Ο κόσμος στο τέλος του σπιτιού

 

Υπάρχει ένα σπίτι που σε κατοικεί. Οι πόρτες σε ανοίγουν, τα παράθυρα κοιτάζουν μέσα σου. Οι κορνίζες είναι καθρέφτες, οι καθρέφτες είναι κορνίζες και οθόνες. Στο ψυγείο θα βρεις απωθημένα, στην κατάψυξη φόβους κι ενοχές.

Τις νύχτες, τα ρούχα κάνουν πάρτι, πίνουν, χορεύουν, και συζητάνε τις πιο ωραίες αναμνήσεις που έζησες, όταν τα φόραγες. Οι βρύσες στάζουν εικόνες, τραγούδια και ψιθύρους. Όλα όσα δεν είπες όταν έπρεπε, όλα όσα ήταν πολύ αργά.

Στα ποτήρια σκιές και βλέμματα, σύννεφα και στιγμές, από νύχτες που δε θα ξεχάσεις ποτέ. Στα μπουκάλια με αλκοόλ, το συναίσθηματα που σε χάραξαν, πίνεις λίγο και σπάνια, γιατί η μέθη τους δεν κρατάει πολύ. Είσαι αλκοολικός της ευτυχίας; Είναι ένας εθισμός που κάποια στιγμή είναι αδηφάγος; Ποιος ξέρει..

Ίσως ένα τόσο ατελές πλάσμα όπως ο άνθρωπος, να μην είναι φτιαγμένος για την ευτυχία, να είναι κάτι αφύσικο, μια εξαίρεση στους κανόνες της ύπαρξης του.

Υπάρχουν πολλά σπίτια που σε κατοικούν. Αυτά που έζησες, που ζήλεψες, που φαντάστηκες. Όλα αυτά τα σπίτια, είναι δωμάτια, σε ένα λαβύρινθο, που δεν ξέρεις αν θέλεις να βγεις ή να χαθείς πιο βαθιά μέσα του.

Και όλες οι ζωές που άφησες -σαν δέρμα φιδιού ή σαν κουκούλια;- , αυτές που δε θα ζήσεις, φαντάσματα που τα στοιχειώνεις εσύ, καθώς προβάλλονται παντού γύρω σου σαν ταινίες, και η πραγματικότητα είναι παρείσακτη, εσύ είσαι παρείσακτος.

Ποιους κατοικείς; Ποιους κουβαλάς μαζί σου; Όλες τις εκδοχές του εαυτού σου και των άλλων; Που δε γεννήθηκαν ποτέ; Που έμειναν για πάντα στην εφηβεία; Είναι η αγαπημένη σου μάσκα, τη φοράς και νιώθεις πιο ζωντανός όταν τους υποδύεται ή μήπως αυτοί σε υποδύονται;

Ποιος είσαι στ'αλήθεια; Είσαι το πιο βολικό ψέμα; Και τα Σαββατοκύριακα το πιο φανταχτερό; Υπάρχει ο πραγματικός σου εαυτός ή είσαι ένας κύβος του Ρούμπικ, και αναλόγως την περίσταση, ντύνεσαι στα χρώματα του κατάλληλου ψέματος;

Υπάρχει ένα σπίτι που σε κατοικεί. Χτίζεται και γκρεμίζεται την ίδια στιγμή, είναι γεμάτο και ταυτόχρονα πάντα άδειο. Το σπίτι είσαι εσύ, όλοι όσοι είναι σημαντικοί και κανένας. Ποιος στοιχειώνει ποιον...

Faith No More - The Real Thing

 

I know the feeling

It is the real thing

The essence of the soul

The perfect moment

That golden moment

I know you feel it too

I know the feeling

It is the real thing

You can't refuse the embrace

No

It's like the pattern below the skin

You gotta reach out and pull it all in

And you feel like you're too close

But you swallow another dose

The pinnacle of happiness

Filling up your soul

You don't think you can take any more

You never wanna let go

To touch the roots of experience

The most basic ingredients

To see the unseen glitter of life

And feel the dirt, grief, anger and strife

Cherish the certainty of now

It kills you a bit at a time

Cradle the inspiration

It will leave you writhing on the floor

This is so unreal, what I feel

This nourishment, life is bent

Into a shape I can hold

A twist of fate, all my own

Just grit your teeth, make no sound

Take a step away and look around

Just clench your fist and close your eyes

Look deep inside, hypnotize

The whisper is but a shout

That's what it is all about

Yes, the ecstasy, you can pray

You will never let it slip away

Like the sacred song that someone sings you, through you

Like the flesh so warm that the thorn sticks into, into

Like the dream you know one day will come to life, life

Try to hold on just a little longer, longer, stronger, stronger

It's the jewel of victory

The chasm of misery

And once you have bitten the core

You will always know the flavor

The split second of divinity

You drink up the sky

All of heaven is in your arms

You know the reason why

It's right there, all by itself

And what you are, there is nothing else

You're growing a life within a life

The lips of wonder kiss you inside

And when it's over the feeling remains

It all comes down to this

The smoke clears, I see what it is

That made me feel this way

I know the feeling

It is the real thing

The essence of the soul

The perfect moment

That golden moment

I know you feel it too

I know the feeling

It is the real thing

You can't refuse the embrace

This is so unreal, what I feel

Flood, sell your soul, feel the blood

Pump through your veins, can't explain

The element that's everything

Just clench your fist and close your eyes

Look deep inside, hypnotize

Yes, the ecstasy, you can pray

You will never let it slip away

Yes, the ecstasy, you can pray

You will never let it slip away

You will never let it slip away

You will never let it slip away

Like the echoes of your childhood laughter, ever after

Like the first time love urged you to take it's guidance, in silence

Like your heartbeat when you realize you're dying, but you're trying

Like the way you cry for a happy ending, ending, ending

Ending, ending, ending

This Muse Is On Fire

It's no secret that a conscience can sometimes be a pest

It's no secret ambition bites the nails of success

Every artist is a cannibal, every poet is a thief

All kill their inspiration and sing about their grief

U2 - The Fly

You raise a flower of fire

See them burning ropes

She's a candle burning  my room

Dressed up like a car crash

I'm walking on your waters

I'm floating on your light

I'm looking through your armour

Let me in

I was speeding on the highways

In the desert of your screams

Write a song where we can belong

Write a scene where we can be free

I'm always sleeping in someone else's dream

Diving for pearls in someone else's rain

Break me down, built me up

Light my fuses, bleed my pages of rust

She was the waves 

She was the night

She was the sky beneath my feet

Octavio Paz - As One Listens To The Rain

Listen to me as one listens to the rain,

not attentive, not distracted,

light footsteps, thin drizzle,

water that is air, air that is time,

the day is still leaving,

the night has yet to arrive,

figurations of mist

at the turn of the corner,

figurations of time

at the bend in this pause,

listen to me as one listens to the rain,

without listening, hear what I say

with eyes open inward, asleep

with all five senses awake,

it's raining, light footsteps, a murmur of syllables,

air and water, words with no weight:

what we are and are,

the days and years, this moment,

weightless time and heavy sorrow,

listen to me as one listens to the rain,

wet asphalt is shining,

steam rises and walks away,

night unfolds and looks at me,

you are you and your body of steam,

you and your face of night,

you and your hair, unhurried lightning,

you cross the street and enter my forehead,

footsteps of water across my eyes,

listen to me as one listens to the rain,

the asphalt's shining, you cross the street,

it is the mist, wandering in the night,

it is the night, asleep in your bed,

it is the surge of waves in your breath,

your fingers of water dampen my forehead,

your fingers of flame burn my eyes,

your fingers of air open eyelids of time,

a spring of visions and resurrections,

listen to me as one listens to the rain,

the years go by, the moments return,

do you hear the footsteps in the next room?

not here, not there: you hear them

in another time that is now,

listen to the footsteps of time,

inventor of places with no weight, nowhere,

listen to the rain running over the terrace,

the night is now more night in the grove,

lightning has nestled among the leaves,

a restless garden adrift-go in,

your shadow covers this page.

Spencer (2021)

 

Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το παραμύθι, το ότι η Stewart είναι ηθοποιός. Όχι μέτρια. Hθοποιός γενικά. Δεν ξέρω τι παίρνουν διάφοροι κριτικοί, που την έχουν αποκαλέσει καλύτερη ηθοποιό της γενιάς της, αλλά το ποτήρι ξεχείλισε με το Spencer. Aν η Stewart είναι πρώτο φαβορί για Όσκαρ, ας τα καταργήσουμε τα βραβεία.

Οι ίδιες εκφράσεις με το Twilight, οι ίδιοι μορφασμοί, η ίδια έλλειψη ερμηνευτικής ικανότητας και εμβάθυσνσης. Ο Pablo Larrain είναι καλός σκηνοθέτης, όμως από ότι φαίνεται, έχει φετίχ με τις σαπουνόπερες. Όπως και στο Jackie, έτσι κι εδώ, βλέπουμε ένα μεγάλο επεισόδιο μιας σαπουνόπερας, με καλύτερη φωτογραφία και ένα καστ που πάει χαμένο.

Η σκηνή που τρώει τα μαργαριτάρια είναι με άνεση από τις πιο αστείες της χρονιάς. Αν το cosplay θεωρείται υποκριτική, τότε να το κλείσουμε το μαγαζί. Μετά το Όσκαρ που πήρε ο Μalek (ο οποίος είναι καλός ηθοποιός) , τι άλλο θα δούμε;

Και για να μην παρεξηγηθώ, έχω γελάσει απίστευτα με τα Twilight, ήταν πιο αστεία από το 90% των κωμωδιών που έχουν γυριστεί τα τελευταία 15 χρόνια. Αλλα το να διαβάζω πως η Stewart, που οι μόνες εκφράσεις που έχει, είναι αυτές της μόνιμης δυσκοιλιότητας, είναι καλή ηθοποιός, τότε καλύτερα να σταματήσουμε να βλέπουμε ταινίες και να ασχοληθούμε με το πρωτάθλημα χαστουκιών στις Φιλιππίνες και το γκολφ Εσκιμώων.

It's pouring champagne stars

 

Drinkin' chivas regal in a four dollar room

it's the cool of the evening the sun's goin' down, i want to hold you in my

arms i want to push you around, i want to break your bottle and spill out all

your charms, come on baby we'll set off all the burglar alarms, goin' downtown

Uncle Tom is the greatest poet ever.

Περί φωτογραφίας

Σύμφωνα με μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, οι μελέτες του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ που δημοσιεύονται στα μέσα, είναι για το φαλλό ιππαστί. Διαφημίσεις μεταμφιεσμένες σε μελέτες, marketing με make up στατιστικής.

Γιατί είμαστε τόσο εμμονικοί με τις φωτογραφίες; Επειδή οι ταχύτητες της εποχής είναι τόσο ανελέητες, πρέπει να φωτογραφίζουμε τα πάντα, για να θυμόμαστε πως τα ζήσαμε; Πως είχαν σημασία στη ζωή μας;

Η ψηφιακή τεχνολογία εκδημοκράτισε τη φωτογραφία, και αυτό είναι καλό. Ταυτόχρονα όμως, πλημμύρισε τα μάτια μας με ρύπανση εικόνων. Ζούμε καθημερινά από δεύτερο και τρίτο χέρι, τις ζωές των άλλων. Φωτογραφίες και βίντεο, αμφιβόλου αισθητικής και στείρου μιμητισμού, μέχρι ναυτίας.

Άνθρωποι τόσο απελπισμένοι για να δείξουν πόσο ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, ερωτευμένοι και ξεχωριστοί είναι. Είναι τόσο αμείλικτη η καθημερινότητα, που έχουμε απελπισμένα ανάγκη, κάτι να μείνει στον χρόνο. Είτε είναι ανάμνηση, είτε είναι ταινία, δίσκος, σειρά, οτιδήποτε που θα μας κάνει να νιώσουμε λίγο καλύτερα, πως ζήσαμε κάτι διαχρονικό. Μια ψευδαίσθηση λίγο πιο πειστική, αυτό δεν είναι όλο;

Ο κόσμος είναι ένα λάθος παλιό, όπως είχε πει και ο Αντονιόνι σε μια συνενέντευξη του (και αυτή είναι η τελευταιά φορά που θα διαβάσετε αυτό το όνομα στο blog). Οπότε χρειαζόμαστε νέα, μεγαλειώδη λάθη, για να ανανεώσουν το πάθος μας. Και όχι μικρές, ασήμαντες μουτζούρες μετριότητας.

Οι πραγματικά ξεχωριστές στιγμές, δεν φωτογραφίζονται.

Variation On A Theme

 

There's a circle that prays to be a straight line.

A straight line that prays to be a circle.

Always someone, at the other side of your prayer, that longs for your burden.

For once, after all this pounding, you wish that the wall will bleed.

Or that the blood from your forehead, will be the outline of a painted sky, and all these words you could never say, will fall like stars at your feet.

Light the way, burn the doubts, lead you to that elusive dream.

The hands of the clock will steal minutes and hours for you, so that this day will last weeks, months, this night will last for years.

And all this silence, will be ashes.

And all this noise, will be the echo of a song, a prelude of beauty.

No more circles, straight lines to nowhere, and numb screams disguised as prayers. 

A moonlight arrow will pierce the heart of the world, and all its wonders, will fall like missing pieces to your puzzle.

And this dance will last forever, until there's nothing left, only our shadows, cracking the mirrors of the rain.

Hangover χωρίς μέθη

 

Υπάρχει το hangover από αλκοόλ, ξενύχτι, ουσίες. Υπάρχει hangover από έρωτα, όταν την επόμενη μέρα, είσαι γλυκά εξαντλημένος και την περνάς όλη μέρα στο κρεβάτι, κάνοντας σχεδόν τίποτα, με διαλείμματα για να ξανακάνεις έρωτα. Υπάρχει hangover από την κούραση της δουλειάς. Που το ρεπό ή η Κυριάκη απλά μοιάζουν με δύο ώρες. Υπάρχει hangover από την πλήξη, που περιφέρεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο, χωρίς να ξέρεις γιατί. Ξεφυλλίζεις βιβλία, περιοδικά, ανοίγεις συρτάρια και δίσκους, και το μόνο που θέλεις είναι να κοιμηθείς.

Και κάποια στιγμή, δεν έχεις hangover από τίποτα. Απλά περιμένεις την επόμενη μέρα, για να πας στη δουλειά. Κάνεις σχέδια, πως να αξιοποιήσεις τα χρήματα που θα πάρεις, φαντάζεσαι πως ο επόμενος μήνας θα είναι καλύτερος, και ο επόμενος, και ο επόμενος.. Μέχρι που τα χρόνια έχουν γίνει μια στίβα από άπλυτα, που δεν καθαρίζουν, δε ράβονται, δε φοριούνται, και όλα τα μαλακτικά του κόσμου δεν είναι αρκετά για να τους δώσουν λίγο άρωμα.

I overthink, therefore, I am, όπως θα μπορούσε να είχε πει ο Καρτέσιος. Ψάχνεις μικρές νίκες ανάμεσα στις ώρες, που θα γλυκάνουν το κενό. Μια χαμένη Κυριακή (όταν κουοτάρεις Μαρινέλλα, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά) , που ακούς τον καινούργιο δίσκο του Robert Plant και της Alison Krauss, δεν είναι τόσο άσχημη. 

 

Journey Appreciation Post

 

Journey were perhaps the most 80s band of the 80s, even if they started in the 70s, as a progressive rock band. Separate Ways is the best song ever (with probably one of the worst videos ever, ok Billy Squier has the worst) and Edge Of The Blade is pure fuckin' heavy metal. If it cuts, enjoy yourself.

Last Night In Soho (2021)

 

O Edgar Wright είναι ένας από τους 5 πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες, και βασικός λόγος που αποφάσισα να γυρίσω ταινίες. Είναι από τους ελάχιστους που μέχρι τώρα έχει άψογη φιλμογραφία. Το φοβόμουν το Last Night In Soho. Από τη μια, είναι αξιοθαύμαστο όταν ένας σκηνοθέτης θέλει να παρεκλίννει από το στυλ του, δοκιμάζοντας κάτι άλλο. Από την άλλη, συνήθως αυτό οδηγεί σε μέτρια αποτελέσματα.

Από τον Scorsese, που όταν γυρίζει ταινίες χωρίς γκάνγκστερς - ή κάποιους που μοιάζουν με γκάνγκστερς, βλέπε το Wolf Of Wall Street- δεν είναι και στα καλύτερα του, μέχρι το De Palma ή τον Chaselle, πολύ λίγοι τα καταφέρνουν. Διάβασα αρκετά άρθρα πριν δω την ταινία, όπως και μια συνέντευξη του Wright, στην οποία ανέφερε ποια φιλμ τον ενέπνευσαν για να γυρίσει το Last Night Night In Soho. Αν και τα περισσότερα ήταν βρετανικά δράματα των 60s, η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο του φιλμ είναι ένα giallo, με αρκετό Repulsion ( τη σκήνη με το κρεβάτι προς το τέλος τη λες και tribute).

Ένα giallo με καλή παραγωγή, καλές ερμηνείες, όλα μέσα από το φίλτρο του Άγγλου σκηνοθέτη. Η ταινία ξεκινάει αργά, πολύ αργά για Wright. Μετά το πρώτο τέταρτο, μπαίνουμε σε γνώριμη ταχύτητα και ατμόσφαιρα. Το Last Night In Soho έχει κάποια από τα καλύτερα πλάνα που θα δείτε φέτος. Εκπληκτικές ιδέες και ρυθμός, με την καλύτερη φωτογραφία για το 2021. Κανείς δε γυρίζει σκηνές όπως ο Wright, με φοβερή αίσθηση του κινηματογραφικού χρόνου, αισθητική, και ταυτόχρονα απόλυτα ουσιαστικές, χωρίς να  γίνονται ποτέ ασκήσεις ύφους.

Παίρνοντας τα έντονα χρώματα των gialli, ο Wright ζωγραφίζει μια εκστατικά εφιαλτική εκδοχή του swinging London. Η επιλογή των τραγουδιών είναι εξαιρετική. Η πλοκή αν και προβλέψιμη, κορυφώνεται αρμονικά. Το Last Nigh In Soho είναι το πιο δραματικό φιλμ  του Wright, με ελάχιστο χιούμορ, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται σοβαροφανές ή πομπώδες. Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι πολύ καλές, αν και την παράσταση κλέβει η Diana Rigg, στην τελευταία ερμηνεία της. Πολλοί μπορεί να την μάθατε από το Game Of Thrones, αξίζετε να την δείτε στη φανταστική βρετανική σειρά των 60s The Avengers (καμία σχέση με υπερήρωες που κρύβονται πίσω από χρωματιστά κολάν), μια από τις καλύτερες και πιο στυλάτες σειρές όλων των εποχών. Και η μόνη γυναικά του James Bond.

Μια άλλη λεπτομέρεια που κάνει το Last Night In Soho να ξεxωρίζει, είναι πως πιάνει ένα επίκαιρο θέμα (τη γυναικεία κακοποίηση) και λέει μια ιστορία, όχι το αντίθετο. Δεν κυρήττει, δεν καταγγέλει. Επειδή ακριβώς μιλάμε μια κινηματογράφο, μια γλώσσα με εικόνες, το αποτέλεσμα είναι πάντα καλύτερο, όταν διηγείσαι πειστικά μια ιστορία, το μήνυμα θα περάσει πιο αποτελεσματικά. 

Είμαι η καλύτερη ταινία του 2021; Σίγουρα μέσα στο τοπ 5, αν και την κορυφή την έχει πιάσει  άλλος Βρετανός ( Hey Ritchie, you're a nice Guy..). O Wright είναι πολύ καλός σκηνοθέτης και αγαπάει πραγματικά το σινεμά για να κάνει λάθος. Περιμένω με αγωνία την επόμενη "παρέκκλιση" του. Αλλά μέχρι τότε, να γυρίσουμε το Baby Driver 2 και μια ακόμα με Simon Pegg και όλη την παλιοπαρέα, mate; 

Le Grand Bleu (1988)

 Do you have dreams like this? If not, you aren't dreaming..

Τελευταία έξοδος Margot Robbie

Όλα είναι ένα παιχνίδι αντιστραμμένων ειδώλων. Δεν προσπαθείς να αποδράσεις από κάπου, αλλά σκάβεις για να βρεις σαν θησαυρό, τη φυλακή που έχεις φανταστεί. Δε θέλεις να είσαι ελεύθερος, θέλεις να είσαι ασφαλής, κυρίως από τον εαυτό σου.

Δε θέλεις να ξυπνήσεις, απλά θέλεις έναν καινούργιο εφιάλτη. Φτάνεις κάποια στιγμή στην άκρη του κόσμου σου, και ατενίζεις το κενό, απέραντο λευκό χαρτί. Και έχεις στεγνώσει από χρώματα, λέξεις και εικόνες. Μένεις εκεί. Προσεύχεσαι για βροχή, για φωτιά, κάτι να τρυπήσει το χάρτινο τίποτα και να βγεις στην άλλη πλευρά.

Υπάρχει η άλλη πλευρά; 

Μερικές φορές, για να φωτίσεις το φιλμ του χρόνου, πρέπει να το κάψεις..

 

The Anxious Battle For Sanity

 

Πάντα με γοήτευε η άβυσσος. Είτε μιλάμε για τον ωκεανό, οπού υπάρχει ζωή χωρίς φως και κάτω από τρομακτική πίεση, στις πιο παράξενες και τρομακτικές μορφές, είτε για την ίδια την ετυμολογία της λέξης. Η συνηθισμένη εικόνα είναι αυτή του ερέβους, ενός αέναου σκότους. Με τα χρόνια, καταλαβαίνεις πως οι έννοιες είναι διαφορετικές.

Η άβυσσος δεν είναι η απουσία φωτός, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Όταν φωτίζεται η ολότητα της ζωής, όσο περισσότερο γίνεται κι από όλες τις πλευρές. Όμως οι άνθρωποι, όπως πολύ σοφά είχε πει ο Έλιοτ, δεν αντέχουν πολλή πραγματικότητα. Και όταν η λογική φωτίζει τα πάντα, υπάρχει μόνο η απελπισία. Γι'αυτό μεταξύ λογικής και συναισθήματος, πάντα διαλέγουμε το δεύτερο. 

Η άβυσσος είναι το μουσείο της πραγματικότητας με όλα τα φώτα αναμμένα. Και βλέποντας τα πάντα, σε πλημμυρίζει το κενό. Για το πόσο μάταιη είναι η ζωή, πως όλα είναι εφήμερα, για το πόσο ανόητοι, μικρόψυχοι και εγωιστές είμαστε. Το πόσο ασήμαντοι  σε ένα απέραντο σύμπαν. 

Δεν δαμάζεται εύκολα αυτή διαπίστωση. Γι'αυτό ψάχνουμε συνεχώς συναισθηματικούς αντιπερισπασμούς, για το οτιδήποτε. Το παράλογο της ύπαρξης και του θανάτου, το πόσο λίγο χρόνο έχουμε να γνωρίσουμε και να πλάσουμε τον εαυτό μας, ν'ανακαλύψουμε τους άλλους, το πόσα λίγα μπορούμε να κάνουμε, να μάθουμε. 

Πόσα βιβλία, δίσκους, ταινίες, ταξίδια δε θα προλάβω; Πόσες ζωές δε θα προλάβω να χωρέσω στο παζλ της δικής μου; Και το παρελθόν να είναι πάντα το χρώμα που λείπει από το μέλλον. Χρειάζεται τρομακτική προσπάθεια να συνεχίσεις με το βάρος αυτής της γνώσης. Πως όλες αυτές οι στιγμές, θα χαθούν σαν δάκρυα στην βροχή - Και πείτε μου πως το Blade Runner δεν είναι η κορυφαία ταινία όλων των εποχών..-.

Δεν ξέρω τι βοηθάει, για τον καθένα θα είναι κάτι διαφορετικό. Σίγουρα χρειάζεται μια πιο απλοϊκή προσέγγιση. Γιατί δεν μπορείς να νικήσεις, ούτε να φέρεις ισοπαλία. Απλά να φτάσεις μέχρι το τέλος. Go the distance. 

Έχοντας ως φιλοσοφικό modus operandi μια σειρά ταινιών με ήρωα έναν ημικαθυστερημένο πυγμάχο, δεν παίρνεις τα πράγματα και πολύ στα σοβαρά. Be there, win or lose. 

Saturday Night Depression Or The Unbearable Weight Of Boredom

 

Είναι κλισέ, αλλά ισχύει. Το Σαββατόβραδο (όπως σοφά έχει τραγουδήσει και η Άντζελα) είναι το πιο καταθλιπτικό της εβδομάδας. Δεν είναι πως θέλεις να βγεις. Δε με νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά οι πιθανότητες που μένουν αδάμαστες, σε ροκανίζουν. Να ήθελες να πας κάπου, αλλά δεν πήγες γιατί έκανες κάτι καλύτερο. Ή δεν έκανες τίποτα, όμως αυτό το τίποτα είχε τα πάντα, και κυρίως στυλ.

Ξέρετε πως ξέρω ότι ξέρετε γιατί μιλάω. Δεν έχει σημασία το αλκοόλ, το ξενύχτι, να πεις πως βγήκες για να βγεις. Όχι πως υπήρξα ποτέ κοσμικός τύπος, αλλά δε μου λείπει κάτι από αυτά. Μου έχει λείψει να πάω σινεμά. Να κάνω μια βόλτα μέχρι το πρωί συζητώντας (μεταξύ άλλων). Να με βρει το ξημέρωμα, γλυκά εξαντλημένο, από κάτι που άφησε σημάδι στο χρόνο. Από δεκάδες ασήμαντα που αθροίζουν κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί από μια ηλικία και μετά, οι λεπτομέρειες, οι σχεδόν ανεπαίσθητες είναι αυτές που τα αλλάζουν όλα.

Χωρίς να γίνομαι μελοδραματικός, η πλήξη είναι σαν καρκίνος. Μεταδίδεται παντού. Στις ταινίες, τα βιβλία, τους δίσκους. Που και που, θα βρεθεί κάτι, ένας σπινθήρας έμπνευσης, που θα σε κάνει να θυμηθείς πως δεν τρέχει μπαγιάτικο χαμομήλι στις φλέβες σου, όπως μια σκηνή από το τελευταίο James Bond - που μου άρεσε περισσότερο από όσο περίμενα - , που χτύπησε τα σωστά συναισθηματικά G-Spots.

Btw, μη δίνετε blockbusters στο Βιλνέβ, ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα από κινηματογραφικό ρυθμό, τα κάνει όλα πιο αργά  από το θάνατο στην έρημο, πιο βασανιστικά κι από τεστ εγκυμοσύνης. Ωραία φωτογραφία και art direction, αλλά έχω περάσει απογεύματα στην αίθουσα αναμονής οδοντιατρείου που είχαν περισσότερο σασπένς.

Τι θα κάνω απόψε; Εκτός από το να γράφω ημιαυτοσαρκαστικές μαλακίες στο blog; Θα ακούσω λίγο Manic Street Preachers... Για να θυμηθώ πως στα 90s η κατάθλιψη ήταν πιο διασκεδαστική. Έπρεπε να κάνεις κάτι, να παλέψεις να βρεις συναιοσθηματικό αντιπερισπασμό, αφου δεν υπήρχε το internet. 

Jam your brain with broken heroes

Love your masks and adore your failure

Billy F Gibbons - Desert High

The desert dust it fills your eyes

The rattlesnake shake takes you by surprise

The coyotes sing in the calm of night

The cactus water goes down like fire

The City of Angels ain't too far from here

And when I need some sin, it's always near

The Caliente warms my bones

And the Valley of Death is a skeleton's home

The desert toad takes me for a ride

The Lizard King's always by my side

The hawk and eagle just want to fly

But the horizon's hot and the air is dry

The venom stings from the scorpion

And the owl watches where I've been

My lips are cracked from the howlin' wind

I need to quench my thirst and heal my skin

The mountains like painting

The Joshua Tree

Gram died in room eight and left it all to Keith

Just a couple of miles from the Salton Sea

But a little closer to heaven for someone like me

Leaving Las Vegas

 

Πάντα με γοήτευε το Λας Βέγκας. Όχι για το τζόγο, αν και έχω τζογάρει σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μου, εκτός από τον πραγματικό τζόγο, αλλά για την ομορφιά της πόλης. Πόλη που έχει μουσείο με νέον πινακίδες, είναι μια πόλη για μένα.

Τα φώτα, τα χρώματα, ο κόσμος, η αίσθηση ελευθερίας, η γοητεία της παρακμής που θα έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ. Το να νιώθεις πως μπορείς να πετύχεις τα πάντα, ενώ ταυτόχρονα ξέρεις πως θα φύγεις , αφού τα έχεις  χάσει όλα. Η σύνοψη του αμερικανικού ονείρου και η πεμπτουσία του καπιταλισμού σε μια πόλη.

Πολλές ταινίες έχουν αναδείξει το Λας Βέγκας, όμως πάντα επιστρέφω στο Leaving Las Vegas. Ένα φιλμ τρυφερό όσο και σκληρό, με όλη την ασχήμια της πραγματικότητας και την ομορφιά του ονείρου. Ο Figgis δεν γύρισε ποτέ πριν ή μετά κάτι  καλύτερο. Αν έμεινε στην ιστορία, σαν σκηνοθέτης της μια ταινίας, τότε αυτή η μια ταινία είναι αρκετή. Άλλοι δεν τη γυρίζουν ποτέ, περιφέρουν τις ανόητες και μέτριες φιλμογραφίες τους, χωρίς ποτέ να πετυχαίνουν το G-spot της καλλιτεχνικής αυτοπραγμάτωσης.

Δύο χαρακτήρες που γνωρίζουν τον έρωτα, και μια αμυδρή υπόσχεση ευτυχίας, όταν έχουν φτάσει στα άκρα της μιζέριας και της δυστυχίας. Η ειρωνεία είναι το πραγματικό όνομα της ζωής. Δύο άνθρωποι, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι, δε θα μπορούσαν να συναντηθούν παρά μόνο έτσι.

Έρχονται κοντά, σε μικρό χρονικό διάστημα, ζούνε για λίγο τη δικιά τους εκδοχή της ευτυχίας. Οι διάλογοι είναι από τους πιο ειλικρινής και πειστικούς που έχω δει. Ναι, ο Cage το παρακάνει κάποιες φορές, όμως κανένας άλλος δε θα έπαιζε καλύτερα. Ναι, η Shue ήταν καλύτερη και άξιζε περισσότερο το Όσκαρ. Αλλά δεν έχει σημασία.

Σε μια περίοδο της ζωής μου, που έχω ταυτιστεί αρκετά με αυτή την ταινία, καταλαβαίνω πιο πολλά από όσα αντέχω. Θα ήθελα ένα διαφορετικό τέλος, ένα happy end στα μέτρα τους. Γιατί από ένα σημείο και μετά, η ειρωνεία είναι αβάσταχτη, το ποσό αδιάφορη μπορεί να είναι η ζωή μπροστά σε αυτό που θέλεις.

Δεν ξέρω αν μερικές φορές, χρειάζεται να φιλήσεις το βυθό για να πάρεις την ανάσα που χρειάζεσαι. Όμως το ταξίδι των δύο πρωταγωνιστών με βοήθησε. Με το εξαιρετικό soundtrack να ψιθυρίζει στο βάθος, αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να πάω ποτέ στο Λας Βέγκας.

Ούτε αυτό έχει σημασία. Ή το αντίδοτο στην ειρωνεία θα είναι πάντα η ερώτηση " με ποιον θα πας στο Λας Βέγκας;".. Το ίδιο το Βέγκας είναι απλά ένα σύμβολο, μια αφορμή. Το οποιοδήποτε ταξίδι είναι μια αφορμή. Από μια ηλικία και μετά, σχεδόν τίποτα δεν έχει σημασία. Αλλά αυτό το σχεδόν είναι που κάνει τη διαφορά. Και το ψάχνεις, ανάμεσα στα φύλλα που σου μοιράζει η νύχτα, στους κουλοχέρηδες και στη ρουλέτα αυτού του freak show που λέγεται καθημερινότητα.

Dial C For Chaos

It doesn't matter..

What mistakes you've done.

What you forgot.

What really matters is the thought that still burns.

At the back door of your heart.

At the emergency exits of your mind.

At the coastlines of your body.

When all of your seas are one fire, you are on the right path.

When the sky is beneath your feet.

And all the mirrors are filled with clouds.

The storm will break the glass, the rain will melt the distance.

The reflections of your dreams are buried in your shadow.

Keep digging, until you free something.

Like gold, like water, like oil.

Let the night take your hand and lead you to the dark.

'Cause chaos is the real name of heaven.

Σκόρπιες σκέψεις ενός σαββατιάτικου πρωινού

 

Υπάρχουν διαστήματα στη ζωή, που αυτό που θέλεις, ο προορισμός σου, το κρύβει μια έκλειψη. Μέρες και νύχτες, που μια τρύπα από σκοτάδι καλύπτει το νόημα. Μαθαίνεις να το αγνοείς, να το προσπερνάς. Αλλά για πόσο μπορείς να συνεχίζεις με ένα αγκάθι στο μυαλό, στις σκέψεις, σε όσα νιώθεις;

Κι όταν κάποια στιγμή αποφασίζεις να το αφαιρέσεις, θυμάσαι γιατί είναι εκεί. Είναι μπάλωμα, πάνω στη ρωγμή του φράγματος. Κι αν το βγάλεις, θα πλημμυρίσει ο εαυτός σου, το παρόν θα βουλιάξει. Το αφήνεις, και προχωράς, μαθαίνεις ν'αναπνέεις με τον πόνο. Δεν ξέρω αν συμφιλιώνεσαι απόλυτα, σαν να αποδέχεσαι πως έχεις κάποια αναπηρία ή χρόνια ανίατη ασθένεια. Κάποιες νύχτες, η ειρωνεία είναι αβάσταχτη. 

Θέλεις να βάλεις φωτιά στα σύνορα του εαυτού σου, σε όσα τον χωρίζουν από όλα όσα θέλεις, όσα θέλεις να είσαι. Όμως δεν βρίσκεις τον τρόπο. Είναι αυτός ο μοναδικός δρόμος; Να βάλεις φωτιά στη θάλασσα των αποστάσεων, και να διασχίσεις τις στάχτες; Ξενυχτάς προσπαθώντας να βρεις το τέλειο σχέδιο απόδρασης. Οι μόνες στάχτες είναι αυτές στο τασάκι. Στον καπνό κρύβονται όλες οι λέξεις, οι κραυγές, τα παράτολμα. Χάνονται σαν προσευχές.

 Σαν να σκάβεις το κελί σου, μόνο και μόνο για να βγεις στο προαύλιο μιας μεγαλύτερης φυλακής. Κουράζεσαι, χάνεις τη διάθεση. Και απλά επιπλέεις, στα βαλτωμένα νερά μιας παύσης. Που μοιάζει αιώνια. Ο ουρανός μια οθόνη συννεφιασμένη από λευκό θόρυβο. Στη μέση μιας ερήμου, όπου ο ορίζοντας είναι τσαλακωμένο χαρτί. 

Πόσους χάρτες έχεις κάψει; Πόσα ταξίδια πέθαναν στο συρτάρι; Ποια όνειρα είναι σε κώμα και περιμένεις να ξυπνήσουν; Πόσες βροχές χρειάζονται για να ξεπλύνουν το κενό; Σε ποιου θεού το βωμό πρέπει να κάνεις θυσία για να εξιλεωθούν οι προσδοκίες; Πόσα ερωτηματικά χρειάζονται για να ξεκλειδώσουν το χρόνο, ποιο είναι το αντικλείδι; 

Ο Χάξλεϋ είχε πει πως οι λέξεις είναι το μεγαλύτερο ναρκωτικό. Όμως όλο το μελάνι του κόσμου, δε φτάνει να ξεδιψάψει την πλήξη, να μεθύσει τη μουδιασμένη τρέλα σου. Προχωράς, δεν ξέρεις αν βγαίνεις από το λαβύρινθο ή αν μπαίνεις πιο βαθιά. Δεν έχει σημασία. Σχεδόν τίποτα δεν έχει. Ο κυνισμός ένα ρούχο που δεν μπορείς να το βγάλεις, γιατί έχει γίνει δέρμα πια. 

Άλλο ένα Σάββατο πρωί. Και οι στίχοι ενός αγαπημένου τραγουδιού, μόνιμη ηχώ των σκέψεων. Τι θα κάνω απόψε, θα καταναλώσω ή θα καταναλωθώ;

They don't know what you're doing

Babe, it must be art

In the headlights

Of a stretch car

You're a star

Kristoffer Gildenlow - Lean On Me

 

You always were the strong one

Crawled up from the deep

Nothing was for granted

Nothing was to keep

Always so content with everything you had

Always wore your brave face

Never saw you sad

Lean on me

You know you can lean on me

You always were the brave one

A stare down with your fear

Whenever there was crying

You were always there

So to me you are a hero

And as scary it may be

When you’re feeling weak remember

You can always lean on me

Half Naked Blue

The streets are getting under my skin

These city lights 

Through the black rain and mist

The city rattles and hiss 

Future washed on an empty beach

The past in burning neon signs

Heart shaped barbed-wire cage

Floating on the water

Surrounded by fireworks

Black silken sky, colors collide in sleepless eyes

Under her hands, stars swimming in her shadow

 A dance of sparks around her neck

Wear my words, hold them tight

No reflections, no echo

No distance in between

Scorch the doubts

Will you make them bleed in one breath?

Will you open the shrine of your fever?

Let me be the trigger of your screams

Of everything buried deeper than your treasures and defeats