"Άθλια αποβρασμάτα, η ζωή σας μόλις απέκτησε νόημα. Μαζί θα φτάσουμε εκεί που κανένας πειρατής δεν έχει φτάσει"" Δηλαδή, να πεθάνουμε ευτυχισμένοι σε βαθιά γηρατειά, έχοντας φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, μετά από μια ισορροπημένη ζωή, χωρίς προκαταλήψεις, απωθημένα και ψυχολογικά προβλήματα;""Γιατί τον πήραμε μαζί αυτόν τον κομμουνιστή;"" Καπετάνιε, ο κομμουνισμός θα εμφανιστεί μετά από 150 χρόνια"" Οπότε αυτός τι είναι;"" Απλά βλαμμένος".
Ο Καραφλογένης έξυσε με αμηχανία την καλύπτρα του. "Τέλος πάντων, όπως έλεγα, θα φτάσουμε εκεί δεν πήγε κάνεις. Έχω την πυξίδα της τυφλής μάγισσας, ετοιμαστείτε να βρούμε το θησαυρό της Μαύρης Λεγεώνας!". Χλιαρός ενθουσιασμός στο ακροατήριο. "Τι συμβαίνει δειλά ασπόνδυλα, δε θέλετε να γίνετε πλούσιοι; Να αποκτήσετε ο,τι λαχταράει η άθλια ψυχή σας;""Ναι, δε λέω καπετάνιε, απλά κανένας δεν κατάφερε βρει το θησαυρό και να γυρίσει ζωντανός. Μήπως, λέω μήπως, να διαλέξουμε έναν πιο ρεαλιστικό στόχο;". Ο Καραφλογένης κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση και πυροβόλησε τον ειλικρινή πειρατή. "Υπάρχει κάποιος άλλος που θέλει να γίνει ορεκτικό για τα χταπόδια;". Σιγή νεκρού ιχθύος. "Τότε σαλπάρουμε!".
Πέρασαν 40 μέρες στη θάλασσα. Οι μισοί πνίγηκαν, οι μισοί από τους άλλους μισούς λιποτάκτησαν, έβαλαν μέσο και προσελήφθησαν στον στρατό ως ΕΠ.ΟΠ.. Ο Καραφλογένης και το ένα τρίτο του πληρώματος, ημιθανείς, πεινασμένοι και άυπνοι, έφτασαν στον κόλπο του Φλεγόμενου Ξίφους.
Εκεί, πάλευαν τρεις νύχτες, με τα πλοία φαντάσματα της Μαύρης Λεγεώνας, μέχρι που ο Καραφλογένης αποκεφάλισε τον αρχηγό των σκελετών, μόλις η έκλειψη της σελήνης έγινε ολική. Έπεσαν στην άμμο, φίλησαν το έδαφος και σύρθηκαν μέχρι την σπηλιά. Εκεί τους περίμενε η τελευταία δοκιμασία.
Η μάγισσα χαμογέλασε, οι ρυτίδες της είχαν ρυτιδες. "Για να πάρετε το θησαυρό, θα πρέπει να περάσετε μια ολόκληρη νύχτα μαζί μου, χωρίς να με αγγίξετε". Οι άντρες γέλασαν. "Κάτι πιο δύσκολο;"" Δε θα είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις"" Γιατί;""Αυτή δεν είναι η πραγματική μου μορφή". Η μάγισσα μεταμορφώθηκε.
Ήταν πανέμορφη. Ο Καραφλογένης σάστισε. "Πλήρωμα, σύσκεψη!". Οι άντρες μαζεύτηκαν μερικά μέτρα μακρυά από τη μάγισσα. "Τι θα κάνουμε;"" Δεν ξέρω καπετάνιε""Ποιος θα περάσει τη δοκιμασία;"" Με όλο το σεβασμό καπετάνιε, με όσα έχουμε περάσει, και με σένα αν έπρεπε να περάσω τη νύχτα, δε θα καθόμουν ήσυχος""Με κολακεύεις, αλλά δε βοηθάς. Δεν είχαμε έναν gay στο καράβι;"" Πέθανε στη μάχη με τους Μαυριτανούς"" Ο μούτσος που είχε φάει την κανόνια στους όρχεις που είναι;""Δεν είχαμε τέτοιον, έναν που την έφαγε στ'αρχίδια είχαμε""Ναι, αυτός που είναι;"" Τον έσφαξαν οι σκελετοί""Σκατά..""Καπετάνιε, νομίζω πως το σωστό είναι να το κάνεις εσύ". Ο Καραφλογένης γύρισε και κοίταξε τη μάγισσα. Ήταν ίδια με το μεγάλο του έρωτα. Τα μαύρα της μαλλιά κολλούσαν πάνω στο δέρμα της.
"Λοστρόμε, περιέγραψε τη μου""Είναι σαν όνειρο, τα ξανθιά της μαλλιά, τα πράσινα μάτια της, το αλαβάστρινο δέρμα, μα πάνω από όλα αυτές οι..""Φτάνει. Κουτσε Τομ, εσύ τι βλέπεις;"" Είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει. Η κοιλιά της κάνει τρεις διπλές, τα προγούλια πάνω στο προγούλι της είναι μια οροσειρά ηδονής που περιμένει μόνο τους τολμηρούς μύστες του έρωτα, τα.." Ο Καραφλογένης θυμήθηκε πως ο Κουτσός Τομ είναι μερακλής.
"Κατάλαβα. Θα πάω εγώ". Ο καθένας έβλεπε το δικό του ιδανικό. Ο Καραφλογένης ξάπλωσε δίπλα στη μάγισσα. Εκείνη αναποδογύρισε μια κλεψύδρα φτιαγμένη από οστά ψαριών και μαργαριτάρια. "Τι σκέφτεσαι;""Αναρωτιέμαι...""Τι πράγμα;""Αν ο θησαυρός θα ήταν να ζήσω μαζί της". Η μάγισσα ανθυπομειδίασε.
"Το πιστεύεις αυτό που λες;""Φυσικά""Και θα τα παρατούσες όλα; Και τι θα έκανες;""Θα άνοιγα μια επιχείρηση με ενοικιαζόμενα δωμάτια και μικρά πλοία. Μπορεί να εξερευνούσαμε τον ωκεανό, θα καταγράψαμε τη θαλάσσια ζωή""Ε;" Το κάνει ο τρελός του χωριού. Εντάξει, όλοι τον κοροϊδεύουν, αλλά αυτός φαίνεται ευτυχισμένος. Νομίζω Κουστώ τον λένε". Η μάγισσα γέλασε.
"Ανόητε πειρατή, έχεις καταπιεί κι εσύ αμάσητη τη φενάκη του καπιταλισμού, την κατασκευή του ρομαντικού έρωτα, που απλά έχει δημιουργηθεί για να διαιωνίσει την πατριαρχία, την ιδιωτική περιουσία και τη συσσώρευση του κεφαλαίου"" Έχω τόσες ερωτήσεις...""Μη με ρωτήσεις τι είναι καπιταλισμός"" Θα μπορούσε να είναι αυτός ο θησαυρός;""Θα σου πω κάτι γιατί σε συμπάθησα. Ο θησαυρός δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν υπάρχει χρυσός""Τότε τι είναι;""Η αιώνια ζωή. Αν πιεις από το νερό της πηγής, στο κέντρο της σπηλιάς, θα γίνεις αθάνατος""Όταν λέμε αθάνατος, σημαίνει πως δε μπορώ να πληγωθώ;""Είσαι και πονηρός. Αν ρίξεις νερό από την πηγή πάνω σε οποιοδήποτε τραύμα, κλείνει. Θεραπεύει πάσα νόσο και μαλακία. Ε, αν σε χτυπήσει ατομική βόμβα, δεν γλυτώνεις".
Ο Καραφλογένης μελαγχόλησε. "Διάλεξε κάτι άλλο, ποιος είναι ο ορισμός σου για τον παράδεισο;""Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ της πρώτης 8ετιας. Έστω πρόεδρος κλαδικής""Θέλεις πρώτο τραπέζι πίστα στον κανονικό παράδεισο ή βολεύεσαι και με μπάρα;". Ο Καραφλογένης ξάπλωσε ανάσκελα, το βλέμμα του χάθηκε ανάμεσα στ'αστέρια. "Τι νόημα έχει η αιωνιότητα αν δεν την πέρασεις με εκείνη που αγαπάς;""Εδώ καμιά σχέση δε κρατάει πάνω από 10 χρόνια, θα αντέξεις την αιωνιότητα;""Θέλω να προσπαθήσω""Όπως όλα, έτσι και η αιώνια ζωή έχει ένα τίμημα, θα ζήσεις για πάντα, αλλά θα βλέπεις όσους αγαπάς, να γερνανε και να πεθαίνουν".
Ιντερλούδιο: Εντάξει, το ξέρω, το διήγημα διολισθαίνει σε ευκολίες, κλισέ και μελόδραμα. Αλλά τι περιμένατε από κάτι που γράφεται ανάμεσα στις μικρές παύσεις ενός 12ωρου δουλειάς; Υλικό για Νόμπελ; Αν θέλετε βαριά κουλτούρα και φιλοσοφία, να διαβάσετε Φλούσερ. Όπως γίνεται και με αρκετές σειρές, ξεκινήσαμε καλά, το τραβήξαμε από τα μαλλιά και μάλλον το τέλος δε θα ικανοποιήσει κανέναν. Όπως η ζωή δηλαδή...
Ο Καραφλογένης αναστέναξε. "Δε με νοιάζει, θα προσπαθήσω". Όταν ξύπνησε, η μάγισσα είχε χαθεί. Μπήκε στην σπηλιά και κοίταξε με δέος την πηγή. Δεν τόλμησε να πιει. Γέμισε ο,τι βρήκε και πήγε στη θάλασσα. Εξήγησε στο πλήρωμα τι έγινε. "Τέλεια, θα το πουλήσουμε σε πλούσιους!""Αυτό χρειαζόμαστε, η μαλακία να γίνει αθάνατη". Ο Καραφλογένης σκότωσε το πλήρωμα και σαλπάτησε με το απομεινάρι του καραβιού του.
Πάλευε με τις καταιγίδες για εβδομάδες, ήταν σίγουρος πως είχε φτάσει το τέλος. Ξύπνησε στην άμμο. Το πρώτο πράγμα που είδε ήταν τα μάτια της. Με κάποιο μαγικό τρόπο, είχε ναυαγήσει σ'εκείνη. Της τα είπε όλα. Τον παρατηρούσε μελαγχολική. Στα μάτια της αντιφέγγιζε ακόμα ο έρωτας.
Ο Καραφλογένης την άρπαξε και τη φίλησε. Έκείνη τραβήχτηκε ζαλισμένη."Τι θέλεις;""Να ζήσουμε μαζί για πάντα""Στ'αλήθεια πιστεύεις πως βρήκες την πηγή της νεότητας; Τόσα χρόνια που αγόραζες ρούμι από τα νησιά του Lidl σου έκαψαν το μυαλό. Και τι θα κάνουμε;""Θα είμαστε ευτυχισμένοι σε ένα μικρό νησί, εξερευνόντας τον ωκεανό""Μην αρχίζεις πάλι τις μαλακίες για τον τρελό του χωριού".
"Έλα να φύγουμε""Δεν μπορώ"""Γιατί; Ο άντρας σου;""Δεν υπάρχει πια""Το χώρισες το μαλακά;""Το ξέρεις πως τον παντρεύτηκα για να σε σώσω. Ο πατέρας του έχει τις μισές δυτικές Ινδίες, 12 νησιά και τα μισά μαγαζιά στο Μπουρνάζι. Τι να έκανα;". Ο Καραφλογένης την αγκάλιασε. "Δε γίνεται να μην είμαστε μαζί""Δεν μπορώ""Υπάρχει άλλος;""Όχι""Άλλη;""Σταμάτα πια! Το ξέρεις πως η καρδιά, το μυαλό και το σώμα μου θα σου ανήκουν για πάντα. Αφού δεν ήταν γραφτό να είμαστε μαζί, βρήκα αλλού καταφύγιο".
Άνοιξε το πουκάμισο της και τράβηξε από το μεταξένιο στήθος της ένα χρυσό σταυρό. "Μόνο στο Θεό βρήκα παρηγοριά""Τότε ας τον ρωτήσουμε, ας προσευχηθούμε, να δούμε τι θα μας πει". Μια αστραπή χτύπησε την άμμο. Ο Αρχάγγελος εμφανίστηκε μπροστά τους σε όλο του μεγαλείο (Όσκαρ οπτικών εφέ 2022).
Εκείνη γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται. Ο Καραφλογένης ήταν σαστισμένος. Για μια στιγμή, είδε το πρόσωπο του αρχάγγελου να παίρνει τη μορφή της μάγισσας και να του κλείνει το μάτι. "Σήκω γυναίκα και πορεύσου με αυτόν τον άντρα. Είναι θέλημα θεού να είστε μαζί". Ο Αρχάγγελος εξαφανίστηκε, άρχισε να βρέχει ροδοπέταλα.
Έκαναν έρωτα τρεις νύχτες. Ήπιαν από το νερό της αθανασίας και σαλπάρησαν για τα νησιά των μαύρων μαργαριταριών. Θα αγόραζαν ένα και θα πέρναγαν μαζί την αιωνιότητα.
200+ χρόνια μετά, ήταν ακόμη μαζί, ευτυχισμένοι και αιώνια νέοι. Είχαν γυρίσει όλο τον κόσμο, καθώς δεν μπορούσαν να μείνουν κάπου για πολύ, χωρίς να δημιουργηθούν υποψίες (εντάξει, εδώ η πλοκή είναι κλεμμένη από το Άρωμα του Ονείρου).
Ο έρωτας είναι η μοναδική μορφή αθανασίας και πηγή νεοτητας που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος. Μια αιωνιότητα με ημερομηνία λήξης. Κι αν μπορείς να παρατείνεις αυτή την ημερομηνία, ακόμη καλύτερα.
Υπάρχει ένα σπίτι που σε κατοικεί. Οι πόρτες σε ανοίγουν, τα παράθυρα κοιτάζουν μέσα σου. Οι κορνίζες είναι καθρέφτες, οι καθρέφτες είναι κορνίζες και οθόνες. Στο ψυγείο θα βρεις απωθημένα, στην κατάψυξη φόβους κι ενοχές.
Τις νύχτες, τα ρούχα κάνουν πάρτι, πίνουν, χορεύουν, και συζητάνε τις πιο ωραίες αναμνήσεις που έζησες, όταν τα φόραγες. Οι βρύσες στάζουν εικόνες, τραγούδια και ψιθύρους. Όλα όσα δεν είπες όταν έπρεπε, όλα όσα ήταν πολύ αργά.
Στα ποτήρια σκιές και βλέμματα, σύννεφα και στιγμές, από νύχτες που δε θα ξεχάσεις ποτέ. Στα μπουκάλια με αλκοόλ, το συναίσθηματα που σε χάραξαν, πίνεις λίγο και σπάνια, γιατί η μέθη τους δεν κρατάει πολύ. Είσαι αλκοολικός της ευτυχίας; Είναι ένας εθισμός που κάποια στιγμή είναι αδηφάγος; Ποιος ξέρει..
Ίσως ένα τόσο ατελές πλάσμα όπως ο άνθρωπος, να μην είναι φτιαγμένος για την ευτυχία, να είναι κάτι αφύσικο, μια εξαίρεση στους κανόνες της ύπαρξης του.
Υπάρχουν πολλά σπίτια που σε κατοικούν. Αυτά που έζησες, που ζήλεψες, που φαντάστηκες. Όλα αυτά τα σπίτια, είναι δωμάτια, σε ένα λαβύρινθο, που δεν ξέρεις αν θέλεις να βγεις ή να χαθείς πιο βαθιά μέσα του.
Και όλες οι ζωές που άφησες -σαν δέρμα φιδιού ή σαν κουκούλια;- , αυτές που δε θα ζήσεις, φαντάσματα που τα στοιχειώνεις εσύ, καθώς προβάλλονται παντού γύρω σου σαν ταινίες, και η πραγματικότητα είναι παρείσακτη, εσύ είσαι παρείσακτος.
Ποιους κατοικείς; Ποιους κουβαλάς μαζί σου; Όλες τις εκδοχές του εαυτού σου και των άλλων; Που δε γεννήθηκαν ποτέ; Που έμειναν για πάντα στην εφηβεία; Είναι η αγαπημένη σου μάσκα, τη φοράς και νιώθεις πιο ζωντανός όταν τους υποδύεται ή μήπως αυτοί σε υποδύονται;
Ποιος είσαι στ'αλήθεια; Είσαι το πιο βολικό ψέμα; Και τα Σαββατοκύριακα το πιο φανταχτερό; Υπάρχει ο πραγματικός σου εαυτός ή είσαι ένας κύβος του Ρούμπικ, και αναλόγως την περίσταση, ντύνεσαι στα χρώματα του κατάλληλου ψέματος;
Υπάρχει ένα σπίτι που σε κατοικεί. Χτίζεται και γκρεμίζεται την ίδια στιγμή, είναι γεμάτο και ταυτόχρονα πάντα άδειο. Το σπίτι είσαι εσύ, όλοι όσοι είναι σημαντικοί και κανένας. Ποιος στοιχειώνει ποιον...
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το παραμύθι, το ότι η Stewart είναι ηθοποιός. Όχι μέτρια. Hθοποιός γενικά. Δεν ξέρω τι παίρνουν διάφοροι κριτικοί, που την έχουν αποκαλέσει καλύτερη ηθοποιό της γενιάς της, αλλά το ποτήρι ξεχείλισε με το Spencer. Aν η Stewart είναι πρώτο φαβορί για Όσκαρ, ας τα καταργήσουμε τα βραβεία.
Οι ίδιες εκφράσεις με το Twilight, οι ίδιοι μορφασμοί, η ίδια έλλειψη ερμηνευτικής ικανότητας και εμβάθυσνσης. Ο Pablo Larrain είναι καλός σκηνοθέτης, όμως από ότι φαίνεται, έχει φετίχ με τις σαπουνόπερες. Όπως και στο Jackie, έτσι κι εδώ, βλέπουμε ένα μεγάλο επεισόδιο μιας σαπουνόπερας, με καλύτερη φωτογραφία και ένα καστ που πάει χαμένο.
Η σκηνή που τρώει τα μαργαριτάρια είναι με άνεση από τις πιο αστείες της χρονιάς. Αν το cosplay θεωρείται υποκριτική, τότε να το κλείσουμε το μαγαζί. Μετά το Όσκαρ που πήρε ο Μalek (ο οποίος είναι καλός ηθοποιός) , τι άλλο θα δούμε;
Και για να μην παρεξηγηθώ, έχω γελάσει απίστευτα με τα Twilight, ήταν πιο αστεία από το 90% των κωμωδιών που έχουν γυριστεί τα τελευταία 15 χρόνια. Αλλα το να διαβάζω πως η Stewart, που οι μόνες εκφράσεις που έχει, είναι αυτές της μόνιμης δυσκοιλιότητας, είναι καλή ηθοποιός, τότε καλύτερα να σταματήσουμε να βλέπουμε ταινίες και να ασχοληθούμε με το πρωτάθλημα χαστουκιών στις Φιλιππίνες και το γκολφ Εσκιμώων.
Σύμφωνα με μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, οι μελέτες του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ που δημοσιεύονται στα μέσα, είναι για το φαλλό ιππαστί. Διαφημίσεις μεταμφιεσμένες σε μελέτες, marketing με make up στατιστικής.
Γιατί είμαστε τόσο εμμονικοί με τις φωτογραφίες; Επειδή οι ταχύτητες της εποχής είναι τόσο ανελέητες, πρέπει να φωτογραφίζουμε τα πάντα, για να θυμόμαστε πως τα ζήσαμε; Πως είχαν σημασία στη ζωή μας;
Η ψηφιακή τεχνολογία εκδημοκράτισε τη φωτογραφία, και αυτό είναι καλό. Ταυτόχρονα όμως, πλημμύρισε τα μάτια μας με ρύπανση εικόνων. Ζούμε καθημερινά από δεύτερο και τρίτο χέρι, τις ζωές των άλλων. Φωτογραφίες και βίντεο, αμφιβόλου αισθητικής και στείρου μιμητισμού, μέχρι ναυτίας.
Άνθρωποι τόσο απελπισμένοι για να δείξουν πόσο ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, ερωτευμένοι και ξεχωριστοί είναι. Είναι τόσο αμείλικτη η καθημερινότητα, που έχουμε απελπισμένα ανάγκη, κάτι να μείνει στον χρόνο. Είτε είναι ανάμνηση, είτε είναι ταινία, δίσκος, σειρά, οτιδήποτε που θα μας κάνει να νιώσουμε λίγο καλύτερα, πως ζήσαμε κάτι διαχρονικό. Μια ψευδαίσθηση λίγο πιο πειστική, αυτό δεν είναι όλο;
Ο κόσμος είναι ένα λάθος παλιό, όπως είχε πει και ο Αντονιόνι σε μια συνενέντευξη του (και αυτή είναι η τελευταιά φορά που θα διαβάσετε αυτό το όνομα στο blog). Οπότε χρειαζόμαστε νέα, μεγαλειώδη λάθη, για να ανανεώσουν το πάθος μας. Και όχι μικρές, ασήμαντες μουτζούρες μετριότητας.
Οι πραγματικά ξεχωριστές στιγμές, δεν φωτογραφίζονται.
There's a circle that prays to be a straight line.
A straight line that prays to be a circle.
Always someone, at the other side of your prayer, that longs for your burden.
For once, after all this pounding, you wish that the wall will bleed.
Or that the blood from your forehead, will be the outline of a painted sky, and all these words you could never say, will fall like stars at your feet.
Light the way, burn the doubts, lead you to that elusive dream.
The hands of the clock will steal minutes and hours for you, so that this day will last weeks, months, this night will last for years.
And all this silence, will be ashes.
And all this noise, will be the echo of a song, a prelude of beauty.
No more circles, straight lines to nowhere, and numb screams disguised as prayers.
A moonlight arrow will pierce the heart of the world, and all its wonders, will fall like missing pieces to your puzzle.
And this dance will last forever, until there's nothing left, only our shadows, cracking the mirrors of the rain.
Υπάρχει το hangover από αλκοόλ, ξενύχτι, ουσίες. Υπάρχει hangover από έρωτα, όταν την επόμενη μέρα, είσαι γλυκά εξαντλημένος και την περνάς όλη μέρα στο κρεβάτι, κάνοντας σχεδόν τίποτα, με διαλείμματα για να ξανακάνεις έρωτα. Υπάρχει hangover από την κούραση της δουλειάς. Που το ρεπό ή η Κυριάκη απλά μοιάζουν με δύο ώρες. Υπάρχει hangover από την πλήξη, που περιφέρεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο, χωρίς να ξέρεις γιατί. Ξεφυλλίζεις βιβλία, περιοδικά, ανοίγεις συρτάρια και δίσκους, και το μόνο που θέλεις είναι να κοιμηθείς.
Και κάποια στιγμή, δεν έχεις hangover από τίποτα. Απλά περιμένεις την επόμενη μέρα, για να πας στη δουλειά. Κάνεις σχέδια, πως να αξιοποιήσεις τα χρήματα που θα πάρεις, φαντάζεσαι πως ο επόμενος μήνας θα είναι καλύτερος, και ο επόμενος, και ο επόμενος.. Μέχρι που τα χρόνια έχουν γίνει μια στίβα από άπλυτα, που δεν καθαρίζουν, δε ράβονται, δε φοριούνται, και όλα τα μαλακτικά του κόσμου δεν είναι αρκετά για να τους δώσουν λίγο άρωμα.
I overthink, therefore, I am, όπως θα μπορούσε να είχε πει ο Καρτέσιος. Ψάχνεις μικρές νίκες ανάμεσα στις ώρες, που θα γλυκάνουν το κενό. Μια χαμένη Κυριακή (όταν κουοτάρεις Μαρινέλλα, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά) , που ακούς τον καινούργιο δίσκο του Robert Plant και της Alison Krauss, δεν είναι τόσο άσχημη.
Journey were perhaps the most 80s band of the 80s, even if they started in the 70s, as a progressive rock band. Separate Ways is the best song ever (with probably one of the worst videos ever, ok Billy Squier has the worst) and Edge Of The Blade is pure fuckin' heavy metal. If it cuts, enjoy yourself.
O Edgar Wright είναι ένας από τους 5 πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες, και βασικός λόγος που αποφάσισα να γυρίσω ταινίες. Είναι από τους ελάχιστους που μέχρι τώρα έχει άψογη φιλμογραφία. Το φοβόμουν το Last Night In Soho. Από τη μια, είναι αξιοθαύμαστο όταν ένας σκηνοθέτης θέλει να παρεκλίννει από το στυλ του, δοκιμάζοντας κάτι άλλο. Από την άλλη, συνήθως αυτό οδηγεί σε μέτρια αποτελέσματα.
Από τον Scorsese, που όταν γυρίζει ταινίες χωρίς γκάνγκστερς - ή κάποιους που μοιάζουν με γκάνγκστερς, βλέπε το Wolf Of Wall Street- δεν είναι και στα καλύτερα του, μέχρι το De Palma ή τον Chaselle, πολύ λίγοι τα καταφέρνουν. Διάβασα αρκετά άρθρα πριν δω την ταινία, όπως και μια συνέντευξη του Wright, στην οποία ανέφερε ποια φιλμ τον ενέπνευσαν για να γυρίσει το Last Night Night In Soho. Αν και τα περισσότερα ήταν βρετανικά δράματα των 60s, η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο του φιλμ είναι ένα giallo, με αρκετό Repulsion ( τη σκήνη με το κρεβάτι προς το τέλος τη λες και tribute).
Ένα giallo με καλή παραγωγή, καλές ερμηνείες, όλα μέσα από το φίλτρο του Άγγλου σκηνοθέτη. Η ταινία ξεκινάει αργά, πολύ αργά για Wright. Μετά το πρώτο τέταρτο, μπαίνουμε σε γνώριμη ταχύτητα και ατμόσφαιρα. Το Last Night In Soho έχει κάποια από τα καλύτερα πλάνα που θα δείτε φέτος. Εκπληκτικές ιδέες και ρυθμός, με την καλύτερη φωτογραφία για το 2021. Κανείς δε γυρίζει σκηνές όπως ο Wright, με φοβερή αίσθηση του κινηματογραφικού χρόνου, αισθητική, και ταυτόχρονα απόλυτα ουσιαστικές, χωρίς να γίνονται ποτέ ασκήσεις ύφους.
Παίρνοντας τα έντονα χρώματα των gialli, ο Wright ζωγραφίζει μια εκστατικά εφιαλτική εκδοχή του swinging London. Η επιλογή των τραγουδιών είναι εξαιρετική. Η πλοκή αν και προβλέψιμη, κορυφώνεται αρμονικά. Το Last Nigh In Soho είναι το πιο δραματικό φιλμ του Wright, με ελάχιστο χιούμορ, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται σοβαροφανές ή πομπώδες. Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι πολύ καλές, αν και την παράσταση κλέβει η Diana Rigg, στην τελευταία ερμηνεία της. Πολλοί μπορεί να την μάθατε από το Game Of Thrones, αξίζετε να την δείτε στη φανταστική βρετανική σειρά των 60s The Avengers (καμία σχέση με υπερήρωες που κρύβονται πίσω από χρωματιστά κολάν), μια από τις καλύτερες και πιο στυλάτες σειρές όλων των εποχών. Και η μόνη γυναικά του James Bond.
Μια άλλη λεπτομέρεια που κάνει το Last Night In Soho να ξεxωρίζει, είναι πως πιάνει ένα επίκαιρο θέμα (τη γυναικεία κακοποίηση) και λέει μια ιστορία, όχι το αντίθετο. Δεν κυρήττει, δεν καταγγέλει. Επειδή ακριβώς μιλάμε μια κινηματογράφο, μια γλώσσα με εικόνες, το αποτέλεσμα είναι πάντα καλύτερο, όταν διηγείσαι πειστικά μια ιστορία, το μήνυμα θα περάσει πιο αποτελεσματικά.
Είμαι η καλύτερη ταινία του 2021; Σίγουρα μέσα στο τοπ 5, αν και την κορυφή την έχει πιάσει άλλος Βρετανός ( Hey Ritchie, you're a nice Guy..). O Wright είναι πολύ καλός σκηνοθέτης και αγαπάει πραγματικά το σινεμά για να κάνει λάθος. Περιμένω με αγωνία την επόμενη "παρέκκλιση" του. Αλλά μέχρι τότε, να γυρίσουμε το Baby Driver 2 και μια ακόμα με Simon Pegg και όλη την παλιοπαρέα, mate;
Όλα είναι ένα παιχνίδι αντιστραμμένων ειδώλων. Δεν προσπαθείς να αποδράσεις από κάπου, αλλά σκάβεις για να βρεις σαν θησαυρό, τη φυλακή που έχεις φανταστεί. Δε θέλεις να είσαι ελεύθερος, θέλεις να είσαι ασφαλής, κυρίως από τον εαυτό σου.
Δε θέλεις να ξυπνήσεις, απλά θέλεις έναν καινούργιο εφιάλτη. Φτάνεις κάποια στιγμή στην άκρη του κόσμου σου, και ατενίζεις το κενό, απέραντο λευκό χαρτί. Και έχεις στεγνώσει από χρώματα, λέξεις και εικόνες. Μένεις εκεί. Προσεύχεσαι για βροχή, για φωτιά, κάτι να τρυπήσει το χάρτινο τίποτα και να βγεις στην άλλη πλευρά.
Υπάρχει η άλλη πλευρά;
Μερικές φορές, για να φωτίσεις το φιλμ του χρόνου, πρέπει να το κάψεις..
Πάντα με γοήτευε η άβυσσος. Είτε μιλάμε για τον ωκεανό, οπού υπάρχει ζωή χωρίς φως και κάτω από τρομακτική πίεση, στις πιο παράξενες και τρομακτικές μορφές, είτε για την ίδια την ετυμολογία της λέξης. Η συνηθισμένη εικόνα είναι αυτή του ερέβους, ενός αέναου σκότους. Με τα χρόνια, καταλαβαίνεις πως οι έννοιες είναι διαφορετικές.
Η άβυσσος δεν είναι η απουσία φωτός, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Όταν φωτίζεται η ολότητα της ζωής, όσο περισσότερο γίνεται κι από όλες τις πλευρές. Όμως οι άνθρωποι, όπως πολύ σοφά είχε πει ο Έλιοτ, δεν αντέχουν πολλή πραγματικότητα. Και όταν η λογική φωτίζει τα πάντα, υπάρχει μόνο η απελπισία. Γι'αυτό μεταξύ λογικής και συναισθήματος, πάντα διαλέγουμε το δεύτερο.
Η άβυσσος είναι το μουσείο της πραγματικότητας με όλα τα φώτα αναμμένα. Και βλέποντας τα πάντα, σε πλημμυρίζει το κενό. Για το πόσο μάταιη είναι η ζωή, πως όλα είναι εφήμερα, για το πόσο ανόητοι, μικρόψυχοι και εγωιστές είμαστε. Το πόσο ασήμαντοι σε ένα απέραντο σύμπαν.
Δεν δαμάζεται εύκολα αυτή διαπίστωση. Γι'αυτό ψάχνουμε συνεχώς συναισθηματικούς αντιπερισπασμούς, για το οτιδήποτε. Το παράλογο της ύπαρξης και του θανάτου, το πόσο λίγο χρόνο έχουμε να γνωρίσουμε και να πλάσουμε τον εαυτό μας, ν'ανακαλύψουμε τους άλλους, το πόσα λίγα μπορούμε να κάνουμε, να μάθουμε.
Πόσα βιβλία, δίσκους, ταινίες, ταξίδια δε θα προλάβω; Πόσες ζωές δε θα προλάβω να χωρέσω στο παζλ της δικής μου; Και το παρελθόν να είναι πάντα το χρώμα που λείπει από το μέλλον. Χρειάζεται τρομακτική προσπάθεια να συνεχίσεις με το βάρος αυτής της γνώσης. Πως όλες αυτές οι στιγμές, θα χαθούν σαν δάκρυα στην βροχή - Και πείτε μου πως το Blade Runner δεν είναι η κορυφαία ταινία όλων των εποχών..-.
Δεν ξέρω τι βοηθάει, για τον καθένα θα είναι κάτι διαφορετικό. Σίγουρα χρειάζεται μια πιο απλοϊκή προσέγγιση. Γιατί δεν μπορείς να νικήσεις, ούτε να φέρεις ισοπαλία. Απλά να φτάσεις μέχρι το τέλος. Go the distance.
Έχοντας ως φιλοσοφικό modus operandi μια σειρά ταινιών με ήρωα έναν ημικαθυστερημένο πυγμάχο, δεν παίρνεις τα πράγματα και πολύ στα σοβαρά. Be there, win or lose.
Είναι κλισέ, αλλά ισχύει. Το Σαββατόβραδο (όπως σοφά έχει τραγουδήσει και η Άντζελα) είναι το πιο καταθλιπτικό της εβδομάδας. Δεν είναι πως θέλεις να βγεις. Δε με νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά οι πιθανότητες που μένουν αδάμαστες, σε ροκανίζουν. Να ήθελες να πας κάπου, αλλά δεν πήγες γιατί έκανες κάτι καλύτερο. Ή δεν έκανες τίποτα, όμως αυτό το τίποτα είχε τα πάντα, και κυρίως στυλ.
Ξέρετε πως ξέρω ότι ξέρετε γιατί μιλάω. Δεν έχει σημασία το αλκοόλ, το ξενύχτι, να πεις πως βγήκες για να βγεις. Όχι πως υπήρξα ποτέ κοσμικός τύπος, αλλά δε μου λείπει κάτι από αυτά. Μου έχει λείψει να πάω σινεμά. Να κάνω μια βόλτα μέχρι το πρωί συζητώντας (μεταξύ άλλων). Να με βρει το ξημέρωμα, γλυκά εξαντλημένο, από κάτι που άφησε σημάδι στο χρόνο. Από δεκάδες ασήμαντα που αθροίζουν κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί από μια ηλικία και μετά, οι λεπτομέρειες, οι σχεδόν ανεπαίσθητες είναι αυτές που τα αλλάζουν όλα.
Χωρίς να γίνομαι μελοδραματικός, η πλήξη είναι σαν καρκίνος. Μεταδίδεται παντού. Στις ταινίες, τα βιβλία, τους δίσκους. Που και που, θα βρεθεί κάτι, ένας σπινθήρας έμπνευσης, που θα σε κάνει να θυμηθείς πως δεν τρέχει μπαγιάτικο χαμομήλι στις φλέβες σου, όπως μια σκηνή από το τελευταίο James Bond - που μου άρεσε περισσότερο από όσο περίμενα - , που χτύπησε τα σωστά συναισθηματικά G-Spots.
Btw, μη δίνετε blockbusters στο Βιλνέβ, ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα από κινηματογραφικό ρυθμό, τα κάνει όλα πιο αργά από το θάνατο στην έρημο, πιο βασανιστικά κι από τεστ εγκυμοσύνης. Ωραία φωτογραφία και art direction, αλλά έχω περάσει απογεύματα στην αίθουσα αναμονής οδοντιατρείου που είχαν περισσότερο σασπένς.
Τι θα κάνω απόψε; Εκτός από το να γράφω ημιαυτοσαρκαστικές μαλακίες στο blog; Θα ακούσω λίγο Manic Street Preachers... Για να θυμηθώ πως στα 90s η κατάθλιψη ήταν πιο διασκεδαστική. Έπρεπε να κάνεις κάτι, να παλέψεις να βρεις συναιοσθηματικό αντιπερισπασμό, αφου δεν υπήρχε το internet.
Πάντα με γοήτευε το Λας Βέγκας. Όχι για το τζόγο, αν και έχω τζογάρει σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μου, εκτός από τον πραγματικό τζόγο, αλλά για την ομορφιά της πόλης. Πόλη που έχει μουσείο με νέον πινακίδες, είναι μια πόλη για μένα.
Τα φώτα, τα χρώματα, ο κόσμος, η αίσθηση ελευθερίας, η γοητεία της παρακμής που θα έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ. Το να νιώθεις πως μπορείς να πετύχεις τα πάντα, ενώ ταυτόχρονα ξέρεις πως θα φύγεις , αφού τα έχεις χάσει όλα. Η σύνοψη του αμερικανικού ονείρου και η πεμπτουσία του καπιταλισμού σε μια πόλη.
Πολλές ταινίες έχουν αναδείξει το Λας Βέγκας, όμως πάντα επιστρέφω στο Leaving Las Vegas. Ένα φιλμ τρυφερό όσο και σκληρό, με όλη την ασχήμια της πραγματικότητας και την ομορφιά του ονείρου. Ο Figgis δεν γύρισε ποτέ πριν ή μετά κάτι καλύτερο. Αν έμεινε στην ιστορία, σαν σκηνοθέτης της μια ταινίας, τότε αυτή η μια ταινία είναι αρκετή. Άλλοι δεν τη γυρίζουν ποτέ, περιφέρουν τις ανόητες και μέτριες φιλμογραφίες τους, χωρίς ποτέ να πετυχαίνουν το G-spot της καλλιτεχνικής αυτοπραγμάτωσης.
Δύο χαρακτήρες που γνωρίζουν τον έρωτα, και μια αμυδρή υπόσχεση ευτυχίας, όταν έχουν φτάσει στα άκρα της μιζέριας και της δυστυχίας. Η ειρωνεία είναι το πραγματικό όνομα της ζωής. Δύο άνθρωποι, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι, δε θα μπορούσαν να συναντηθούν παρά μόνο έτσι.
Έρχονται κοντά, σε μικρό χρονικό διάστημα, ζούνε για λίγο τη δικιά τους εκδοχή της ευτυχίας. Οι διάλογοι είναι από τους πιο ειλικρινής και πειστικούς που έχω δει. Ναι, ο Cage το παρακάνει κάποιες φορές, όμως κανένας άλλος δε θα έπαιζε καλύτερα. Ναι, η Shue ήταν καλύτερη και άξιζε περισσότερο το Όσκαρ. Αλλά δεν έχει σημασία.
Σε μια περίοδο της ζωής μου, που έχω ταυτιστεί αρκετά με αυτή την ταινία, καταλαβαίνω πιο πολλά από όσα αντέχω. Θα ήθελα ένα διαφορετικό τέλος, ένα happy end στα μέτρα τους. Γιατί από ένα σημείο και μετά, η ειρωνεία είναι αβάσταχτη, το ποσό αδιάφορη μπορεί να είναι η ζωή μπροστά σε αυτό που θέλεις.
Δεν ξέρω αν μερικές φορές, χρειάζεται να φιλήσεις το βυθό για να πάρεις την ανάσα που χρειάζεσαι. Όμως το ταξίδι των δύο πρωταγωνιστών με βοήθησε. Με το εξαιρετικό soundtrack να ψιθυρίζει στο βάθος, αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να πάω ποτέ στο Λας Βέγκας.
Ούτε αυτό έχει σημασία. Ή το αντίδοτο στην ειρωνεία θα είναι πάντα η ερώτηση " με ποιον θα πας στο Λας Βέγκας;".. Το ίδιο το Βέγκας είναι απλά ένα σύμβολο, μια αφορμή. Το οποιοδήποτε ταξίδι είναι μια αφορμή. Από μια ηλικία και μετά, σχεδόν τίποτα δεν έχει σημασία. Αλλά αυτό το σχεδόν είναι που κάνει τη διαφορά. Και το ψάχνεις, ανάμεσα στα φύλλα που σου μοιράζει η νύχτα, στους κουλοχέρηδες και στη ρουλέτα αυτού του freak show που λέγεται καθημερινότητα.
