Χαζεύω την κορυφογραμμή. Οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτή είναι το παρόν, μεγάλες ανηφόρες. Στην άλλη πλευρά το μέλλον. Θέλω να το δω; Ίσως. Αξίζει την ταλαιπωρία; Ποιος ξέρει..
Η σωματική κούραση αρχίζει και ισορροπεί με την ψυχική. Θυμάμαι μια κουβέντα ενός φίλου. Σε μια συζήτηση που είχαμε, συνόψισε τα πάντα σε μια πρόταση. "Γιατί είναι όλα τόσο δύσκολα;". Έλα ντε, γιατί; Ειδικά τα πιο απλά, τα αυτονόητα. Αυτό το συναίσθημα γίνεται ασφυκτικό.
Τι ακριβώς μου λείπει, τι ορίζει το μυαλό ώς ευτυχία στα λήμματα του; Να είσαι μισοξύπνιος το πρωί, ήχοι στην κουζίνα, ποτήρια στο τραπέζι, ποτήρια, κάποιος να σιγοτραγουδάει. Να περνάς όλη τη μέρα στο κρεβάτι, κάνοντας σχεδόν τίποτα, κι όμως να νιώθεις τόσο γεμάτος σαν να έκανες το γύρο του κόσμου.
Γιατί είναι όλα τόσο δύσκολα; Γιατί αυτό να είναι τόσο δύκολο; Η οικείοτητα είναι τόσο πολύτιμη. Η ιδιωτική διάλεκτος μεταξύ δύο ανθρώπων, από τα πειράγματα μέχρι τα χάδια, τα βλέμματα και όλες εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που μόνο εσύ ξέρεις για τον άλλο. Από το αγαπημένο του γλυκό, την πιο έντονη παιδική του ανάμνηση μέχρι το πιο βαθύ μυστικό.
Με ελάχιστους μπορείς να το κάνεις αυτό, έναν, ίσως δύο. Κοιτάζω ξανά τα βουνά και μετά στρέφω το βλέμμα στο λάπτοπ. Έχω τραβήξει ελάχιστες φωτογραφίες εδώ, αναρωτιέμαι αν θα βγάλω πάνω από 10. Ελπίζω μέχρι να γυρίσω, να έχουν καθαρίσει τα μάτια μου, από τη ρύπανση τόσων εικόνων. Έχω πάθει οπτικοακουστική δυσπεψία από το ίντερνετ.
Από ένα σημείο και μετά παύει να είναι εργαλείο και γίνεται απλά ψυχαναγκασμός, μια βουλιμία να γεμίσει κάθε κενό με οτιδήποτε καταναλώνεις μπροστά σε μια οθόνη. Μπορεί να είναι η ηλικία, μπορεί η μαλακία της ηλικίας, ίσως ο ακαμάχητος συνδυασμός και των δύο.
Τελικά μήπως είμαστε χάμστερ που θέλουν να τρέχουν στον τροχό τους, απλά σε διαφορετικό κλουβί κάθε φορά; Το μέρος μοιάζει με κιτρινισμένη φωτογραφία, θέλω να την σκίσω, σαν να βρίσκομαι στο Shawshank Redemption. Αλλά πίσω από την αφίσα της πραγματικότητας δεν υπάρχει κανένα τούνελ που να οδηγεί στην ελευθερία.
Τι είναι τελικά ελευθερία; Δεσμά που σε κάνουν να ξεχνάς πως σε κρατάνε; Η φυλακή που φτιάχνεις εσύ, όπως τη θες; Αναρωτιέμαι... Από όσα έχω γράψει, τι είναι πραγματικό καλό; Πόσες από τις φωτογραφίες που έχω τραβήξει αξίζουν; Πόσα από τα πλάνα που έχω σκηνοθετήσει; Έχει τελικά καμία σημασία;
Σε ένα ημερολόγιο υποτίθεται περιγράφεις τη μέρα σου, γράφεις σκέψεις. Εδώ γράφω σαν είμαι κάποιος άλλος, κάποιος που δεν έχω γίνει ακόμα. Ένας ξένος. Προφανώς και δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Μακάρι να έμπαινε το σώμα στον αυτόματο πιλότο και'γω να κοιμόμουν μέχρι το φθινόπωρο.
Κάποιοι ψίθυροι στο σκοτάδι λείπουν, για να γίνουν όλες οι ρωγμές χρυσάφι. Kintsugi στα ιαπωνικά σημαίνει χρυσή επισκευή, είναι η τέχνη να επισκευάζεις κατεστραμμένα κεραμικά με χρυσό. Ραφές χρυσού καλύπτουν τις ρωγμές και τα κομμάτια που λείπουν. Αν γινόταν και στους ανθρώπους αυτό, φοβάμαι πως κυκλοφορούσαμε ανάμεσα σε χρυσά αγάλματα.
Γιατί είναι όλα τόσο δύσκολα; Κοιτάζω την κορυφογραμμή, ελπίζοντας πως κάποια απάντηση θα ανατείλει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου