Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Ξύπνησα από τη ζέστη. Δεμένος σαν σφαχτάρι πάνω σ'ενα ξύλο. Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τι ξύλο είναι αυτό, που αντέχει το βάρος μου. Οι τύποι γύρω μου πρέπει να ανήκουν σε μια άγνωστη φυλή, από αυτές που όταν πλησιάζει ο πολιτισμός, πετάνε ακόντια (και πολύ καλά κάνουν). Φοράνε απόκοσμες μάσκες και ψέλνουν κάτι ασυνάρτητα ακατάληπτο. Πλησιάζουμε στην κορυφή του ηφαιστείου. Η βαθιά εγκυκλοπαιδική μου γνώση με ενημερώνει πως μάλλον θα με θυσιάζουν.
Το πνεύμα της λάβας εμφανίζεται μπροστά μου. Είναι τρομακτικό. Θεόρατο. Υπερβολικά κόκκινο. Για τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα. Σαν τα CGI στις ταινίες της Marvel, όταν έχεις δει τόσα πολλά, δύσκολα εντυπωσιάζεσαι πλέον.
"Είσαι έτοιμος να πεθάνεις θνητέ;"
"Μισό λεπτό, πριν γινώ βορά στην υπερφυσική πείνα σου, έχω κάποιες ερωτήσεις. Δε γίνεται να πεθάνω τόσο παράλογα κα ηλίθια, χωρίς να ξέρω κάποια πράγματα. Εντάξει, είναι ήδη αφόρητα παράλογη η ζωή και η έννοια του θανάτου, και χωρίς να σε απειλούν εξωδιαστατικές οντότητες".
Ο δαίμονας έμεινε αμήχανος. Χαμήλωσε τα εφέ στις φλόγες και πλησίασε.
"Δηλαδή;"
"Πρώτα απ' όλα, πως βρέθηκα εδώ. Τράβηξαν έναν κλήρο από μια γυάλα με όλα τα ονόματα του κόσμου, και'γω ήμουν ο τυχερός; Δεύτερον, πως με έφεραν εδώ; Χωρίς παρεξήγηση, αλλά η φυλή δε μου φαίνεται και πολύ tech friendly. Kαι τρίτον, οκ, σου φέρνουν σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα κάποιον για να εξιλεωθούν, να σε εξευμενίσουν, να σε λαδώσουν για κάτι, δεν ξέρω τι. Ρώτησαν ποτέ, τι κάνει ο δαίμονας; Είναι καλά; Σε κάλεσαν ποτέ για φαγητό, να βγείτε για ποτό, να δείτε καμιά ταινία ή Champions League; Ή η οικειότητα σας εξαντλείται σε μια απρόσωπη, ψυχρή συναλλαγή; Θέλησαν ποτέ να μάθουν ποιος είναι ο δαίμονας, πίσω από τη λάβα; Ποιος πραγματικά είσαι, τι ονειρεύεσαι;".
Ο δαίμονας προβληματίστηκε. Συρρικνώθηκε μέχρι που έφτασε στο ύψος μου. Με κοίταξε λυπημένος.
"Όχι. Ποτέ".
Τα μέλη της φυλής άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους.
Έπιασα το δαίμονα από τον ώμο.
"Πάμε μέχρι την παραλία, έχει ένα ωραίο beach bar. Δε νομίζω πως χρειάζεσαι ακόμη μια ανθρωποθυσία. Πάμε να τα πούμε, κι αν νομίζεις πως δε βοήθησε, τι να σου πω, φάε με. Να δω τι θα καταλάβεις".
Beach bar δεν υπήρχε, ευτυχώς ο μάγος της φυλής είχε σπίτι δίπλα στο κύμα, και έφτιαχνε ωραία cocktails. Ο δαίμονας ήταν γαμώ τα παιδιά. Εντάξει, αν εξαιρέσεις πως έμοιαζε με εφιάλτη που τον είχε σχεδιάσει ο Giger ενώ είχε πάρει LSD και αμφεταμίνες, κατά βάθος ήταν ψυχούλα.
"Είχα σπουδάσει γραφίστας. Ήθελα να φτιάχνω εξώφυλλα από μικρός. Είσαι και'συ μεταλλάς και καταλαβαίνεις. Αλλά δυστυχώς η ζωή είναι η μαλακία που συμβαίνει ενώ εσύ έχεις άλλα σχέδια. Η κοπέλα μου έμεινε έγκυος, και αναγκάστηκα να πιάσω δουλειά σε μια διαφημιστική εταιρεια. Στην αρχή ήταν καλά, όμως κάποια στιγμή ένιωσα ένα υπαρξιακό κενό να ροκανίζει τη λογική μου. Αυτό θα είμαι για την υπόλοιπη ζωή μου; Θυσιάσα τα όνειρα μου για να σχεδιάζω ετικέτες για vegan λουκάνικα και σερβιέτες; Κατέρρευσα. Τα παράτησα όλα και έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα"
"Και η κοπέλα σου; Το παιδί σου;"
"Δε τους ξανάειδα ποτέ. Εύχομαι πως με συγχώρεσαν"
"Και πως κατέληξες εδώ;"
"Δε θυμάμαι και πολλά. Ένα βράδυ που ήμουν μεθυσμένος, έβαλα έναν δίσκο των Dark Funeral να παίξει ανάποδα. Ο χωροχρόνος κόπηκε στα δύο. Αντάλλαξα την ψυχή μου για κάτι. Δυστυχώς δε θυμάμαι για ποιο πράγμα. Ηθικό δίδαγμα, μην κάνεις συμφωνίες με τον διάολο μεθυσμένος"
"Noted. Και τώρα τι γίνεται; Τι θα κάνεις;"
"Δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω αν πρέπει να σ'ευχαριστήσω που με αφύπνισες ή αν πρέπει να σε φάω που μου θύμισες τη δυστυχία μου. Μέχρι τώρα κοιμόμουν για μήνες και ξύπναγα μόνο για να φάω. Ξέρεις τι ωραία που ήταν;"
"Ξέρω, το ίδιο κάνω κι εγώ τα Σαββατοκύριακα, τα τελευταία 2 χρόνια. Αλλά δεν είναι ζωή αυτή. Οπότε.. Πάμε να με φας να τελειώνουμε;".
Ο δαίμονας με αγκάλιασε, σχεδόν δακρυσμένος.
"Όχι. Είσαι πραγματικός φίλος"
"Σ'ευχαριστώ. Μπορώ να φύγω τώρα; Και τα λέμε από εβδομάδα για ποτό Μοναστηράκι;"
"Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη"
"Εκτός από λεφτά, ό,τι θες"
"Να με βοηθήσεις να βρω τον παλιό μου εαυτό"
"Θα χρειαστούν χρόνια ψυχανάλυσης, και δεν είμαι σίγουρος πως θα υπάρξει αποτέλεσμα"
"Δεν εννοώ αυτό. Να πάρω πίσω την ψυχή μου και να βρω την οικογένεια μου"
"Με προτιμάς κοκκινιστό ή στα κάρβουνα;"
"Σε παρακαλώ. Υπάρχει τρόπος. Είναι δύσκολο, όμως αν τα καταφέρουμε, θα σου πραγματοποιήσω μια ευχή"
"Δουλεύεις και τζίνι part time;"
"Σοβαρά"
"Τι ευχή;"
"Αυτό που θέλεις περισσότερο από όλα, που δίνει νόημα και πνοή στα όνειρα σου. Μη ζητήσεις τριπλό τζακ ποτ στο Τζόκερ, δε δύναμαι"
"Μου βάζεις δύσκολα και σκέψου πόσα πέρασα"
"Αν αρχίζουμε με ρεφρέν Θεοδωρίδου, θα είναι δύσκολα τα πράγματα".
Τελειώσα το cocktail και ζήτησα Chivas από το μάγο της φυλής. Όσο πίναμε, ο δαίμονας μου εξήγησε το σχέδιο του. Ήταν η τριλογία Indiana Jones σε μια ταινία. Η τέταρτη είναι μη γενόμενη, άκου επιβιώσε πυρηνική έκρηξη μέσα σε ψυγείο... Αδειάσαμε το μουκάλι και δώσαμε τα χέρια. Ο δαίμονας πήρε την ανθρώπινη μορφή του, έμοιαζε με έναν συμμαθητή μου από το λύκειο. Την επόμενη μέρα, η φυλή μας αποχαιρέτισε με ένα grande μπάρμπεκιου. Περιμέναμε το φέρι μποτ. Ο δαίμονας με κοίταζε απορημένος.
"Μετάνωσες;"
"Όχι, απλά σκέφτομαι την ευχή. Μου είπες πως θα πραγματοποιηθεί μόνο αν είναι πραγματικά αυτό που θέλω. Δεν μπορώ να καταλήξω"
"Όταν έρθει η ώρα θα το καταλάβεις"
"Μη μου αρχίζεις τα αινίγματα κύριε Miyagi, ακόμα δε φύγαμε από το νησί! Και btw, που παμε, από ξεκινάει η αποστολή για την εύρεση της χαμένης σου ψυχής;"
"Ακούστηκε πολύ βαρούγδουπο αυτό, σαν τίτλος μικρού μήκους που κέρδισε στην Δράμα"
"Μην ξύνεις πληγές τώρα".
Βγήκαμε για ένα τσιγάρο στο κατάστρωμα.
"Λοιπόν, που παμε;"
"Δυστυχώς θα ξεκινήσουμε από ένα πολύ σκοτεινό μέρος. Ξεχασμένο από ανθρώπους και θεούς. Σφυρηλατημένο από ψύχος, έρεβος και με μια από τις χειρότερες προφορές στην ιστορία της ανθρωπότητας"
"Μη μου πεις..."
"Πρώτος προορισμός το Αγρίνιο".
Το be continued...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου