Herb Ritts, 1989.
Βάζω τα χέρια μου ανάμεσα στις φλόγες. Μα τίποτα δεν καίει.
Σύλβια Πλαθ
Ο Αύγουστος στην Αθήνα, σε αποζημιώνει εν μέρει για την απουσία διακοπών. Λες και κάποιος πατάει το play και ο ρυθμός της πόλης είναι φυσιολογικός, όταν τον υπόλοιπο χρόνο ζει τα πάντα στο fast forward και τη μιζέρια της σε slow motion. Λιγότερος κόσμος στους δρόμους, στα μαγαζιά. Λιγότερη ηχορρύπανση. Το ξέρεις πως δε θα κρατήσει για πολύ. Αλλά το απολαμβάνεις.
Είναι το τρίτο καλοκαίρι χωρίς διακοπές. Δεν έχω κάνει ούτε ένα μπάνιο στη θάλασσα. Δε μ'ενοχλεί, αν και κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να τον ενοχλεί το ό,τι δεν τον ενοχλεί σχεδόν τίποτα. Με στωικότητα και γαλήνια απαισιοδοξία, προσπαθώ να στραγγίξω από τις μέρες λίγο νόημα. Καταφέρνω και κοιμάμαι πιο εύκολα πλέον. Τις νύχτες, καίνε λίγες φωτιές, κάποιες αναμνήσεις ακόμα. Βαδίζουν στον ίλιγγο των ονείρων, άλλοτε γλυκαίνουν τον ύπνο, άλλοτε κάνουν το ξύπνημα λίγο πιο πικρό.
Ξυπνάω σ'ένα άδειο κρεβάτι, ακόμη μου προκαλεί αμηχανία. Κοιμάμαι στην πλευρά της, δεν ξέρω γιατί. Η σιωπή εκείνα τα πρώτα λεπτά είναι παράξενη, λες και η βαρύτητητα πολλαπλασιάζεται και όλα λιώνουν στη δίνη του κενού. Μια μορφή ευτυχίας είναι οι ήχοι της κουζίνας. Κάποιος φτιάχνει καφέ, ετοιμάζει φαγητό. Μουσική χαμηλά, νυσταγμένα φιλιά και πειράγματα. Μαχαιροπίρουνα, πιάτα στο νεροχύτη, κραγιόν στην κούπα του καφέ, ένα τελευταίο τσιγάρο στο τασάκι.
Κάθομαι στον υπολογιστή. Όλα αυτά μοιάζουν χιλιάδες χρόνια πριν. Γράφω μέχρι να πονέσει το κεφάλι μου. Θα αποκτήσει ζωή κάποιο από τα δεκάδες κείμενα; Μάλλον όχι. Είναι η εμμονή το τελευταίο καταφύγιο των δυστυχισμένων; Ίσως. Άλλο ένα σενάριο, άλλο ένα διήγημα. Στριμώχνω όσο περισσότερες ταινίες και σειρές μπορώ μέσα στις ώρες. Μέχρι να νυστάξω. Παρατηρώ τους ανθρώπους στα μέσα. Είμαστε όλοι ψυχοπαθείς, και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως προσπαθούμε να υποκριθούμε τους λογικούς. Η Βαβέλ δεν γκρεμίστηκε ποτέ, είναι παντού. Όλοι μιλάμε την ίδια γλώσσα και όμως κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Η σιωπή είναι η μόνη διάλεκτος της αληθινής επικοινωνίας.
Όπως είχε και πει κάποιος, η λογική είναι η μοντέρνα μαγεία για να ξορκίζουμε το βίωμα. Σίγουρα θα είναι σε κάποιο τρελάδικο και θα μετράει τη λογική του με κουτουλιές στους τοίχους. Προσπαθώ ν'αποκρυπτογραφήσω τα social media. Οι οθόνες έχουν καταπιεί την πραγματικότητα. Οι πιο πολλοί εύχονται η εικονική τους ζωή να ήταν η πραγματική. Αν υπήρχε το Matrix, οι περισσότεροι θα έκαναν ουρά για να μπουν. Τα χιλιάδες stories με ποτά, θάλασσες και τοπία, τραγούδια, selfies και "εμπνευσμένα" αποφθέγματα, οι φωτογραφίες, τα videos και τα σχόλια, μοιάζουν με τούβλα ενός τείχους. Χτισμένο να προστατέψει, να κρύψει την αλήθεια μας από την αλήθεια των άλλων.
Ασύνδετες εικόνες μιας άγνωστης ζωής, στα χαλάσματα χαμένων χρόνων, ψηλαφίζω στις ρωγμές του ψηφιακού τείχους απωθημένα, ουρλιαχτά, εφιάλτες. Αριθμοί που ζητιανεύουν ένα βλέμμα, προσοχή, έρωτα, συντροφιά, επιβεβαίωση, χάδι και λίγο νόημα. Αστερισμοί από ουλές που ψάχνουν κάτι που θα τους ενώσει, θα τους δώσει σχήμα και όνομα, θα τους βαφτίσει κάτι αληθινό. Κλείνω την οθόνη και ανεβαίνω στην ταράτσα. Κάποιες νύχτες παραμένουν σκληρές, εκτυφλωτικά ακίνητες. Τα βήματα μου παλεύουν με το σκοτάδι, το σώμα ξεφλουδίζει μνήμες, ψιθύρους.
Πονάνε οι λέξεις, ανοίγουν σαν θάλασσες που στο πρώτο βήμα βαθαίνουν απότομα. Μετράω τα φώτα της πόλης. Αναρωτιέμαι αν βρίσκεσαι πίσω από κάποιο. Αν συντονίζονται οι συχνότητες των σκέψεων μας, ακόμα. Γελάω, το έχω ρίξει στα μεταφυσικά, για να δικαιοληγήσω τα αδικαιολόγητα. Όμως ακόμα πιστεύω, κάποια όνειρα είναι σαν ξόρκια. Δε θυμάμαι που το διάβασα, το πραγματικό ειναι παράφραση του ονείρου. Γι'αυτό εξακολουθώ και διαβάζω, ακούω μουσική, βλέπω ταινίες και μελετάω φωτογραφίες. Γι'αυτό γράφω, φωτογραφίζω και σκηνοθετώ. Κυνηγάω εκείνη την στιγμή, που έχεις τον απόλυτο έλεγχο και ταυτόχρονα τον χάνεις. Όλα ευθυγραμμίζονται και γίνονται ένα, βρίσκεσαι σε απόλυτη αρμονία με αυτό που δημιούργησες, τον εαυτό σου και τον κόσμο. Δεν κρατάει πολύ, αλλά η ηχώ αυτού του οργασμού σε συντροφεύει για πολύ καιρό. Κι ας είναι ένα υποκατάστατο.
Τι θα δω απόψε; Για τέταρτη φορά φέτος το Cousins; Γιατί όχι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου