Το ημερολόγιο ενός φυγά XLI

 

Ένας γνωστός μου έγραψε πρόσφατα "Να εκπληρώνεις όνειρα, φαντασιώσεις και επιθυμίες με άλλον άνθρωπο από αυτόν που σου τις δημιούργησε. Κατάρα.". Δεν το έχω βιώσει απόλυτα, όμως μπορώ να το καταλάβω.

Βλέποντας σημαντικούς ανθρώπους για μένα, να χαραμίζονται σε αστειότητες και να βαφτίζουν το ταβάνι του υπογείου τους ουρανό, μπορώ να το νιώσω. Δυστυχώς κάποιες φορές δεν στεκόμαστε αντάξιοι στο ύψος των ονείρων, των προσδοκιών και των λέξεων μας. Και πιανόμαστε από την κάθε μετριότητα για να νιώσουμε σημαντικοί.

Όλα στη ζωή είναι αποχρώσεις του γκρι, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις που είναι άσπρο μαύρο. Αλλά αυτό το μαθαίνεις με τα χρόνια, δεν μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις βιωματική εμπειρία. Πρόσφατα διάβασα ένα ωραίο βιβλίο - συγχωρείστε με, δε θυμάμαι τίτλο και συγγραφέα- με μαρτυρίες ανθρώπων που έπασχαν από σχιζοφρένεια και άκουγαν φωνές.

Κάποιες από τις περιγραφές τους ήταν συγκλονιστικές. Αρκετοί από αυτούς έμαθαν να ζουν με αυτές τις φωνές. Ίσως και η ελπίδα να είναι ένα είδος σχιζοφρένειας. Μια φωνή που συνηθίζεις να την αγνοείς. Δεν ακούγεται και πολύ λογικό, ούτε ωραίο, αλλά ποιος είπε πως το να είσαι ενήλικος είναι λογικό και ωραίο;

Όταν μεγαλώνεις σε καπιταλιστικές κοινωνίες, το να μην έχεις κάποιο ψυχολογικό είναι θαύμα. Είναι δομικό το πρόβλημα, αλλά αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε αλλού. Το να μαθαίνεις να αγνοείς εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου, ίσως το πιο αθώο, το πιο ρομαντικό, που συνεχίζει να ελπίζει, να ονειρεύεται και να ψάχνει για τρόπο σε κάθε αδιέξοδο, είναι τρομακτικό. Το να μαθαίνεις να αυτοακρωτηριάζεσαι, να μένεις ανάπηρος ώστε να μπορείς να συνεχίσεις.

Δεν σκοτώνεις ποτέ κάνενα κομμάτι του εαυτού σου, και όσοι τα λένε αυτά είναι drama queens που στρουθοκαμηλίζουν. Όσο βαθιά κι αν κρύψεις το κεφάλι σου στον κώλο σου, η πραγματικότητα είναι πάντα εκεί, πάνω και κάτω από το δέρμα. Όσο ωραίο κώλο κι αν έχεις..

Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις να παίρνεις ελάχιστα πράγματα στα σοβαρά, μόνο όσα έχουν αξία για σένα. Το χιούμορ είναι από τα ελάχιστα φίλτρα που συγκρατούν κάποιες από τις βλαβερές ουσίες της ζωής. Προστατεύω και εκτονώνω εκείνο το αθεράπευτα ρομαντικό κομμάτι μου σε όσα κάνω και με ελάχιστους ανθρώπους. Κάποιοι το αντέχουν, κάποιοι όχι.

Παρότι φύσει απαισιόδοξος, για να παραφράσω τον Jack Sparrow και τον Αννίβα - hit combo σε αποφθέγματα μόνο σε αυτό το blog - ακόμη κι αν δεν υπάρχει ο ορίζοντας, θα τον φτιάξουμε...