Τελευταίο δρομολόγιο

 

Τελευταίο μέτρο, με το ζόρι κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά. Οι καλοκαιρινές νύχτες έχουν μια γλυκόπικρη μελαγχολία, ένα άρωμα αναμνήσεων και προσδοκιών. Όταν το παρόν είναι αδιάφορο, το μυαλό ψάχνει παρηγοριά στο παρελθόν και το μέλλον.

Άλλη μια μέρα που έφυγε σαν τσιγάρο. Θυσιάζεις κάποιους μήνες για να αποκτήσεις κάτι. Ένα ταξίδι στο εξωτερικό για μερικές μέρες. Αξίζει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Μου θυμίζει άδεια από τη φυλακή. Η καθημερινότητα είναι τέρας που δεν δαμάζεται. Καταβροχθίσει τεράστιες ποσότητες από τη λογική και τις αντοχές σου.

Όταν είσαι 40, νιώθεις πως δεν έχεις αρκετό χρόνο, για τίποτα. Πως δε θα προλάβεις. Πέφτεις στο κρεβάτι πτώμα, και εύχεσαι να σε πάρει ο ύπνος πριν σε καταπιούν οι υπολογισμοί. Θα βρεις ποτέ τον αλγόριθμο της ευτυχίας; Έστω μιας όχι και τόσο εύθραυστης πνευματικής ισορροπίας; Από τη μια προσπαθείς να χωρέσεις όσο πιο πολλά μπορείς σε ένα-δύο ρεπό. Από την άλλη, αισθάνεσαι πως δεν έχεις τίποτα σημαντικό να κάνεις, κάτι που πραγματικά να θέλεις.

Υπάρχει ένας φάκελος στο laptop που μου θυμίζει τη ζωή μου. Μια αντανάκλαση του χάους. Γεμάτος από δεκάδες αρχεία, σενάρια(μικρού και μεγάλου μήκους, κύκλοι σειρών) διηγήματα, ημιτελή μυθιστορήματα και νουβέλες, σημειώσεις για αλλά τόσα. Τι από όλα αυτά θα γίνει; Ποτέ, πως;Τι πραγματικά αξίζει; Ο Νερούδα είχε πει ότι η ποίηση γράφεται με σκοτάδι και αίμα. Αν το μελάνι (ψηφιακό ή πραγματικού) είναι το αίμα της γραφής, κάποιες φορές χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο για να δώσει πνοή και νόημα στο οτιδήποτε.

Βγαίνω από το σταθμό, δεν έχω κουράγιο να περπατήσω μέχρι το σπίτι. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα; Δεν έπιασε. Μετά ήθελα ένα διάλειμμα από το διάλειμμα, και κατέληξα σε έναν φαύλο κύκλο αντιπερισπασμών. Τι θέλω, τι έχω καιρό να κάνω; Μια συναυλία ίσως; Βαριέμαι και δεν έχω πλέον αντοχές για τόση ορθοστασία και φασαρία. Μονο καθιστός, είμαι το πολύ για jazz live, κουτούκια, άντε και κάνα σκυλάδικο στο τσακίρ κέφι(not). Εξάλλου, μόνο τους Hellacopters ήθελα να δω και δεν τα κατάφερα, αμφιβάλλω αν θα ξαναέρθουν. Σινεμά ίσως; Το Bullet Train αργεί να βγει. Και το σινεμά είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο για μένα, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο να το μοιραστώ, δεν είναι το ίδιο. Τι χρειάζομαι; Αφήστε με σε μια ερημική παραλία (αλλά το ξενοδοχείο να μην είναι πολύ μακριά και να έχει και wi-fi) μέχρι η χορωδία των κυμάτων να ξεπλύνει κάθε περιττή σκέψη από μέσα μου.

Κάθε βράδυ (αν και συνήθως είναι πρωί) παλεύω με ένα συναίσθημα αποπνικτικό. Πως δεν θα έχω ποτέ αυτό που θέλω, στο παρά ένα θα το χάσω, ένω το έχω αγγίξει, το έχω γευτεί. Δεν ξέρω αν είναι κατάθλιψη, πλήξη, απογοήτευση, δυσπεψία, γηρατειά, all of the above, none of the above. Μικρά παυσίπονα σε όλο αυτό, οι ρομαντικές κομεντί. Τον τελευταίο καιρό, ξαναβλέπω κάποιες. Όσο πιο τραβηγμένες, τόσο το καλύτερο. Το Serendipity είναι ό,τι καλύτερο είδα αυτόν το μήνα. Ιστορίες που το happy end είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. 

Το ξέρω πως εδώ και 1,5 χρόνο έχω καταντήσει drama queen, αλλά κάπου πρέπει να τα πω κι εγώ. Οι φίλοι μου τα ξέρουν -κι απορώ γιατί με κάνουν παρέα- σε ψυχολόγο δεν πάω, γιατί είμαι πολύ εσωστρεφής και δεν έχω λεφτά (κι αν είχα, θα τα ξόδευα σε Chivas Reagal) , και δεν είμαι ακόμα αρκετά γέρος για να το ρίξω στην θρησκεία. Αυτή η συναισθηματική ασφυξία, ξεκινάει από το καλοκαίρι του 2020. Πέρα από προσωπικά θέματα, το οριοθέτησαν οι ταινίες του Woody Allen. Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο, είδα όσα φιλμ του δεν είχα δει. Μεταξύ μας, από τα μέσα της δεκαετίας του 80, μέχρι τώρα, το 90% δεν βλέπονται. Ειδικά στα 90s , ο ορισμός της μιζέριας. Το ίδιο μοτίβο, βαριεστημένοι μεσοαστοί, που επειδή δεν κάνουν σεξ, ψάχνουν διανοουμενίστικα άλλοθι. 

Και σχεδόν πάντα στο τέλος, κανείς δεν έχει αυτό που θέλει και μιζεριάζει ακόμη περισσότερο. Μεσοαστός δεν είμαι, και δεν το σεξ δεν είναι το βασικό μου πρόβλημα. Όμως εκείνο το καλοκαίρι άφησε ένα σύννεφο, που στραγγαλίζει τις αισθήσεις και τις σκέψεις, μια σκιά που καταπίνει τα πάντα. Ναι, το ξέρω, ο φετιχισμός μου με τις ταινίες χρήζει ιατρικής βοήθειας, όμως είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. Απεχθάνομαι τον Σταυρό Του Νότου και τον Καββαδία, αλλά δυστυχώς το συνοψίζει ιδανικά.

Τι να δω απόψε; Το Walk In The Clouds (1995). Είναι τόσο σιροπιαστό που αφού τελειώσει, χρειάζεσαι δύο ποτήρια νερό για να φύγει η γλύκα. Ό,τι ακριβώς χρειάζομαι, σε μια πραγματικότητα, που δεν είναι καν κακή ταινία. Κάτι ανάμεσα σε reality και ελληνικό καθημερινό σήριαλ. Ο Tom Waits θα μου κάνει πάλι παρέα. Τα λέει καλύτερα από μένα.

but romeo is bleeding but nobody can tell

and he sings along with the radio

with a bullet in his chest

but romeo is bleeding as he gives the man his ticket

and he climbs to the balcony at the movies

and he'll die without a wimper

like every heros dream

just an angel with a bullet

and cagney on the screen