, έρεβος και με μια από τις χειρότερες προφορές  στην ιστορία της ανθρωπότητας"

"Μη μου πεις..."

"Πρώτος προορισμός το Αγρίνιο".

Το be continued...

September Playlist

 

Ryan Adams - Ryan Adams

Sumerlands - Dreamkiller

Σtella - Up And Away

Samael - Ceremony Of Opposites

Ozzy Osbourne - Patient Number 9

Μάνος Χατζιδάκις - Ο κ. Νολλ

 

Η δύση και η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα

 

Porcupine Tree - Navigator

 

Η βροχή μέσα στον καθρέφτη

 

Αναζητώντας τον ίσκιο σου μέσα στα μάτια όλων των λουλουδιών

Η επίσημη στιγμή που προμηνούσε

Μιαν απουσία μακρύτερη απ’ το χρόνο

Κι όλα τα δάκρυα

Θα μείνουν αιχμάλωτα

Σ’ έναν καθρέφτη

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Τα σύννεφα δε χωράνε μέσα στον καθρέφτη.

Έκλεισα όλα τα φώτα κάτω απ'το δέρμα

ακόνισα όλα τα ρήματα πάνω στο απωθημένο

και περιμένω την βροχή.

Περιμένω

τις ρωγμές πάνω στο γυαλί

ν'ανθίσουν σαν χαμόγελα

το αίμα της απουσίας να πάρει φωτιά

την ανάσα των ψιθύρων

να ξηλώσει τις ρυτίδες.

Το δωμάτιο αγκαλιάζει τον ουρανό

τ'αστέρια μου κλείνουν τα μάτια

γίνονται μαργαριτάρια μόλις αγγίξουν το πάτωμα

η σκιά μου μια κλεψύδρα που ξεχείλισε

οι φλέβες μου ρίζες  καπνού

Βαθιά μες στο σκοτάδι

η παλίρροια συλλαβίζει όλα τα θαύματα

ξεφλουδίζει την σκουριά

χαράζει τον ορίζοντα πάνω στα χρόνια.

Μια νύχτα που κράτησε χιλιάδες ζωές

ναυάγησαν όλα τα όνειρα σ' ένα όνομα

οι καθρέφτες σπάνε

και κοχύλια γεμίζει τώρα η έρημος

Κική Δημουλά - Ονειροκρίτης (απόσπασμα)

 

Θα'ρθω κι εγω μαζί σας όπου πάτε

λέει στα ανεκπλήρωτα το όνειρο

τα προλαβαίνει να ρίχνουν όπως όπως

μες στον παμπάλαιο φθαρμένο ερχομό τους

δύο τρεις καινούργιες αλλαξιές προιστορία.

                                                               *  *  *

Μη λυπηθείς, διορθώνεται θα πάμε να διαλέξεις

άλλο καινούργιο σθένος, όποιο σου αρέσει

όποιο σου μοιάζει πιο πολύ

υπάρχουν τόσοι δότες φίλοι εφησυχασμοί.

Βλέπεις είναι δειλό το κάθε τέλος

κανένα δεν τολμά να έρθει με άδεια χέρια.

Κάθε φορά φέρνει μαζί του δώρο μιαν αρχή

καινούργια όποια της έλαχε να είναι πιο κοντά του.

Δωροδοκίες.

Για να κάνει τα στραβά μάτια

το κάπως έτσι φεύγει η ζωή.

                                                             *  *  *

Διάβολε μου διέφυγε τελειώς ν'αφυπνίσω 

πως ερμηνεύεται ο έρωτας.

Judas Priest - Last Rose Of Summer

 

Dear diary

 

Dear diary. I'm calling you diary, so that people won't think I'm borderline insane -I'am- and talk to my imaginary friend. Not quite trailer park Fight Club, more like a Walmart Mr. Brooks minus the serial killing. So far...

 It's Saturday night after a long week.  Loneliness creeps in. Feels like I'm living on a movie. Not the right kind of movie, not the thrilling kind. I feel like an extra in my own life. Under paid, insignificant and completely expendable. Who the fuck is the screenwriter?

Nowadays every place you go is a place full of people with bad mental health. Specially home. The weekend is a bukkake of depression, self pity, cynicism and boredom. I watched all three Pitch Perfect films in a row. Well, it could be worse. Watching Godard and posting quotes from his films on social media, to show my intellectual superiority and exquisite taste. I read an article on a shitty film site, where talentless pretentious people who can't write, praise talentless pretentious people who can't direct or act. The author was saying something like "now that Godard is dead, I must watch all of his films, so that my brain-damaged Pokemon hipster friends won't think I'm an uncultured swine". So it's just French arthouse films, of teenagers fucking chickens for you huh? You art connaisseur. Jesus Christ, not even Godard has watched all of his films.

I'm tired of reading meaningless crap from people who think you're an awful person, just because they are vegan and meditate every day at four in the morning. I miss how cigarettes functioned like clocks, carving out time. Better times. I hate my job. My boss is sexually aggressive with me, always inappropriate touching. I’m self employed. I just need DILF. Days I'd like to forget. Last girl that liked me, was a bisexual guy, he works at a noodle place on weekdays. I can confirm drinking enough makes you forget. Drink even more and you suffer just enough brain damage to lose memories. But not fast enough. Feel dead for four lives or more. On good days.

I just want somebody to laugh at everything, specially sarcastic memes. Sending memes is a love language. There is probably an alternate universe where this world salad makes sense but this isn’t it. Horniness is an illusion, an alienation. We have to take repossession of our means of reproduction. My midlife crisis has an existential crisis with extra steps. Last time I had fun, was doing chores on LSD. Then you wake up and feel horrible because the only place where you are happy are in your dreams. Is emptiness also a feeling? The only one on the menu?

What should I watch next?

Rings Of Power: So Far, Not So Good, So What?

 

Τη φοράς και πετάς

Έχοντας δει τα μισά επεισόδια του πρώτου κύκλου, πρέπει να πω ότι βαρέθηκα. Το Rings Of Power έχει  ωραία φωτογραφία και αισθητική, αλλά μια σειρά που κόστισε 500 εκατομμύρια (κάθε επεισόδιο μέσο όρο 58) το να μην είχε αξιοπρεπή φωτογραφία και CGI θα ήταν αστείο. Τα καλά σταματούν εκεί. Το σενάριο είναι ανύπαρκτο. Η Amazon ξόδεψε μια θάλασσα λεφτά για να αποκτήσει τα δικαιώματα, και αντί να γυρίσει μια σειρά βασισμένη στο Silmarilion , γύρισε ένα αόριστο κάτι βασισμένο στη δουλειά του Tόλκιν.

Πόσα ξόδεψαν για το σενάριο; 100 δολάρια; Ακόμη και για τα δεδομένα της Μέσης Γης, όπου οι χαρακτήρες είναι μανιχαϊστικά μονοδιάστατοι, στο Rings Of Power είναι ανύπαρκτοι. Οι διάλογοι και η υποκριτική κάτω του μετριού. Τα δύο πρώτα επεισόδια ήταν συμπαθητικά. Στο τρίτο άρχισαν οι ομορφιές. Το πλάνο με την Galadriel πάνω στο άλογο ήταν αδιανόητο. Η γωνία έκανε την ηθοποιό άσχημη, αφύσικη και απόκοσμη. Καλά, στο μοντάζ, με ποια λογική διάλεξαν αυτό το πλάνο; Δηλαδή τα υπόλοιπα πόσο χάλια ήταν;Το slow motion το αποτελειώσε, έχω δει διαφημίσεις σερβιέτας πολύ πιο επικές. 

H cringe fiesta  συνεχίστηκε με το Warg, το λύκο Ορκ. Κάτι ανάμεσα στο Milo από το The Mask και τα μεταλλαγμένα σκυλιά του εκτρωματικού πρώτου Hulk. Όμως το μεγάλο γλέντι είναι εξωγηπεδικό. To ΙMDB (το οποίο εντελώς τυχαία, ανήκει στην Amazon) αφαίρεσε όσες κριτικές είναι από 6 και κάτω. Δε θα σταθώ στα ρατσιστικά, σεξιστικά και στους παοκτζήδες fans, αυτοί έτσι κι αλλιώς θα το έθαβαν χωρίς να έχουν δει δευτερόλεπτο. Διαγράφηκαν κριτικές με επιχειρήματα. 

Αλλά κριτικές με 10\10 του στυλ "είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει στην ιστορία του σύμπαντος, το είδε ο ανάπηρος πατέρας μου και περπάτησε, είδε το τυφλό παιδί μου, ο άντρας μου δεν έχει πια στυτική δυσλειτουργία, το στήθος μου μεγάλωσε δύο νούμερα, ήρθε η Παναγιά στον ύπνο μου, με ευλόγησε και μου είπε τα έξι νούμερα του Τζόκερ" είναι ακόμη εκεί. Δεν αντέχουμε πολλή δημοκρατία ε;

Το Rings Of Power μου θυμίζει σε πολλά την τελευταία τριλογία Star Wars. Αγοράσαμε ένα πασίγνωστο brand και κυκλοφορούμε απίστευτες προχειρότητες, γιατί θα πουλήσει έτσι κι αλλιώς. Χωρίς να είναι το ίδιο πράγμα, η σύγκριση με το House Of The Dragon είναι καταδικαστική. Το H.O.T.D. είναι μεταφορά των βιβλίων -και όχι ανθυποβασισμένο, εμπνευσμένο από τα γραπτά του Τόλκιν-, με πολύ καλούς ηθοποιούς και διαλόγους, ρυθμό και πλοκή. 

Δυστυχώς τα κακά νέα δεν τελειώνουν εδώ, η Amazon ετοιμάζει σειρά Blade Runner. Στα πόσα remake, reboot,κτλ. μηδενίζει το κοντέρ της μαλακίας;

Bev Kelly - What Was

 

Before The Dark Takes Us

 

All the ifs and whys, the calls you didn't make, the messages, all the things you didn't say, you didn't do, they pile up. In the drawers of your mind, the rooms of your body. They whisper in your sleep, in your headphones when you're on the bus, on the train.

Chewing  slowly pieces of the present, numbing your senses.So what you gonna do? When you are alone, lying in the dark. Talking to the ceiling, drowning in the echo of your thoughts. What will you do?

Have you fallen in love with your reflection? How many mirrors and screens you have to break, before you see the truth? Still waiting for the rain. To give you all the answers. To wash away the silence, the mumble, the pain. Do you still pray? Do you still believe? In something? Someone? Is there anything left? Waiting for you, on the other side of your walls? Are there still words that have blood inside them? Is there any magic left?

Question marks are burning fuses. Maybe you are the explosion. Maybe the obstacle that needs to be removed. Or both. But do you have the spark to light them? Is there anything left? Or you are just a swamp? Dead for years, keeping up appearances.

Αρχαιολόγος φουτουριστικών οραμάτων

 

Υπάρχει ακόμα σάρκα πίσω απ’ τη γραφή; Ή μήπως μονάχα γραφή και τίποτε άλλο; Αλήθεια, η γραφή αυτή υπάρχει πια μόνο για τον εαυτό της ή μήπως κάποτε υπήρχε και κάτι άλλο από πίσω της;

Βόλφγανγκ Χίλμπιγκ

Ήταν μια σιωπηλή επανάσταση. Τα λήμματα επαναστάτησαν ενάντιαν στο λεξικό. Βαρέθηκαν οι έννοιες τους να παραμορφώνονται, να παρερμηνεύονται όπως βολεύει τον καθένα. Οι σελίδες και οι οθόνες άδειασαν. Οι λέξεις σκόρπισαν, κρύφτηκαν. Επέλεξαν τη σιωπή. Κανένας δεν μπορούσε να γράψει. Ο κόσμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιεί μόνο εικόνες και ήχους αντί γραπτής επικοινωνίας.

Οι λέξεις αυτοεξορίστηκαν. Χάθηκαν στην έρημο, βούτηξαν στα πιο βαθιά νερά. Κάποιες λίγες περίμεναν με ελπίδα, πως όλα θα άλλαζαν. Θα επέστρεφαν στην αγκαλιά του χαρτιού, με το πραγματικό τους νόημα να τρέχει ξανά στις φλέβες τους. Όμως το μελάνι είχε πάψει εδώ και χρόνια να είναι το αίμα της γραφής. Είχε γίνει δηλητήριο, οξύ, απόνερα μπουγάδας, φτηνή μπογιά για να μακιγιάρει το τίποτα.

Κάποιες ξέχασαν το ποιες είναι. Μεταμορφώθηκαν σε πυγολαμπίδες. Τις νύχτες πέταγαν ψηλά, προσπαθώντας να φτάσουν τα αστέρια. Κάποιες μαράθηκαν σε στάχτες, έλιωσαν από την προσμονή. Μια νέα εποχή των παγετώνων ξημέρωσε. Όλα φυλακισμένα μέσα σε αόρατους πάγους. Κάνεις δεν το ξέρει. Όλοι νομίζουν πως τίποτα δεν άλλαξε. Όμως ο καθένας είναι παγιδευμένος στο αόρατο παγόβουνο του, και ονειρεύεται πως ζει κανονικά.

Όλοι περιμένουν κάτι. Να επιστρέψει το πραγματικό νόημα στις λέξεις, σε όλα. Τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας έγιναν δυσδιάκριτα, ο κόσμος μια κλεψύδρα που έσπασε. Ποιος θα την φτιάξει, ποιος θα μαζέψει την άμμο και θα τη βάλει πίσω; Οι λέξεις περιπλανιούνται παντού, επαίτες που παρακαλούν για λίγη προσοχή, σκελετωμένα αδέσποτα που τρέφονται με τα σκουπίδια της σιωπής, τα αποκαΐδια των εικόνων. Ανασαίνουν το σκοτάδι, με δακρυσμένα μάτια και περιμένουν. Κάποιον να ξαναγράψει την ιστορία της ομορφιάς από την αρχή. Χωρίς λογοκρισία. 

The Smiths - Back to the Old House

 

Jonathan Jackson + Enation - Ultraviolet Empire (Hill of Slane)

 

Primal (2019-)

 

Το Primal είναι η καλύτερη σειρά των τελευταίων 3 ετών. 20λεπτα επεισόδια, χωρίς διάλογο, με κεντρικούς χαρακτήρες έναν πρωτόγονο άνθρωπο και έναν δεινόσαυρο. Στο χαρτί μοιάζει μέχρι και χαζό. Ο δημιουργός της σειράς, Gendy Tartakovsky (μα είναι όνομα αυτό ρε αδερφέ, ευτυχώς για δύο γράμματα δε σε λένε Tarkovsky...) είναι ιδιοφυία στο storytelling. Χωρίς ούτε μια λέξη, καταφέρνει να χωρέσει σε 20 λεπτά, δράση, πλοκή και ανάπτυξη χαρακτήρων.

Το animation είναι εκπληκτικό, η μινιμαλιστική μουσική βάζει τα κερασάκια όπου χρειάζεται. Αλλά το Primal είναι πάνω από όλα οι δύο κεντρικοί ήρωες. Αν πρέπει να το συνοψίσω σε μια πρόταση, είναι Pixar για ενήλικες. Το πως τους ενώνει η τραγωδία, πως δένονται μεταξύ τους. Θέλεις να σπάσεις την οθόνη στην ανθυποψία πως κάποιος από τους δύο θα πάθει κάτι. Το Primal πρέπει να διδάσκεται σε σχολές κινηματογράφου, για το πως να διηγηθείς μια ιστορία. 

Ο δεύτερος κύκλος κοντεύει να τελειώσει και ήδη έχω πάθει στερητικό. Ποιο House Of The Dragon, Rings Of Power και κυανοί φαλλοί...

Absolute Beginners (1986)

 

Behind Autumn's Iron Door

 

But daylight brought no slumber to my pain,

                                           no slumber to my pain.

                                                   Richard Aldington

Beyond the fevered moon

beyond the eyelids of stars.

Unfathomed silence

sinking in the fire

The night desired a name

the shape of your reflection

But words crack under the burden

the mirror a multitude of ghosts

Immeasurable distance

weaves a thousand days 

a room of ice and clouds

a house of burning clocks

Waves from the edge of the sky

wash away a half forgotten paradise

in the shadow of secrets

the dream is always the same